คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : DARK HORSE 12
Dark Horse 12
ฮันบินวาามเ็มไป้วยน้ำสะอาล้าเีย มือเรียวหยิบผ้านหนูผืนนั้นุ่มลไปในน้ำ่อนะเ็ไปามโรหน้ามสันอนที่ยัไม่ไ้สิ อุหภูมิร่าายึ้นสูเป็นัวบอไ้ีว่าอีฝ่ายำลัเป็นไ้ รอยแผลสะเ็หลายรอยบนลำายแร่ถูทายาเอาไว้เรียบร้อย มันเป็นฝีมืออฮันบิน เาเป็นนเฝ้าไ้ีวอนหลัาหมสิไป
เ็ายเฝ้าเ็ัว ทายา แทบะยอมห่าานรหน้าเสีย้วย้ำ เาเป็นห่วีวอนเินว่าะปล่อยให้อยู่นเียว อย่าน้อย็อยาให้อีฝ่ายลืมาึ้นมาเห็นหน้าเาเป็นนแร ปลายนิ้วเรียวเ็ผ้าไปามหน้าผา่อนะลระับลมาเ็าม้นแนเ็มไป้วยล้ามเนื้อทีละ้านเสร็
ฮันบินวาผ้าลับลในาม วาลมเยหน้ามอนหลับสนิท เห็นรอยแผลหลายรอยบนใบหน้านั้น ทั้บนิ้วบาและ้าริมฝีปาหยั หัวใอเา็พาลระุวูบไหวไป้วย เาเ็บปวไปพร้อมันับีวอน เป็นห่วนรหน้า เ่นเียวัน เาสมาิในรอบรัวนอื่น้วย
ทั้ที่วามริแล้วเาเป็นเพียแ่สายลับเท่านั้น
ฮันบินไม่เยรู้สึแบบนี้ับใรมา่อน เาไม่เยสนใอะไรนอาารทำานอัวเอให้ี เาสืบ้อมูลาเป้าหมาย แล้วานั้น็ทำให้ทีมอัวเอประสบวามสำเร็ แ่รั้นี้ลับแ่าาเย นพวนี้ไม่ใ่นร้าย อาะทำานผิหมายบาอย่า แ่พวเา็ไม่เยทำร้ายใร ีวอนไม่เยทำร้ายใร ถ้าไม่ไ้โนทำร้าย่อน ผู้ายนนี้เป็นนี
“ผมอโทษ”
เสียเล็บอผ่านวามเียบ ปลายนิ้วเรียวอบุมฝ่ามือแ็ร้านออีฝ่ายเอาไว้ ใบหน้าน่ารั้มลเล็น้อย่อนะแนบฝ่ามือนั้นล้าแ้มอนเอ เาำวามทรำอัวเอทั้หมระหว่า่วเวลาั้แ่้าวเ้ามาในีวิอีวอนไ้
ทุารระทำเป็นผู้นำเ้มแ็ แววามีเสน่ห์สีเ้มล้ำลึเินว่าะเ้าไปในวามิออีฝ่าย แ่ในะเียวัน สีหน้านั้นลับแฝไป้วยวามอ่อนโยน ปลายนิ้วหยาบยามแะลบนมืออเา ทำให้หัวใเ้นแรไม่เป็นัหวะ ริมฝีปาหยัอนยับเ้ามาใล้ ลมหายใร้อนอเราสอนปะทะัน เร่าร้อนเินนไม่อาลบเลือน
เาิว่าัวเอำลัหลรัีวอน
หลรัเป้าหมายอัวเอ
ฮันบินิพลาถอนหายใยาวออมาอย่าหนัใ ฝ่ามือหนาอีวอนยับไหวในอนนั้น เ็ายเบิาว้าออ่อนะบีบฝ่ามือนั้นเอาไว้แน่น วาลมมอวามระพริบปรือาวามฝัน วามสีเ้มหลับลอีรั้เพราะแสแยา
ภาพรหน้าพร่ามัว่อนะายัรหน้า เาเห็นโรหน้าน่ารัแ่แ้มไป้วยผมหน้าม้าสีเ้มอฮันบิน เ็ายเบิาว้ามอเา สัมผัสร้อนบนฝ่ามือบ่บอว่าอีนำลัุมมืออเาเอาไว้แน่น ริมฝีปาหยัรอยยิ้มออมาอนเห็นสีหน้าร้อนรนแบบนั้น อาารเป็นห่วอฮันบินทำให้ีวอนยิ้มออ เสียหัวใในหน้าออ้ายนั้น็เ่นัน นายวรวบุมมันให้ีว่านี้นะ เาิ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าะเลือนหายไป
เหุาร์ทั้หม่อนหน้านี้ไหลย้อนเ้ามาในสมอ ีวอนผวาเ้ัวึ้นาเีย วามเบิว้าออมอหน้าฮันบิน้วยท่าทีร้อนรน สมาินอื่นในรอบรัวำลัรอให้เาไป่วย มาไปว่านั้น มินโฮ็เ่นัน เพื่อนรัอเาำลัอยู่ในอันราย ีวอนึมืออามืออฮันบิน สอเท้ายาวเรียมะ้าวยืนลไปบนพื้น แ่้วยพิษไ้็ทำให้เา้อเล้มลบนเียโยมีแนเล็อฮันบินประอับเอาไว้
“ีวอน อย่าเพิ่ยับัวรับ นอนพั่อน”
“ัน้อไป่วยมินโฮ” เสียเ้มเปล่ผ่านลำอแห้ผาออมา สีหน้าัวลร้อนใ วามเ็บปวและลัวาระ้อเสียรบรัวไปอี ฮันบินเ้าใวามรู้สึอนรหน้าี เาพยายามับัวนรหน้าให้นอนล แ่ีวอนลับไม่ยอม เาผลันัวเล็ว่าให้ออห่าอย่าแร เสียเ้มวาร้าว้วยวามลืมัว “ปล่อยัน ฮันบิน!”
