ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #82 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน คำตอบสุดท้าย)

    • อัปเดตล่าสุด 11 ส.ค. 53


     ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน   ตอน คำตอบสุดท้าย








    ไม่ใช่หรอก.....ก็วันก่อนฝนไปแล้ว...อันที่กินอ่ะมันหมด...บอกให้ปูซื้อกลับมา ก็ไม่เห็นซื้อเลย...รอกินบราวนี่
    แต่ไม่ได้กินอีกแล้ว....ปูแกล้งลืมมากกว่า

    เสียงบ่นงึมงำเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ทำให้ไอ้ปูต้องหน้างอใส่คนที่มาเปิดประตูให้ และ กระแทกเท้าเดินหนี

    ก็บอกว่าวันนี้เขาไม่ได้ทำขาย ไม่เข้าใจเหรอวะ.....แม่งกว่าจะกลับมาอีกล่ะ...กว่าจะอาบน้ำกว่าจะได้นอนอีกแล้วมาโวยวายจะกินบราวนี่อะไรตอนเที่ยงคืนวะ

    เสียงบ่นงึมงำ ตามมาด้วยการมองหน้าอย่างขวาง ๆ ของไอ้ปู

    เนี่ย.....ตอนเย็นฝนไปกินบะหมี่เกี๊ยวกับน้องกุ้งที่ซอยถัดไปอีกสองซอยแหละ.........อร่อยดีเลยซื้อกลับมาด้วย.....ปูกินเลยมั้ยล่ะเดี๋ยวอุ่นให้เลย

    การเปลี่ยนเรื่องคือวิธีที่ดีที่สุด เพราะเมื่อปฏิกิริยาแล้วคุณปูเขาคงกำลังอารมณ์เสียอยู่แน่ ๆ ที่ไปงอแงใส่แบบนั้น

    ถุงบะหมี่ถูกเทใส่ชามแล้วเอาไปอุ่นในไมโครเวฟ

    พร้อมกับที่ไอ้ปูเดินเข้ามาในครัวและกดน้ำเย็น ๆ มาดื่ม ยืนมองชามบะหมี่ที่อยู่ในเตาไมโครเวฟ

    พรุ่งนี้จะเอาบราวนี่มาให้...อยากกินจริง ๆ เดี๋ยวซื้อกลับมา 4 ชิ้นเลย...แล้ว...กุ้งหลับนานยัง

    น้ำถูกยกขึ้นจิบโดยมีคนอีกคน กำลังเปิดเตาไมโครเวฟและใส่ถุงมือยกชามที่อุ่นอาหารเรียบร้อยมาวางไว้ให้
    บนโต๊ะ ก่อนจะถือตะเกียบมาวางบนชาม และนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม

    หลับไปตอนสามทุ่ม...พอดีฝนทำโปรแกรมด้วยแหละ....รุ่นน้องให้ช่วยเขียน...ฟ้าร้องด้วย วันนี้เห็นปูไม่ได้เอาร่มไป....ว่าจะไปรับอยู่พอดี..

    คนพูดนั่งเท้าคางมองใบหน้าของคนที่คีบเส้นบะหมี่ใส่ปาก และยกช้อนขึ้นซดน้ำซุปอุ่น ๆ

    เก่งเนอะ....กูคงทำไม่ได้ว่ะ.....มึงเก่งดี...กูก็ทำได้แค่ขนม..ทำกับข้าว..ไอ้ที่มันไม่ต้องใช้สมองเยอะล่ะมั้ง

    คำพูดที่เอ่ยบอกทำให้น้ำฝนต้องนิ่วหน้า ก่อนจะรีบพูด


    ไม่เห็นเกี่ยวเลย....ฝนทำกับข้าวไม่เป็น...ทำขนมก็ไม่เป็น...ยากจะตาย...ปูทำได้ไง..นี่ขนาดทำไข่ดาวยังทำไม่ได้เลย....น่ากลัวน้ำมันจะกระเด็นใส่....ปูทำได้ไง..แปลกดี

    ดวงตาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จับจ้องอยู่ที่ร่างที่สนใจอยู่กับการกินบะหมี่ในชาม ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้เช็ดปาก และยกชามไปล้างที่อ่างล้าง จนเสร็จเรียบร้อย โดยมีแก้วอีกหนึ่งใบ ถูกนำมาวางเพิ่ม

    ถามหน่อยดิ......

