คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ปู- ฝน (ตอน กลางสายฝน )
ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปู- ฝน ตอน กลางสายฝน
"เฮ้ย...ไอ้ฝน..มีเงินให้ยืม สัก 4,000 บาทมั้ยวะ..."
เสียงทุ้ม ๆ จากอีกฝั่งหนึ่ง เอ่ยถามคนที่นั่งห่างออกไป
และน้ำฝนก็ทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยความเซ็งอย่างถึงที่สุด
"เอาไปสนับสนุนการศึกษาเด็กยากจนเหรอครับ...ผมไม่ใช่มูลนิธินะครับคุณปู.."
เสียงตอบกลับทำให้ปูนั่งยิ้มคนเดียวเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น สายตายังคงเหม่อมองไปที่สายฝนที่ยังโหมกระหน่ำอยู่ภายนอก
จนสาดเข้ามาในศาลาด้วย
หนาว
หนาว
หนาว
ถึงจะหนาวแต่ก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ มองสายฝนอยู่อย่างนั้น
แปลกอีกแล้วคุณปู ถ้าเป็นเวลาปกติแบบนี้ล่ะก็ ได้ลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อแล้ว ก็ตะคอกเสียงดังแน่ ๆ
แต่วันนี้มาแปลก ไม่ยักกะทำเหมือนทุกวัน
แต่ก็ยังไถเงินเป็นว่าเล่นเหมือนเดิม
นั่งเหม่ออีกต่างหาก ทำอย่างกะคนหมดอาลัยตายอยากอย่างนั้นแหละ
"หาเงินสนับสนุนการศึกษาเด็กยากไร้สิวะ พี่ปูเป็นพี่ชายแสนดีเว้ย ตอนนี้กำลังจะไปขายตัว หาเงินส่งน้องเรียน...
มึงนะถ้าได้พี่ชายอย่างกู...มึงจะซาบซึ้งน้ำใจกูแน่ ๆ เลย"
เสียงตอบกลับของคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ดูหงอยเหงาพิกล แถมซ้ำยังก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นอีก
คุณปูท่าจะบ้าจริง ๆ ขายตัว...ดีนะ...สมกับคุณปูดี
หาเงินมาไม่ได้ก็ขายร่างกายตัวเอง
เป็นความคิดของคนที่ไร้ซึ่งมโนธรรมดีแท้ ๆ แปลกจริง ๆ คนแบบนี้อยู่ในโลกได้ยังไง ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน คิดแล้วก็ไม่อยากจะเข้าใกล้เลยสักนิด
"หาเงินไปเล่นพนันบอลมากกว่ามั้งครับ...ถามจริง ๆ เถอะครับ..ได้เงินมาน่ะเอาไปทำอะไรบ้างครับ นอกจากทำเรื่องไม่ดีน่ะ"
น้ำฝนเอ่ยถาม และก็ได้รับการตอบกลับมาแค่เพียง ใบหน้าหมองหม่นนั้น หันมามอง ก่อนจะเงียบเสียงไป
และนั่งนิ่ง ๆ อยู่ในมุมของตัวเอง
เกลียดฝน
เกลียดไอ้ฝน
เพราะวันฝนตก มีแต่ความซวย
แต่ตอนนี้ฝนซาแล้ว...คงได้เวลาเอาศักดิ์ศรีไปขายแล้ว
ตื่นเต้นดีออกนะ
ใครนะจะเป็นคนมาซื้อคนอย่างไอ้ปู...คนนี้
แล้วต้องหัดยิ้มยังไงนะ
แล้วก็ทำท่าทางยังไงดี....ต้องออดอ้อนยังไง แขกถึงจะได้ให้เงินเยอะ ๆ
ไอ้ปู อันธพาล นั่งมองฝ่ามือของตัวเอง ที่หยาบกร้าน และมีรอยแตกเป็นแผล
มือก็มี
ตีนก็มี
หัวสมองก็มี
ร่างกายก็มี
ขาดอย่างเดียว
ศักดิ์ศรี....
