คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : DARK HORSE 13
Dark Horse13
มินโฮ้าวเท้าเินวนไปมาบนพื้นอนรี สะพานเหนือแม่น้ำเสียเล็แถบนบทรร้าผู้น แทฮยอนยืนอยู่้าหลัเาพร้อมับลูน้อนับสิบน เ็สาวัวเล็โนับมั้อมือไว้ไปทา้านหลั ผ้าปิปาปิใบหน้า่วล่าเอาไว้ รอยแผลหลายรอยามร่าาย และใบหน้าน่ารัเปรอะไป้วยเลือ แสแร้อน้าสาส่อลมายัพวเา ฮาอีแทบไม่มีแรหลเหลือในร่าาย เธอลืมาาวามมื ้อมอไปยัแผ่นหลัว้าอผู้ไ้ื่อว่าเป็นพี่ายอรอบรัว
มินโฮำลัโรธั เาปาโทรศัพท์มือถือลบนพื้นถนนนระาย ีวอนไม่มาามนั เาัารส่สถานที่นัเอไปให้อีฝ่ายหลัาุยันเสร็ อนนี้มินโฮำอะไรไม่ไ้สัอย่า แ่วามทรำไม่สำัอี่อไปแล้ว เารู้อีอัวเอาปาอผู้ายนนั้น เวลานี้ เา้อารแ้แ้นพวนั้น ้อารับัวไอ้นที่ื่อีวอนมาให้ไ้
“ันว่ามันไม่มาแล้ว”
แทฮยอนบอ่อนะเินรไปหามินโฮ้วยท่าทาไม่ิอะไรมา เรายัมีโอาสับีวอนอี ไม่ว่ายัไ มัน็้อโผล่หัวมา่วยรอบรัวอมันแน่ แ่ะสนุไม่น้อยเลย ถ้าไ้ทิ้ารอบรัวมันไว้รนี้สัน แทฮยอนิ่อนะเหลือบสายาไปมอสาวน้อยอย่าฮาอี
“รออีหน่อย”
“ไม่้อรอแล้ว” แทฮยอนบอ่อนะสาวเท้ารเ้าไปหาฮาอี “ไ้ยินไหม? ีวอนไม่มา่วยเธอ เาอยาให้เธอโน่าทิ้”
ไม่ไ้พูอย่าเียว แ่มือเรียวยัิลบนเส้นผมอหิสาวรหน้า แทฮยอนบัับให้เรียวเาเล็หยัยืนึ้นมาาพื้น ฮาอี้อเม็ไปยันรหน้า ไม่มีท่าทีหวาลัวสันิ ่อให้้อล้มลไปอับพื้น ่อให้้อหมลมหายใอนนี้ ฮาอี็ะไม่วันยอมให้พวาร์ฮอร์สูถูรอบรัวอัวเอไ้
“ปล่อยเธอล”
มินโฮบอ่อนะเินรมาแะไหล่อแทฮยอน วามลบอ้ำอีรั้เป็นเิให้ปล่อย ทั้สอนำลั่อสู้ันผ่านทาสายา ฮาอีมอรไปยันรหน้า มินโฮไม่เหมือนเิมอี่อไป หลัาเห็นอนโนับเ้ามารั้นั้น มินโฮ็ลายเป็นนละนับอนแร เาำพวเราไม่ไ้ แววามอมาเหมือนนไม่รู้ั น้ำเสียะอเวลาโรธราวับว่าพวเราเป็นศัรู เธอไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นับมินโฮ แ่เธอ็ยัมอรไปยัพี่าย้วยวามหวั
มินโฮรัพวเรา ่อให้ไม่หลเหลือวามทรำ ่อให้้อเิใหม่อีสัสิบรั้
เธอ็ยัเื่อว่า... เาะำวามอบอุ่นอรอบรัวไ้
“พวนี้ิะ่านาย มินโฮ” แทฮยอนย้ำเือน แ่ใบหน้าน่ารัอหิสาวลับส่ายไปมา พวนั้นำลัหลอรอบรัวอเธอ พวนั้นำลัล้าสมออเา “ยัยนนี้็้วย เธอิะ่านาย! ไ้ยินไหมว่าเธอะ่านาย!!”
แทฮยอนะโน้อ ฝ่ามือหนาลสัมผัสาไหล่บาล เาหันมอใบหน้าอแทฮยอนสลับับเ็สาวรหน้า มือเรียวระาเส้นผมอเธอไป้าหลัให้เยหน้าสบาับมินโฮ วาลมมอรมายัมินโฮ วูบไหวลอไป้วยหยน้ำา ไม่มีารเลียั ไม่วามิอยาะทำร้ายอย่าแทฮยอนว่าสันิ มินโฮมอเ้าในแววานั้น สับสนับวามิีันในสมออัวเอ
“ยิเธอะ!”
แทฮยอนบอ่อะสะบัหน้าให้ลูน้อเรียมปืนมาให้มินโฮ ้ามปืนโนยัเ้าใส่มือหนาอายผิวสีแทน เามวิ้วเ้าหาัน้วยวามสับสน มือหนาำปืนในมือแน่น วามวัมอหน้าเปื้อนรอยยิ้มราวับนไร้สิอแทฮยอน ปลายระบอสีเ้มำลัยึ้นทีละนิ่อนะ่อลบนศีรษะอฮาอี
“ัน...”
“มินโฮ! ันบอให้นายยิเธอะ!!”
