นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
Obsession - Chanbaek ShortFic
ชานยอล : คุณเคยรักใครสักคนมากๆ จนอยาก "ฆ่าให้ตาย" ไหม ยังไงนะหรอ อยากรู้ก็เข้ามาสิ หึ! เเบคฮยอน : ".........."
ผู้เข้าชมรวม
346
ผู้เข้าชมเดือนนี้
7
ผู้เข้าชมรวม
346
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 4 ก.พ. 60 / 01:15 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เปิดเรื่อง 3 February 2017 เขียน 4 ชั่วโมงได้เเค่เนี่ย!
คำเตือน!
นิยายเรื่องนี้เป็นเนว ชาย x ชาย
รับไม่ได้ นู่นเลย มุมขวาบนสุดจอ เเล้วเเต่เด้!
ปล. นิยายสั้นเรื่องนี้มีเเรงบันดาลใจมากจากเพลง Obsession - G_Dragon เนาะ อาจจะกากๆ กรังๆ สังๆคังๆ เฮ้ย! อันนี้ไม่ใช่ 55 นะ ก็อาจจะไม่ดีเท่าที่ควรยังไงก็ฝากติชมกันด้วยเด้อผิดตรงไหนก็สะกิดๆ ไร้เตอร์หน่อย สติออบซอมากมาย
อ่ะๆ ยังไม่จบ
ข้อเสนอแนะ! ควรปิดไฟ! เปิดเพลงฟังดังๆขณะอ่านด้วยนะเเจ้ะ ไร้เตอร์จะเเทรกไว้ให้เด้อ จะเปิดไม่เปิดเเล้วเเต่ เเต่สำควรเปิดนะ เดี๋ยวไม่ได้ฟีล ค่อยๆใช้หัวใจเเละดึงความโรคจิตในส่วนลึกของคุณออกมา เเล้วคุณจะเข้าใจไรท์เอง ว่าทำไมเจ้าจึงเฮ็ดจั่งซี่กับเเบคฮยอนได๋
ซั่มนี้เด้อ
ฮักซู่คนจ้า
เเนะนำตัวละคร
เเบคไม่รักชานเเล้วหรอ...?
ไปตายซะ!
เเละนี่คือจุดเริ่มต้น...
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
That's My Obsession
“ปล่อยัน! นายมัน็แ่เศษยะ ไร้่า! ” แบฮยอนะหวาลั่น้วยวามไม่พอใ ใส่นรหน้า สะบััวออาวแนแ็แรอนัวสู นานยอลเสียหลัล้มลหัวระแทับอบโ๊ะ เลือสีแส่อยๆไหลลาหน้าผา้า แ่หาวามรู้สึเ็บในใไม่สามารถเทียบไ้เลย
“ไม่ริ! ุำลัล้อเล่นผมใ่ไหม ”
“วามริือันไม่เยรันอย่านายเลย ไอ้หน้าโ่!”
“ไม่! เรารััน! ไ้โปร อย่าทิ้ผมไป! ผมอยู่ไม่ไ้ ถ้าไม่มีุ!”
มือหนาผวาับ้อเท้า ที่ทำท่าะเินาไปพร้อมระเป๋าใบเล็ ร่าสู้อมอนรัอน้วยสายาัพ้อ น้อยใ และอ้อนวอน…
“ไปายะ!”
และนี่ือุเริ่ม้น…
รื ึ ึ รื ึ
รื
เสียล้ายโลหะำลัลาผ่านพื้นอนรีรุระ บรรยาาศเียบสั
เบื้อหน้ามีเพียบ้านไม้หลัเ่าๆสอั้น ปลูึ้นท่ามลาวามวัเว
มอไปทาไหน็มีแ่้นไม้สูท่วมหัว รทึบ รอวันแห้ายไร้ีวิีวา
แอ….
