[Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #51 : ตอน ห้ามเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าคนแปลกหน้า

 ตอน ห้ามเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าคนแปลกหน้า

"อ้อนจ๋า...กินนี่มั้ย นี่ไงกุ้งเดี๋ยวแกะให้นะ ปอกเปลือกให้"

แล้วทานตะวันก็มุ่งมั่นที่จะแกะกุ้งต่อไป ทั้งที่เกิดมาชาตินี้ยังไม่รู้จักวิธีการแกะเปลือกกุ้ง ผ่านไปสิบนาที กุ้งที่ทานตะวันแกะกลายเป็นกุ้งเละ ๆ ที่ไม่ว่าใครก็คงไม่กล้ากิน

อ้อนได้แต่นั่งมอง แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความกลุ้มใจ จะช่วยก็ไม่ให้ช่วย พอทำท่าจะช่วยก็ทำเสียงฮึดฮัด บ่งบอกให้รู้ว่าโมโห ไม่ยอมให้ช่วย

สุดท้าย กุ้ง หอย ปู ปลา จึงอยู่ในสภาพอาหารทะเลสูตรใหม่ คือ อาหารทะเลเละ ๆ ฝีมือทานตะวัน

ไม่เพียงเท่านั้น เพราะทั้งแก้ม ทั้งมือ ทั้งผมของทานตะวัน เปรอะเปื้อนเต็มไปหมด และเมื่อเอื้อมมือจะเอากระดาษทิชชู่ซับให้ เจ้าคนบ้านั่นก็สะบัดหน้าหนี

โถพ่อคุณ ช่างเป็นคนที่น่ารักดีเหลือเกิน น่ารักมากกกกกกกกก จนน่าหมั่นไส้

"โธ่โว้ย ทำไมแกะยากจริงวะ" ทำหน้าบูดบึ้ง แล้วก็ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ

ครับ เจ้าชายน้อย เจ้าชายทานตะวันคนดี คนดีที่หนึ่งเลย ขอร้องล่ะครับ ช่วยกรุณา หยุดแกะกุ้งหอยปูปลาซะที ก่อนที่จะเละไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นคงอดกินแน่ ๆ

"ทาน..ไหนลองอยู่เฉย ๆ แล้วก็นั่งนิ่ง ๆ ซิ เดี๋ยวคนรับใช้จะจัดการพวกนี้เองนะครับ นะครับ ขอร้องล่ะ"

เอ่ยบอกออกไป แล้วก็เป็นคนคว้าจานใส่กุ้งตัวโตมาแกะเอง ส่วนทานตะวัน ตอนนี้กำลังทำหน้ามุ่ย และแน่นอนตอนนี้คง.........งอนไปเรียบร้อยแล้วแบบไม่ต้องสงสัย

นัยน์ตาคมจ้องมองทั้งมือทั้งหน้าของอ้อนแล้วก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดโมโหแต่ก็ทำได้แค่เพียงทำเสียงฮึดฮัด แล้วก็สงบลง เมื่อส้อมที่มีเนื้อกุ้ง ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า ตามมาด้วยรอยยิ้มออดอ้อนอยู่ในที เพื่อขอร้องให้ทานตะวันเลิกงอน

"กุ้ง...อร่อยนะ..ไหนส่งมือมาสิทานรับส้อมไปเร็ว..." แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นทานตะวันก็ยังคงหน้างอหงิกเหมือนเดิม ไม่ยอมรับส้อมแถมยังมองเมินไปทางอื่นอีก

ไม่ได้ดูดีนักหรอก ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าช่างน่าหมั่นไส้เหลือเกิน แต่ก็นะ เล่นกับเขาหน่อย เจ้าหนี้คนสำคัญขืนทำเป็นไม่สนใจคงได้งอนไปอีกนาน ง้อยากด้วยสิ

"หึ...ทานไม่อยากกินแล้ว"

น่านนนนนนนนนน เป็นไงล่ะ อิทธิฤทธิ์เริ่มออกแล้ว มันกลับมาแล้วครับท่าน ไอ้ทานตะวันคนเดิม คราวนี้ล่ะ ได้ฆ่ากันตายแน่ ๆ

"งั้น ไม่กินเหมือนกัน ไม่กิน ก็ไม่กิน" ส้อมถูกวางลงแล้ว พร้อมกับที่อ้อนค่อย ๆ เอนหลังแนบกับพนักเก้าอี้และนั่งกอดอกมองหน้าของคนตัวโตขี้งอน ที่ยังทำหน้าบึ้งไม่เลิก

