[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #48 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ภาคี-ต้นสน ตอน แล้วเราก็รักกัน (ภาคผัดกระเพราปลาหมึก)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ตอนแล้วเราก็รักกัน  (ภาคผัดกระเพราปลาหมึก)

"โหย...อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะ..."

ต้นสนอยากจะเอามือเขกหัวตัวเอง เมื่อพบว่าลืมกุญแจบ้านไว้ภายในบ้าน และวันนี้ทรายน้องสาวของเขาก็พาน้องสาไปบ้านย่าที่ต่างจังหวัด แล้วจะเข้าบ้านยังไงเนี่ยต้องนอนหน้าบ้านหรือไง

 
จะให้ทุบกุญแจงัดประตูบ้านก็ไม่คุ้มกันอีก ต้องไปซื้อแม่กุญแจใหม่สิ้นเปลืองกันพอดี แล้วนี่จะเอาไงดี วันนี้เป็นวันหยุด ขอแลกกะกับอีกคนหนึ่งเสียด้วย จะไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อทั้งอย่างนี้ดีหรือเปล่าเนี่ย ไม่แลกกะแล้ว
แล้วเมื่อเช้าแทนที่จะเอากระเป๋าตังค์ออกมา ดันหยิบตังค์มาแค่พอค่าข้าวกับค่ารถเมล์ คิดว่าจะซื้อข้าวมากินแล้วก็นอนให้ฉ่ำใจ หลับให้พอเสียอีก แต่เมื่อมายืนอยู่หน้าบ้านก็ปรากฏว่าลืมกุญแจบ้านเสียอีก มันน่าฆ่าตัวตายจริง ๆ แล้วคืนนี้จะไปนอนที่ไหนดีละเนี่ย

"ต้นสน..กินข้าวยัง..." เสียงของภาคีนั่นเอง เวลา หกโมงเย็นต้องโทรมาหาต้นสนเพื่อถามว่ากินข้าวหรือยัง

"โอ้ย...จะกินได้ไงลืมกุญแจบ้านเนี่ย...เข้าบ้านไม่ได้..แล้วคืนนี้จะไปนอนที่ไหนวะเนี่ย.." แทนที่ต้นสนจะบอกว่าเออเหมือนกับทุกครั้ง คราวนี้กลับกลายเป็นการบ่นให้ภาคีฟังเสียยืดยาว

"มานอนบ้านพี่ก็ได้...แค่คืนเดียวเอง.." ภาคีตอบกลับอย่างมีน้ำใจ ต้นสนกับเขาก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว

"จริงเด่ะ...ไปจริงนะเว้ย..." เหมือนสวรรค์มาโปรด กำลังคิดว่าถ้าเกิดแบตโทรศัพท์หมดขึ้นมาจะทำยังไง โชคดีที่ภาคีโทรมาไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะไปนอนที่ไหนดีเหมือนกัน

"ครับ..." ภาคีตอบรับนึกขำกับต้นสนเหมือนกัน ทีเวลานี้คุยกับเขาคล่องเชียวนะ

"เอองั้นเดี๋ยวไป..." ต้นสนกดวางสายไปแล้ว และถือถุงข้าวผัดกระเพราปลาหมึกเดินออกจากบ้านเพื่อมุ่งหน้าไปบ้านของภาคีต่อไป

***************************

ภาคียื่นแก้วน้ำให้กับต้นสนที่เข้ามาอยู่ในบ้านของเขาเรียบร้อยแล้ว หลังจากร่างโปร่งบางนั้นตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวเข้าปากจนหมดจาน ไม่ได้สนใจว่าภาคีจะนั่งมองอยู่หรือไม่ คงจะหิวมากเลยนะเนี่ย

ภาคีเดินมายื่นเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนหลังอาบน้ำให้กับร่างโปร่งบางที่รับน้ำมาดื่มจนหมดและลูบท้องของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมรับเสื้อผ้าสำหรับใส่ผลัดเปลี่ยนอาบน้ำ

ภาคีบอกว่าพ่อกับแม่ไปไซด์งานที่สกลนครทำให้เหลือภาคีอยู่บ้านคนเดียว แต่ต้นสนก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่นั่นเอง

ร่างโปร่งนำจานไปล้างและจัดเก็บให้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินถือผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำต่อไป

