คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน ความเคยชิน)
"ทัตตตตตตตตต ไอ้ทัตตตตต ขี่ให้มันดี ๆ สิวะ..จะหล่นแล้ววววว" ร่างเล็กบางเกาะเอวของคนที่เป็นคนปั่นจักรยานแน่นเพราะกลัวจะตกลงมา
วันนี้ก็แค่คิดว่าอากาศมันเย็นๆ สบายดี แล้วทัตก็ซื้อจักรยานมาปั่นเล่นเพราะขี้เกียจเดินก็เลยเอาจักรยานที่บ้านมาไว้ที่อพาร์ทเม้นด้านล่าง ที่พอมีที่จอดได้บ้าง ก็เป็นจักรยานแม่บ้านธรรมดา มีกระเช้าอีกต่างหาก น่ารักสิ้นดี แต่ก็พอจะปั่นไปซื้อของกินที่ปากซอยได้ ตอนเย็นกลับมาบางทีก็ไปซื้อกับข้าวมากินด้วยกัน บางทีไม่มีอะไรกิน ต่างคนต่างขี้เกียจก็เจียวไข่กินกัน มาม่าอะไรก็ต้มกินกันไปตามยถากรรมถ้าหากวันไหนดูละครรอบดึกแล้วมันหิว
เป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ คุยกันแล้วว่าจะไม่เจอกันที่โรงเรียน เพราะสองแผนกไม่ค่อยถูกกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะยังไงถ้าเกิดตั้มกลับมาก่อน ก็จะปั่นจักรยานไปรอรับทัตที่หน้าปากซอย ถ้าทัตกลับก่อนก็จะปั่นจักรยานไปรอรับตั้มที่ปากซอยเหมือนกัน มันก็เลยสนิทกันแทบจะอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว แต่ก็สงสัยว่าทำไมไม่อยู่ด้วยกันซะเลย
คงเป็นเพราะว่าบางครั้งอีกฝ่ายก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง อีกคนก็เลยไม่อยากก้าวก่ายรบกวน อยู่อย่างนี้ก็คงไม่เดือดร้อนใครสักเท่าไหร่ มีเพื่อนที่คุยเรื่องเดียวกัน คิดอะไรคล้ายๆ กัน ชอบเหมือนๆ กัน แบบที่ไม่มีใครจะเข้าใจ
ก็เลยไปกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
"เกาะดี ๆ เกาะดี ๆ หล่นไม่รู้ด้วยนะ...ละครมาแล้วด้วย" ไอ้ทัตหัวเราะชอบใจ ในกระเช้ายังมีถุงกับข้าวสองสามถุงอยู่ วันนี้รุ่นพี่ให้ไปช่วยเขียนป้ายโฆษณาให้ เลยได้ตังค์ค่าขนมมาเยอะ ก็เลยต้องเลี้ยงข้าวคนน่ารักของเขาซะหน่อย กินไปดูละครไปดีกว่ามีความสุขที่สุดเลย
ร่างสูงปั่นจักรยานแม่บ้านเข้ามาภายในอพาร์ทเม้นท์และรีบจอดล็อคล้อเอาไว้ แล้วก็รีบวิ่งขึ้นอพาร์ทเม้นท์เพื่อดูละครเรื่องที่เปิดค้างไว้
"มาแล้ว มาแล้ว เร็วตั้ม..มาแล้ว..เร็ว..กำลังตอนดีเลย..เร็ว" ไอ้ทัตนั่งแปะอยู่หน้าโทรทัศน์โดยมีไอ้ตั้มวิ่งตามเข้ามาแทบไม่ทัน โยนเสื้อชอร์ปไปคนละทิศละทางบนเตียง และรีบมานั่งดูด้วยความตื่นเต้น
ต่างคนต่างจ้องทีวีตาแป๋ว เวลาพระเอกยิ้ม ไอ้บ้าสองคนนี้ก็นั่งยิ้มไปด้วย เวลาเศร้ามันก็เศร้า ช่างอินไปกับละครได้อย่างสมบูรณ์แบบจริง ๆ
"ทัต...อยากกินไข่เจียว" ไอ้ตั้มบอกกับร่างสูงที่มีฝีมือในการทอดไข่เจียวให้กรอบอร่อยสุกได้ที่ดีที่สุด
"เดี๋ยว ๆ แป๊บดิ โฆษณาก่อน" ไอ้ทัตตอบกลับพร้อมกับลากกระทะไฟฟ้าออกมาเหยาะน้ำมันลงไปรอจนร้อนได้ที่
และตีไข่ใส่ถ้วยเล็กๆ ก่อนจะเทลงใส่กระทะร้อนๆ จนไข่ฟูเต็มกระทะ
"ตั้ม..เอาจานมาเร็ว.." อีกคนที่นั่งตาแป๋วดูละครรีบลุกขึ้นหยิบจานมาให้กับพ่อครัวมือดี แล้วก็ทำตาโตก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ
"โหยยยยย น่ากินว่ะทำไมเราทอดไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยวะ" ไอ้ตั้มบ่นงึมงำและถือจานมาวางไว้พร้อมกับแกะกับข้าวอย่างอื่นใส่จาน
