คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : Day Dream, BobJun ft.MinBin (#Soju)
Soju
( อ่าน #Soju ให้รบ่อนมาอ่านอันนี้นะ
Cut Scene อนนี้ หาอ่านในไบโอทวิเอร์อเรา
หรือไม่็ลอหาเอาในแท็ฟินะะ orz )
“เ้าเป็นอะไร ้าทำรุนแรับเ้าเินไปั้นหรือ?”
ษัริย์แห่โอนเบิาออว้า รีบถามออไป้วยวามใ ิ้วเ้มำลัะมวเ้าหาัน แ่ลับลายปอมอออย่ารวเร็ว หลัาอ้อมแนอนรหน้าโผรเ้าสวมอเาเอาไว้อย่าแรเสียนเสยหลัล้มลไปนอนบนเบาะทา้านหลั
อ์ายุนฮเวุใบหน้าเ้าับออเาอย่าพอี ไ้ยินเสียสะอื้นอนในอ้อมแนเล็น้อย่อนะอหัวเราะออมาไม่ไ้ ราวับว่านรหน้าเป็นเพียเ็น้อย ฝ่ามือหนายึ้นลูบศีรษะลมไปมาอย่าอ่อนโยน สวมอลับไปพลาโยัวไปมาเล็น้อย
เ็ายไม่รู้ว่าทำไมน้ำาอเาไหลออมาเ่นนี้ สัมผัสอบอุ่นโอบรอบัว ารร่วมรัแสนอ่อนโยน่อนหน้านี้ เสียหัวเราะอฝ่าบาท้าใบหู่าฟัูมีวามสุเสียเหลือเิน ริมฝีปาหยันั้นประทับล้ามับอเา วามรู้สึีในหัวใเ้นระรัว ล้ายับว่ามีผีเสื้อโบยบินอยู่้าใน ผสมรวมับวามรู้สึลัว ลัวเหลือเินว่ามันะเป็นเพียฝันลาวัน เาวระทำเ่นไรับอาารเหล่านี้ี
ารระทำทั้หมอฝ่าบาทเป็นวามริใ่หรือไม่
หา้าหลับ แล้วื่นึ้นมา ฝ่าบาทะยัทรประทับอยู่้า้าหรือไม่
“้าหาใ่วามฝันไม่”
ราวับอ่านใอเ็ายรหน้าออ อ้อมแนแร่ยับรั้เอวผอมเ้าหาัว ศีรษะลมให้แนบลพิรำแหน่อหัวใ วามลมอเ็ายในอ้อมแนพร้อมับรอยยิ้มบาบนริมฝีปา ุนฮเวเยหน้าึ้นสบาับเา วาเปรอะเปื้อนไป้วยหยน้ำาเล็น้อย่อนะโนเลี่ยออ้วยปลายนิ้วยาว
“เ้าสัมผัส้าไ้” สิ้นเสียเ้ม ฝ่ามือหนา็ับประอมือเรียวึ้นแนบับ้าแ้มอน ุนฮเวมอโรหน้ามสันนั้น วาม้อรมายัเา ลมหายใอฝ่าบาทรินรลออยู่ไม่ห่า และริมฝีปาหยัูบลบนฝ่ามืออเา
“้าไม่ใ่วามฝัน และานี้ไป้าะไม่มีวันทิ้เ้าไปอี อ์ายุนฮเว”
อ์ายุนฮเวฟัทุำอฝ่าบาท ริมฝีปาอวบยโ้ึ้นทีละนิ้วยวามีใ ารพยัหน้าอบรับเพียเล็น้อยลับมาทำให้ีวอนอะเอ็นูอีฝ่ายไม่ไ้ เาหยิบผ้านวมสีาวึ้นปิร่าายอนับนทา้าน้าเอาไว้ ระับอ้อมอนรัเอาไว้แน่น
