คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน ละคร)
เฮ้ย อะไรวะเนี่ย ท็อฟฟี่ใครวะ
ร่างบางก้มลงเก็บท็อฟฟี่สีหวานที่หล่นลงมาบนระเบียง
ไอ้บ้าข้างบนมันจงใจปาลงมาให้โดนตัวเขานี่หว่า
ไอ้ตั้มแหงนหน้าขึ้นมองระเบียงห้องที่เยื้อง ๆ ทางด้านบน เพื่อมองหาเจ้าของท็อฟฟี่เม็ดเล็กนี้ หลังจากที่ซักผ้าแล้วก็กำลังตากผ้าที่ระเบียง ด้านหลังห้อง ก็ปรากฏว่ามีท็อฟฟี่หล่นลงมาบนระเบียงที่เขากำลังสะบัดผ้าเพื่อตากอยู่
วันนี้แดดดีซักผ้าแล้วผ้าคงจะแห้งเร็ว
“ตากผ้าเหรอ...” ไอ้ทัตตะโกนถามลงมา มันไม่ได้ดังมากนักหรอก แต่ก็พอให้อีกคนที่แหงนหน้ามองได้เห็นหน้ามันชัดเจน
อ๋อ เจ้าของเม็ดท็อฟฟี่คือทัต คนที่เลี้ยงข้าวเขานี่เอง
“อ้าวนายเองเหรอ...แดดดีวันนี้...นายอ่ะ..ซักผ้ายัง” ไอ้ตั้มตะโกนถามกลับ ส่งยิ้มให้กับร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่บนระเบียงด้านบน
“ตากเสร็จแล้ว...ลงไปหาได้ป่าว..” ไอ้ทัตตะโกนถามกลับ เตรียมจะเดินไปหยิบขนม เอาขนมลงไปฝากตั้มหน่อยดีกว่า เมื่อวันก่อนกลับบ้านไป แม่เลยขนขนมมาให้ตั้งเยอะ กินคนเดียวเวลาดูละครดึกๆ ก็ไม่หมดสักที เอาไปให้ตั้มช่วยกินมั่งดีกว่านะ ถือโอกาสจีบด้วย ไอ้ทัตหัวเราะชอบใจในความคิดของตัวเอง
“ห้องรกอย่างกะรังหนู...เข้ามาไม่กลัวเจองูก็ลงมาสิ” ร่างบางสะบัดผ้าผืนต่อไป และตะโกนบอกกับร่างสูงที่เอ่ยถาม
“เดี๋ยวลงไปหานะ” ไอ้ทัตรีบวิ่งลงไปห้องด้านล่าง พร้อมถุงขนมในมือ เย่ เย่ ได้คุยกับตั้มแล้ว
รู้จักกับตั้มมาเกือบเดือนแล้ว แต่ไม่ค่อยได้เจอกัน เสาร์-อาทิตย์ ตั้มก็กลับบ้าน เขาก็กลับบ้าน ที่โรงเรียนก็ไม่เคยเจอกัน หลังจากเจอกันที่ร้านข้าววันนั้น ก็เดินสวนกันที่ทางเดินบ้าง แล้วก็มีบางวันที่เจอกันที่ร้านข้าว ช่วงเย็นๆ
ได้คุยกันบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็แค่เล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว เพราะว่าเวลาจะคุยบางทีพอมองหน้าขาวๆ ของตั้มแล้ว มันก็เขิน เลยหนักไปทางมองหน้ามากกว่าชวนคุย แล้ววันนี้ ก็จะได้กระชับความสัมพันธ์ด้วยการลงไปหาที่ห้องด้านล่างแล้ว
จะว่าไป เอ เรียนก็เรียนด้วยกัน แล้วตั้มเรียนแผนกอะไรหว่า ต้องถามหน่อยแล้ว
จีบตั้ม จีบตั้ม จีบตั้ม ลงไปจีบไอ้ตั้มดีกว่า
*******************
เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้ไอ้ตั้มต้องละมือจากการตากผ้า