มินโฮหันมอสายาันอแทฮยอน มือเรียวว้าลบนมืออเาให้ลไปบนหน้าผาอฮาอี เธอส่ายหน้าไปมา พยายามเปล่เสียอู้อี้าริมฝีปาผ่านผ้าผืนเล็ออมา วาลม้อมอพี่ายอนเอ ไม่ไ้ำลัอ้อนวอนร้ออีวิ แ่ำลัอร้อให้อีนำนไ้ ฮาอีเป็นน้อสาวนเียวอรอบรัว ถ้าีวอนเป็นนอยามใเธอ มินโฮ็เป็นเหมือนนอยสอนเวลาทำผิ พวเราไม่วร้อมาทำร้ายันเอแบบนี้
“พี่มิโน!”
มินโฮฟัเสียเล็รอผ่านผ้าผืนนั้นออ ปลายนิ้วี้อยู่รไปืนเรียมะเหนี่ยวไใส่นรหน้า วามวูบไหวอนมอรไปยัใบหน้าอเ็สาว ภาพอะไรบาอย่าสอแทรเ้ามาในสมออเา ภาพอเาับฮาอี และนอีหลายน เาำลัับรถแล่นไปามถนน ฮาอีาแนออรับลมปะทะาทา้านหน้า เสียหัวเราะและเสียพูุยับอนาทา้านหลั
“มินโฮ!!!”
แทฮยอนะโนเร่เา เสียเรียเาผ่านผ้าปิปาาเ็สาวรหน้า วามทรำแทรเ้ามาสมอ แรบีบอัราวับมีมืออใรบานยี้บีบเส้นประสาทอมินโฮเ้าหาัน วามหันมอนสอนสลับันไปมา หยาเหื่อไหนผ่านไรฟันลมาามหน้าผา ลมหายใเ้าออเร่ัหวะเร็วึ้นามเสียหัวใเ้นแร มินโฮิว่าัวเอำลัะเสียสิ เาสับสนไปนเวียนศีรษะไปหม ฝ่ามือหนาถือปืนสั่นไหว่อนปลายนิ้วะลั่นไปืนในมือ
ปั!!!
ระสุนสีเินถูยิึ้นไป้าบนท้อฟ้า มินโฮปาปืนในมือทิ้ลับพื้นอนรี เาถอยหลัออห่าเ็สาวรหน้า มือหนายึ้นบีบศีรษะอัวเอ แรันราวับมวลอาาศำลับยี้ะโหลอเานร้าว สอายาว้าวหนีออไปารนั้นท่ามลาวามใอทุน แทฮยอนเบิาว้ามอามแผ่นหลันั้นไป เาสะบัเส้นผมอฮาอีออามือ ปล่อยให้เ็สาวรหน้าร่วหล่นลไปุเ่าบนพื้น
“พวแัารพานันนี้ลับไป่อน” แทฮยอนหันไปออำสั่ับลูน้อ วาเรียวไม่สบอารม์วัมอใบหน้าน่ารัอเ็สาว “รั้หน้าเธอไม่รอแน่ ันะทำให้เา่าพวแ้วยมืออัวเอให้ไ้ ำเอาไว้”
น้ำเสียเรียบเยแฝไป้วยวามเียันท์ส่ผ่านไปยัฮาอี เ็สาว้อมอนรหน้าลับไป แทฮยอนยรอยยิ้มร้าย่อนะสะบัหน้าบอลูน้อ นพวนั้นับัวฮาอียืนาพื้นอีรั้ ผลัให้เินเ้าไปยัรถลำเลียพล้านหน้า่อนะออัว พาันลับานลับ
แทฮยอนมอามรถับออไปนลับสายา ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมนายท่าน้ออยาให้ผู้ายนนี้มาเป็นพว้วย ็แ่สูเสียวามทรำ ่าทิ้ไปะ็บเรื่อแล้ว แ่นายท่านลับอยาให้เาเป็นนลมือ้วยัวเอ แทฮยอนถอนหายใยาวออมาอย่าไม่สบอารม์ ปลายเท้าออเินไปาม่อนหน้านี้อมินโฮ วาเรียวสวยมอลไป้านล่า มอรลไปยัายเ้าอผิวสีแทน
มินโฮยืนทอสายาออไปยัผืนน้ำทา้านหน้า แววาเหม่อลอย สับสนับวามิอัวเอ เาิว่านพวนั้น้อาร่าเา ิว่านพวนั้นเป็นนไม่ี แ่วามรู้สึบาอย่าลับบอว่าไม่ใ่ เวลาเามอเ้าไปในแววาอเ็นนั้น มอสายาอนพวนั้นอน้อรมายัเา เาิว่าไม่แ่าาสิ่ที่เาไ้ยินมา
วามรู้สึอเาบอว่าพวนั้น
ทุน... เป็นนสำั
ปลายนิ้วเรียวแะลบนบ่าอเา แทฮยอนเินรเ้ามาาทา้านหลั วาเรียวหันมอโรหน้าหล่อมอนทา้าน้า่อะทอสายาามมินโฮออไป เาั้ใะเ้ามา่อว่านรหน้า หรืออย่าน้อย็เสียสี เพราะมินโฮไม่ล้าลั่นไปืน แ่อนนี้ อนเามอรไปยัสายน้ำ้านหน้า แทฮยอนลับผ่อนลายลทีละนิ เาหายใเ้าออวบุมอาารผิปิทาอารม์อัวเอ ลับมาใเย็นลอีรั้อย่าน่าประหลา
“ันทำเสียเรื่อินะ อโทษ้วย”
เสียเ้มเอ่ยบอทำลายวามเียบรั้นี้ล แทฮยอนหันมอนทา้าน้า สีหน้าสับสนเ็บปวับารสูเสียวามทรำอัวเอ บารั้มันอาะเลวร้ายว่าวามผิปิอัวเาในอนนี้็ไ้ แทฮยอนิ่อนะสวมอนรหน้าเอาไว้ ไม่ใ่อ้อมออบอุ่น มันเป็นแ่ารแสเท่านั้น แทฮยอนเิมาเป็นนั่า และเาไม่เยทิ้หน้าที่อัวเอ ่อให้ะรู้สึผิับมินโฮมาแ่ไหน แทฮยอน็ะทำให้ผู้ายนนี้เป็นนลมือให้ไ้ เาะทำทุทาให้เป็นไปามวามั้ใอนายท่าน
“ันะบอนายอีรั้นะ มินโฮ”
แทฮยอนบอ เาผละอ้อมแนออพร้อมับับไหล่ทั้สอ้าอัวสูว่าเอาไว้ ทั้สอหันหน้าเ้าหาัน วาเรียวสวย้อเ้าไปในวามู่นั้น มินโฮลายปมบนหน้าผาออาัน ภาพวามทรำพวนั้น ับำพูาปาอแทฮยอน
“นาย้อ่าพวนั้น้วยมืออนายเอ!”
