ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Yaoi] เพราะเรากัดกัน (ผูกพันธ์) by aoikyosuke

    ลำดับตอนที่ #50 : ตอน ไม่ให้เธอไป

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.34K
      8
      23 เม.ย. 54

     ตอน ไม่ให้เธอไป












    มาทำไมทะเล มาแล้วก็มานอนหลับสนิทไม่ยอมตื่น จะมาทำไม มาทำไมของเขากันเนี่ย ห๊า มาทำไม


    อ้อนอยากจะตะโกนถามทานตะวันที่กรอกเบียร์เข้าปากไปสามกระป๋องแล้วก็สลบเหมือดไม่ยอมตื่นอยู่บนเตียงผ้าใบ

    แต่ดูท่าว่ากว่าจะอีกฝ่ายจะตื่นคงอีกนาน

    มาถึงก็ลากมาหาเตียงผ้าใบริมชายหาด แล้วคนลากมาด้วยก็ซัดแอลกอฮอล์เข้าไปแบบไม่ยั้ง ผลที่ได้ คือ นิ่ง หลับสนิท สลบเหมือด

    "ทาน..ทาน..ทานตะวันจ๋า"

    แค่คำพูดแกล้งล้อเลียน หาเรื่องสนุก ๆ เพี้ยน ๆ มาพูดเท่านั้น แล้วก็หัวเราะคิกคักชอบใจอยู่คนเดียว
    ทะเลหน้าหนาว อากาศแปลก ๆ เย็นและร้อน แต่ในเวลาเที่ยงวันแบบนี้ มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบ

    อ้อนนอนมองหน้าของทานตะวันแล้วก็หัวเราะเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองแผ่นน้ำสีฟ้าครามที่อยู่ตรงหน้า
    แล้วก็อมยิ้มเล็กน้อย ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยใจให้ไหลเรื่อยสบาย ๆ ไม่ได้คิดอะไรที่หนักหนาสาหัสอีก

    หนึ่งในความคิดต่าง ๆ รวมถึงเรื่องของ

    "พี่...ไหมรักพี่เหมือนเดิมค่ะ..แต่ไหมเสียใจที่พี่ไม่ยอมบอกเหตุผลที่จากไป"

    เหตุผลเหรอ เหตุผลที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ แต่วันนี้เมื่อเวลาผ่านไป ถึงได้คิดออก

    "พี่ยังรักไหมเหมือนเดิม..แล้วพี่ก็ไม่เคยเสียใจที่ไม่บอกเหตุผลที่จากไป"

    ไม่เสียใจเพราะ ความรู้สึกและความทรงจำยังอยู่กับตัว เคยรักกันยังไง เคยทำดีให้กันยังไง ทุกอย่างยังเก็บใส่กล่องแห่งความทรงจำเสมอ


    ตกใจไม่แน่ใจ ใช่ ที่ในครั้งแรกคิดอยู่อย่างนั้น

    แต่เมื่อมาถึงวันนี้แล้ว สิ่งที่คิดได้ก็คือ

    เราเคยเป็นคนรักกัน

    ผู้หญิงที่รักมาก ๆ ยังพูดคำว่ารอ โดยไม่มีข้อแม้หรือเหตุผล

    ส่วนใครอีกคน ที่ไม่เคยยอมใคร ก็ยอมให้จากไปง่าย ๆ ขอเพียงแค่กลับมาที่เดิมอีกครั้งเท่านั้น

    แล้วจะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ใช่มั้ย ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

    ....ที่ไหนล่ะ.....

    ไอ้คนที่คิดแบบนั้นได้ มันเรียกว่าเห็นแก่ตัว ใจคอโลเล มีสิทธิ์อะไรที่เอาคนอื่นมาเป็นตัวเลือก ตัวเองดีนักหนาหรือไง

    ไม่ใช่เลยสักนิด

    กับไหม...คำว่าไม่คู่ควร..และคำว่าต้องหนีห่างมากขึ้น มันผุดขึ้นมาในหัว

    ส่วนไอ้คนตัวโตคนนี้...มันยิ่งกว่าคำว่าไม่คู่ควร ผู้ชายที่ไหนเขาทำแบบนี้กัน ก็มีแต่...

