คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : _ C H A P T E R 2 9 : j u s t a c c i d e n t ! +k i s s m e (100%!!!)
บริเวณถนนใหญ่ใจกลางเมือง ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆแต่รถกลับติดมากจนน่าหงุดหงิด ท้องฟ้าสีครามเริ่มมีเมฆครึ้มมาปกคลุม เป็นสัญญาณบอกว่าฝนคงจะตกลงมาในอีกไม่ช้า...
คนรูปหล่อที่นั่งอยู่ภายในรถถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
ตอนแรกเขากะว่าจะไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านเจ้าประจำให้อารมณ์เย็นขึ้นก่อนแท้ๆ หลังจากที่เพิ่งจะปวดประสาทไปกับพฤติกรรมของจ้าเด็กรูปปั้นคิมคิบอม แต่เห็นทีตอนนี้คงจะไม่ได้ซะแล้วเพราะตอนนี้แค่ขับรถให้ไปถึงบริษัทก่อนที่ฝนจะตกลงมาก็ยังไม่แน่ว่าจะทันเวลาหรือเปล่า...
สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากสีแดงมาเป็นสีเขียวแต่รถบนท้องถนนกลับค่อยๆเคลื่อนตัวไปอย่างช้ๆ ซีวอนถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปในซอยแคบๆซอยหนึ่งซึ่งเป็นทางลัดไปบริษัท...
รถคันหรูเคลื่อนตัวอย่างช้าๆเนื่องจากว่าซอยเป็นซอยแคบ แล้วก็กลัวว่ารถจะไปเฉี่ยวชนกับอะไรเข้าด้วย
ในขณะที่รถคันหรูกำลงัเคลื่อนตัวผ่านบ้านหลังหนึ่งซึ่งดูจะเป็นบ้านที่มีลักษณะเหมือนตึกซะมากกว่าเพราะว่าเป็นบ้านที่ไม่มีรั้ว พอเปิดประตูเข้าไปก็จะเจอกับข้างในตัวบ้านเลย (บ้านสไตล์loft) เมื่อก่อนเขาก็มองว่าบ้านแบบนี้ดูมีสไตล์ดี แต่พอมาวันนี้ความคิดของเขาก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อ...
เพล้ง ง!!!
“เห้ยย!!!” เสียงทุ้มร้องออกมาอย่างตกใจแล้วหันไปมองเบาะตรงด้านข้างคนขับด้วยสายตาอึ้งๆ...
กระถางต้นไม้ขนาดใหญ่จากที่ไหนสักแห่งแตกออกเป็นสามชิ้น เศษดินจำนวนมากกระจายเลอะไปเต็มเบาะและกระเด็นมาถึงตัวของเขาเองด้วย ส่วนต้นไม้ที่เดิมทีอยู่ในกระถางตอนนี้มันก็ได้ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว...
“กระ...จก...” เสียงของซีวอนฟังดูจะอึ้งมากไปกว่าเดิมเมื่อเงยหน้าขึ้นไปแล้วพบว่ากระจกรถของตัวเองได้แตกออกเป็นรูขนาดใหญ่
เปรี้ยง !!!! ซา าา...
ยังไม่ทันที่เขาจะได้คิดหรือทำอะไรต่อฝนก็กระหน่ำเทลงมาอย่างหนักราวกับว่าต้องการเยาะเย้ย...
และฝนตกหนักอย่างนี้ กระจกรถที่แตกเป็นรูก็ทำให้ในรถเปียกไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย
“oh god...นี่มันอะไรกันวะเนี่ยยยย!!” เขาพูดพร้อมกับใช้มือหนากระแทกคอนโซลรถด้วยอารมณ์เสียจนถึงขีดสุดก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าบ้านที่คาดว่าคงจะเป็นเจ้าของไอ้กระถางตนไม้นั่น
“ย่าห์!! เธอที่ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสามน่ะลงมาเดี๋ยวนี้เลย ลงมา!” ซีวอนพูดพร้อมกับกระดิกนิ้วเรียกสาวร่างบางด้วยท่าทางเอาเรื่อง เพียงไม่นานเธอก็ออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับร่มสองคันในมือ...
“อ...อันยอง แหะๆ..”คนหน้าสวยกล่าวทักทายตามมารยาทพร้อมกับยิ้มแห้งๆออกมาก่อนจะยื่นร่มในมือให้ซีวอนอย่างหวาดๆ...
ซีวอนยื่นมือไปรับร่มจากคนสวยตรงหน้าด้วยหน้าตาที่ดูอึ้งไปเล็กน้อย... เพราะว่าทีแรกเขาคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นผู้หญิงซะอีก ก็หน้าสวยแถมยังร่างอรชอนอ้อนแอ้นซะขนาดนั้น แล้วไหนจะผิวขาวเนียนนั่นอีก ...
ทันทีที่ตระหนักด้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรซีวอนก็ส่ายหัวไปมาหลายๆครั้ง ....ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาสนใจว่าคนตรงหน้าจะเป็นยังไงสักหน่อย เขาควรสนใจรถของเขาต่างหาก...
