คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ตั้ม-ทัต (ตอน ใกล้ )
“ข้าวผัดแหนมครับ........แล้วก็น้ำเปล่า” ร่างสูงใหญ่บอกกับเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง ถึงรายการอาหารที่จะกิน
“แหนมหมด ...เอาอย่างอื่นได้มั้ย...” เจ้าของร้านเอ่ยบอก บ่ายกว่าขนาดนี้แล้ว อะไรก็หมดกันได้เรื่องปกติ
“งั้น....เอากระเพราปลากระป๋องแล้วกันครับ” ไอ้ทัตพงษ์สั่งซ้ำอีกครั้ง และก็นั่งเปิดหนังสือพิมพ์หน้ากีฬา
ทำทีเป็นอ่านข่าวผลการแข่งฟุตบอลคู่เมื่อคืนก่อน เคาะโต๊ะเล่น อย่างเพลิดเพลิน
วันนี้เป็นเสาร์และนี่ก็บ่ายมากแล้ว หิวจะตาย เลยลงมาสั่งข้าวกิน อพาร์ทเม้นที่อยู่ก็ธรรมดาแล้วก็อยู่สบายดี
อากาศร่มรื่น ถึงจะอยู่ลึกเข้าไปในซอยก็เถอะ แต่ก็ใกล้กับโรงเรียน บางทีเขาก็ไปรับจ็อบเขียนป้ายโฆษณากับรุ่นพี่บ้าง ได้ตังค์มากินขนม ถ้าเบื่อๆ ก็ไปเช่าหนังมาดู วันเสาร์เป็นวันแสนสบาย ได้นอนกลางวันหลับอย่างมีความสุข
และตื่นมาดูแดจังกึมตอนเย็น
อือ ดี ดี ชอบวันเสาร์กับวันอาทิตย์ที่สุดเลย
ไปเช่าหนังสือดีกว่า กินข้าวเสร็จแล้ว อยากอ่านเรื่องย่อละครภาคดึก
นี่จะมีใครรู้มั้ยวะเนี่ย ว่าพี่ทัตโคตรเท่ห์ของแผนกเครื่องกล ติดละครทุกเรื่องที่มีฉาย บางวันมีการสลับช่องดูระหว่างช่องสาม ช่องห้า ช่องเจ็ด ช่องเก้าอีกต่างหาก หนักกว่านั้นคือต้องอ่านเรื่องย่อละครด้วย กลัวไม่ทันสถานการณ์ และต้องไปอ่านเรื่องย่อละครจากหนังสือพิมพ์อีกต่างหาก เวลาอ่านก็ต้องแกล้งๆ แง้มหน้ากีฬาไว้
แต่จุดหมายคือละครตอนต่อไปต่างหากล่ะ ทำไมกูต้องเป็นคนมีความลับแบบนี้ตลอดด้วยวะเนี่ย
ไอ้ทัตเอาหนังสือพิมพ์กางให้ใหญ่ที่สุด เพื่อจะได้อ่านละครได้แบบไม่มีใครสนใจ มันขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบข้อความ โปรดอ่านต่อพรุ่งนี้ อะไรวะ จบอีกแล้ว กำลังลุ้นเลย โหยยยยยยยยย เซ็งเลย
“ข้าวผัดแหนมครับ.....แล้วก็น้ำเปล่า” คนที่เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเอ่ยสั่งรายการอาหาร
“แหนมหมดครับ...เอาอย่างอื่นได้มั้ย” เจ้าของร้านบอกประโยคเดียวกันกับที่บอกทัตพงษ์เหมือนกันเป๊ะไม่มีผิดเพี้ยน
“งั้นเอากระเพราปลากระป๋องแล้วกันครับ” คนคนนั้นสั่ง
ใครวะ
กินแบบเดียวกับกูเลย
ไอ้ทัตพับหนังสือลงด้วยความสงสัย และก็ได้พบกับคนตรงหน้า
