SF,,{บอมแท}...รักทั้งใจให้ยัยเพื่อนสนิท...

ข้อมูลเบื้องต้น

SF ,,Kibum & Taeyeon


"Sorry! She isn't my friend"
...รักทั้งใจให้ยัยเพื่อนสนิท...

คำเตือน  SF เรื่องนี้ แต่งเพื่อความสนุกสนาน และแฟนคลับที่นิสัยดีเท่านั้นนะคะ
ใครเป็นแอนตี้...ขอร้องกดออกไปเถอะค่ะ



CHARACTER :]



"คิบอม"
เมื่อเขามีคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนอยู่แล้ว
และคำว่า เพื่อนสนิท มันค้ำคอของเขาอยู่
ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเปิดใจรับเธอ
ทั้งๆที่เขามีเธอ...อยู่เต็มหัวใจ





"แทยอน"
เธอแอบรักเพื่อนสนิทของเธอมาโดยตลอด
เธอต้องทนเก็บความรักที่มีอยู่ล้นหัวใจเอาไว้
เพราะเขาเป็นเพื่อนรักของเธอ..และเขามีเจ้าของแล้ว



ตัวละครเสริม



"ซึงยอน"
เธอไม่พอใจทุกครั้งที่เห็นคิบอมกับแทยอนอยู่ด้วยกัน
แต่เธอก็ไม่ว่าอะไรเพราะคิดว่าทั้งสองบริสุทธิ์ใจ
แต่ในเมื่อวันหนึ่ง เธอได้รู้ความจริงว่าแทยอนแอบรักแฟนของเธอ
ทำให้เธอไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

ปล. พิมพ์ผิดพลาด ตกหล่นไปบ้างขอโทษด้วยนะคะ ไรเตอร์รีบปั่นจนตาลายไปหมด ยังไม่ได้ตรวจสอบเลย

เนื้อเรื่อง

      

     "นี่ไอ้คิบอม...อาทิตย์หน้าก็วันเกิดแกแล้วซินะ กูหล่ะกลุ้มจะซื้ออะไรให้ดีเนี่ย" แทยอนนั่งเท้าคางบ่นกับคิบอมเพื่อนสนิทของเธอ ทำให้คนที่นั่งข้างๆหมั่นไส้ไม่น้อย
     
      "กูไม่เห็นมึงจะซื้ออะไรให้กูซักปีอ่ะ" คิบอมตอบอย่างหมั่นไส้
     
      "555 กูเห็นว่ามึงได้ของขวัญเยอะแล้วหนิวะ" แทยอนพูดประชดขำๆ
     
      "ก็ใช่อ่ะ...เฮ่อ~ ปีนี้จะได้ไดอารี่จากผู้หญิงคนนั้นอีกมั๊ยน๊าา" คิบอมพูดเพ้ออยู่คนเดียว
     
     
                 วันเกิดของคิบอม เมื่อ 5 ปีที่แล้ว...
                                  
                 "นี่มันอะไรวะเนี่ย"  คิบอมที่เพิ่งเดินเข้ามา ชะงักเมื่อเห็นกล่องของขวัญวางอยู่บนโต๊ะของเค๊า
                                  
                 "ของขวัญวันเกิดมึงชัวร์เลยเนี่ย..สาวที่ไหนเอามาให้หว่า" แทยอนแซว
                                  
                 "เหอๆ...อะไรวะเนี่ย  >0< ไดอารี่สีขาว มีพวงกุญแจรูปดาวห้อยอยู่ด้วย..น่ารักว่ะเฮ่ย" คิบอมยิ้มออกมาอย่างดีใจ
                                  
                 "ออกนอกหน้าไปและมึงหนิ" แทยอนแซวอีกรอบ 
                                  
                 ....คิบอม..ชั้นดีใจนะ ที่แกชอบของขวัญ ....ของชั้น...  แทยอนคิด
                                  
                 หลังจากวันเกิดปีนั้น คิบอมก็ตั้งหน้าตั้งตารอว เพราะผู้หญิงคนนั้น จะให้ไดอารี่ 365 หน้าเป็นของขวัญให้เค๊าทุกปี
             
                     
                                 
      "จริงด้วยดิ..ปีนี้ผู้หญิงคนนั้นจะให้ของขวัญแกได้มั๊ยนะ" แทยอนพูดตามคิบอม
     
      "ปีนี้เป็นปีสุดท้าย ชั้นอยากเจอผู้หญิงคนนั้น...ซักครั้งก็พอ"  คิบอมมีสีหน้าเศร้าลงไปเมื่อรู้ว่าไม่มีทางเจอเจ้าของไดอารี่นั้นแน่นอน
     
      "แล้วคุณน้องซึงยอนแฟนแกหล่ะยะ" แทยอนรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะยิ่งเสียใจเมื่อได้ยินคิบอมอยากได้ของขวัญจากเธอ
     
      "ไม่แน่ไดอารี่พวกนั้น ซึงยอนอาจเป็นคนให้ชั้นก็ได้นะ" คิบอมพูดขำๆ แต่คนฟังได้แต่เสียใจ
     
      "ไม่หรอกมั้งแก" แทยอนพูดจบก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำทันที
     
     
      "เฮ่อออ~" แทยอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ถอนหายใจยาวเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอตัดสินใจไปแล้ว
     
      "แทยอนออนนีคะ" เสียงของซึงฮอนแฟนคิบอม เรียกแทไว้ ทำให้เธอหันมาตามเสียงเรียก
     
      "มีอะไรเหรอ" แทยอนถาม
     
      "ออนนีชอบพี่คิบอมใช่มั๊ยคะ" ซึงยอนถามแทยอนไปตรงๆ ทำให้คนที่ถูกถามตั้งตัวแทบไม่ทัน
     