“เธอจะเอายังไงก็ว่ามาเลย”
“เอ่อ คุณทำประกันไว้ใช่มั้ยครับ?...ส่วนที่นอกเหนือจากนั้นเดี๋ยวผมจะรับผิดชอบเอง”
“ประกัน? ....ประกันหรอ?...เธอมาดูนี่” พูดเสร็จซีวอนก็จับข้อมือบางๆแล้วพาเดินมาด้านหน้ารถแล้วชี้ไปที่ป้ายทะเบียน
“ฉันเพิ่งจะไปถอยรถมาไม่กี่วันนี้เอง ประกันอะไรที่เธอว่าน่ะยังไม่มีหรอก- -“
”-.-“ คนสวยที่ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดีจึงได้แต่ยืนนิ่ง
‘ทำไมกูจะต้องมาเจอพวกอีไฮโซด้วยวะ- -!!!’
“แล้วทีนี้เธอจะเอายังไง?”
“ถ้าผมรับผิดชอบทั้งหมดนี้ต้องจ่ายเท่าไหร่?”
“เท่าไหร่?...เห้อะ! เชื่อได้เลยว่าเธอคงไม่มีปัญญาจ่ายหรอก ดูท่าทางแล้วคงยังเรียนหนังสือไม่จบสินะ ถ้าเธอยังแบมือขอตังค์พ่อแม่ใช้อยู่ก็อย่ามาทำเป็นพูดอวดนักเลย เงินมันก็ไม่ใช่น้อยๆ สงสารพ่อแม่เธอบ้าง อ้อ แล้วที่สำคัญกว่านั้น ถ้าวันนี้ข้างๆฉันมีคนนั่งมาด้วยเธอจะรับผิดชอบยังๆไง ชีวิตคนทั้งชีวิตเธอจะรับผิดชอบยังไงพูดมาสิ!”
“โว๊ย!!” คนสวยตะโกนออกมาอย่างสุดจะทนแล้วเควี้ยงร่มทิ้งลงไปที่พื้น สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักทำให้เสื้อบางๆนั่นลู่แนบลงกับเนื้ออย่างง่ายดาย...
“นี่ฉันอุตส่าห์พูดจาดีๆด้วยแล้วนะ...แม่ง คุณเป็นผู้ชายภาษาอะวะเนี่ยบ่นมากชิบหายเลย ก็บอกไปแล้วไงว่าจะรับผิดชอบๆแล้วยังจะเอาอะไรอีกห้ะ? เงินที่จะใช้น่ะมันก็เงินแม่ฉัน แม่ฉันรวยโว๊ยยย ฉันไม่ได้ไปแบมือขอตังค์แม่คุณใช้สักหน่อยแล้วคุณจะมาบ่นทำซากอะไร แล้วก็ถ้าวันนี้มีคนนั่งมาข้างๆคุณคนคนนั้นเค้าก็คงจะเป็นแฟนคุณสินะ แฟนคุณคงจะต้องหัวแตกตายเพราะกระถางต้นไม้ของฉัน พอเค้าตายเค้าก็จะมาเข้าฝันฉันแล้วบอกว่า ‘ขอบคุณนะคะ..ที่ทำให้ชั้นหลุดพ้นจากผู้ชายแย่ๆนั่นสักที!!’ “
“-0-“ ซีวอนถึงกับอ้าปากค้าง มองคนสวยตรงหน้าที่เถียงจนแทบจะไม่ได้ใช้อากาศหายใจ พอเถียงเสร็จก็ถึงกับหอบจนแผ่นอกบางๆนั่นสะท้านขึ้นลงตามแรงหายใจเข้าออก....
ตอนนี้ใบหน้าสวยกำลังจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง จนซีวอนเริ่มจะรู้สึกสับสนแล้วว่าคนที่ทำผิดคือคนหน้าสวยหรือว่าตัวเค้าเองกันแน่- -
“อ้อ..แล้วคุณก็รู้เอาไว้ด้วยนะว่าคุณไม่ได้เสียหายแค่ฝ่ายเดียว กระถางต้นไม้ลายมังกรของชั้นน่ะชั้นซื้อมาจากประเทศไทยเชียวนะ มันแพงมาก! แล้วต้นไม้ต้นนั้นก็เป็นพันธ์หายากมากๆเลยด้วย ซึ่งตอนนนี้มันก็นอนแอ้งแม้งอยู่ในรถคุณนั่นแหละ!!”
“นี่สรุปฉันผิดหรอวะ- -? เอางี้ๆๆ...เอาเบอร์เธอมาดิ”
“จะเอาไปทำไม- -“
“ก็เอาไว้โทรคุยกันสิ เสียหายกันเยอะขนาดนี้สงสัยคงต้องคุยกันยาว หรือเธออยากยืนตากฝนคุยกัน?”
“.......”
“เงียบทำไมว่าไงล่ะ- -?”
“เออๆ ก็ได้xxx-xxx-xxxx .... ”
“ชื่ออะไร”
“ฮีชอล- -“ คนสวยพูดเสียงห้วนๆแล้วกรอกตามองไปทางอื่น...
