คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : ตอน ไม่ให้เธอไป
มาทำไมทะเล มาแล้วก็มานอนหลับสนิทไม่ยอมตื่น จะมาทำไม มาทำไมของเขากันเนี่ย ห๊า มาทำไม
อ้อนอยากจะตะโกนถามทานตะวันที่กรอกเบียร์เข้าปากไปสามกระป๋องแล้วก็สลบเหมือดไม่ยอมตื่นอยู่บนเตียงผ้าใบ
แต่ดูท่าว่ากว่าจะอีกฝ่ายจะตื่นคงอีกนาน
มาถึงก็ลากมาหาเตียงผ้าใบริมชายหาด แล้วคนลากมาด้วยก็ซัดแอลกอฮอล์เข้าไปแบบไม่ยั้ง ผลที่ได้ คือ นิ่ง หลับสนิท สลบเหมือด
"ทาน..ทาน..ทานตะวันจ๋า"
แค่คำพูดแกล้งล้อเลียน หาเรื่องสนุก ๆ เพี้ยน ๆ มาพูดเท่านั้น แล้วก็หัวเราะคิกคักชอบใจอยู่คนเดียว
ทะเลหน้าหนาว อากาศแปลก ๆ เย็นและร้อน แต่ในเวลาเที่ยงวันแบบนี้ มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบ
อ้อนนอนมองหน้าของทานตะวันแล้วก็หัวเราะเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองแผ่นน้ำสีฟ้าครามที่อยู่ตรงหน้า
แล้วก็อมยิ้มเล็กน้อย ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยใจให้ไหลเรื่อยสบาย ๆ ไม่ได้คิดอะไรที่หนักหนาสาหัสอีก
หนึ่งในความคิดต่าง ๆ รวมถึงเรื่องของ
"พี่...ไหมรักพี่เหมือนเดิมค่ะ..แต่ไหมเสียใจที่พี่ไม่ยอมบอกเหตุผลที่จากไป"
เหตุผลเหรอ เหตุผลที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ แต่วันนี้เมื่อเวลาผ่านไป ถึงได้คิดออก
"พี่ยังรักไหมเหมือนเดิม..แล้วพี่ก็ไม่เคยเสียใจที่ไม่บอกเหตุผลที่จากไป"
ไม่เสียใจเพราะ ความรู้สึกและความทรงจำยังอยู่กับตัว เคยรักกันยังไง เคยทำดีให้กันยังไง ทุกอย่างยังเก็บใส่กล่องแห่งความทรงจำเสมอ
ตกใจไม่แน่ใจ ใช่ ที่ในครั้งแรกคิดอยู่อย่างนั้น
แต่เมื่อมาถึงวันนี้แล้ว สิ่งที่คิดได้ก็คือ
เราเคยเป็นคนรักกัน
ผู้หญิงที่รักมาก ๆ ยังพูดคำว่ารอ โดยไม่มีข้อแม้หรือเหตุผล
ส่วนใครอีกคน ที่ไม่เคยยอมใคร ก็ยอมให้จากไปง่าย ๆ ขอเพียงแค่กลับมาที่เดิมอีกครั้งเท่านั้น
แล้วจะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ใช่มั้ย ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว
....ที่ไหนล่ะ.....
ไอ้คนที่คิดแบบนั้นได้ มันเรียกว่าเห็นแก่ตัว ใจคอโลเล มีสิทธิ์อะไรที่เอาคนอื่นมาเป็นตัวเลือก ตัวเองดีนักหนาหรือไง
ไม่ใช่เลยสักนิด
กับไหม...คำว่าไม่คู่ควร..และคำว่าต้องหนีห่างมากขึ้น มันผุดขึ้นมาในหัว
ส่วนไอ้คนตัวโตคนนี้...มันยิ่งกว่าคำว่าไม่คู่ควร ผู้ชายที่ไหนเขาทำแบบนี้กัน ก็มีแต่...
