คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค เส่ง-เปา (ตอนพิเศษ ชายกำลังจะฉะกัน)
"อาบน้ำก่อนมั้ยครับ...ร้อนมั้ยครับอาบน้ำก่อนดีกว่านะครับ"
มึงชักจะพูดจาดีเกินเหตุไปหรือเปล่าไอ้เส่ง...
ไอ้เปาจำใจต้องเดินหน้าซีดเผือดเข้าห้องน้ำไป
โดยมีผ้าขนหนูที่ถูกส่งจากมือของไอ้เส่งเมียที่คิดจะบุกผัว...
และไอ้เส่งเมียรักก็มองมายิ้ม ๆ ตาเยิ้ม โคตร ๆ
หนุ่มล่ำ กล้ามใหญ่นามว่าไอ้เปาก็อาบน้ำไปด้วยความเสียว...เอ่อ สันหลัง
และข้างหลัง...
โอยกู...ไม่เหลือแน่วันนี้ ดูท่ามันจะเอาจริง .. เอาไงดีวะกูเนี่ย
ปีนหนีเลยดีมั้ยวะ...โว้ยยยยยยยย กลัวโว้ยยยยยยย
ตีกับใครไม่เคยกลัว..แต่ตอนนี้กลัวชิบหาย...กลัวเมียบุกอ่ะ...ทำไงดีว้า
"เปาครับ...อาบเร็ว ๆ ครับ..เส่งจะได้อาบต่อ..หรือจะให้เข้าไปอาบพร้อมกันดีครับ"
น้องหมีเส่ง..เคาะประตูห้องน้ำ..เอ่ยเรียกคนที่อยู่ในห้องน้ำ
ไม่ว่ายังไง...กูก็จะบุกเว้ยยยย วันนี้ตากูมั่ง...เปาที่รัก...มาสานรักกันเถิด
เหอ เหอ เหอ
"เออกูรู้แล้วเว้ย..เมียเหี้ยอะไรวะแม่งคิดจะบุกผัว...ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะมึง.."
เป็นเสียงตอบกลับจากคนในห้องน้ำ...ที่แทบไม่เป็นอันจะอาบน้ำ
"ก็ผมรักเปานี่ครับ...เรารักกันนะครับเปา...ให้อีกห้านาที..อาบไม่เสร็จเราก็รักกันในห้องน้ำเลยนะครับ"
การพูดจาดี ๆ เป็นศรีแกปาก...และตอนนี้ น้องหมีเส่ง หุ่นล่ำตาคม..กำลังทำสิ่งนั้นอยู่
และขณะนี้มันกำลังผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมเข้าไปหาตึกใบหยกสองจริง ๆ
"ไอ้เหี้ย...จะเอากูนี่พูดกับกูดีเลยนะ...ทีกูจะเอามึงมั่งล่ะก็ด่ากูฉอด ๆ "
อ่ะนะ..เปาผัวรักที่กำลังจะกลายเป็นเปาเมียรักของเส่ง ตะโกนด่ากลับมา
และหมีควายตาคมก็หัวเราะเสียงเบา...ก็ใช่ไง..มึงยังอ้อนกูเลย
คราวนี้กูก็อ้อนมึงมั่งไงไม่เห็นแปลก
"หมดเวลาแล้วครับ...มามะที่รัก..ออกมาเร็ว ๆ ครับ.." หนุ่มหน้าหล่อตาคมเคาะประตูเสียงดังปึงปัง
และไอ้เปาก็จำใจต้องเดินออกมาในสภาพ
โอววววววววววววววว มายก๊อด..แก้มแดง ๆ เอียงหน้า 45 องศาให้ห่างสายตาของไอ้เส่ง
ทำหน้าตาแบบว่าอายสุดฤทธิ์...