ก่อนหน้านี้เคยมีผู้ชายมาจีบมาขอเบอร์ก็หลายต่อหลายครั้ง แต่สวยเลือกได้อย่างเขาก็ต้องเล่นตัวหน่อยเลยแทบจะไม่ได้ให้เบอร์ใครไปเลย พอมาตอนนี้ต้องยอมให้เบอร์คนอื่นง่ายๆถึงจะด้วยเหตุจำเป็นแต่ก็รู้สึกเสียเซลฟ์แปลกๆ...แถมไอ้คนที่มาขอเบอร์ยังเป็นสุดหล่อ แถมยังไฮโซซะด้วยสิ-.-“
“ฮีชอล...ยิงไปแล้วนะ ฉันชเวซีวอน เมมเอาไว้ด้วยล่ะ...แล้วคุยกัน” พูดแล้วซีวอนก็เดินอ้อมมายังฝั่งคนขับ ก่อนจะขึ้นรถแล้วค่อยๆขับออกไป
ฮีชอลมองตามรถป้ายแดงที่กำลังขับห่างออกจากตัวเองไปแล้วยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“ชเวซีวอน...ท่าทางรวยน่าดู แต่ขับรถสภาพแบบนั้นกลับบ้านไม่อายหรอวะน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าXD”
ทางด้านซีวอนพอขับรถพ้นออกมาจากซอยนั้นได้ก็รีบบึ่งรถไปที่บริษัททันที ถือว่าโชคดีอยู่บ้างที่ฝนกำลังตกหนัก ผู้คนที่ขับรถสวนไปมาเลยไม่ค่อยได้สังเกตุเห็นความเสียหายของรถเขากันเท่าไหร่นัก...
ตอนนี้รถจอดนิ่งอยู่หน้าบริษัทเรียบร้อยแล้ว ซีวอนเหลือบไปมองต้นไม้พันธุ์หายากที่ฮีชอลว่าแล้วหยิบมันขึ้นมาดู
“หึ...พันธุ์หายาก ดูยังไงมันก็ใบไม้แห้งชัดๆ” พูดแล้วซีวอนก็ขำออกมาเบาๆเมื่อนึกถึงท่าทางของคนสวยตอนที่เถียงแทบขาดใจขนาดนั้น...
“ผู้ชายบ้าอะไรวะปากจัดอย่างกับผู้หญิง เถียงทีนี่ฟังแทบไม่ทัน”
“...แต่สวยเหวี่ยงแบบนั้นก็ดูมีสเน่ห์ น่าสนใจไปอีกแบบแหะ...”
(ต่อแล้วจ้ะ><)
ภายในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่...
คุณชายผู้เป็นเจ้าของบ้านกำลังตีหน้าขรึมแล้วส่งสายตามองไปยังคนรักของตนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาออก ...
ส่วนคนที่รู้ถึงความผิดที่ตนเองได้ก่อไว้ก็ถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลมาตามใบหน้าหวานๆนั่น...ถึงอากาศภายในห้องจะหนาวแต่พอได้รับสายตาแบบนั้นจากคิบอมทงเฮกลับรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“จ..จริงหรอฮะพี่ซีวอน จะไปที่มกโพจริงๆหรอ” ร่างเล็กถามตาเป็นประกายพร้อมกับเข้าไปเกาะแขนพี่ชาย เพียงได้ยินคำว่ามกโพซึ่งเป็นบ้านเกิดของตัวเองใจดวงน้อยมันก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปซะแล้ว...
“จริงสิ พี่จำโกหกเราทำไมล่ะ” ซีวอนบอกแล้วยกมือขึ้นไปลูบหัวทุยๆของน้องตัวเองอย่างเอ็นดูทำเอาใบหน้าหวานถึงกับเผยยิ้มออกมาเมื่อคิดว่าจะได้กลับไปที่บ้านเกิดของตัวเองอีกครั้ง
“แล้วสรุปเอาไงทงเฮ จะรับงานนี้มั้ย?”
“รับสิฮะ^____^” ตอบเสียงใสพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างๆให้พี่ชายตัวเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองนั้นไปปะทุอารมณ์ของใครบางคนเข้าแล้ว...
“คิบอมจ้องผมนานแล้ว เอ่อ...มีอะไรรึเปล่าฮะ?” ในที่สุดคนตัวเล็กก็ทำเป็นใจกล้าถามออกไปทั้งๆที่ความจริงก็รู้อยู่แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้คิบอมเอาแต่จ้องตัวเองแบบนี้คืออะไร
“แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะ” คิบอมตอบเสียงนิ่งโดยที่ยังนั่งจ้องคนตัวเล็กอย่างไม่วางตา
“ง..งั้นผมต้องทำยังไงคิบอมถึงหายโกรธ (. .)”
“ไปบอกไอ้หมอนั่นว่านายจะไม่ไปแล้ว”
“แต่ว่าผมอยากไปนี่นา”
“ทำไมนายต้องอยากไปมกโพขนาดนั้นด้วยห้ะทงเฮ - -?”