"ก็ได้ กินก็ได้...กินสิ..ตัวเองไม่กินล่ะ มานั่งมองหน้าอยู่ได้.....งั้นไม่แกะแล้วกุ้งอะไรเนี่ยแกะยากชะมัด อ้อนแกะสิ อันนี้อร่อย อยากกินอันนี้ เร็ว ๆ นะ หิว"

อ่อ ถ้าช้าจะหิวว่างั้นเถอะ แล้วไอ้ที่ช้ามากว่าครึ่งชั่วโมงนี่ไม่หิวเลยนะ
อ้อนส่ายหน้าแล้วก็อมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะลงมือกับอาหารตรงหน้า แต่ท่านชายกลับชี้นิ้วสั่งจะเอาสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"อยากกินนี่...ตักให้หน่อย...อันนั้นด้วยอันนั้นก็อยากกิน"

ไงล่ะ ไม่น่าเล้ย คราวนี้ล่ะ คุณชายได้สั่งนั่นสั่งนี่ไม่เลิกแน่

"เอานี่ด้วยสิ...นี่อ่ะ นี่ไง"

ได้คร้าบ จัดให้ครับ เอาอะไรอีกล่ะครับ เต็มจานแล้วครับ ยังจะเอาอะไรอีกล่ะเนี่ย

"พอแล้วมั้ง สั่งตั้งมากมายทำไมไม่กิน...กินซะทีสิ"

อ้อนเอ่ยถามออกไป ทั้งที่ถือส้อมเอาไว้แล้วก็เงยหน้าถามทานตะวัน ที่ยังนั่งเฉย ๆ แต่มีรอยยิ้มแปลก ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก

"เอานี่ด้วย.....อยากกินจะแย่แล้ว....แกะไม่เป็นซะด้วยสิ..แกะให้หน่อย...เริ่มจากแกะเม็ดกระดุมเสื้อก่อนแล้วกัน...นะ"

เอานี่ด้วย

ไหน

แกะกระดุมเสื้อด้วย

อะไร

อ้อนเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของทานตะวัน เพราะไม่เข้าใจกับคำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมา และเมื่อเงยหน้าขึ้น
สิ่งที่ทานตะวันชี้นิ้วต้องกาอยากได้ กลับกลายเป็นตัวของอ้อนที่ถึงกับทำส้อมหล่นลงจากมือ

"อ่ะ เฮ้ย นี่มันคนกินไม่ได้...บ้าเด่ะ...กินไม่ได้นะ...พูดอะไร..ฟังไม่รู้เรื่องเลย"

จะรู้เรื่องได้ยังไงล่ะ ก็อ้อนเอาแต่หลบตาแล้วก็หน้าแดงแบบนี้ ทำไมไม่เงยหน้ามาคุยล่ะ จะได้รู้ว่าเนี่ย.....ก็กินได้....แถมท่าทางจะทั้งหอมทั้งหวาน...
ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่ากินได้หรือไม่ได้

"กินได้....แต่ต้องแกะก่อน...เริ่มจาก...."

ไอ้น้ำเสียงทุ้มต่ำกับดวงตาวาววับนั่นมันอะไรวะ แล้วทำไมทำเสียงแปลก ๆ ทำหน้าแปลก ๆ แบบนี้ ชักไม่ปลอดภัยซะแล้ว ไอ้ทานมัน.........อะไรของมันวะ

"หือ...ว่าไง...หนูน้อยแก้มแดง"

แค่น้ำเสียงคงไม่พอ แถมนี่ไปด้วยแล้วนี่มันอะไรวะ ไอ้ท่านั่งท้าวคางจ้องมองนิ่ง ๆ แล้วก็ยิ้มหวานเชื่อม แถมด้วยนัยน์ตาพราวระยับนี่ล่ะ มัน...อะ...อะ..อะไร...กะ...กันวะ

"อ้อน...จ๋า....ไม่น่าสงสารทานบ้างเลยเหรอ....หลงรักคนมีเจ้าของเลยนะ....จะหือก็ไม่ได้...กลัวถูกทิ้ง...แบบนี้ไม่สงสารทานขึ้นมาสักนิดเลยหรือไง"

เอ่อ สงสารตัวเองดีกว่ามั้ง ชักแปลก ๆ แล้วสิ มันไปหัดพูดจาแบบนี้มาจากไหนวะ ทุกทีก็มีบ้างที่ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่ไม่เท่านี้นะ ไม่เคยพูดไปทำหน้าแบบนี้ไปด้วย

ไม่ไหวโว้ยยยยยยยย เอาแล้วไง มือเริ่มสั่นแล้ว แน่นอนล่ะ หน้าก็ต้อง.......

