[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #59 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน คนเกลียดฝน )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน   ตอน คนเกลียดฝน

ไอ้ปู อันธพาล พลิกเสื้อชอปสีหม่นไปมา แล้วก็สวมใส่ ด้วยความรู้สึกปวดใจ

ชุดนี้ดูดีสุดแล้ว ชุดเครื่องแบบนักเรียน เสื้อผ้าดีกว่านี้ คงหาไม่ได้
แล้วเขาต้องทำยังไงกันบ้างวะ

ทำไม่เป็นอีกต่างหาก จะมีใครซื้อกูมั้ยวะเนี่ย

ร่างสูงนั้นล็อคกุญแจห้องหลังจากอาบน้ำเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย วันนี้บอกไอ้กุ้งว่าจะกลับดึก

ไม่ต้องรอให้มันนอนได้เลย มันก็พยักหน้า แล้วก็เดินไปโรงเรียนแต่เช้า
เมื่อกี้ก็บอกมันว่าอ่านหนังสือเสร็จก็ให้รีบเข้านอนเลย แล้วจะรีบกลับ
ก็เห็นมันทำพยักหน้าเข้าใจ

รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว และมึนหัวไปหมด แทบยืนไม่ไหว

แต่ก็ลองหัดยืนยิ้มอยู่หน้ากระจกแล้ว ถ้าฝืน ๆ หน่อยก็คงพอไหว..
ไอ้ปู ยืนยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น...แล้วก็ค่อยหน้าซีดลง เมื่อพบว่า ยิ้มให้ตายยังไง
ก็อยากจะร้องไห้อยู่ดี...

ใจมันสั่น ๆ และเริ่มรู้สึกความร้อนในร่างกายมันสูงขึ้น

ถ้าจะไม่สบายก็ขอให้ได้เงินมาจ่ายค่าเทอมไอ้กุ้งก่อนแล้วกัน

ไอ้เรื่องจะให้นอนป่วย งอมืองอตีนอยู่ รอให้โชคชะตามาดลบันดาลก็คงไม่ไหว

ปูเดินออกจากบ้านด้วยหัวใจเหงา ๆ

เอาเถอะ ถ้าร่างกายมันแลกเงินได้ แล้วก็ทำให้ไอ้กุ้งมันมีเงินเรียนต่อ มีอนาคตที่ดีกว่านี้ก็ต้องทำ
เป็นผู้ชายมันคงไม่สึกหรออะไรมากมายนักหรอก...

คิดในทางที่ดีไว้สิวะไอ้ปู...คิดในทางที่ดีไว้...

แม้จะปลอบใจตัวเองมากเท่าไหร่ แต่ใบหน้าคม ก็ก้มเดินมองพื้นถนนด้วยความเศร้า
ถ้าศักดิ์ศรีที่ขายไปมันแลกกับเงินมาให้น้องเรียนได้

ก็ยังดีกว่า ขายแล้วมันไม่ได้อะไรเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คนที่ก้มหน้าเดินอย่างหงอย ๆ นั้นจะมีใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่คุณปู

หงอยแบบนี้

เสียไพ่

เสียบอล

ไม่มีเงินเล่นสนุ๊ก

หรืออะไรดีนะ.........ที่มันจะเข้ากับคุณปูหน่อยน่ะ...อันนี้เลยเป็นไง..จะไปขายตัวเพื่อจะส่งน้องเรียน

อื้อ......เป็นเหตุผลที่ดีเลยนะ เข้าท่าซะด้วย ขำจริง ๆ แบบคุณปูนี่จะมีใครเขาอยากได้
อันธพาลขนาดนี้........คงไม่มีใครเขาอยากสนใจหรอก แค่คิดก็ขำแล้ว ถ้าเป็นจริงคงตลกน่าดู

น้ำฝนเดินเลี่ยงไปอีกทาง พยายามหลบสายตาไม่มองคนที่เดินมาแต่ไกล

ร่างนั้นเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และเมื่อเห็นหน้าน้ำฝน ก็ก้มกลับลงไปใหม่

วันนี้คุณปูมาแปลก ไม่เอะอะโวยวายไม่ไถเงิน..แปลกแฮะ

วันนี้ดูซึมเศร้าจริง ๆ ไม่เหมือนคุณปูในเวลาปกติ

ร่างนั้นเดินผ่านไปแล้ว โดยไม่สนใจน้ำฝนเลยสักนิด

ถ้าเป็นทุกวันคงได้หาเรื่องต่อยบ้างล่ะ ไถเงินบ้างล่ะ แล้วแต่โอกาสจะอำนวย

เม็ดฝนที่หยดลง ก่อนจะค่อย ๆ เทกระหน่ำ ทำให้น้ำฝน หนุ่มร่างกายสูงใหญ่ ต้องรีบหันหลังกลับ
และวิ่งไปที่ศาลาพักผู้โดยสาร

พร้อมกับที่ใครอีกคน ก็วิ่งกลับมาในศาลาด้วยเช่นกัน

ให้ตายเถอะ ทำไมต้องเป็นคุณปูด้วย ทำไมถึงโชคร้ายขนาดนี้ คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด

ใบหน้าหม่นหมองนั้น เงยหน้าขึ้นและเหม่อมองไปที่สายฝนที่ยังเทลงมา อย่างไม่ลืมหูลืมตา

เกลียดฝน.......เพราะฝนตกที่ไร...มีแต่ความซวย

แล้วก็ยังต้องมานั่งอยู่ในศาลากับไอ้ฝนอีก...มันก็เลยยิ่งซวย

อุตส่าห์อาบน้ำแต่งตัวมาอย่างดี เพื่อจะหาลูกค้าดี ๆ สักคน เขาจะได้พอใจที่แต่งตัวดีหน่อย
ดันมาเจอฝนซาดเข้าให้จนเสื้อผ้าเปียกแบบนี้ แล้วใครเขาจะเอากันล่ะ

ไอ้ปู นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้น ไม่สนใจแม้แต่จะทักทาย คนที่นั่งห่างออกไป
และก็ไอ้คนมีอันจะกินมันก็คงไม่อยากสนใจไอ้ปูสักเท่าไหร่


อากาศเริ่มเย็นลง พร้อมกับที่เริ่มรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

และรับรู้ถึงอุณหภูมิในร่างกายที่เพิ่มขึ้น....

ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และนึกหัวเราะเยาะตัวเองในใจ

จริงด้วยสินะ.........วันฝนตกทีไร...กูมักจะซวยแบบนี้ทุกที

********************************************
สงสารอ่ะ ชีวิจรันทดเหมือนดาวพระศุกษ์เลย