FICTION :: Complicated Love[Kyuhyun Kibum Donghae Hyukjae]*

ลำดับตอนที่ #1 : Complicated love :: Chapter 1

Chapter 1 ::

ณ คอนโด เล็กๆแห่งหนึ่ง ย่านเมียงดง

บุคคลที3ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังหมายเลขห้อง109 เพื่อหาเจ้าของห้อง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขาด้วยความคิดถึง แต่ก็ต้องประหลาดใจที่เห็นภาพตรงหน้า

“ซีวอน! ทงเฮเป็นอะไรน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนรักของทงเฮอุ้มร่างเล็กๆที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาไปยังลิฟต์

“อย่าเพิ่งถามได้ไหม วิ่งตามมาเร็วคิบอม! ทงเฮแย่แล้ว!” ร่างสูงพยักหน้าแล้ววิ่งตามซีวอนไปทันที ซีวอนรีบวิ่งเข้าลิฟท์ทำให้ร่างสูงต้องรีบวิ่งตามไปทันทีด้วยความวิตกกังวล

ณ โรงพยาบาลชื่อดัง แห่งกรุงโซล

            ทั้งซีอวนและคิบอมรู้สึกโล่งใจขึ้นเมื่อส่งร่างที่อ่อนแอถึงมือหมอ พวกเขาต่างก็รู้ว่าร่างกายของทงเฮไม่ค่อยแข็งแรงนัก

“นายจะเล่าได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น” คิบอมทำเสียงนิ่งๆ ยืนมองซีวอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

ซีวอนเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ

“ฉันก็แค่บอกเลิกกับทงเฮ ก็เท่านั้น” แต่สิ่งที่คิบอมได้ยิน มันทำให้น้ำโมโหที่ไม่ค่อยจะมีของคิบอม พุ่งขึ้นภายในวินาทีนั้นทันที

คิบอมกระชากเสื้อของซีวอน ทำให้ซีวอนต้องยืนขึ้นตามแรง

“ว่าไงนะ!! นายทำแบบนี้ได้ไง ทำได้ไง! นายก็รู้ว่าทงเฮรักนายมากขนาดไหน เชวซีวอน!!!” คิบอมตะโกนใส่ หน้า ซีวอนที่ไม่มีท่าทีว่าจะสะทกทะท้านอะไรสักนิด

“ก็ฉันเบื่อแล้ว คนอะไรง้องแง้งชะมัด อายุตั้ง20แล้ว คบกันอย่างมากก็ได้แค่จูบ อะไรๆก็ทำไม่เป็น หึ! ห่วยสิ้นดี” ซีวอนพูดไปแค่นหัวเราะอย่างไม่รู้สึกอะไร

“เชวซีวอน แกก!!!!!” สิ้นคำซีวอน ร่างสูงก็กระหน่ำซัดซีวอน คนตรงหน้า กระเด็นติดกำแพง และรัวหมัดลงอีกเป็นชุดไม่ยั้ง แต่ก็ถูกมือแกร่งของซีวอนซัดกลับกระเด็นไปติดกำแพงอีกฝั่งเช่นกัน  ซีวอนเองก็เลือดขึ้นหน้า  เขาระดมหมัดเข้าใส่คิบอมเป็นชุด ไม่ยั้งเช่นกัน โดยไม่สนว่าคิบอมจะตัวเล็กกว่าเขาก็ตาม ทั้งสองต่างแลกหมัดกันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย

 “เฮ้ย! พวกคุณ อย่าตีกันในโรงพยาบาลสิครับ!” เสียงศักดิ์สิทธิ์ที่คิบอมรอคอยก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเรียบร้อย ทั้งคู่จึงสงบศึกลงอย่างช่วยไม่ได้ คุณหมอทำหน้าอึ้งทึ่งเมื่อเห็นสภาพของคนทั้ง2ที่เต็มไปด้วยรอยช้ำและคราบเลือดไม่ต่ำว่า10จุด

