คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Complicated love :: Chapter 2
Pumpkin bakery
“อ้าว! คยูน้อยๆ มาทำอะไรแต่เช้าหื๊ม?” เสียงใสๆของเจ้าของร้านเบเกอรี่เล็กๆเอ่ยทักทาย เมื่อเห็นลูกค้าประจำเข้ามาในร้าน
“มาร้านเบเกอรี่ มาซ่อมรองเท้ามั๊งครับ พี่ซองมิน^^”
“แหมมม คยู มาถึงก็เล่นของ’ต่ำๆ’ ตั้งแต่ประโยคแรกของวันเลยนะ อยากได้สักคู่ไหมล่ะ^^;” ถึงจะตอบกลับเป็นเสียงใสๆน่าฟัง แต่...ทำไม ถึงได้รู้สึกถึงอะไรที่เย็นยะเยือกอย่างนี้แฮะ - -
“ฮะๆๆ ล้อเล่นครับๆ วันนี้ผมขอคัพเค้ก3กล่องครับ” ซองมินมองหน้าคุณหมอจอมเจ้าเล่ห์อย่างหมั่นไส้ก่อนจะจัดการทำตามออเดอร์
“อะ เอาไปๆ แล้วก็ไปทำงานได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะหมั่นไส้นายไปมากกว่านี้”
“ครับๆ ผมวางเงินไว้ตรงนี้นะ ไว้เดี๋ยวว่างๆผมจะแวะมานั่งเล่นนะJ”
ห้อง 908 ในยามเช้า
“ทงเฮ กินอะไรหน่อยนะ” ฮยอกแจตักข้าวต้มร้อนๆจ่อปากคนป่วยที่เอาแต่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง
“ฉันยังไม่อยากกินอะ” ทงเฮพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่นจนฮยอกแจรู้สึกเหนื่อย ไอ้เข้าใจมันก็เข้าใจทงเฮอยู่หรอกนะ แต่...ข้าวเช้ายังไงมันก็ต้องกินนะเว้ย!
“ทงเฮ ฮยอกแจ”ประตูห้องถูกเปิดขึ้น ฮยอกแจรีบหันขวับไปที่ประตูทันที เพื่อขอความช่วยเหลือบุคคลที่เข้ามาเยือนทันที
“คิบอมม ทงเฮไม่ยอมกินข้าวเช้าอะ U_U” ฮยอกแจวิ่งมาหาคิบอมด้วยสีหน้าเป็นกังวล
คิบอมยิ้มน้อยๆให้ฮยอกแจ ก่อนยีหัวคนตรงหน้าเล่นขำๆ แล้วใช้มือรับชามข้าวต้มร้อนๆไปจากมือเรียว แล้วเดินไปยังเตียงของผู้ป่วยทันที ฮยอกแจที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ใกล้ไม่ไกลจากเตียง มองคิบอมที่ไม่นานก็สามารถป้อนข้าวต้มเข้าปากทงเฮได้ ถึงแม้ทงเฮจะกินไม่หมด แต่ก็ทำให้ฮยอกแจรู้สึกทึ่งในความพยายามของคิบอม
“สวัสดีค่ะ คุณหมอโจว” พยาบาลสาวสวยเอ่ยทัก
“สวัสดีครับ คุณซอ” คุณหมอคยูเอ่ยทักกลับ แล้วรับเอกสารประวัติคนไข้จากมือเรียวมาเปิดดูตารางงาน ก่อนจะเริ่มทำงาน
“เอ้อ คุณซอจูฮยอนครับ ผมซื้อคัพเค้กจากร้านpumpkinมาฝากครับ” คุณหมอยื่นคัพเค้กให้พยาบาลสาว1กล่อง
