คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 1 สิทธิ์ขาด (01)
ตอนที่ 1 สิทธิ์ขาด
“ทำไมมองกูแบบนั้น”
คำถามดังหลุดออกจากปากของธิปก เมื่อคนสนิทเดินเข้ามาในห้องทำงานก็เอาแต่จ้องมองตน
ดนุพลผ่อนลมหายใจช้าๆ ก่อนตอบ
“ผมว่าคุณหยีเธอไม่ได้ตั้งใจทำให้น้องคุณธูปต้องตาย”
เขาอดจะสงสารหญิงสาวไม่ได้ แต่ก็เข้าใจในความรู้สึกของเจ้านาย
ธิปกเอียงคอมองคนสนิท
แล้วปล่อยถ้อยคำหนักๆ
“กูรู้สึกว่ามึงจะห่วงคนของกูจัง”
“แหม...จะพูดยังไงดีละครับ”
“อย่าคิดยุ่งกับคนของกู” วาจานี้เข้มและห้วน
รวมถึงเป็นดังประกาศิต แต่ดนุพลกลับไม่ได้มีแววเกรงกลัวแม้แต่น้อย
แถมยังสวนกลับด้วยคำถาม
“รักหรือไงครับถึงหวง”
“จะรักไม่รัก ถ้าเป็นคนของกูแล้วกูมีสิทธิ์หวง”
ไม่ว่าจะเป็นคนหรือของซึ่งเป็นของเขา
เขาย่อมมีสิทธิ์ในทุกเรื่องและไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งย่ามมากเกินหน้าที่
ดนุพลลอบกลอกตามองบน
ถึงแม้เขาจะไม่ได้โตมาพร้อมกับธิปก แต่ก็เป็นเพื่อน
เป็นเจ้านายลูกน้องกันมาหลายปีทำให้รู้ว่าเจ้าตัวเป็นคนปากแข็งปากหนักสักแค่ไหน
ซึ่งมีความเย็นชาแผ่รังสีออกมาให้รับรู้เพราะหัวใจไหม้เกรียมจากการถูกหักหลัง
พลันปล่อยคำถามออกไปอีก สายตาจับจ้องของที่ธิปกยึดมา
“ผมถามจริงๆ คุณธูปเอาเก้าอี้คุณหยีมาทำไม”
“ตาบอด” ธิปกตอกกลับ
ดนุพลไม่เห็นหรือไงว่าเขาก็เอาเก้าอี้ของอัคริมามานั่งทำงานอย่างไรล่ะ
พลันหมุนตัวหนึ่งรอบให้ได้เห็นชัดๆ
“ทำบาปกับคนท้องนะครับ
แค่อุ้มท้องลูกของคุณธูปผมว่าคุณหยีก็น่าจะเหนื่อยทั้งกายทั้งใจมากพอแล้ว
แต่นี่ยังต้องลำบากไปหาซื้อเก้าอี้ใหม่อีก” ดนุพลบ่น ไม่ถึงอึดใจกลับมีรอยยิ้มนิดๆ
บนกรอบหน้า
“มากเรื่องนักมึงก็หาเก้าอี้ไปให้เขา”
สิ้นวาจาชายหนุ่มก็โยนกระดาษเอสี่สามแผ่นไปให้ลูกน้อง
สีหน้าแสดงความหงุดหงิดกับคำบ่นนั่น
“อ้อ...”
เมื่อมองพิจารณาดนุพลก็ลากเสียงยาว
เป็นแบบนี้นี่เอง สายตาหยุดอ่านใจความสำคัญในแผ่นกระดาษ
เก้าอี้ที่เหมาะสำหรับผู้หญิงตั้งครรภ์...
“คนของกูปะวะ กูก็ต้องดูแล
เพราะกูยังต้องเอาคืนอีกเยอะ” ธิปกตอบกลับเสียงทุ้มห้วน สีหน้ามีความจริงจังปรากฏ
มันถึงเวลาที่เขาจะเอาคืนบ้างแล้ว
เพียงถ้อยคำสวนกลับมาทำให้ต้องยกคิ้วมองดนุพลอย่างเอาเรื่อง
“นี่แก้แค้นอยู่เหรอครับ”
“มึงตาบอด” แล้วเห็นว่าเขาเล่นขายของอยู่หรืออย่างไร
“สงสัยผมจะตาบอดจริงๆ”
ดนุพลผ่อนลมหายใจ
เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าแก้แค้นอยู่ก็คงเป็นเช่นนั้น แต่การแก้แค้นมันผิดแผกไม่น้อย
จากนั้นปล่อยให้ความเงียบเข้าจู่โจม ไม่ถึงห้านาทีก็มีคนหงุดหงิดขึ้นมา
“มึงจะยืนบื้ออีกนานไหมวะพล”
“ผมไม่ได้รีบไปไหนนี่ครับ”
ดนุพลทำหน้าตายและทำเป็นลืมเรื่องสำคัญ นั่นทำให้ธิปกแยกเขี้ยวใส่
“อ้อผมลืมไปว่ามีคนรอเก้าอี้อยู่...แต่ผมเดาว่าคุณหยีเธอคงดีใจ
แต่คงไม่มากเท่าไรหรอกครับ เมื่อเธอเป็นได้แค่ดอกเบี้ยที่ต้องจ่ายให้นายทุกเดือน”
ธิปกไหวไหล่ ทำไมเขาต้องใส่ใจด้วย
ในเมื่ออัคริมาก็เป็นแค่หมากในเกมกระดานเท่านั้น
หมากที่เขาเคยไว้ใจแต่กลับทิ้งเขาไปในเวลาที่ต้องการมากที่สุดแล้วนึกไปถึงคนคนหนึ่งด้วย
คนที่ร้ายกาจกว่า...
“อ้อ...คุณหยีฝากถามมาด้วยครับว่า...จะให้เธอจ่ายดอกที่เหลือวันไหน”
“เร็วๆ นี้แหละที่กูจะไปเก็บดอกเพิ่ม”
เขาเป็นเจ้าหนี้ที่หน้าเลือดอยู่แล้วไม่ต้องห่วง
ข้อมือสะบัดไล่ให้ดนุพลถอยห่างไป ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอีก และเขามีบางสิ่งต้องทำ
รูปภาพหลายใบที่ถูกส่งเข้ามาในไอแพดกำลังจะถูกส่งต่อไปให้ใครบางคน
-เกี้ยวเกล้า-
ความคิดเห็น