    "เฮ่อ ทำไงดีว๊า...เหนื่อยแล้ว"

    แค่คำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ และการถอนหายใจหนัก ๆ ทำให้ทานตะวันปรือตาขึ้นมอง และกระพริบตาปริบ ๆ หลายครั้ง

     

    ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปคว้ามือของอ้อนเอามาแนบไว้ที่ข้างแก้ม และหลับตาลงอีกครั้ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    "ไม่ต้องทำไงหรอก ก็ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะนะหนูน้อยแก้มแดง"

    อะไรนะ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะงั้นเหรอ แล้วจะเป็นยังไงล่ะใครจะรู้เนี่ย ใครมันจะไปรู้ล่ะเว้ย

     

    "ทาน...ถามจริงๆ นะถ้าเราไปหาไหมจริงๆ ทานจะทำยังไง"

    ถามไปแล้ว และจริงจังกับคำตอบที่จะได้รับ

    แต่ทานตะวันก็ทำเพียงแค่ อมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากและเอ่ยออกมาเสียงเบา

    "ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ก็แค่ร้องไห้แล้วก็นั่งรออ้อนอยู่หน้าบ้านแค่นั้นเอง"

    ไอ้ทานมัน....

    เอาอีกแล้ว....พูดแบบนี้อีกแล้ว

    "แต่ตอนนี้ยังไม่ไปใช่มั้ยล่ะ งั้นก็อยู่กับทานก่อนสิ ก็ทานไม่รู้นี่ว่าหนูน้อยแก้มแดงจะทิ้งกันไปตอนไหนเลยต้องขอเก็บเกี่ยวความสุข เอาไว้กับตัวให้มากที่สุด...ก่อนจะต้องนั่งร้องไห้เป็นทุกข์ในภายหลัง..เวลาถูกทิ้ง"

    ก็พูดแบบนี้อ่ะ

    พูดเข้าไปสิ จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา จะพูดทำไม ไอ้คนบ้านี่

    "อยู่กับผมนะครับ..แค่หนึ่งวันก็ยังดี"

    ทานตะวันมันอ้อนอีกแล้ว...ใช่มันเป็นคำพูดออดอ้อนอย่างไม่ต้องใช้มารยาของไอ้คนตัวโตนี่ บทจะพูดแบบนี้เล่นเอากระอักได้ง่าย ๆ แล้วไอ้ดวงตาใสแจ๋วที่ปรือตื่นขึ้น และมองมาอย่างมั่นคงนั่นล่ะ มันอะไร จะให้ตัดสินใจยังไง

    "ก็บอกแล้วว่าอยากไปก็ไป..จะตัดสินใจอะไรก็ทำได้เลย...ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ"

    เออ พูดไปสิ เคารพการตัดสินใจ แต่เล่นแตะปลายจมูกลงที่กลางฝ่ามือ แล้วก็หลับตาลงอีกครั้งอย่างง่ายดายแบบนี้ จะให้ทำยังไง


    ฆ่ากันทางอ้อมชัด ๆ

    "ครับผม อะไรก็ได้ นั่นก็ได้นี่ก็ได้ แต่ร้องไห้เนี่ยนะ ดี ดีเหลือเกิน เออดีจริง ๆ "

    อ้อนทำเสียงฮึดฮัดโมโห แล้วก็หันกลับไปมองน้ำทะเลสีครามที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองใบหน้าของทานตะวันอีกครั้ง

    อดไม่ได้ที่จะต้องเผลอยิ้มกับท่าทางออดอ้อนออเซาะของคน ๆ นี้

    ....ทานมันอ้อน...อ้อนเข้าไป...อ้อนเก่งจริงๆ เลยนะพ่อคุณ....

    ให้มันได้อย่างนี้สิน่า

    อ้อนได้แต่อมยิ้มกับตัวเองแล้วก็ค่อย ๆ ปรือตาหลับลงบ้าง

    อากาศเย็นสบาย จนทำให้เผลอหลับไปอย่างไม่ทันรู้ตัว

    ส่วนทานตะวันที่เหมือนกับนิ่งเงียบไปก่อนหน้านี้กลับค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นและจ้องมองใบหน้าของอ้อนนิ่งงัน นิ่งมองอยู่อย่างนั้น ทั้งที่นัยน์ตาคมหม่นหมองแต่พยายามจะไม่แสดงให้อีกฝ่ายได้เห็น

    ภายในใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล...เวลานี้เหมือนกับว่ารอยแผลเก่าถูกสะกิดให้มีเลือดออกอีกครั้ง จนเจ็บร้าวไปทั้งหัวใจ

    ท่ามกลางความหมองเศร้ากลับมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ โดยที่อ้อนไม่เคยได้รับรู้

    "ใครจะยอมให้อ้อนไปหาผู้หญิงคนนั้นล่ะ ไม่มีทางหรอก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางให้ไป..ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ทานก็ไม่ยอมให้อ้อนไปไหนได้หรอก

    รู้เอาไว้ หนูน้อยแก้มแดง...รู้เอาไว้..อ้อนเกิดมาเป็นของทานคนเดียว"

     

    *****************************
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×