      "..........." แทยอนเงียบ
     
      "ใช่มั๊ยคะ"
     
      "ชั้นว่าเธอเข้าใจผิดแล้วหล่ะซึงยอน" แทยอนแก้ตัว
     
      "ชั้นไม่ได้เข้าใจผิดแน่นอนค่ะ" ซึงยอนยืนยันหนักแน่น
     
      ".........เอ่อคือ"  แทยอนมองซึงยอนด้วยสายตาหวั่นๆ
     
      "ต่อไป พี่ทั้งสองคนก็จบจากที่นี่ไปแล้ว ชั้นคงไม่สามารถตามคุมพี่คิบอมได้ตลอดเวลา เมื่อก่อนชั้นคิดว่าชั้นจะให้พี่เป็นคนดูแลแทนชั้น แต่ตอนนี้พี่กลับเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจมากที่สุด เพราะฉะนั้น...ออกไปจากชีวิตพีคิบอมซะเถอะค่ะ" ซึงยอนหยุดมองตาแทยอน แล้วก็พูดต่ออีก
     
      "วันนี้หนูไปคุยกับพี่แชยอนที่บ้านมา...หนูเข้าห้องผิด ไปเข้าห้องพี่ แล้วหนูก็ได้เจอกับไอ้นี่" ซึงยอนพูดพลางหยิบรูปคิบอมเกือบ 20 ใบยื่นให้แทยอนดู
     
      "เอ่อ....พี่แค่ล้างรูปเพื่อนเก็บไว้น่ะ" แทยอนแก้ตัวอีกครั้ง
     
      "แล้วนี่อะไรคะ.." ซึงยอนดึงรูปถ่ายจากมือแทยอน แล้วพลิกรูปขึ้นมา เห็นข้อความที่แทยอนเขียนบอกความรู้สึกตัวเองไว้
     
      "ซึงยอน....พี่" แทยอนกลั้นต่อไปไม่ไหว น้ำตาไหวออกมาไม่ขาดสาย
     
      "พี่เก็บมันไว้เถอะค่ะ...ชั้นว่ามันดูน่าสมเพชมากนะคะ" ซึงยอนด่าจบ แล้วก็ปารูปใส่หน้าแทยอน
     
      "ชั้นไปแล้วนะคะ" ซึงยอนบอกลาก่อนจะเดินจากไป  แทยอนเก็บรูปคิบอมที่กระจายอยู่เต็มพื้น จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งร้องไห้ที่สวนหย่อมเล็กๆข้างโรงเรียน โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่ง ที่เห็นเหตุการณ์นี้ตั้งแต่ต้น...คิมคิบอม
     
      "ซึงยอนทำอะไรแท" คิบอมบ่นเบาๆ แต่แล้วก็มีเสียงข้อความเข้าดัขึ้นมา
      
                       .....ไอ้คิบอม..วันนี้มึงกลับคนเดียวนะ กูเจอเพื่อนเก่าเลยขอนั่งคุย คงอีกนาน....
                                          
      "แทยอน..ทำไมเธอต้องโกหกชั้นด้วย  นี่มันต้องเกี่ยวกับชั้นแน่ๆ" คิบอมคิดแต่ก็ไม่กล้สทำอะไร เพราะซึงยอนคงไม่กล้าบอกความจริงกับเค๊าแน่ๆ

เช้าวันต่อมา อากาศปลอดโปร่ง สดชื่น....หนุ่มสาวทั้ง 22 คนที่ใช้ชีวิตอยู่ห้องเดียวกันมาตลอด 6 ปีเต็ม ตอนนี้เป็นถือได้ว่าพวกเค๊าจบแล้ว และแต่ละคนก็ต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งที่มหาวิทยาลัย ในวันนี้พวกเค๊าจึงชวนกันไปเลี้ยงที่ทะเล เป็นการฉลองจบมัธยม และเป็นการเลี้ยงส่งใครบางคนด้วย..

      "อากาศวันนี้ดีจังเนอะออนนี" ซอฮยอน น้องเล็กเสียงใสบอกพี่สาวของเธอ
     
      "จ้า..." สาวๆตอบรับน้องสุดที่รัก
     
      "ผมว่าเราไปเล่นน้ำกันเถอะ" คยูฮยอนน้องเล็กของฝ่ายชายชวนพี่ๆ
     
      "เอาตอนนี้เลยหรอ...เพิ่งจะมาถึงกันเนี่ยนะ" ดงเฮถามน้องชาย
     
      "ตอนนี้แหละครับ..ดูดิ วันนี้ไม่มีแดดเลย ไปกันเถอะ" ว่าแล้วหนุ่มสาวก็วิ่งตรงไปที่ทะเล และเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลิน
     
      "เฮ้ย ยัยแท..แกไม่ซะไกลเลย เดี๋ยวขายืนไม่ถึงหรอก ยังเตี้ยๆอยู่" คิบอมเห็นเพื่อนสนิทของเค๊าเดินออกไปไกลจากกลุ่ม
     
      ".............." แทยอนเงียบ เพราะกำลังพยายามตัดใจอยู่
     
      "ไอ้เตี้ยนี่...ทำเป็นเงียบ" รู้ตัวอีกที คิบอมก็เดินมาอยู่ข้างหลังแทยอนแล้ว
     
      "เฮ้ยย..สองคนนั้นอ่ะ ออกจากกลุ่มไปสองคน ไปทำอะไรกัน"  ฮันเกิงตะโกนแซวคิบอมกับแทยอน
     
