คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : Hazelnut, BobJun
Hazelnut
รอเท้าผ้าใบเหยียบส้นโนเะทิ้ไว้รโถทาเิน
บ้านหลัเล็เียบริบ้วยมีสมาิเพียนเียวในบ้าน
ระป๋อเฮเลนัทลูลมถูหยิบิมือึ้นห้อไปสำหรับเป็นมื้อว่ายามึ
บ๊อบบี้โยนระเป๋าเรียนอัวเอไว้บนโ๊ะ ว้าโทรศัพท์มือถือออมา ไล่สายาอ่าน้อวามแ้เือนบนหน้าอ
สไล์ปลายนิ้วสอสามรั้่อนะทิ้ัวลนอนบนเียอย่าแรนเบาะยวบไปามน้ำหนั
วามริบระพริบปิล
เสียถอถอนหายใยาวอย่าอึอัใัออมาเป็นระยะราวับวามิในสมออนนี้่าัแย้ันเหลือเิน
บ๊อบบี้ลืมาึ้นเสียบสายหูฟัเ้าับหู่อนะเปิฝาระป๋อฮาเลนัทออ
ปลายนิ้วยาวหยิบลูลมึ้นมาหมุนไปมาสอสามรั้
มวิ้วิอะไรบาอย่าพลาถอนหายใ้ำ โยนฮาเลนัทึ้นไปในอาาศ
แล้วรับ้วยริมฝีปาอ้าว้าอัวเอ
ร๊อบ!!!
เสียเี้ยวฮาเลนัทัเป็นัหวะ รสาิแสนอร่อยหวานมัน
ัว่วย่วยลายวามัวลอเา
วันนี้ลับไม่สามารถ่วยให้ิ้วลายผมาลาหน้าผาไ้ ภาพโรหน้ามเ้มิะอวีอใรบานแทรเ้ามาในวามิ
วามริบเ้าับอนแทเลนส์ และทรผมสีบรอน์ยุ่เหยิ แ่ิถึ
วามันอเา็สูึ้น้วยวามเรียทันที
ฝ่ามือหนายีเส้นผมสีำลับอัวเอไปมา่อนะเสยไปทา้านหลั
เสียเพลฟัสบายาโทรศัพท์็ไม่ไ้่วยให้เาอารม์ีึ้น
บาทีบ๊อบบี้วระหาอะไรทำ เพื่อลบอาารฟุ้่านอัวเอ
ไ้แ่ิแล้ว็หยิบฮาเลนัทโยนเ้าปาไปอีเม็
อาารัวล เรีย ว้าวุ่นใ
ทั้หมเิา เพื่อนสนิทอเา ูุนฮเว
บ๊อบบี้ิ่อนะถอนหายใยาวออมาอีรอบ
วามริวามสัมพันธ์อเาับุนฮเว็ไม่ไ้มีอะไรพิเศษมาไปว่าำว่าเพื่อน เรารู้ัันมาั้แ่ยัเ็
ทะเลาะัน วิ่เล่น้วยัน เรียนห้อเียวัน แ่พอเวลาผ่านไป
ูเหมือนว่าเราสอนะเิบโึ้นอย่ารวเร็ว ไม่ใ่แ่ร่าายเท่านั้น
แ่ยัเป็นวามิ้วย
ุนฮเวเยเป็นเ็ายหน้าาธรรมา่อนไปทาี้เหร่
เายัำไ้อนอีฝ่ายร้อไห้รั้แร วามเล็แ้ำ
แรสะอื้นฮึทำให้ไหล่ผอมโยนไปามแร น้ำมูไหลย้อยลมาามูเล็นั้นน่ารัเียไม่น้อยเลย
ไหนะฝ่ามือป้อมเ็น้ำาออา้าแ้มย้วยลมับสีแาเส้นเลือฝอยอี
ทำไมถึร้อไห้ั้นหรอ?