“เฮ้ยยยยยยยยยย “ ร่างสูงตะโกนเสียงดังเหมือนกับได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนในชีวิต
“เฮ้ยยยยยยยยย” ไอ้คนตรงข้ามก็ตะโกนกลับไม่แพ้กัน
“มา....มากินข้าวร้านนี้เหมือนกันเหรอเนี่ย...จำ จำ จำ เราได้ป่าว...ที่ช่วยเก็บหนังสือให้ที่โรงเรียนอ่ะ”
ไอ้ทัตรีบแนะนำตัว กลัวว่าคนตรงหน้าจะลืมมันไป จริงๆ แล้วมันก็เดินหาคนน่ารักคนนั้นในโรงเรียนอยู่หลายวัน
แต่ก็ไม่เจอสักที บทจะเจอทำไมมันเจอกันง่ายจังวะ น่ารักชิบหายเลยเว้ยวันนี้ ไม่คิดว่าจะได้เจอนะเนี่ย อยู่แถวนี้หรือไงวะ
“อือ...ก็จำได้...แล้วมา มากินข้าวเหรอ” คนน่ารักคนนั้นเอ่ยถามไอ้ทัต แล้วก็หยิบช้อนกับส้อมมาเตรียมไว้
“ใช่..อพาร์ทเม้นเราอยู่นี่เอง..ก็เลยมากินข้าว...นายอ่ะ” ไอ้ทัตชี้ไปที่อพาร์ทเม้นท์เยื้องๆ ออกไปจากร้านขายข้าวเล็กน้อย
“จริงดิ...เราก็อยู่เนี่ยอ่ะ..เหมือนกันเลย” ไอ้ตั้มยิ้มให้กับคนที่ชวนคุย มองหน้าคนตรงข้ามยิ้มๆ หล่อเว้ยวันนี้ หล่อว่ะ ล่ำดีจริงเว้ย ตอนนั้นใส่ชอร์ปเห็นไม่ค่อยชัด แต่ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาแบบนี้นี่เห็นชัดเลย
ทำไมมันถึงได้สมเป็นผู้ชายอย่างนี้วะเนี่ย
“เฮ้ย...จริงป่าว...เพื่อนบ้านกันเลยเนี่ย...อยู่ห้องไหนอ่ะ” ไอ้ทัตชวนคุย ดีใจจนบอกไม่ถูก แบบนี้มันต้องสานสัมพันธ์กันหน่อยแล้ว
“343...นายอ่ะ..” ไอ้ตั้มยิ้มให้ และบอกเลขที่ห้องที่มันพักอาศัยอยู่ เพราะบ้านอยู่ไกลมากจากที่เรียน ขืนเดินทางไปกลับตายกันพอดี เลยเพิ่งมาอยู่อพาร์ทเม้นใกล้ ๆ โรงเรียน ให้อยู่หอคงไม่ไหวอึดอัดตาย
“เราอยู่ 442 ชั้นบนอ่ะดิ....เฮ้ย..อยู่เยื้องกันเลยนี่หว่า...” ไอ้ทัตยิ้มอย่างดีใจ อ้าว อย่างนี้ก็โป๊ะเชะเลย
“กระเพราปลากระป๋องได้แล้ว....” เจ้าของร้านยกจานข้าวมาเสิร์ฟ กับสองคนที่นั่งคุยกันอย่างถูกคอ
กฤษดาเบะหน้า เมื่อเห็นว่าปลากระป๋องในจานน้อยกว่าจานของคนตรงหน้า ทำไมมันตักแบ่งไม่สมดุลอย่างนี้วะ
“ทำไม...ให้ไม่เท่ากันเลยวะ” ไอ้ตั้มบ่นเสียงเบา ก่อนจะลงมือใช้ช้อนที่เตรียมไว้ ตักข้าวในจานกิน
“อ่ะ...” ไอ้ทัตตักปลากระป๋องในจานให้คนตรงข้ามจนเกือบหมดจาน
“เฮ้ย...มาให้เราทำไมอ่ะ...นายไม่กินเหรอวะ” ไอ้ตั้มเงยหน้าขึ้นมอง ชอบกินอยู่หรอก แต่เล่นตักให้เกือบหมดแบบนี้ มันไม่ดี เหมือนเอาเปรียบ