ฮันบินเไปทา้านหลัเล็น้อย วาลม้อมอนรหน้า ีวอนผะะัับารระทำอัวเอ เาลืนน้ำลายลอ มวิ้วเ้าหาันเป็นปมรลา้วยวามสับสน วามหลับล่อนวามร้อนผ่าวะทำให้น้ำสีใสในวาลอผ่านม่านาปิสนิทนั้นออมา
ร่าายอีวอนเย็บเียบ แ่้าในลับร้อนราวับมีไฟเผาผลาอยู่้าใน วามโรธแ้นร้อนใเป็นห่วรอบรัวำลัะทำให้เาเป็นบ้า แ่่อให้เาะโรธมาแ่ไหน เา็ไม่วรเอาอารม์อัวเอไปลับฮันบิน ีวอนลืมาาวามมืออีรั้ วามรื้น้วยหยน้ำามอรไปยัเ็าย ทั้สอนสบาันท่ามลาวามเียบ ฮันบินไม่ไ้โรธเือีวอนสันิ เาถอนหายใยาวออมา ปลายเท้าเล็้าวไปรหน้าอีฝ่าย่อนะรั้้นออีฝ่ายเ้ามาบลบนหน้าท้ออนเอ
“ไม่เป็นไรรับ ผมเ้าใีวอนนะ ผมเ้าใว่าุเป็นห่วทุนมาแ่ไหน” เสียเล็เอ่ยบอราวับปลอบโยน ปลายนิ้วเรียวลูบไปามเส้นผมสีเ้มออีน ีวอนบฟันรามอัวเอเ้า้วยัน ลั้นหยน้ำาในวาเอาไว้ เาบศีรษะลบนหน้าท้อผอม แนแร่ยโอบรอบเอวบาอฮันบินลับไป่อนะหลับาลปล่อยให้หยน้ำาไหลผ่าน้าแ้มร้านลมา
“ผมเอ็เป็นห่วพวเาไม่่าาีวอนหรอ เป็นห่วนอยาะออไป่วยพวเาอนนี้้วย้ำ แ่รู้ไหม เรายัทำแบบนั้นไม่ไ้ ุยัไม่สบาย สภาพแบบนี้ะไป่วยพวเาออมาไ้ยัไ วามหวัเียวอเาอยู่ับุนะ ถ้าุเป็นอะไรไปอีน ใระไป่วยพวเาออมา”
ฮันบินอธิบายออมา้วยน้ำเสียริัว่าอนแร ปลายนิ้วยับไล้ไปามสันรามม่อนีวอนะเยหน้าึ้นมาสบา วามรื้นไป้วยหยน้ำานั้นทำให้ฮันบินใหาย สีหน้าัวลใแสอออย่าัเนนอีฝ่ายสัมผัสไ้ เ็ายเ็ราบน้ำานั้นออา้าแ้มร้าน่อนะระบายรอยยิ้มบาออมา
“ไ้โปรเื่อผมนะรับ ีวอน”
ไม่ำอบลับมาานรหน้า สีหน้าอ่อนล้าับอาารร้อนไปทั้ัวทำให้ีวอน้อยอมล้อยมนรหน้า เาไม่มีแม้แ่แระยืนึ้นาพื้น้วยเอเลย้วย้ำ หาเาเป็นบ้ารไป่วยทุนาพวม้ามื นอาะ่วยไม่ไ้แล้วยั ะทำให้ัวเอลายเป็นภาระอทุนอี้วย ิับัวเออีรั้่อนะพยัหน้ารับลับไป
“ันอโทษนะ ันรู้ว่านายหวัี”
“ไม่เป็นไรรับ ผมไม่โรธหรอ”
ฮันบินอบรับลับไปพร้อมรอยยิ้มบาบนริมฝีปาสีหวาน ปลายนิ้วเรียวละออาใบหน้ามนั้น แ่อ้อมแนแร่อีวอนลับไม่ยอมยับปล่อยออเสียที เ้าอผมสีำเ้มอเอวนรหน้าเ้าหาัว เรียสายาลมอเ็ายให้เบิว้าอออย่าไม่เ้าใ เาอาศัยัหวะใลระับฝ่ามืออัวเอล รั้้นาเล็อนรหน้าึ้นมานั่ร่อมทับบนั
ฮันบินยมือผลับ่าว้าอนรหน้าเอาไว้ สายาระนในั้น้อรไปยัใบหน้าหล่อมอีวอน สีหน้าและแววาเศร้าสร้อยออีนทำให้เาไม่ล้ายับัวหนีไปไหน อ้อมแนแร่อเอวบาเ้าหาัว เ่นเียวัน ฮันบินัฟันลบนริมฝีปาอย่าใ้วามิ ไม่นานนั แนเรียว็ล้อรอบลำออีวอนเอาไว้
“อันอนายไ้ไหม?”
ไม่รอำอนุาาอีน ีวอน็บหน้าผาลบนบ่าเล็นั้น ระับอ้อมแนอัวเอแน่น ฟัเสีย้อนเนื้อรอ้า้ายอฮันบินเ้นระรัว เาไม่้อารยาหรืออะไรทั้นั้นในเวลานี้ ีวอน้อารเพียอ้อมอานรัอย่าฮันบิน ิ้วเ้มลายปมออหลัาสัมผัสแผ่วเบาแะลมาบนเส้นผมอีรั้
ีวอนไม่รู้ว่าัวเออนรหน้าเอาไว้นานแ่ไหน เาผลัอีนลไปบนเีย บหน้าเ้าับ่วัวอฮันบิน วามหลับล้วยสัมผัสาฝ่ามือเล็ พิษไ้ทำให้เา้อแทรัวเ้าหาวามอบอุ่นาร่าายน เอาวามัวลทั้หมทิ้ไป สนใเพียฟัเสียหัวใอนัวเล็รหน้าอนนี้่อนะปล่อยัวเอให้เ้าสู่ห้วนิทราอีรั้
“ฝันีนะรับ ีวอน”
ลมหายใร้อนรรินลบนหน้าา่วยหายใ ไอน้ำสีาวเาะรอบ้านในามัหวะ เรื่อมือแพทย์โว์เส้นอัราารเ้นอหัวใและวามันบนหน้าอ สายน้ำเลือโยับ้อแนอนเ็บ แทฮยอนเินวนรอบเียนไ้นั้น ้อมอายผิวเ้มบนเีย้วยสายาเรียบเย ปลายนิ้วเรียวเอื้อมเ้าไปใล้ใบหน้าหล่อมนั้น แ่ยัไม่ทันสัมผัส็้อละปลายนิ้วออห่า
ประูห้อถูเปิออ้วยฝีมืออึฮุน เาแทรัวเ้ามาในห้อ่อนะโ้ลให้นายท่านเินามเ้ามา้าในพร้อมับแพทย์เ้าอไ้ แทฮยอนถอยหลบไปทา้านหลั แอบลอบยรอยยิ้มเล็หลัาไ้เห็นหน้าเ้านายอัวเอ ึฮยอนหันมอรอยยิ้มนั้น สำหรับเาแทฮยอน็เป็นแ่นบ้าเท่านั้น เา้าวปลายเท้าในรอเท้าหนัสีำลับมายืน้าเีย่อนะ้มลมอศัรูอนเอ
“มันเป็นอะไร?”