เป็นเพราะ ผม :)
บ๊อบบี้ิม เ็ายนิสัยไม่ี
เาอยแล้อีฝ่ายเสมอั้แ่เอหน้าันรั้แร ไม่ไ้เลีย
แ่รู้สึว่าถ้าไม่ทำแบบนั้น เราสอนไม่ไ้มาสนิทันอย่าวันนี้ ว่าแล้ว็โยนฮาเลนัทอีเม็เ้าปาไปพร้อมับยโ้ริมฝีปาเล็น้อย
ปิเาะหัวเราะออมาเวลาิถึภาพใบหน้าเปื้อนน้ำานั้น
แ่วันนี้เาลับทำไ้เพียยิ้มับัวเอ
ุนฮเวไม่ใ่เ็หน้าาี้เหร่นเิมอี่อไปแล้ว
ะเรียว่าหล่อ็ไ้ แ่สำหรับเา เาว่าใ้ำว่าน่ารัะเหมาะสมมาว่า
แม้มันะูัไปสันิับร่าาย่อน้าสูให่อเ้าัว็าม
แ่บ๊อบบี้ิมนนี้็ยัมออีฝ่ายเป็นเพียเ็ายี้แนเิม
ุนฮเวยัสนิทสนมับเา
เรียไ้ว่าเารู้ทามไลน์ีวิอุนฮเวั้แ่้นนถึปัุบันเลย็ว่าไ้
แ่แล้ว่วเวลาอารเปลี่ยนแปล็มาเยือน
เา้อพยายามัฟันระ่ายอัวเอเอาไว้ ฝืนยยิ้มแม้วามริอยาะะโนำว่าบับ—
เอ๊ย เาไม่วรโมโหับเรื่อที่ผ่านมาแล้ว
เอาเป็นว่าเาไม่พอใ็แล้วันับสีหน้าเินอายนผิธรรมาิอุนฮเว
วามริารไ้เห็นสีหน้าอวีนั้น แแปร๊ราวับลูมะเือเทศ
อ้ำอึ้ว่าะเอ่ยปาเล่าอะไรอมาแ่ละอย่า มัน็ูน่ารัไม่หยอ แ่เาลับไม่สบอารม์
เพราะสาเหุออาารเหล่านั้น ุนฮเวำลัพูถึรุ่นพี่ผู้ายในโรเรียนเรา
หน้าาน่ารัอย่าับภาพวา เส้นผมสีทอหยัศเส้นเล็
ยอมรับว่าเาเอ็เผลออุทานอมาอนมอไปามปลายนิ้วเรียว
แ่หลัาไ้ยินประโยถัมา หน้าอเา็าอย่าไม่รู้สาเหุ
“ันว่าันอบพี่ินฮวาน นายว่าเาน่ารัไหม?”
ไม่มีำอบาบ๊อบบี้ิม :(
เอาริ เาำไม่ไ้แล้ว้วย้ำว่าอบอะไรลับไป
เาอาะแ่พยัหน้าแทนำอบ หรืออาะแล้ทำเป็นไม่ไ้ยินประโย่อนหน้า
วินาทีนั้น เารู้ัวเลยว่าัวเออบนรหน้าเ้าให้แล้ว มันไม่ใ่วามรู้สึแบบเพื่อนเหมือน่อนหน้านี้
เาหุหิ อารม์เสีย
ลายเป็นนี้พาลทุรั้เวลาไ้ยินอีฝ่ายเล่าเรื่ออินฮวานให้ฟั
่อานั้นมาไม่นาน ทั้สอ็ไ้บหาเป็นนรััน
บ๊อบบี้ิ้วยสีหน้าเร่เรียอีรั้ เา้อทนมอภาพบาาบาใว่าหเือน ุนฮเวเอาเวลาอเาไปแบ่ให้ับินฮวาน
แม้เาะรู้ว่าสถานะอนนั้นอเาับินฮวานแ่าัน แ่เา็อน้อยใไม่ไ้
ว่าแล้ว็โยนฮาเลนัทเ้าปาไปอีเม็ บเี้ยวอย่าแรนไ้ยินเสีย
แ่....