หุ่นล่ำ กล้ามโต...น้ำยังหยดติ๋ง ๆ เป็นทาง
และเมียที่ไม่ยอมเป็นเมียอีกต่อไป
ก็เดินมาหอมที่หน้าผากไอ้เปาเบา ๆ
"รอแป๊บครับ...เดี๋ยวผมออกมานะคนดี...นั่งทำใจไปซะ 5 นาทีครับเปา ฮ่า ฮ่า ฮ่า "
หมีควายตาคมจ้องหน้าไอ้เปาหวานหยด ทะลุไปถึงไหนต่อไหน ก่อนจะโปรยยิ้ม
ด้วยมาดเท่ห์กินขาด เดินลิ่ว เข้าห้องน้ำไป
พร้อมกับรอยยิ้มอันน่ากลัว ชวนขนหัวลุกสำหรับไอ้เปาเป็นยิ่งนัก
********************
ไอ้เปานั่งกระสับกระส่าย ไม่รู้จะทำยังไงดี...เอาเบียร์มาซดย้อมใจไปหลายกระป๋อง
ก็ไม่หายตื่นเต้น
นี่กูจะเสียเวอร์จิ้นจริง ๆ เหรอวะเนี่ย...เอาไงดี เอาไงดี
หลังจากนั่งกระสับกระส่ายได้ 2.5 วินาที มันก็เปลี่ยมาเดินกระสับกระส่ายต่ออีก 2.5 วินาที
เป็นการแชร์เวลาที่ดียิ่งนัก รอเวลาขึ้นเขียงโดนเชือดในอีกไม่กี่อึดใจถัดมา
แค่ประตูห้องน้ำเปิด ก็เหมือนเสียงประตูนรกเปิดรอเรียกไอ้เปายังไงยังงั้น
และตามมาด้วยร่างอันสุดแสนมาดแมน กล้ามเป็นมัด หน้าตาที่เคยหล่อยังไง
ตอนนี้มันเหมือนจะหล่อมากกว่านั้น มาดไม่ต้องบอก แม่งเดินมาโพสท่าแบบเท่ห์สุดขีด
หล่อ เท่ห์คือสโลแกน และมันก็คงหล่อมากสุดก็วินาที เท่าที่ชีวิตนี้ไอ้เส่งมันจะหล่อได้
แค่เห็นหน้าเมียรัก....ไอ้เปาก็เตรียมชิ่งหนีทันที
แต่ช้าไปแล้ว...เมื่อไอ้เส่งเดินมาดักหน้าและดึงแขนไว้ทัน
"รักผมมั้ยครับเปา..."
ประโยคเด็ด..เด็ดจริง ๆ เด็ดสุดยอดของไอ้เส่งที่จะเปลี่ยนสภาพจากเมียรัก
กลายเป็นผัวรักในไม่กี่นาทีข้างหน้าเอ่ยถามคนที่หน้าเครียด หน้าซีด หน้าขาว
และไอ้เปาก็พยักหน้าช้า ๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างแสนยากลำบาก
หลบหน้าหลบตาให้พ้นสายตาของเมียที่จ้องเอา จ้องเอา
ชนิดจะหลอมละลายผัวให้มันตายกันไปข้างหนึ่งว่างั้นเถอะ
"กลัวใช่มั้ยครับ..." เสียงทุ้มนุ่มถามเสียงเบา และดึงให้ไอ้หมาน้อยเปา เปา เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
มันก็ทำเป็นขืนตัวไว้งั้นแหละ พอโดนดึง ๆ เข้าหน่อย ก็เลยต้องยอม ๆ ไปซะงั้น
"เปาเคยทำให้ผู้หญิงของเปาเจ็บหรือเปล่า..."