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ เอ้อ! คุณหมอคะ ได้เวลาตรวจร่างกายคนไข้ห้อง908แล้วนะคะ” พยาบาลสาวบอกก่อนจะขอตัวไปทำงาน
ก๊อก ๆ
“สวัสดีครับ” คุณหมอเอ่ยทักทายพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร
“สวัสดีครับคุณหมอ” ฮยอกแจที่เป็นคนเปิดประตู เอ่ยทักกลับ
“ไงครับ วันนี้คนเก่งของหมอยอมทานข้าวง่ายๆรึยังครับ” เมื่อไม่มีคำตอบออกมาจากปากคนไข้ คุณหมอเลยเดินไปดูที่ถาดอาหารที่ทางรพ.จัดไว้ให้
“โอ๊ะ ทานได้เยอะขึ้นแล้วนี่นา เก่งมากครับ ^^” คุณหมอตบมือให้เบาๆ แต่กลับทำให้ทงเฮรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นอีก
“ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะหมอ หมอเลิกทำเหมือนผมเป็นเด็กซะทีเหอะ มันไม่ขำ” ทงเฮหันไปมองคุณหมออย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนคิบอมกับฮยอกแจได้แต่ทำปากหวอพูดอะไรไม่ออกกับการกระทำของคนไข้จอมเอาแต่ใจ
“ครับๆ อะ..วันนี้หมอซื้อคัพเค้กจากร้านpumpkinมาฝาก ยังไงก็ทานด้วยนะครับ” คุณหมอวางคัพเค้กไว้ที่โต๊ะรับแขก ก่อนจะทำท่าทีเป็นเชิงให้เพื่อนอีก2คนออกไปรอด้านนอก เพราะถึงเวลาตรวจร่างกายของคนไข้แล้ว
“คิบอม”
“หืม”
“นาย...ยังชอบทงเฮอยู่หรอ” คิบอมสะดุ้งกับคำถามของฮยอกแจ พอได้สติก็
“อะ...อือ ก็...คงงั้นแหละ” คิบอมพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ แต่คราวนี้กลับเป็นยิ้มที่ขมขื่นจนฮยอกแจรู้สึกได้
“ฉัน.....คงเลิกไม่ได้หรอก” คิบอมพูดย้ำอีกครั้ง ทำให้ฮยอกแจเริ่มรู้สึกแย่ขึ้นมา ที่ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง คิบอมแอบชอบทงเฮมาตลอดตั้งแต่มัธยม ตลอดเวลา6ปีนี้ มันก็ยังเป็นอย่างนั้น
‘แล้วนายทำอะไรลงไปห้ะ ไปแทงใจดำคิบอมทำไมฮ้า! ฮยอกแจจจจจ!~~ คิบอมจะเสียใจรึเปล่านะ U_U’
“อ่าว แล้วไหงฮยอกแจซึมซะเองล่ะ”
“ก็มันไม่ใช่เรื่องที่น่าจะพูดเลย ขอโทษนะคิบอม ที่ทำให้นายรู้สึกแย่ ._.” ฮยอกแจมีสีหน้าจ๋อยลงไปสนิท
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง”
“ก็มัน.....” ฮยอกแจไม่ทันจะพูด ก็ถูกแทรกขึ้นมา
“เอาเป็นว่า นายเปลี่ยนเป็นยิ้มให้กำลังใจฉันแทน ยังจะดีกว่านะJ” คิบอมคลี่ยิ้มออกมา ทำให้ฮยอกแจรู้สึกดีขึ้นที่คิบอมยังโอเคอยู่
“ทงเฮนี่โชคดีเนอะ”
