บอสที่รัก (REUP)

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 1 อดีต-เลขาฯ (06)

ตอนที่ 1 อดีต-เลขาฯ

     ฮึก...ฮือ

      คริมาถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความขยะแขยงพร้อมปัดมือของกรดลทิ้ง พี่ชายที่เคยดีของเธอไม่หลงเหลืออีกแล้วพลันถอยตัวห่างออกไปอย่างรังเกียจ

      กรดลไม่ได้ใส่ใจนัก เขาหมดใจความที่จะเอ่ยแล้วจึงขยับตัวหมายจะเดินจากไป นั่นทำให้คริมาเอ่ยถามหนึ่งประโยค

      “ครีมจะรู้ได้ยังไงว่าพี่พูดจริง” หญิงสาวพยายามจะตั้งสติ เธอจะต้องรู้ก่อนว่าอัญชิราอยู่กับพี่ชายจริงๆ บางทีเขาอาจจะแค่มาหลอกเท่านั้น

      “แกอยากได้หลักประกันเหรอ นี่ไงน้องของแก” กรดลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาให้กับน้องสาวพร้อมเปิดคลิปวิดีโอ ภาพเคลื่อนไหวทำให้คริมาได้เห็นผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งที่มีแต่รอยยิ้มสดใส

      “พี่ครีมรีบกลับมาจากทำงานนะ อัญรออยู่”

      อัญชิรายิ้มหวานให้กับกล้องเมื่อพี่ชายบอกว่าจะส่งคลิปไปให้กำลังใจแก่คริมาที่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดสองสัปดาห์ กรดลจึงรับหน้าที่ดูแลเธอ

      เมื่อภาพเคลื่อนไหวสิ้นสุดลงคนใจยักษ์ก็หมุนตัวเดินไปขึ้นรถในทันที เวลานี้ตนเป็นต่ออยู่มาก รวมถึงเชื่อว่าอีกไม่นานเขากับน้องสาวจะได้อยู่ดีกินดี ส่วนคริมาก็ค่อยๆ ทรุดลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมอัญชิราถึงไปกับกรดล

      พี่ชายได้ยกเอาเรื่องที่เธอมักต้องไปตรวจงานกับบอสตามโครงการต่างๆ ขึ้นมากล่าวอ้างและฝ่ายนั้นก็เคยดูแลอัญชิราบ้างในยามที่มีเรื่องวุ่นๆ มาให้ช่วย น้องจึงไม่ทันได้ระวังตัวประจวบกับโทรศัพท์ของยายตัวเล็กที่ทำตกกระแทกพื้นจนพังเมื่อราวสามวันก่อนจึงคงติดต่อมาสอบถามเธอไม่ได้

      คริมานึกโกรธเมื่อพี่ชายของเธอสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน ฝ่ามือของคนมีน้ำตากำเป็นหมัด เธอพยายามเฝ้าอดทนและดูแลทุกๆ คนตามคำสั่งของมารดา แต่ก็รู้ว่ามันเกินกว่าจะยื้อไว้แล้วพลันมองลึกเข้าไปด้านในบ้านอย่างปวดใจ

      เธอเหนื่อยล้าเต็มที เรี่ยวแรงคล้ายกำลังจะหมดลง ก่อนจะชันเข่าพร้อมกอดตัวเองแล้วร้องไห้อย่างสุดจะทนไหว

      “ฮือ…”

      ขณะที่อีกด้านหนึ่งเจ้าของร่างกำยำได้เดินทางไปรับวลียาตามที่ได้นัดหมาย ณ บ้านเพื่อนที่ฝ่ายหญิงไปอาศัย ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านอาหารมากนัก

      “พี่จีนหล่อมากเลยค่ะ” วลียายิ้มหวานให้กับผู้ชายที่ก้าวเท้าลงมาเปิดประตูรถให้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดจิระยังคงเดิม เป็นสุภาพบุรุษ ในแวบหนึ่งเธอแอบขบเม้มเรียวปากพร้อมนึกขอโทษอยู่ในใจ