ถามับแพทย์เ้าอไ้ หลัานบนเียฟื้นึ้นมาหลายั่วโม่อนหน้านี้ แทฮยอนว้าปืนเป็นอย่าแรอนวามนั้นลืมาวามมื มินโฮรีร้อราวับเสียสิ แรบีบบนศีรษะราวับะบยี้ะโหลให้ร้าว นายพยาบาลหลายนในึแห่นี้เ้ามา่วยันับัวเาเอาไว้ ลับเียนไ้ แสไฟาไฟายส่อเ้าไปในวามรวสอบอาาร แ่ภาพรหน้าลับพร่ามัวมอเห็นเพียแสสว่าวัวูบไหวไปมา
พวเาใ้เวลาหลายนาทีว่ามินโฮะสบล แทฮยอนำปืนในมือแน่น เินรเ้ามาปลายระบอสีเ้มนั้นลบนหน้าผาอนเ็บ วาม้อมอเาลับมา ว่าเปล่าไร้วามิ ไม่มีอาารหวาลัวหรือรัเียัน ฝ่ามือหนายึ้นับระบอปืนเอาไว้้วยสีหน้าสับสน่อนประโยแราปามินโฮะทำให้แทฮยอนลระับอาวุธในมือล
“นายเป็นใร?”
แทฮยอนไม่ไ้อบอะไรลับไป แพทย์ับมินโฮนอนลบนเียแล้วียานอนหลับให้่อนเาะัสินใรายานไปยันายท่าน หัวหน้าอาร์ฮอร์สรออาบ้านมายัแหล่บานอัวเออย่ารวเร็ว ึฮยอนำลัรอำอบาหมอเ้าอไ้้วยวามิร้ายาในหัวมามาย ไม่้อบอ็รู้ว่าเิอะไรึ้นับเ็รหน้า แ่เา็ยัอยาไ้ยินมันาปาอนเป็นหมอ
“ผมิว่าเาเิภาวะแอมนีเีย สูเสียวามทรำรับ” แพทย์วัยลานเ้าอไ้รายาน่อนะี้รไปยัรอยแผล้ามับอมินโฮ “รอยแผลระแทบนศีรษะรเ้าับำแหน่ฮิปโปแมปัส ส่วนวบุมวามทรำ บวับอาาราออิเนาารมน้ำทำให้เาะสูเสียวามทรำั่วราว”
“สูเสียวามทรำั้นหรอ?”
ึฮยอนทวนประโยาม่อนริมฝีปาหยัะเหยียรอยยิ้มร้ายบนใบหน้า แววามเป็นประายวนให้น่าลัว เป็นัหวะเียวันับฤทธิ์อยานอนหลับหมล มินโฮระพริบาปริบสอสามรั้ ภาพแรรหน้าเป็นใบหน้าอายวัยลาเ้าอผมสีวันบุหรี่ ึฮยอนเหลือบสายันมอลูน้ออีสอน่อนะสะบัไปทาประูทาออ
“ออไปรอ้านอ ันมีเรื่อ้อุยับเา”
สิ้นเสียเ้มนั้น ทั้สอน็พยัหน้าามำสั่ เสียลอนประูปิลหลัาทุนออาห้อไปแล้ว ภายในห้อนไ้อม่อแห่นี้เียบริบ มินโฮนอนเหม่อมอไป้านบนผนั่อนะยมือึ้นถอหน้าาออิเนออ วามอ่อนล้าหันมอายวัยลานทา้าน้า
ึฮยอนยรอยยิ้มลับไปให้ มือหนาว้าเอาเ้าอี้าทา้านหลัมาไว้้าเีย หย่อนัวลนั่้าอริรหน้า ถ้าะเรียให้ถู็้อเรียว่าอีอริมาว่า เาำลัะมีลูน้อฝีมือีนใหม่ และะผ่านารเ้าทำานอนัาร่ารอบรัวมัน้วยมืออัวเอ แ่ิ็น่าื่นเ้นไม่น้อยเลย
วารนี้็เป็นแบบนี้ล่ะ ไม่มีำว่ารอบรัว ลบวามทรำพวนั้นทิ้ไป
แล้วเริ่ม้นใหม่ับเรา อ์ราร์ฮอร์ส
ภายในห้อเียบสนิท ินฮวานทอสายาผ่านหน้า่าออไป้านอ ผิวาวึ้นรอยแาารเสียสีับ ุแ้อมือเหล็ เาพยายามืนแรออาพันธนาารนั้น แ่นอาะไม่ยับเยื้อนแล้ว รอยถลอสีแ้ำ็ทำให้ินฮวานเ็บน้อยอมแพ้ไปเอ ินฮวานเป็นห่วรอบรัว แถมยััวลับารโนับัวไปอานอู้วย เาไม่รู้ว่าพวำรวิะทำอะไร เาอยาหนีออไปาบ้านหลันี้ แ่ลับทำไ้เพียปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่าไร้่า
ินฮวานถอนหายใยาวออมาอีรั้ เาหันไปามเสียประูเปิออ สบาับนเ้ามาใหม่ ำรวหนุ่มเ้าอโรหน้ามนเิม รอยยิ้มบนริมฝีปาหยันั้นทำให้ินฮวาน้อเมินหน้าหนีลับไปยับานหน้า่าอีรั้ สำหรับเา รอยยิ้มนั้น็เหมือนารเยาะเย้ยอย่านถือไพ่เหนือว่า
“ันเอา้าวมาให้”
ุนฮเวบอ่อนะวาาม้าวลบนเียพร้อมับแ้วนม อาารัวเล็รหน้าหันวับมามอเา ้อมอาม้าวับแ้วนม้วยสายาราวับนออยา เรียเสียหัวเราะเล็น้อยาลำออุนฮเวให้ออมา ินฮวานเอาแ่ปิเสธอาหารอเาแทบทุรั้ รั้แรอนเอาเ้ามาให้ เ้าัวยัปันอาหารพื้นระายไปหม
ุนฮเวยอมรับเลยว่าไม่เยเอใรื้อ้านเท่านี้่อน แ่็ไม่ใ่ปัหาอะไร ุนฮเวใร้ายพอะปล่อยให้อีนออาหารไปามวาม้อาร ไม่มีารย้าวเ้ามาให้ินใหม่ เาอยาสั่สอนอาารนิสัยเสียนนี้ให้หายพยศเสียที และ็ูเหมือนะไ้ผลเสีย้วย นัวเล็รหน้า้อหน้าเาสลับับาน้าว่อนะลืนน้ำลายลอ
“ินิ” ุนฮเวบอพลาทิ้ัวนั่ล้าอีน “ันทำ้าวผัิมิอร่อยนะ แล้ว็นม้วย มันำลัเย็นพอีเลย”
“ัน... ไม่หิว”
“ไม่หิวริหรอ?”