ใ่แล้ว... มินโฮนนี้
เานใหม่ เลือะเื่อนัมแทฮยอน
ีวอนไม่ไ้เิมามีรอบรัวเหมือนนอื่น เาำไ้วามไ้รั้แร ภาพรหน้า็ืออ้อมแนอทุน ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ แ่ีวอน็ไม่เยเรียร้อ ไม่เย้อารเอนพวนั้น อนนี้เามีรอบรัวที่แ่าไม่เหมือนใร ทุนมารวมัวันาหลายแห่ ไม่มีเินไม่มีสมบัิอะไระยให้ัน พวเรามีแ่หัวใอพวเรา วาไว้รวมัน รัและเื่อใันเหมือนเป็นรอบรัวเียวัน
ีวอนเยิว่าแ่นี้เพียพอแล้วสำหรับเา แ่มีรอบรัวอยู่้วยัน เา็ไม่้อารอะไรอี นใรบาน้าวเท้าเ้ามาในส่วนหนึ่อีวิเา ไม่ใ่วามรัแบบรอบรัว แ่มันเป็นวามรู้สึมาว่านั้น เ็ผู้ายผู้ใสื่อ เ้าอโรหน้าน่ารั ีวอนไว้ใเ็นนั้นอย่าไม่เยไว้ใใรมา่อน
เาหลเื่อัวนภายใ้หน้าาเปื้อนรอยยิ้มนั้น
ฮันบินปปิ เ็บ่อน ำโหหลอลวมามาย
ีวอนิ่อนะำมือสอ้าเ้าหาันแน่น ุแ้อมือเหล็ล็อ้อมือทั้สอ้าเื่อม้วยโ่ล้อยึิับพื้นผ่านโ๊ะลไป เาโนับัอยู่ในห้อสอบสวนอหน่วยสืบสวน แ่วามหนัอึ้บน้อมือทั้สอ้า ยัเทียบันไม่ไ้ับแรบีบยี้ลบนหัวใอเา ีวอนวรเลียเ็นนั้น เาวรเลียฮันบินให้สมับำโหหลอลว แ่ภาพในหัวอเา ลับายภาพรอยยิ้มอเ็นนั้น้ำแล้ว้ำเล่า
ภาพรอยยิ้มอฮันบิน เสียหวานอนเรียื่อเา้วยริมฝีปาบานั้น เาไม่อาลืมเลือนน้ำเสียนั้นไ้ มันยัั้อในวามิอเา ีวอนโรธัวเอ โรธที่เลียเ็นนั้นไม่ล หัวใอเายัเ้นแรเวลาิถึ แ่รั้นี้ ัหวะารเ้นอมันลับแฝไป้วยวามเ็บปว ภาพรหน้าพร่าเลือนไป้วยม่านน้ำา เา้มหน้าล วาหน้าผาอัวเอลบนสันมือำแน่น
เสียบานประูห้อสอบสวนเปิออ ีวอนไ้ยินเสียฝีเท้า้าวเ้ามาในห้อ ไม่้อหันไปมอ็รู้ว่าใรเ้ามา เสียรอเท้าผ้าใบู่เล็ เาเ็บรายละเอียเือบทุอย่าอฮันบิน เาำมันเอาไว้ในประสาทสัมผัสอัวเอ ไม่ใ่สมอ แ่เป็นเสียและหัวใอีวอน
“ออไป”
เสียเ้มเอ่ยบอแผ่วเบาโยไม่ไ้เยหน้าึ้นมอ ภายในห้อสอบสวนเียบสนิทมีเพียเสียลมหายใอนสอน ฮันบินมอรไปยัแผ่นหลัว้านั้น วาลมหม่นแสล เ็บปวไม่่าันับอาารเมินเยอนรหน้า เาเ้าใวามรู้สึอีวอน เาหัหลัีวอน ทำลายวามเื่อใระหว่าเราสอนล
อนแรีวอนเป็นเป้าหมายอเา ีวอนเป็นแ่านเท่านั้น
แ่อนนี้ไม่ใ่แล้ว ีวอนเป็นนรัอเา
ฮันบินิ่อนะยับริมฝีปาอ้าออ ไม่มีเสียอะไรมาไปว่าารยับริมฝีปาอ้าออ เาไม่ล้าอธิบายหรือแ้ัวอะไรทั้นั้น วามรู้สึผิุอยู่ในลำอ ปลายเท้าเล็้าวเ้าหานรหน้า แ่เพียแ่้าวเียวเท่านั้น วาม็เยหันมามอเา แววาเ็บปวเสียใผิหวั ีวอนส่ผ่านวามรู้สึพวนั้นรมายัฮันบิน ราบน้ำาบนใบหน้า ทั้หมำลัทำให้หัวใอฮันบินบีบเ้าหาันแน่น
“ันบอให้ออไป!!!”
