รู้มั้ย ฉันขาดเธอไม่ได้

บทที่ 1

-เมื่อเรารู้จักกัน-


ตอนนี้ฉันอยู่ปี1แล้วนะ ฉันชื่อ จินนี่ เป็นลูกครึ่ง ไทย-อเมริกา ตอนนี้ ฉันเรียนที่ มหาวิทยาลัยรังสิต คณะ บัญชีฯ แล้วพี่ๆของฉัน กำลังมาเตรียมรับน้อง

อ้าว น้องๆค่ะ น้องๆคนไหนที่อยู่ คณะบัญชีฯมาทางนี้ค่ะ

นั่นไงพี่ๆกำลังเรียกอยู่เลย ฉันคงต้องไปแล้ว ฉันวิ่งเหยาะๆ แล้วเมื่อนั้น ฉันก็สะดุดก้อนหินเท่าเม็ดทุเรียน ฉันล้มลงไปนอนกับพื้น มีผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยฉันไว้

เอ๊า!!!! เธอ ลุกขึ้นมาสิ เป็นไรมากมั้ยเนี่ย ยัยซุ่มซ่าม ผมยื่นมือให้เขาจับ แต่ยัยนั่นกับปัดมือผมทิ้ง


ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องมาช่วยฉันก็ได้!!!!!!! ฉันลุกขึ้นมาพร้อมตะโกนใส่เขา เขาทำท่าหัวเราะนิดๆ

หัวเราะไรย่ะ อีตาบ้าา!!!!!

ก็หัวเราะคุณแหละ ผมบอกยัยซุ่มซ่ามนั่น แต่ยั่ยนั่นกลับสะบัดหน้าหนี

ผมบอกยัยนั่นอีกว่า คุณเป็นหนี้ผมนะ

ยัยผู้หญิงซุ่มซ่าม นั่นบอกผมว่า ฉันเป็นหนี้อะไรคุณห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!

ก็ที่ผมช่วยคุณไง แต่ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งหนีผม แต่ผมจับแขนเธอไว้ทัน ทันใดนั้นเธอถามว่า

" นี่นายจะตามฉันทำไม " รุ่นพี่ฉันเรียกแล้ว

ผมถามผู้หญิงน่าตาน่ารักว่า " คุณชื่ออะไรหรอ "

ฉันพูดโพล่งไปว่า นายจะอยากรู้ไปทำไม

ผมตอบเธอว่า ก็ผมอยากรู้หนิ

เรารู้จักกันหรอ ฉันพูดใส่นายปลิงทะเล

ใช่ผมรู้จักคุณแล้วนะ คุณจินนี่

คุณรู้ชื่อ ฉัน ได้ยังไง ห๊ะ !!!!!!!!!!!

อ้าวก็ป้ายชื่อคุณ ไง N'จินนี่ บัญชีฯ

ฉันมองป้ายชื่อตัวเอง นี่ อ๊ะ.......อี.... ตาบ้า ฉันไปละ

อ้อ ไหนดูซิ นายชื่อไร โอ๊ะ โอ๋ นายชือกอล์ฟหรอกหรอ แหม เรียน แพทย์ ด้วย

อ๊ะ ฉันไปแล้วนะ รุ่นพี่ฉันเรียกแล้ว

คุณติดหนี้ผมอยู่นะ ผมบอกเธอ เธอตอบกลับว่า อืมงั้นเจอกันหน้า อาคารฉันแล้วกัน

ไปล่ะ เธอบอกผม

จากนั้นร่างน้อยๆ บางๆของเธอก็เดินไปหารุ่นพี่คณะของเธอ ส่วนผมก็คงต้องไปหารุ่นพี่ของตัวเองเช่นกัน




บทที่ 2


พรหมลิขิต ใช่มั้ย

หลังจากรับน้องเสร็จแล้ว ฉันก็กำลังจะขับรถกลับบ้าน เดี๋ยว4ทุ่มก็ต้องออกมาอีก ไปนอนเอาแรงก่อนดีกว่า

เฮ้!! คุณ จินนี่ ผมเรียกเธอเสียงดัง

ฉันหันขวับไป ตายจริง ฉันลืมเรื่อง นายกอล์ฟไปเลย คนจะกลับบ้านไปนอน ต้องมาคุยกะอีตานี่อีก ฉันล่ะเบื่อ

อ้าวว่าไง คุณจะคุยอะไรกับฉันหรอ ฉันถามด้วยน้ำเสียงรำคาญปนความเหนื่อย(ฉันเกลียดนายนี่เข้าไส้เลยแหละ)

ฉันหันไปถามเขา แล้วหันกลับมาพึมพัม กับตัวเอง

ฉันกำลังหันไป แต่นาย กอล์ฟ ก็โผล่มาตรงหน้าฉันพอดี ปากเขากับปากฉันกระทบกัน ฉันจึงหันหน้าหนี

ฉันเลยแกล้งถามเขาว่า มีอะไรว่ามาๆ ฉันจะกลับไปนอน

คุณช่วยไปส่งผมที่หอหน่อยได้มั้ยครับ คุณจินนี่ ผมถามคุณจินนี่ด้วยเสียงที่อ้อนวอน

หอนายอยู่ไหนหล่ะ หอของผมอยู่ในมหาลัย นี่แหละครับ

ฉันอ้าปากหวอ นี่นายจะบ้าหรอ เดินไปไม่เป็นรึไง ฉันจะกลับบ้าน ฉันตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงที่ เบื่อหน่าย

ก็ได้ แต่คณะคุณไม่ได้นอนหอหรอ ปีหนึ่งนอนหอไม่ใช่หรอ ผมถามเขาด้วยความสงสัย

ครูเว้นฉันไว้คนนึงย่ะ ฉันตอบแบบสุดจะทน แล้วคุณอยู่กับใครหล่ะ ผมถามผู้หญิงน่ารักอย่างสงสัย อยู่คนเดียวไง พ่อแม่ฉันอยู่ อเมริกา