คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #83 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน เส้นทางของเรา ) (จบ)
“ฝนวันนี้มีความสุขมั้ย.......”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“วันนี้ฝนมีความสุขที่สุด……แล้ววันนี้ปูมีความสุขที่สุดมั้ย”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามร่างตรงหน้า ก่อนจะค่อยคว้าร่างนั้นมากอดกระชับเอาไว้ ลูบไล้เส้นผมนิ่มไปมา
และประทับริมฝีปากลงไปเป็นครั้งสุดท้าย
“วันนี้ปูก็มีความสุขที่สุดเหมือนกัน.....”
ไอ้ปูเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มที่สดใสที่สุดในชีวิตให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า
เวลาแห่งความสุขหมดลงแล้ว......
กระเป๋าเสื้อผ้า...ถูกยกขึ้น พร้อมกับที่ไอ้ปูเดินผละจากและจูงแขนน้องสาวตัวเล็ก ให้เดินจากมา
วันนี้.........น้ำฝนกำลังจะไปเข้าร่วมพิธีแต่งงาน......
ชุดสูทสีขาว.....ดูสดใสเหมาะสมกับคนสวม
รอยยิ้มครั้งสุดท้าย.........ส่งไปถึงคนที่เดินลาจาก
ไม่ใช่ว่าเราไม่รักกัน........แต่เพราะเรารักกันมากกว่าใคร ๆ ถึงได้ตัดสินใจ ที่จะจากกัน
เพื่อให้สถานะของอีกคนยังคงอยู่..........
คำพูดนี้.....ถูกพูดในคืนสุดท้าย
พร้อมกับคำสัญญา......ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ร้องไห้อีก
น้ำฝนเดินขึ้นรถที่มีคนขับรถรออยู่.....รอยยิ้มยังคงกระจ่างสดใสเมื่อรับรู้ถึงเส้นทางชีวิตของใครอีกคน
รถแล่นออกไปแล้ว.......โดยที่ไอ้ปูไม่ได้หันกลับมามองอีกเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ผมจะไปฝรั่งเศส ผมได้ทุนแลกเปลี่ยนนักเรียน.....ผมฝากน้องสาวผมด้วย”
ไอ้ปู นั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง โดยมีน้องสาวตัวเล็กนั่งอยู่เคียงข้าง
“พ่อกลัวมาตลอดชีวิตว่าปูจะไม่อภัยให้พ่อ......แต่พ่อสัญญาว่าจะดูแลลูกสาวของพ่อให้ดีที่สุด....”
ชายสูงวัยเอ่ยบอก กับร่างสูงที่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม
“พี่ปลา...ผมฝากน้องด้วย....” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยบอกกับพี่ชายคนโต ที่เอื้อมมือมาตบไหล่น้องชาย
“แม่คงดีใจที่วันนี้เราสามคนพี่น้องได้มาอยู่พร้อมหน้ากัน........พี่หวังมาตลอดว่าปูจะอภัยให้พ่อ...แล้วก็หวังมาตลอดว่าเราจะได้พูดจากันดี ๆ สักครั้ง”
หน้าที่ของไอ้ปูจบลงแล้ว เมื่อเดินจากมา เด็กหญิงมองตามพี่ชาย เหมือนยังไม่รับรู้ถึงเรื่องบางอย่าง
“พี่ปู....พี่ปูจะไปไหน….” เสียงร้องเรียกของน้องสาว ทำให้ร่างสูงนั้นหยุดชะงัก
อย่าหันกลับไปนะมึงไอ้ปู
อย่าหันกลับไป
น้องควรได้มีอนาคตที่ดี ไม่ใช่มาใช้ชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ โดยไม่มีจุดหมายแบบนี้
หยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ กำลังจะรินไหลออกมา ฝ่ามือกำแน่นจนขึ้นเส้นเลือด
“พี่ปู.....จะไปไหน....ปล่อยหนู...หนูจะไปหาพี่ปู....ปล่อยหนู...ปล่อยหนู”
เสียงร้องไห้ ของเด็กหญิงยังก้องอยู่ในโสตประสาททุกครั้ง เวลาหลับตาลงนอน
เวลาเหล่านั้นผ่านไปนานเท่าไหร่กันแล้วนะ
ฝรั่งเศส........
มาอยู่ที่นี่กี่ปีแล้ว....จากนักเรียนแลกเปลี่ยน......และก็ได้กลายเป็นพ่อครัวทำอาหารเอง
ได้เรียนรู้วิธีทำขนมปังหน้าต่าง ๆ ฝึกฝนฝีมือ ทำอะไรได้มากกว่าสมัยก่อน
ตอนนี้เป็นหน้าฝน.............
ในขณะที่นั่งทอดสายตามองฝ่าสายฝน ทุกครั้งจะมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาเสมอ
สายฝน.....
น้ำฝน.......คนที่อยู่ในใจมาตลอด
ไม่ว่ากี่ปีกี่เดือนจะผ่านไปนานแค่ไหน.........
เวลาฝนตกจะนึกถึงคน ๆ หนึ่งเสมอ........
คนที่เคยกางร่มให้.........คนที่กอดเอาไว้ในคืนที่รู้สึกถึงความเหน็บหนาว
ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่ได้เรียนรู้ถึงความรัก และความสุข
ใบหน้าคมทอดสายตาฝ่าสายฝนที่ยังคงซัดสาดละอองฝนมากระทบหน้าต่าง
รอยยิ้ม ของคน ๆ หนึ่ง ยังคงกระจ่างชัดทุกความรู้สึก
ไอ้ปูลุกขึ้นยืนและปิดม่านอย่างช้า ๆ
แม้ช่วงเวลาหนึ่งจะเป็นช่วงเวลาของความสุข......และเก็บไว้ได้แค่เพียงความทรงจำ....
แต่ทุกครั้งที่นึกถึง......จะมีรอยยิ้มเจือจางและความอบอุ่นเจือจางอยู่เสมอ
ร่างสูงคว้าร่ม...เพื่อเดินฝ่าสายฝนไปทำงาน.....
หน้าที่คนทำขนมรออยู่.....
ใบหน้าคมแหงนขึ้นมองท้องฟ้าที่ยังมืดครึ้ม.........ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน และเอ่ยทักทายคนรัก
“สวัสดีน้ำฝน...........วันนี้ปูยังหวังว่าน้ำฝนจะสบายดีเหมือนเดิม”
Fin…..
ปาดน้ำตา เศร้าสุดๆเลยอ่ะ ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึง ปู ฝน
ความคิดเห็น