ฉันเกิดใหม่เป็นตัวละครลับสินะ

ดีจ้าาา~ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองนีดของไรต์เอง ถึงจะเป็นเรื่องที่ไรต์พึ่งคิดเมื่อกี้ก็เถอะ แฮะๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ อาจจะแต่งได้ไม่ลื่นไหลเท่าไหร่ เพราะเป็นเรื่องแรก ก็ฝากติชม คอมเมนต์เป็นกำลังให้ไรต์ด้วยน้าาา #ทุกคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรต์เลยล่ะ #ติดตามด้วยนะ ^^ #จะพยายามไม่ดองนิยายเด้อ #haru #kiyoharu #mirin

Intro

เรื่องราวของฉันเริ่มจากตอนเช้าวันนั้นฉันเดินผ่านร้านหนังสือร้านนึงที่เหมือนพึ่งมาเปิดใหม่ และด้วยความที่ฉันชอบอ่านหนังสืออยู่แล้วจึงเดินเข้าไปในร้านอย่างช่วยไม่ได้ แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับนิยายเล่มหนึ่ง มันก็ดูน่าสนุกดีเกี่ยวกับมิติ สุดท้ายฉันก็ได้มันมาครอบครอง ฉันรีบกลับบ้านเพื่อที่จะอ่านนิยายนั่น น่าแปลกแหะ.. ทั้งที่ฉันไม่สนใจเรื่องเกี่ยวกับมิติเลย แต่พอเริ่มอ่านได้นั้นแปบเดียวก็เหมือนมีคนมาจุดไฟในอกฉันให้มันร้อนขึ้นมา จนฉันหยุดอ่านไม่ได้ แย่ล่ะสิ!! หยุดอ่านไม่ได้เหมือนโดนคำสาปว่าถ้าหยุดอ่าน ฉันคงตายไม่สงบแน่!!!

และแล้วฉันก็อ่านจบจนได้สิน้า

"เอ้ะ! เย็นแล้วเหรอ ออกไปซื้อข้าวกินดีกว่า"เวลาผ่านไปแปบเดียวเอง ได้แต่ถอนหายใจ ฉันที่กำลังจะออกไปซื้อข้าวมากินนั้น ได้มีแมวตัวหนึ่งอยู่บนกำแพงข้างบ้าน มันกำลังจ้องฉันอยู่..

หืมมม..ขนสีขาว ตาสีฟ้า น่ารักจัง ฉันเดินเข้าไปหามันราวกับถูกมนต์สะกด

"อ่ะ!!" รู้สึกเหมือนมีบางอย่างตึงร่างเอาไว้ไม่ให้ขยับ ฉันพยายามขยับ ยิ่งขยับก็ยิ่งรู้สึกชาไปทั้งตัว 

อ้าว? ทำไมขยับไม่ได้!! เรี่ยวแรงก็หายไปจนหมด "อึ้ก!!"อยู่ๆฉันก็รู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นมาที่กลางอก ห..หายใจ มะ..ไม่ออก 

พรึบ!! ปี้บๆ ตึง!!

พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็โดนรถชนเข้าอย่างจัง ร่างกายมันหนักจนขยับอะไรไม่ได้ จะร้องให้คนช่วยก็ไม่ได้อีก เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่?..  แมวตัวนั้น..

ฉันที่ล้มลงอยู่กับพื้น ในขณะที่สติฉันกำลังจะหมดลง ได้มีเงาบางอย่างเคลื่อนเข้ามาใกล้ฉัน "หึ เจ้าก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น..."และหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก จนทุกอย่างมืดลงและดับลงไปในที่สุด เฮ้ย!!เดี๋ยว!!บ้าเอ้ย!! หายใจไม่ออก พระเจ้าท่านเล่นตลกหรือไงกัน บัดซบ!!

ฉันไม่เชื่อว่าเวทย์มนต์มีอยู่จริง จนกระทั่ง วันที่ฉันได้เจอกับตัวเอง รู้สึกน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