ปฏิบัติการพิชิตหนุ่มในฝัน

-1-

เรื่องของเรื่อง

ณ มหาวิทยาลัยรัฐบาล K

“ไซโย! ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยก็มาถึง” ฉันสำรวจและเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนเดินไปยังตึกคณะวิศวคอมพิวเตอร์ เพื่อไปรายงานตัว

                ก่อนอื่นขอแนะนำตัว ฉัน “ปลายฟ้า” รูปร่าง 34 24 35 สูงร้อยกว่า ออกแนวเตี้ย (เหมือนจะภูมิใจนะ) หน้าตาก็พอดูได้ นิสัยมองโลกในแง่ดี ออกแนวคิดให้ตัวเองสบายใจที่สุด เป็นลูกคนเดียว ฐานะปานกลาง พ่อแม่เป็นข้าราชการ ทำไมฉันถึงอยากเรียนคณะวิศวะนะเหรอ มันมีที่มาที่ไป อืม...ยังไงหละ เพราะฉันมาตามหารักแรกและสามีในอนาคต ผู้ชายแสนดีของฉัน “พี่ดีเดย์” รอฉันก่อนนะ วันนี้แหละฉันจะทำให้พี่รู้จักฉันให้ได้ หลังจากที่ฉันเฝ้ามองห่างๆ มา 3 ปี ฉันซึ่งเพียรพยายามลดน้ำหนักอย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมกับตั้งใจเรียนหนังสือ เพื่อสักวันฉันจะมีความมั่นใจไปสารภาพรักกับพี่ดีเดย์

                จุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันประทับใจตัวพี่ดีเดย์นั้นนะเหรอ ตอนนั้นฉันอยู่ ม.4 เป็นยายอ้วนนักเรียนธรรมดา ชื่นชอบการกิน ติดซี่รี่ย์และน้องเกาหลีเป็นกิจวัตร ไม่สนใจเรื่องความรัก ตราบใดที่ยังไม่เจอเทพบุตรรูปงาม อันหลังนี้ไม่เจียมสังขารตัวเอง จนมาวันนึง

กริ้งๆ กริ๊งๆ ๆๆๆๆ มือฉันก็เอื้อมมือ ค่อยๆ คลำไปจับนาฬิกา เพื่อดูเวลา

“อืม” เจ็ดโมงเช้า “โอเค รู้แล้ว ตื่นแล้ว ขออีก 10 นาทีนะ” ฉันที่ง่วงเงีย อีกทั้งที่ตายังปิดอยู่ ยังไม่พร้อมที่จะตื่นตอนนี้ ก็จะอะไรเมื่อคืนดันดูซี่รี่ย์เกาหลี โอปป้า ลั มิน โฮ สุดหล่อที่รัก ก็ปาเข้าไปตั้งตีสี่จนกว่าจะได้นอน

ว่าแต่เจ็ดโมงเช้าเหรอ... อืม...“ตายแล้ว” วันนี้มีแข่งกีฬาสีที่โรงเรียนนี้ ฉันซึ่งเป็นสตาร์ฟเชียร์ต้องรีบไปเตรียมของ ต้องรีบแล้ว สายแล้ว โดนฆ่าแน่ เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่รอกินข้าว รีบไปเลยแล้วกัน

ฉันรีบวิ่ง ไปยังหน้าปากซอยเพื่อนั่งยานต์ภาหนะที่เร็วที่สุดในตอนนี้พี่วินมอไซด์นั้น จริงๆแล้วฉันไม่เคยคิดที่จะนั่งมาก่อนเลย เพราะอะไรหละ ก็เพราะฉันเรียกวินที่ไร ไม่มีใครรับฉันสักคนเลยนะสิ เอาวะวันนี้เป็นไงเป็นกัน ต้องมีสักคนสิที่จะรับเรา จากนั้นฉันก็วิ่งไปยังจุดวินมอเตอร์ไซด์แล้วทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน สายตาพี่วินแต่ละท่าน เหมือนไม่ค่อยอยากรับฉันขึ้นรถ ใช่สิ ฉันมันอ้วนนิ ชิ แต่โชคดีที่มีลุงวินใจดีเลยอาสาให้ฉันขึ้น ลุงคงเห็นว่าเราคงรีบ เดียวไปโรงเรียนสาย อีกอย่างลุงก็บอกว่าลุงมีลูกสาวอ้วนเหมือนฉันนี้แหละ เลยเสริมล้อรถมาอย่างดีไม่ต้องห่วง ภูมิใจดีไหมเนี่ย อย่างไงก็ขอบคุณ คุณลุงวินนะคะ น้ำตาจิไหล ความอาภัพของคนอ้วน

พอถึงโรงเรียน ทุกสายตาส่งคำตำนิมาให้ฉัน เฮ้อ ก็เขาตื่นสายอะ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิวมากด้วย เขาขอโทษนะ T_T

