[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #85 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอนพิเศษ เช้าวันใหม่ )

 ตอนพิเศษ เช้าวันใหม่

แม่งเอ้ย กูทำอะไรลงไปเนี่ย.....โธ่เว้ย ทำไงดีวะ แม่งเอ้ย ห่าเอ้ยกูทำอะไรวะเนี่ย ตายโว้ยยยยยยย อย่างนี้ตายอย่างเดียวเลยโว้ยยยยยยย

ไอ้ปูอันธพาล เดินวนไปวนมาอยู่ในครัว ไม่ยอมออกมาเผชิญหน้ากับใครอีกคนที่นั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟาหน้าห้อง น้ำฝนเหลือบสายตาเข้าไปในครัวที่ถูกปิดล็อคแน่นหลายครั้ง แต่คนในห้องก็ไม่ยอมโผล่หน้าออกมาให้เห็นสักที

ริมฝีปากอุ่นนุ่ม ร่างกายที่ได้แตะต้องสัมผัส ยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ

ฝ่ามือแกร่งยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเอง และนั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น

ตั้งแต่ตื่นนอน จนถึงตอนนี้ คุณปูไม่ยอมให้เข้าใกล้เลยสักนิด
แค่เรียกชื่อก็ถึงกับสะดุ้ง พอจะเดินเข้าใกล้ ก็เดินเลี่ยงไม่ยอมหยุดคุยกันซะอีก

ตีห้าครึ่งแล้ว
ฟ้าภายนอกยังมืดอยู่

ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงได้ตื่นเช้านัก ตอนที่กอดเอาไว้และบอกให้นอนต่ออีกนิด คุณปูกลับลุกพรวดพราดขึ้น และผลักให้ออกห่าง แล้วก็วิ่งเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอน้ำฝนลุกขึ้นจะเดินไปหา ก็วิ่งหนีเข้าห้องครัวไม่ยอมออกมาเจอหน้ากันเลย จนถึงตอนนี้

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนและไขกุญแจห้องครัว เข้าไปอย่างช้า ๆ พยายามทำเสียงให้เบาที่สุด แล้วก็ได้ผล พอเปิดเข้าไป ก็เห็นคุณปูนอนหลับโดยใช้แขนต่างหมอนยื่นแขนออกยาวเหยียดและซบใบหน้าลงกับโต๊ะ แถมซ้ำยังไม่รู้ตัวว่ามีใครเข้ามาใกล้ซะอีก

ปลายจมูกโด่งประทับลงที่ข้างแก้มของคนที่นอนหลับ

และได้ผลร่างนั้นผุดลุกขึ้นทันที ก่อนจะแหกปากด่าเสียงดังโวยวาย

“แม่งทำเหี้ยอะไรวะ.......ไปไกล ๆ ตีนกูเลยไป๊....ไอ้น้ำฝน...แม่งเอ้ย...มึงอ่ะ...โธ่เว้ย”

ไม่รู้ว่าปากด่าอะไรไปบ้าง แต่รู้ว่าหน้าแดง แล้วก็อายมาก

กำหมัดจะชกไปก็โดนรับเอาไว้ได้ แถมไอ้น้ำฝนมันยังเอามือไปหอมเล่นอีก

“โธ่เว้ย มึงปล่อยกูนะเว้ย........ไม่งั้นมึงจะโดนกูกระทืบจมตีนแน่เลยเว้ยยยยยยย”

เสียงร้องโวยวาย ไม่ได้ทำให้น้ำฝนรู้สึกกลัวเลยสักนิด แถมยังก้มหน้าลงมาแตะจมูกที่ข้างแก้มของคนดิ้นหนีได้ง่าย ๆ อีก

เท่านั้นยังไม่พอ ยิ่งไอ้ปูสะบัดหน้าหนี น้ำฝนก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ

“มึงอยากมีเรื่องใช่มั้ยวะ....เดี๋ยวกูจะกระทืบให้จมเลย....แม่งเอ้ย”

เสียงดังโวยวาย พร้อมกับที่ไอ้ปูพยายามจะสะบัดแขนสะบัดมือยกขึ้นชกหน้าของคนกอดให้ได้
สุดท้ายกลับโดนกดศรีษะให้แนบกับแผ่นอกกว้าง และฝ่ามืออบอุ่นก็ลูบไล้ที่แผ่นหลังของคนฤทธิ์มากนั้นอย่างช้า ๆ แผ่วเบา

“ผมรักคุณปูนะ....รักมากเลย....ผมไม่แต่งแล้วล่ะครับ... ผมจะอยู่กับคุณปูตลอดไป.....นะครับคุณปู”

ไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้ด้วยเลยสักคน
ไม่เคยมีใครมากอดแบบนี้

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกัน

ร่างสูงนั้นสะบัดหนีจากคนที่กอดรัดแน่น แล้วก็ผลักอกของคนตรงหน้าให้ออกห่าง

“คิดเหรอว่ากูนอนด้วยเพราะรักมึงอ่ะ..........กูแค่มีอารมณ์แค่นั้นแหละ.....มึงรีบ ๆ แต่งไปเลยนะ แล้วต่อไปอย่ามายุ่งกับกูอีก.......กูไม่ได้ชอบผู้ชายโว้ยยยยยยย”

เสียงตะโกนด่ากลับทำให้น้ำฝนตกใจ ใบหน้าซีดเผือด

“คุณปูครับ.......ผม...ผมขอโทษ.......แต่ผมไม่อยากแต่งงานนะครับ.....คุณปู....คุณปูครับ.....”