นี่ไม่ใ่ สาเหุออาารว้าวุ่นใอเาหรอนะ
เพราะหลัาผ่านไปไ้หเือน ทั้สอ็เลิัน
เายัอยู่ในานะเพื่อนสนิทอุนฮเว
บ๊อบบี้ำไ้ีเลยอนเห็นอีฝ่ายเินรมาหาพร้อมับหยน้ำระรื้นอบา ไอ้สีหน้าเหมือนับเ็ประถมนั้น
นวันนี้็ยัลืมไม่ล อ้อมแนอเาอนอปลอบ ฝ่ามืออเาอนสัมผัสไปบนเส้นผมนุ่ม
ุนฮเวยัเป็นเ็ายี้แนเิม เายอมรับว่าีใับารเลิราอทั้สอน
ะิ็รไม่อบเห็นน้ำาอุนฮเวเสียเท่าไหร่
ุนฮเวลับมาโสสนิทอีรั้
นับว่าเป็นโอาสอเาเลยล่ะ
แ่...
บ๊อบบี้ิมลัว ับาระไ้ยินำอบออีฝ่าย
เายัสถานะเิมเอาไว้
ไม่ล้าปริปาสารภาพวามในใ ไม่ล้าแม้แ่ะหายใ หรือยับัวไปไหน้วย้ำ
เวลาสบาลมสะท้อนภาพอเาลับมาู่นั้น บ๊อบบี้เยสสัยหลายรั้ว่าในสายอีฝ่าย
ุนฮเวะมอเาเป็นยัไ
ว่าแล้ว็เ้ัวาเียนอนรไปยัระสะท้อนเาหน้าู้เสื้อผ้าไม้มะฮอานีเนื้อี
บ๊อบบี้สายาอัวเอลมอ
ปลายนิ้วยาวไล้ไปามสันรามระ้วยอหนว่อนะวารอยยิ้มบาบนริมฝีปา ถ้าไม่นับฟันหน้าเหยินเินพอี
ับวาเล็นแทบปิอเา ็ไม่ไ้เลวร้ายเสียเท่าไหร่
ิเ้า้าัวเอเสร็็ลับไปทิ้ัวลนอน หยิบฮาเลนัทเ้าปาไปเี้ยวำให่นเือบสำลั
บ๊อบบี้ไอสอสามรั้่อนะหยิบโทรศัพท์อัวเอึ้นมา
ปลายนิ้วสัมผัสหน้าอเ้าไปในรูปภาพ โรหน้ามสวยิะื้อรั้น
วามริบวนหลใหล ผมหน้าม้าสีบรอน์ยับไปามสายลม
ริมฝีปาอวบสีแสอนบ่นว่าเา หลัาโนแอบถ่ายไปว่าสิบภาพ
แน่นอนว่าเาไม่ยอมลบรูปทิ้ ะทิ้ไ้ยัไ็ออะน่ารันานี้
บ๊อบบี้ิ่อนะสไล์ปลายนิ้วูรูปออีนไล่ไปทีละภาพ
สายาอเาอนมอภาพพวนี้
ไม่่าาเวลาเาสบาอีฝ่ายเลยสันิ เาอบเวลาเห็นรอยยิ้มนั้น
อบเวลาไ้แล้แหย่ให้อีนโวยวายใส่ อบไอ้ท่าทาแสนอนพวนั้น้วย
แม้เ้าัวะไม่รู้ว่าแสสีหน้าพวนั้นออมา แมุ้นฮเวะไม่รู้ว่ามีสายาอเาอยแอบมอ
แ่สำหรับเา บ๊อบบี้หลรัวามเป็นธรรมาิพวนี้ ไม่เสแสร้
แถมยัวนให้ไอ้้อนเนื้อบนอ้า้ายเ้นแรอย่าประหลาอี้วย
เารู้ัวว่าไม่อาห้ามวามรู้สึอัวเอไ้อี่อไป
เาอยาสมหวัับุนฮเว แ่เ่นเียวัน ำอบมีทั้หมสอทา
ุนฮเวอาะอบลบับเา หรือบาทีอาะปิเสธัน็เป็นไ้
และบ๊อบบี้ไม่พร้อมะเสียนรหน้าไป เาพยายามีัวออห่า ลระยะวามสัมพันธ์ระหว่าเราสอนล
เาไม่ไ้ไปทาน้าวลาวันับุนฮเวเหมือนเย ไม่ไ้ลับบ้านพร้อมัน
หรือ่วยันิว่อนสอบ
“บ๊อบบี้
นายเป็นอะไร?”
