ที่ลับที่รัก (REUP)

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ (02)

บทนำ

      “ถ้าคุณคิดว่ามันโอเคก็ตามนั้นครับ”

      ฝ่ายภาธรนิ่งไปอีกชั่วครู่ก่อนจะดีดนิ้วเป็นอันตกลง เขากับพุดตานก็ไม่ได้ทำผิดอะไร เมื่อต่างฝ่ายต่างไร้พันธะและมีข้อสรุปที่ตกลงปลงใจกันได้

      “แต่คุณคงรู้กฎของผมใช่ไหม”

      “พุดรู้ค่ะ”

       เธอรู้เพราะทำงานกับคุณวรรณรทมานาน ห้าปีเต็มได้แล้ว มันไม่แปลกที่เรื่องราวต่างๆ ของเขาจะกระเด็นเข้ามาสู่หูของเธอ

      ภาธรจึงพยักหน้า ลำตัวขยับขึ้นแล้วพลิกข้อมือดูนาฬิกา

      “ผมไม่ชอบเริ่มมันที่นี่”

      “ค่ะ”

      พุดตานขานรับ ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เริ่มขยับ เห็นภาธรมุ่งหน้าออกจากห้องทำงานตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว ตัวเธอจึงค่อยๆ เดินตามหลังไป อาการประหม่ามีอยู่มากพอๆ กับความกรุ่นโกรธในหัวใจ

      ปลายเท้าของพุดตานไปหยุดยังรถซูเปอร์คาร์สีขาวสัญชาติเยอรมัน ซึ่งเป็นคันโปรดของภาธร เขาคือหนึ่งในคนที่ชอบความเร็ว แต่จะใช้มันแค่บนสนามแข่งเท่านั้น

      “จะไปด้วยกันไหม หรือว่าคุณเอารถมา”

      “พุดไม่ได้เอารถมาค่ะ”

      เมื่อเช้านี้เจ้านายให้คนมารับเธอจึงไม่ได้ขับพี่เต่าออกมาบนท้องถนน

      ภาธรเอียงคอเล็กน้อยเป็นอันเข้าใจ เท้าก้าวขึ้นไปบนรถในตำแหน่งคนขับ หญิงสาวเองเวลานี้ก็มานั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว

      พุดตานเคยนั่งรถคันนี้อยู่บ้างในเวลาจำเป็นที่คุณวรรณรทใช้ให้เธอมาช่วยเขาที่บริษัทแห่งนี้ หญิงสาวเอี้ยวตัวไปดึงเบลต์มาคาด

      “เราจะไปไหนกันคะ” มีคำถาม เพราะไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ใด

      “ที่ลับ” ภาธรตอบสั้นๆ แล้วสตาร์ตเครื่องยนต์เพื่อขับเคลื่อนรถ เวลานี้จวนเจียนจะสองทุ่มตรงแล้ว

      รถซูเปอร์คาร์ที่มีความเร็วและแรงไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างเต็มสมรรถนะนัก การเคลื่อนตัวเชื่องช้าจากปริมาณรถบนท้องถนน คล้ายเป็นการประวิงเวลาของพุดตาน ถึงเธอจะคิดว่าตัดสินใจมาดีแล้ว แต่อย่างไรก็อดหวั่นไม่ได้ หางตาเหลือบมองชายที่นั่งตัวตรงอยู่หลังพวงมาลัยอยู่หลายหน

      กรอบหน้าของเขาดูทรงเสน่ห์รับกับดวงตาที่ดำขลับชวนให้หลงใหล ลึกเข้าไปด้านในคล้ายกับมีเวทมนตร์คาถาคอยเสกให้ลุ่มหลง ผมที่ถูกจัดเข้าทรงก็ยิ่งส่งเสริมให้เขาดูโดดเด่น แต่สำหรับพุดตานสิ่งเหล่านี้คือข้อห้ามมาโดยตลอด เธอมีกรอบและมีกฎของตัวเองเช่นกัน