เสียเปิประูัึ้น ปราายร่าสูำลัถือ้าวอพะรุพะรั ทั้อาหาร อุปร์ทำรัว
และเสื้อผ้าแสนสวยสำหรับนรัอเา
“แบรับ! านลับมาแล้วนะ” ร่าสูะโนเรียนรั้วยรอยยิ้ม พลันเห็นนัวเล็นั่อยู่บนโฟานิ่
เาึเินเ้าไปสูวามหอมาแ้มนิ่ม
“…………”
“ทำไมวันนี้เียบั หืม… โรธอะไรานหรือเปล่ารับ” ร่าสูเลิิ้วถาม
แ่นัวเล็็ยัทำหน้านิ่ แววาไม่ไหวิ
“อ่า…านลับ้าไปนิเียวเอ
พอีมีเสุเินเ้ามา รถ็ิ้วย”
“…………”
“เอาอย่านี้ เพื่อเป็นารไถ่โทษ เี๋ยวานไปทำอาหารให้ทาน ูโทรทัศน์รอไป่อนนะะ อย่ารีบิถึานล่ะ ฮ่าๆ”
มือหนาวาบนศีรษะน่ารั ยี้เบาๆเพื่อเป็นารหยอล้อ แล้วมุ่หน้าเินเ้ารัวเพื่อเรียมอาหาร่ำสำหรับสอน
เสียโทรทัศน์ยััอย่า่อเนื่อ แ่แบฮยอนไม่มีปิิริยา่อสิ่ที่ำลัายอยู่เลย
ยัมอรไป้าหน้าอยู่อย่านั้น นานยอล้อเร่มือให้เร็วึ้น
เพราะลัวว่านรัอเาะหิวแล้วพาละโรธมาไปว่าเิม
“แบรับ วันนี้ผมทำอโปรุ้วยนะ ูสิ าโบนาร่าทีุ่อบไ”
ร่าสูวาานลบนโ๊ะัวเล็ ทิ้ัวลนั่ิับนรัอนเอ
“…………”
“มา…านป้อนให้นะ เี๋ยวมือแบะเปื้อน ยิ่เป็นแผลอยู่้วย “
เส้นสปาเ็ี้สีาวนวลถูม้วน้วยส้อมเนื้อสแนเลส อย่าีถูส่ถึริมฝีปาบา
แ่เ้าอมันยันิ่ เมินเย่อารระทำนั้น
“…………”
“ทีุ่เมินเยใส่ผม เป็นเพราะผมไม่ใ่มันใ่ไหม! ผมถามว่าใ่ไหม!” ร่าสูลุยืนึ้น
เวี้ยส้อมในมือไปไล ้อใบหน้านิ่เยอนัวเล็อย่าเอาเรื่อ
“…………”
“ี! ในเมื่อเป็นแบบนี้็ไม่้อิน!” ท่อนแนยาววา้าวอบนโ๊ะลพื้น้วยวามโมโห
ระระเบื้อระเ็นโนท่อนแนาวนเลือ้นไหลอาบเป็นทายาว
“…………”
“ผมถามทำไมไม่อบ! รัมันมาสินะ
เ็บนานี้ยัไม่ร้ออ้อนวอนสัำ หึ!” ร่าสูร้อในลำอ้วยวามสมเพศัวเอ
“ทำไม! นอย่าผมมันน่ารัเีย นรัไม่ลแล้วเหรอ หึ! แล้วใรล่ะ! ที่บอว่ารัผมนัหนา บอว่าะรัผมนวันาย ใร! ุไม่ใ่หรอ…แบฮยอน ผมรัุ! ไ้ยินไหม ผมรัุ! รั…รัมา รั…นสามารถายแทนไ้ แล้วุทำอะไร! ุทิ้ผมไป เพื่ออยู่ับมัน หึ! นี่ือสิ่ทีุ่อบแทนวามรัอผมหรอ ห้ะ!”
ร่าสูะหวาเสียั้วยแรโทสะ
เย่าร่าเล็ที่ไม่ไหวิ้วยแรอารม์ แ่สิ่ที่ไ้รับลับมาือวามว่าเปล่าเ่นเย ร่าสูสะบัมือออแรไป มือเล็ึสะบัไปามแร
ปั๊!
“แบฮยอน!…านอโทษ านโมโหมาเินไป
แบเ็บมาไหม ไหนานอูมือหน่อย ูสิเลือไหลไม่หยุเลย… เี๋ยวานทำแผลให้นะรับ” ร่าสูยิ้มอ่อนโยนให้ับนรั เินไปหยิบุเรื่อมือแพทย์ในระเป๋าอนมาวาแล้วเริ่มทำแผล
“แบไปโนอะไรมา ทำไมเนื้อัว้ำแบบนี้ล่ะรับ านไม่อยู่แ่อาทิย์เียว
ทำไมไมู่แลัวเอเลย” ว่าแล้วมือหนา็่อยใ้มีูเนื้อ้ำบริเวมือออ ทีละนิ… ทีละนิ…
“ูสิ ้ำไปหมเลย านเอาออนะเห็นระูอยู่แล้วนะ ่วนี้แบัวบวมๆึ้นหรือเปล่า
านว่าัวแบนิ่มว่าเิม้วย ฮ่าๆ ”
“…………” ร่าสูทำแผลไปหัวเราะไป
พลันสายาเหลือบไปเห็นวามผิปิบนใบหน้าอนัวเล็
“แบ! ทำไมปานห้อเลือถึ้ำแบบนี้ แล้วรอยูบที่อนั่นมาาไหน! แบไปนอนับมันมาใ่ไหม!”