น่านนนนนนนนนนนนนนน มาแล้ว มาแล้ว ไอ้ประโยคหมา ๆ ของไอ้เปาได้รีเพลกลับมาใช้ก็วันนี้
แหละว้า...สะจายเว้ยยยยยยยยยยยยยย
"ไม่..ไม่มีอ่ะ..ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ดีมากเปา ดี เปา เปา เก่ง ฝืนยิ้มไว้นะเปา ฝืนยิ้มไว้ ถึงยิ้มไม่ออกก็ฝืนยิ้มไว้นะ
"เส่งก็ไม่เคยเหมือนกัน...แล้วยังจะกลัวอีกมั้ย"
เคยถามเขาไว้ยังไงวันนี้ดาบนั้นก็คืนสนองเช่นเดียวกัน ถึงจะกลัว แต่ยังไงซะ ก็รัก...รักมากกว่ากลัวแล้วล่ะตอนนี้
จะเอาอะไรอยากได้อะไรไอ้เปามันก็เอ่อ เอ่อ เอ่อ จะ จะ จะ จัดห้ายยยยยยย ก็ด้ายยยยยว้า
"ไม่ต้องตอบหรอก..พิสูจน์กันเลยดีกว่า"
เมียที่รักแทบจะประคองไอ้เปามานั่งลงที่เตียง ที่เคยไล่กระโดดถีบกระโดดเตะ
อันนั้นพับไปชั่วคราว โปรดใช้วิจารณญาณในการลืมมันไปให้หมด
แตะ ๆ มือไปที่ไหล่นิดเดียว ว่าที่เมีย ก็ถึงกับสะดุ้งโหยงทำท่าจะลุกหนีเอาดื้อ ๆ
แต่โดนหมีเส่งตาคมดึงเอาไว้ได้ทัน และจ้องตากลับ เอาสิมึง
กูจะมองให้มึงละลายเลย..ไม่ยอมก็ต้องยอมแหละเอาสิวะ
ตาก็สบตา หน้าก็ค่อยเคลื่อนเข้าใกล้
ถึงกลัวจับใจ แต่ไอ้เปาก็ยอมให้ว่าที่ผัวในอนาคตอันใกล้
แตะริมฝีปากเบา ๆ ที่ข้างแก้มได้ทันที
"หอมจังเลย...เปาน่ารักมากเลยรู้มั้ยครับวันนี้.."
หึ หึ หึ หึ
เสียงหัวเราะในใจชวนสยองสำหรับไอ้เปาของหมีควายตาคม
และแล้วก็ถึงวันนี้จนได้ในที่สุด
ศักดิ์ศรีความเป็นชายที่เสียไป..ตั้งนาน
ไอ้เส่งจะกู้คืนกลับมาได้ก็วันนี้ละเว้ย
เย่ เย่
*****************************
มึงยอมกูไม่ได้เลยว่างั้นเถอะ.... กูจะได้จำใส่หัวเอาไว้แล้วกัน
ไอ้เส่งกำลังจะก้าวเดินหนี แต่หมาน้อยเปา เปา กลับดึงแขนไว้
เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพูดออกมาอย่างช้า ๆ
"คือ...กูมีของเยอะเลย....มึงช่วยใช้กับกูหน่อยเถอะ....บอกตรง ๆ กูยังไม่อยากเจ็บเจียนตาย
กูรู้ว่ามึงต้องขอสักวัน...กูก็เลยเตรียมเหี้ยอะไรไว้เพียบเลย....มึงเอาไว้ใช้กับกูคนเดียวนะ"
หมาน้อยทำตาแป๋วแหวว...ใสซื่ออาโนเนะ ก่อนจะหยิบสารพัดสิ่งของนา นา ชนิด มาวางแหมะไว้บนเตียง
ไอ้เส่งก็เลยไปพลิก ๆ ดู
ก่อนจะลอบยิ้มออกมา...แม่งเตรียมไว้ก็ไม่บอกกูเล่นเอากูใจหายวูบ
ตาคม ๆ มองหน้าอีกคนยิ้ม ๆ
และไอ้เปา ก็ต้องก้มหลบหน้าหลบตาด้วยความอาย
"เอาอันนี้แหละ...อันนี้ท่าจะดี...เอามั้ย..." หยิบมาได้ว่าที่ผัวรักก็ยื่นให้ว่าที่เมียดู
แล้วก็ได้รับคำตอบจากหน้าแดง ๆ ซีด ๆ ของไอ้เปา
"ก็แล้วแต่มึงดิ...เอาเหี้ยอะไรก็เอาเหอะ...มาเร็ว ๆ เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจนะไอ้เหี้ยนี่..ถามมากจริง.."