      อาจเพราะเขาไกลเกินเอื้อม แต่ในวันนี้เธอกำลังจะเดินออกนอกกรอบนั้น

      กระทั่งรถได้เลี้ยวเข้าไปในคอนโดมิเนียมติดกับแม่น้ำแห่งหนึ่งที่ราคาเริ่มต้นของมันคงมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าสิบล้านแน่นอน

      หัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นระรัวเมื่อได้เข้าไปอยู่ในลิฟต์กับภาธร เธอเอาแต่ก้มหน้ามองเท้าของตัวเอง พอเสียงสัญญาณดังแจ้งเตือนว่ามาถึงชั้นที่ต้องการแล้วก็ต้องสืบเท้าไวๆ ตามชายตัวโตไป

      ภาธรมาหยุดเท้ายังหน้าห้องของเขา มือทาบคีย์การ์ดแล้วจึงผลักประตูไปด้านใน

      “จะดื่มอะไรก่อนไหม ห้องผมมีเบียร์กับไวน์” คำถามนี้ดังขึ้นหลังจากมือแกร่งคลายเนกไทออกจากปกเสื้อ ส่วนสูทถูกวางพาดไว้บนโซฟา

      “พุดขอเป็นเบียร์ค่ะ”

      มันคงช่วยได้ ช่วยให้หัวใจที่แทบจะทะลุออกจากทรวงได้คลายอาการตื่นเต้นและนึกกลัวไปบ้าง ฝ่ายภาธรจึงขยับตัวไปทางห้องครัว

      พุดตานอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจห้องกว้างที่ดูเรียบง่าย สบายตา มีของตกแต่งอยู่ไม่มากนัก โทนห้องเป็นสีดำ อึดใจเดียวเบียร์เย็นๆ ก็ยื่นมาเบื้องหน้า

      “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวบอกแล้วรับสิ่งที่ช่วยย้อมใจมา “พุดขอไปดื่มที่ระเบียงนะคะ”

      ภาธรแค่มองนิ่งๆ ไม่ได้ขัดแย้ง พุดตานจึงขยับตัวแล้วเลื่อนประตูกระจกเพื่อเปิดออกไปรับลมเย็นๆ ในยามค่ำคืน มือยกกระป๋องเบียร์ขึ้นชิดเรียวปาก แม้เธอจะไม่ใช่นักดื่ม แต่ก็เคยลิ้มรสมันอยู่บ้าง สายตาเงยไปมองดวงดาวบนฟ้าแล้วนิ่วหน้า เมื่อพานให้นึกไปถึงคนที่หลอกลวง

      ครั้งหนึ่งเธอก็เคยยืนดูดาวกับนนทัช แล้วพุดตานก็ต้องกัดเม้มปากอย่างแรง หงุดหงิดตัวเองเมื่อนึกถึงขึ้นมา กระทั่งสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนด้านหลัง   

      หัวใจและร่างกายจึงสะดุดกึก ยิ่งยามมีแขนของเขาเอื้อมมาค้ำกับราวระเบียงยิ่งทำให้พุดตานรู้สึกร้อนผ่าวขึ้น

      “อยู่กับผม...ห้ามคิดถึงคนอื่น” ภาธรกล่าว ใบหน้าโน้มไปใกล้เรือนผมนุ่มสลวย แต่นัยน์ตามองตรงไปเบื้องหน้าที่เป็นท้องฟ้าที่มีดวงดาวช่วยให้ความสว่าง 

      “ผมคือผม เขาคือเขา”

      พุดตานไม่ได้ตอบแต่เป็นอันเข้าใจ ขณะที่คนยืนซ้อนหลังอยู่ดึงเบียร์จากมือเธอขึ้นไปดื่ม ศีรษะทุยสวยอยู่แค่ระดับอกของเขา หัวใจนั้นยังคงเต้นระรัว ไอความร้อนยิ่งแผ่กระจายเมื่อลำตัวของภาธรแนบชิดมากขึ้น แถมยังโน้มใบหน้ามาใกล้ลำคอ

    

                                          ฝากคุณธร หนูพุดด้วยค่ะ

-เกี้ยวเกล้า-