คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #169 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ (ตอน เพื่อนมันแกล้ง 2 )
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้พวกเหี้ยนี่ปล่อยกูสิโว้ย” เสียงดังโวยวายทำให้พวกที่อยู่หน้าห้อง หัวเราะกันเสียงดังสนั่น
มึงปากดีกันนัก มันต้องเจออย่างนี้
ทั้งไอ้เป้กับไอ้นกถูกมัดติดกัน ในสภาพที่กอดกันแน่น จนแทบหายใจไม่ออก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย ไอ้พวกสัตว์เอ้ย ปล่อยกูนะโว้ยยยยยย “ เสียงที่แหกปากโวยวายยิ่งทำให้พวกที่ยืนหัวเราะกันนอกห้อง สนุกสนานมากขึ้น
“พวกมึงกอดกันไปก่อนนะ......เดี๋ยวถ้ามึงอยากเอากันเองเมื่อไหร่บอก..เดี๋ยวพวกกูจะได้ช่วยจัดให้
ไอ้พวกลีลาเด็ดทั้งคู่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
หมู่คณะเพื่อนตัวแสบ เดินจากไปแล้ว ทิ้งให้อีกสองคนถูกมัดติดกันอยู่อย่างนั้น
“แม่งเหี้ยอะไรของมันวะ....พวกมันจะให้กูกะมึงเอากันจริง ๆ อ่ะ ไอ้เหี้ยเป้....แล้วจะทำยังไงดีวะเนี่ย”
ไอ้นกอยากจะเงยหน้าขึ้นถามแต่ก็ติดคางของอีกฝ่าย
“โอ้ย กูจะบ้ากับพวกมันจริง ๆ ไปมีความคิดห่า ๆ แบบนี้ได้ไงวะ” ไอ้เป้ก็อยากจะก้มหน้ามาถามเหมือนกัน
แต่ติดหัวของอีกฝ่าย ที่ถูกผูกติดกันแน่น
“สงสัยกูโดนมัดติดกับมึงอีกนานแน่ไอ้เป้.....เดี๋ยวแม่งมา ก็ทำตามที่พวกมันอยากให้ทำหน่อยแล้วกันยอม ๆ พวกมันหน่อยแล้วกันแล้วค่อยเอาคืน...แต่ตอนนี้กูว่าหาทางแก้เชือกก่อนดีกว่าว่ะ”
คนที่ตัวเตี้ยกว่าเอ่ยบอก และพยามจะลดมือลงมาให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ไอ้เป้มึงแขม่วหน่อยดิ ตัวจะได้ลีบ ๆ มันจะได้แกะง่ายขึ้น” เสียงทุ้ม ๆ เอ่ยบอกด้วยความหงุดหงิด และไอ้เป้ ก็เริ่มพยายามทำตัวให้ลีบเล็กลง
“ได้มั้ยวะ....จะได้มั้ยวะชาตินี้อ่ะ” อีกคนเกร็งร่างกายเอาไว้ และพยายามจะเคลื่อนมือลงมาให้ได้
แต่ก็ยากยิ่งขึ้นอีก
“ไอ้เป้....ของมึงตุงแล้วเนี่ย.....แอ่นห่าอะไรนักหนาวะ.....” เสียงด่าจากร่างอีกร่างที่ซุกอยู่ที่อกทำให้ไอ้เป้ต้องพยายามเกร็งร่างกายเอาไว้
“มึงก็เหมือนกันแหละ ของกูพอสีหน่อยกูก็ขึ้นแล้ว....เพราะกูแข็งแรง..จะให้เหี่ยวไม่สู้เหมือนมึงหรือไงวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
แม้กระทั่งจะแกะเชือกมันยังมีการข่มขวัญกันได้อีก
“อะไรนะ....กูเหรอไม่สู้....เดี๋ยวมึงดูกูแล้วกัน....ไอ้ห่าเอ้ย….กูสู้ยิ่งกว่ามึงอีกเว้ย”
ไอ้คนที่ถูกมัดติดกัน พยายามเสียดสีร่างกายไปมา จนเริ่มรู้สึก
“เป็นไงล่ะมึง กูขึ้นแล้วเหมือนกัน.....” เสียงที่เอ่ยบอก ทำให้ไอ้เป้ต้องขมวดคิ้วด้วยความโมโห