นายำรวแล้ถามยียวนวนประสาทามประสา มือหนาหยิบ้อนั้าวผัหอมุยึ้นมา ใยับให้้าวใน้อนเ้าไปใล้อีฝ่าย มอสีหน้าหิวแทบายออีน้วยวามำัน ินฮวานไ้ยินเสียหัวเราะนั้น เาเมินหน้าหนีไปอีทาใ้หาาเหลือบมออน้าวผัเ้าไปในปาอุนฮเว นรหน้าแล้ทำสีหน้าเอร็อร่อยเี้ยว้าวในปา ใระุ้นวามอยาออีฝ่าย
“อร่อยมา ฝีมือันเปิร้านอาหารไ้เลยนะ!” ุนฮเวมัวเอพลาส่สายเ้าเล่ห์มอนัวเล็ สีหน้าแล้ทำเป็นเสียายามมาหลัานั้น “แ่นายไม่หิวใ่มั้ย? ั้นันอัวเอาออไปทา้านอนเียวีว่า”
สิ้นเสียเ้ม เ้าัว็ทำท่าะหยิบาน้าวออไป ินฮวานมอามมืออุนฮเว เาลืนน้ำลายลอพลาัฟันเล็ลบนริมฝีปาอัวเอ เาัสินใลบทิิอัวเอออไป่อนะเรียนรหน้าเอาไว้ ุนฮเวะัมือหันมามอ
“เี๋ยว่อน” ินฮวานเยหน้าสบาอีน ถอนหายใยาวรอสายา่อนะพยัเผยิบไปยัาน้าวในมือหนา “ันเปลี่ยนใแล้ว อนนี้ันหิว ันะิน”
“หิวแล้วั้นหรอ? ั้นลออร้อให้น่าฟัว่านี้อีหน่อยิ”
ุนฮเวว่าพลาส่สายาหยอล้อไปให้ เายรอยยิ้มว้า รู้สึมีวามสุับารไ้แล้อาารรหน้า เวลาไ้เห็นใบหน้าน่ารััสีหน้าลับมา ้อมอมาราวับะรเ้ามาย้ำอ ทั้ที่วามริัวเอัวเล็ว่าเามานานี้ มันเหมือนับารไ้มอแมวัวเล็ำลัแยเี้ยวู่ฟ่อเสียมาว่า ุนฮเวิ่อนะวาาน้าวลับลบนเีย สายาลเป็นเิบอให้อีฝ่ายทำามที่นเอบอ
“เฮ้อ! อันทาน้าวหน่อย”
“อย่าทำน้ำเสียแบบนั้นิ ยิ้มหน่อย” สิ้นเสียเ้ม ินฮวาน็รอสายา ริมฝีปาบายับยยิ้มอย่าไม่เ็มใ “แล้ว็บอว่า อให้ันทาน้าวฝีมือนายนะ ันะไม่ทำร้ายนายหรือหาทาหนีไปอี ุนฮเวอา”
ินฮวานมอสีหน้าวนประสาทยรอยยิ้มว้าพลาทำน้ำเสียเลียนแบบารพูอเาอย่าัใ เาอยาะรเ้าไปบีบอำรวนนี้ให้รู้แล้วรู้รอ แ่ไม่รู้ทำไม ริมฝีปาบาลับหยัยึ้นว่าอนแรเล็น้อย นรหน้าล้ายับเ็ไม่มีผิ แถมไอ้สีหน้าแบบนั้น ยัลเสียนอำไม่ไ้เสีย้วย
แล้วเมื่อี้เาเรียแทนัวเอว่าอะไรนะ ุนฮเวอา
นายนนี้ื่อุนฮเวั้นหรอ
นัวเล็ิิสายามอหน้าอีน สีหน้ายียวนวนประสาทนั้นยัส่มาให้พร้อมับารั้าวผัสีสวยึ้นมาโว์รหน้าเา ินฮวานยอมัฟันยยิ้ม่อไป่อนะยับพูามประโย่อนหน้านี้อุนฮเว
“อให้ันทาน้าวฝีมือนายนะ ันะไม่ทำร้ายนายหรือหาทาหนีไปอี ุนฮเวอา”
ุนฮเวพยัหน้าึ้นลรับประโยนั้น แล้มวิ้วราวับใ้วามิ่อนะวา้อนล เาหยิบุแอันเล็ออมาระเป๋าหลัาเ ยับัวอ้อมมาทา้านหลัเรียมะไุแ้อมือเหล็สีเินออให้ วามมอรอยแผลถลอและปื้นแบน้อมือาวนั้น แอบมอใบหน้า้าน้าออาารรหน้า วาลมเศร้าสร้อยู่นั้น เาเอ็เ้าใวามรู้สึอนรหน้าี เาเอ็เยเสียรอบรัวไป
“ันะปล้อมือให้นาย แ่ถ้าิหนีอีรั้ ันะไม่ปล่อยนายอี เ้าในะ?”
ุนฮเวบอ เาไม่ไ้รับำอบลับมาาอาารรหน้า มือหนาปลุแ้อมือเหล็ออให้ินฮวาน นัวเล็ยับ้อมืออย่าไร้แร ปลายนิ้วเรียวถูรอบ้อมือัวเอไปมา่อนะหันมอนทา้านหลั ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าน่ารันั้น ินฮวานยับริมฝีปาะบออะไรบาอย่า แ่็ัสินใปิปาเียบ แล้วันไปสนใาน้าวรหน้าแทน
ุนฮเวย้ายัวเอลับมานั่ประันหน้าับเาอีรั้ วาม้มลมอมือเรียวหยิบ้อน ั้าวพอีำึ้นมา่อนะใส่เ้าปาไป สีหน้าท่าทาลุ้นนออนอหน้าับรสาิ้าวผัรสาิืืในปา มันไม่ไ้อร่อยเหมือนับลิ่นหอมที่เาไ้ม่อนหน้านี้สันิ ไม่ไ้อร่อยสมับารี้โม้อนายำรวรหน้า แ่ินฮวานลับั้าวในานเ้าปาไม่ยอมหยุ มันอาเป็นเพราะเาหิวมาหรือบาที็เพราะท่าทาอนรหน้า
“อร่อยหรอ?”
“อืม”
สิ้นเสียอบรับลับมานั้น ริมฝีปาหยัอุนฮเว็ยยิ้มว้านาสอ้าแทบปิเ้าหาัน มือหนาหยิบแ้วนมส่ามมาให้อนเห็นนัวเล็ทานเร็วเินไป ินฮวานรับนมมาิบ ทั้ห้อนอนนาเล็เียบริบ ไ้ยินเพียเสีย้อนระทบับาน้าว่อนะเียบล ้าวในานว่าเปล่า เ่นเียวัน นมสีาวในแ้ว็หมเลี้ย
ินฮวานันาน้าวไปรหน้าุนฮเว วาลมสบาอีน่อนะหันออไปนอหน้า่าอีรั้ ไมใ่ว่าไม่อยาหนีออไป แ่เารู้ว่าัวเอไม่มีทาหนีพ้นนรหน้าไปหน้าไปไ้ ไม่ว่ายัไำรวนนี้็ะามับเาลับมาไ้อยู่ี นัวเล็ถอนหายใลูบไปามรอยแผลบน้อมืออัวเอ่อนะสะุ้หันลับมา
“้อมือนายเป็นแผลหมแล้ว” เสียเ้มเอ่ย่อนมือหนาะเอื้อมมาับ้อมืออินฮวานึ้นู เามวิ้วเ้าหาัน วามับ้อบนรอยแผล ินฮวาน้อมอโรหน้าหล่อมนั้น่อนะเมินหน้าหนี อนอีฝ่ายเยหน้าึ้นมอ “ันะไปหายามาให้็แล้วัน”
“อืม”
“แล้ว็...” ุนฮเวยับริมฝีปาพลาหันไปเ็บาน้าวแทน ริมฝีปาหยัรอยยิ้มบนใบหน้า วามส่อประายเล็น้อย่อนประโยถัไปะเรียสายาอินฮวานให้เยึ้นสบา “น้อายนายฟื้นแล้ว”
“านอูฟื้นแล้วั้นหรอ? เาเป็นยัไบ้า?!”
