บอสที่รัก (REUP)

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 1 อดีต-เลขาฯ (07)

ตอนที่ 1 อดีต-เลขาฯ

    “สงสัยพี่จะทำกุญแจรถกับกระเป๋าเงินหาย”

      จิระถึงกับขบคิดในเมื่อกระเป๋ากางเกงก็ไม่ได้มีรูรั่ว หรือตนเองจะลืมหยิบมาในตอนที่นั่งลงบนเก้าอี้เฝ้ามองสายน้ำ คนทั้งคู่จึงต้องเดินวนกลับไปดูแต่ก็ไม่พบ บางทีคนที่มาเจอมันอาจจะเอาไปแล้ว ซึ่งกุญแจคอนโดมิเนียมก็หายไปด้วย ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่โทรศัพท์หนึ่งเครื่องเท่านั้น

      จิระจึงต้องทำหนึ่งสิ่ง เขากดเบอร์โทรศัพท์ของบางคนทันทีและไม่นานเท่าไรปลายสายก็ขานรับกลับมา

      “ค่ะบอส”

      “ผมทำกุญแจกับกระเป๋าสตางค์หาย คุณช่วยออกมาหาผมหน่อยได้ไหม ผมอยากได้กุญแจที่คอนโดฯ ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนสาธารณะไม่ห่างจากบ้านพักของคุณ” จิระบอกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เนื่องจากคริมามีกุญแจสำรองคอนโดมิเนียมของตน

      “ได้ค่ะ แต่บอสรอครีมสักสิบห้านาทีนะคะ”

      คริมารีบขานรับ แม้ว่าเวลานี้จะราวห้าทุ่มแล้วแต่เธอก็ยังไม่ได้ทิ้งตัวลงนอน เพราะต้องเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อย รวมถึงตั้งสติทำให้น้ำตากลืนหายไปจากใบหน้า น้ำเสียงมีสั่นอยู่บ้าง แต่ก็ฝืนตัวทำให้เป็นปกติ ไม่อยากให้

บอสเข้ามาเดือดร้อนอีก

      เธอไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากเขาอีกแล้ว หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น โดยต้องหยัดยืนให้ได้ด้วยตัวเองและพี่ชายของเธอกำลังทำให้ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้น

      สองขารีบสืบไวๆ ตรงไปยังรถของตัวเองแล้วขับเคลื่อนไปยังสถานที่ที่คนเป็นนายเอ่ยบอก เพียงแต่เธอใช้เวลาจากที่คาดการณ์ไปค่อนข้างมาก เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงเพราะรถยนต์นั้นเกเรดับไปถึงสองรอบ โดยพบ

บอสยืนอยู่เพียงลำพัง

      “โทษทีครับที่ต้องรบกวน”

      ใจจริงเขาก็ไม่อยากรบกวนคริมา แต่เพราะในวันพรุ่งนี้ตนมีประชุมแล้วเอกสารทั้งหมดอยู่ที่คอนโดมิเนียมจึงต้องให้ฝ่ายหญิงออกมาพบ ส่วนวลียา เพื่อนของเจ้าตัวได้แวะมารับเพราะบ้านอยู่ไม่ห่างกัน คราแรกฝ่ายหญิงสาวก็ไม่ยอมกลับไปเพราะอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่ตนบอกว่าไม่เป็นไร อีกไม่นานคริมาคงมาถึงจึงยอมกลับไป

      “ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้า ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร พลันผายมือเชิญคนเป็นนายขึ้นรถ  “ครีมขับรถไปส่งที่คอนโดฯ นะคะ รับรองว่าเจ้าเก่าคันนี้ไปถึงที่นั่นแน่ค่ะ”

      “ผมขับเอง” จิระยื่นมือไปขอกุญแจรถ

      “ครีมขับเองดีกว่าค่ะ บอสน่าจะขับลำบาก” 

      เพราะรถของเธอคันค่อนข้างเล็ก ผู้ชายตัวสูงอย่างบอสน่าจะลำบากไม่น้อย คริมาพยายามยิ้มให้เป็นปกติ ทั้งที่เพิ่งจะเจอกับเรื่องร้ายมาก ฝ่ายจิระต้องพยักหน้ายินยอมแล้วเดินไปขึ้นรถ ทว่าก็ไม่วายมองสังเกตคนข้างกายหลายหน

      “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครีม” เขาเห็นความหม่นหมองบนดวงหน้าหวานจึงอดถามไม่ได้

      “ครีมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ครีมแค่...เหนื่อยนิดหน่อยเมื่อช่วงเย็นครีมจัดบ้านใหม่ค่ะ” เธอจำใจต้องโป้ปดออกไป หัวใจแสนจะรู้สึกผิดแล้วกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มอีกรอบ

-เกี้ยวเกล้า-