ที่ลับที่รัก (REUP)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

     “คุณธรคะ”

       หลังคำรายงานผ่านอินเตอร์โฟน ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกพร้อมเสียงฝีเท้าเบาๆ ที่ก้าวเข้าไปในห้องกว้าง หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเสียงใสมองไปยังชายที่ยืนพิงตัวอยู่กับกระจกบานใหญ่ สายตาทรงเสน่ห์คู่นั้นทอดมองออกไปยังวิวเมืองที่ตึกรามบ้านช่องเริ่มมีการเปิดไฟให้ความสว่างเพราะความมืดมิดได้เริ่มกลืนกินไปทั่ว

      “คุณแม่ให้คุณมาบ่นอะไรผม”

      คนถูกเรียกอย่างภาธรหันกรอบหน้าคมคายไปมองผู้มาใหม่ เขารู้จักผู้หญิงตรงหน้าเป็นอย่างดี ในเมื่อพุดตานคือเลขาฯ คนหนึ่งของมารดา

      “คุณวรรณไม่ได้มีธุระอะไรกับคุณธรค่ะ พุดต่างหากที่มี”

      คนฟังเลิกคิ้วขึ้น แปลกใจที่ในวันนี้พุดตานไม่ได้นำคำบ่นของมารดามาบอก ตัวกำยำจึงขยับไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงร่างเล็กที่สวมแว่นกรอบเงิน การแต่งตัวนั้นเรียบร้อยและค่อนข้างตกเทรนด์ไปเล็กน้อย

      “ว่ามาครับ” เมื่อภาธรทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยกับฝ่ายหญิง คิ้วยิ่งเลิกขึ้นเมื่อได้ยินประโยคบอกเล่า

      “พุดโดนทิ้งค่ะ”

      นัยน์ตาคู่กลมโตสะท้อนให้เห็นถึงความเจ็บปวดที่เผชิญ ปากกัดแน่นยามเห็นอากัปกิริยาของคนที่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านาย เธอทำงานขึ้นตรงกับมารดาของเขาอย่างคุณวรรณรทจึงไม่ค่อยได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับภาธรสักเท่าไร

      “มันน่าตกใจมากเลยหรือคะที่พุดมีแฟน” พุดตานอดจะร้องถามไม่ได้ เพราะท่าทางของภาธรนั้นคล้ายสงสัย

      “ก็เปล่า...”

      ชายหนุ่มเอียงคอเล็กน้อย ไม่ได้ตกใจเรื่องที่พุดตานจะมีแฟนหรือคนรักสักเท่าไรหรอก แค่สงสัยว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับตนอย่างไร

      “คุณว่าต่อเลย” ภาธรพยักหน้าแล้วเฝ้ารอให้พุดตานเอ่ยถึงจุดประสงค์ในการมาพบเขา แต่หญิงสาวกลับนิ่งเงียบไปราวหนึ่งนาที ปากอิ่มสั่นนิดๆ แต่ไม่มีน้ำตารินไหล โดยถ้อยคำที่จะพูดไปนั้นกัดกินใจมาเกือบสองสัปดาห์ ใบหน้าหันมองไปยังชายที่เธออยากจะขอหนึ่งสิ่งจากเขา

      “ผู้ชายคนนั้นบอกว่าที่คบกับพุดก็แค่นึกสนุก เห็นว่ามันน่าจะตลกและคงเป็นเรื่องเล่าที่ฮามาก โดยเขาร่วมหัวกันกับเพื่อนสนิทของพุด แต่ที่สำคัญคือเขาบอกว่าคนโบราณคร่ำครึอย่างพุดไม่มีวันหาผู้ชายดีๆ หล่อๆ เท่าเขาได้อีกแล้ว”

      หลังกล่าวออกไปพุดตานก็หลับตาลงอย่างปวดใจ เจ็บจนยากจะบรรยาย มันคงไม่เจ็บขนาดนี้ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่เพื่อนของเธอ

      แต่ที่เจ็บกว่าคือการถูกเพื่อนสนิทอย่างญาดาหักหลัง คนที่ผลักดันเธอให้คบกับนนทัชที่เป็นเพื่อนคนหนึ่ง ที่ช่วงเวลาสองปีให้หลังอีกฝ่ายคอยดูแลและคอยห่วงใยจนเธอเองเปิดใจให้   

      แต่หลังจากคบกันมาได้เจ็ดเดือนกลับถูกดึงออกจากฝันหวาน เพราะบังเอิญไปได้ยินเพื่อนสนิทกับแฟนพลอดรักกัน ทำให้ได้รู้ว่าคนที่ตัวเองเรียกว่าเพื่อนนั้นเห็นเธอเป็นแค่ยายเฉิ่มและตัวตลกที่ใช้อะไรก็ทำ

      “พุดดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือคะ” พุดตานก้มมองตัวเองขณะเอ่ยถามภาธร โดยเขาไม่ต้องตอบก็พอจะรู้อยู่บ้างว่า ตนนั้นทั้งเฉิ่มและเชย มันคงดูน่าหลอกกระมัง

      “แล้วผมจะช่วยอะไรได้” เวลานี้ภาธรก็ยังไม่เข้าใจว่าพุดตานต้องการอะไร ตนไม่ใช่เบอร์สายด่วนสุขภาพที่คอยรับฟังปัญหา