“ขึ้นเหี้ยอะไร ทำมาคุยแล้วกูจะรู้ได้ไง ว่ามึงขึ้น โธ่เอ้ย”
ไอ้เป้เอ่ยบอกและก็ทำให้โดนกดร่างกายเข้ามาใกล้ชิดติดกับส่วนนั้นพอดี
“เป็นไงมึง....แบบนี้ไง....รู้ยัง..ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะมาพร้อมกับอารมณ์ที่สั่นไหว
“เฮ้ย....เป้...กู...กู..” น้ำเสียงที่แผ่วพริ้ว เมื่อสัมผัสกับบางสิ่งที่อยู่ภายใต้ร่มผ้าของอีกฝ่าย และได้รับรู้ว่ารู้สึกไม่ต่างกันนัก
“เออ..กูรู้แล้ว....ทำไงล่ะทีนี้....ใครแม่งเล่นก่อนวะ.....อยากเลยกู”
ร่างอีกร่าง ก็อยู่ในความรู้สึกเดียวกัน
“แกะเชือกก่อนดิมึง...เดี๋ยวค่อยต่อ....เร็วเด่ะ...กูจะทนไม่ไหวนะเว้ย ไอ้สัตว์นี่”
มือพยายามที่จะแกะเชือก แต่เพราะการถูกมัดแบบเผชิญหน้าแบบนี้ ยิ่งทำให้ยากแก่การจะแกะเชือกยิ่งขึ้น
และยิ่งทำให้อารมณ์ครุกรุ่นไปกันใหญ่
“ไอ้เป้...ของมึงมันสีของกูอ่ะ.....กูอยากอ่ะเป้...” ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ในอารมณ์ไหน แต่ที่รู้คือยิ่งแกะ ยิ่งไปกันใหญ่
“ทำไงละเว้ย.....กูก็อยากเหมือนกันนะ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้รู้สึกตื่นตัวมากขึ้น
“เอาไงล่ะ....เอาไงก็เอาตามกันอ่ะ.....” แค่เพียงคำพูดที่หลุดออกมาจากปากอย่างไม่ทันคิด ก็ทำให้อารมณ์หยุดไม่อยู่แล้ว
การสัมผัสของร่างกายบางส่วนที่แข็งขืนถูกเสียดสีกันอย่างรุนแรง
“อือ...กูทำไม่ถนัดอ่ะ...มึงช่วยหน่อยสิ....อือ”
ร่างกายที่เสียดสีกันไปมา แม้ไม่ต้องถอดส่วนที่ห่อหุ้มร่างกายออกก็ทำให้รู้สึกได้มากขึ้น
ใบหน้าของอีกฝ่าย พยายามจะหันมาหา ร่างที่กำลังแอ่นร่างกายให้เสียดสีและแนบชิดกันมากขึ้น
เพราะรู้ว่ามันต้องใช้ความสามารถมาก เพราะอะไรบางอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ควรจะเป็น
“แสบ....เว้ย...ไอ้พวกสัตว์เอ้ย...ทำให้กูทรมาน...หลุดไปได้นะมึง...ไอ้นก...มึงก็แอ่นเข้าดีวะ....เร็วเด่ะ
กูอยากเอาออกแล้ว...โอ้ย...”
คำด่ามาพร้อมกับเสียงขบฟัน....สองร่างที่กำลังทำบางสิ่งบางอย่างอยู่ อย่างร้อนรนรุนแรง
“มึงก็ช่วยกูมั่งสิวะ...อ๊า.....เสียวเว้ย....เร็วดิ...ให้กูทำคนเดียวหรือไงวะ”
ร่างกายต้องการ ลืมใช้สมองคิด.......เมื่อถึงตรงนี้ก็หยุดไม่ได้อีกต่อไป
“ไอ้....เป้....อ่ะ....อือ.....งือ...” เสียงที่ดังอยู่ในลำคอ...แทบไม่มีเสียงร้องออกมา ทำให้อีกคนต้องกัดฟันแน่นเหมือนกัน ร้องไม่ได้.....ถ้าร้องคงตลกน่าดู
“เสร็จยังนก....กู...ใกล้แล้ว..อือ” เสียงกระเส่าอยู่ในลำคอ ทำให้ต่างฝ่ายต่างต้องเร่งการกระทำให้มากขึ้น
และสุดท้าย....