่อให้เ้าหลับลอีสัี่ืน แ่้าให้สัา
ทุเ้าที่เ้าื่นึ้นมา ้าะยัประทับเีย้าเ้า
อ์รัทายาทถอนหายใยาวออมาอีรั้ วาม้อมออาหารรหน้า้วยวามรู้สึเบื่อหน่าย ปลายนิ้วยาววาะเียบเินลบนโ๊ะ่อนะันสำรับอาหารออห่าาัว ั้แ่ประาศราโอารออมา เา็ไม่ไ้เอับบัิิมอีเลย หลายรั้มินโฮิว่านเออาะทนวามิถึเอาไว้ไม่ไหว เา้าวเท้าออาำหนัไป แ่แล้ว็้อะัล ิทบทวนับัวเอถึำพูอฝ่าบาท่อนหน้านี้
“วามรัอเ้าไม่ผิ แ่เ้าไม่วรรับัิิม”
มินโฮหลับามล ฝ่ามือหนายึ้นอบุมมับเอาไว้้วยวามอึอัใ เาไม่อาไปพบฮันบินไ้อี ไม่ใ่ว่าเาเื่อฟัรับสั่อฝ่าบาท แ่ารระทำอเาอนนี้อาะส่ผลให้ฮันบิน้อเ้ามามีปัหาทา้านารเมือ เป็นหมาอุนนาพวนั้น และถ้าเป็นเ่นนั้นริ เา็ไม่แน่ใว่าัวเอะสามารถปป้อฮันบินไ้แ่ไหน เาะยอมให้อีฝ่ายเ้ามาพัวพันไม่ไ้เ็า
เฝ้าบอัวเอแบบนั้นนับสิบรั้ร้อยรั้ แ่หัวใอาลับร้อนรนราวับมีเปลวเพลิเผาไหม้ ไม่ว่าะลืมาหรือหลับา อ์ายรัทายาทยัเห็นเ้าอโรหน้าน่ารันั้นเ่นัในวามทรำ ทั้สีหน้า แววา และรอยยิ้ม หรือแม้ยามเวลาพระอาารย์ัวน้อยอเาู่ราวับลูแมว ทั้หมทำให้เาโหยหาอย่าไม่อาอธิบายออมาเป็นำพูไ้
ราวับว่าวามิลอยออไปไล และหัวใไม่อยู่ับัว
วันนี้็เป็นอีวันที่อ์รัทายาทมินโฮรู้สึหุหิ
ว่าแล้ววาม็ลืมึ้นาวามมื ิ้วเ้มมวเ้าหาันรลาหน้าผา วัหลัมือวาสำรับอาหารบนโ๊ะร่วลไปอับพื้นอย่าแรเสียนเสียัรอออไป้านนอ ันทีอีร้อนรนเปิประูเ้ามาอย่ารวเร็วพลาหันมอเศษอาหารบนพื้น้วยสีหน้าปวเศียรเวียนเล้าับารระทำออ์รัทายาทเสียเหลือเิน
“อ์รัทายาทมินโฮ”
ไม่ไ้สนใเสียเรียปนถอถอนหายใอันทีนสนิท มินโฮหยัปลายเท้ายืนึ้น้วยวามอึอัใ เารู้สึทรมานราวับว่าวามิถึพวนี้ะสามารถร่าเอาีวิอเาไปไ้ สอเท้ายาว้าวเินออาำหนัไปอย่ารวเร็ว เรียให้ันทีนสนิท้อรับหันหลัลับเินามออไป
“ะเส็ไหนหรือพะย่ะ่ะ อ์รัทายาท?”
“้า็ไม่รู้” มินโฮอบลับเสียแ็ ไม่ว่าะหันมอไปทาไหน ภายในำหนัแห่นี้เา็เห็นเพียภาพอนับบัิิม “เ้าเยเป็นเ่น้าหรือไม่ ันทีอี”
“เป็นเ่นไรพะย่ะ่ะ?”