“ยังไง? ถูกไอ้เวรนั่นทิ้ง แล้วก็ต้องมานอนโรงพยาบาลเนี่ยนะ? - -“ คิบอมหันไปมองหน้าฮยอกแจด้วยสีหน้างงๆ
“คิบอมอะ! ฉันหมายถึงที่ทงเฮโชคดีเพราะมีนายคอยดูแลอยู่ข้างๆไงเล่า ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย!” ฮยอกแจพูดแล้วผลักหัวเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆแรงทีนึง
“ฉันก็แค่ล้อเล่น แค่นี้ก็ดูไม่ออก ใครกันแน่ที่ซื่อบื้อ!” ใช่ว่าคิบอมจะยอมแพ้ มือหนาก็หัวของร่างบางข้างๆกลับเหมือนกัน ก่อนจะยีผมยาวๆของฮยอกแจจนฟูฟ่องไม่เป็นทรง
“คิบอม! หัวยุ่งหมดแล้วว!” ฮยอกแจแหวขึ้นมาก่อนจะยีหัวคิบอมกลับ จนยุ่งเหยิง แล้วต่างก็หัวเราะกันออกมา
“อะแฮ่ม ! ขอโทษที่มาขัดจังหวะเวลาส่วนตัวน่ะครับ พอดีหมอมีอะไรจะบอกเกี่ยวกับอาการของคนไข้น่ะครับ” คุณหมอคยูฮยอนพูดด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ แต่ก็ช่วยไม่ได้ หน้าที่ของหมอคือต้องชี้แจงอาการของคนไข้ให้ญาติพี่น้องของผู้ป่วยฟังนี่ ขัดนิดขัดหน่อยคงไม่เป็นไร(มั๊ง)
“อาการของทงเฮเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” คิบอมหันไปมองหน้าคุณหมอ ส่วนฮยอกแจได้แต่นั่งจัดทรงผมตัวเองและทำให้คิบอมไปด้วย
‘เล่นอะไรเป็นเด็กต่อหน้าคนอื่นอีกแล้ว น่าอายชะมัดเล๊ย อีฮยอกแจU_U’
“คุณอีทงเฮ ร่างกายแข็งแรงขึ้นมาครับ แต่ยังไม่พอที่จะออกจากโรงพยาบาล หมออยากให้พวกคุณช่วยคุณอีทงเฮให้รับประทานอาหารและยาให้ตรงเวลาก็พอ” คุณหมอ พรางจดรายละเอียดในแฟ้มประวัติคนไข้และขอตัวไปทำงาน
“อ้าว! ทงเฮ ไหงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?” ฮยอกแจแปลกใจเมื่อเดินเข้าห้องมาแล้วเห็นทงเฮมีสีหน้าหงุดหงิดแทนที่จะเศร้าๆดังเดิม
“โดนหมอกวนตีน!” ร่างเล็กกระฟัดกระเฟียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมา
“คุณหมอคยูอะนะ? ดูยังไงก็ไม่น่าจะกวนตีนเลยนะ ออกจะสุภาพเรียบร้อย นายคิดไปเองรึเปล่า?” ฮยอกแจเถียงกลับ คุณหมอคยูเนี่ยนะกวนตีน นึกภาพไม่ออกแฮะ ไม่รู้สะกดคำว่ากวนตีนเป็นรึเปล่าเล๊ยย
“ไม่! สุภาพแป๊ะอะไรล่ะ กวนตีน! กวนทุกประโยคที่พูด!” ทงเฮใส่ไฟ อ๊ากกก!!~ ยิ่งพูดยิ่งโมโห
แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเพื่อนทั้ง2จะเชื่อสักนิด
“ไม่มีใครเชื่อฉันใช่ไหม?”
“..............................”