      "ก็ยัยเตี้ยมันเดินแยกกลุ่มออกมาอ่ะดิ คุยด้วยก็ไม่ยอมพูด" คิบอมบอก
     
      "ไอ้เตี้ย..เป็นไรเนี่ย" คิบอมหันมาแล้วเดินตามร่างเล็กที่ยังเดินต่อไปไม่หยุด
     
      "........" แทยอนยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม
     
      "แทยอน...เธอโกรธอะไรชั้นรึป่าว" คิบอมถามแทยอนต่อ แต่ร่างเล็กก็ยังเดินหนีเค๊าไม่ยอมหยุด เห็นอีกที ระดับน้ำก็มิดคอแทยอนแล้ว
     
      "นี่แท...เธอจะเดินหนีชั้นไปถึงไหนวะเนี่ย นี่มันจะมิดหัวเธอแล้วนะ" คิบอมพูด
     
      แต่ดูเหมือนแทยอนจะพยายามไม่สนใจ ยังคงเดินต่อไป แม้จะรู้ดีว่ากำลังจะจมไปใต้น้ำแล้ว   คิบอมเห็นแบบนั้น จึงอุ้มแทยอนมาพาดบ่า แล้วเดินกลับไปที่กลุ่มเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะสลบไปแล้ว
     
      "เฮ้ย...ไอ้แท ๆ" คิบอมเรียกเพื่อนสาว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
     
      "ชั้นว่าพาแทแทไปที่ห้องก่อนเถอะ" ยุนอาบอก แล้วเดินนำคิบอมไป โดยมีคนอื่นๆตามไปด้วย
     
      "ชั้นว่าพวกนายออกไปก่อนดีกว่านะ..เดี๋ยวชั้นจะเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้แทหน่อยอ่ะ" เจสสิก้าบอก พวกผู้ชายจึงเดินออกไป มีแต่คิบอมที่ยังนั่งมองแทยอนไม่คลาดสายตา เพราะเป็นห่วง และกังวลไม่รู้ว่าแทเป็นอะไรกันแน่ เธอถึงไม่ยอมพูดกับเค๊าเลย
     
      "คิบอม...นายออกไปก่อนดีกว่านะ" ฮโยสะกิดเรียกคิบอม
     
      "..............."  คิบอมไม่รับรู้อะไร
     
      "คิมคิบอม...ชั้นขอเช็ดตัวให้แทก่อนได้มั๊ย เสร็จแล้วชั้นจะไปเรียก แล้วค่อยมานั่งจ้องต่อ" ยูริตะโกนเสียงด่าบอกคิบอม เค๊าจึงเดินออกไปแต่ก็ไม่วายหันกลับมามองแทยอนอีกครั้ง
     
      "เฮ่อ~ แทเอ๊ย ความรักของแกนี่มันยากเย็นเหลือเกินนนน" ยุนอาบ่นอย่างเห็นใจ ขณะที่กำลังเช็ดตัวให้แทยอน
     
      "แล้วถ้าโอปป้ารู้ว่าออนนีจะไปเรียนต่อในวันเกิดของเค๊าพอดี โอปป้าจะเสียใจมั๊ยน๊า  "  ซอฮยอนบ่น
     
      "นายคิบอมก็มียัยซึงยอนอยู่แล้วทั้งคน ขาดแทไป มันคงไม่เป็นอะไร" ทิฟฟานี่บอกซอฮยอน
     
      "หนูว่าพี่คิบอมก็รักออนนีนะคะ เพียงแค่ไม่รู้ใจตัวเอง" ซอฮยอนพูดพลางทำหน้าซาบซึ้ง
     
      "รู้ดีจังนะเรา" เจสสิก้าขยี้หัวซอฮยอนเบาๆอย่างเอ็นดู
     
     
      "อ่ะ...พวกนายเข้ามาได้และ" ยุนอาเดินไปบอกพวกผู้ชายที่รอเข้าไปเยี่ยมแทยอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
     
      "อือ..." คิบอมตอบรับแค่นั้นแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปก่อนคนอื่น ทำให้เพื่อนคนอื่นต่างอดเป็นห่วงเพื่อนทั้งสองคนไม่ได้
     
      "เมื่อไหร่มันสองคนจะเข้าใจกันซักที" ซีวอนพูดอย่างเหนื่อยใจแทน
     
     
      "แทยอน..."  คิบอมตรงเข้าไปนั่งข้างๆแทยอนทันที เค๊ามองแทด้วยความเป็นห่วง  ทำให้เพื่อนคนอื่นไม่อยากเข้าไปขัด
     
      เนื่องจากไม่มีใครเข้าไปรบกวน และคิบอมก็ไม่อยากไปไหนด้วย เค๊าจึงนั่งเฝ้าแทอยู่ตลอดทั้งคืน จนกระทั่งแทยอนตื่นมา คิบอมก็ยังหลับอยู่
     
      "คิบอม...ทำไมนายต้องมาทำดีกับชั้นด้วย แล้วชั้นจะตัดใจยังไง" แทยอนพูดน้ำตาคลอ เธอเสียใจที่สถานะเพื่อนสนิทของเขาและเธอมันค้ำคออยู่ จนเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะบอกรักออกไป ได้แต่เก็บมันไว้ในใจ เพราะไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนที่รักกันมานานต้องมาจบลง เพราะความรู้สึกที่เธอหวั่นไหวและคิดไปเองคนเดียว
     
      "........ชั้นเสียใจ" แทยอนพูดจบก็ค่อยๆลุกจากที่นอน แล้วออกไปเดินเล่น พอคิบอมตื่นมาไม่พบแทยอนก็รีบออกตามหา
     
      "แทยอน..." คิบอมเดินเลียบมาตามชายหาดก็เจอแทยอนที่กำลังนั่งมองทะเลอยู่คนเดียว
     
      "นายมาได้ยังไง" แทยอนถามอย่างแปลกใจ
     
      "ชั้นก็ใช้กระแสจิตตามเธอมาไง" คิบอมพยายามพูดติดตลกเหมือนทุกครั้ง แต่ดูครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่เพื่อนสาวไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
     