“้า็ไม่รู้ว่าัวเอเป็นเ่นไร ้ารู้สึราวับว่ามีอะไรบาอย่าาหายไป ้าไม่เป็นัวอัวเอเหมือนเย ไม่มีสิ่ใทำให้้ามีวามสุไ้อี ไม่ว่า้าะออไปล่าสัว์หรือเล่นีฬา ้า็ไม่สามารถหัวเราะออมาไ้เหมือน่อน”
ันทีอี้มหน้ารับฟัวามทุ์ใออ์รัทายาท เ้าใวามรู้สึอพระอ์ในอนนี้ี แ่ลับไม่สามารถ่วยอะไรไ้เลย ในานะอันทีนสนิท เาะ้อส่อ์รัทายาทึ้นสู่บัลลั์ โยไร้้อรหาให้ไ้ ใ่ว่าไม่เห็นใพระอ์ แ่้อยอมรับว่าเาเห็น้วยับราโอารอฝ่าบาท อ์รัทายาทวรหัห้ามใาบัิิมให้ไ้
“เ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่เียวที่้าสามารถทำไ้ืออะไร?”
มินโฮเอ่ยถามนสนิท วามหม่นแสเหลือบมอันทีอีเล็น้อย ถอนหายใยาวออมาพลายำปั้นึ้นทุบอย่าแผ่วเบาลบนำแหน่อหัวใ ริมฝีปาหยัยรอยยิ้ม แ่ลับันอย่าสิ้นิ ภายใ้รอยยิ้มนั้น มินโฮำลัร้อนรน อึอัเสียนอยาะรีร้อออมา
“้าทำไ้ แ่ิถึบัิิม เพียเท่านั้น”
พูบ็หัวเราะอย่าสมเพออมาแผ่วเบา สอเท้ายาว้าวเิน่อไป้าหน้า ันทีอี้มหน้ารับอยู่รนั้น แสร้ทำเป็นเมินรับสั่่อนหน้านี้ แ่ามริลับสสารอ์ายอย่าับหัวใ บวนเส็ทา้านหลัยัเินามมา เาถอนหายใยาวับประโยออ์าย่อนหน้านั้น วาเล็เยมอแผ่นหลัอบอุ่นออ์าย แ่อนนี้ลับเ็มไป้วยวามหนัหน่ว
“ระหม่อมเสียใ้วยพะย่ะ่ะ”
ยับริมฝีปาับัวเอ่อนะรีบสาวเท้าามอ์รัทายาทไป มินโฮทอสายามอไปามแนวเส้นอบฟ้า รหน้าอเาเป็นท้อฟ้าสีส้ม วอาทิย์ล้อยลทีละนิวนให้วามิถึทวีูมาึ้นเป็นเท่าัว อ์ายเ้าอผิวสีผึ้ถอนหายใออมาอีรั้ อนนั้นเอ ปลายเท้าอเาะัหยุล วามหันมอรไปยัถนนทาเิน้านหน้า ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มเพียเล็น้อย ยับเผยอออเปล่เสียเพียแผ่วเบา
“ฮันบิน”
ฝ่ามือหนายึ้นราวับว่าะเินรไปหาบัิรหน้า นัวเล็ำลัสนทนาับใรบานรหน้าเา ห่าเพียแ่นี้เท่านั้น แ่รอยยิ้มลับาหายไปาใบหน้าอเา วามวูบไหวเพียวินาทีลับมาหม่นแสลอีรั้ ปลายนิ้วยาวสอ้าลับมาประสานันไว้้าหลัราวับภาพรหน้าเป็นเพียทิวทัศน์เ่น่อนหน้านี้
ันทีอีมอามสายาออ์รัทายาทไป อรู้สึเศร้าามไม่ไ้ เาลัเลสัพั่อนะั้ใบอให้อ์ายเ้าไปทัทายบัิิมเสียหน่อย แ่ยัไม่ทันไ้เอ่ยปาออไป บัิัวเล็ภายใ้อาภร์สีน้ำเินเ้ม็หันมามอทานี้่อน
