My Doctor คุณหมอซ่อนรัก

     "เร็วหน่อยสิโอมเดี๋ยวคุณหมอรอนาน" มารดาสุดที่รักที่นั่งอยู่บนรถเข็นสั่งการยังกับผู้บัญชาการกองทัพ

     "หม่าม้า" ผมถอนหายใจ แม่ผมคงกลัวว่าผมจะไม่ได้พบหน้าคุณหมอแสนดีของแม่หลังจากที่ผมกับคุณหมอมีอันต้องคลาดกันทุกครั้งไป

     "ตาโอมนี่ยังไงนะ นั่นหมอภีมนะเว่ย ไม่ใช่หมอนวดจะได้เจอตัวง่าย ๆ" มารดาของผมเริ่มมีอารมณ์แล้วไหมล่ะ เป็นอย่างนี้สิน่า ไม่รู้ว่าหมอภีมคนนั้นมีอะไรดีนักหนา พักหลัง ๆ มานี้ดูท่าจะรักหมอมากกว่ารักลูกชายคนเดียวอย่างผม

     "สวัสดีครับคุณน้า เช้านี้หน้าตาสดใสมากเลยนะครับ" เสียงของผู้ชายในชุดเสื้อกราวน์สีขาวทักทายมารดาของผมบนรถเข็น

     "สวัสดีค่ะหมอภีม" ใบหน้าคนอยากเจอหมอในดวงใจระบายยิ้มเบิกบาน

     "เสียง..." ผมอุทานออกมาเบา ๆ ทำไมผมรู้สึกคุ้นหูเสียงนี้จังนะ คุ้นมาก คุ้นจริง ๆ

     "หวัดดีครับโอม" คุณหมอทักทายผม ผมต้องตาฝาดไปแล้วแน่ ๆ แววตาของหมอมันวาววามอย่างไรชอบกล

     "..." ผมยังไม่ทันได้ตอบโต้บทสนทนา คุณหมอตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้ผมอีกนิด

     "เราเจอกันแล้วที่ไทเป และเราต้องเจอกันอีก" เสียงของคุณหมอที่เดินเข้ามาเบียดผมเอ่ยขึ้นเบา ๆ ผมมั่นใจว่าเราได้ยินแค่สองคน สองมือของหมอวางลงบนมือของผมที่จับอยู่บนที่จับรถเข็นของมารดา ริมฝีปากหยักบางที่เพิ่งจะคลี่ยิ้มกว้างทักทายมารดาของผมเฉียดเข้ามาใกล้ใบหูของผมอีกครั้ง "เรายังต้องเจอกันอีก"

     ผมถูกแช่แข็งอยู่กับที่ด้วยท่าทางและน้ำเสียงของหมอภีมแสนดีของมารดา ผู้ชายในเสื้อกาวน์คนนั้นทำหน้าที่เข็น รถเข็นของมารดาแทนผม เมื่อสักครู่เขาเจตนา เขาเจตนาแน่ ๆ ฝ่ามือนุ่ม ๆของหมอถูไถบนหลังมือของผมก่อนที่ผมจะชักมือหนี

     สวรรค์

     นี่มันเกิดอะไรขึ้น

     "หม่าม้าผมอยากกลับบ้าน"