“ก็ผมไม่ได้กลับไปที่นั่นนานแล้วน่ะสิฮะ” เสียงใสตอบเสร็จก็อมยิ้มน้อยๆ เพียงได้นึกถึงอากาศเย็นสบายที่มกโพก็อดตื่นเต้นและดีใจไม่ได้
“กลับไปที่นั่น?” คิบอมถามพร้อมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย
“มกโพเป็นบ้านเกิดผมน่ะฮะ...แหะๆ”
“...ถ้าอย่างนั้นฉันพานายไปเองก็ได้ นายไม่จำเป็นต้องไปกับไอ้พี่ชายของนายหรอก” คิบอมหยุดเงียบใช้ความคิดสักพักก่อนจะพูดยื่นข้อเสนอให้ทงเฮ
จากที่เมื่อครู่ได้เห็นรอยยิ้มของคนรักยามนึกถึงบ้านเกิดของตนเอง ดูแล้วทงเฮคงจะมีความสุขไม่น้อยหากได้กลับไปที่นั่น แล้วมันก็คงจะดีกว่าถ้าเกิดว่าทงเฮไม่ได้ไปทำงานที่นั่นกับซีวอน แต่ว่าไปเดทกับเขาเพียงสองคน...
“แต่ผมอยากไปกับพี่ซีวอนด้วยนี่นา” ร่างเล็กเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะพอจะรู้ว่าสิ่งที่ตนเองพูดออกไปคงจะทำให้คิบอมไม่พอใจเป็นแน่ ใบหน้าหวานก้มลงต่ำ เตรียมพร้อมรับฟังถ้อยคำที่คิบอมจะพูดต่อว่าตนเองหลังจากนี้...
“อืม...ถ้านายอยากไปกับพี่นายมากขนาดนั้นนายก็ไปเถอะ” ดูเหมือนจะผิดคาด...
คิบอมไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจออกมาอย่างที่คิดไว้ แต่กลับเอ่ยอนุญาตทงเฮง่ายๆด้วยคำพูดที่ฟังดูเหมือนจะประชดประชัน
ทงเฮเงยหน้าขึ้นมาอย่างงงงวยแล้วสบตากับคิบอมได้เพียงสักพัก จากนั้นร่างโปร่งก็ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป
“ค...คิบอม” เสียงหวานเอ่ยรั้งคิบอมไว้แต่คิบอมไม่คิดที่จะหันกลับมาดูสักนิด ร่างโปร่งเดินออกจากห้องรับแขกแล้วขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที มือหนาออกแรงปิดประตูเสียงดังตามแรงอารมณ์ของตัวเองก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา นิ้วเรียวกดรีโมทเร่งปุ่มวอลุ่มให้ดังที่สุดแล้วเขวี้ยงมันทิ้งไปทางอื่น...
พี่ชายของแฟน... ถ้าใครมารู้เข้าว่าตอนนี้เขากำลังหึงหวงแฟนตัวเองกับชเวซีวอนอยู่เขาคงจะต้องถูกมองว่าเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ... แต่ของแบบนี้ใครไม่มาเจอกับตัวก็คงจะไม่เข้าใจ หลายๆอย่างที่เขาได้เห็นในวันนี้ตั้งตอนที่ทงเฮกอดกับซีวอน กล้าขึ้นเสียงใส่เขาก็เพราะซีวอน แถมล่าสุดยังกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำอีกว่าอยากจะกลับไปบ้านเกิดกับซีวอน ....
ซีวอน ซีวอน ซีวอน ...ตอนนี้คิบอมรู้สึกว่าชื่อนี้มันจะตามหลอกหลอนเขาเสียเหลือเกิน แต่ไม่ได้คิดพิศวาทอะไรหรอกนะ- - เขากำลังอิจฉาผู้ชายคนนี้ต่างหาก อิจฉาที่ทงเฮดูเหมือนจะแคร์ความรู้สึกของชเวซีวอนซะเหลือเกิน ซึ่งในทางกลับกัน...
คิบอมรู้สึกว่าทงเฮไม่แคร์ความรู้สึกของเขาเลย...
....มันอาจจะดูงี่เง่าไปหน่อยถ้าตอนนี้เขากำลังรู้สึกว่าความน้อยใจมันกำลังก่อตัวขึ้นมาทีละน้อย...
“หึ...ถ้างานนี้นายไม่มาง้อฉันฉันจะโกรธจริงๆด้วยทงเฮ” ...
ตั้งแต่ที่คิบอมเดินขึ้นห้องไปเวลาก็ได้ผ่านล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นแล้ว แต่จนถึงตอนนี้คิบอมก็ยังคงเอาแต่อยู่ในห้อง ไม่ยอมลงมาข้างล่างสักที...
ทงเฮมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด รู้ตัวว่าเป็นคนทำให้คิบอมโกรธแต่กลับไม่รู้ว่าจะทำให้คิบอมหายโกรธได้ยังไง จะเข้าไปพูดด้วยตรงๆก็กลัวว่าจะโดนตะคอกหรือไม่ก็ทำเป็นเฉยเมยกลับมาอีก...