มินโฮ้อมอใบหน้าน่ารันั้นอย่าละเอีย วาลมสีน้ำาลสะท้อนับแสอาทิย์ ปลายมูโ่เป็นสันสวย และริมฝีปาบายามยรอยยิ้มว้าออมา ฮันบินำลัมอรมายัเา้วยสีหน้าีใอย่าปิไม่มิ ปลายเท้าเล็รีบ้าวรมาหา อ์รัทายาทมอภาพนั้น้วยหัวใเ้นระรัว ทั้ีใและเ็บปวเหลือเิน แ่เาอนนี้ ลับไม่สามารถส่รอยยิ้มลับไปไ้
“อ์ายรัทายาท – ”
เสียเล็เอ่ยเรียพลา้มศีรษะลำนับ รอยยิ้มว้าระบายบนใบหน้า แ่ยัไม่ทันะไ้ถามอะไรออไป ลอพระอ์สีแปัลายลับเินผ่านเาไปราวับไม่มีัวน บวนเส็้าวเินามหลัอ์รัทายาท ไม่มีำทัทายเหมือนเ่น่อนหน้านี้ เหลือ็แ่ันทีอีที่เหลียวหลัหันลับไปมอ้วยวามสสาร เาถอนหายใยาวออมา่อนะเินามอ์ายไปอีรั้
บัิิมะัหันมอามแผ่นหลันั้นไป รอยยิ้มบาบนหน้าาหายเหลือเพียสายาเ็มไป้วยวามหวั หวัว่าอีฝ่ายะหันหลัลับมา เาไม่รู้ว่าทำไมอ์ายทรเป็นเ่นนี้ไป ั้แ่ไ้รับราโอารอฝ่าบาทมา สอสามวันมานี้เา็เฝ้าิถึอ์ายอยู่เสมอ เผลอิถึรอยยิ้ม และารระทำแสนอ่อนโยนิะี้เล่นพวนั้น
้าหวัว่าอ์ายะรู้สึเ่นเียวัน แ่หาใ่ไม่...
วันนี้้าลับเป็นเพียอาาศ ในสายาอพระอ์เท่านั้น
สีหน้าเรียบเยเร่เรียราวับไม่ใ่อ์รัทายาทอ์เิม วามริบสีเ้มมอเลยผ่านเาไป ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า ฮันบินไม่รู้ว่าอนนี้ัวเอหลรัอ์ายรัทายาทไปแล้วหรือไม่ แ่วามเ็บปวรหน้าอ้า้ายนั้นเป็นอริ แ่เพียมอามแผ่นหลันั้นไป แ่รั้นี้ เาลับรู้สึว่าไม่อาว้าพระอ์เอาไว้ไ้อีแล้ว
ฮันบินเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ิถึเรื่อราวอนเอับอ์าย่อนหน้านี้ ่วเวลาทั้หม อนเามอรเ้าไปสายาู่นั้น ไม่ใ่ำโหเสแสร้ ารระทำและำพูออ์ายหมายวามเ่นนั้นริ แ่เป็น้าเอ ผู้ไม่เยรู้ัหัวใอนเอเลยสัรั้ หาวันนี้้าอยาะรั้พระอ์เอาไว้ อยาะอบรับวามรู้สึทั้หมนั้นลับไป
บัิเ่น้า ะสามารถทำไ้หรือไม่
อ์ายมินโฮะทรหันลับมามอ้าอีรั้ไหม
ฮันบินเฝ้าถามับนรหน้าผ่านทาวามิ ยับยั้วามรู้สึอัวเอเอาไว้ บอับัวเอว่าไม่มีทาเป็นไปไ้ เาับอ์ายห่าไลันเินไป ระหว่าเราสอนสมวรเป็นเ่นนี้ถู้อแล้ว อ์รับทายาท ษัริย์อโอนในอนาไม่วร้อมาเสื่อมเสียพระเียริ เพราะบัิเ่นเา ฮันบินิ่อนะ้มศีรษะลอีรั้ราวับล่าวลา สอเท้า้าวหันหลัลับรไปามทาเิน
อ์ายรัทายาไม่ไ้หันหลัลับไปมอแม้เพียสันิ สอเท้ายาวยั้าวเิน่อไป หนัอึ้ราวับทิ้หัวใอนเอเอาไว้ับนทา้านหลั ิ้วเ้มเ้ารวมันรลา ลั้นวามโหยหาิถึอนเอเอาไว้ ่อให้อยาหันหลัลับไป รเ้าไปสวมอมาเพียไหน แ่็ไม่สามารถทำไ้ เาำเป็น้อทำามหน้าที่ หาแ่ยับยั้หัวในเอเอาไว้ยัไม่สามารถทำไ้ นอย่าเา็ไม่สามารถ้าวึ้นมาเป็นษัริย์อโอนในวัน้าหน้าไ้อย่าแน่นอน
