คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 4 หุ่นยนต์มีหัวใจ (01)
“กลับ” คำสั่งดังประกาศิตดังขึ้น
“แต่ว่าเราเพิ่งจะมาเองนะคะ”
พาขวัญแย้ง
“ฉันสั่ง”
ถ้อยคำดุห้วนดังเป็นครั้งที่สอง
พาขวัญรีบพาลูกสาวทั้งสองเดินกลับไปยังรถคันโต แม้จะอยากเที่ยวต่อ แต่ใจไม่อยากจะขัดแย้งกับชายหนุ่ม
และไม่อยากมีเรื่องมีราวให้ทะเลาะกัน แค่นี้ก็เหินห่างกันราวอยู่คนละฟากฟ้าแล้ว
ฝ่ายคนออกคำสั่งหนนี้เดินประชิดติดตัว ไม่ยอมให้สามคนแม่ลูกคลาดสายตา
แล้วพากันขึ้นรถกลับไปยังไร่อันเป็นที่รัก
ระหว่างทาง
ฝาแฝดทั้งสองหลับสนิท จึงเหลือแค่ชายหนุ่มและหญิงสาว กระทั่งเสียงหวานดังขึ้น
“คุณโมกข์คะ”
คนโดนเรียกมองผ่านกระจก
“ขอบคุณนะคะที่พาขวัญกับลูกมา”
คำขอบคุณนั้นไม่ได้ทำให้มีรอยยิ้มบนโครงหน้า
สิ้นคำจากปากเล็ก
ชายหนุ่มก็หันกลับไปตั้งใจขับรถเหมือนคำพูดของภรรยาเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น
จวบจนถึงไร่ โมกข์ก็ยังไม่ปริปาก แถมยังเดินตัวปลิวเข้าไปในบ้าน
ไม่หันมาสนใจรอยยิ้มน้อยๆ ที่เป็นคำขอบคุณ
พาขวัญผ่อนลมหายใจช้าๆ
แล้วพาลูกสาวเข้าบ้านพักเพื่อทิ้งตัวลงนอน
ตอนที่ 4 หุ่นยนต์มีหัวใจ
ปิ๊น
ปิ๊น
เสียงแตรรถยนต์ทำให้คนที่อุ้มลูกอยู่เหลียวหลังไปมอง
แล้วพบรถยนต์คันโก้สีขาวชะลอความเร็วขณะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
พาขวัญไม่แปลกใจเลยเมื่อเห็นรถคันนั้น ทว่ากลับยิ้มไม่ออก รู้สึกหนึบๆ หน่วงๆ
อยู่ในอกซ้าย
“สวัสดีค่ะคุณขวัญ”
เสียงทักทายดังขึ้นขณะที่คนภายในรถลดกระจกลง
พาขวัญจำใจต้องคลี่ยิ้ม
“นี่ของฝากของเด็กๆ
ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณโรส”
หญิงสาวไม่อยากยื่นมือไปรับ แต่ก็ต้องทำ
เพราะไม่อยากเพิ่มปัญหาให้ตัวเอง
สิ้นสุดบทสนทนารถคันนั้นก็เร่งเครื่องยนต์ออกห่าง
ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าจุดหมายคือไร่กาแฟ
เท้าสวยเริ่มขยับอีกครั้ง
กระทั่งไปถึงหน้าออฟฟิศก็พบคู่ชายหญิงกำลังยืนยิ้มอยู่ด้านหน้า
เพียงสบสายตาแค่เสี้ยวนาทีพาขวัญก็รู้สึกขนลุกเกรียวคล้ายกลัว
ไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไร
“พวกเรามาสมัครงานจ้ะ/ที่นี่ต้องการคนงานเพิ่มใช่ไหมครับ”
ชายหนุ่มและหญิงสาววัยย่างเข้าเลขสามหันมาถามพาขวัญ
“ใช่ค่ะ”
แค่แวบเดียวเท่านั้นสำหรับอาการที่เกิดขึ้น
จากนั้นก็ได้รับรอยยิ้มใสซื่อและเป็นมิตร เธอกวาดสายตามองคนทั้งสองอย่างรอบคอบ