      “คุณธร...ช่วยพาพุดขึ้นเตียงได้หรือเปล่าคะ” สายตาของพุดตานยังจ้องไปยังภาธร ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่ามีสาวๆ มาให้เลือก แค่เขากระดิกนิ้ว

      ด้านภาธรนิ่งเงียบไป สายตานั้นมองประเมิน ขณะสมองขบคิด หนึ่งนาทีถัดมาปากได้รูปจึงได้เอ่ยคำถาม

      “แล้วมันจะทำให้คุณชนะสองคนนั้นได้ยังไง...” เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

      “พวกเขาบอกว่าถ้าพุดกลายไปเป็นผู้หญิงของลูกชายเจ้านายได้ พวกเขาจะยอมคุกเข่าขอโทษค่ะ”    

      เพราะเธอบอกให้พวกนั้นขอโทษ แต่นนทัชกับญาดาไม่ทำแถมยังท้าทาย เพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องตลกที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง หนำซ้ำยังหัวเราะร่วนเยาะเย้ย เธอจึงอยากจะให้คนพวกนั้นได้พ่ายแพ้บ้าง     

      ตัวเธอไม่รู้หรอกว่าถึงวันนั้นคนใจร้ายจะยอมทำตามที่ประกาศไว้ไหม แต่มันก็คงจะพอช่วยให้นนทัชและญาดารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าได้บ้าง รวมถึงลดความผยอง ความมั่นใจที่มี  

      “แล้วผมจะได้อะไร” ภาธรถามต่อ เขาเป็นนักธุรกิจย่อมหวังผลตอบแทนและคิดว่าพุดตานไม่น่าจะมีอะไรที่ตนสนใจหรือต้องการ ฝ่ายหญิงไม่ตรงกับสเปกหรือแนวทางของเขาเลยสักนิด

      “เงินหนึ่งล้านไงคะ”

      “คุณรู้...”

      หนนี้ภาธรชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าพุดตานจะรู้ถึงเรื่องนี้

      “ค่ะ บังเอิญวันนั้นพุดได้ยิน” เมื่อราวหนึ่งเดือนก่อน เธอที่ไปช่วยงานฉลองวันเกิดของคุณวรรณรทบังเอิญไปได้ยินเรื่องพนันขันต่อเรื่องหนึ่งเข้า

      “กูให้มึงหนึ่งล้านไอ้ธร ถ้ามึงพาเลขาฯ ของแม่มึงขึ้นเตียงได้” เธอได้ยินมันหลุดออกมาจากปากผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มของภาธร แต่ตัวชายหนุ่มไม่ได้ตกลงหรือให้ความสนใจกับมันนัก

      “ไม่โกรธ...”     

      ภาธรมองอย่างสงสัย ถ้าพุดตานจะโกรธเขาก็ไม่ว่า ในเวลานั้นเขาเองก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันสักเท่าไร แต่ตอนนี้ก็เป็นข้อเสนอที่น่าสน เมื่อตนกำลังชังในความยโสของคนที่มันท้าทาย

      พุดตานส่ายหน้า ในวันนั้นที่ได้ยินเธอก็แค่รู้สึกไม่โอเค แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะคิดว่ามันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง ในเมื่อเธอเองก็มีคนรักอยู่แล้วและเขาก็ไกลเกินเอื้อม

      “งั้นแค่สร้างภาพก็ได้ครับ” ภาธรว่าต่อ ค่อยๆ ยกมือขึ้นกอดอกขณะที่แผ่นหลังพิงกับพนักหนัง ฝ่ายพุดตานนิ่งเงียบไป “หรือคุณอยากลอง…กับผม”

      “ค่ะ พุดอยากลองกับคุณธร อยากเป็นผู้หญิงของคุณ เห็นใครๆ ก็บอกว่ามีความสุข”

      เธอก็อยากลองมีความสุขแบบที่สาวๆ หลายคนบอกดูบ้าง อยากรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร

      “แต่คุณน่าจะรู้ ว่าการเป็นผู้หญิงของผมมันอยู่ได้ไม่นาน”

      เขาเตือนเผื่อพุดตานจะลืมอะไรไปบางอย่าง สายตามองประเมินตัวเลขวันเวลาในหัว

      “อย่างคุณไม่น่าเกิน...สองเดือน”

      “พุดขอสักสามเดือนได้ไหมคะ เพราะพุดต้องสะสางงานให้คุณวรรณ หลังจากนั้นพุดจะไปค่ะ พุดได้ลาออกกับคุณวรรณไว้แล้ว เราจะได้ไม่อึดอัดใจเวลาต้องเจอกัน” เพราะเธอต้องเคลียร์งานของคุณวรรณรทให้เรียบร้อยเสียก่อนจึงขอเวลาเพิ่มอีกสักนิด ไม่อยากทิ้งให้ท่านต้องหัวหมุนทีหลัง

      “ถ้าคุณคิดว่ามันโอเคก็ตามนั้นครับ”

      ฝ่ายภาธรนิ่งไปอีกชั่วครู่ก่อนจะดีดนิ้วเป็นอันตกลง เขากับพุดตานก็ไม่ได้ทำผิดอะไร เมื่อต่างฝ่ายต่างไร้พันธะและมีข้อสรุปที่ตกลงปลงใจกันได้

ฝากคุณธร หนูพุดด้วยค่ะ
-เกี้ยวเกล้า-