“้าอโทษ ฮันบิน”
้าไม่อาหันหลัลับไปหาเ้าไ้อี บัิิม
่อให้หัวใอ้า ะมีเพียเ้าไปลอาล็าม :(
ผ้าปิหน้าสีเ้มลืนไปับบรรยาาศมืมิรอบัว ราอรัษ์ินฮยอแอบเ้ามายัเำหนัอพระมเหสี หลัาับาเฝ้าสัเาร์มาหลายวัน ุนนาฝ่าย้ายเป็นบิาอพระมเหสี แ่ลับไม่ไ้มาเ้าเฝ้าสัรั้ ทานั้นะาาร์ไ้ว่าทาฝ่าบาทเอ็ทรอยับาูอยู่เป็นแน่ อนนี้็ไ้แ่หวัว่าพระมเหสีะร้อนใับ่าวออ์ายุนฮเวนทนไม่ไหว หาทาิ่อับพระบิาอน
ินฮยอิแบบนั้น และเหมือน็ะรามวามิอราอรัษ์อย่าพอี หิสาวภายใ้เสื้อลุมสีเียวบ่บอำแหน่อัุเินเ้ามายัเำหนั ผ้าลุมปิบัใบหน้าถูลลเผยให้เห็นโรหน้าอหิสาว ินฮยอมวิ้วเ้าหาัน วาม้อรไปยันาในนนั้น เาเป็นอรัษ์ประำัวอฝ่าบาท ย่อมสามารถำหน้านภายในำหนัอพระอ์ไ้ทั้หม
และถ้าเาำไม่ผิ นาเป็นนอำหนัฝ่าบาทไม่ใ่หรือ
ว่าแล้ว็รอนนาเินหายเ้าำหนัไป สอเท้ายาวย่อเบาเ้าไปใล้ัวำหนั แอบฟับทสนทนาทา้านในผ่านหน้า่า้า เสียอพระมเหสีร้อนรนนทำให้เสียัออมา้านอ ูเหมือนว่าำหนัอฝ่าบาทะมีหนอนเป็นเลือ มีนอพระมเหสีอรายาน่าวให้ทราบ ไม่น่าล่ะ พระมเหสีถึไ้ิะเล่นานอ์ายุนฮเว ทั้หมเป็นไป้วยวามหึหวอพระอ์
“หม่อมันะนำหมายไปมอบให้เอ อพระมเหสีอย่าทรไ้เป็นห่ว”
ินฮยอระุรอยยิ้มบนริมฝีปา ูเหมือนรั้นี้เาะสามารถหาหลัานมััวนอฝ่าย้ายไ้อย่าสมบูร์แล้วสินะ ราอรัษ์รอนหิสาวลับออมาาำหนั นาสวมผ้าลุมลับเหมือนเิม แสท่าทาลับล่อว่าปิแอบลอบออาำหนัไปโยไม่รู้เลยว่าโนสะรอยามมา
ินฮยอเินามหลันาไป อยหลบไม่ให้โนับไ้ ั้ใให้เินพ้นาเำหนัส่วนในออไป่อน แล้ว่อยัารทา้านนอ ัุสาวเอาผ้าลุมศีรษะออ หยิบถุเินึ้นมาหมุนมอไปมาพร้อมับรอยยิ้ม้วยวามพอใ แอบหัวเราะเยาะพระมเหสีในใเล็น้อย่อนะะัปลายเท้าล รู้สึราวับว่ามีใรบานามนมา แ่่อนะไ้หันหลัลับไป เสียเ้มิะุอราอรัษ์็ทำให้นาสะุ้เสียนเผลอปล่อยถุเินร่วลบนพื้น
“เ้าเ้าไปทำอะไรยัำหนัพระมเหสี?”
“ว้าย!”
ัุสาวหันหลัลับมามอเา เบิาลมว้าออ้วยวามใ่อนะ้มลเ็บถุเินึ้นมาใส่เ้าไปในแนเสื้ออน สีหน้าร้อนรนนับสัเไ้ นาพยายามโ้ศีรษะลำนับราอรัษ์เป็นเิอัว แ่มีหรือินฮยอะปล่อยไป เาว้า้อแนอหิสาวเอาไว้ วามลมอเล็น้อย้วยวามไม่สบอารม์
“เ้าไม่ไ้ยิน ำถามอ้าเ่นนั้นหรือ?”