ประโยำถามเรียบ่าย
แ่สีหน้าแววาออีฝ่ายลับทำให้เาเสียวสันหลัอย่าบอไม่ถู
ุนฮเวออมารอเาหน้าโรเรียน ออเ้าหาันพลายืนมอหน้าเาอย่าไม่สบอารม์
ิ้วเ้มมามวรวมันรลา
ฝ่ามือเรียวำแน่นนเาลัวว่ามันะเผลอยึ้นมาอัเสยปลายาเา
บ๊อบบี้พยายามทำัวให้เป็นปิราวับไม่มีอะไรเิึ้น
เายมือสอ้านานับ้าลำัว ยรอยยิ้มหัวเราะ แ่ารรอสายามอบนอุนฮเว
็ทำให้เา้อเ็บฟันหน้าอัวเอเ้าปาไป เราเริ่ม้นทะเลาะัน
ุนฮเวพยายามถามไล่้อน ส่วนเา็พยายามถอยหนี
“ันไม่ไ้โนาะมอไม่ออนะ
ว่านายพยายามหลบหน้าัน”
ุนฮเวำลัโรธัหลัา่อล้อ่อเถียมาหลายนาที ใบหน้าน่ารัแั้วยทั้ร้อนทั้อารม์ไม่ี
บ๊อบบี้ถอถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยล้า
เาเอ็ไม่อยา้าาับวามสัมพันธ์รูปแบบนี้เ่นัน
เาไม่สามารถเป็นเพื่อนุนฮเวไ้อี นอเสียาว่า ุนฮเวะิเหมือนันับเา
“ันอบนาย”
บ๊อบบี้บอำนี้ออไป
หลัาทำไ้เพียระิบมัน ้ำไปมาในในับสิบรั้ร้อยรั้
วามริบ้อรเ้าไปในวาลมสีฟ้าาอนแทเลนส์
สีหน้าริัเินว่าะเรียว่าล้อเล่น
เายปลายนิ้วนวมับอัวเอไปมา่อนะละออ มอสบานรหน้าอีรั้ ุนฮเวเบิาว้ามอหน้าเาราวับไม่อยาะเื่อหูัวเอ
ริมฝีปาอวบยับผะาบึ้นล่อนะเผลสะอึออมาเสียันัวโยน แ้มย้วยสอ้าำลัเห่อร้อนับ้วยสีแ่าน
“น..น้ำ”
“หืม?”
