ดอกเบี้ยขม (REUP)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 1 สิทธิ์ขาด (02)

ตอนที่ 1 สิทธิ์ขาด

   ในอีกด้านหนึ่งตอนนี้รถคันเล็กของอัคริมาเคลื่อนที่เข้ามาจอดภายในรั้วบ้านที่อาศัยมาหลายปีเรียบร้อยแล้ว สองเท้าสืบไวๆ เข้าไปด้านใน

      “คุณพ่อกลับมาที่นี่ไหมคะพี่จันทร์”      

      หญิงสาวเอ่ยถามแก่มนต์จันทร์ที่มีอายุมากกว่าเธอสี่ปี นึกดีใจที่อีกฝ่ายหวนกลับมาทำงานให้ หลังเจ้าตัวกับจิรารัตน์ ผู้เป็นมารดาลาออกไปหลายปีก่อน ส่วนบิดาของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ท่านขยับขยายย้ายออกไปหลังธุรกิจประสบความสำเร็จ ท่านจะแวะเวียนกลับมาที่นี่บ้างในบางครั้ง

      “คุณท่านไม่ได้กลับมาค่ะคุณหยี” มนต์จันทร์ส่ายหน้าประกอบคำพูด ตามองไปยังชุดที่อัคริมาสวมอย่างแปลกใจหลังเห็นว่ามันคือชุดคลุมท้อง

      “มีคนซื้อมาฝากหยีน่ะค่ะ” แค่มองตาก็รู้ถึงความสงสัย อัคริมาจึงตอบแล้วยิ้มน้อยๆ ตบท้าย ท้องของเธอยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนักในก่อนหน้านี้ ผู้คนเลยไม่สงสัย

      “ป้านอมละคะ” เธอถามถึงอีกหนึ่งคนสำคัญ

      “อยู่ในห้องครัวค่ะ”

      สองเท้าเรียวเล็กก้าวย่างเข้าไปในห้องครัวหลังได้คำตอบ ส่วนมนต์จันทร์แค่มองตาม แว็บหนึ่งในแววตาเผยความรู้สึกที่กัดกินใจ เป็นความรู้สึกผิดที่มีมาตลอด

      “วันนี้เป็นยังไงบ้างคะป้านอม” สองแขนของอัคริมาสวมกอดหญิงวัยหกสิบปีด้วยความรัก นึกห่วงในอาการป่วยของท่าน

      “ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะคุณหยี” ประนอมพลิกตัวไปตอบ สายตาที่มองหญิงสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยรัก ตัวเธอก็ป่วยกระเสาะกระแสะไปตามอายุที่เพิ่มมากขึ้น สายตามองสะดุดกับชุดที่คุณหนูของเธอสวมอยู่

      “มีคนซื้อมาให้ค่ะ” ตอบคำถามอีกครั้ง คิดว่าก่อนหน้านี้ประนอมอาจจะสงสัยอยู่บ้าง เพราะเห็นตนนั้นโก่งคออาเจียนและมีอาการพะอืดพะอมอยู่ในช่วงหนึ่ง

      “คุณหยียังมีป้าอยู่ข้างๆ เสมอนะคะ” ไม่ได้คิดตำหนิ เพราะรู้ว่าอัคริมาโตพอจะตัดสินใจเรื่องต่างๆ ด้วยตัวเอง และไม่ว่าเส้นทางที่เลือกจะเป็นเช่นใดก็พร้อมจะสู้ไปด้วยกัน

      “ขอบคุณนะคะ”

      รู้สึกอุ่นใจขึ้น อย่างน้อยๆ ก็ยังมีกำลังใจจากประนอม ที่ผ่านมาพยายามอยู่อย่างเข้มแข็ง หวังว่าในสักวันหนึ่งเธอจะได้อยู่อย่างไม่เจ็บปวด ก่อนจะขอแยกตัวขึ้นไปอาบน้ำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่น

      หญิงสาวก้าวเท้าขึ้นบันไดไป แต่ทุกหนที่เธอใช้มัน หัวใจก็หวนนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งที่ฝังลึกอยู่ในอก และคิดถึงคนที่จากไปตลอดกาล

      “หยีคิดถึงแม่วันมากๆ เลยค่ะ...พี่มัญก็ด้วย”

      ดวงหน้างามหม่นลง คนที่เธอรักทยอยจากไปกันหมด และยังมีอีกหนึ่งคนที่เธอไม่เคยลืม ไม่มีวันลืมได้อย่างแน่นอน

      “น้องนัญก็ด้วยนะและพี่ขอโทษจริงๆ...ขอโทษจากใจ”

      อัคริมาเศร้าลงยิ่งกว่าเดิมยามคิดถึงเด็กตัวเล็กที่หากป่านนี้ธนัญญาได้เติบโตคงน่ารักและขี้อ้อนน่าดู ทว่าน้องกลับไม่มีโอกาสนั้นเพราะเธอ

      มือเรียวเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าอย่างปวดใจ แล้วรีบเดินเข้าห้องไปอาบน้ำแล้วทิ้งตัวลงนอน ขอหลับตาสักพักเพราะอยากลืมความเจ็บปวดไปสักชั่วครู่ จากนั้นจะตื่นขึ้นมาชดใช้ในสิ่งที่ทำ

-เกี้ยวเกล้า-