    ไอ้ปูมายืนอยู่ข้าง ๆ มองใบหน้าของคนที่กำลังล้างชาม และแก้วน้ำ อยากจะรู้

    ครับ....จะถามอะไรล่ะครับ

    ชามถูกยกขึ้นมาวาง และน้ำฝนก็เดินไปเช็ดมือเปียก ๆ ที่ผ้าเช็ดมือ และเดินออกมานั่งที่โซฟาโดยมีไอ้ปูเดินมานั่งอยู่ที่พื้นพรมและเอนหลังให้ซบอยู่บนเบาะนั่ง

    ก็ว่าจะถามว่าไอ้ที่บอกว่ารักนักรักหนาน่ะ........โกหกป่าววะ....คือกูดูแล้วเนี่ย...กูไม่มีอะไรน่าจะทำให้รักได้เลยนะ.....มึงหลงผิดอะไรอยู่หรือเปล่า......

    น้ำเสียงที่ถามเหมือนเป็นการหยอกล้ออยู่ในที และคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ลงมานั่งที่พื้นพรม...ก่อนจะเอนศรีษะซบอยู่บนเบาะนั่ง และจ้องมองใบหน้าของอีกคนในระยะประชิด ส่งยิ้มมาให้ และเอ่ยบอก

    ก็รักเพราะว่าเป็นคุณปูมั้งครับ....ถ้าไม่ใช่คุณปูผมก็ไม่รัก

    ดวงตาคมสบตากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน....นิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะ เอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมนิ่มเล่น และแตะปลายจมูกเข้าหาที่ข้างแก้มของคนที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกัน

    ก่อนจะค่อย ๆ ผละใบหน้าออกห่าง และเอื้อมมือคว้ามือของร่างตรงหน้ามากุมเอาไว้ และลูบไล้เล่นแผ่วเบา

    อย่างกูไม่เห็นมีอะไรสมควรจะทำให้คนอย่างมึงมารักได้เลย.....แต่งงานแล้ว...ก็รีบ ๆ ลืมกันไปเร็ว ๆ เลยยิ่งดีฝน......เราต่างก็มีหน้าที่.....กูก็มีหน้าที่....มึงก็มีหน้าที่....จะให้เอาความรู้สึกตัวเองมาเป็นที่ตั้ง...โดยไม่มองคนรอบข้างก็คงไม่ได้........ตกลงว่าเขาให้เลื่อนไปถึงปลายปีใช่มั้ยที่บ้านน่ะ.....อย่าคิดต่อต้านมาทำอะไรเหมือนพระเอกหนังไทยก็แล้วกัน........ประเภทหนีตามกันอันนั้นคงไม่ไหว......คนทำพ่อแม่เสียใจ....เขาเรียกว่าเลวเรียกว่าอกตัญญู........

     

    ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน หรี่ปรือลงอย่างช้า ๆ และยกมืออีกข้างขึ้นกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้

    ผมรู้ครับ........ที่จริงรู้มานานแล้ว...ตั้งแต่วันนั้น....รู้ว่าปูต้องพูดแบบนี้....ผมไม่เสียใจหรอกถ้าต้องแต่งงานเพื่อทำหน้าที่ของลูก.....แต่ตอนนี้อยากมีความสุข...อยากให้ปูอยู่กับผม.....แล้วผมก็อยู่กับปู...เลิกเกลียดผมบ้างหรือเปล่า....ถ้าเกลียดคงไม่ให้ผมจับมือหรอกเนอะ.....

    เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ เสียงหัวเราะอย่างฝืน ๆ
    ทำให้ไอ้ปูต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
    ไม่ต่างจากน้ำฝนที่ค่อยหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ และดึงร่างของอีกคนมากอดไว้แน่น

    ถ้าไม่รักผม........ก็คงไม่ยอมให้กอด........ถ้าไม่รักผม.....ก็คงไม่ยอมอ่อนข้อให้มากขนาดนี้.........ใช่มั้ยล่ะครับ

    หยดน้ำใสหลั่งรินลงอย่างสุดจะกลั้น

    ไม่มีคำตอบมาสักคำ........แต่น้ำฝนก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ

    กอดร่างในอ้อมแขนเอาไว้แน่น และลูบไล้ที่ศรีษะของไอ้ปูเบา ๆ กดปลายจมูกลงที่เส้นผมนุ่ม
    ก่อนจะหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ

    ร่างในอ้อมแขนอบอุ่น

    หัวใจอบอุ่น

    เวลาแสนสุขมักเดินไปอย่างรวดเร็วเสมอ

    ขอแค่เก็บเวลานี้ไว้ให้นานแสนนาน

    เก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป

    เก็บไว้ในความรู้สึกของคนสองคน

     

    *************************************

    อีกตอนเดียวเท่านั้นก็จะรู้บทสรุปของคู่นี้แล้ว   เจอกันตอนเย็นค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×