      "อืม" แทยอนพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินหนีไป
     
      "แทยอน..ทำไมเดี๋ยวนี้แกต้องเดินหนีกูตลอดเลยอ่ะ..วันนั้นซึงยอนพูดอะไรกับเธอ" คิบอมทนไม่ไหวกับการกระทำที่ดูห่างเหินของเพื่อนสนิท จึงหลุดถามออกมา ทำให้แทยอนถึงกับชะงักที่คิบอมเห็นเหตุการณ์ในวันนั้น
     
      "ป่าว..ซึงยอนไม่ได้ทำอะไร"  แทยอนโกหกไป แต่คิบอมก็ไม่เชื่อ
     
      "แค่บอกกูมา...กูจะเชื่อมึงทุกอย่าง" เมื่อแทยอนเห็นว่าคิบอมไม่ยอมเชื่อสิ่งที่เธอโกหก เธอจึงตัดสินใจพูดไปว่า
     
      "ชั้นไปตบซึงยอนเพราะชั้นอยากได้บทนางเอกในละครเวทีของโรงเรียน ซึงยอนแค่ตามมาแก้แค้น " แทยอนตัดสินโกหกคิบอมไป เพราะเธอคิดว่าถ้าโกหกแบบนี้แล้ว นอกจากคิบอมจะเลิกตามถามเธอตลอดเวลา คิบอมยังจะต้องเกลียดเธอไปด้วย ซึ่งมันอาจจะทำให้เธอตัดใจจากเขาได้ง่ายขึ้น
     
      "เธอ...ทำแบบนั้นจริงๆหรอ" คิบอมย้อนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
     
      "ชั้นขอโทษ.." พูดจบแทยอนก็เดินจากไป โดยคิบอมได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจ
     
     
      "แท..แกไปไหนมาเนี่ย ไม่สบายยังไปเดินตากแดดตากลมอีก" ยุนอาเห็นแทเข้ามาก็วิ่งไปหาด้วยความเป็นห่วง
     
      "ชั้นแค่เบื่อๆ ก็เลยไปเดินเล่นน่ะ" แทยอนตอบ
     
      "แล้วคิบอมหล่ะ" ยุนอาถามเพราะเห็นคิบอมก็หายไปเช่นกัน
     
      "ยูน......" แทยอนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอโผเข้ากอดยุนอาเพื่อนของเธอ แล้วร้องไห้อย่างหนัก จนพูดไม่รู้เรื่อง
     
      "ใจเย็นๆ" ยุนอาพยายามปลอบเพื่อน เพราะเธอเองก็รู้เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับทั้งสองคน
     
      พอแทยอนเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว เธอก็เล่าสิ่งที่เธอโกหกคิบอมไปให้ยุนอาฟังทั้งหมด
     
      "ชั้นทำถูกแล้วใช่มั๊ยยูน" แทยอนถาม
     
      "ชั้นก็บอกเธอไม่ได้นะ แต่ถ้าเธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วสบายใจขึ้น ชั้นก็ไม่ว่าอะไร" พูดจบยุนอาก็กอดเพื่อนของเธอไว้แน่น
     
     
สองวันที่ทั้ง 22 คนได้มาพักผ่อนที่ทะเลด้วยกันนั้น คนอื่นๆดูจะมีความสุขดี เว้นก็แต่คิบอมที่ยังสับสนกับสิ่งที่แทยอนพูด กับแทยอนที่ยังเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง ทำให้ทั้งสองไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากันอีก จนกระทั่ง...

      "ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...." ทุกคนส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ ตลอดเวาหกปีที่พวกเขาได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา จนวันนี้ที่ทุกคนสามารถก้าวผ่านมาด้วยกันได้อย่างสบาย
     
      "ออนนี..ออนนียังไม่สบายดีเลยนะ ซอว่าออนนีไปพักก่อนเถอะ" ซอฮยอนพูดขึ้นเพราะเป็นห่วงแทยอน
     
      "อื้อใช่..ไปแท เดี๋ยวชั้นไปอยู่เป็นเพื่อน" ยุนอาบอกแล้วก็ลุกไปจูงแทขึ้นห้อง โดยที่คิบอมได้แต่มองตาม
     
      "เฮ่อ~ สงสารออนนีจังเลย" ซอฮยอนแอบบ่นกับคยู
     
      "ใช่ เสียสละเพื่อคนรัก แทยอนนูนานี่ น่านับถือสุดๆ" คยูพูดต่อ  คิบอมหันมาได้ยินเข้าก็สนใจทันที
     
      "คิบอมโอปป้าก็เหมือนกัน..ไม่รู้ว่ายัยซึงยอนนั่นดีกว่าออนนีของชั้นตรงไหน" ซอฮยอนบ่นกับคยูอีกครั้ง
     
      "พูดอีกก็ถูกอีก.. แต่ว่าไปพี่คิบอมก็น่าสงสารนะ..." คยูพูดประโยคนี้ขึ้นมา ทำให้คนที่แอบฟังอยู่สนใจเข้าไปอีก
     
      "ก็เมื่อก่อนเนี้ย โอปป้าอ่ะอะไรๆก็ซึงยอนๆ ชั้นอยากรู้จริงๆ ถ้าโอปป้ารู้ว่าออนนีจะไปเรียนต่อในวันเกิดเค๊าพอดี โอปป้าจะเสียใจขนาดไหน " ซอฮยอนพูดจบ ก็ทำให้คิบอมถึงกับอยู่ไม่สุก แต่ก็ต้องรอฟังต่อไป
     
      "พวกเราต้องรอให้ถึงวันเกิดโอปป้า ต้องรอให้นูนาไปก่อนอย่างงั้นหรอ" คยูพดอย่างเศร้าใจในความรักของแทยอน แต่อยู่ดีดีก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
     
