คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #99 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอนพิเศษ จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด)
By aoikyosuke
[Intro]
เมื่อเช้าเจอเด็กช่างบนรถเมล์
มันนั่งตักกันและแหกปากโวยวาย
แต่ดูไปดูมาก็น่ารักดี
เลยจัดให้มันซะหน่อย เรื่องตอนเดียวจบ คิดเล่น ๆ ห้ามถามครับ ไม่มีตอนต่อไปอยู่แล้ว
**************************
“แม่งพวกช่างปูนกวนตีนชิบโดยเฉพาะไอ้ลูกหมาตั้ม”
หนุ่มช่างกล ปวส. แผนกเครื่องกลนามว่า ชัยทัต สบถถึงคู่อริที่อยู่กันคนละแผนก คนที่เขาพูดถึงคือ กฤษดา นักเรียนโรงเรียนเดียวกันที่อยู่แผนกก่อสร้าง ทุกคนเข้าใจกันว่าเขาและกฤษดาคือศัตรูคู่อาฆาตกัน เมื่อเจอกันต้องฟาดฟันกันให้ตาย ทั้งที่อยู่สถาบันเดียวกัน
“ไอ้ทัตมึงนี่...เกลียดไอ้ตั้มมันจริง ๆ นะเว้ย สงสัยกูว่ามึงกะมันคงฆ่ากันตายสักวัน” เพื่อนในกลุ่มใบหน้าเข้ม จุดบุหรี่ขึ้นสูบ และมองหน้าทัตพงษ์ ที่ทำหน้าตาหมายมาด เหมือนกับว่าจะจ้องเอาชีวิตอีกคนให้ได้
“มึงก็รู้...มีกูไม่มีไอ้ตั้ม...” ดวงตาคมมุ่งมั่น และเพื่อนที่นั่งอยู่ถึงกับส่ายหน้า สงสัยมันต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง โลกมันถึงจะสงบสุขได้
**************************
“สักวันกูจะให้ไอ้ทัตมากราบตีนกู...พวกมึงคอยดูก็แล้วกัน” กฤษดา ชายหนุ่มร่างเล็กบาง ใบหน้าสวยหวานแต่หมัดหนักที่สุด จนถึงขนาดทุกคนยอมรับให้เป็นหัวหน้าแผนกก่อสร้าง ถึงจะมีใบหน้ายั่วยวนแสนหวานจนไม่มีใครอยากเชื่อว่าเป็นนักเรียนช่างกล แต่เรื่องนี้ก็คือเรื่องจริง
“กูเชื่อว่ะ...ถ้าพวกมึงไม่ฆ่ากันตายห่าซะก่อนนะ”
เพื่อนของร่างเล็กที่นั่งเขียนแบบแปลนก่อสร้างอยู่ถึงกับส่ายหน้า ทุกคนต่างรู้และต่างไม่อยากยุ่งด้วย ถ้าทั้งสองคนนี่มาเจอกัน ล่าสุดก็เพิ่งจะขว้างปาจานข้าวกันในโรงอาหารจนถูกทำทัณฑ์บนด้วยกันทั้งคู่ ไม่รู้ว่าเกลียดอะไรกันนักหนา ทั้งที่สถาบันเดียวกัน ต่างกันแค่ใส่เสื้อชอป คนละสีแค่นั้นเอง ถ้าอีกคนไม่โดนสถาบันอื่นกระทืบตาย
หรือไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของอีกคน สงสัยโลกนี้มันต้องระเบิดเข้าสักวัน
***************************
“ตั้มอ่ะ.....นอนหันหลังอีกแล้ว...วันนี้ทัตขอไม่ได้เหรอ” ทัตพงษ์ที่ในเวลากลางวันต้องเล่นบทโหด และต้องแสดงว่าเกลียดนักเกลียดหนากับใครอีกคนที่อยู่แผนกก่อสร้าง กำลังทั้งออดอ้อนทั้งอ้อนวอนร่างเล็กบางที่สะบัดหนี และนอนหันหลังให้
ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เพราะเรื่องที่เด็กแสบแผนกเครื่องกลกับเด็กซ่าแผนกก่อสร้างจะมาชอบกัน คงไม่มีใครรับได้ ดังนั้น เวลากลางวันทั้งคู่จึงเป็นอริกัน แทบฆ่ากันตาย ส่วนกลางคืนก็หวานซึ้งหยาดเยิ้ม
“ไม่เอาแล้ว....นี่มันรอบที่ 3 แล้วนะทัต...ตั้มง่วงจะตายอยู่แล้ว..” ร่างเล็กปรือตาขึ้น กิจกรรมยามค่ำคืนที่ต้องทำเป็นประจำสม่ำเสมอ ดำเนินมาจนเกือบรุ่งสาง แต่ร่างสูงกว่านั้นไม่มีทีท่าเหน็ดเหนื่อยและอยากจะหยุดพักเสียที
“นะ..นะ..นะ...ตั้ม...ดูสิ..มันตื่นขึ้นมาอีกแล้วนะตั้ม” ร่างสูงกอดก่ายร่างบางและเบียดกายเข้าหา ให้อีกคนได้รู้ความรู้สึกของเขา
“บ้า....เอาออกห่างๆ เลย...นี่มันจะเช้าแล้วนะ...ตั้มไม่ไหวแล้วจริง ๆ ทัต” ร่างบางพยายามถอยหนี
“ไม่ไหว...เหรอ...ไม่ไหวใช่มั้ย” ร่างสูงนั้นพลิกกายร่างบางให้เข้าแนบตัวและขึ้นทาบทับและชูนิ้วชี้ขึ้น เมื่อร่างเล็กเห็นดังนั้นก็ตาโต ไม่เอานะ ตายแน่แบบนี้ ไม่เอาแล้ว
“โอ้ยยยยยยย ทัตหยุดนะ....” มือเล็ก ๆ นั้น ทุบเบา ๆ ที่ไหล่กว้างที่กำลังเคลื่อนกายต่ำลงไป ร่างเล็กหัวเราะดังลั่น เมื่อร่างสูงนั้น ใช้นิ้วจี้เอว ให้คนตัวเล็กว่าเบื้องล่างตื่นเต็มตา
“ทำมั้ย...ไม่ทำทัตจะจี้เอวให้ตั้มหัวเราะให้ตายเลย” ร่างสูงยังคงแกล้งใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่เอวเล็ก ๆ ที่หัวเราะบิดกายไปมา และ ถอยหนีการกลั่นแกล้งนั้น
“โอ้ยยยยยยยย ทำแล้ว ทำแล้ว...ห้ามจี้อีกนะ” ร่างเล็กสวยหวานเนียนขาวผิดกับผู้ชายทั่วไปลุกขึ้นนั่งและสบตากับร่างสูงอย่างหวานซึ้ง ก่อนจะเอนกายลงโดยมีร่างแกร่งหนาทาบทับ
เฮ่ออออออออ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปรบกันที่โรงเรียนต่อ
กลางคืนก็รบกันที่บ้านอีก
ไหนจะข้ออ้าง ที่ว่าไปตีกับสถาบันอื่น เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ว่าทำไมบางครั้ง ถึงเหนื่อยเพลียจนหลับในห้องเรียน
ลำบากจังน๊า เป็นคู่รักช่างกล
เฮ่อออออออออออออออ
*****************************
ไม่รู้ป่านนี้ไอ้เด็กช่างสองคนนั่นเป็นไง
แต่รู้ไว้เถิด เอ็งโดนปู้ยี่ปู้ยำซะเละเทะแล้ว
55555555555555555555555555555
##################################################
ความคิดเห็น