      “ลีก็สวย”

      จิระบอกไปตามความจริง วลียายังเป็นเด็กที่น่ารักเสมอ แต่สายตาคมกริบกลับไม่ได้วูบไหวเป็นประกาย ก่อนจะพากันไปยังร้านอาหารที่เลขาฯ เป็นผู้จัดแจงให้ เมื่อนึกถึงหัวใจก็กรุ่นร้อนขึ้นมาระลอกใหญ่

      “พี่จีนมีเรื่องไม่สบายใจหรือคะ” วลียาลอบสังเกตเห็นเมื่อมาถึงร้านแล้วแต่รอยยิ้มของอีกฝ่ายหายไป แถมยังผ่อนลมหายใจหนักๆ เสียหลายหน

      “นิดหน่อยครับ”

      จิระยอมรับตามความจริง แต่ไม่ได้บอกถึงสาเหตุ ก่อนจะถูกจับจ้องให้ร้องถาม

      “อะไรหืม”

      “รู้ไหมคะตลอดหลายปีที่เราห่างกัน ลีคิดถึงพี่” แรกๆ ที่เธอจากไปราวกับไม่มีความคิดถึง แต่เมื่อได้เจอผู้คนมากมายจึงได้รู้ว่าไม่มีใครดีเท่ากับจิระอีกแล้ว ในวันนี้เธอจึงได้ตัดสินใจหวนกลับมา แม้รู้จะทำให้คนคนหนึ่งไม่พึงพอใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของหญิงสาวหม่นลงเล็กน้อย

      “พี่ก็คิดถึง...” คำว่าคิดถึงแผ่วเบา แต่ก็เป็นจริง แค่มันจางลงไปเมื่อวันเวลาล่วงผ่าน เขาเองก็มัวยุ่งอยู่กับงานแล้วพยักหน้าให้ฝ่ายหญิงเริ่มสั่งอาหาร สายตาคมกวาดมองวิวด้านนอกกระจก บรรยากาศแสนโรแมนติก ทว่าหัวใจที่ขุ่นมัวทำให้ทุกอย่างดูจืดชืด

      ไม่ถึงสิบนาทีต่อมาอาหารหลายสัญชาติก็มาวางอยู่บนโต๊ะ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่จิระและวลียาชื่นชอบ

      “อาหารยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะ” เธอดีใจที่ได้กลับมานั่งอยู่ตรงนี้แล้วดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงหน้า แม้ในใจจะหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย       

      “เราไปเดินเล่นริมน้ำก่อนได้ไหมคะ”

      เธอยังจำได้ดีว่าไม่ห่างจากร้านนี้มีแม่น้ำสายหนึ่งที่คู่รักชอบมานั่งเล่นกันจึงอยากจะทำเหมือนในอดีต

      จิระพยักหน้าแล้วขยับตัวลุกขึ้นเพื่อรับใบเสร็จมาจากพนักงาน ก่อนจะพาหญิงสาวตรงไปขึ้นรถเพื่อไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆ

      สายลมเย็นๆ ทำให้รู้สึกสดชื่น คนทั้งคู่พากันเดินไปเรื่อยๆ โดยวลียาเปิดปากเล่าสิ่งที่เธอได้เรียนรู้และพบเจอ มันมากมายเหลือเกิน แต่บางเรื่องก็ขอเก็บไว้ในใจเพราะมันคือความกลัวที่เธอหนีมา จนเวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงจึงพากันกลับไปยังรถ

      “ขอบคุณสำหรับคืนนี้นะคะพี่จีน”

      จิระยิ้มรับ ดีใจที่ได้เห็นวลียาอีกครั้ง ทว่าเพียงเมื่อล้วงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบกุญแจรถกลับว่างเปล่า หัวคิ้วจึงขมวดขึ้น

      “อะไรหรือคะพี่จีน

      “สงสัยพี่จะทำกุญแจรถกับกระเป๋าเงินหาย”

                                                  -เกี้ยวเกล้า-