คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #152 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน พวกบ้า )
เสียง “เพี้ยะ.........”
ตามมาด้วยเสียง “โอ้ยยยยยยยยยยยยย”
อารยะปล่อยมือออกจากเอวของร่างที่กอดแน่น และยกฝ่ามือขึ้นกุมที่แก้มของตัวเอง เจ็บ บอกได้คำเดียวว่าเจ็บ
เพราะโดนฝ่ามือของอิทธิพลตีประกบกันเข้าที่ข้างแก้ม แถมด้วย โดนดึงแก้ม จนร้าวไปทั้งหน้า
“อยากแอ้มพี่เหรอ รอไปเหอะไอ้น้อง ฝีมือมันคนละชั้น ถามจริงเหอะ มึงมีปัญญาจีบได้แค่นี้ใช่มั้ย แถวบ้านเรียกอ่อนว่ะ อ่อนจริง ๆ “
อิทธิพลเดินจากไปแล้ว โดยมีอารยะเดินตาม และยกมือขึ้นกุมแก้มของตัวเอง
โห่ ไอ้อิท
ตบเลยเหรอ ตบแบบประกบมือด้วย กูเจ็บนะเนี่ย แม่ง อะไรวะ ก็กูจีบไม่เป็นนี่ จะให้ทำไงอ่ะ
มีอะไรกันขนาดนี้แล้ว ต้องมาตามจีบมันเนี่ยนะ โลกมันพลิกกลับข้างหรือไง บ้าไปแล้วแน่ ๆ
นี่รักหรอกนะ ถึงได้ตาม
ไม่รักล่ะก็ กูทำเหมือนไม่รู้จักมึงจริง ๆ ด้วย แม่ง
คิดจะทำให้รัก แล้วจากไปเหรอ อย่าฝัน เมียเว้ยเมีย เมียทั้งคน กูไม่ปล่อยหรอก แถมลูกให้ด้วย คุ้มยิ่งกว่าคุ้มเรื่องอะไรจะปล่อยวะ แม่ง
แล้วทำไมมันจีบยากจีบเย็นอย่างนี้วะ ข้ามขั้นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เดี๋ยวเหอะ
เอาสิ กูก็จะจีบแบบนี้แหละ ทนได้ทนไป ไม่มีใครสอนนี่หว่า กูก็มั่วไปก่อนล่ะวะ
มันต้องมีคิดอะไรบ้างแหละ จะไม่หวั่นไหวเลยหรือไง
แต่ตอนนี้
เจ็บแก้มโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“คุณอิท จีบคุณ
อารยะเดินบ่นตลอดทาง โดยมีอิทธิพลเดินนำ
“ประสาทแดกหรือไงวะ ทำตาเจ้าชู้เป็นด้วยนะมึง อย่าให้รู้นะว่าไปทำใส่ใคร ไม่งั้นมึงตายแน่ไอ้ยะ”
อิทธิพล พูดเสียงรอดไรฟัน ใบหน้าแดงซ่าน ไม่ทันที่อารยะจะสังเกตเห็น
ที่ต้องรีบ ๆ หลบหน้าหลบตาเพราะอารยะ ชักจะ ฝีมือเข้าขั้นเกินไปแล้ว
เล่นพูดอะไรโจ่งแจ้ง ไม่มีฟอร์มแบบนั้น เป็นใคร ก็ต้องอาย แถมยังพูดแบบหน้าตาเฉยอีก
ไม่เขินบ้างหรือไงวะเวลาพูด
และนี่คงเป็นเหตุผลที่อิทธิพลหลบเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับอารยะตรง ๆ
“เอ้า ตะกร้าผ้าเนี่ย จะไม่ถือมาให้เลยหรือไงวะ น้ำใจน่ะมีมั้ย คุณ
อารยะต้องจำใจเดินกลับไปที่ราวตากผ้าเพื่อหยิบตะกร้าผ้าที่วางอยู่ ก่อนจะรีบวิ่งตามอิทธิพลที่เดินนำไปแล้ว
“เฮ้ยอิท รอด้วยสิ จะรีบไปไหน”
ฝ่ามือเหนี่ยวรั้งไปที่ข้อมือของคนที่กำลังก้าวเดิน และรั้งเอาไว้ ให้หันมาเจอหน้ากัน
แต่เหนือกว่านั้นสิ่งที่ได้เห็นโดยไม่รู้ตัว จนถึงกับทำให้อารยะใจสั่น และนิ่งมองอย่างคาดไม่ถึง ว่าจะได้เห็น
ตา......ทำไมมันหวานฉ่ำซะขนาดนั้นล่ะ
อะไรวะเนี่ย แก้มแดง ๆ ตาหวาน ๆ นี่มันอะไรวะ
“กะ กะ กลับเข้าบ้านเหอะ นะ ไป กะ กะ กันเถอะ” ภายในเวลาไม่ถึง 5 วินาที อารยะถึงกับพูดอะไรไม่ออก
รีบเดินลิ่ว ๆ เข้าไปภายในบ้าน โดยทิ้งให้อิทธิพล ยืนงงอยู่ตรงนั้น
เป็นบ้าอะไรของแม่งวะ
ผีเข้าผีออก น่ารำคาญว่ะ
อิทธิพลไม่เข้าใจ อารยะ
แต่อารยะยิ่งไม่เข้าใจอารมณ์ของตัวเอง
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10...................63...........99
ตัวเลขถูกนับวนไปวนมา พร้อมกับที่อารยะเดินไม่สามารถยืนนิ่ง ๆ ได้ ที่ทำอย่างนั้นก็เพื่อให้ร่างกายและจิตใจสงบลงบ้าง
บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ทำไมมันทำหน้าแบบนั้นวะ มาทำหน้าแบบนี้ใส่ มันจะทน ทน ไม่ไหวเอานะโว้ย
ไม่น่าปล่อยมันเลย ไม่น่าปล่อยมันกลับบ้านเลย
รู้อย่างนี้ มัดมันติดอยู่กับเตียงแบบนั้นไปตลอดก็ดี
นี่ไม่ได้มีอะไรกันไม่ถึงสองเดือน แต่เจอหน้ากันบ่อย ๆ ก็ยังพอทนไหวหรอกนะ
แต่นี่
เล่น
เล่น
มา
มาทำหน้าแบบนี้ใส่ มันคิดถึงใจกูมั่งมั้ยวะเนี่ย โอ้ย ทนไม่ไหวแล้วนะ
“ไอ้อิทนะไอ้อิท......เมียบ้าอะไรวะ ปล่อยผัวทรมาน โธ่เว้ยยยยยยยยยย”
*********************************
ช่วงนี้ลงเรื่องไม่ค่อยเป็นเวลาเลย ทำงานเลิกดึกมากๆ กลับมาถ้ายังไหงก็จะลงให้ แต่อย่างวันพุธ ไม่ไหวจริงๆค่ะ เลิกงานตอนตี 1 กลับมาก็แทบสลบเลยอ่ะ
ลงชื่อตอนผิดจริงๆด้วยอ่ะ เบลอไปแล้ว อาทิตย์นี้ยังไม่ได้พักเลยอ่ะ
ความคิดเห็น