“ไม่คุยกับพวกนายแล้ว ใจร้ายชะมัด!” ร่างเล็กดึงผ้าห่มคลุมโปงแล้วนอนหลับทันที ส่วนเพื่อนอีก2คนก็ยังคงงงไม่หายว่าเกิดอะไรขึ้นคุณหมอคยูฮยอนทำอะไรที่ให้ทงเฮกระฟัดกระเฟียดได้เนี่ย
ณ pubชื่อดัง
“น้อง ขอวอดก้า3ที่” ลูกค้าโต๊ะเบอร์15สั่งเสียงดัง มือเรียวรีบคว้ากระดาษมาจดยิก จนอ่านแทบไม่ออกว่าภาษาเกาหลีหรือจีน แล้วรีบส่งออเดอร์ให้บาร์เทนเดอร์ทันที จากนั้นก็วิ่งไปมา เสิร์ฟนู่นนี่สารพัด จนหมดแรง
‘เฮ่อ! เหนื่อยยยย’ ฮีชอลสบถในใจ เมื่อผู้จัดการบอกว่าหมดเวลาทำงานแล้ว เขาเลือกจะมานั่งในห้องแต่งตัวหลังร้าน ขืนยืนอยู่ด้านนอกนานมีหวัง โดนอีพวกเสี่ยจับมือถือแขนลูบไล้ไปมาอีกแน่ อึ๋ยย!~~~ คิดแล้วน่าสยดสยองว่ะ
“ฮีชอล เหนื่อยล่ะสิ อะ ฉันเอาน้ำมาให้” อีทึกเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำเปล่าเย็นๆ1แก้ว
“ขอบใจนะทึก” ฮีชอลหันไปรับแก้วน้ำแล้วกระดกทันที ส่วนอีทึกก็นั่งมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“สดชื่นขึ้นยัง”
“ดีขึ้นแล้วๆ J” ฮีชอลเองก็ตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ
ฮีชอลมีสีหน้าประหลาดใจ เพราะปกตินอกจากคิมยองอุนหรือคังอินน้องชายเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำงานที่นี่ แต่ถ้าเป็นยองอุนของเขา ก็คงจะระบุชื่อไปแล้วนี่
“สวัสดีครับ พี่ฮีชอลจำผมได้ไหมครับ^^” ใบหน้าคม เสียงทุ้มเข้ม มีสเน่ห์ แทบจะสะกดสายตากลมโตของคิมฮีชอลไว้อย่างอยู่หมัด คนอะไรหล่อได้ขนาดนี้ ทำบุญด้วยอะไรเนี่ย?
“อืม...จำได้สิ เพื่อนของยองอุนใช่มะ”
“ครับ ดีใจจังที่พี่จำผมได้ นั่งด้วยกันก่อนสิครับ ^^”
ฮีชอลนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆที่ถูกจัดไว้ให้เป็นอย่างดี
“ผมขอแนะนำตัวอีกทีนะครับ ผมชื่อเชวซีวอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ” พูดจบมือหนาก็ยื่นมือออกมา
“คิมฮีชอล ยินดีเช่นกัน” มือเรียวก็ยื่นมาจับตอบตามมารยาท
“ยังไงล่ะ” ฮีชอลขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“ก็...พี่เป็นคนที่ดูดี มีสเน่ห์ น่าค้นหายังไงล่ะครับ^^” ถ้าเป็นสาวๆหรือคนอื่นๆได้ฟังคำตอบแบบนี้ก็คงจะคล้อยตาม ตัวลอยไปตามๆกัน แต่คิมฮีชอลกลับกำหน้าเหยเกกับคำตอบเน่าๆนี่
“..........” ฮีชอลไม่ได้ตอบอะไรคนตรงหน้า แต่แค่คิดในใจว่า คำพูดคำจาของหมอนี่จะดีให้เหมือนหน้าตาไม่ได้ใช่ไหมเนี่ย - - เขาไม่ใช่พวกคลั่งไคล้คนหล่อ จนหลงตามหรอกนะ คำพูดเสี่ยวๆพวกนี้เขาฟังจากเสี่ยๆที่นี่จนจะอ้วกอยู่ละ
~shining star like a little diamond
ฮีชอลมองหน้าจอมือถือก่อนจะรับสายด้วยสีหน้าเอือมๆ
“ว่าไง ยองอุน”
(เลิกงานยังเนี่ย)
“เลิกแล้วๆ กำลังนั่งพักอยู่ นายถึงแล้วหรอยองอุน”
(เปล่า ผมจะบอกว่าวันนี้ผมติดงาน ไปรับไม่ได้อ่ะ ผมวานให้พี่อีทึกไปส่งแล้วนะ)
“เอ่าหรอ อื้มๆ ตั้งใจทำงานล่ะ”
(อื้มๆ กลับตอนนี้เลยนะ ดึกโคตรๆแล้ว อ้อ แล้วถ้าเพื่อนผม ไอ้ซีวอนอะ ถ้ามันมาหา ไม่ต้องออกไปเจอมันนะ)
“ทำไมอะ”
(เอาเป็นว่าผมค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง รู้แค่มันชั่วก็พอ แค่นี้ก่อนนะผมต้องไปประชุมงานละ กลับบ้านเลยนะ!)