      "พี่ว่าไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้นหรอก...ชั้นได้ยินหมดแล้ว แทยอนจะไปเรียนต่อในวันเกิดชั้น ทำไมไม่มีใครบอกชั้นซักคน" คิบอมโพล่งขึ้นมา ทุกคนต่างตกใจ
     
      "แทยอนไม่อยากให้นายรู้ เพราะไม่อยากให้นายรั้งไว้ เพราะ...." ฮันเกิงสวนขึ้น แต่ก็ไม่กล้าพูดต่อ
     
      "เพราะอะไร..." คิบอมรอฟังต่อ
     
      "เพราะ ...เพราะแทกลัวจะใจอ่อนน่ะสิ  นายจะทำยังไงก็ได้ แต่อย่าให้แทรู้นะว่ามึงรู้หมดแล้ว"  ฮันเกิงความจริงทั้งหมดไป คิบอมได้แต่หนักใจ
     
      หลังจากที่ยุนอาไปส่งแทยอนเข้านอนแล้ว  เธอก็เดินลงมาสังสรรค์กับเพื่อนต่อข้างล่าง  คิบอมจึงให้โอกาสนี้ขอตัวไปหาแทยอน แต่หลายๆคนก็ไม่เห็นด้วย
     
      "ไม่ได้นะคะ ออนนีกำลังป่วยอยู่ ถ้าโอปป้าไปตอนนี้ละก็ ออนนีคงจะหนักใจป่าวๆ"  ซอฮยอนพูดอย่างลืมตัว ซึ่งเมื่อคิบอมได้ยินแบบนั้น ทำให้เค๊าถึงกับหน้าเสีย
     
      "เอ่อ..ซอหมายถึง ออนนีไม่สบาย  ไม่อยากให้ใครไปรบกวนน่ะค่ะ"  ซอฮยอนรีบแก้
     
      "พี่ไม่ทำให้แทตื่นหรอก แค่จะไปดูเฉยๆน่ะ"  คิบอมรับปาก แม้จะทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น แต่ก็อดห่วงไม่ได้
     
      ขณะที่คิบอมกำลังเดินแยกออกไปจากกลุ่ม  โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
      ......Sorry sorry sorry sorry เนกา เนกา....
     
      "เอ่อ..ซึงยอน มีอะไรหรอ"  คิบอมรับโทรศัพท์อย่างไม่ค่อยกล้านัก เพราะสายตาทุกคู่จ้องมองเขาเป็นตาเดียว
     
      "พี่หายไปไหนคะ" ซึงยอนถาม
     
      ".........."
     
      "พี่อยู่กับพี่แทยอนใช่มั๊ย"
     
      "เอ่อ..พี่มากันทั้งห้องน่ะ" คิบอมตอบ แล้วซึงยอนก็ย้อนขึ้น "ชั้นถามพี่ว่าอยู่กับพี่แทยอนใช่มั๊ย"
     
      "แค่นี้นะ...พี่ไม่ว่าง"  คิบอมรำคาญ เลยรีบตัดบทแล้ววางสาย จากนั้นก็เดินขึ้นไปหาแทยอนทันที
     
      "เป็นไง..ยูน เห็นมั๊ยว่าเพื่อนชั้นมันไว้ใจได้" ดงเฮสะกิดบอกยุนอาที่ยืนดูอยู่ข้างอย่างภูมิใจ
      "ย่ะ" ยุนอาตอบ แล้วสะบัดหน้าหนี
     
      ด้านคิบอมที่เข้าไปหาแทยอนในห้อง  แทยอนกำลังนอนหลับอยู่ เขาเลือกที่จะเปิดไฟข้างห้องนอนเพียงดวงเดียวเพราะไม่อยากให้แทยอนตื่น
                  เขาค่อยๆเดินไปนั่งที่พื้นข้างๆแทยอน เขามองใบหน้าของเพื่อนสนิทของเขาอย่างเต็มตา   ความคิดความรู้สึกหลากหลายเข้ามาในหัวอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ดีว่าอีกไม่นาน เธอก็ต้องจากเขาไป โดยไม่รู้แม้กระทั่งวันกลับ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อหญิงสาวเลือกที่จะไม่บอกเขา..เพียงคนเดียว
                 
      "แทยอน..ชั้นทำอะไรผิด"  คิบอมพูด
     
      "ทำไมเธอต้องไปจากชั้นด้วย" คิบอมพูดต่อ..
     
      "ชั้นอยู่แล้วช่วยให้อะไรมันดีขึ้นบ้างหล่ะ"  อยู่ๆ แทยอนก็ตื่นขึ้นมา แล้วย้อนถามเพื่อนของเธอ ซึ่งคิบอมก็เอาแต่เงียบ ไม่ตอบอะไร
     
      ".................."
     
      "ทำไมไม่พูดหล่ะ  คำว่าเพื่อนสนิทมันค้ำคอนายอยู่รึไง" แทยอนพูดแค่นั้น แล้วก็พลิกตัวหันหนีไปอีกข้าง
     
      ".............."  คิบอมยังเงียบอยู่เหมือนเดิม แต่เขาไม่อยากให้เธอไปจริงๆ เพียงแค่ไม่รู้จะพูดยังไง
     
      "คิมแทยอน" คิบอมเรียกเบาๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเพราะตอนนี้ แทยอนหลับไปแล้วจริงๆ
     
      "ชั้นแค่อยากรู้ว่าซึงยอนพูดอะไรกับเธอกันแน่"
     
      คิบอมกำลังจะเดินออกไป แต่ก็เหลือบไปเห็นแหวนที่ห้อยอยู่กับสร้อยคอที่ทั้งสองคนไปซื้อด้วยกันเมื่อสามปีที่แล้ววางอยู่บนโต๊ะเล็กๆข้างเตียง
     