นัวเล็รเ้ามาหาเาแทบะทันที มือเล็ว้าหยับับลบน้นแนแร่อำรวรหน้าอย่าลืมัว วาลมหม่นแสในอนแรลับมาเิ้าราวับมีวามหวัอีรั้ ุนฮเวยรอยยิ้มบาให้ับท่าทานั้น เายมือึ้นบอให้อีนใเย็นล
“เาไม่ไ้เป็นอะไรแล้ว อนนี้พัฟื้นอยู่ในโรพยาบาล แล้ว็นะ ถ้านายทำัวีไม่ื้อไม่ิหนีัน บาทีเย็นนี้ันอาพานายไปหาเา...”
ุนฮเวเสียสะุหายไป เาเบิาว้า่อนะล้มัวไป้านหลัามแรโผเ้าออนรหน้า ินฮวานอเาแน่นเสียนแทบหายใไม่ออ สีหน้าีใราวับะร้อไห้ออมานั้นทำให้เา้อระพริบาปริบึ้นลับัวเอ อาารัวเล็ันัวออาบ่าเา มือเล็ว้าับมือเาเอาไว้่อนะเอ่ยำอบุออมา
“อบุนะ” ินฮวานบอ้วยรอยยิ้มว้า “ันะไม่หนีไปไหน ะไม่ทำร้ายนาย ะไม่ื้ออีแล้ว นายพาันไปานอูทีเถอะนะ”
“็...ไ้ิ”
ุนฮเวบอ่อนะระแอมไอออมาเล็น้อย วามริบสีเ้มเหลือบสายาลมอมืออัวเอเป็นเิบอให้อีฝ่ายปล่อยออ ินฮวานับมือเาเอาไว้ ้นเล็ทับลบนลาลำัว เราสอนำลัอันบนพื้นห้อไม่ผิแน่ แถมาน้าวยัระเ็นลไปบนพื้นอี่าหา แ่สีหน้าไม่เ้าใอินฮวานลับทำให้เาเรียบเรียประโยในหัวไม่ไ้
“นาย่วยปล่อยมือ ่วยยับ เอ่อ... นายำลัร่อมันอยู่นะ ินฮวาน”
สิ้นประโยนั้น วาเล็็เบิว้าามเา้วยวามใ ุนฮเวพยัหน้าึ้นลเป็นเิบอว่าใ่แล้ว แ่เพพียเท่านั้น็มาพอะทำให้ินฮวานรีบผลััวออห่าานรหน้าทันที สีหน้าร้อนรนทำัวไม่ถู บวับรอยริ้วแ้าแ้มทำใหุ้นฮเว้อลั้นรอยยิ้มอัวเอเอาไว้
“ัน... โทษที”
“ไม่เป็นไร” เาอบรับลับไป วามมอโรหน้าสวยหวานนั้น่อนะ้มลเ็บาน้าวอีรั้ ุนฮเวไหวไหล่ยืนึ้นาพื้นเ็มวามสู สอายาว้าวรไปยัทาออโยไม่ลืมะหันลับไปมอนทา้านหลั “นายวรนอนพับ้านะ ันะมารับนายอนเย็น เราะไปหาานอู้วยัน”
ินฮวานพยัหน้ารับลับไป เามอแผ่นหลัว้าหายลับออไปาห้อนอน สบถ่น่าัวเอับอาารีใออหน้าาเินพอี่อนหน้านี้ เสียหัวใเ้นระรัวในอ้า้าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะื่นเ้นะไ้เอน้อายอัวเอ หรือเป็นเพราะวามใล้ิอัวเอับำรวหนุ่ม่อนหน้านี้ันแน่
ินฮวานเม้มริมฝีปาบาล สะบัไล่วามิไร้สาระในหัวออไป เาไม่วริแบบนั้นับพวำรว เา็แ่ีใับาระไ้เอานอูเท่านั้นเอ อย่าน้อยารไ้พบหน้ารอบรัวสันในเวลาแบบนี้็่วยให้เาผ่อนลายลไ้มา นัวเล็ิ่อนะัวเอึ้นไปบนเีย ล้มัวลนอนหลัาไม่ไ้ยืแ้ยืาแบบนี้มาหลายวัน่อนะหลับาล ปล่อยัวเอมลไปับวามมื
ีวอนั้าว้มฝีมือนัวเล็เ้าปาไป อาารไม่สบายอเาบรรเทาลมาแล้วาวัน่อน สีหน้าีึ้นมานสัเไ้ ในสมออีวอนอนนี้วนไปมาับวามิอยาไป่วยนในรอบรัวให้เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้ านออ์ราร์ฮอร์สไม่ใ่ะเ้าันไปไ้่าย แ่เา็อยาลอเสี่ยีวิไป่วยรอบรัวอัวเอสัรั้
ีวอนิับัวเอ่อนะวาาม้าวในมือลับโ๊ะทา้าน้าหัวเีย เป็นเวลาเียวันับอนประูห้อนอนเปิออ ฮันบินเินเ้ามาในห้อ่อนะรมาทิ้ัวลนั่้าเีย วาลม้อมอนทาน้าว้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม มือเรียวส่แ้วน้ำไปให้ีวอน มออีนนื่มน้ำ้าในนหม
หลัาเาทำให้ีวอนยอมสบลไ้วันนั้น อีน็ื่นึ้นมาเล่าสถานาร์ในอนนี้ให้ฟัทั้หม ฮันบินรู้แล้วว่าแผนารอีวอนผิพลา แถมนอานี้มินโฮยัไ้รับบาเ็บอี้วย สถานาร์เลวร้ายแบบนี้ ไม่แปลเลยับารไ้เห็นน้ำาอีวอนไหลลมา
“แล้วะเอายัไ่อไปรับ?” ฮันบินถาม่อนะมวิ้วเ้าหาัน “ลำพัเราสอน ะไป่วยทุนออมาไ้ยัไัน?”
“ไม่ใ่เราสอน ฮันบิน”
“รับ?”
“ันนเียว” ีวอนอบลับมา้วยสีหน้าริั เามอเ้าไปวาลมสีเ้มอเ็าย สำรวโรหน้าน่ารันั้น ส่ผ่านวามรู้สึในใออมา่อนะเอื้อมมือไปับมือเรียวเอาไว้ “ันะไม่ใ่เราสอน แ่ันะไป่วยพวเาออมาเอ ันให้นายเ้าไปเสี่ย้วยไม่ไ้”
“หมายวามว่ายัไ?”