“…………” มือหนายื่นไปับาสวยไ้รูป บีบแน่น เพื่อเ้นวามริ
“หึ! ไม่อบ เรื่อริสินะ มาูันว่าแบะทนไ้สัี่น้ำ!” ร่าสูสะบัมือทิ้ เินลับมาพร้อมับแส้เส้นยาวสีำ
ร่าสูับแบฮยอนในท่านอนว่ำ
สะบัฟาเรื่อลทั์ลาหลัไร้วามปราี
พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!
“…………” รุนแร หนัแน่น นเนื้อสี้ำิ้นเล็เริ่มหลุิมาับเส้นแส้ ร่าสูหอบหายใ้วยวามเหนื่อยาารระทำอันป่าเถื่อนอนเอ
มือให่ว้ามันทิ้ พลันับพลิใบหน้าหวานให้มอน
“้อหน้าานแบบนี้หมายวามว่ายัไ ะ่อว่าานเหมือนที่ผ่านมาใ่ไหม! หึ! ปาอแบ รอยยิ้มสวยๆอแบมีให้แ่มันใ่ไหม! านไม่ให้!” มือหนาว้ารรไราอเ็บ นิ้วให่ับปาเล็อ้าออึลิ้นสีมพูให้ยื่นแล้วลมือั
ับ!
่อยๆใ้มีลูบไล้ริมฝีปาอิ่ม้าๆ…้าๆ
มันลเบาๆแล้วเลื่อนา้าย…ไปวา ้าล่า…และ้าบน และปล่อยมันหล่นลพื้น
“หึๆ เห็นไหม ปาอแบ ยิ้มอแบเป็นอานนเียว ฮ่าๆ”
“…………” ร่าสู่อยๆโน้มัวล
ประบริมฝึปาหนาลับอวัยวะเียวันอนัวเล็
“ิ้นทำไม! ะหนีานไปอีแล้วใ่ไหม! แบะหนีานไปหามันใ่ไหม!” ร่าสูผลัร่าเล็ออาน
เินเลี่ยเ้าไปในห้อเ็บออีรั้แล้วลับมาพร้อมเหล็หลายมในมือ เาับมันไว้แน่น วาทาบลที่าาวีทั้สอ้า แล้ว่อยๆลามันึ้นล้วยวามหนัแน่น
นเิเสียั
“รื…รื” ฟันมอเลื่อยรูับระู มือหนายท่อนาเล็ที่หลุออมา
มอมัน้วยรอยยิ้ม
“ราวนี้ แบ็หนีานไปไหนไม่ไ้แล้ว ฮ่าๆๆ” เสียหัวเราะทุ้มเสน่ห์
แ่ในอนนี้ลับให้วามรู้สึน่าสยสยอััวานไปทั่วบ้าน
“…………”
“มอหน้าานสิแบ านอยู่รนี้แล้วไ ทำไมไม่มอล่ะ! วาู่นี้ใ่ไหม
ที่แบใ้มอมัน! หอมแ้มานสิ ทำไมไม่หอมล่ะ แบเยบอว่าอบลัยิ้มอานไม่ใ่หรอ!
เพราะมันใ่ไหม
แบถึเปลี่ยนไป! ไม่! ทุอย่า้อเป็นอาน!”
มีเล่มเล็เล่มเิม่อยๆลที่สันมูสวยหนัแน่น ้วยวามรั มือให่ลูบไล้วาู่สวยที่เาหลใหล
เาหลุมรัเ้าอวาู่นี้ ้ำแล้ว…้ำเล่า… นิ้วยาว่อยๆลที่เปลือาเรียวและ
“ึ!” แ่เาไม่้อารให้ใรไ้เห็นนอาเาเท่านั้น!