เสียเ้มวาร้าวนนัวเล็สะุ้ัวาม วาลมมอรไปยันรหน้า แววาสั่นไหวเ็มไป้วยวามรู้สึผิ ีวอนมอเ้าไปในวาู่นั้น่อนะเมินหน้าหนี เาไม่อยาเห็นสีหน้าแบบนั้นอฮันบิน เาไม่อยาถูหลอ้วยท่าทาใสื่อนั้นอีเป็นรั้ที่สอ
ุนฮเวเปิประูห้อสืบสวนเ้ามา หลัาไ้ยินเสียะโนออมา้านอ วามมอนสอนในห้อ่อนะถอนหายใยาวออมา สีหน้าอฮันบินไม่สู้ีนั แววาลมำลัสั่นไหวราวับะร้อไห้ออมา นายำรวเินเ้าไปหาเพื่อนรัอัวเอ มือหนาวาแะลบนไหล่เล็ทั้สอ้า
“มึออไปรอ้อนอ่อนไป”
“อืม”
สิ้นเสียอบรับ ฮันบิน็หันหลัเินาห้อไป วาลมแอบหันลับไปมอแผ่นหลัว้านั้นอีรั้ อนนีุ้นฮเวแน่ใแล้วว่าฮันบินหลรัอาารรหน้าเ้าอย่าั แ่็อย่าว่า มันไม่ใ่เรื่ออเา ปลายเท้ายาว้าวรไปยัเ้าอี้อี้านอโ๊ะ เาหย่อนัวนั่ลบนนั้น สอมือประสานันบนโ๊ะพลาสบามโรธัอีวอน
ไม่มีบทสนทนาระหว่านสอน สรามประสาทนาย่อมเิึ้นในห้อสอบสวนแห่นี้ ุนฮเวมีท่าทาสบายว่าีวอนมา เาเอนหลัพิับพนั้านหลั สบานอาารรหน้าลับไป ีวอนโรธมา ็อย่าว่า เา้อไป่วยรอบรัวามนั แ่ลับโนับมา แถมยัโนับ้วยฝีมืออนรัอี่าหา ุนฮเวเ้าใี แ่ารับีวอนมา็เป็นผลีมาว่า ีว่าให้เอาีวิไปทิ้ เพราะไม่ทันิวาแผนให้รอบอบเสีย่อน
“ันมี้อเสนอให้นาย”
ุนฮเวบอพลาปรับสีหน้าให้ลับมาริัอีรั้ อีฝ่ายไม่ไ้สนใำพูอเา ีวอนยัทำเพีย้อลับมา ไม่มีำอบอะไร นอามือำแน่นเ้าหาันร ุนฮเวิว่าีวอนยัพร้อมรับฟั้อเสนออะไรทั้นั้นในเวลานี้ แ่เวลาอเรา็มีำัเ่นัน เารู้ว่านรหน้าเป็นนิใี รอบรัวนี้ไม่ไ้เลวร้าย ะิ็รอิ
“อนนี้ินฮวานับานอูอยู่ับัน” สิ้นประโยนี้ วามริบ็เบิว้ามอนายำรวรหน้าทันที วามแน่วแน่ เ่นเียวับน้ำเสีย ไม่ใ่ารโห เาเห็นวามริผ่านสีหน้าอุนฮเว “พวเาหนีออมาอนเิเหุ ันบัเอิไปเอ็เลย่วยเอาไว้ไ้ ันไม่ไ้ิะับพวนายไปรับโทษามหมาย แ่ันับพวนายมา เพราะ้อารวาม่วยเหลือ”
“แล้วทำไมพวันะ้อ่วยนาย้วย?”
“เพราะเป้าหมายอเรา เป็นนเียวัน” ุนฮเวบอ้วยน้ำเสียเอาริ วามเ็มไป้วยวามโรธแ้นไม่่าาสายาอีวอน “ันเสียพ่อแม่ไปั้แ่ยัเ็ ารสืบสวนอำรวบอว่าเป็นฝีมืออพวนาย แ่ไม่ใ่ หลัาที่ันไ้ฟันายพูวันนั้น ไ้ลับไปรื้อูประวัิีอพ่อแม่ันอีรั้ ันิว่าเป็นฝีมืออพวนั้น”
ุนฮเวบอ่อนะหยิบเอสารที่เสียบ้าน้าโ๊ะึ้นมา ประวัิออ์ราร์ฮอร์สอย่าละเอีย ลูน้อในอ์รทุน ยเว้นหัวหน้าออ์ร ุนฮเวพยายามสืบหาหัวหน้าอาร์ฮอร์สแล้ว แ่ลับพบเพียวามว่าเปล่า เายื่นเอสารนั้นไปรหน้าีวอน มือหนาเปิเอสารออ วามไล่สายาอ่านรายื่ออนในอ์รทีละน มือหนาำเ้าหาันแน่น ัฟันรอนรามนูนเป็นสัน
“พวาร์ฮอร์ส”
ีวอนเ้นเสียผ่านลำออมา วามเ็มไป้วยโรธเยหน้าสบาับุนฮเว ีวอนพอะเ้าใุประส์อทีมสืบสวนในอนนี้แล้ว พวเา้อารน่วย และพวเรา็เป็นัวเลือที่ีที่สุ นอาะมีฝีมือัารับพวนั้นไ้แล้ว ยัมีแ้นส่วนัวอี แถมอนนี้สถานาร์อพวเรา็เ้าั้นเลวร้าย ารร่วมมือับพวำรวอามีวามเป็นไปไ้มาว่าในาระ่วยทุนให้ออมาอย่าปลอภัย
“ันอยาให้พวนายร่วมมือับเรา”
“นายมีนมาว่าพวเราเยอะ แล้วทำไมไม่ลมือเอ?”
