คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #171 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ (ตอน ศาลเตี้ย )
“ไอ้นก....มึงกินกุ้งแห้งมั้ย.....เย็นนี้กูจะทำกุ้งแห้งยำ พวกแม่งจะไปแดกเหล้ากัน.....มึงไปป่าว”
เสียงของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชักทำให้ไอ้นกเริ่มโมโห
อะไรวะ ทำไมกูต้องนั่งคุยกับมันได้ทุกวันเลยวะ พวกห่าแม่งก็เป็นอะไรไม่รู้ แดกเหล้ามันยังไม่ชวนเลยชักจะแปลก ๆ ขึ้นทุกที มันเป็นอะไรกันไปหมดวะเนี่ย
“ใครชวนวะ พวกกลุ่มหน้าเหรอ....ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องเลย เมื่อก่อนแม่งขาดกูไม่ได้ เดี๋ยวนี้ทำไมมันไม่ชวนวะ”
เสียงที่เอ่ยถามอย่างไม่พอใจ เริ่มทำให้คนที่นั่งกินกุ้งแห้งเป็นอาหารหลักเดือนนี้ เริ่มคิดขึ้นมา
“ไม่มีใครชวนว่ะ แต่ว่าเดี๋ยวมันคงชวน แล้วกูก็กะจะทำยำกุ้งแห้งให้พวกแม่งกิน.....”
ไอ้เป้หันมายิ้มให้คนข้าง ๆ และก็หันไปมองอีกหลาย ๆ คนที่มองมา
มันแปลกจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งที่ไม่อยากสนใจ แต่มันก็เริ่มแปลก
“มึงเครียดไปป่าววะไอ้นก....มึงทำมั่งป่าววะ..นั่นอ่ะ...สงสัยมึงเครียดมากนะสิวขึ้นสองเม็ดเลย”
ดวงตาที่จ้องมองที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ยิบหยี ก่อนจะทำตาโตใส่
“มึงมีไฝที่ใต้ตาด้วยเหรอ....กูไม่ทันสังเกต.....เออ ตามึงโตดีเว้ย......เหมือนตาปลาทองเลยว่ะ”
ไอ้เป้ผละจากไปแล้ว และนั่งสนใจกับการกินต่อ แต่คนที่นั่งแถวหลัง ๆ ถัดไป ชักจะเริ่มมองและเริ่มพูดคุยกันเอง
“อย่าชวนมันสองคนไปนะ......” คำบอกถูกพูดส่งต่อ ๆ กันมา แต่เว้นไว้ที่คนสองคน
“มันกระซิบอะไรกันวะ.....ทำไมมันไม่บอกเราวะไอ้เป้” นี่ก็อีกเรื่องหนึ่งที่แปลก หลายวันมานี้มีแต่อะไรแปลก ๆ
สองหนุ่มเริ่มมองหน้ากัน และเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้า
แต่ก็ได้รับการตอบกลับเหมือนเป็นตัวประหลาด
“พวกแม่งเป็นอะไรวะ......” แม้จะพยายามคุยกัน แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
หนังสือรูปภาพสาว ๆ ถูกเอามากาง ปกติ ยกขึ้นมาเมื่อไหร่ จะมีแต่คนมามุง แต่คราวนี้ แปลก มีแต่คนเบือนหน้าหนี......
“เล่มใหม่เว้ย....นมสุดยอดเลย ใครสนใจมั่งวะ....เอาไปดูเล้ย เร่เข้ามาเร้วววววววววว”
หนังสือที่แอบขโมยไอ้เป้มาถูกยกขึ้นโบกแต่ก็ไม่มีใครสนใจ จนความอดทนถึงขีดสุด ถึงได้ตะโกนถาม
“เป็นเหี้ยอะไรกันไปหมดวะ....พวกมึงแปลก ๆ กันทุกคนนะเนี่ย......กูทำอะไรไม่ดีวะถึงได้ทำเหมือนไม่อยากคบกับกูอ่ะ” เสียงตะโกนอย่างเหลืออด ทำให้หลายคนส่ายหน้า ไม่เว้นแม้กระทั่งเป้ ที่นั่งกินกุ้งแห้งอยู่ ก็ยังต้องมอง
ไม่มีเสียงตอบ มีแต่ท่าทีหมางเมิน
หลายคนลุกขึ้นยืนเดินหนี และหลายคน ทำทีเป็นไม่สนใจ
“เป็นเหี้ยอะไรกันหมดเละเว้ยยยยยยยยยยยยย กูทำห่าอะไรให้ไม่พอใจเนี่ย”
เสียงตะโกนก้อง แต่กลับ ไม่มีใครสนใจ
เหมือนกับว่าเป็นบ้าอยู่คนเดียว อึดอัดใจมาหลายวัน แต่พอระเบิดออกไปกลับไม่มีใครสนใจ
ได้แต่ยืนเป็นไอ้หน้าโง่อยู่คนเดียว ก้มลงมองคนที่นั่งข้าง ๆ ก็ไม่เห็นว่ามันจะสนใจอะไรเลยสักนิด
“มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ......ไอ้เป้” การส่ายหน้าคือคำตอบ แล้วใครมันจะยืนเป็นไอ้บ้าคนเดียวได้ล่ะ
หน้าแตกยังไม่พอ