โอ๋ โอ๋ หนูเปา อย่าเพิ่งงอน มามะ มา ผัวมาแล้ว
"คว่ำหน้าสิมึง....นั่งตาแป๋วอย่างนี้...หรือมึงจะเอาท่าเดิม..." ร้ายกาจมั้ยล่ะนั่น
ไม่หวานแม่งแล้ว...พูดหวาน ๆ ไอ้เปาท่าจะไม่ชอบ...มันคงชอบแบบถ่อย ๆ เถื่อน ๆ
ว่าง่ายจังนะ
โดนสั่งให้พลิกคว่ำพลิกหงายยังไง ไอ้เปาก็ทำตามทุกอย่าง
บอกให้นอนคว่ำ ไอ้เปาก็คว่ำ บอกให้คุกเข่ามันก็คุกเข่า
แต่หน้าตาเนื้อตัว ไม่ต้องพูดถึง...สั่นพั่บ ๆ ด้วยความกลัว
ก็หนูยังเวอจิ้นอยู่นี่ค้าบบบบบบบบบบบ
แค่เพียงร่างกายโดนสอดแทรก... คนที่รับบทเมียในวันนี้ก็นิ่วหน้าด้วยความเจ็บแสบ
กัดฟันแน่น....หลับตานิ่งสนิท
"อ่ะ...กอดไว้..." ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์ ถูกเอามาวางไว้ให้ และไอ้เปาก็กอดซะแน่น
เริ่มหอบหายใจหนัก...ด้วยความทรมาน
"เส่ง....อือออออออออ เจ็บอ่ะ..ห้ามทำแรงนะมึง...ไม่งั้นกูถีบมึงแน่..อ่ะ"
เสียงท่าจะไม่ไหว ลมหายใจเริ่มติดขัด พยายามปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามธรรมชาติ
ไม่ฝืนไม่เกร็ง...เมื่อรับรู้ว่าปลายนิ้วที่ชโลมไปด้วยบางสิ่งของคนรักเริ่มขยับเข้าออก
จากช่องทางเบื้องหลัง และเริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วมากขึ้น
สอดแทรกเชื่องช้า เพื่อสร้างความคุ้นชิน
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นร่างกายของตัวเองเข้าไปแทน โดยไม่ให้อีกคนรู้ตัว
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บโว้ยยยยยยยยยยย กูเจ็บ ไอ้เส่งกูเจ็บบบบบบบ"
แค่โดนไปนิดเดียว ไอ้เปาถึงกับร้อง และทรุดกายลง ไม่มีแรง กอดตุ๊กตาแน่น
น้ำตาหยดแหมะ แหมะ
"ฮือออออออออ เจ็บอ่ะ...เจ็บจะตายแล้วอ่ะ...ฮือออออออออ"
ไอ้เปาช่างน่าสงสาร รับครั้งแรกก็เป็นขนาดนี้แล้ว
น้ำตาหยดอาบหน้า ได้แต่สะอื้นไห้เสียงเบา จนอีกคนสงสาร
ต้องเปลี่ยนท่าทางให้กลับมาประจันหน้ากันได้
โดยไม่ยอมถอนกายออก
ทิ้งตัวลงไปหาและโอบกอดคนที่นอนร้องไห้เอาไว้
ทั้งหอมทั้งจูบ ให้อีกคนคลายความเจ็บปวด
โลมไล้ปลายลิ้นไปมาที่ยอดอกสองข้าง
ทิ้งร่างกายไว้ในช่องทางคับแน่นนั้น
และเริ่มลงมือปลุกอารมณ์ความรู้สึกของอีกฝ่าย
ขยับเปลี่ยนไปฝังปลายจมูกลงที่ซอกคอ
ของคนที่นอนตัวสั่น
เปลี่ยนมือของคนที่นอนร้องไห้ ให้มาเกาะเกี่ยว โอบรัดรอบคอ
ของตัวเองไว้
ก่อนจะกระซิบเสียงเบา
"หายใจลึก ๆ เปา เปา เก่ง....เปา เปา ทำได้นะ...เปา เปาเก่งนะ..เปา เปา คนดี.."