แม้จะอยู่กันสองคน แต่ทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียว

**************************

"อื้อ..." ต้นสนบิดกายไล่ความเมื่อยขบ เวลาเกือบสองทุ่มเป็นเวลาปกติที่จะต้องนอนก่อนไปทำงาน ทำให้ตอนนี้ต้นสนง่วงอย่างเหลือทน แต่ก็ไม่กล้าบอกกับภาคีว่าอยากจะนอนแล้ว ไม่อยากจะรบกวนให้มาก ได้แต่นั่งตาปรือ

ในขณะที่อีกคนกำลังง่วนอยู่กับการเขียนแบบ แค่เห็นร่างบางในสภาพเสื้อยืดตัวเล็กที่สุดของเขาและกางเกงขาสั้นธรรมดา แต่ความคิดของภาคีก็เลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว วันนี้ต้นสนน่ารักเหลือเกิน น่ารักจนแทบทนไม่ไหว
เขาจึงไม่พูดกับต้นสน เอาแต่อยู่อย่างเงียบๆ ทำทีเป็นไม่สนใจร่างโปร่งบางที่นั่งห่างออกไปไม่ไกล เขากำลังมีความรู้สึกบางอย่างกับต้นสน แต่เรื่องที่เคยทำไว้ก็ทำให้ไม่กล้าแม้จะมองร่างโปร่งบางนั้นอีกเลย ได้แต่ดึงความสนใจของตัวเองไปอยู่ที่งานเขียนแบบตรงหน้าให้หมด

*********************************

อ่ะ...โอยหัวจะติดพื้นอยู่แล้วเนี่ย จะเขียนแบบอะไรนักหนาวะไม่นอนสักที นี่มันจะเลยห้าทุ่มแล้วนะเนี่ย

ไม่ไหวแล้วโว้ย...ต้นสนแอบเอนศีรษะนอนลงอย่างไม่นึกถึงความเกรงใจอีกแล้วตอนนี้ ง่วงจะตายแล้ว นอนดีกว่า

ร่างโปร่งบางใช้แขนหนุนศีรษะและนอนลงบนพื้น อากาศกำลังเย็นสบายแบบนี้ กินข้าวอิ่มแล้วก็นอนดีกว่า หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนแล้ว

***********************

แม้จะแอบเหลือบมองต้นสนที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ แต่เมื่อมีงานที่ต้องส่ง จิตใจก็ไปจดจ่อกับการเขียนแบบเสียแล้ว จนไม่ทันได้ดูเลยว่าต้นสนลงไปนอนกับพื้นโดยใช้แขนหนุนศีรษะหลับไปแล้ว และเมื่อเสร็จจากงานตรงหน้าหันกลับไปมองต้นสนอีกครั้ง ก็ต้องรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปหาต้นสนทันที

ทำไมเขาแย่อย่างนี้ ปล่อยให้ต้นสนต้องมานอนที่พื้นอย่างนี้ได้ยังไง ทำไมไม่รู้จักถามว่าง่วงหรือยัง เขาน่าจะรู้ว่าต้นสนชินกับการนอนในช่วงเวลานี้มากที่สุดนี่นา

ภาคีละจากงานที่ทำเสร็จแล้ว และเหลือบมองนาฬิกา ห้าทุ่มกว่าแล้วนี่นา

"สน...สน..ไปนอนเถอะ.." ภาคีปลุกร่างบางให้ตื่นจากการนอน ต้นสนลุกขึ้นนั่งและยืนขึ้นทันที

ได้เวลาทำงานแล้วนี่หว่า กี่ทุ่มแล้วเนี่ย ต้องไปทำงานแล้ว

ต้นสนที่มีจิตใจพะวงอยู่กับการทำงานรีบลุกขึ้นยืนเหมือนคนละเมอโดยลืมไปว่าวันนี้เป็นวันหยุด

"ไปไหนสน...ห้องนอนอยู่ทางนี้" เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกว่าเดินเซไปเซมา อย่างไม่รู้ทิศรู้ทางทั้งที่ตายังหลับอยู่
ภาคีก็หัวเราะชอบใจ สนเวลาง่วงเป็นอย่างนี้เองหรอกเหรอ
"อ้าว...อะไรเนี่ย..อยู่ไหนวะเนี่ย.." ต้นสนหรี่ตาขึ้นดู และก็พบว่ามือของตัวเองถูกภาคีจับไว้แล้วก็จูงให้เดินตามเข้าห้องนอน