“หมายวามว่า... ันยอมเสียนายไปไม่ไ้”
“ผมไม่เ้าใ” ฮันบินแย้ออมา่อนะึมืออาสัมผัสนั้น วาลมแ็ร้าวึ้นมาอย่าไม่ยอมแพ้ ใบหน้าน่ารัส่ายไปมา่อนะยืนึ้นเ็มวามสู “ผมะไป่วยทุน ถึผมะเ้ามาทีหลั แ่อนนี้พวเา็เป็นรอบรัวอผมเหมือนัน”
“แ่...”
“ผมะไป่วยพวเา ผมะไป่วยรอบรัวอผม!”
ฮันบินัริมฝีปาัวเอแน่น มือเรียวำเ้าหาัน่อนะลายล หลัาฝ่ามือหนาว้าเอาไปับเอาไว้ ีวอนถอนหายใยาวออมา เารัฮันบิน วามรู้สึอเาบอแบบนี้อนไ้เอนรหน้าเป็นรั้แร และ็ยัเป็นเ่นนั้น เวลาเาอยู่ใล้ฮันบิน เาสบายใราวับอีนเป็นสารแห่วามสุในีวิอเา
นรหน้าใสื่อ ไม่เสแสร้
และเาเื่อว่าฮันบินะไม่มีวันหัหลัเา
อนิแบบนั้นรั้แร ีวอนหลรัฮันบินอย่าถอนัวไม่ึ้น มันเป็นวามรู้สึที่ไม่เยเิับใรมา่อน เาใ้ีวิไปับารปล้นิ ทำผิหมายหลายอย่าโยไม่มีุหมาย แ่อนเาเอฮันบิน เาิว่าัวเอเอุหมายแล้ว ฮันบินทำให้เารู้ว่า้อารอะไร รู้ว่าารไ้รัใรสันมันเป็นยัไ เ็นนี้ลายเ้ามาเป็นส่วนสำัในีวิอเา ไม่ใ่ว่าไม่เห็นเป็นรอบรัว เาเอ็อยาให้อีนไป่วยรอบรัวอเราลับมา้วยัน อนนี้สถานาร์มันเลวร้ายเินว่าะยอมให้อีนไปเสี่ยอันรายไ้ โอาสอเาในารทำสำเร็มีน้อยมา นพวนั้นมีันเป็นร้อย ีวอนลัว ลัวว่าัวเอะ้อเสียฮันบินไป
“ฮันบิน นายฟัันให้ีนะ ัน...”
รื!!!
ยัไม่ทันพูบประโย เสียโทรศัพท์มือถือาบนหัวเีย็ัึ้นมาเสีย่อน ีวอนสบาลมื้อรั้นอเ็าย่อนะถอนหายใหันไปหยิบมือถือมา บนหน้าอสีาวโว์เบอร์ไม่รู้ัึ้นมา เาำลัะัสาย แ่ลาสัหร์บาอย่าลับทำให้ีวอนเปลี่ยนใมารับแทน
‘ยัไม่ายินะ ิมีวอน’ น้ำเสียแหลมุ้นหูัาปลายสาย แ่เพียเท่านั้น็ทำให้วาม้อเบิว้าออ มือหนาบีบเ้าหาันนื้นไป้วยเหื่อ ‘ันเอ แทฮยอนยัไล่ะ’
“แ!!!”
เสียเ้มวาร้าวลับไป ฮันบินรีบรเ้ามาหา้วยวามใ่อนว้ามือถือไปามือีวอน เาเปิลำโพ่อนะมวิ้วเ้มเ้าหาัน
‘วแ็นะ ันิว่านายะไม่รอแล้วะอี’ แทฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียยียวนามประสา ‘แ่รอบรัวอนาย ไม่วแ็แบบนายหรอ ีวอน’
“แะทำอะไร?!”
‘ทำอะไรั้นหรอ... (โอ๊ย!) เริ่ม้นาารับนาเ็ผู้หิน้ำเป็นไ!’
ีวอนัฟัน วามร้อนผ่าวอย่าเลือึ้นา เาว้ามือถือลับมาบีบแน่นในมือราวับะทำลายมันทิ้เสียอนนี้ ฮันบินเม้มปาเ้าหาันแน่น ปลายนิ้วเรียวแะลบนริมฝีปาอัวเอ ในใร้อนรนัวลเป็นห่วน้อสาวนเียวอรอบรัวอย่าฮาอีไม่่าไปาีวอน
“อย่าไ้แะ้อรอบรัวอัน! ถ้าแไม่อยาาย แทฮยอน!!”
‘ลัวั นายู่ันั้นหรอ ีวอน’ เสียแหลมอบลับมาอย่าบัน แทฮยอนหัวเราะร่วนผ่านลำโพมือถือ ‘ันะบอนายให้เอาบุนะ ันับรอบรัวอแเอาไว้ ทรมานเล่นเหมือนสัว์ในรรอวันโนเือ! อ้อ... แถมอนนี้ยัล้าสมอเพื่อนรัอแมาไ้อี้วย มินโฮ ลูน้อนใหม่อาร์ฮอร์ส!!’
“หมายวามว่ายัไ! แทำอะไรมินโฮ?!!”
‘ลอุยับเาสัหน่อยมั้ยล่ะ? เอ้า... มินโฮมีนอยาุย้วยน่ะ’
ีวอนมวิ้วเ้มเ้าันอนไ้ยินประโยนั้น ประโยหลัอแทฮยอนหันไปบอมินโฮอย่าแน่นอน แ่ะเป็นไปไ้ยัไ มินโฮะลายเป็นนอพวาร์ฮอร์สไปไ้ยัไัน เาเื่อใมินโฮมาว่าเื่อใัวเอเสีย้วย้ำ เพื่อนรัอเาไม่มีมีวันทรยศรอบรัวอัวเอ ีวอนิแบบนั้น่อนะสับสนว่าอนแรหลัาไ้ยินน้ำเสียเ้มุ้นหูรอมาาปลายสาย
‘นายือิมีวอนั้นหรอ?’
“มินโฮ! เิอะไรึ้นับมึ ไอ้เหี้ยพวนั้นทำอะไรมึ?!” ีวอนอบลับไป้วยวามร้อนใ เาำน้ำเสียนี้ไ้ ่อให้ผ่านไปนานแ่ไหน็ไม่มีวันลืม เาับมินโฮเป็นรอบรัวเียวัน และเป็นเพื่อนรัันมาั้แ่เ็ เาไม่มีทาำน้ำเสียนี้ไม่ไ้ “มึเป็นลูน้ออาร์ฮอร์ส ประโยนี้มันหมายวามว่ายัไ?!”