“คุณหมอ ทงเฮเป็นไงบ้าง” คิบอมรีบวิ่งไปหาคุณหมอทันที อะไรจะเกิดขึ้น ในหัวของร่างสูงตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของทงเฮ

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ยังไงหมอก็จะดูแลให้เป็นพิเศษเลยนะครับ ส่วนคุณก็พยายามอย่าให้เขาเจอเรื่องที่กระทบจิตกระเทือนจิตใจเขามากเกินไปก็เป็นพอครับ ไม่งั้นไมเกรนจะขึ้นสูงแล้วอาจจะเป็นแบบนี้อีกได้”

“ขอบคุณครับคุณหมอ ตอนนี้เข้าไปเยี่ยมได้แล้วใช่ไหมครับ?” คุณหมอเพียงพยักหน้า ก่อนจะหลบทางให้เข้าไป

ห้อง908

            เมื่อร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัว ร่างเล็กก็พยายามจะเปิดเปลือกตา ปรับให้เข้ากับแสงไฟในห้อง เขามองไปรอบๆห้อง ก็ต้องไปสะดุดกับชายคนหนึ่งที่นั่งหลับฟุบอยู่ข้างๆเตียงของเขา แถมมือใหญ่กำมือเล็กของเขาไว้แน่น

‘หมอนี่เป็นใครเนี่ย? แต่จะว่าไป หน้าคุ้นๆแฮะ -0-’ ทงเฮจ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ ว่าแต่...เขาเคยรู้จักคนหน้าตาดีขนาดนี้เมื่อไหร่นะ?

 ผลั่ก!

เสียงประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับหนุ่มน้อยร่างบางอีกคน

“ทงเฮ! นายเป็นยังไงบ้างเนี่ย?”

“ก็อย่างที่เห็นแหละ ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะ ฉันเข้ารพ.บ่อยจะตาย นายก็ตื่นเต้นไปได้นะฮยอกแจ”

“ฉันก็เป็นห่วงยนายทุกครั้งที่นายเข้ารพ.นั่นแหละ! ดูแลสุขภาพตัวเองหน่อยสิ!” เสียงเล็กๆ2เสียงแว๊ดใส่กันไปมา ทำให้บุคคลที่2 ที่หลับอยู่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น ทั้ง2เงียบกริบลงทันที แล้วจ้องมองไอ้ใบหน้าหล่อๆที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำบวกกับคราบเลือดไม่ต่ำว่า5จุดบนใบหน้า หมอนี่เป็นใครเนี่ยย เข้าผิดห้องรึเปล่า ทงเฮเริ่มงง

ก่อนจะได้เอ่ยอะไรออกไป ฮยอกแจก็ร้องทักขึ้นมาก่อน

“เห้ย! คิบอม มาได้ไงเนี่ย แล้ว...นั่นหน้านายไปฟัดกับหมาที่ไหนมาน่ะ!?” ฮยอกแจร้องด้วยความตกใจ แต่อีกใจก็ดีใจนะที่คิบอมกลับมา พอทงเฮรู้ว่าเป็นคิบอม เพื่อนสนิทที่เพิ่งกลับมาจากการไปเรียนที่อเมริกาถึง4ปี ก็อดตกใจไม่ได้ เพราะคิบอมตอนนี้หล่อกว่าเดิมสักแสนเท่าได้  

คิบอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ทั้ง2ฟัง ตั้งแต่ลงจากสนามบิน จนถึงเหตุการณ์ตอนนี้ให้เพื่อนทั้ง2ฟัง

แต่เมื่อสะกิดกับชื่อเชวซีวอนแล้วก็ทำให้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับชะงัก

“ซีวอน! แล้วตอนนี้ซีวอนอยู่ไหน ซีวอนล่ะ” ทงเฮได้แต่ภาวนาในใจว่า สิ่งที่คิบอมเล่ามา เป็นแค่ความฝัน ซีวอนไม่ได้บอกเลิกเขาใช่ไหม ไม่ได้ทิ้งเขาไปใช่ไหม?