      "แหวนร่วมสาบาน" คิบอมยิ้มออกมา เพราะเห็นแทยอนยังเก็บรักษามันไว้อย่างดี ก็จะมีเขาเท่านั้น ที่นับตั้งแต่วันแรกที่เขาคบกับซึงยอน เธอก็เอาสร้อยของเขาไป  โดยที่แทยอนรู้เพียงว่าเขากลัวมันหายเลยเก็บไว้ที่บ้านเท่านั้น
     
      ตอนนี้งานเลี้ยงก็จบลงแล้ว  ทุกคนทยอยกับขึ้นห้องไป คิบอมเห็นยุนอาขึ้นมาแล้ว ก็เลยรีบกลับห้อง โดยที่เผลอหยิบสร้อยคอติดมาโดยที่ไม่รู้ตัว
     
      "ด๊อง..กูจะทำยังไงดี กูไม่อยากให้แทไป"  คิบอมพูดตามตรง
     
      "มึงก็ไปบอกแทดิ" ดงเฮตอบง่ายๆ
     
      "ก็ที่มันไม่บอกเพราะกลัวว่ากูจะขอร้องมันไม่ใช่หรอ"
     
      "คิบอม..ถ้ามึงไม่ลอง แล้วจะไปรู้ได้ยังไง....แต่จะว่าไปถ้าแทไม่อยู่แล้ว แกกะซึงยอนจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก ยัยซึงยอนจะได้เลิกหึงแกซักที" ดงเฮพยายามพูดจี้ใจดำ ซึ่งมันก็ได้ผลไม่น้อย จนคนถามเผลอพูดออกมา
     
      "กูไม่รู้ว่ากูผิดกับซึงยอนรึป่าว แต่กูยอมรับเลย ว่ากูไม่ได้คิดถึงซึงยอนเป็นคนแรก ไม่ได้เป็นห่วงซึงยอนมากที่สุด ไม่ได้ต้องการซึงยอนมากที่สุด...แต่เป็น แทยอน"
     
      "สิ่งที่มึงพูดออกมาจากใจ...กูหวังว่ามึงจะซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองนะ"
     
      "อือ..ขอบใจมากที่รับฟังกู"  คิบอมตบไหล่ดงเฮเล็น้อยเป็นการขอบคุณ แล้วทั้งสองก็หลับไปในเวลาต่อมาไม่นาน
     
     
      เช้าวันรุ่งขึ้น...ถึงเวลากลับ
                      
      "เฮ้ออออออออ..." เพิ่งมาได้ไม่นานก็ต้องกลับแล้ว ทำให้ซอฮยอนอดเซ็งไม่ได้
     
      "แหมยัยซอ...ทะเลก็ไม่ได้หนีไปไหน อยากมาเมื่อไหร่ก็มาสิจ้ะ" ซูยองบอก
     
      "ค่าาาาาาาาาาาาาาา" ซอฮยอนพยักหน้า ยิ้มให้พี่สาว
     
      "เจออีกที..วันเกิดไอ้บอมนะ" ดงเฮบอกลาสาวๆที่ต้องถึงเวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ประโยคนั้นไปสะดุดคิบอมกับแทยอนเข้า คิบอมหันไปมองแทยอนเพราะรู้ดีว่าวันเกิดของเค๊า จะไม่มีแทยอนอยู่ ซึ่งแทยอนก็หันมามองคิบอมเพราะรู้ว่าตัวเองจะไปได้ไปเหมือนกัน ทำให้ทั้งสองหลบสายตากันแทบไม่ทัน
     
      "มีงานพรอมก่อนไม่ใช่หรอยะ" เจสสิก้าบอก
     
      "เออ จริงด้วย"
     
      "นี่พวกนายไม่คิดจะ..."
     
      "จะอะไร" ซีวอนขมวดคิ้ว
     
      "ยกกระเป๋าพวกชั้นไปที่ท้ายรถซะ"  เจสสิก้าสั่งเสียงเข้ม แล้วมีหรอที่ซีวอนจะไม่ยอม
     
      "มาชั้นช่วย" คิบอมเดินตรงมาหาแทยอน
     
      "ไม่เป็นไร..ชั้นยกเองได้" แทยอนปฏิเสธเช่นเคย  แต่นั่นไม่ได้ทำให้คิบอมถอดใจแต่อย่างใด คำพูดดงเฮยังดังก้องอยู่ในหัว....ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง....
     
      "เอามาเหอะ" คิบอมดึงกระเป๋าแทยอนไปไว้หลังรถตัวเอง แต่แทยอนก็เดินมาเอาออกแล้วย้ายไปไว้ท้ายรถเจสสิก้า แล้วเธอก็ขึ้นไปนั่งรอบนรถทันที
     
      "................."  คิบอมพูดไม่ออก แต่ก็จำใจต้องปล่อยแทยอนไป
     
      "เอ่อ...งั้นเดี๋ยวพวกชั้นไปก่อนนะ..วันนี้ต้องไปเลือกชุดด้วย"  แล้วสาวๆก็ขับรถออกไป
     
     
งานพรอมของนักเรียนที่จบการศึกษาในปีนี้ จัดอย่างยิ่งใหญ่  ทุกคนต่างมีคู่ควงไปงาน รวมทั้งพวกเขาทั้ง 22 คนก็ต้องมีด้วย

      ดงเฮกับซีวอนเดินนำเพื่อของเขาไปหาพวกผู้หญิงที่รออยู่ที่สวนหลังโรงเรียน เมื่อไปถึงทุกคนต่างตะลึง สาวๆทั้ง 9 คนสวยมาก พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานแต่ก็ไม่เคยจะเห็นสาวๆ ปล่อยผม แต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้  ทุกคนเดินออกไปเป็นคู่ๆเหลือเพียงคิบอมกับแทยอนเท่านั้น
     