“พวเราเป็นำรว ามับอาารมา็มา แ่พวนั้นเป็นพวมือสมัรเล่น” ุนฮเวอธิบาย่อนะี้นิ้วลบนอเอสารบนโ๊ะ “แ่พวนี้ไม่ใ่ าร์ฮอร์สไม่ใ่มือสมัรเล่น พวเราไม่เยเอหลัานหรือร่อรอยหลเหลือเลย เวลานพวนี้่ออาารรม”
ีวอนพยัหน้ารับ เาสบสิอารม์อัวเอลไ้มา หลัาไ้ฟัีวิอนายำรวรหน้า วามรู้สึอผู้ายนนี้ไม่่าาพวเรา เาเอ็เสียพี่สาวนเียวไป เพราะอ์ราร์ฮอร์ส หาเป็นเา เา็ะทำทุวิถีทาามับนพวนี้มารับโทษให้ไ้เ่นัน พวนี้มีนในรมำรวทำาน้วย หลัานพวนั้นไม่ไ้หายไปอย่าไร้ร่อรอย วามิอีวอน เาเื่อว่ามันโนลบให้หายไปมาว่า
“ันอยาับอาาร” ุนฮเวอธิบาย่อ่อนะเ็บเอสารรหน้าลับมา ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มบาเล็น้อย ีวอนำลัมอรมาทาเา แววาเ็มไป้วยอินั้นำลัโอนอ่อนล สำหรับารเราัน อาารพวนี้เป็นสัาที่ีเลยทีเียว
“แล้วใระรู้ทานพวนี้ ไปมาว่าอาาร้วยันแบบนาย ีวอน”
“ันเห็น้วยันนาย” ีวอนอบลับ ริมฝีปาหยัเม้มลอย่าใ้วามิเล็น้อย “แ่ันะไ้อะไร าาร่วยพวำรวแบบนายล่ะ?”
“นาย้อยอมรับนะ นายนเียว่วยรอบรัวออมาไม่ไ้หรอ อนนี้พวนั้นอาะยัไม่่านอนาย เพราะ้อารล่อให้นายไปิับ แ่หลัานี้ล่ะ ถ้านายไปิับพวมันเ้าอีน นายโน่าทิ้พร้อมรอบรัวแน่ พวเรา่วยนายไ้ แลับพวนาย่วยเราับพวนั้นมา ไ้ผลประโยน์ันทั้สอฝ่าย”
“แล้วันะแน่ใไ้ยัไ ว่าหลัา่วยพวนายเสร็ พวเราะไม่โนับไป้วย”
ีวอนัอนรหน้า ริมฝีปาหยัำลัยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ออมา เาโนับมีุแเหล็ล้ออยู่บน้อมือ แ่สถานาร์ในอนนี้ ีวอนลับเป็นนถือไพ่เหนือว่าเสียอย่านั้น มันไม่ใ่ารเรา่อรอ แ่เป็นารทำาม้อลอีวอน่าหา เานเียวอา่วยรอบรัวออมาไม่ไ้็ริ แ่็ไม่มีเลวร้ายไปว่าสถานาร์ในอนนี้แล้ว เาโนพวำรวับเอาไว้ รอบรัว็โนพวาร์ฮอร์สับ แล้วารร่วมมือับพวำรว็ไ้ยืนยันผลว่าะ่วยรอบรัวอเาออมาไ้ร้อยเปอร์เ็น
เามีสิทธิ่อรอ เามีสิทธิำหน้อลในารร่วมมือรั้นี้
พวำรวไม่สิทธิเลือ ีวอน่าหา เป็นนัสินใ
“ั้นนาย้อารอะไร?”
“ลบประวัิอาารอพวเรา”
ุนฮเวมวิ้วเ้าหาัน ยอมรับว่าิหนัหลัาไ้ยิน้อเสนอนั้น ุนฮเวอยู่ในำแหน่หัวหน้าทีมสืบสวน ารเ้าระบบประวัิอาารไม่ใ่ปัหาให่ เาสามารถลิเียว็เ้าไปลบประวัิอใร็ไ้ แ่ปัหาไม่ใ่รนั้น ารระทำแบบนี้ผิ่อหมายอประเทศ หาโนับไ้็มีสิทธิโนับเ่นัน ้อลอีวอนมาเินไปในวามิอุนฮเว แ่ยัเทียบไม่ไ้ับวาม้อารับัวนพวนั้น เาำเป็น้อแ้แ้นให้รอบรัว ุนฮเวยอมเสี่ยับานรั้นี้ เายอมเอาอาีพและีวิอัวเอเ้าแล
ารเรา่อรอรั้นี้...
“ล”
สำเร็!