“ขอโทษคร้า” ฉันโค้ง พร้อมจังหวะเสียงท้องร้อง

“ทำไมแกมาสายหละ มานี้เลย มาช่วยฉันตรงนี้” ยายมุกเพื่อนรักของฉันบอกพร้อมทั้งลากฉันให้ไปทำงานด้วยกัน
"ก็เมื่อคืนดันเผยใจดู โฮปป้า ลี มินโฮสุดหล่อของฉันจนดึกนะสิ" ฉันเดินตามไปแบบง่วงๆ แถมหิวอีกต่างหาก นี้เพื่อนฉันเองคะ ยายมุกเป็นบุคคลที่พึ่งพาได้ทุกอย่าง เป็นที่ปรึกษาที่ดี ทั้งตัวเล็กน่ารัก อีกทั้งยังเก่ง บ้านรวยอีกต่างหาก เฮ้ย คนอะไรไม่รู้ เพอร์เฟค ซะทุกอย่าง

เวลาล่วงเลยผ่านไป “หิวๆๆๆร้อนๆๆๆ” ฉันบ่น พรางจัดของ

“แกก็ใจเย็นๆสิ ใกล้จะเที่ยงแล้ว” ยายมุกบอกพรางดันตัวฉันให้รีบทำงานต่อ

“ยายฟ้า ยกกล่องนี้ให้ฉันหน่อย ฉันยกไม่ไหว”

“แหเห็นฉันเป็นอะไรยะ คนนะไม่หุ่นยนต์ ชอบใช้ให้ยกของหนักอยู่เลื่อยเลย ชิ” ฉันบ่นพรางก้มตัวลงจะยกกล่องลัง ทำไมรู้สึกหน้าร้อนๆตาลายมองไม่เห็นอะไรเลยเหมือนจะเป็นลม จังหวะนั้นเอง เหมือนมีมือของใครไม่รู้มาผยุงตัวฉันไว้ ไม่ให้ล้ม หัวฟาดพื้นไปสะก่อน ฉันจึงค่อยๆ หันหน้าไปเพื่อขอบคุณผู้มีพระคุณ เมื่อตาสบตา โอ้โห้ หล่ออย่ากะเทพบุตร หน้าขาวใส ปากเล็ก แดงละเลื่อ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้ารูปไข่ มีลักยิ้มด้วย คนอะไรหล่อมากๆ ไม่ทราบว่าคนหรือป่าวคะ ในขณะที่ฉันได้แต่ตะลึ่งในความหล่อ พูดอะไรไม่ออก หัวใจเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว

“อะ เอาไปกินรองท้องก่อนนะ เดี๋ยวเป็นลมอีก” เขายืนขนมมาให้ฉัน แล้วจากไป ปล่อยให้ฉันยืนเหมือนหุ่นยนต์ตัวแข็ง ทำตาปริ่มๆ

“ยายฟ้า แกรู้จักพี่ดีเดย์ด้วยเหรอ” ยายมุกสะกิด

พอได้สติกลับมา “ใครเหรอแก หล่อมากอะ ใจดีด้วย แกรู้จักเหรอ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพูดพร้อมเขย่าตัวยายมุก

“โอ้ย! ใจเย็นๆ แก ฉันเวียนหัวแล้วเนี่ย” “ฉันลืมไป แกจะไปรู้จักได้ยังไงหละ วันๆเอาแต่กินกับบ้าซี่รี่ย์เกาหลี ไม่ก็นักร้องเกาหลีของแกอยู่นั้นแหละ”

ฉันส่งสายตาพิฆาตไปให้ยายมุก อย่ามาว่าเขานะ มันคือสุขโว้ย ความสุขนะรู้จักป่าว

“โอเคๆ ฉันไม่ว่าแกแล้วเลิกจ้องด้วยสายตาอย่างงั้นสักที เอาเป็นว่า เขาชื่อพี่ดีเดย์ อยู่ม.5 เรียนดี กีฬาเด่น เพอร์เฟคทุกอย่าง แล้วที่สำคัญ พี่เขายังไม่มีแฟนด้วยนะ” พอได้ยินอย่างงั้น ฉันก็ กรี๊ดร้องในใจ แล้วก็พูดออกมากว่า

“ยายมุก ฉันชอบพี่เขา คอยดูนะ ฉันจะต้องจีบพี่ดีเดย์มาเป็นแฟนให้ได้” *o*

ยายเพื่อนตัวดีมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็พูดออกมาว่า “คิดอะไรที่มันเป็นไปได้หน่อยเถอะ ไปกินข้าวกัน นี้ก็เที่ยงแล้ว อ้อ...ลืมบอกไป พี่ดีเดย์เขาป่าวประกาศแล้วว่า เขาจะไม่มีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ” แล้วมันก็เดินจากไปปล่อยให้ฉันเพ้อลำพันคนเดียว

“ฮึ คอยเถอะยายมุก สักวันฉันต้องทำให้พี่ดีเดย์ตกหลุมรักให้ได้” นั้นแหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่อง

///// เรื่องแรกที่เขียน ผิดพลาดประการใดต้องขอ กราบบบบขอโทษนะที่นี้ด้วยนะคะ เพราะเป็นเรื่องอยากลองดูสักครั้งนึงในชีวิต ไม่รู้จะรอดหรือป่าว สู้ๆคะ ///////////////