“อือ....ฮะ..ฮะ..ฮะ” ลมหายใจหอบเหนื่อย พร้อมกับรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ค่อยซึมออกมา
“เสร็จยังวะ....ไอ้นก…”
“เออ....” เสียงที่ยังไม่หายหอบเหนื่อย เสียงกระเส่าในลำคอ......ใบหน้าคมหลับตาแน่น เพื่อระบายความเหนื่อยหอบ.....และสมองเริ่มประมวลผล สองร่างที่ทำบางสิ่ง หยุดนิ่งลงชั่วขณะ ก่อนที่จะเริ่มได้คิด
“สัตว์นก....ตายห่าแล้ว....มึงกับกูทำเหี้ยอะไรวะเนี่ย”
เหมือนอีกคนจะได้สติ และก็เอ่ยคำด่าออกมา
“กูจะรู้มั้ยวะ....เหี้ยแม่งแล้ว...รีบแกะเชือกเลยสัตว์เอ้ย....แม่งเปียกออกมาข้างนอกกางเกงแล้วเนี่ย..ขืนพวกห่านั่นมาเจอ กูกับมึงตายแน่ไอ้เป้”
เหมือนเชือกมันจะแกะง่ายขึ้น เพราะใช้เวลาไม่นานก็สามารถแก้เชือกออกได้ง่าย ๆ อาจจะเป็นเพราะความตกใจ กระชากได้ก็กระชาก เลยทำให้เชือกที่เหมือนกับรัดแน่น คลายออกได้ง่าย ๆ
“เฮ้ย.....มึงดูดิ....เลอะอ่ะ...เอาไงดีวะไอ้นก....” ไอ้เป้เอ่ยถามและก็เห็นอีกฝ่ายกำลังทำบางอย่าง
“เอาเสื้อชอร์ปคลุมสิเว้ย.....มึงจะออกไปทั้งอย่างงี้หรือไงวะ....” เป็นความคิดที่ดีเยี่ยม....เสื้อชอปถูกปลดออก พร้อมกับที่ไอ้เป้พยายามมองว่ามีตรงไหนเป็นจุดสังเกตบ้าง
“แสบว่ะไอ้ห่า.....แม่ง...” เสียงบ่นดังมาจากร่างอีกร่าง ที่พยายามดึงเป้ากางเกงและอยากจะทำให้หายเปียกชื้นโดยเร็ว....
“กูก็แสบเหมือนกัน....ไปเร็ว...เดี๋ยวพวกแม่งกลับมาละมึง.....กูกะมึงจะซวย” ไอ้เป้วิ่งออกจากห้องก่อน โดยมีไอ้นกวิ่งตามออกมา
ก่อนจะหันมามองหน้ากัน และยังมีหน้าพูดข่มกันอีก
“เอวกูดีล่ะสิ........กูบอกแล้วว่ากูเด็ด....อย่าติดใจกูแล้วกัน” ไอ้นก เป็นคนข่มขวัญก่อน
และก็ถูกอีกฝ่ายเบ้หน้าใส่
“เอวดีมาก.....แต่ร้องมาก ๆ ไม่ดีนะมึง.....ร้องอย่างกะผู้หญิงเลย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า” และนั่นคือคำพูดของไอ้เป้
สองคนต่างแยกย้ายกันไป....พร้อมกับที่เพื่อนร่วมห้อง ต้องแอบคลืบคลานออกมาจากที่ซ่อน
“เวรแล้วพวกมึง......” หนึ่งในกลุ่มหันมาบอกอีกหลายคน ที่มองสองหนุ่มที่วิ่งจากไปแล้ว ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความกลุ้มใจ
“ใครแม่งตัวต้นคิดวะ....มึงดูแม่งดิ....มันเอากันจริง ๆ ....ขนาดโดนมัดนะนั่น”
หลายคนมีสีหน้าที่เหมือนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก....ไม่นึกว่าเล่นกันสนุก ๆ แล้วผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้
TBC….
ใครก็ได้ช่วยบอกที แก้ปลดแบนยังไง ลบตอนนั้นออกแล้วจะแจ้งที่ไหน ทำไม่เป็นอ่ะ
ความคิดเห็น