คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน คำตอบสุดท้าย)
“ไม่ใช่หรอก.....ก็วันก่อนฝนไปแล้ว...อันที่กินอ่ะมันหมด...บอกให้ปูซื้อกลับมา ก็ไม่เห็นซื้อเลย...รอกินบราวนี่
แต่ไม่ได้กินอีกแล้ว....ปูแกล้งลืมมากกว่า”
เสียงบ่นงึมงำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ทำให้ไอ้ปูต้องหน้างอใส่คนที่มาเปิดประตูให้ และ กระแทกเท้าเดินหนี
“ก็บอกว่าวันนี้เขาไม่ได้ทำขาย ไม่เข้าใจเหรอวะ.....แม่งกว่าจะกลับมาอีกล่ะ...กว่าจะอาบน้ำกว่าจะได้นอนอีกแล้วมาโวยวายจะกินบราวนี่อะไรตอนเที่ยงคืนวะ”
เสียงบ่นงึมงำ ตามมาด้วยการมองหน้าอย่างขวาง ๆ ของไอ้ปู
“เนี่ย.....ตอนเย็นฝนไปกินบะหมี่เกี๊ยวกับน้องกุ้งที่ซอยถัดไปอีกสองซอยแหละ.........อร่อยดีเลยซื้อกลับมาด้วย.....ปูกินเลยมั้ยล่ะเดี๋ยวอุ่นให้เลย”
การเปลี่ยนเรื่องคือวิธีที่ดีที่สุด เพราะเมื่อปฏิกิริยาแล้วคุณปูเขาคงกำลังอารมณ์เสียอยู่แน่ ๆ ที่ไปงอแงใส่แบบนั้น
ถุงบะหมี่ถูกเทใส่ชามแล้วเอาไปอุ่นในไมโครเวฟ
พร้อมกับที่ไอ้ปูเดินเข้ามาในครัวและกดน้ำเย็น ๆ มาดื่ม ยืนมองชามบะหมี่ที่อยู่ในเตาไมโครเวฟ
“พรุ่งนี้จะเอาบราวนี่มาให้...อยากกินจริง ๆ เดี๋ยวซื้อกลับมา 4 ชิ้นเลย...แล้ว...กุ้งหลับนานยัง”
น้ำถูกยกขึ้นจิบโดยมีคนอีกคน กำลังเปิดเตาไมโครเวฟและใส่ถุงมือยกชามที่อุ่นอาหารเรียบร้อยมาวางไว้ให้
บนโต๊ะ ก่อนจะถือตะเกียบมาวางบนชาม และนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“หลับไปตอนสามทุ่ม...พอดีฝนทำโปรแกรมด้วยแหละ....รุ่นน้องให้ช่วยเขียน...ฟ้าร้องด้วย วันนี้เห็นปูไม่ได้เอาร่มไป....ว่าจะไปรับอยู่พอดี..”
คนพูดนั่งเท้าคางมองใบหน้าของคนที่คีบเส้นบะหมี่ใส่ปาก และยกช้อนขึ้นซดน้ำซุปอุ่น ๆ
“เก่งเนอะ....กูคงทำไม่ได้ว่ะ.....มึงเก่งดี...กูก็ทำได้แค่ขนม..ทำกับข้าว..ไอ้ที่มันไม่ต้องใช้สมองเยอะล่ะมั้ง”
คำพูดที่เอ่ยบอกทำให้น้ำฝนต้องนิ่วหน้า ก่อนจะรีบพูด
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย....ฝนทำกับข้าวไม่เป็น...ทำขนมก็ไม่เป็น...ยากจะตาย...ปูทำได้ไง..นี่ขนาดทำไข่ดาวยังทำไม่ได้เลย....น่ากลัวน้ำมันจะกระเด็นใส่....ปูทำได้ไง..แปลกดี”
ดวงตาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จับจ้องอยู่ที่ร่างที่สนใจอยู่กับการกินบะหมี่ในชาม ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้เช็ดปาก และยกชามไปล้างที่อ่างล้าง จนเสร็จเรียบร้อย โดยมีแก้วอีกหนึ่งใบ ถูกนำมาวางเพิ่ม
“ถามหน่อยดิ......”