“ร... ราอรัษ์อ”
“้าถามว่าเ้าไปทำอะไรยัำหนัพระมเหสี?” เสียเ้มเอ่ยถามพลาสายามอหิสาวรหน้า วามมอรไปยัอบหมายโผล่พ้นอบแนเสื้อออมา “ไม่ใ่ว่าเ้าเป็นนอพระมเหสีใ่หรือไม่? ้าอเาว่าพระนาให้เ้านำหมายไปมอบให้ท่านุนนาฝ่าย้าย”
หิสาวร้อนรนอย่าเห็นไ้ั นาเบิาว้าพลาพยายามสะบัแนออาารอบุม แ่ลับไม่สามารถสู้แรไ้ วามลัวเ้ารอบำิใ เห็นทีานนี้ไ้มีส่วนรู้เห็นไปับวามผิอพระมเหสีเป็นแน่ แม้ะไม่แน่ในั แ่็ยัไ้ยิน่าวารลอบปลพระนม์อ์ายุนฮเวมาบ้า หาเป็นเ่นนั้น ้าไม่้อโทษประหารีวิไป้วยเ่นนั้นหรือ
“้าผิไปแล้ว ราอรัษ์อ”
ัุสาวแปรพรรหลัาิไ้ ารเอาัวรอสำัว่าวามื่อสัย์นั นาุเ่าลับพื้น่อนะ้มศีรษะลราวับอร้อให้ราอรัษ์อย่าินฮยอ่วยให้อภัย
“ส่หมายมาให้้า” สิ้นเสียเ้ม นา็รีบหยิบหมายสีาวออมาส่ไปให้ับราอรัษ์ทันที หิสาว้มศีรษะอีรั้ ิว่าถ้าอีฝ่ายไ้หมายแล้ว็ะปล่อยัวไป แ่ในทาลับันอนนี้ สำหรับินฮยอแล้ว นาถือเป็นพยานนเียวที่รับรู้ว่าใรเป็นนบารลอบสัหารอ์าย
“เ่นนั้น ้าอัว — ”
“้าปล่อยเ้าไปไม่ไ้”
“หมายวามว่าอย่าไร ้ายอมมอบหมายให้ับท่านแล้ว”
หิสาวยืนึ้นเถีย้วยวามัวล ินฮยอไม่ไ้อบรับอะไรลับไป วามไล่อ่าน้อวามัวอัษรบนหมายหลัาแะออ เป็นไปามาาร์เอาไว้ไม่มีผิ พระมเหสีเป็นผู้บารารลอบสัหารรั้นี้ โยมีุนนาฝ่าย้าย บิาอพระนาเป็นนส่ลูน้อไปลมือ หลัาฝ่าบาทไ้อ่านหมายนี้ ไ้เิปัหาึ้นภายในวัหลวเป็นแน่
“านี้ไปเ้าเป็นพยานแล้ว อาโน่าปิปาไ้ หายัไม่าย็ไปพบฝ่าบาท้วยันับ้า”
ราอรัษ์อบอ่อนะเป็นฝ่ายเินนำรไปยัทาำหนัอฝ่าบาท นาในหิิทบทวนับัวเอเล็น้อย ไม่รู้ว่าะ้อรับโทษสถานแรแ่ไหน แ่หาเทียบับารโน่าปิปาแล้ว สู้ไปอ้อนวอนอร้อฝ่าบาทให้ลหย่อนโทษะเป็นไปไ้มาว่า หรือบาทีหาบอวามร้ายาอพระมเหสีไป อาะไ้รับบำเหน็้วย้ำ ิับัวเอ่อนะรีบเินามอรัษ์อไปทันที
ีวอนไล่สายาอ่าน้อวามบนหมาย้วยสีหน้าเร่เรีย ิ้วเ้มมวเ้ารวมันรลา ฝ่ามือหนายึ้นุมมับอนเอเอาไว้พลาถอนหายใยาว้วยวามเอือมระอา ไม่ใ่ว่าาาร์ไม่ไ้ว่าเป็นฝีมืออพระมเหสี แ่ไม่ิว่าะเสียสิถึั้นิลมือลอบสัหารอ์ายุนฮเว พระมเหสีโราเยมีิใีาม เป็นหิผู้เพียบพร้อมเหมาะสมับำแหน่มเหสี อนนี้ลับลายเป็นนิใเหี้ยมโหไปเสียไ้
“นาเป็นพยานเพียนเียว ระหม่อมเรว่านาะอยู่ในอันรายไ้”