ุนฮเวหมุนพวมาลัยเลี้ยวรถรทาเ้าโรพยาบาล้านหน้า เาัารหาที่อรถ่อนะับเรื่อยน์ล สอเท้ายาว้าวลารถฟอร์ูนเนอร์อัวเอ ปลายนิ้วเรียวหมุนวพวุแรถไปมืออย่าอารม์ี ารเรา่อรอับพวีวอนสำเร็ไป้วยี เาเ้าใล้อ์ราร์ฮอร์สมาึ้นทุทีแล้ว ุนฮเวำลัะไ้ล้าแ้นให้ับพ่อแม่ เายรอยยิ้มบา้าวเท้าเ้าไปในัวอโรพยาบาล รึ้นลิฟ์ไปยัั้นเ็
ุนฮเวเินไปหน้าห้อเ็ศูนย์เ็ ฝ่ามือหนาับลบนลูบิ่อนะเปิเ้าไป้าในอย่าแผ่วเบา ปลายเท้าะั้าอนไ้ยินบทสนทนาอนสอน้านใน ินฮวานยัอยู่ในห้อนี้ อาารัวเล็ำลัพูุยับน้อายัวเอ้วยน้ำเสียเร่เรีย สถานาร์อพวีวอนในอนนี้เ้าึ้นวิฤเลย็ว่าไ้ ุนฮเวเอ็รับรู้เรื่อาฮันบินแล้ว เพื่อนเ่าอเา็ูอาารไม่ีเท่าไหร่ เรียไ้ว่าสภาพิใอทุนในอนนี้เลวร้ายไม่่าไปว่าันเลย
“ผมเป็นห่วพี่ยุนฮยอ ผมลัวว่ะ”
“ันรู้ ันเอ็ห่วทุนไม่่าไปานาย านอู”
ินฮวานอบลับ่อนะรั้หัวอน้อายมาอเอาไว้ มือเล็ลูบไปามเส้นผม วาลมมอลอยออไป้านอหน้า่าโยไม่รู้ว่าใรอีนำลัแอบมอภาพนั้น ุนฮเวยรอยยิ้มับภาพรหน้า อนนี้เาไม่ไ้มอเห็นอาารร้ายาสอน แ่มอเห็นรอบรัวธรรมาเท่านั้น เาำมือเาะลบนบานประูพอให้ไ้ยินเสีย ทั้สอนแยออาัน วัสายามอรมันยัทาเ้าามสัาิาทันที
“ันเอ”
ุนฮเวบอพลายมือสอ้าึ้นเป็นเิบอ เาเินเ้าไปในห้อ ใ้เท้าปิประูห้อล่อนะรเ้าไปหาอีสอนรเียนอน สายาอานอู้อรไปยัำรวรหน้าอย่าไม่ไว้ใ พวเราไม่ถูับพวำรวมาั้แ่ไหนแ่ไรแล้ว แ่ลับถูนในเรื่อแบบ่วยีวิเอาไว้เสียไ้
“นายอาารีึ้นมาแล้ว ันว่าอีสัสอวัน หมอให้ออาโรพยาบาลไ้” ุนฮเวบอ้วยท่าทาสบายอารม์ มือหนาหันไปหยิบับอไม้บนหัวเีย วามเหลือบมอไปทาินฮวาน แม้ประโย่อไปะบอนเ็บบนเีย็าม “ันเป็นนื้อมาเอ เาบอว่ามันะ่วยให้ผ่อนลายไ้”
“มาทำไม?” ินฮวานเอ่ยปาถามหลัารอาใส่ำรวรหน้า “ันไม่ลับบ้านนายหรอนะ ันอเฝ้าน้อที่โรพยาบาล”
“ันยัไม่ทันบอเลยว่ามารับนายลับบ้าน ร้อนัวแบบนี้ หรือวามริอยาลับไปโนัในห้อัน่อ” ุนฮเวบอ้วยน้ำเสียยียวน สีหน้าท่าทาวนประสาททำให้ินฮวาน้อถลึสายามอเา ไม่ไ้น่าลัวสันิ แถมยัเรียสียหัวเราะาุนฮเวออมาไ้อี่าหา “ันะมารับนายไปเอใรบาน”
“ใร?”
“ให้ทาย”
ุนฮเวถามลับพลาเลิิ้วเล็น้อย ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มหยอล้อ ินฮวานรอสายามอบนอีรอบ ไม่อยาเื่อเลยว่านรหน้าเาเป็นำรว แถมยัเป็นหัวหน้าทีมเสีย้วย นิสัยยัับเ็ไม่รู้ัโ ินฮวานิโยไม่รู้เลยว่าสายาอน้อายนเล็ำลั้อับผินสอนรหน้า เาไม่เห็นพี่ินฮวานพูเล่นับใรแบบนี้มา่อน นอาพี่ีวอน เพราะปิพี่ินฮวานเป็นน่อน้าเ้าับนอื่นไ้ยา นาับเายั้อใ้เวลาั้นานว่าะเ้าหาไ้
ระหว่าสอนนี้ านอูว่า...
านอูเห็นอะไรบาอย่านะรับ :)
“ันะไปรู้ไ้ยัไ? ใร็บอมาเลย”
“ไม่เอาน่า เล่นับันหน่อยิ”
ุนฮเวท้วพลาเบ้หน้าลเล็น้อย แล้ทำสีหน้าเป็นเ็เอาแ่ใ นไม่เหลือภาพลัษ์นายำรว ินฮวานถอนหายใยาวออมา ในใแอบว่านรหน้า แ่ไม่รู้ทำไมริมฝีปาบาลับยโ้เล็น้อย เาเม้มริมฝีปาเ้าหาันอย่าใ้วามิ่อนะเาส่ไป
“เพื่อนนายหรือไ?”