เหมือนตัวประหลาดยังไม่พอ
แล้วตอนนี้กูเป็นตัวอะไรวะ แม่งเอ้ย
ไอ้นก ถีบเก้าอี้ที่ว่าง จนกระเด็นไปคนละทาง ระบายความโมโห แต่กลับมีคนหันมามองหน้า
“ไอ้นก....พวกกูไม่ได้คิดอะไรหรอก...แต่มึงจะให้พวกกูคิดยังไง ที่เห็นมึงกับไอ้เป้ทำกันวันที่พวกกูแกล้งมึงอ่ะ”
เสียงที่เอ่ยบอก มีแต่ความเครียด แล้วอีกหลายคนก็ส่ายหน้า
“กูกับไอ้เป้อะนะ....กูกับมันก็แค่....ก็แค่” อยากจะแก้ตัวแต่พอหันไปเห็นสายตาใคร ๆ ที่สรุปผลไว้ก่อนแล้วก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ...ทำให้พูดไม่ออก ทำได้แค่มองดูสายตาที่เหมือนกับว่ากำลังดูถูกกัน สายตาที่ทิ่มแทงให้เจ็บปวด
“กูกับไอ้นกไม่ได้มีอะไรกัน.....แค่ทำแบบนั้น....ไม่ได้หมายความว่าพวกกูจะเป็นผัวเมียกันนะ.....สรุปว่าที่พวกมึงทำเหมือนกูสองคนเป็นตัวประหลาด...ก็เพราะว่ากูสองคนทำแบบนั้นใช่ป่าว.....งั้นถ้าไม่เชื่อใจกันขนาดนั้น อย่าคบเป็นเพื่อนกันดีกว่าว่ะ”
คนที่ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้อง ก่อนออกยังมีการเทกุ้งแห้งใส่ปากเหมือนไม่สนใจใครอีกต่างหาก
ทิ้งให้ไอ้นกยืนงง และวิ่งตามออกมา
“มึงพูดแบบนั้นได้ไงไอ้เป้.....แล้วพวกมันจะมองกันยังไง....มึงหยุดคุยก่อนดิ....พูดอะไรของมึงวะไอ้เป้....มึงหยุดก่อน” พยายามจะกระชากไหล่ของอีกฝ่ายให้มาคุยแต่กลับถูกฉุดแขนให้เดินตาม
“ไปไหนวะ.....”
เสียงที่เอ่ยถาม และพยายามแกะแขนออก เพราะรู้สึกว่าถูกบีบแขนจนเจ็บทำให้คนความรู้สึกช้าเหมือนไม่คิดอะไรต้องหันหน้ามาถาม
“มึงไม่รู้หรอกนก...ตอนนี้เราเป็นตัวประหลาดไปแล้ว.....คนเขามองแปลก ๆ แต่กูไม่อยากบอกมึง.....เลยทำเป็นเฉย ๆ แต่ถ้าลองพูดกันมาแบบนี้แล้ว....กูคงต้องคุยกับมึง...ว่าจะเอายังไงต่อดี...”
ถูกลากมายืนอยู่ที่ข้างสระน้ำ แล้วก็ถูกกดให้นั่งลงที่พื้นสนามหญ้า
“ตอนนี้....มีคนที่คุยกับมึง....คือกูคนเดียว....กูรู้มึงไม่ได้คิดอะไร....แล้วกูก็ไม่ได้คิดอะไรกับมึงด้วย...
แต่ตอนนี้ข่าวลือมันแพร่ไปทั้งโรงเรียนแล้ว.....กูถามมึงก่อน..เพื่อนอะไรไม่เชื่อใจกัน...มึงจะคบต่อก็แล้วแต่มึง
แต่กูคงไม่.....ถ้ากูจะต้องอยู่ในโรงเรียนคนเดียว...กูก็ไม่กลัว....ส่วนมึง.....มึงจะเอายังไงต่อ...กูไม่มีความเห็น”
คนที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้าง ๆ หันหน้ามามอง อีกคนที่นั่งหน้าซีด
“แต่กู...ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ....ทำไมพวกมันถึงได้”
“พอ.....ตอนนี้แก้ตัวให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว.....เดินกับกูมึงกับกูโดนมองว่าเป็นผัวเมียกันแน่.....กูเฉย ๆ เพราะกูไม่ได้คิดอะไร แล้วกูก็ไม่แคร์สายตาใครหรอก.....ส่วนมึงไอ้นก.....ถ้าจะเดินกับกู...คิดให้ดี ๆ ตอนนี้ในห้องก็อย่างที่บอก.....ไม่มีใครเชื่อแล้ว.....เลือกเอาเองแล้วกัน”
ไอ้เป้ ที่เหมือนคนไม่มีความรู้สึก ลุกขึ้นเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้อีกคนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“เลือกเอาแล้วกันว่าจะเอายังไง....งั้นเหรอ....ไอ้เป้.......เดี๋ยวก่อน....มึงหมายความว่าไงวะ”
ไอ้นก รีบวิ่งมาหาคนที่เดินอยู่ข้างหน้า และก็เป็นอย่างที่ว่า.........สายตาคน.........กำลังมองอย่างแปลก ๆ กำลังมองอย่างทิ่มแทงจริง ๆ
TBC….
เพื่อนเลวอ่ะ
ความคิดเห็น