และพ่อหนุ่มน้อย นามว่าไอ้เหี้ยปาววววววววววววววววว ก็พยักหน้าหงึกหงัก
แต่ก็ยังไม่วายจะกัดปากตัวเองแน่นอยู่อย่างนั้น เพื่อคลายความเจ็บปวด
"กัดไหล่...ห้ามกัดปาก...เร็ว...กัดมาเลย..." เพราะเสียงดุของคนที่อยู่ด้านบนทำให้ไอ้เปาต้องปรือตาขึ้นมอง
และก็พบกับสายตาอาทรของอีกคน...ที่ดึงให้หยัดกายขึ้น และประคองศรีษะไอ้เปาเอาไว้ ให้แนบมาที่บ่ากว้างนั้น
"ขยับแล้วนะเปา..ใจเย็น ๆ นะ..เจ็บก็จิกเล็บลงมาเลยนะ..รู้นะ..เปา"
เพราะคอยปลอบโยนมากขนาดนั้น คนที่ตัวสั่นถึงคลายความกังวลลงไปได้
ร่างกายเริ่มคุ้นชินมากขึ้น..เมื่ออีกคนเริ่มขยับเชื่องช้า จึงไม่ได้ทรมานมากกว่าคราวแรก
มืออุ่น ๆ ปลุกเร้ารูดรั้งร่างกายให้และหยัดกายขึ้นไปแล้ว
จังหวะร่างกายเริ่มสอดประสานกันอีกครั้ง จากเชื่องช้า
เริ่มกลายเป็นแรงรัวขึ้น
และนาทีต่อมาก็หน้าแดงก่ำด้วยความอาย หลบสายตาวาบหวามของคนที่มองลงมา
และอมยิ้มน้อย ๆ
กอดตุ๊กตาหมีน้องแส่งไว้แน่น..และเริ่มเปล่งเสียงครวญคราง
"งือ..อ่ะ อ่ะ อ่ะ...อ๊า..." เสียงก็จะร้อง มือผละจากตุ๊กตาแล้วก็ยกขึ้นมาปิดหน้าแทน
ไม่อยากให้เส่งเมียรักได้รู้ว่ามันรู้สึกดีมากแค่ไหน
เดี๋ยวมันได้ใจ...แล้วคราวหน้าไม่ให้ไอ้เปารุกอีก
"ชอบสิค้าบบบบบบบบ...ร้องเสียงหลงเลยนะมึง..."
เมียที่กลับกลายเป็นผัว หัวเราะเสียงเบา และยังไม่หยุดขยับร่างกาย
เริ่มแรงมากขึ้นเมื่อไม่เห็นว่าอีกคนเจ็บปวดอีกแล้ว
"ไอ้เหี้ย...เร็ว ๆ เลยกูเจ็บจะตายห่าแล้ว...ฮ่า..อ๊ะ"
ปากก็ด่าไปงั้นแหละไอ้เปาน่ะ..พอโดนแกล้งหยุดมือเข้าหน่อยก็ต้องมองหน้าเมียตาขวาง
และไอ้เส่งก็หัวเราะก่อนจะเริ่มกระแทกร่างกายให้แรงและเร็วขึ้น
และดึงมือที่ปิดหน้าของเปาเมียรักที่ยกขึ้นปิดหน้าให้มาแตะที่ร่างกายตัวเอง
"ทำเร็วเปา..จะได้ไปพร้อมกัน..ใกล้แล้วเนี่ย..อ่ะ..อือ..."
ผัวสั่งไอ้เปาก็ต้องทำตาม มือก็รูดรั้งร่างกายตัวเองไปตามอารมณ์
และร่างกายเบื้องหลังก็ถูกเส่งผัวรั บุกกระหน่ำแรงมากขึ้น
จนทนไม่ไหวอีกต่อไป
เร่งมือกับร่างกายของตัวเอง
ในขณะที่อีกคนก็เร่งขยับร่างกายตัวเองเช่นกัน
จนถึงวินาทีสุดท้ายของบทรักเร่าร้อนอ่อนโยน
"ฮ้าาาาาาาาาา เปา..เปา..เปา..อื้ออออออออ"
การแทรกสอดรุนแรงครั้งสุดท้าย ดำเนินมาถึง พร้อกกับการกระแทกร่างกายเข้าไปจนหมด
ในที่สุดก็ได้ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
"งื้อออออออออออออ อ่ะ อ่ะ " คนที่อยู่เบื้องล่างก็หอบหนัก แทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ
เมื่อหยาดหยดชีวิตพุ่งทะลักออกมาจนหมด
พร้อมกับรับรู้ถึงความร้อนรุ่มที่พุ่งเข้ามาในร่างของตัวเอง
ก่อนที่อดีตเมียรัก จะทิ้งตัวลงมาหา ตาคม ๆ หรี่ปรือ