"อย่าพูดงี้ดิ....ทำตัว...ไม่...ไม่..ถูก"

นี่เลย หนูน้อยแก้มแดงแบบที่ชอบ พูดแบบนี้เลย ลนลานหน้าแดงแบบนี้เป๊ะเลย เนี่ยแหละที่ชอบ น่ารักเว้ย แฟนผมครับ แฟนผม น่ารักใช่ม้ายยยยยย

"อารายอ่ะ...ก็ทานน่าสงสารจริง ๆ นี่ เนี่ยจะโดนเขี่ยทิ้งตอนไหนก็ไม่รู้....อ้อนก็เอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่ล่ะสิ ไม่สนใจกันหรอก ใช่มั้ยล่ะ"

สนน่ะสนอยู่ แต่ว่าไงดีล่ะ อย่าทำหน้าแบบนี้ทำเสียงแบบนี้สิ มันหวั่นไหวนะเว้ย คนอื่นทำก็คงไม่คิดอะไรแต่นี่ ทานตะวันหน้าหล่อ ทำหน้าโนะเนะแล้วมัน มันอดใจไม่ไหวอยากจะ
จะ จะ อ่ะ อร๊ากกกกกกกกกกก ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้ทาน จะทำให้บ้าหรือไงวะ จะทำให้เป็นบ้าหรือไงล่ะโว้ยยยยยยย

"ช่วยรักผมหน่อยเถอะครับ....นิดเดียวก็ยังดีนะครับ....นะครับหนูน้อยแก้มแดง"

คราวก่อนที่ทานตะวันพูดประโยคนี้ทำให้รู้สึกหวั่นไหว แต่มาคราวนี้ ไม่เป็นอย่างนั้น เพราะแทนที่จะหวั่นไหว กลับ หวั่นใจ.....

"ง่วงนอนแล้ว......กินอิ่มแล้ว....ไปอาบน้ำแล้วไปนอนมองทะเลด้วยกันนะ....."

ไม่พูดเปล่า แต่ใบหน้าคมยังยิ้มกริ่มแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับอาหารตรงหน้าโดยไม่ต้องรอให้อ้อนพูดอะไรอีก

"อ่ะ เอ่อ นะ นอนมองทะเล....เหอะ เหอะ เหรอ ทาน"

หัวเราะแห้ง ๆ ยิ้มแบบฝืน ๆ รู้สึกว่าคำพูดของทานตะวันชักไม่ชอบมาพากลซะแล้ว ไม่หรอกมั้ง ไอ้ทานมันคงไม่คิดทำอะไรหรอก คิดมากไปเองใช่มั้ย เหอะ เหอะ เหอะ สงสัยคิดมากไปเอง

อ้อนค่อย ๆ ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้า ทั้งที่เริ่มหวั่นใจ แต่ก็พยายามคิดในทางที่ดีไว้ บางทีคงคิดมากไปเอง

แต่คงไม่ใช่เจ้าชายน้อยแสนร้ายกาจอย่างทานตะวัน

......ไม่ยกให้หรอก เคยปล่อยให้ความรักหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ได้แต่ก้มหน้ารับกรรม ไม่ยอมรั้งไม่ยอมต่อสู้แย่งชิงเพื่อให้ได้มา

แล้วเรื่องอะไรคราวนี้จะยอมให้เป็นแบบนั้นอีก เสียใจมาหลายวัน คิดแล้วก็ปลงไม่ตก ทำไมต้องปล่อยอ้อนไปด้วย

ทั้งที่รักมากขนาดนี้ เพราะฉะนั้น ก็ต้องใช้วิธีการเหนี่ยวรั้งแบบนี้ล่ะ ได้ผลหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าจะพยายามให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้

แล้วถ้าเกิดว่า......ถ้าถึงเวลาอ้อนจะไปจริง ๆ คน จะไปทำอะไรได้...ถ้าใจอ้อนไม่อยู่กับทานเลยสักนิด แล้วจะให้ทานทำยังไง

ทานตะวันได้แต่แอบลอบมองใบหน้าของคนตรงหน้า อย่างหมองเศร้า แล้วก็ขบริมฝีปากแน่น

อันของสูงแม้ปองต้องจิต ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ

อ้อนก็เหมือนกัน ถ้าไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง แล้วจะได้มาไว้ในมือง่าย ๆ หรือไง จะให้ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น

ไม่ใช่ทานตะวันซะล่ะ

ทำได้แค่ไหน ต้องพยายามทำให้ได้มากกว่านั้น ไม่ทำจะรู้ได้ยังไงว่าทำไม่ได้

หนูน้อยแก้มแดงครับ.......อยากไปนักใช่มั้ย

ไม่ให้ไปหรอก...

ไม่ว่ายังไง......ก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก คอยดูให้ดี

ไม่มีทางหรอก ที่ทานจะปล่อยอ้อนไปง่าย ๆ เป็นไงเป็นกัน

*********************************