“ไอ้เวรนั่น....ไปแล้ว” คิบอมตอบด้วยเสียงเศร้าๆ ไม่กล้าหันไปมองสีหน้าที่เจ็บปวดของคนตรงหน้า มองแล้ว เขาก็เจ็บปวดไปด้วย แค่นี้มันก็มากพอแล้ว แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้เสียใจ เมื่อใครสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดไป ก็ย่อมเสียใจเป็นธรรมดา และยิ่งเป็นคนที่รักมากที่สุด ก็ยิ่งทำให้ทงเฮรู้สึกมากกว่าคำว่าเสียใจซะอีก

ฮยอกแจกอดทงเฮไว้แน่น อย่างน้อยให้ทงเฮได้รับรู้ถึงความอบอุ่นที่เขาส่งผ่านไปให้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นทงเฮก็ยังมีฮยอกแจและคิบอมอยู่เคียงข้างเสมอ

 
ฮยอกแจปลอบทงเฮที่ร้องอย่างเอาเป็นเอาตายจนหยุดร้องและหลับไป ก่อนจะลากคิบอมมานั่งที่โซฟาไม่ใกล้ไม่ไกลจากเตียง

“คิบอม มาทำแผลก่อนสิ”

“อืออ ......” คิบอมรับคำอย่างว่าง่าย

“ซี๊ดด โอ๊ย! ฮยอกแจ เบาๆหน่อยสิ” คิบอมโวยนิดหน่อย

“ก็ใครใช้ให้โง่ไปต่อยกับไอ้เวรนั่นหละ ตัวมันยังกะยักษ์ นายน่ะตัวเล็กนิดเดียว ไม่ตายก็บุญแล่ว” ฮยอกแจบ่นไปทำแผลไป เสียงหวานบ่นไปเรื่อยแต่สายตาก็ยังจดจ่ออยู่กับแผลของคนตรงหน้า ร่างสูงจ้องมองคนตรงหน้านิ่งจนคนตรงหน้าเริ่มรู้ตัวว่ากำลังถูกมอง

“คิบอม! นายมองอะไร จ้องอยู่ได้” ฮยอกแจแหวขึ้นมาเมื่อเห็นว่าร่างสูงตรงหน้าจ้องหน้าเขาอยู่ได้ เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วนะ กับสายตาแปลกๆของคนตรงหน้า ในใจเริ่มสั่นเบาๆ

“เปล่าซะหน่อย นายคิดไปเองแล้วแหละ ;P” คิบอมยักคิ้วใส่ ฮยอกแจที่เห็นอดหมั่นไส้ไม่ได้ เลยใช้สำลีที่กำลังเช็ดแผลอยู่นั้น กดเข้าไปที่แผลแรงๆ

“โอ๊ยยยยยยยย! เจ็บๆๆๆๆ!”คิบอมร้องลั่น

“ช่วยไม่ได้นี่ นายอยากกวนฉันทำไมล่ะ! ตอนนี้ฉันถือไพ่เหนือกว่า กรุณาทำตัวดีๆหน่อยนะ คิมคิบอม” ฮยอกแหวขึ้นมาอีกรอบอย่างอดไม่ได้

“ครับๆ U_U” คิบอมจนยอมสิโรราบลงอย่างว่าง่าย

ณ ผับชื่อดัง ย่านเมียงดง

“เฮ้ย! นี่มึงเลิกกับอีทงเฮแล้วหรอวะ!?” คังอินเพื่อนสนิทของซีวอนร้องตกใจ เมื่อได้ฟังเรื่องเล่าจากเพื่อนสนิทตรงหน้า