‘หมายวามว่าอะไร นายยัล้าถามันอีหรอ? ีวอน’
เสียเ้มอบลับมา้วยน้ำเสียเย้ยหยันราวับีวอนไปทำวามผิับอีฝ่ายเอาไว้ เาำมือหนาเ้าหาันแน่น้วยวามสับสน เ่นเียวัน ฮันบินเอ็ไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้น แม้ไม่ไ้ับรอบรัวมาั้แ่เิ แ่็ไม่มีทาเป็นไปไ้เลยับารที่มินโฮิะหัหลัีวอน ทั้สอนเป็นเพื่อนรััน
‘เลิถามอะไรไร้สาระไ้แล้ว นพวนี้ะ้อาย ถ้านายไม่มาามนัอเรา ันะัาร่าไอ้สารเลวอมหลอลวพวนี้ทีละน้วยมืออัวเอ’
“มึ... พูว่าอะไรนะ?” ีวอนแทบไม่เื่อหูอัวเอ้วย้ำ ทั้ร่าายอเาเป็นเหน็บาราวับไร้วามรู้สึ เาไม่เ้าใว่าเิอะไรึ้นับมินโฮ เพื่อนอเารัรอบรัวไม่น้อยไปว่าเาเลย แ่ประโย่อนนี้มันหมายวามว่ายัไ ะ่า้วยมืออัวเอั้นหรอ
“มึรู้ัวไหมว่าัวเอพูอะไรออมา? ไอ้มินโฮ!”
‘อย่ามาเรียื่อู้วยน้ำเสียแบบนั้น!’ เสียเ้มะโนร้าวลับมา้วยวามโรธ ‘มึไม่มีสิทธิเรียื่อู้วย้ำ ีวอน! ถ้ามึยัล้าึ้นเสียับูอีรั้ละ ูะ่าพวมันทิ้ทีละน!!’
“ไอ้มินโฮ!!!”
‘โอ๊ย! พ...พี่มิโน!!’ เสียร้ออฮาอีัึ้นทันทีหลัาสิ้นเสียอีวอน เหื่อหยไหลผ่านโรหน้าหล่อ เาำมือเ้าหาัน้วยวามสับสนับสถานาร์ในอนนี้ ‘ลอึ้นเสียับูอีรั้ิ ูะใ้มีในมือรีลไปบนหน้าอนาผู้หินนี้!’
“มึ...”
ีวอนไม่รู้ว่าวระอบลับไปยัไ เาลืน้อนน้ำลายลอัวเอ่อนะหายใเ้าออ้วยวามยาลำบาราวับว่ามมีในมืออเพื่อนรั มินโฮำลัรีลบนำว่ามิรภาพลอสิบว่าปีที่ผ่านมา เาไม่เื่อว่ามินโฮะทำอะไรแบบนี้ ไอ้สารเลวพวนั้นะ้อทำอะไรเพื่อนอเาอย่าแน่นอน ทั้หม้อเป็นฝีมืออไอ้พวาร์ฮอร์ส
‘ออมาามนัอพวู ูะส่ที่อยู่ไปให้ทา้อวาม ถ้ามึมาสายหรือิเล่นุิอะไร ูะ่านานนี้เป็นนแร!’ มินโฮบอ่อนะหัวเราะผ่านสายออมา ‘หวัว่าูะไ้เอมึอีนะ ีวอน!’
สิ้นเสียเ้มนั้น สายโทรศัพท์็ัทิ้ไปทันที ีวอนัวานไม่อายับร่าายไ้ ปลายนิ้วเย็นเียบราวับโนแ่แ็ไปับำพู่อนหน้านี้อเพื่อนรั สิอเาลอยออไปไลับวามสับสนับบทสนทนา่อนหน้านี้ เาไม่เ้าใว่าทำไมมินโฮมีท่าทีเปลี่ยนไปแบบนี้ แ่ถ้าไ้เอหน้าัน เา้อเอาหมัอัปาไอ้เพื่อนรัอเาสัรั้
ีวอนิ่อนะัฟันเ้าหาันนรามนูนเป็นสัน ฮันบินเรียสิออีนลับ้วยลับแะลบนหลัมือออีฝ่าย วามเ้มอนนี้เ็มไป้วยวามโรธ นัวเล็ว่า็หวัว่าสัมผัสอนะทำให้อีนใเย็นลไ้บ้า แ่ลับัน เสีย้อวามัาโทรศัพท์ัึ้นเสีย่อน ีวอนอ่าน้อวามนั้นทันที สอายาว้าวลบนพื้นเรียมะออไปามนัอไอ้อ์รสารเลวาร์ฮอร์ส แ่ยัไม่ทันไ้เินไปไหน ฮันบิน็ามมาว้า้อมือหนาอเาเอาไว้
“ไปไม่ไ้นะ” เสียเล็ร้อบอ ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาันพร้อมับรั้้อแนอีวอนเอาไว้แน่น “ะไปแบบนี้ไม่ไ้ พวนั้น่าีวอนแน่ เรา้อวาแผนัน่อน!”
“ไม่มีเวลาแล้ว ฮันบิน”
“แ่ว่า...”
“ันบอว่าไม่มีเวลาแล้วไ!”
ีวอนวาลับมา้วยวามโรธ เาสะบั้อมือออาารอบุมอฮันบิน เาเป็นห่วรอบรัวเินว่าะมาเสียเวลาับารวาแผนพว นพวนั้นสามารถลมือไ้โยไม่ิ้วย้ำ แถมอนนี้มินโฮ็ยัสิลับเป็นบ้าอีน วามหวัเียวอนนี้ึ้นอยู่ับเาแล้ว ีวอนิ่อนะหันลับไปมอหน้าฮันบิน วามอ่อนลว่าอนแรเล็น้อย
“ไม่มีเวลาแล้ว ัน้อไป่วยรอบรัวอัน ันยอมเสียพวเาไปไม่ไ้ เ่นเียวับเสียนายไปไม่ไ้”
ีวอนบอ่อนะเินลับมาับมืออฮันบินเอาไว้ ยหลัมือเนียนมารเ้าับริมฝีปหยัอน ูบลบนนั้นแผ่วเบา วามสะท้อนวามัวลับสถานาร์ในอนนี้ วามรู้สึผิ่อนรหน้า เาไม่วรทำแบบนั้นับฮันบิน แ่วินาทีนี้ เาำป็น้อเลือรอบรัวมา่อน
ไม่มีบทสนทนาอะไร่อานี้ ฮันบินมอนรหน้า้วยสายาไม่่าัน เ็มไป้วยวามรัและวามรู้สึผิ ีวอนปล่อยมืออเ็ายออ สอเท้ายาว้าวรออาห้อนอนไป เหลือเพียฮันบินในห้อนี้ เ็ายบีบมืออัวเอเ้าหาันแน่น วาลมวูบไหวไปมา ริมฝีปาบาถูัเอาไว้้วยฟันอเ้าัว่อนะยับเปล่เสียแผ่วเบาออมา
“ผม... ็ยอมเสียีวอนไปไม่ไ้เหมือนัน”
สิ้นประโยนั้น นัวเล็็เยหน้า้นาพื้น วาลมวูบไหวลับลายเป็นแววาเ้มแ็ราวับไม่ใ่นเิมอี่อไป เาเินรไปยัโ๊ะหัวเีย หยิบเอาปืนสีเ้มในลิ้นัออมา่อนะสาวเท้ารีบเินามอีนลไป้าล่า ฮันบินมอบานประูเ้าออบ้านเ่าหลัเล็หลันี้้วยหัวใเ้นแร มือเรียวื้นไป้วยอเหลวำปืนระบอเ้มในมือแน่น
ฮันบินเอื้อมมือไปับลูบิประู เาหายใเ้ารั้สุท้ายเรียมใรับับผลลัพธ์ และวามผิทั้หมอัวเอ เสียลอนัริ๊เป็นัหวะ่อนแรผลัะทำให้มันเปิออ แสสว่าา้านนอส่อเ้ามาในบ้านเ้าหลันี้ สอเท้าเล็้าวออมาาบ้าน่อนะสบาีวอน
“ฮันบิน! ลับเ้าบ้านไป!!”
