หลงอยู่ในอโยธยาระบบ

“แม่ผกา พี่งอนง้อเจ้าถึงเพียงนี้ เหตุใดเจ้าจักไม่หายโกรธพี่เสียที ต้องให้พี่ทำอย่างไรจึงจะถูกใจเจ้าหนา”

‘เพราะคุณพี่เดชไม่มีตัวตนอย่างไรล่ะเจ้าคะ’

ผกาแก้วคิดในใจ ตัวละครในระบบจะมีความรู้สึกเฉกเช่นมนุษย์ที่มาจากโลกความจริงได้อย่างไร

‘รักของเรามิอาจลงเอย ข้าจักจบทุกอย่างไว้เพียงเท่านี้’

สิ้นความคิด หญิงสาวก็กระโจนลงแม่น้ำทันที ปล่อยให้ร่างดำดิ่งสู่ความมืดใต้ก้นบึ้ง

“แม่ผกา!”

‘ทุกอย่างจบลงแล้ว ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว’

***

‘กรองแก้ว’ นักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์ สาขาวิชาจิตรกรรม ซื้อรูปวาดเก่าแก่ที่คนขายอ้างว่ามันเลือกเจ้าของไว้แล้ว ขณะกำลังทำโปรเจกต์จบ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรีวงปี่พาทย์แว่วดังขึ้นก่อนสติจะดับวูบ รู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมากลางโรงละครในตลาด แถมคนที่นี่ยังแต่งตัวเลียนแบบชาวบ้านในสมัยอยุธยา กระทั่งน้องระบบอย่าง ‘ลูกพลับ’ ปรากฏตัวขึ้น ถึงรู้ว่าตนเข้ามาอยู่ในอโยธยาระบบที่ต้องทำภารกิจหลักให้สำเร็จลุล่วง แต่ไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อพระเอกในระบบหน้าตาเหมือนแฟนเก่าที่พึ่งเลิกรากันไปราวกับแกะ กรองแก้วในร่างของ ‘แม่ผกา’ ต้องพบเจอกับด่านใดบ้าง โปรดติดตามใน ‘หลงอยู่ในอโยธยาระบบ’

***

นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ หากมีข้อมูลผิดพลาดประการใด ขออภัยและแบ่งปันความรู้สู่กันได้เจ้าค่ะ