ินฮยอว่า่อนะมอรไปยันาในสาวทา้านหลั หิสาวโ้ศีรษะำนับลให้ฝ่าบาทอีรั้ เรียมะเปิปารายาน แ่็้อะัลหลัาเห็นสายาอฝ่าบาท วามปรายึ้นมอ้วยสายาุันเ็มไป้วยอำนาเเ่นษัริย์ ีวอนวามายบับนั้นลบนโ๊ะ ิไร่รอเหุาร์ทั้หมอย่ารอบอบ
“พานาไป่อนัวเสีย ้ามอบให้เ้าัาร ินฮยอ”
ราอรัษ์้มศีรษะรับ มอสีหน้าอฝ่าบาทเ็มไป้วยวามเร่เรีย หาเาเป็นฝ่าบาท็หนัใไม่น้อยเ่นัน พระมเหสีเป็นมาราออ์รัทายามินโฮ หาไ้รับโทษ ็ะทำให้ประวัิออ์รัทายาททรเสื่อมเสียไป้วย แ่หาปล่อยเรื่อนี้ไป็นับว่าไม่ยุิธรรม่ออ์ายุนฮเว
“แล้วฝ่าบาทะทรทำอย่าไร่อไปพะย่ะ่ะ”
“พระมเหสีโราเป็นนบารลอบสัหารอ์ายริ”
ีวอนอธิบาย่อนะเม้มริมฝีปาเ้าหาัน วามเหลือบหันไปมอหลัาั้นประู้านหลั ้าะปล่อยไปเ่นนี้ไม่ไ้ หาปล่อยไปเ่นนี้ อ์ายุนฮเวอาไ้รับบาเ็บในรั้หน้าอนนี้อ์ายะำลัหลับ ีวอนิแบบนั้นโยไม่รู้เลยว่าอนนี้อ์ายุนฮเวำลัแอบฟับทสนทนาทั้หมอยู่
เ็ายมวิ้วเ้มเ้าหาัน เาไม่เยิมา่อนว่าะเป็นฝีมืออพระมเหสีโรา เป็นไปไ้อย่าไร ั้แ่ำวามไ้พระนา็เป็นเสมือนับมาราอเา อาะไม่ไ้รัใร่เทียบเท่าลูายอย่าเส็พี่มินโฮ แ่สำหรับุนฮเวแล้ว นิใีามเ่นนั้นเป็นผู้บารส่นมาลอบ่าเาั้นหรือ
ุนฮเวิับัวเอ เฝ้าหาเหุผลาารระทำทั้หมอพระมเหสีโรา่อนะพอเ้าใึ้นมาบ้า เป็นไปไ้ว่าะทรหึหว้าับฝ่าบาท อ์ายถอนหายใยาวออมา แะปลายนิ้วลบนริมฝีปาอัวเออย่าใ้วามิ สีหน้าอเ็ายรู้สึผิึ้นมา หาลอิถึวามรู้สึอพระมเหสีแล้ว หาเาถูทิ้ให้้ออยู่เพียลำพั็ะเศร้าใ นเผลอทำวามผิร้ายแรเ่นนี้ไ้
“เ้าเรียมทหารให้รบมือ” ีวอนเียบเสียไปนาน่อนะัสินใเอ่ยึ้นมา สีหน้าริัเร่เรียมอรไปยัินฮยอ หลัาิทบทนเรื่อราวทั้หม ภาพอบาแผลยาวบนหลัออ์ายุนฮเว และวามร้ายาอพระมเหสีโรา ทั้หมทำให้เาัสินใไ้
“วันพรุ่นี้เ้าเรียมารเ้าไปับุมัว – ”
“ทรทำเ่นนั้นไม่ไ้นะพะย่ะ่ะ”
เสียอเ็ายบอแทรึ้นมาเสีย่อน อ์ายุนฮเวเปิประูหลัาั้นออมา่อนะ้มัวลโ้ศีรษะให้ับฝ่าบาท ัุสาวเบิาอว้า้วยวามใ อิในใไม่ไ้ว่า แท้ริแล้วฝ่าบาท็ทรนำัวอ์ายมา่อนเอาไว้ แถมยั่อนเอาไว้ในำหนัเสีย้วย
“อ์ายุนฮเว” ฝ่าบาทเรียอีน่อนะถอนหายใยาวออมา ใไม่่าไปาอีสอน เาไม่ิว่าอ์ายะบัเอิไ้ยินเ้า และไม่ิ้วยว่าอีฝ่ายะออมาาห้อลับ้วยัวเอเ่นนี้ “เ้าว่าอย่าไรนะ?”