ร่างโปร่งบางก้มมองที่ข้อมือตัวเอง สีผิวของภาคีเป็นสีเข้ม ในขณะที่ผิวของต้นสนขาวเนียนตัดกันอย่างเห็นได้ชัด
ผิวแบบนี้แหละที่อยากได้บ้าง ไม่ใช่ขาวซีดเป็นไก่ต้มอย่างนี้

แต่....เฮ้ย..นี่โดนจูงแขนอยู่นี่หว่า

กว่าต้นสนจะรู้สึกตัว ก็ถูกจูงเข้ามาในห้องนอนเสียแล้ว

"นอนฝั่งนี้แล้วกัน...เดี๋ยวตกเตียง.." ภาคีเอื้อมหยิบหมอนส่งให้กับร่างโปร่งบาง

แต่ตอนนี้ต้นสนนอนไม่หลับเสียแล้ว เหมือนร่างกายมันสั่งให้ตื่น ถึงเวลาตื่นก็ต้องตื่น ก็เท่านั้นเอง

ภาคีไม่ได้ปล่อยมือจากข้อมือเล็กๆ ของต้นสนเหมือนจับแล้วก็แกล้งๆ ลืมไปซะ ขืนมาทักกันก็เขินตายกันพอดี

"เอ่อ..." จะทักก็ไม่กล้าในเมื่อภาคีจับแขนของต้นสนเดินไปเดินมาอย่างนี้แล้วจะทักยังไงดี เดี๋ยวได้เขินกันตายพอดี

"ง่า..คือ..." ทั้งที่พยายามจะหาข้ออ้างแต่ก็คิดไม่ออกเสียทีว่าจะบอกกับภาคียังไงจึงจะยอมปล่อยแขนต้นสนซะที

"........." ภาคีแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจไปอย่างนั้นเอง เอียงคอมองร่างเล็กๆ นี้อย่างสงสัย

"ง่า..." ต้นสนไม่รู้จะพูดอะไรดี ยืนประจันหน้าอยู่กับร่างสูงที่สูงที่เลยหัวไปแล้ว และหน้าของอัษฎาก็มองเห็น
ไหล่กว้างของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเต็มตา

ภาคีเริ่มเขิน รู้ว่าต้นสนหมายถึงอะไรแต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือ ยังคงหันหน้าไปอีกทางทำเหมือนไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น
และต้นสนก็ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อภาคีมองไปอีกทางต้นสนก็เลยมองสวนไปอีกทางทั้งที่แขนถูกจับอยู่อย่างนั้น แต่ตอนนี้มือของภาคีเลื่อนมาจับที่มือเล็กๆ นั้นแล้ว และรับรู้ได้ว่ามือของต้นสนเย็นเฉียบแค่ไหน ซึ่งมันก็ไม่ได้ต่างกันเลย เพราะมือของภาคีก็เย็นไม่แพ้กัน แต่ต่างคนก็ยังไม่มีใครเอ่ยอะไรกันออกมา

จนเมื่อภาคีลองเสี่ยงดึงร่างเล็กกว่าเข้ามาในอ้อมแขนและกอดรัดเอาไว้ เขาถึงได้รู้ว่าต้นสนตัวสั่น แต่ก็ยังยอมซบอยู่กับไหล่ของเขาในขณะที่มือก็ยังจับกันอยู่

ต้นสนจะเข้าใจมั้ยถ้าภาคีจะพูดอะไรออกไป

"พี่....อยากกินผัดกระเพราปลาหมึกได้มั้ย..สนจะให้พี่กินมั้ย" เสียงกระซิบแผ่วๆ เป็นการชวนและขออนุญาต
ทำให้ต้นสนเข้าใจได้ในทันที

ทั้งเขินทั้งอาย แต่ก็ไม่สามารถทานทนต่อความรู้สึกของตัวเองได้

"ก็....ก็แล้ว...แล้วทำไม..ไม่กินล่ะ...ก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่" ต้นสนเข้าใจคำพูดของภาคีทันที แม้จะไม่กล้าตอบรับตรงๆ แต่ก็พอเดาความหมายได้ อายก็อายแต่ก็ยังแกล้งทำปากเก่งออกไป

"งั้นกินล่ะนะ..." ภาคีกดปลายจมูกเข้าที่ข้างแก้มของร่างในอ้อมแขน ไม่ต้องพูดอะไรมาก แค่นี้เขาก็รู้แล้ว
ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขาและต้นสน

.........................................

ใกล้จะถึงตอนนี้ที่รอคอยแล้ว