“ตกใจอะไรนักหนาวะ ทำยังกับกูไม่เคยทำอะไรแบบนี้” ซีวอนพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือใหญ่กระดกไวน์รวดเดียวหมด อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“มึงคบกับอีทงเฮมาตั้ง4ปี กูคิดว่ามึงจะเลิกนิสัยเวรๆนี่แล้วซะอีก” คังอินพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ควรจะชินได้แล้ว แต่ไม่ชินกับพฤติกรรมห่วยๆของเพื่อนตรงหน้าได้ซะที

“ก็กูเบื่อ คนอะไรง้องแง้ง งอแงชะมัด กูอยากมีแฟน ยังไม่อยากมีลูก หึ ถ้ากูเลิกได้ก็ไม่ใช่กูสิ” ซีวอนทำหน้าเสียอารมณ์ที่คังอินไม่เคยจะเข้าข้างกันบ้าง ยกยิ้มขึ้น

 “ทงเฮรักมึงมากนะเว่ย มึงลองคิดดีๆ”

“ไอ้คังอิน มึงฟังกูดีๆนะ ว่ากูเบื่อ จบ แล้วอย่าพูดถึงอีก” ซีวอนพูดตัดบทอย่างไร้สำนึก ส่วนคังอินก็ไม่อยากจะพูดอะไรต่อให้มากความ เพราะพูดไป มันก็ไม่ฟังอยู่ดี

“ยองอุน กลับบ้านกันเถอะ ฉันทำงานเสร็จแล้ว” เสียงหวานๆของบุคคลที่3ดังขึ้นจากหลังของซีวอน ทำให้ทั้ง2หันไปมองอย่างห้ามไม่ได้

“พี่ฮีชอล! เดินออกมาจากห้องทำไมเนี่ย ผมบอกไปแล้วว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จให้รอในห้องแต่งตัวไงเล่า!” คังอินหันไปโวยวายใส่พี่ชายหน้าหวานของตน ทั้งๆที่ตั้งใจจะไม่ให้ซีวอนเจอกับพี่ชายแท้ๆของตัวเอง

“ก็มันรอไม่ไหวนี่! ฉันรอนายจนจะหลับคาห้องแล้วนะคิมยองอุน!” ซีวอนได้แต่มองใบหน้าหวานๆที่กำลังแว๊ดไปมากับเพื่อนสนิทของตน เมื่อเห็นใบหน้านี้ครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนโดนมนต์สะกดเสียแล้ว คนอะไรจะมีออร่าได้ขนาดนี้

“ก็ถ้าพี่จะเดินไปมาแบบนี้ ระวังจะไม่ได้ไปนอนที่บ้านตัวเอง! เหอะ! จะกลับบ้านไม่ใช่หรอ เดินสิ”คังอินบ่น แล้วตัดบทก่อนที่ฮีชอลจะแว๊ดขึ้นมาอีกรอบ แต่สุดท้ายฮีชอลก็ยอมเดินออกไปอย่างว่าง่าย

คังอินหันไปจ้องหน้าซีวอนที่กำลังจ้องมองพี่ชายแท้ๆของตนตาไม่กระพริบ ก็อดเคืองไม่ได้ รังสีความเวรของเพื่อนมันเริ่มแผ่ออกมาอีกแล้วน่ะสิ

“คนนี้พี่ชายกู มึงห้ามเสือก อย่าแม้แต่จะคิด!” คังอินทิ้งคำขู่ดุเดือดเอาไว้

“ยองอุน! เร็วๆหน่อยเซ่!”

“เออๆๆ!” คังอินเดินตามพี่ชายแท้ๆของตนออกจากร้านไป

“หึ!” ซีวอนแค่นยิ้มกับตัวเอง มีหรือที่จะฟังคำขู่ของเพื่อน ถ้าเขาสนใจใครแล้ว อะไรก็มาหยุดเขาไม่ได้ทั้งนั้น

*********************************************************************************************************************

เป็นไงบ้างกับตอนแรก ฝากไว้ที่อ้อมอกอ้อมใจของรี้ดเด้อด้วยนะฮับบ ^________________^