และเดินออกไปดูว่าเป็นใครที่มาหา
โหยยยยยยย ทัตนี่หว่า วิ่งเร็วมากเลยเนี่ย หิ้วอะไรมาเต็มเลยวะ
“เข้ามาก่อนดิ...” ไอ้ตั้มเปิดประตูห้องให้คนตัวสูงกว่าเข้ามาภายในห้องพัก
“เอาหนมมาฝาก...” ฝ่ามือแกร่งยื่นถุงขนมใบใหญ่ให้กับร่างบาง
“เอาหนมมาฝากอีกแล้ว ข้าวยังไม่ได้เลี้ยงกลับคืนเล้ยยยยย นี่เอาหนมมาฝากอีกแล้ว เราเกรงใจว่ะ” มือเล็กๆ รับถุงมาไว้ในมือ และนำไปวางไว้บนโต๊ะเล็กๆ ที่ใช้วางของจุกจิกได้
“ข้างบนโคตรร้อนเลยว่ะ...ห้องตั้มเย็นดีเนอะ” หลังจากหาที่นั่งได้แล้ว ทัตพงษ์ก็ชวนร่างบางนั้นคุย และกฤษดาก็เดินไปปิดประตูมุ้งลวดที่ระเบียงก่อนจะเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ
“ก็ห้องนายมันสูงกว่า บ่ายๆ ก็โดนแดดอะดิ.....” ร่างบางเอ่ยบอกกับร่างสูง และเริ่มค้นหาไม้หนีบผ้าที่จะนำไปหนีบผ้าด้านนอกระเบียง
“ท่าจะจริงเนอะ....เดี๋ยวลงไปกินข้าวพร้อมกันป่าว..เราจะรีบมาดู..แด..เอ่อ..แด..ข่าว” ไอ้ทัตเกือบหลุดปากบอกไปว่า จะมาดูละครเกาหลีตอนเย็น แต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อ กลัวจะโดนหาว่าไม่แมน ดูละครอะไรเป็นสาวๆ ไปได้
“ก็ดี..ว่าจะนอนกลางวันหน่อย...ง่วงว่ะ เดี๋ยวจะได้ตื่นมาดูละครเกาหลีช่องสาม เราไม่ชอบดูหรอกข่าวอ่ะเราติดละครว่ะ” ไอ้ตั้มบอกออกมาหลังจากหนีบผ้าที่ระเบียงเสร็จแล้ว และมาล้มตัวนอนลงบนเตียง
โอ้ววววววว ขาโคตรขาวเลยเนี่ย ขาวกว่าสาวๆ บางคนเลยนะเนี่ย แล้วดูสิ เล่นนอนชันเขาขึ้นแบบนั้น มันจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้วนั่นน่ะ
“อ่ะหมอน....ง่วงจริงๆ ว่ะ..นอนป่ะ” มือเล็กๆ ควานหา หมอนอีกใบส่งให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ และก็หยิบหนังสือเรื่องย่อละครที่ไปเช่าเมื่อช่วงบ่ายออกมาอ่าน ก่อนจะรีบวางลงอย่างลืมตัว เมื่อรู้ว่าคนตัวสูงกว่านั้นนั่งมองตาโต
เหมือนกับว่า การอ่านอะไรแบบนี้เป็นเรื่องประหลาดเต็มที
“เฮ้ย .... อย่ามองเราแปลกๆ งั้นดิ...ก็มันติดนี่หว่า...ตลกอ่ะดิที่เราดูละครน้ำเน่าแบบนี้อ่ะ” ไอ้ตั้มยิ้มแหยๆ บอกกับร่างสูงที่รับหมอน มาวางและเอนกายลงนอนเคียงข้าง
“ไม่ตลกเลย....ยืมเล่มดิ...เรา....เราก็ติดละครเหมือนกันอ่ะ...มัน..มันจะดูแย่มั้ยล่ะ” ไอ้ทัตเองก็ยิ้มกลับแหยๆ เหมือนกัน แต่ก็รู้สึกดีมาก เมื่อได้รู้ว่าอีกคนก็มีอะไรคล้ายๆ กัน