“จะได้เท่า ๆ กันไง...” ทัตพงษ์ส่งยิ้มให้กับร่างบางตรงหน้า และเริ่มลงมือตักข้าวในจานเข้าปาก
“เราเกรงใจว่ะ...แบ่งไปหน่อยมั้ย” ไอ้ตั้มทำท่าจะตักคืนให้ แต่ไอ้ทัตก็ห้ามไว้
“เฮ้ย...ตักคืนนี่ไม่คุยเลยนะ...โกรธเลย” ไอ้ทัต บอกกับคนตรงข้าม ที่ตอบกลับด้วยการส่งยิ้มให้
“ขอบใจว่ะ” ไอ้ตั้มบอกกับร่างสูงที่เคี้ยวข้าวในจานอย่างเอร็ดอร่อย
ต่างคนต่างยิ้มให้กัน มีเหลือบมองกันบ้างเป็นพักๆ ระหว่างกิน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตักข้าวกินต่อไปจนหมดจาน
*********************************
“เฮีย...ข้าวสองจานเก็บตังค์ด้วยครับ” ไอ้ทัตตะโกนเรียกเจ้าของร้านประจำที่มันมากินบ่อย ๆ
“60 บาท” เจ้าของร้านเอ่ยบอก และไอ้ทัตก็ยื่นเงินส่งให้ และรับตังค์ทอนกลับมา
“อ่ะ...ของเรา 30 ป่ะ” ไอ้ตั้มยื่นเงินส่งให้กับคนที่ออกค่าอาหารให้ก่อน
“เฮ้ย...เราเลี้ยงนะ...ถือว่าโชคดีที่ได้เจอกันอีกครั้งไง” ไอ้ทัตพงษ์บอกกับร่างโปร่งบางที่เขาแอบตามหามาตลอด
“เฮ้ยได้ไงวะ...ไม่ดีหรอกแบบนี้เกรงใจว่ะเอาตังค์ค่าข้าวไปเหอะ” เจอกันแค่ครั้งเดียวก็มาจ่ายค่าข้าวให้แล้ว
ถึงมันไม่มากมายก็เถอะ แต่ว่าก็เกรงใจ กฤษดาไม่ได้เป็นคนเห็นแก่กินนี่นา ร่างบางยัดเยียดเงินส่งให้กับร่างสูง
“น่า...คราวหน้าเจอกันอีก...นายเลี้ยงเรามั่งก็ได้..จะได้ถือว่าหายกัน” ไอ้ทัตตอบกลับ ส่งยิ้มให้กับคนที่มันเห็นว่าน่ารักนักหนา และคนตัวเล็กกว่านั้นก็ส่งยิ้มตอบกลับมาให้
เออดีเว้ยที่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันแบบนี้ แถมอพาร์ทเม้นท์ก็อยู่ห้องเยื้องกันอีก
ดีว่ะ ไอ้เพื่อนบ้าน แถมได้เพื่อนเรียนด้วย
และไม่แน่ก็อาจได้คนรักด้วยนะเนี่ย
ไอ้ตั้มคิดอย่างขำ ๆ ตัวเอง จะให้บอกเหรอ ว่านับตั้งแต่เดินชนกันวันนั้น มันก็แอบ ๆ เหล่ ๆมองหามาตลอด แต่ก็ไม่เจอกัน พอเจอกัน ก็ไม่นึกว่าจะได้เจอกันเร็วแบบนี้ แถมยังได้คุยกันอย่างถูกคออีกต่างหาก โหยยยยยยยยยย อะไรมันจะพรหมลิขิตบันดาลชักพาแบบนี้วะเนี่ย
************************
เหนื่อยสุดๆ เดินหาอพาร์ทเม้นตั้งแต่BTSอนุสาวรีย์จนไปBTSราชเทวี เข้าออกทุกซอย เจ็บขาเจ็บเท้าสุดๆ กลับมาก็รีบมาอัพให้อ่านต่อทันที ภาค ตั๊ม ทัต เหมือนจะง่าย แต่ก็ไม่ง่ายนะค่ะ
ความคิดเห็น