“เออๆ รู้แล้วน่า”
ฮีชอลวางสายก่อนจะขอตัว แต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้
“มันหมดเวลางานของฉันแล้ว ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยมือของนายด้วย” ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ให้ผมไปส่งเถอะครับ” ฮีชอลมองคนตรงหน้านิ่งๆก่อนจะ.........
“อย่าดีกว่า ยองอุนคงไม่ปลื้มแน่ๆ ถ้าฉันไม่กลับกับคนที่เขาบอก ไปล่ะ” ฮีชอลพูดเชิงแดกดันแล้วดึงมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุม แล้วเดินจากไป โดยคำทิ้งท้ายที่ได้ยินคือ “ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
เขายังไม่ได้นอน จะราตรีสวัสดิ์ซะแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นกลับบ้านดีๆ จะเวิร์คกว่าไหมนั่น - -
“อ้าว ทึก มายืนทำอะไรตรงนี้ห้ะ” เมื่อเดินกลับมาก็เห็นอีทึกยืนด้อมๆมองๆ ก็อดถามไม่ได้
“มารอนายน่ะสิ คังอินให้ฉันไปส่งนายวันนี้น่ะ” อีทึกตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“ยิ้มอะไรนักหนา มีอะไรให้ยิ้ม?” ฮีชอลขมวดคิ้วอีกครั้ง
“นายไม่ดีใจรึไง ที่พวกเรามีเวลาได้อยู่ด้วยกันแล้วน่ะ ถึงจะแค่ไปส่งนายกลับบ้านก็เถอะ” อีทึกพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“เอ้อ จริงด้วยเนอะ ลืมนึกไปเลย” ฮีชอลเออออตาม แล้วก็นึกขึ้นได้อีกอย่าง
“เมื่อกี๊นายด้อมๆมองๆอะไร เชวซีวอนรึไง?”
“ใช่ ฉันแค่อยากรู้ว่าคนหล่อๆอย่างหมอนั่นน่ะ จะทำให้นายนอกใจฉันได้รึเปล่า” อีทึกพูดอย่างวิเคราะห์
“ปาร์คจองซู!นายเห็นฉันใจง่ายขนาดนั้นเลยรึไง ถึงได้มาทดสอบอะไรบ้าๆน่ะห้ะ?” ฮีชอลเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ
“ฉันขอโทษนะฮีชอล อย่าโกรธเลย ก็นายสเน่ห์แรงนี่ ฉันกลัวว่าสักวันนายจะทิ้งฉันไปง่ะ” อีทึกโอบกอดคนรักจากด้านหลัง “ฉันจะทิ้งนาย เพราะนายทำแบบนี้นั่นแหละ” ฮีชอลพูดอย่างอารมณ์เสีย
“หายโกรธนะๆ ฉันขอโทษๆ ก่อนกลับบ้าน ฉันจะพาฮีชอลไปกินข้าวร้านอร่อยๆเลยนะ J”
“เออๆๆ หายโกรธก็ได้ๆ แต่...เรื่องนี้ห้ามบอกยองอุนนะ”
“ฉันมากกว่าที่ควรจะเป็นคนพูดคำนั้นน่ะ” อีทึกว่าก่อนจะคลายอ้อมกอด แล้วจูงมือคนรัก เลท สะ โก ทูว์ เรสเตอรองก์ทันที
ฉันขอโทษนะ เจ้าน้องชาย ที่ไม่ได้บอกนาย ว่า ปาร์คจองซู คือคนรักของฉันน่ะ
*****************************************************************************************************************
มาลงตอนที่2แล้วนะฮับบ :) เป็นยังไงบ้างกับ2ตอนแรก เริ่มสนุกรึยัง? เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าฮับ :)
ความคิดเห็น