ตอนนี้ศักดิ์ศรีที่เคยมี...กำลังจะถูกนำไปขายแล้ว
สมเพชตัวเอง
สมเพชตัวเองจริง ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สายฝนที่เคยโหมกระหน่ำ ค่อยขาดเม็ด
ท้องฟ้ายังมืดครึ้ม
คงต้องรออีกหน่อย...ถึงจะไปได้
"ไอ้ฝน...ขอค่ารถเมล์สัก 20 ได้มั้ย...แล้วมีเมื่อไหร่จะเอามาใช้คืน"
ไอ้ปู เอ่ยบอกคนที่นั่งรอให้ฝนหยุดตก อยู่อีกฝั่งหนึ่ง
ร่างสูงตัวโตนั้นหันกลับมามองใบหน้าของคนที่
เดินมายืนใกล้ ๆ และแบมือขอเงินอยู่
ก็แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ถ้าไม่ให้ ก็มีอยู่สองสามข้อ
1. โดนคุณปูทำให้เสื้อผ้าเปียกปอนเหมือนวันก่อน ๆ อีก
2. โดนต่อย แล้วก็ แกล้ง เหมือนทุก ๆ วัน
3. โดนตามเซ้าซี้ไม่เลิกลา
ถ้าไม่อยากโดนทำข้อใดข้อหนึ่ง ก็ควรจะ ให้เงินไปซะจะได้จบ ๆ เรื่อง ก็รู้ว่าไม่ดี
ทำแบบนี้จะทำให้คุณปูนิสัยเสีย
แต่ก็ต้องตัดใจให้ไป
20 บาท
แลกกับไม่ต้องมีอะไรยุ่งยาก ไม่มีอะไรน่ารำคาญ
น้ำฝนหยิบเศษเหรียญในกระเป๋า...และยื่นให้กับคนที่แบมือรอรับเงินอยู่ตรงหน้า
"ขอบใจนะ...แต่จะดีมากเลยถ้าได้เงิน 4,000 เป็นทุนการศึกษาเด็กยากไร้...แต่ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวถ้ามีแขกซื้อกูไป แล้วจะเอาเงิน 20 มาใช้คืนให้นะ"
สิ่งที่น้ำฝนได้ยิน
มันคือคำพูดของคนที่ไร้ศักดิ์ศรีอย่างถึงที่สุด
พ่อแม่ของคุณปู ปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้ได้ยังไง
ไม่อยากจะเชื่อ
"ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะครับ...ไม่ให้แล้วครับ..แล้วถ้าคุณปูจะทำอะไรแบบนั้นก็เชิญเถอะครับ
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย...เงินแค่นี้ผมเอาไปโยนทิ้งน้ำดีกว่า..."
เศษเหรียญถูกนำไปหย่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อ
พร้อมกับที่ไอ้ปู อันธพาล เดินออกจากศาลาไปอย่างช้า ๆ
ไม่หันกลับมามองคนในศาลาอีกเลย
ฝนตก...
เกลียดฝน
แต่ถ้าตัวเปียก ๆ แบบนี้
คงมีใครพอเห็นใจ ซื้อไปเป็นของเล่นคืนนี้
ร่างสูงนั้นปล่อยให้น้ำตา หลั่งรินอย่างช้า ๆ
ท่ามกลางหยาดฝนที่ยังโหมกระหน่ำ
คงไม่มีใครรู้
ว่าไอ้ปู อันธพาล ที่กำลังมุ่งหน้าไปขายตัว
กำลังยืนสะอื้นไห้
เพราะแทบจะทนแบกรับไม่ได้
กับสภาพน่าทุเรศ น่าสมเพชของตัวเอง
โอ้ยย รับไม่ได้ สงสารปูมาก สะเทือนใจสุดๆแล้ว
ความคิดเห็น