"ใกล้จบยัง..." ร่างสูงยกกระทะออกไปไว้หลังห้อง และเดินเข้ามาเตรียมจะกินข้าวที่ร่างบางตักใส่จานไว้ให้
"ตอนสุดท้ายแล้ว..." ไอ้ตั้มตอบกลับ ลุกขึ้นหยิบเสื้อชอร์ปที่โยนกระจัดกระจายเมื่อครู่นำไปแขวนไว้
"มากินข้าวเร็ว...เดี๋ยวไข่เจียวหายกรอบนะ" ทัตพงษ์เอ่ยเรียกร่างบางให้มากินข้าวพร้อมกัน
"อื้อ..." กฤษดาตอบรับและลงมือกับอาหารเย็นตรงหน้า ต่างคนก็ต่างมองหน้าจอ และตักข้าวกินกันอย่างเชื่องช้า จนถึงช่วงสุดท้ายที่มีเพลงละครขึ้น จึงได้หันมาคุยกัน
"ไข่เจียวอร่อยป่าว.." เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามร่างบาง พร้อมกับตักไข่เจียวใส่จานให้กับร่างเล็กตรงหน้า
"อร่อยดิ...นายทำอร่อยว่ะ..ทำไมเราทำไม่เห็นอร่อยแบบนี้วะ" ไอ้ตั้มยังคงบ่นงึมงำ ตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป
"อ้าวคนมันทำอร่อยนี่...ทำให้ตั้มกินคนเดียวแหละ" ร่างสูงหัวเราะชอบใจกับคำชมนั้น
"ตั้มเราสองคนอยู่แบบนี้ก็ดีเนอะ...ที่จริง..ถ้าเราสองคนได้อยู่แบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ..." ไอ้ทัตพูดยิ้ม ๆ แล้วก็ค่อยหน้าเศร้าลง
จริงสินะ ทั้งทัตกับตั้ม สักวันหนึ่งก็คงแยกจากกัน จะมาอยู่อย่างนี้ไปตลอดไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้เขาชอบตั้มมากๆ
ตอนเย็นก็อยากอยู่ด้วยกันทุกวัน ตั้มจะเข้าใจบ้างมั้ยนะ ว่าเขาแอบคิดเกินเลยไปตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว ยิ่งได้ใกล้ชิดก็ยิ่งรักมากขึ้นทุกวัน เพราะว่าตั้มน่ารัก ไม่เสแสร้ง เป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น
"อื้อ...ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปตลอดก็คงดีจริงๆ นั่นแหละ" ร่างบางตอบกลับ แล้วทำไมต้องรู้สึกหดหู่ด้วยก็ไม่รู้
ตั้งแต่อยู่กับทัต ก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่จะไม่ได้นอนดูละครทีวีด้วยกัน แล้วก็ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่ได้พูดคุยเห็นหน้ากัน ถ้าหากว่าวันใดวันหนึ่งอีกคนหายไปคงจะเหงามาก เขาชอบทัตนับตั้งแต่แรกเห็น และก็ยิ่งชอบนิสัยเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของเจ้าตัวมากขึ้นทุกวัน ทัตเป็นคนดีมากๆ ใส่ใจเขาตลอด อะไรทำให้ได้ก็ทำให้ แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทัตก็ไม่เคยละเลยสักครั้งเดียว เขาติดใจความอบอุ่นนี้จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
"กินข้าวเหอะ...เรื่องของพรุ่งนี้ก็เรื่องของพรุ่งนี้ช่างมันเหอะเนอะ.." ไอ้ทัตหัวเราะร่าดังลั่นกลบความรู้สึกเศร้าๆ เหงาๆ นั้น และไอ้ตั้มก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมๆ กัน สบตากับร่างสูงที่ส่งยิ้มให้อย่างสดใส
จริงสินะ
เรื่องของพรุ่งนี้ก็คือเรื่องของพรุ่งนี้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้วล่ะ
ส่วนพรุ่งนี้ก็ทำให้มันดีกว่าวันนี้เป็นพอ เนอะ
*******************
กุ๊กกิ๊กกันดีจริงๆ
ขอโทษที่หายไปหนึ่งวัน นะค่ะ พอดีไม่มีเรื่องสบายใจหลายๆเรื่อง คิดแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจัง จะได้ไม่ต้องมีความรับผิดชอบมากขนาดนี้ เฮ้อ
ความคิดเห็น