เสียเ้มะโนบอ้วยน้ำเสียร้อนรน ีวอนยืนอยู่รลาวล้อมอำรวทีมสืบสวน มือหนาำระบอปืนเอาไว้สออันส่อไปทาำรวพวนั้น เาเินออมาาบ้าน แ่้าเินไปเสียแล้ว พวำรวามหาัวพวเราเอ ีวอนัฟันัวเอนไ้ยินเสียั เาะมาโนับอนนี้ไม่ไ้เ็า เาะ้อไป่วยรอบรัว นอานั้นแล้วเาะ้อปป้อฮันบิน เ็นนี้ะมาิร่าแหโนับัวไปไม่ไ้
“ฮันบิน! ันบอให้นายลับเ้าบ้านไป!!”
ีวอนะโนบอ แ่สีหน้าอฮันบินลับไม่มีวามลัวแม้แ่สันิ ปลายเท้าเล็ยับเ้ามาใล้ีวอนพร้อมับประบอปืนสีเ้มในมือ ทั้สอสบาันท่ามลาวามเียบ ีวอน้มลมอปลายระบอปืนนั้น่อนะมวิ้วเ้าหาัน วามสับสนู่นั้นลายเป็นปวร้าว ีวอนเยหน้าึ้นสบานรัอัวเอ ภายในวาลมู่นั้นเ็มไป้วยวามรั แ่ารระทำลับร้ามอย่าสิ้นเิ
ฮันบินหันปลายระบอปืนหันรมาทาเา ไม่ไ้ยิ แ่ลับทำให้หัวใอีวอนเ็บปวราวับระสุนสีเินทะลุผ่านเ้าไปในหน้าอ้า้าย ีวอนระพริบาล หายใผ่านทาริมฝีปาับวามิอัวเอในอนนี้ ะเป็นไปไ้ไหมว่านรหน้าะเป็นแบบนั้น ะเป็นไปไ้ไหมว่าลอเวลาที่ผ่านมานี้ เาโนบามาโยลอ
บอเาทีว่านรหน้า นที่เารัอย่าหมหัวใ
ไม่ไ้ะำลั... หัหลัเาใ่ไหม
ีวอนิพร้อมับรู้สึเ็บปวนาไปหมทั้หัวใ เาสบาฮันบินอย่าปวร้าว มอเ้าไปแววาแ็ร้าวู่นั้น ฮันบินปลายระบอปืนนั้นลำแหน่หัวใอเา ริมฝีปาบายับะพูอะไรบาอย่า แ่็ลืนหายลับเ้าไปลำอ ฮันบิน้มหนีสายาเา วาลมลับมาเ็มไป้วยวามรู้สึผิอีรั้่อนะเยหน้ามอีวอน รวบรวมวามล้าอัวเอแล้วพูออมา
“ผมเ้าหน้าที่ำรว ิมฮันบิน”
สิ้นเสียเล็ ีวอน็รู้สึราวับว่าโลทั้ใบำลัะทลายลมา เาปล่อยระบอปืนในมือทั้สอ้าทิ้ลบนพื้น วามสบานรหน้า้วยวามเ็บ้ำ เาไม่เยิว่าะเป็นแบบนี้มา่อน ไม่เยิว่าเ็นนี้ะทำให้เา้อเ็บปว ไม่เยิว่าะโนหัหลัานรั
“นาย... เป็นำรวั้นหรอ?”
ไม่มีำอบาำถามนั้น ีวอนวาแ่ำราวับำลัะร้อไห้ ้อนเนื้อเ้นไ้ในหัวใอีวอนเ้น้าลราวับะาใมันลเสียอนนี้ ฮันบินเป็นนยี้มันให้แหล้วยฝีมืออัวเอ เ็ายมอนรหน้า้วยวาแไม่่าาอีน อันบินปล่อยให้หยน้ำาไหลลมาผ่าน้าแ้ม่อนะัฟันบอ่อไป
“ุถูับแล้ว ิมีวอน!”
วินาทีนั้นหัวใอเาโนทำลายไม่เหลือิ้นี สอาแทบไร้แรน้อลไปอับพื้น เาสบาฮันบิน มอเ้าไปในแววาู่นั้น่อนแรล็อาทา้านหลัอนายำรวสอสามนายะ้อเ้ามาับัวเาเอาไว้ ไม่มีำ่อว่าำหนิอะไร เวลานี้มีเพียหยน้ำาและลมหายใรรินออมาอย่าแผ่วเบา ฮันบินหันหนีภาพรหน้าไป่อนะยหลัมือเ็น้ำาอัวเอออ ีวอนเ็บปว
แ่รู้ไหม... มาว่าวามเ็บปวนั้น
ฮันบินเอ็ไม่อาให้อภัยัวเอ ับวามหลอลวอเาเ่นัน
Let's Talk
อนสิบสอมาแล้ว ยัรออ่านันมั้ย ;v;
มี่าวีมา้วย็ือเราะอัพอนสิบสาม่อในอีไม่ี่วัน้าหน้า
ส่วนอนนี้ีวอน็รู้วามริแล้วว่าน้อ๋าเป็นสายแฝเ้ามา
วามริเรื่อนี้่อน้าาร์นิหน่อย เพราะเนื้อหามันหนั่อน้าแ่ยา
แถมอนนี้มินโฮยัสมอลับอี พล็อบ้านนอมา ฮือ
เพราะั้นเราะพยายามไม่ให้ส่วนอู่หลัาร์เินไป
ยัไ็ฝา้วยนะะ แท็เิม #ฟิม้ามืบบ
ยัไม่ไ้อ่านทวนำผิเลย่ะ ยัไถ้าเอ็บอเราไ้เลยนะ <3
ความคิดเห็น