น้ำฝนเดินเข้าใกล้ไอ้ปูอันธพาล แต่ก็โดนต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรง จนน้ำฝนทรุดนั่งลงกับพื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

“มึงรีบบอกให้พ่อกับแม่ของมึง....จัดงานแต่งของมึงพรุ่งนี้เลย......ถ้ามึงไม่ทำ....มึงอย่ามาเป็นเพื่อนกับกูอีก”

เสียงคำรามลั่น ทำให้น้ำฝน แทบอยากร้องไห้

ทำไมเป็นแบบนี้

เกลียดขนาดนี้เลยเหรอ

รังเกียจกันขนาดนี้เลยใช่มั้ย

ถึงกลับขับไล่ไสส่งกันขนาดนี้เลยเหรอ...........เกลียดสัมผัสที่มีให้ใช่มั้ย เกลียดความรักที่เขามีให้ขนาดนี้เลยเหรอ

“ถ้ามึงไม่แต่งงาน.........ชาตินี้มึงอย่าหวังว่าจะได้เป็นเพื่อนกับกูอีก....อย่าให้กูเกลียดมึงไปมากกว่านี้นะน้ำฝน”

คำพูดที่เอ่ยบอกเสียดแทงไปถึงหัวใจ....น้ำฝน
เดินออกจากห้องครัวอย่างช้า ๆ

พร้อมกับที่เด็กหญิงตัวเล็กเดินออกมาจากห้องนอนอีกห้อง

“พี่ชาย.......หนูปวดฉี่....”

เด็กหญิงเดินผ่านหน้าของน้ำฝนไปเข้าห้องน้ำ และน้ำฝนก็ทนฝืนยิ้มส่งไปให้

ไอ้ปู เดินออกมาจากห้องครัว และมานั่งที่โซฟาอีกตัว จ้องมองใบหน้าของคนที่อยู่ถัดไปนิ่งงันอยู่อย่างนั้น

“รับปากสิน้ำฝน........แต่งงานไปเลยมึง.......”

การคาดคั้นให้ยอมรับ ทำให้น้ำฝนยิ่งอยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ

ฝืนทนไม่ให้น้ำตามันหลั่งรินออกมา และพยักหน้าตอบรับคนตรงหน้า

“ผมจะแต่ง.......ถ้าถึงสิ้นปี.....อาทิตย์หน้าผมทำไม่ได้.......ฤกษ์แต่งงานคือสิ้นปี” น้ำเสียงที่ตอบกลับมาทั้งสั่นพร่าทั้งหวั่นไหว

“แต่ก่อนจะแต่ง.........คุณปูต้องรับปากก่อนว่าเราจะเป็นเหมือนทุกวันที่ผ่านมา....ผมจะเป็นเหมือนที่ผมเป็นแล้วคุณปูก็เป็นอย่างที่คุณปูเป็นตอนนี้......ได้มั้ยครับ” น้ำเสียงที่เอ่ยบอกปวดร้าวสิ้นดี ก่อนที่ร่างนั้นจะลุกขึ้นยืน
และเดินออกไปจากห้อง


ความรู้สึกตอนนั้นน่ะเหรอ...นั่นเป็นยามเช้าที่จำได้ว่าได้กอดคุณปูครั้งแรก.......แล้วนั่นมันนานเท่าไหร่แล้วนะ
ตอนนั้นที่บอกให้รีบ ๆ แต่งไป คุณปูเขาพูดด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน
เมื่อผ่านมานานแล้ว ถึงได้รู้ ว่าตอนนั้น เป็นเพราะคุณปูเขาคงอายมาก แล้วก็เขินมากด้วย
ถึงได้ทำแบบนั้นลงไป

แต่ตอนนั้น เพราะความเป็นเด็กเลยคิดว่าเขาแค่โมโห แต่พอนึกทบทวนหลายครั้ง ถึงได้รู้

น้ำฝนนั่งหัวเราะเสียงเบา เมื่อนึกถึงวันคืนแสนสุขที่พ้นผ่าน

ขี้อายจะตายไปน่ะคุณปู...แต่ปากแข็ง
ชอบทำโวยวายกลบเกลื่อน

ป่านนี้..........ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า
หนุ่มฝรั่งเศสเลยนะ

น่ารักอย่างคุณปู คงมีคนมาจีบเยอะแยะ
จะมาเหมือนพ่อม่ายลูกติดอย่างเขาได้ยังไง

น้ำฝนหัวเราะเสียงเบา และเหยียบคันเร่งเมื่อเห็นสัญญาณไฟเขียว

เช้านี้มีนัดกับลูกค้าเรื่องทำบาร์โค้ด ติดห่อผลิตภัณฑ์...
ทุกวัน ทำแต่งาน
เลี้ยงลูกสาว....

แล้วก็......นั่งคิดถึงคุณปูทุกวัน
รอยยิ้มยังคงจุดอยู่ที่ริมฝีปาก
ความทรงจำยังกระจ่างชัด คำพูดที่ถูกพูดทุก ๆ วันอยู่เสมอ

“ปู....วันนี้ผมก็รักปูเหมือนทุกวัน....แล้วก็หวังว่าผมจะเป็นความทรงจำของปูตลอดไป”

***********************************

เค้าไม่ได้อยากให้เรื่องมันเศร้านะ ไปโทษคนแต่งสิ  ตอนเค้าอ่านครั้งแรก ก็ร้องไห้เหมือนกันน้าาา
อยากถามว่า ถ้าจะเอานิยายเรื่องอื่นนอกจากซีรีย์ช่างกลลง จะมีคนอยากอ่านรึเปล่า  คอนเฟริมว่าคุณเท็นแต่งนิยายสนุกทุกเรื่องเลยค้าาาาา

ปล  มีคนเรียกว่า ไรเตอร์แล้วรู้สึกแปลกๆ  เพราะไม่ได้เป็นคนแต่งเอง เป็นแค่คนโพสอ่ะค่ะ