“นี่ไแบ าอแบ็เป็นอาน อานนเียวเท่านั้น! ฮ่าๆ”
“…………”
“แบรับแหวนที่านให้ ทำไมไม่ใส่ไว้ล่ะรับ หืม…ลืมอีแล้วหรอ
ฮ่าๆ เี๋ยวานไปเอามาให้นะ น่าีริๆเลย” านยอลวาร่าอนรัลับพื้น
เินไปรอบๆห้อรื้อ้นในลิ้นั ในู้น้าวอระัระายไปทั่วห้อ แล้ววิ่ลับมาหาร่าเล็ที่นอนนิ่มอ
เลือ อยู่บนพื้น
“นี่ไ! านเอแล้ว เี๋ยวานใส่ให้นะ แหวนวนี้ านให้แบอนรบรอบ 5 ปีอเราไ แบำไ้ไหม วันนั้นแบีในร้อไห้ี้มูโป่เลยนะ ฮ่าๆ”
ปาหนาประทับริมฝีปาลบนหลัมือาวีแล้วเยหน้าึ้น
“…………”
“แบบหน้าานทำไม! มือนี้ใ่ไหม ที่แบให้มันับ!” เลื่อยเล่มเ่าเือนลบนท่อนแนน่าทะนุถนอม้าๆ
“…………”
“เห็นไหม แนแบหลุเลย เ็บไหม เี๋ยวานทายาให้นะ นี”
“…………”
“ยิ้มสิที่รั…ทำไมล่ะ”
“รอยยิ้มอแบสวยที่สุเลยนะ” ่อโหว่ไร้ริมฝีปายัอ้าอยู่อย่านั้น หาแ่านยอลลับมอเห็นนรัำลัยิ้มสใสให้ับเา มือหนาลูบไล้ลบนศีรษะเล็ล้ำ้ำเลือ แววาล่อลอย เส้นผมเส้นเล็หลุร่วไปามแรสา ร่าสูโยัวเบาๆเหมือนล่อมเ็ พลันน้ำาใสๆไหลลาวาลมโน่าหลเสน่ห์หาบันี้ลับแล่ำ ับพลันเรื่อราวๆวันเวลาเ่าๆ เสียสะท้อนลับในวามิอานยอล่า็ไหลย้อนึ้นมาในหัว ราวับมีใรเล่นมัน
“ร้อไห้…นี่านร้อไห้ทำไม” อบุมานะาน ลอ 5 ปีที่ผ่านมาานไม่เยทำให้แบเสียใสัรั้เลย
แบนี่โีัเลยเนาะ
“…………”
“อานสิแบ ทำไมไม่อล่ะล่ะ แบไม่รัานแล้วหรอ ” เอ่ยับร่าไร้แนเ่นนั้น
แ่แนแร่ทั้สอ้าลับรัร่าเปื้อนเลือไว้แน่น
“…………” ัวานอุ่นมาๆ เลย เหมือนไ้อุหมีัวให่ๆ แบรัานมานะ
“เห็นไหม มีแ่านนเียวที่รัแบ ไม่ว่าแบะเป็นยัไ าน็ะรั
ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ “
“…………” สัาไ้ไหม ไม่ว่าะเิอะไรึ้นานะ้อไม่ทิ้แบนะ
ไม่ั้นแบะีๆให้ายเลย ฮ่าๆ
“แบ…หนีานไปไหนไม่ไ้แล้วนะ…”
เพราะานะรัแบไปนวันาย
ปั!
รายาน่าว่วนพบศพถูารรม บ้านร้าลาป่าทึบ บริเวเมโพ ทาเ้าหน้าที่ำรวสันนิานว่าสาเหุเิาปัหา้านเิู้สาว โยในที่เิเหุพบศพ นาย บยอน แบฮยอน ลูายนัธุริพันล้านึ่หายออาบ้านไปเมื่อหนึ่สัปาห์่อน สภาพศพโนำแหละทั่วทั้ร่า เเละน่าะเสียีวิมาไม่่ำว่า 1 สัปาห์ าว่าเิา นายแพทย์ ปาร์ านยอล แฟนหนุ่มึเป็นนลมือ่า แล้วยิศีรษะัวเอายามเมื่อสอวัน่อน รายละเอียิาม…
สุท้ายนี้น้าาาา ถ้าี็อมเม้นให้หน่อย เเ่ถ้าร่อย็สะิอินบล็อเ้ามา่าไ้ 555 เเ่อย่าเเรเี๋ยวสะเทือนไ ให้ลิ้ไว้เลยละัน https://www.facebook.com/kiawpuzzle
เ้ามาพูุยันไ้น้าาาา ไม่เ้าใ็ทัมาถามไ้น้า เเ่ะไม่อบ 555 (ทำไมวน-ีน)
ปล.ไม่บัับอมเม้นนะ เเ่ถ้าอ่านเเล้วไม่เียนไรทิ้ไว้บ้า็น่าเลีย แฮ่ะๆ
Bless you
Bi Malbec
ผลงานอื่นๆ ของ B.Capricorn ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ B.Capricorn
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น