“ทรทำเ่นนั้น ับพระมเหสีโรา ไม่ไ้พะย่ะ่ะ”
ุนฮเวยืนยันเสียแ็่อนะเยหน้าึ้นสบาับฝ่าบาท วาลมแ็ร้าวยืนยันว่าะไม่ยอมทำเ่นนั้นเ็า ีวอนมอสีหน้านั้น ัฟันเ้าหาัน่อนะส่สายาุลับไปให้อีฝ่าย
“้าทำามวาม้อารอเ้าไม่ไ้”
“แ่ว่า – ”
“ลับเ้าห้อไปเสีย” ีวอนเสียเ้ม ้อเม็รไปยัอ์าย สายาน่าลัวเ็มไป้วยอำนา อ์ายไม่ไ้เห็นสายาเ่นนี้อฝ่าบาทมาสัพัแล้ว หลัาลับเ้าวัหลวนี้มาอีรั้
“้าสั่ให้เ้าลับเ้าห้อไป!”
ษัริย์แห่โอนึ้นเสียเล็น้อย หลัาเห็นสายาื้อรั้นอวีออ์ายุนฮเว ารไม่ยับัวไปไหนถือเป็นำอบอรับสั่่อนหน้านี้ ุนฮเวัำสั่อเา ว่าแล้ว็ถอถอนลมหายใยาวออมา ูเหมือนะลับมาเป็นอ์ายอมื้อรั้นอีรั้เสียแล้ว ีวอนส่ายหน้าไปมาเล็น้อยอย่าไม่ใส่ใ่อนะหันลับมามอหน้าราอรัษ์อนอีรั้
“ินฮยอ”
“พะย่ะ่ะ”
“เ้าเ้าไปับุมัวุนนาฝ่าย้ายมา”
เสียเ้มออำสั่่อนะเหลือบสายาไปมอนทา้านหลั ูเหมือนอ์ายุนฮเวะไม่มีวันยอมให้ับัวพระมเหสีโราเป็นแน่ วามู่เล็ื้อรั้น โรหน้ามสวยเิรั้นึ้นอย่าไม่ยอมแพ้ อนนี้ลับอ่อนลอีรั้ ารส่ายหน้าไปมาเล็น้อยราวับอร้อไม่ให้เาทำอะไร สีหน้าแบบนั้นหมายวามว่าอย่าไรัน
ไม่โรธเลยั้นหรือ นาพยายามะ่าเ้านะ อ์ายุนฮเว
“ส่วน... พระมเหสีโรา”
ีวอนว่า่อนะ้มลมอหมายสีาวบนโ๊ะ ลายมืออหิสาวผู้เป็นมาราอแผ่นินนี้ อย่าน้อยนา็เป็นมาราออ์รัทายาท หิสาวผู้หลรั้าอย่าหมหัวใอีน แม้ะไม่เยไ้รับวามรัอบลับเลย็าม วามปิสนิทล้วยวามหนัใ่อนะลืมาึ้นอีรั้ ัสินใหลัาิทบทวนูใหม่อีรอบ
“้าะัารเอ”
ความคิดเห็น