“คุณพ่อบ้านฮะๆ” เสียงหวานเอ่ยเรียกคุณพ่อบ้านที่กำลังยกอาหารมื้อเย็นมาวางไว้บนโต๊ะ
“ครับคุณหนู?”
“เอ่อ ... คิบอมเค้าไม่ลงมากินข้าวเย็นหรอฮะ?”
“ออ...วันนี้คาดว่าคงจะอารมณ์ไม่ดีมั้งครับเลยไม่ยอมลงมา คุณชายเขาเป็นแบบนี้ประจำ^^”
“อ..อ่อ” ว่าแล้วทงเฮก็พยักหน้า แล้วตอนนี้เขาก็มั่นใจเต็ม100%เลยว่าสาเหตุที่ทำให้วันนี้คิบอมอารมณ์ไม่ดีก็คือคำพูดของเขาเองTT”
“ไปง้อคุณชายสิครับ... ถ้าคุณหนูไปง้อคุณชายต้องหายโกรธแน่ๆ^^”
“เอ๋ ?”ทงเฮร้องออกมาอย่างสงสัย
...สายตากับท่าทางของเขามันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยหรอเนี่ยTT...
“อ่า...งั้นถ้ากินข้าวเสร็จแล้วคุณพ่อบ้านช่วยทำนมอุ่นๆให้ผมสักแก้วได้มั้ยฮะ”
“ได้สิครับคุณหนู^^”
“แหะๆ ขอบคุณนะฮะ^_____^”
...ผ่านไปไม่นานร่างเล็กก็รับประธานอาหารเสร็จเรียบร้อย เนื่องจากตัวเล็กนิดเดียวปริมาณอาหารที่กินก็น้อยตามลงไปด้วย เลยใช้เวลากินเพียงแป๊บเดียวเท่านั้น
ตอนนี้ร่างเล็กกำลังเดินขึ้นบันไดไปยังชั้น2ของบ้านพร้อมด้วยนมอุ่นๆ1แก้วในมือ ในใจเริ่มคิดกังวลไปต่างๆนานากลัวว่าคิบอมจะโกรธมากจนไม่ยอมคุยด้วย หรือไม่ก็อาจโดนคิบอมไล่ตะเพิดออกมาข้างนอก พอคิดได้แบบนั้นร่างเล็กก็ชักหวั่นใจไม่กล้าเข้าไปเจอหน้าคิบอม แต่มาคิดได้ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ทัน เพราะตอนนี้ได้มายืนอยู่หน้าห้องคิบอมเรียบร้อยแล้ว
ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆรวบรวมความกล้าก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แต่ทันทีที่ประตูเปิดออกร่างเล็กก็ต้องรีบยกมืออีกข้างขึ้นมาปิดหูไว้ทันที
“ทำไมคิบอมฟังเพลงเสียงดังอย่างงี้เนี่ย><” ว่าแล้วร่างเล็กก็รีบปิดประตูแล้วเอานมไปวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปกดปุ่มเบาเสียงเพลงลง
“ฮู่ว...” ร่างเล็กถอนหายใจแรงๆแล้วหันไปมองคิบอม...
ร่างโปร่งกำลังนอนหลับตาเหยียดขาอยู่บนโซฟา โดยใช้มือข้างหนึ่งหนุนแทนหมอนส่วนอีกข้างวาดพาดไว้ที่หน้าผากของตัวเอง
....ขนาดเวลานอนยังจะดูดี- -
“เสียงดังขนาดนี้หลับเข้าไปได้ยังไงนะคิบอม” พูดแล้วร่างเล็กก็เดินไปนั่งลงตรงพื้นข้างๆโซฟาก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคิบอมที่กกำลังหลับใหล...
“คิบอมตอนหลับเหมือนเจ้าชายนิทราเลย...” เสียงหวานพูดแล้วเอานิ้วไปแตะเบาๆที่แก้มป่องของร่างสูง
“เจ้าชายนิทราแก้มป่องจังฮะ...ขนตาก็ยาว แถมจมูกก็โด่งมากๆเลยด้วย แล้วปากก็...”
“น่าจูบล่ะสิ”
“อ๊ะ๐/////////๐” ร่างเล็กร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆร่างสูงก็พูดออกมาทั้งๆที่ตายังหลับสนิท ทีแรกคิดว่าคิบอมอาจจะแค่ละเมอ แต่ความคิดนั้นก็ต้องเปลี่ยนไปทันทีเมื่อหลังจากนั้นคิบอมค่อยๆลืมตาขึ้นมา...
“หึ- -“
“เอ่อ..เอ่อ...น...นมอุ่นๆรีบกินซะนะฮะ ผมไปอาบน้ำล่ะ!!” ว่าแล้วร่างเล็กก็รีบวิ่งแจ้นไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนออกมาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
คิบอมมองตามทงเฮที่วิ่งหน้าแดงหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็แค่นหัวเราะออกมา จะว่าไปนั่นมันก็เป็นภาพที่เห็นจนชินตาไปซะแล้ว เพราะเวลาเขินทีไรทงเฮก็จะเป็นแบบนี้ไปซะทุกที...