เดี๋ยวนี้จะมองคนจากภายนอกไม่ได้ โจรร้ายแฝงตัวในคราบคนดีมีถมเถไป
“แล้วจะรับพวกเราไหมจ๊ะ”
หญิงสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านร้องถาม
“เรื่องนี้ต้องให้คุณโมกข์ตัดสินใจ
เดี๋ยวเดินตามฉันมาละกัน จะพาไปพบเจ้าของไร่”
เธอไม่อาจตัดสินใจอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้
เพราะเป็นแค่ลูกจ้าง สิ้นคำพูดพาขวัญก็ขยับเท้าเดินมุ่งหน้าต่อไปอีกนิด
ขณะที่ลูกน้อยทั้งสองยังอยู่ในอ้อมกอด
เดินมาไม่นานก็ได้พบกับคนที่ต้องการกำลังยืนคุยอยู่กับโรสริน
และการปรากฏตัวของหญิงสาวนั้นก็ทำให้วงสนทนาเงียบลงในทันใด
สายตาสองคู่มุ่งมองมาที่พาขวัญ
สายตาคู่หนึ่งมองมาด้วยความริษยา
เป็นอาการของคนนึกหึงหวง ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์
“พาเด็กๆ
มาหาคุณโมกข์หรือคะ”
คนถูกดึงเข้าร่วมวงสนทนาฝืนยิ้ม
อีกฝ่ายดูเหมือนไม่ได้ต้องการจะถามแต่เป็นการเย้ยหยันเสียมากกว่า
ก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีทางใช่เช่นนั้น
“มีคนมาสมัครงานค่ะคุณโมกข์”
หลังเห็นสายตาดุกระด้าง
พาขวัญรีบบอกถึงสาเหตุที่ต้องอุ้มลูกเข้ามาในไร่
แล้วหันหลังไปมองคู่ชายหญิงที่น่าจะเป็นสามีภรรยากัน อึดใจต่อมาอีกฝ่ายก็พยักหน้าให้ขยับเท้าเข้าไปใกล้
โดยท่าทีของโมกข์ยังคงเรียบเฉย ทำแค่ปรายตามองทั้งสองอย่างพิจารณา
คนเป็นส่วนเกินอย่างพาขวัญรู้ตัวดีจึงขยับเท้าหมายจะกลับไปในที่ของตน
ทว่าไม่เร็วไวเท่าใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามาประชิด
โมกข์โน้มตัวลงมองหน้าคนในอ้อมกอด แล้วพบพวงแก้มเริ่มแดงระเรื่อ
เขาคิดว่าคงเป็นเพราะแสงแดดแรงจ้า แม้จะยังอยู่ในช่วงเช้า
แต่วันนี้ตะวันเริ่มออกฤทธิ์แผ่ความร้อนเร็วกว่าปกติ
ชายหนุ่มจึงถอดหมวกออกแล้วครอบใส่ศีรษะเล็กๆ พลันจ้ำอ้าวเดินจากไปพร้อมคู่ชายหญิง
ส่วนพาขวัญกะพริบตาปริบๆ
ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น
“หมวกป๊ะป๋า”
พาณิธิดายกสองมือป้อมๆ จับหมวกแล้วทำท่าอวดพี่สาว
พาณิภัคเลยทำท่ายื่นมือไปคล้ายจะแย่ง
“ไม่เอาค่ะ
หนูภัคไม่แย่งของน้องนะคะ”
อีบุกวางจำหน่ายแล้วนะคะ
พร้อม โพรโมชั่น ราคา 123 บาทจาก 239 บาท
-**ภรรยาสำรองเคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มาแล้วครั้งหนึ่งค่ะ นักอ่านที่เคยซื้อรูปเล่มหรือ EBOOK แล้วไม่ต้องซื้อใหม่นะคะ เนื้อหายังเหมือนเดิม มีการปรับแค่เล็กน้อย **
ความคิดเห็น