คำตอบจากเฟรนชิพ

เนื้อเรื่อง

วันนี้ ก็คงจะเหมือนกับทุกๆ วันเช้านี้ คงไม่มีเราอยู่เคียงข้างกันเช่นเคย ท้องฟ้าเมืองเชียงใหม่ อากาศแจ่มใส สายลมพัดเอากลิ่นดิน ต้นใม้ใบหย้ามาจาก เชิงดอยสุเทพ ที่นี่ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่ๆคนมากมายเดินขวักไขว่กันไปมาในเช้าวันจันทร์ที่แสนจะวุ่นวาย แม้คนมากมายจะเดินชนกันไปมา แต่แันก็ยังคงรู้สึกเดียวดายเหมือนดังเช่นเคยย ทุกๆวัน ผ่านไปอย่างเลื่อนลอยยย

กลับมาที่ห้องพักด้วยความเหนื่อยอ่อน วันนี้พรุ่งนี้ ก็คงไม่มีอะไรแตกต่างกันนักฉันคิดเช่นนั้น
เปิดลิ้นชักโตะ มีบางอย่าอยู่ในนั้น สมุดปกสีดำ สิ่งที่ฉันคิดว่ามันมีค่ามากมายเมื่อฉันเหงา
พอเปิดออกมา ที่หน้าเดิมๆๆ ที่มักจะยับ และเปียก ปอน ทุกครั้งที่เปิดอ่านมัน
สมุดเฟรนชิฟเล่มนี้ ใครบางคนได้เขียนสิ่งต่างๆ ภายในความคิดของเขาที่ฉันไม่เคยรู้
ไม่เคยมอง ไม่เคยใส่ใจ กับความคิดของเขา ฉันคอยแต่น้อยใจ และ ปิดปากเงียบ
ไม่เคยถาม ว่าเค้าคิดและรู้สึกยังไง แต่จากนั้นมา ฉันได้แต่อ่านมันซ้ำๆทุกค่ำคืน
โดยย คิดเพียงแค่อยากจะย้อนเวลากลับไป แต่ก็รู้ว่าฉันไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงนิสัยของตัวเองได้
ถ้าย้อนเวลากลับไป ฉันก็คงไม่สามารถรั้งอะไรเค้าไว้ได้เพราะเรา เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด

หลังจากอ่านเฟรนชิฟครั้งนี้ ฉันอยากจะตอบว่าสิ่งที่ฉันทำลงไป ถ้ามันมากเกินไป
จะเดินหนีไป อย่างที่เธอได้ทำมันตอนนี้ ฉันก็ไม่อาจจะรั้งเธอได้หรอก เพราะคำว่าเพื่อน อีก ตามเคยย

ปล ขอใช้คำว่าตัวกับเค้านะ เพราะตัวบอกไว้ว่า เค้ามันจะเรียกตัวกับเค้า ตลอด ทุกครั้งที่เราคุยกัน

ถ้าหากวันหนึ่ง ตัวได้พลัดหลงมาอ่าน ก็อย่าโกรธเค้าละ เพราะเค้าก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เค้าทำลงไป บางครั้งมันก็มาจากใจเค้าจริงๆ
และบางครั้ง มันก็มาจากความน้อยใจของเค้าเอง ที่ทำให้ตัวต้องคิดมาก ทั้งๆที่มันอาจไร้สาระกับตัว

ตัวบอกว่าเค้าเป็นผู้หญิงที่บ้าๆบอๆ คนรอบข้างเค้ามักจะมีความสุข
หัวเราะไปกับเค้า แต่ตัวรู้ว่านั่นเป็นแค่ภายนอก ความจริงมีสิ่งมากมาย ที่เค้าเก็บซ่อนไว้
แค่ไม่อยากให้ตัวรู้ ไม่อยากเสียเพื่อน ไม่อยากให้ตัวทำตัวห่างเหิน

เพราะไม่อยากให้เราคิดเกินกว่าเพื่อน



ก็ท่าจะเหมือนที่ตัวบอกไว้
ว่าเค้าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมากก

คอยคิดแต่ สนใจความรู้สึกคนอื่น แคร์มากเกินไป
อะไรมากมาก ที่เค้ามันให้เกินไป ก้ดีไช่ไหม
แต่ตัวก้อบอกว่าเค้าบางทีห่วงตัวเกินไป ห่วงคนอื่นมากเกินไป
จนบางครั้งสิ่งที่เค้า ทำให้ตัวมากเกินไป
จนตัวรู้สึกอึดอัด ตัวกลัว ว่า จะให้เค้าเหมือนที่เค้าให้ตัวไม่ได้
ตัวบอกว่าไม่อยากให้เค้าเสียใจ แต่แล้ว
ก็ ไม่รู้ดิ แต่สุดท้ายย เราทั้งคู่ก้อสร้างช่องว่างขึ้นมา
นับ นับวัน ยิ่งห่างกัน

ไงก้อไม่รุ้แปลกๆ นะ ที่คนคุยกันทุกวัน เจอหน้ากันทุกที
แล้วอยุ่ดีๆตัวกะเค้าก้อไม่พุดกัน ทั้งๆที่มีสิ่งมากมายอยากจะ พูด อยากจะถาม
เจอหน้ากันทุกวันเดินไป ร.ร.ด้วยกันอีก นั่งข้างกัน
เค้ารู้สึกอึดอัดนะ อยากจะถาม "วันนี้สบายดีไม"
"กินข้าวกันไหม" "อยากกินไอติมจัง"
"กลับด้วยกันนะ" "อย่าทิ้งฉันไป"
แต่ทุกคำพูดกลับอยู่แค่ในสมอง หัวแทบจะระเบิด
กับความคิดบ้าๆที่วิ่งวนไปมา แค่เห็นหน้า เค้าก้อแทบจะร้องไห้แล้ว
ไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าสบตา กลัวแวว ตาตัวจะรู้ว่าเค้าคิดยังไง
เค้ากลัวว่าใจเค้าอาจจะไม่ซื่อตรงกับตัว กับคำว่าเพื่อนของเรา

อยากจะคุย แต่ก็แปลก ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ากัน
ตัวบอกว่า ดูแวว ตาเค้าออก เวลาเค้าน้อยใจ
เึค้าชอบ งอล แต่ตัวก้อรู้ ว่าเค้าเป็นแบบนี้
ปกติก้ิอ อดทน เข้มแข็ง ร่าเริง แค่ภายนอกจริงๆ
แต่ตัวก้อดูออก ว่าเค้าเป็นไง เค้าก็แค่อยากให้คนที่อยู่รอบๆตัวเค้ามีความสุข
ไม่ต้่อง อยุ่กับเค้าแบบมีความทุก เค้าพยายยามแล้วนะ ที่จะไม่ทำตัวอ่อนแอให้ตัวเห็น

แต่น้อยใจมาก ทั้งๆที่เดินด้วยกัน ตัวก้อจะไม่คุยกับเค้า แค่มองหน้า สบตา
ตัวก็จะหันไปคุยกับคนอื่น คนที่ไม่ใช่เรา
อิจฉานะรู้ป่าว อิจฉาคนๆนั้น คนที่อยู่ข้างๆตัว ตอนนี้กลับกลายเป็นคนอื่น
ไม่ใช่เค้า ที่ตัวจะหัีนมายิ้ม คุยด้วย กินขนม ไปไหนมาไหนด้วยกัน
คอยถามไถ่ห่วงใยกัน ไม่มีแล้ว คนๆเดิม เง้ออ
เค้าทำอะไร ไม่ได้จริงและไม่รู้จะทำไง

เค้ายอมรับตัวเองไม่ได้ ที่เค้าจะชอบตัว
เค้าไม่อยากให้คำว่าเพื่อนกลายเป็นอื่น แค่อยากเห็น
เห็นตัวอยู่ เคียงข้างเค้า คอยเป็นกำลังใจเหมือนที่ผ่านมา
ตอนนี้เค้า รุ้สึกท้อ ยังไงก้อไม่รู้ เค้ามีเพื่อนมากมาย แต่เค้าก็ไม่รู้สึกถึง
ความอบอุ่น ที่มีเพื่อนอยุ่ข้างกาย เหมือนวันที่ตัวอยู่ข้างๆได้ มันแปลก

"ทำใจ อดทน ซักวันมันคงจะดี" ท่องอยู่ทุกวัน เมื่อไร เวลาจะพัดพาความเศร้าเหล่านี้ ให้โบยย บินจากไป