“เฮ้ยจริงดิ....ล้อเราเล่นป่าวเนี่ย..ดีใจนะเนี่ย...” ร่างบางเอียงหน้าหันมามองคนที่นอนเหยียดยาวเคียงข้าง ออกจะตื่นตกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจมากกว่า อยู่ที่สถาบันไม่รู้จะไปคุยกับใคร ในเมื่อทุกคนเขาก็พากันคิดว่า คนตัวเล็กร่างบางนี้มีลักษณะโหด ดิบ เถื่อน ไอ้จะมาทำเป็นหน่อมแน้มน่ารักแบบนี้คงไม่มีใครนับถือแน่ๆ เดี๋ยวจะโดนหาว่าแต๋ว อยากจะคุยกับใครก็ไม่กล้าคุย อายมาก ถ้าใครจะได้รู้เรื่องนี้ แต่คนที่นอนอยู่เคียงข้างก็อาการเดียวกัน โชคดีจังเลย เจอพวกแล้ว
“ไม่ล้อหรอก...นายก็อย่าบอกใครนะเรื่องที่เราติดละครอ่ะ..เราอายชาวบ้านเขา” ไอ้ทัตเองก็เอียงคอหันมาตอบกลับร่างที่นอนเคียงข้างเช่นกัน ส่งยิ้มให้กันอย่างรู้สึกสบายใจที่สุด
“แล้วตอนเย็นนายดูละครเกาหลีช่องสามเหมือนกันป่าว...” ไอ้ตั้ม อมยิ้มอย่างถูกใจ เมื่อเอ่ยถามคนตัวโตกว่า
“เราอ่ะ....โคตรติดเลยแหละ...มากด้วย” ไอ้ทัตหัวเราะเสียงเบาอย่างอายๆ
และในบ่ายนั้น สองหนุ่มจากสถาบันเดียวกันแต่คนละแผนก ก็เลยพากันนอนคุยเรื่องละครรอบดึกและละครน้ำเน่าช่วงเย็นอย่างถูกคอ ก่อนจะค่อยๆ ผล็อยหลับไปในเวลาไล่เลี่ยกัน
**************************
ตั้มเนียนจริงๆ
ใครอยากอ่านน้องขวดกับพี่แว่นต้องทำใจนะค่ะ เพราะมันไม่จบ ค้างมาหลายปีแล้วค่ะ รอจนจะแก่คาบอร์ดแล้ว มีหลายเรื่องเลยทีเดียวที่ไรเตอร์ชอบแต่ว่าคุณเท็นยังไม่มาแต่งต่อ ต้องรอให้องค์มาประทับหลายเรื่องเลยทีเดียว ส่วนตัวเเล้ว ในซีรีย์นี้ ชอบ เส่ง-เปา ปู-ฝน ภาคี-ต้นสน แล้วก็ อิท-อารยะ ส่วนที่เป็นนิยายเรื่องอื่น ก็ชอบอีกหลายเรื่องเช่นกัน
- ปริศนา อักษรไขว้ หัวใจยุ่งเหยิง รักตาหวานสุดๆ
- เพราะเรากัดกัน ประทับใจกับความรักของ ทาน อ้อนมากๆ รักที่เริ่มมาจากการไม่ชอบหน้ากัน
- รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ชอบมากก เฮียก๋วยกับรักชาติ น่ารักสุดๆ แต่ยังแต่งไม่จบค้า ค้างมาสามปีแล้วเนี้ย
- เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา หมอแคนกับกระชาย หมอแคนน่ารักมากๆ นิสัยดื้อสุดๆ แต่ยังไม่จบอีกเช่นกัน รอมาสามปีแล้ว แล้วยังมีอีกหลายเรื่องที่ชอบแต่ยังไม่จบ
แล้วยังมีอีกหลายเรื่องที่ชอบ มันเยอะเกินนนน อยากถามว่า ระหว่าง ปริศนาอักษรไขว้กับเพราะเรากัดกัน อยากอ่านเรื่องไหนก่อนค่ะ เลือกเรื่องที่แต่งจนจบแล้วมาลงให้อ่านก่อนแล้วกันนะค่ะ
ความคิดเห็น