      "แทยอน..เธอไปกับ...." คิบอมยังพูดไม่ทันจบ แต่ซึงยอนก็เดินเข้ามาก่อน
     
      "พี่ไปกับชั้นนะคะ"  ซึงยอนเดินมาเกี่ยวแขนคิบอม แสดงความเป็นเจ้าของ
     
      "งานนี้ให้เข้าได้เฉพาะที่จะจบนะ เธอจะเข้าไปได้ยังไง...ปล่อย" คิบอมอธิบายแล้วแกะมือซึงยอนออก ทำให้เธอโกรธเลือดขึ้นหน้า
     
      "นี่พี่เป็นแฟนชั้นนะคะ"
     
      "ปล่อยพี่เหอะ"  พูดจบคิบอมก็เดินไปจับมือแทยอน แล้วพาเดินหนีออกไปทันที
     
      "พี่คิบอม....." ซึงยอนได้แต่มองตามอย่างเคียดแค้น
     
      "คิบอม แกทำแบบนั้นทำไม" แทยอนถาม
     
      "ชั้นแค่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง" คิบอมตอบไปตามตรง
     
      "แต่นั่น...ซึงยอนเป็นแฟนนายนะ"
     
      "........แล้วเธอจะให้ชั้นทำไงหล่ะ"
     
      "ปล่อยชั้นแล้วกลับไปาซึงยอน"
     
      "ชั้นขอร้อง...อย่าทำเหมือนที่ชั้นทำกับซึงยอน"
     
      "อย่าเอาไปเปรียบเทียบเพราะชั้นไม่ใช่แฟนของนาย"
     
      'ชั้นสิ...ชั้นเป็นแค่เพื่อนสนิทหนิ'  คิบอมคิด
     
      "ชั้นขอโทษ...เราเข้างานกันเหอะ"
     
      งานพรอมเริ่มขึ้น ทุกคนต่างควงคู่ตัวเองเต้นรำกันอย่างมีความสุข ไม่เว้นแม้แต่คิบอมและแทยอน
     
      "ชั้นรักเธอนะยูริ..." ฮันเกิงที่คู่กันยูริสารภาพรักออกมา ทำให้ซีวอนที่เห็นจึงเอาด้วย
     
      "ชั้นก็รักเธอ...เจสสิก้า" ซีวอนพูดพลางยิ้มละลายใจ ทำให้เจสสิก้าถึงกับเขินจนหน้าแดง
     
      คิบอมมองภาพเพื่อนของพวกเขาบอกรักกัน หลายๆคนจะชอบสารภาพรักกันในงานพรอม ซึ่งอาจเป็นคืนสุดท้ายที่พวกเขาได้เจอกัน คิบอมย้อนมาดูตัวเอง เขามองแทยอนที่อยู่ตรงหน้า เขาคิดว่าสำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่าคืนสุดท้ายอาจเป็นครั้งสุดท้าย ก็แค่อาจจะ..แต่เขากับแทยอนไม่ใช่ พวกเขาคงจะไม่ได้เจอกันอีก
     
      "แทยอน..เธออย่าจากชั้นไปได้มั๊ย"  คิบอมตัดสินใจพูดออกไป
     
      ".........."
     
      "ได้มั๊ย...อย่าไป จากชั้นเลยนะ"  คิบอมคว้าตัวแทยอนมากอดไว้แนบแน่น เขาขอร้องเธอไปแล้ว แต่ทำไมเขากลับไปพูดคำๆนั้นออกไป ทำไม!!
     
      "คิบอม..."
     
      "อย่าไป...ได้มั๊ย"   ในที่สุดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา เขากลั้นมันไว้ไม่อยู่แล้ว เขาไม่อยากให้เธอไปโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก เขาไม่อยากรอคอยโดยไม่มีจุดหมาย
     
      "ความจริงแล้ว...ชั้นไม่ได้อยากไป..ไม่อยากไป"  แทยอนกอดตอบ น้ำตาไหลออกมาอีกคน
     
      "งั้นเธอก็ไม่ต้องไป...ได้มั๊ยแทยอน"  คิบอมมองหน้าแทยอนอย่างจริงใจ
     
      "ชั้น......."  แทยอนอ้ำอึ้งไม่กล้ารับปาก
     
      "ไม่เป็นไร...ชั้นจะถือว่าชั้นได้พูดมันออกไปหมดแล้ว"  คิบอมบอกแล้วก็เดินออกไปทันที
     
      แทยอนวิ่งตามไป แต่ก็ไม่พบ คิบอมกลับไปแล้ว....
     
     
      คิบอมกลับมาถึงบ้าน เค๊าหยิบสร้อยคอของแทยอนขึ้นมาดู เค๊าตั้งใจจะเอาไปให้แทยอนพรุ่งนี้ ก่อนที่เธอจะไปจากเขา....
     
      "เอ่อ..พี่แชยอนครับ  แทอยู่มั๊ย"  คิบอมไปหาแทยอนที่บ้าน แล้วเดินสวนกับแชยอนพี่สาวของเธอ
     
      "ไม่แน่ใจนะ..พี่เพิ่งกลับมาไม่นานเอง ลองเข้าไปดูในห้องนอนดิ" แชยอนบอกพลางชี้ไปที่ห้องของแทยอน
     
      "ขอบคุณครับ"   ว่าแล้วคิบอมก็เดินเข้าไปในห้องของแทยอน แต่พอเข้าเปิดประตูเข้าไปแล้วเขาก็มองไปรอบๆห้องอย่างตกใจ
     
      "แทยอน....."  คิบอมมองไปรอบๆห้อง หัวเตียงมีรูปของเธอที่ถ่ายกับเขาอยู่หลายรูป บนโต๊ะหนังสือเต็มไปด้วยกระดาษโน๊ตที่เขียนบอกความในใจ  โน๊ตบุ๊คที่เปิดทิ้งไว้ รูปของเขาถูกตั้งไว้เป็นเดรสทอป
     
      "นี่มัน..อะไรกัน"  คิบอมทรุดตัวลงคุกเข่ากันพื้น..
     