พอคิบอมหันมาที่โต๊ะก็เห็นแก้วนมอุ่นๆที่ทงเฮเป็นคนเอามาให้ มือหนาหยิบมันขึ้นมามองก่อนะยกยิ้มมุมปาก...
“ง้อด้วยนมแก้วนี้น่ะหรอ?....มันจะง่ายไปหน่อยล่ะมั้งลีทงเฮ”
ไม่นานเกินรอร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ
เมื่อสายตาหวานเหลือบไปเห็นแก้วนมยังคงวางไว้อยู่ที่เดิมแถมยังมีนมอยู่เต็มแก้วจึงหันไปมองคิบอมอย่างสงสัย
“ทำไมไม่รีบกินล่ะฮะ เดี๋ยวนมก็เย็นหมดหรอก”
“ฉันโกรธนายอยู่ ฉันไม่กินของที่นายเอามาให้หรอก- -“ คิบอมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามปกติ แต่มันแฝงไปด้วยอารมณ์งอนเล็กๆ...
“อ...อ้าว คิบอมยังไม่หายโกรธอีกหรอ(. .)”
“ก็เพิ่งจะพูดไปเมื่อกี้ว่ายัง- -“
“แล้วผมต้องทำยังไงคิบอมถึงจะหายโกรธล่ะ(. .)”
“ง้อสิ” คิบอมพูดพร้อมกับส่งสายตาไปมองร่างเล็กที่ยืนทำหน้าหงอยอยู่ตรงหน้า พอได้สบตากับคิบอมใบหน้าหวานก็ก้มลงต่ำ ประกอบกับดวงตาคู่สวยที่มีน้ำใสๆคลออยู่เต็มหน่วย คิบอมเห็นท่าทางสำนึกผิดแบบนั้นแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาซะให้ได้ ตอนแรกเขาโกรธทงเฮมากๆก็จริง เพราะตั้งแต่เกิดเขาก็ถูกเลี้ยงดูแบบตามใจมาโดยตลอด อยากทำอะไรก็ทำ อยากได้อะไรก็ต้องได้ พอมาถูกร่างเล็กขัดใจเข้าแบบนี้ก็เลยต้องโกรธเป็นธรรมดา แต่ว่าเขาก็เริ่มจะหายโกรธก็ตั้งแต่ตอนที่ร่างเล็กเอานิ้วมาลูบๆคลำๆที่แก้มเขานั่นแหละ...
...ก็ทำตัวน่ารักขนาดนี้ใครจะไปโกรธลง อยากจะแกล้งซะมากกว่า...
ร่างเล็กพอได้ยินคิบอมพูดแบบนั้นก็ค่อยๆเดินไปนั่งข้างๆคิบอม มือเล็กจับมือหนาขึ้นมาวางแนบไว้กับแก้มของตนเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับร่างสูง ธรรมดาดวงตาคู่นี้ก็หวานมากอยู่แล้ว แต่พอได้มีน้ำตาที่คลออยู่ตอนนี้มันช่วยขับให้ดวงตาคู่นั้นดูหวานมากขึ้นกว่าเดิมอีก...
...หวานจนคนมองอย่างคิบอแทบจะละลาย...
“คิบอมอย่าโกรธผมเลยนะฮะ” แค่เห็นการกระทำที่น่ารักๆนั่นคิบอมก็แทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นๆแล้ว พอได้ยินความพูดน่ารักๆตามมาจึงทนไม่ไหวเผลอหลุดยิ้มออกไป แต่ด้วยฟอร์มที่มีอยู่เยอะจึงทำให้พูดออกไปว่า...
“ง้อแค่นี้อะนะ?”
“อื๊อ~...” ร่างเล็กร้องออกมาเบาๆพร้อมกับเบะปากเล็กน้อย ดวงตาคู่หวานกลอกไปมาราวกับกำลังใช้ความคิด จนในที่สุดก็ตัดสินใจยืดตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วเอาจมูกกดลงไปที่แก้มป่องๆของคิบอม
“หายโกรธนะ”
คิบอมถึงกับชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก..
...ในเมื่อกล้าขนาดนี้แล้วก็กล้าให้มันถึงที่สุดเลยแล้วกันทงเฮ...
“ถ้าให้มากกว่าหอมฉันจะหายโกรธ”
“จ..จูบหรอ” ร่างเล็กถามออกไปเสียงสั่น คิบอมไม่ได้ตอบเพียงแต่ยักคิ้วกลับมาให้
...เพียงเท่านั้นใจของร่างเล็กก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ...
เขาจำไม่ได้แล้วว่าเคยจูบกับคิบอมไปกี่ครั้ง (บ่อย?) แต่จำได้ว่าทุกครั้งที่จูบกับคิบอมเขาจะรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรง แรงมากจนเหมือนจะระเบิดออกมา...
ดวงตาคู่หวานหหลับลงช้าๆเพื่อรอรับจูบอันแสนหวานที่คิบอมจะเป็นคนมอบให้ต่อจากนี้
“เห้...หลับตาทำไม- -“ คิบอมว่าพร้อมกับใช้มือดึงเข้าที่แก้มใสๆของทงเฮ
“อ้าว...ก็คิบอมจะ..จูบ(. //// .)