ไอ้ปูมายืนอยู่ข้าง ๆ มองใบหน้าของคนที่กำลังล้างชาม และแก้วน้ำ อยากจะรู้
“ครับ....จะถามอะไรล่ะครับ”
ชามถูกยกขึ้นมาวาง และน้ำฝนก็เดินไปเช็ดมือเปียก ๆ ที่ผ้าเช็ดมือ และเดินออกมานั่งที่โซฟาโดยมีไอ้ปูเดินมานั่งอยู่ที่พื้นพรมและเอนหลังให้ซบอยู่บนเบาะนั่ง
“ก็ว่าจะถามว่าไอ้ที่บอกว่ารักนักรักหนาน่ะ........โกหกป่าววะ....คือกูดูแล้วเนี่ย...กูไม่มีอะไรน่าจะทำให้รักได้เลยนะ.....มึงหลงผิดอะไรอยู่หรือเปล่า......”
น้ำเสียงที่ถามเหมือนเป็นการหยอกล้ออยู่ในที และคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ลงมานั่งที่พื้นพรม...ก่อนจะเอนศรีษะซบอยู่บนเบาะนั่ง และจ้องมองใบหน้าของอีกคนในระยะประชิด ส่งยิ้มมาให้ และเอ่ยบอก
“ก็รักเพราะว่าเป็นคุณปูมั้งครับ....ถ้าไม่ใช่คุณปูผมก็ไม่รัก”
ดวงตาคมสบตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน....นิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะ เอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมนิ่มเล่น และแตะปลายจมูกเข้าหาที่ข้างแก้มของคนที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกัน
ก่อนจะค่อย ๆ ผละใบหน้าออกห่าง และเอื้อมมือคว้ามือของร่างตรงหน้ามากุมเอาไว้ และลูบไล้เล่นแผ่วเบา
“อย่างกูไม่เห็นมีอะไรสมควรจะทำให้คนอย่างมึงมารักได้เลย.....แต่งงานแล้ว...ก็รีบ ๆ ลืมกันไปเร็ว ๆ เลยยิ่งดีฝน......เราต่างก็มีหน้าที่.....กูก็มีหน้าที่....มึงก็มีหน้าที่....จะให้เอาความรู้สึกตัวเองมาเป็นที่ตั้ง...โดยไม่มองคนรอบข้างก็คงไม่ได้........ตกลงว่าเขาให้เลื่อนไปถึงปลายปีใช่มั้ยที่บ้านน่ะ.....อย่าคิดต่อต้านมาทำอะไรเหมือนพระเอกหนังไทยก็แล้วกัน........ประเภทหนีตามกันอันนั้นคงไม่ไหว......คนทำพ่อแม่เสียใจ....เขาเรียกว่าเลวเรียกว่าอกตัญญู........”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน หรี่ปรือลงอย่างช้า ๆ และยกมืออีกข้างขึ้นกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้
“ผมรู้ครับ........ที่จริงรู้มานานแล้ว...ตั้งแต่วันนั้น....รู้ว่าปูต้องพูดแบบนี้....ผมไม่เสียใจหรอกถ้าต้องแต่งงานเพื่อทำหน้าที่ของลูก.....แต่ตอนนี้อยากมีความสุข...อยากให้ปูอยู่กับผม.....แล้วผมก็อยู่กับปู...เลิกเกลียดผมบ้างหรือเปล่า....ถ้าเกลียดคงไม่ให้ผมจับมือหรอกเนอะ.....”
เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ เสียงหัวเราะอย่างฝืน ๆ
ทำให้ไอ้ปูต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
ไม่ต่างจากน้ำฝนที่ค่อยหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ และดึงร่างของอีกคนมากอดไว้แน่น
“ถ้าไม่รักผม........ก็คงไม่ยอมให้กอด........ถ้าไม่รักผม.....ก็คงไม่ยอมอ่อนข้อให้มากขนาดนี้.........ใช่มั้ยล่ะครับ”
หยดน้ำใสหลั่งรินลงอย่างสุดจะกลั้น
ไม่มีคำตอบมาสักคำ........แต่น้ำฝนก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ
กอดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น และลูบไล้ที่ศรีษะของไอ้ปูเบา ๆ กดปลายจมูกลงที่เส้นผมนุ่ม
ก่อนจะหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
ร่างในอ้อมแขนอบอุ่น
หัวใจอบอุ่น
เวลาแสนสุขมักเดินไปอย่างรวดเร็วเสมอ
ขอแค่เก็บเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน
เก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป
เก็บไว้ในความรู้สึกของคนสองคน
*************************************
อีกตอนเดียวเท่านั้นก็จะรู้บทสรุปของคู่นี้แล้ว เจอกันตอนเย็นค่ะ
ความคิดเห็น