      "ทำไมเธอไม่บอกชั้น...แทยอน"   เขาได้แต่รู้สึกผิด เธอแอบรักเขามาตลอด ไม่ต่างจากเขาเลย
     
      "ชั้นมันโง่...ชั้นไม่รู้แม้กระทั่งหัวใจของชั้นเอง"
     
      เขาวางสร้อยคอไว้บนที่นอนของแทยอน แล้วก็กลับไป  จนแทยอนกลับมา...
     
      "เอ๊ะ...สร้อย" แทยอนสงสัย
     
      "คะ คิบอม" แทยอนร้อนลน เธอรู้ว่าต้องเป็นคิบอมมาวางไว้แน่ เขารู้ทุกอย่างหมดแล้ว!!
     
     
      .....แทยอน   ได้โปรดอย่าไปจากชั้น  "ชั้นรักเธอ".....
                                                                   คิมคิบอม
                                                                  
                                                                  
      กระดาษใบหนึ่งวางอยู่ข้างๆสร้อย แทยอนร้องไห้ออกมา ..
     
      "ชั้นทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ชั้นกำลังหนีหัวใจของตัวเอง "  แทยอนกำกระดาษใบนั้น มากุมไว้ที่อกข้างซ้ายแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ
     
     
      วันเกิดคิบอม....
     
      "แฮปปี้เบิร์ดเดย์เว้ยเพื่อน"
      "สุขสันต์วันเกิดนะคิบอม"

      คิบอมมองเพื่อนๆที่มา ในงานรวมเขามแค่ 21 คน..แน่นอนว่าอีกคนที่หายไปคือ...หัวใจของเขา คิมแทยอน
     
      "พี่คิบอมคะ..พี่เห็นหนูเป็นตัวอะไร วันเกิดพี่แต่พี่ไม่ชวนชั้น ตลอดเวลาชั้นไม่เคยแทนพี่แทยอนได้เลย แม้กระทั่งวันนี้ใช่มั๊ย"  ซึงยอนโผล่เข้ามาในงาน คิบอมตกใจเล็กน้อย เพราะเขาลืมชวนเธอไปจริงๆ
     
      "พี่มันโง่...พี่บอกพี่ไม่รักเธอ ทั้งที่ตลอดเวลา พี่ไม่เคย..ใส่ใจชั้นเลย  แต่พี่ก็ไม่พูดว่าพี่รักเธอ  ชั้นทนต่อไปไม่ได้ เราเลิกกันเถอะ ชั้นไม่อยากโง่เหมือนพี่" ซึงยอนพูดจบแล้วสะบัดหน้าเดินออกไปทันที
     
      "ชั้นมันโง่.." คิบอมนึกถึงเรื่องทั้งหมด เขาเอาแต่โกหกหัวใจตัวเอง...จนวันนี้ เธอได้จากเขาไปแล้ว
     
      คิบอมกำลังจะเดินออกไปเพื่อทำใจ แต่แล้วก็มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกขึ้น
     
     
      "แฮปปี้เบิร์ดเดย์...คุณคิมคิบวม"
     
     
      "คิมคิบวมงั้นหรอ"  คิบอมสงสัยมาก เสียงที่คุ้นเคย กับชื่อแบบนั้นมีอยู่คนเดียวที่เรียกเขาแบบนี้...
     
      "แทยอน" คิบอมหันไป ภาพที่เห็นตรงหน้า..คิมแทยอน เพื่อนสนิทของเขา เธอไม่ได้จากเขาไป เธอกลับมาหาเขาแล้วในวันนี้
     
      "อารายยยย...จำชื่อชั้นไม่ได้ไง ถึงต้องทวนน่ะ" แทยอนยิ้มให้
     
      คิบอมไม่รอช้า วิ่งเข้าไปกอดแทยอนไว้แน่นด้วยความรัก...
     
      "นี่ของขวัญ" แทยอนยื่นของขวัญให้ คิบอมแกะทันทีที่ได้รับ แล้วเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อ
     
      "ไดอารี่สีขาว"
     
     
      "ใช่ไงไดอารี่สีขาว ...เห็นมั๊ยว่าเธอคนนั้นเอามาให้นายแล้ว" แทยอนพูด
     
      "เธอ...เธอเองใช่ไหม"
     
      "ช่ายยยยยยย...ที่นี่ก็เลิกพูดได้แล้วนะ เพราะชั้นให้แกทุกปี"
     
      คิบอมยิ้มดีใจ ก่อนจะก้มลงมาอ่านการ์ด
     
     
      ......มีความสุขมากๆนะ...ชั้นรักแก ไอ้เพื่อนรัก......
     
      คิบอมอ่านจบก็หุบยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมามองแทยอน
     
      "ชั้นว่าเธอเขียนการ์ดผิดไปนะ" คิบอมบอกหน้าตาย
     
      "ไหนๆ..." แทยอนทำเป็นขอดู
     
      "อ่อ....จริงดิ  เพราะนายไม่ใช่เพื่อนรักชั้นแล้ว"    แทยอนบอก
     
      คิบอมโอบแทยอนไว้อีกรอบแล้วพูดต่อ
     
      "เพราะชั้นเป็นที่รักต่างหาก"
     
     
      และทั้งสองก็กอดกันอย่างมีความสุข  ตอนนี้ความรักทั้งหัวใจของคิบอมได้มอบให้กับแทยอนเพื่อนสนิทของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น...