“หึ...นายเข้าใจผิดแล้วล่ะมั้งทงเฮฉันไม่ได้จะจูบนายสักหน่อย”
“เอ๋ ??” เมื่อได้ยินคิบอมพูดออกมาแบบนั้นทงเฮก็ถึงกับร้องออกมาอย่างสงสัย
ถ้าคิบอมไม่จูบ แล้วยังไงล่ะ -.- ??
“นายต่างหากที่ต้องเป็นคนจูบฉัน” ประโยคเดียวของคิบอมที่ทำให้ทงเฮเข้าใจทุกอย่างก่อนที่ใบหน้าหวานจะเริ่มแดงซ่านไปจนถึงใบหู
ถ้าเกิดว่าเข้าต้องจูบคิบอมแกแปลว่าเขาก็ต้องเป็นฝ่ายรุกก่อน ...ไม่ ทงเฮทำไม่ได้หรอก><
“เร็วสิ!” คิบอมเอ่ยเร่งเมื่อเห็นว่าทงเฮยังทำท่าเขินเงอะๆงะๆไม่ยอมเริ่มทำอะไรสักที
“ก..ก็นั่งท่านี้มันไม่ถนัดนี่นา(. /// .)” ทงเฮทำเป็นอิดออดไปเรื่อย ความจริงแล้วคือเขาไม่กล้าเข้าไปจูบคิบอมต่างหาก
“ถ้านั่งท่านี้ไม่ถนัดนายก็ขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวฉันสิ”
“บ้า!...อย่าพูดเล่นสิฮะคิบอม คิบอมก็รู้ว่าผมไม่กล้า ( . /// .)” พูดแล้วทงเฮก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทั้งๆที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จแต่ตอนนี้ทงเฮรู้สึกร้อนจนเหงื่อไหลออกมาอีกครั้ง...
“แต่ตอนนี้นายต้องกล้า!...ไม่งั้นฉันก็จะไม่หายโกรธนาย- -“ คิบอมพูดยืนยันเป็นครั้งสุดท้าย
คนตัวเล็กรู้สึกว่าตัวเองไม่มีทางเลือกจึงตัดสินใจลุกขึ้นแล้วย้ายตัวเองไปนั่งคร่อมร่างสูงเอาไว้ตามที่เจ้าตัวบอก สองมือเล็กจับไหล่หนาเอาไว้แน่น ดวงตาคู่หวานกำลังสั่นไหวไปมาบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังประหม่าแค่ไหน...
...น่ารักน่าแกล้งอะไรขนาดนี้...
“จูบสิ” สิ้นเสียงคำสั่งของคิบอมร่างเล็กก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ๆใบหน้าหล่อ ดวงตาคู่หวานหลับพริ้มก่อนจะส่งลิ้นแดงๆของตัวเองเข้าไปแตะริมฝีปากของคิบอมแล้วดูดเม้มเบาๆแบบที่คิบอมชอบทำกับตัวเอง จากที่ตอนแรกฝืนตัวเองไว้ไม่ให้ทิ้งน้ำหนักตัวลงไปนั่งทับคิบอมแต่ตอนนี้ร่างเล็กกลับฝืนไม่ไหว...
จากที่ตอนแรกลิ้นเล็กแค่หยอกล้อไปมาอยู่บริเวญริมฝีปาก ตอนนี้ลิ้นเล็กค่อยๆสอดเข้าไปในโพรงปากของร่างสูงแล้วกวาดไปมาอย่างไม่ประสีประสา คิบอมนึกขำในใจกับความไร้เดียงสาของคนตัวเล็ก ถึงจะเคยจูบกันหลายครั้งแต่ดูเหมือนการจูบของคนตัวเล็กยังคงด้อยพัฒนา...
“แฮ่ก...” ร่างเล็กหอบเล็กน้อยทันทีที่ถอนจูบออกมา ผิดกับคิบอมที่ไม่แสดงอาการใดๆออกมาเลย
“นายนี่ยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยนะ...” คิบอมพูดพร้อมกับใช้นิ้วเรียวแตะเข้าที่กลีบปากบางของร่างเล็กแล้วยิ้มมุมปาก
ตอนนี้ร่างเล็กก็ได้เขิน เพียงแค่ถูกคิบอม(บังคับ)ให้จูบเขาก็เขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว หนำซ้ำพอจูบเสร็จคิบอมกลับพูดจาแบบนั้นอีก ตอนนี้ร่างเล็กเลยทั้งเขินทั้งเสียเซลฟ์จนพูดไม่ออก
“ถ้ายังไม่ได้เรื่องแบบนี้สงสัยคงต้องสอนบ่อยๆ”
“อ๊ะ!”