กอดรัดร่างของคนที่เหนื่อยหอบไม่แพ้กัน เอาไว้แน่น
จูบซ้ำ ๆ ที่ริมฝีปากของอีกคน แลกปลายลิ้นเข้าหากันอีกครั้ง
และปรับลมหายใจให้กลับมาสม่ำเสมออีกครั้ง
ก่อนจะถอนร่างกายออก
"ฮ่ะ.." ไอ้เปาถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้สึกเหมือนมีบางอย่างทะลักตามออกมาด้วย
และเมื่อผลักให้อีกคนออกห่าง และลุกขึ้นดู
"ไอ้เส่งงงงงงงงงงงงง เลือดกูอ่ะ....เลือดเต็มเลยอ่ะ...ไอ้เส่งงงงงงงงงงง ฮืออออออออ"
แล้วมันก็เพิ่งจะมาร้องไห้นะนั่น แถมเขย่าให้คนที่นอนตาปรือยิ้ม ๆ อยู่ข้าง ๆ ให้ลุกขึ้นมาคุยกันอีก
"ก็หนูเปายังเวอจิ้นนี่ครับ....มันก็เป็นงี้แหละ...ตอนพี่เส่งโดนมึงเอาก็เป็นแบบนี้เหมือนกันแหละ
แล้วกูก็นอนสลบเป็นไข้ไปหลายวัน...มึงจำไม่ได้เหรอครับ....เปาเมียรักกกกกกกกกกก"
ไอ้เส่งหัวเราะเสียงดัง...และดึงให้อีกคนลงมานอนด้วยกันข้าง ๆ
"มึงเป็นเมียกูเหมือนกันไอ้เปา....ห้ามคิดนอกใจไม่งั้นมึงตายแน่...จำใส่หัวมึงเอาไว้เลยนะ"
คนที่นอนส่งตาหวานให้กอดรัดอีกคนไว้แน่น และแกล้งคำรามเสียงเบา ก่อนจะหอมแก้มของไอ้เปาหนัก ๆ
อีกครั้ง
"เป็นเหี้ยอะไร..สังเกตหลายครั้งแล้วมึงชอบหอมแก้มกู...ไหนบอกดิ..ทำไมมึงชอบหอมแก้มวะ"
ไอ้เปาขยับหันหน้าเข้ามาหาคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ
ข้างหลังอ่ะ มันยังเจ็บแสบอยู่
แต่ความสงสัยมีมากกว่า
"กูชอบ...มีปัญหาเหรอ...กูชอบของกูอย่างงี้อ่ะ..มึงไม่รู้เหรอหอมแก้มอ่ะ...มันอบอุ่นดี
กูก็แค่อยากให้มึงรู้สึกเหมือนกูด้วย..แค่นั้นแหละ...มึงมีปัญหาเหี้ยอะไรหรือไง"
ไอ้เส่งเริ่มง่วงแล้ว และซุกซบเข้าที่ไหล่กว้างของไอ้เปา ออดอ้อนน่ารักน่าดูชม
ไม่ใช่อะไรแค่อยากให้ไอ้เปาลูบหัวเล่นหน่อย จะได้นอนหลับฝันดี
"เปล่า...ไม่มีปัญหาหรอก...กูก็ชอบ...มันก็อบอุ่นดีอย่างที่มึงว่าแหละ"
อ้าวววววววววววววววววววว หวานกันเข้าไป หวานกันเข้าปายยยยยยยยย
คนหนึ่งซบ
อีกคนก็ลูบผมเล่นไปเรื่อย
ไป ๆ มา ๆ ก็เลยเคลิ้ม ๆ ไปพร้อมกัน
น้าท่าไม่เป็นอันอาบ
และในเช้าวันถัดมา ไอ้เปาก็อาการเดียวกับไอ้เส่งก่อนหน้านี้เป๊ะ
นอนซมเป็นไข้ไปหลายวัน
และมีอะไรจะบอก....
ในเวลาไม่นาน....ไอ้เส่งก็ติดไข้หวัดจากไอ้เปาอีกรอบหนึ่งเหมือนกัน
อย่า อย่า อย่า
อย่าไปอยากรู้เลย ว่ามันทำอะไรกันต่อ
รู้แค่....มันก็ยังไล่เตะไล่ตีกันเป็นบางวัน
เพื่อให้หัวใจสดชื่น กระปรี้กระเปร่า แค่นั้นเอง
Fin.......
เปาเสียสาวให้เส่งซะแล้ว 5555+
จะบอกว่า ตอนนี้จะเป็นสเปตอนสุดท้ายที่จะลงนะคะ ตัดสินใจลงเรื่องต่อไปเลยดีกว่า สเปเอาไว้อ่านตอนเรื่องหลักของทุกคู่จบแล้วดีกว่าเนาะ
ความคิดเห็น