"เฮ่อ ทำไงดีว๊า...เหนื่อยแล้ว"
แค่คำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ และการถอนหายใจหนัก ๆ ทำให้ทานตะวันปรือตาขึ้นมอง และกระพริบตาปริบ ๆ หลายครั้ง
ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปคว้ามือของอ้อนเอามาแนบไว้ที่ข้างแก้ม และหลับตาลงอีกครั้ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไม่ต้องทำไงหรอก ก็ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะนะหนูน้อยแก้มแดง"
อะไรนะ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะงั้นเหรอ แล้วจะเป็นยังไงล่ะใครจะรู้เนี่ย ใครมันจะไปรู้ล่ะเว้ย
"ทาน...ถามจริงๆ นะถ้าเราไปหาไหมจริงๆ ทานจะทำยังไง"
ถามไปแล้ว และจริงจังกับคำตอบที่จะได้รับ
แต่ทานตะวันก็ทำเพียงแค่ อมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากและเอ่ยออกมาเสียงเบา
"ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ก็แค่ร้องไห้แล้วก็นั่งรออ้อนอยู่หน้าบ้านแค่นั้นเอง"
ไอ้ทานมัน....
เอาอีกแล้ว....พูดแบบนี้อีกแล้ว
"แต่ตอนนี้ยังไม่ไปใช่มั้ยล่ะ งั้นก็อยู่กับทานก่อนสิ ก็ทานไม่รู้นี่ว่าหนูน้อยแก้มแดงจะทิ้งกันไปตอนไหนเลยต้องขอเก็บเกี่ยวความสุข เอาไว้กับตัวให้มากที่สุด...ก่อนจะต้องนั่งร้องไห้เป็นทุกข์ในภายหลัง..เวลาถูกทิ้ง"
ก็พูดแบบนี้อ่ะ
พูดเข้าไปสิ จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา จะพูดทำไม ไอ้คนบ้านี่
"อยู่กับผมนะครับ..แค่หนึ่งวันก็ยังดี"
ทานตะวันมันอ้อนอีกแล้ว...ใช่มันเป็นคำพูดออดอ้อนอย่างไม่ต้องใช้มารยาของไอ้คนตัวโตนี่ บทจะพูดแบบนี้เล่นเอากระอักได้ง่าย ๆ แล้วไอ้ดวงตาใสแจ๋วที่ปรือตื่นขึ้น และมองมาอย่างมั่นคงนั่นล่ะ มันอะไร จะให้ตัดสินใจยังไง
"ก็บอกแล้วว่าอยากไปก็ไป..จะตัดสินใจอะไรก็ทำได้เลย...ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ"
เออ พูดไปสิ เคารพการตัดสินใจ แต่เล่นแตะปลายจมูกลงที่กลางฝ่ามือ แล้วก็หลับตาลงอีกครั้งอย่างง่ายดายแบบนี้ จะให้ทำยังไง
ฆ่ากันทางอ้อมชัด ๆ
"ครับผม อะไรก็ได้ นั่นก็ได้นี่ก็ได้ แต่ร้องไห้เนี่ยนะ ดี ดีเหลือเกิน เออดีจริง ๆ "
อ้อนทำเสียงฮึดฮัดโมโห แล้วก็หันกลับไปมองน้ำทะเลสีครามที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองใบหน้าของทานตะวันอีกครั้ง
อดไม่ได้ที่จะต้องเผลอยิ้มกับท่าทางออดอ้อนออเซาะของคน ๆ นี้
....ทานมันอ้อน...อ้อนเข้าไป...อ้อนเก่งจริงๆ เลยนะพ่อคุณ....
ให้มันได้อย่างนี้สิน่า
อ้อนได้แต่อมยิ้มกับตัวเองแล้วก็ค่อย ๆ ปรือตาหลับลงบ้าง
อากาศเย็นสบาย จนทำให้เผลอหลับไปอย่างไม่ทันรู้ตัว
ส่วนทานตะวันที่เหมือนกับนิ่งเงียบไปก่อนหน้านี้กลับค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นและจ้องมองใบหน้าของอ้อนนิ่งงัน นิ่งมองอยู่อย่างนั้น ทั้งที่นัยน์ตาคมหม่นหมองแต่พยายามจะไม่แสดงให้อีกฝ่ายได้เห็น
ภายในใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล...เวลานี้เหมือนกับว่ารอยแผลเก่าถูกสะกิดให้มีเลือดออกอีกครั้ง จนเจ็บร้าวไปทั้งหัวใจ
ท่ามกลางความหมองเศร้ากลับมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ โดยที่อ้อนไม่เคยได้รับรู้
"ใครจะยอมให้อ้อนไปหาผู้หญิงคนนั้นล่ะ ไม่มีทางหรอก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางให้ไป..ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ทานก็ไม่ยอมให้อ้อนไปไหนได้หรอก
รู้เอาไว้ หนูน้อยแก้มแดง...รู้เอาไว้..อ้อนเกิดมาเป็นของทานคนเดียว"
ความคิดเห็น