“ผิ” เสียเ้มบอ เาส่ายหน้าไปมา่อนะยรอยยิ้มสลับสายามออีนสอนในห้อ ินฮวานับานอู้อลับมาทาเา ุนฮเวรู้ว่าทั้สอะีใไม่น้อยเลย ถ้าไ้รู้ว่าสมาิในรอบรัวอีนปลอภัย
“ันะพานายไปเอีวอน”
สิ้นเสียเ้ม อาารสอนรหน้าเา็เบิาออว้า สายาสับสนปนับส่อประายวามหวัออมา ินฮวานรเ้ามาับแนเาเอาไว้ สีหน้าเป็นห่วอยาไปเอแสอออย่าเห็นไ้ั ุนฮเวมอเห็นมัน เามอเห็นวามรู้สึบาอย่าผ่านารแสออทาสีหน้าอินฮวาน ไม่ใ่แ่ีใ เาเห็นวามรัในวาลมสีเ้มอินฮวาน
“ริหรอ? นายเอีวอนหรอ เาเป็นยัไบ้า ไม่ไ้บาเ็บรไหนใ่ไหม?”
ินฮวานรัวำถามออมา หลายวันมานี้ ีวอนเป็นนที่เาเป็นห่วมาที่สุ มันวามรู้สึเ่นเียวันับานอูเป็นห่วยุนฮยอ ินฮวานยัรัีวอน เาิแบบนั้น แม้บารั้ะหวั่นไหวไปับำรวหนุ่มรหน้า แ่มัน็ยัเทียบันไม่ไ้ับวามรู้สึที่เามีให้ีวอนมานาน
“เาไม่ไ้เป็นอะไร อนนี้สบายี ส่วนสภาพิใ ัน็ไม่แน่ใเหมือนัน”
ุนฮเวบออย่าไม่ิอะไรมา เาไหวไหล่เล็น้อย ริมฝีปาหยัเรียมยับะพูอะไรบาอย่า แ่เสียโทรศัพท์มือถือลับััึ้นมาเสีย่อน มือหนาหยิบโทรศัพท์ออมา มอสายเรียเ้าานรัอย่าฮยอ่อนะ้มศีรษะลเล็น้อยเป็นเิอัว่อน
ุนฮเวเินแยัวออมาาห้อนอน เาหลบเ้าไปในห้อรัวอโรพยาบาล สีหน้าเหนื่อยอ่อนปราบนใบหน้าอนมอื่อบนหน้าอ ่วหลัมานี้เาทะเลาะับฮยอมาโนลอ ทั้หมเป็นวามผิอเา เาไม่มีเวลาว่าให้ฮยอเลย และวันนี้็เหมือนหลายวัน่อน เราะ้อทะเลาะัน ึ่เาไม่อยาให้เป็นแบบนั้น เาไม่อบเวลาไ้ยินเสียร้อไห้อฮยอ ุนฮเวิ่อนะัสินใสไล์ปลายนิ้วรับสาย
“ฮยออา”
‘วันนี้ว่าไหม?’
ไม่เสียอบรับลับไป ุนฮเวเม้มริมฝีปาหยัเ้าหาัน เาไม่รู้ว่าฮยอะเ้าใไหม หาเาอธิบายไป เาเหนื่อยับาร้อทะเลาะันเรื่อนี้้ำา ุนฮเวพิหลัลับำแพ่อนะอบอ้อมแอ้มลับไป
“วันนี้ันมีาน่อน่ะ”
‘แล้วพรุ่นี้ล่ะ?’
“อโทษนะ ฮยออา วันพรุ่นี้ัน็้อัารานอวันนี้่อ ่วนี้ไม่มีเวลาว่าเลย” เาอบรับปลายสายลับไป ไ้ยินเสียถอนหายใอฮยอลอผ่านมา ุนฮเวมวิ้วเ้าหาันเล็น้อย้วยลำบาใ เาเอ็อยาเอฮยอ แ่อนนี้เรื่อารามับาร์ฮอร์สสำัว่า “ันิถึฮยอนะ แ่ันิาน็เลยไปหาไม่ไ้”
‘ราว่อน็บอว่าิาน ราวนี้็ิานอี’
“อโทษนะ”
‘ถามริเถอะ ุนฮเวยัรัฮยออยู่ไหม?’ ำถามแบบนี้ไม่ใ่รั้แร ุนฮเวถอนหายใยาวออมา เาไม่อบเวลาฮยอพาลใส่ เายัรัฮยอเหมือนเิม แ่่วหลัมานี้ เาลับไม่อยาุยโทรศัพท์ับฮยอ เาเหนื่อยับารทำานมามาแล้ว เาไม่มีแรทะเลาะับใรอี ‘ุนฮเวเอาแ่ทำาน ไม่สนใฮยอบ้าเลย’
“ไม่เอาน่า ฮยอ” เสียเ้มอบลับไป่อนะยมือยีเส้นผมบนหัวัวเอไปมา “ัน้อทำาน็เลยไปหาไม่ไ้ แ่ันไม่ไ้ไม่รัฮยอนะ”
‘ถ้าั้นพรุ่นี้มาหาฮยอนะ’
“ันไปไม่ไ้ ันบอแล้วไว่า้อทำาน ฮยอเ้าใันนะ”
‘ไม่เ้าใ ฮยอไม่เ้าใ!’ ฮยออบลับมา น้ำเสียเล็ำลัโมโหอย่าเห็นไ้ั ‘ุนฮเวเลือานมาว่าฮยอั้นหรอ?!’
