Demon Empress : จักรพรรดินีปีศาจ

บทนำ

ฤดูหนาวที่แสนยาวนานเกล็ดหิมะสีขาวกระจายทั่วสนามหญ้าของคฤหาสน์หลังหนึ่ง ภายในคฤหาสน์มีห้องหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือ ตำรา หรือนิทานมากมายจนลายตา

แต่ผู้ที่อยู่ในห้องนี้ไม่ได้มาเพื่ออ่านหนังสือเพียงสักเล่มเดียว

มีร่างบางร่างหนึ่งผิวขาวซีดสวมกระโปรงลูกไม้สีดำนั่งไขว้ขาบนโซฟาในห้องอย่างมีความสุข เธอหยิบมีดที่วางไว้บนโต๊ะด้านข้างมาแกว่งไปมาอย่างครุ่นคิดบางอย่าง

ไม่นานนักปากสีแดงเป็นกระจับก็ยกยิ้มขึ้น เธอนำมีดเล่มนั้นมากรีดที่ข้อมือข้างซ้ายของตนเองแล้วปล่อยให้เลือดไหลหยดลงพรมสีขาวจนชุ่มไปด้วยของเหลวสีแดง

เธอเงยหน้าขึ้นเผยใบหน้าขาวซีดและดวงตาสีแดงเลือดนกที่เรืองขึ้นอย่างสนุกสนาน

"ท่านพ่อ ท่านเห็นหรือไม่ เลือดของท่านกับข้าก็เหมือนกัน" เธอกล่าวจบก็โบกมือเบา ๆ ปล่อยพลังที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าออกมาจนทำให้ชั้นหนังสือทั้งหมดล้มลง และเผยให้เห็นร่างในชุดสูทของชายวัย40-50ปี เขามีแผลเต็มตัวคล้ายถูกมีดกรีดจนเป็นทางยาวหลายสิบแผล บริเวณน่องขาซ้ายเนื้อหายไปจนเผยให้เห็นกระดูกสีขาวท่วมด้วยเลือด

ชายคนนั้นทันทีที่ชั้นหนังสือล้มก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวถึงที่สุด จากนั้นก็รีบก้าวเท้าเตรียมจะวิ่งหนีทันที แต่ไม่ทันได้ก้าวเขาก็ต้องก้มมองเท้าตัวเองที่มีงูสีดำรัดแน่นจนไม่อาจหลุดเป็นอิสระ

"อะไรกัน ท่านพ่อจะทิ้งลูกที่น่าสงสารให้อยู่กับเดฟได้ลงหรือ" งูสีดำเหมือนจะรู้ว่าผู้เป็นนายพูดชื่อตนจึงส่งเสียงซื่อ ๆ ออกมา

"นังปีศาจ เจ้าปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!" ชายคนนั้นตะโกนดังสุดเสียงพยายามดิ้นให้หลุดจากงูที่พันธนาการตน แต่เปล่าประโยชน์เลย ยิ่งดิ้นงูตัวนั้นก็ยิ่งรัดขาของเขาแน่นจนเข้าล้มลง

"ลูกเสียใจเหลือเกิน ลูกไม่เคยทำชั่วเสียหน่อย ท่านพ่อว่าลูกเป็นปีศาจชั่วร้ายอย่างในหนังสือพวกนั้นได้อย่างไร"

น้ำเสียงที่เปล่งคล้ายเจ็บปวดรวดร้าวปากสีแดงบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด แต่ไม่นานมุมปากก็ยกขึ้นจนเป็นยื้มกว้าง

"แต่ว่าหากข้าเป็นปีศาจ ไม่ใช่ว่าท่านก็เป็นพ่อข้าหรือ ข้าเป็นท่านเป็น ปีศาจเช่นเดียวกันใยต้องพูดจาร้ายกาจใส่กันเล่า" เสียงหวานเอ่ยช้า ๆ แล้วลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ มือข้างขวาถือมีดสีเงินที่เธอเพิ่งใช้พิสูจน์ความเป็นสายเลือดเดียวกันระหว่างพ่อและเธอด้วยท่าทีผ่อนคลาย

แต่คนที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นกลับดิ้นจนไม่สนใจแม้กระทั่งงูตัวใหญ่ที่รัดตนแน่น เขาพยายามดิ้นจนเลือดไหลออกมาเปรอะพื้น ใบหน้าซีดที่เต็มไปด้วยเลือดเกรอะกังมีหยาดน้ำตาไหลจนล้างเลือดไปบางส่วน

"เจ้า เจ้าปล่อยข้าเถอะ ข้าเป็นพ่อเจ้านะ!"เขาพูดเสียงดังพยายามข่มหญิงสาวตรงหน้า ที่ทำเพียงเอียงคอน้อย ๆ อย่างสงสัย

"ท่านบอกข้าไม่ใช่เหรอ ว่าใครทำท่านเจ็บท่านจะตอบแทนด้วยความตาย ท่านเองก็ขังข้ามา20ปี กรีดเลือดของข้าใช้ทำมนต์ดำ ฝึกวิชา มอบความเจ็บปวดให้ข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมข้าตอบแทนท่านบ้างไม่ได้เล่า"

"ไม่สิ ข้าไม่ควรถามท่านเลย แต่ข้าควรออกไปจากที่นี่เสียที ท่านพ่อ ข้าห่วงใยท่านนัก" พูดจบเธอก็กลายเป็นเงาเรือนลางไปที่ชายตรงหน้าทันที

ฉึก

มีดสีเงินปักที่กลางหน้าผากของชายที่เธอเรียกว่าพ่อ โดยที่คนถูกกระทำไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้อีก เลือดสีแดงไหลลงมาตามหน้าผากที่ซีดขาว ดวงตาเบิกโพล่งอย่างไม่คาดฝัน และน้ำตาที่นองหน้าไหลหยดจนสิ้นลม

หญิงสาวเอียงคอมองภาพตรงหน้าอยู่สักพักใหญ่ ๆ จากนั้นก็ยิ้มกว้างอย่างสนใจ พลางกล่าวกับเดฟด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"เดฟ กินสิ กินเลย"เดฟเงยหน้ามองเจ้านายของมันแล้วก็หันไปมองมองมีดที่ปักอยู่

เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วชักมีดออกจากนั้นเลือดก็ไหลออกมากอีกครั้ง

เมื่อเดฟเห็นดังนั้นมันก็กัดเข้าที่หัวของศพแล้วค่อย ๆ กลืนจนท้องของมันนูนขึ้น ไม่หลงเหลือร่างอันน่าสะอิดสะเอียนร่างนั้นอีก จะเหลือก็เพียงเลือดที่ราวกับใครมาสาดทิ้งไว้ที่พื้นเท่านั้น 

หญิงสาวที่เห็นเห็นสัตว์เลี้ยงของเธอกินอาหารหมดแล้ว จึงยกมือลูบหัวของมันอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเอ็นดูรักใคร่

"อาหารสกปรก แต่กินไปก่อนเถิด"