ยังไม่ทันให้ทงเฮได้ตั้งตัวคิบอมก็ประคองร่างทงเฮให้ลงไปนอนอยู่ที่โซฟาเรียบร้อย ไม่ต้องรอให้ทงเฮได้พูดอะไรต่อคิบอมก็ส่งลิ้นตัวเองเข้าไปในโพรงปากหอมหวานนั่นทันที ลิ้นหนากวาดสำรวจไปรอบโพรงปากหวานอย่างชำนาญ ความรู้สึกตอนนี้ต่างจากตอนที่เขาเป็นฝ่ายทำให้คิบอมเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
ลิ้นหนากับลิ้นเล็กเกี่ยวพันกันนัวเนีย กลิ่นหอมหวานของร่างข้างใต้ทำเอาคิบอมเคลิ้มจนไม่อยากจะถอนจูบออก แต่แรงทักท้วงจากคนด้านล่างทำให้คิบอมต้องยอมถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย
“แฮ่ก...คิ..บอม”
“หอม...ทำไมนายถึงหอมแบบนี้” พูดแล้วคิบอมก็เริ่มเอาจมูกโด่งของตัวเองไปคลอเคลียแถวๆซอกคอขาว กลิ่นกายหอมหวานของร่างเล็กชักจูงให้อารมณ์ของคิบอมเตลิดไปไกลจนตอนนี้แทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
“ค...คิบอม พอเถอะฮะ เหงื่อผมออกหมดแล้ว” ดูเหมือนคำพูดที่ออกมาจากปากของร่างเล็กจะไม่เข้าหูของคิบอมเลยซักนิด ด
จมูกโด่งที่ตอนแรกคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ ตอนนี้ได้ไล้มาจนถึงแผ่นอกขาวๆแล้ว มือหนาก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุก เริ่มสอดเข้ามาภายใต้ชุดนอนแล้วลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบอย่างจาบจ้วง ผิวขาวเนียนนุ่มมือสัมผัสแล้วให้ความรู้สึกดีกับคิบอมแบบสุดๆ
“คิบอมฮะ..อา แบบนั้น....ไม่เอา” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นด้วยความเสียวซ่าน ลมหายใจอุ่นๆของคิบอมบวกกับสัมผัสภายใต้ร่มผ้าทำเอาทงเฮร้อนจนแทบทนไม่ไหว ถึงปากจะบอกว่าไม่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าในใจมันกำลังเรียกร้อง
คิบอมเอามือข้างหนึ่งออกมาหวังจะปลดกระดุมของคนร่างเล็กออก แต่เมื่อได้เห็นร่างกายที่สั่นสะท้านของคนร่างเล็กคิบอมก็ถึงกับหยุดชะงัก....
...นายกำลังกลัวรึเปล่า....
“ทงเฮ”
“อ...อื้ม”
“นายรีบไปนอนซะก่อนที่คืนนี้นายจะไม่ได้นอน”
“ห้ะ?”
“ไปสิ!”
“ฮ..ฮะๆๆๆ” ทงเฮบอกแล้วรีบวิ่งไปที่เตียงนอนทันที พอล้มตัวลงบนเตียงแล้วมือเล็กก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้จนถึงหัว ...
ถึงตอนนี้จะเขินและอารมณ์กำลังคั่งค้างขนาดไหนแต่เขาก็พยายามข่มตาหลับไปจนได้...
เหลือก็แต่อีกคนที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาด้วยอารมณืที่กำลังคั่งค้างเหมือนกัน..
“หึ...เกือบไปแล้วลีทงเฮ”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
อัพสั้น-.-
แต่ก็ถือว่าอัพเร็วที่สุดแล้วในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา...
สำหรับพาร์ทนี้ก็เปิดตัววอนชอลไปเรียบร้อย
คาดว่าคงไปรอด ไม่ล่มเหมือนคยูมินแน่นอนจ่ะ
อิอิ ;D
วันนี้ขอเวิ่นเว้อแค่นี้พอ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนพิเศษ- -
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ฮุเล่ฮูเล่ฮูเล่ฮ่าฮ่า
อัพแล้วน๊าา รอกันนานมากเลยใช่มั้ย แบบว่าเค้าขอโทษTT
ไม่มีเวลาอัพสักที ตอนปิดเทอมต้าก็ลงเรียนพิเศษเยอะเกิน แย่เลยอะ
ของแก้ตัวใหม่ละกันเนอะ อย่างตอนล่าสุดที่ต้าอัพก็ถือว่ามันยาวมากเลยนะ
(สำหรับต้า เพราะปกติต้าอัพสั้นมาก- -)
ไม่รู้ว่าที่อัพไปจะถูกใจรึป่าว เพราะต้ารีบอัพโคด - -
ตัวหนังสืออะไรๆก็ยังไม่ได้เช็คเลย ไว้พรุ่งนี้ต้าจะมาเช๊คและเรียบเรียงดูใหม่นะ
สำหรับคนที่อยากอ่านฮันฮยอก ถ้าตามเนื้อเรื่องก็อีกแป๊บเดียวแหละจ่ะ
แต่ถ้ามันจะช้าก็เพราะว่าต้าไม่ได้อัพมากกว่า แหะๆ
วันนี้ต้าไปก่อนแล้วกัน
ดึกมากละ พรุ่งนี้เรียนหนังสืออีก- -
บายค่ะ^_________^
update : 101111 12:27AM
ความคิดเห็น