“มันไม่ใ่แบบนั้น แ่ันทิ้านไปไม่ไ้ ฮยอ”
ุนฮเวอบลับไป่อนะถอนหายใยาวออมา เาไ้ยินเสียสะอื้นออีนผ่านปลายสาย ทั้โรธทั้น้อยใ แ่เา็ทำอะไรไม่ไ้ นอาปลอบอีนาทาโทรศัพท์แบบนี้ ภาริอเาำลัไปไ้สวย เา้อรีบับอ์ราร์ฮอร์สให้ไ้่อนะไม่มีโอาสอี
“ฮยออา ัน – ”
‘ไม่้อพูอะไรแล้ว ฮยอไม่อยาฟั’
สิ้นเสียเล็ ฮยอ็ัสายโทรศัพท์ไปทันที ุนฮเวมวิ้วเ้าหาันเป็นปมมอหน้าอโทรศัพท์ว่าเปล่า่อนะสบถับัวเอ เาเินรไปทิ้ัวลบนเ้าอี้ วาโทรศัพท์ลบนโ๊ะ้วยสีหน้าเร่เรีย ินฮวานแอบฟับทสนทนาออีนั้แ่้นนบ เาไม่ไ้เป็นห่วอะไรนรหน้า แ่พอไ้เห็นสีหน้าี้เล่นนั้นเรียราวับเป็นนละน่อนหน้านี้ ินฮวาน็อเินเ้าไปหาไม่ไ้
ินฮวานยมือเล็เาท้ายทอยัวเอเล็น้อย สอเท้าเล็้าวรไปหาพลาสบาับอีน ุนฮเวลายปมบนหน้าผาออ ริมฝีปาหยัรอยยิ้มบาให้ แ่ินฮวานมอออ รอยยิ้มพวนั้นไม่ว่ายัไ็ฝืนยิ้ม วามริ็น่าสมน้ำหน้าเหมือนันนะ สมวรแล้วับำรวเผ็ารแบบนาย ินฮวานิ แ่มือเล็ลับเอื้อมไปหยิบผลแอ๊ปเปิ้ลสีแมาไว้ในมือ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นิ”
ินฮวานบอ่อนะส่ลูแอ๊ปเปิ้ลไปให้นรหน้า ุนฮเวเลิิ้วมอหน้าเา สายามแสวามแปลใเล็น้อย แ่็ยอมรับแอ๊ปเปิ้ลามือเาไป ริมฝีปาหยััเนื้อสีแเ้าไปเี้ยวในปานแ้มออทั้สอ้า ินฮวานไม่ใ่นปลอบใใรเ่ แล้ว็ไม่เยิว่าะ้อมาปลอบใำรว
แ่สำหรับนายนนี้ะเป็น้อยเว้น็แล้วัน
“ยิ้มหน่อย อนนายยิ้มูีว่าอนทำหน้าแบบนี้นะ”
สิ้นเสียเล็อินฮวาน ำรวหนุ่ม็ลับมายยิ้มไ้อีรั้ เา้มลมอโทรศัพท์มือถืออัวเอ ัสินใปิเสีย่อนะเ็บลับเ้าระเป๋าาเไป ินฮวานเินนำออไป้านอแล้ว ใบหน้าน่ารัหันลับมามอพร้อมับวัมือเรียน้าหลั ุนฮเวพยัหน้ารับยมือะเบ๊ะ้าิ้ว สอายาว้าวามนัวเล็ออมา้านอ พวเาบอลาานอู่อนะออไปาห้อพร้อมัน
ุนฮเวเินามหลัินฮวานไป วามเผลอมอแผ่นหลัเล็นั้น เส้นผมระ้นอาว ใบหน้าิะทำเหมือนไม่พอใเาลอเวลาหันลับมามอ มือเล็ฟาลบนแนเา เพราะเิน้าเินไป ุนฮเวร้อโอโอยนิหน่อยพอสมวร่อนะรีบ้าวามนื่นเ้น้าหน้าไป อารม์อึอัเหนื่อยล้าในอนแรลายล ริมฝีปาหยัำลัยรอยยิ้มบาออมา โยไม่ไ้สนใสายเรียเ้าอีรั้ในระเป๋าาเ
Let's Talk
มา่อให้แล้ว มาเร็วใ่ไหมล่ะ ;v;
ไม่ไ้มาเร็วแบบนี้นานแล้วเนอะ พอีมีไฟเลยมาเร็วเลย
อบุหลายนที่ยัรออ่านฟิเรานะ ฮือ เราไม่ทิ้แน่นอน่ะ
แ่อามาเร็วบ้า อู้บ้าแล้วแ่อารม์
อนนี้พี่บ๊อบเยาับน้อ๋า แถมยัไล่น้อ๋าอี
นิสัยไม่ีเลย #เี๋ยว ลำเอียแร 5555555555
หวัว่าะสนุันนะะ วามริพล้อเราหาย้วยล่ะ
เอาอมไปทำ บอให้เาเ็บ แล้วเาันไม่ไ้เ็บไว้ให้
น้ำาไหลรินมาว่าบ๊อบบี้โนหัหลั อนนี้ำลัู้พล็ออนหลัใหม่
ยัไ็ฝาิามเน้อ แท็ #ฟิม้ามืบบ ่ะ
ความคิดเห็น