“อน้ำหน่อย”
สิ้นเสียเ้มอนรหน้า
บ๊อบบี้็เผลอพยัหน้ารับลับไปโยอัโนมัิ
สอเท้ายาวรีบ้าวรไปหาน้ำลับมาให้เพื่อนสนิท
แอบมอุนฮเวยวน้ำระึ้นื่มรวเียวนเือบหมว้วยรอยยิ้มิะหัวเราะับภาพนั้น
บทสนทนาอเราาอน เาเสสายามอไป้าน้า หลัาิไ้ว่าัวเอเพิ่ะสารภาพวามรู้สึออไป
เ่นเียวัน ุนฮเวถูมือไปมาเ้า้วยันบนหน้าั
แอบเหลือบหาามอนทา้าน้าเป็นระยะราวับิอะไรบาอย่า ฟันเล็ัลบนริมฝีปาล่าอัวเอ
หลบสายเวลาเผลอสบาัน่อะัสินใเรียื่อนทา้าน้าออมา
“บ๊อบบี้ ัน— ”
“นายยัไม่้อให้ำอบันวันนี้็ไ้” บ๊อบบี้ัประโยออีฝ่ายึ้นมาเสีย่อน วามหลุบลมอฝ่ามือบีบเ้าหาันแน่นอัวเอ
“ันอยาให้นายลอิให้ี่อน แล้วพรุ่นี้ันะมาเอาำอบ”
ไม่รู้ทำไมเาถึไ้ัสินใพูแบบนั้นออไป เาะลัวเินว่าะไ้ยินำอบ
แ่วามลัวนั้นลับส่ผลให้เาัวลนฮาเลนัทแสนอร่อยยั่วยไม่ไ้ บ๊อบบี้ว้าระเป๋าสะพายึ้นพาไหล่
ยโ้ริมฝีปาให้อีฝ่าย่อนะเผ่นออมา
หลัาหันหลัลับสีหน้าอเาลับเ็มไป้วยวามัวล
บ๊อบบี้ยหลัมือับหยาเหื่อ้ามับ ปลายเท้าหนัอึ้
เ่นเียวับวามหน่วรำแหน่หัวใ แล้วสุท้ายเา็ลับมาบ้าน นอนเรียับำอบอเ็ี้แนนั้น
ว่าแล้ว็ถอนหายใยาวออมาอีรอบ เาไม่สามารถาเาท่าทีอุนฮเวออไ้เลยสันิ
เราอยู่ใล้ันนเินไป ไม่ว่าะเป็นารับมือ ออ หรือสวมอัน เาับุนฮเวทำมันนลายเป็นปิ
ฮาเลนัทสีน้ำาลลหายไปทีละนิ เานอนลิ้ัวไปมาบนเียนอน
พลิ้ายทีวาที พยายาม่มาให้หลับ แ่ลับเห็นภาพอุนฮเวายวน้ำไปมาในหัว
นอนไม่หลับ ะเรียว่าแบบนั้น็ไม่ผิ
ว่าแล้วสอมือ็รเ้ายี้ผมอัวเอนเสียทร เาไม่เยิว่าัวเอะล้าพอสารภาพรัออไป
บ๊อบบี้เ็บ่อนวามรู้สึนี้มาหลายปี เารออยวันนี้มาลอ
วันที่เาะ้าวผ่านเส้นั้นระหว่าเราไป
เส้นั้นที่เรียว่า เพื่อน
บ๊อบบี้ิ่อนะโยนลูฮาเลนัทเ้าปาไปอีเม็
เายันอนระสับระส่าย ปล่อยให้เวลาหมุนผ่านไป เ็มนาฬิายับเินส่เสียเป็นัหวะ
หนึ่ั่วโม สอั่วโม สามั่วโม ฮาเลนัทหายไปเือบหมระป๋อ ท้อฟ้ามืสนิททา้านนอ
อนนี้ลับทอแสแสีส้มส่อสว่าลอผ่าน่อว่าระหว่าม่านเ้ามา
บ๊อบบี้ิมับรอยล้ำใ้าู่เล็อเา หนัาอเาล้อยล
ฝ่ามือหนาแะอยู่บนอบระป๋อทิ้น้ำหนัลนระป๋อฮาเลนัทล้มลบนเีย
เาำลัะผล็อยหลับหลัาอหลับอนอนมาทั้ืน ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มอนเห็นใบหน้าื้อรั้นนั้นในวามิ
แ่ยัไม่ทันเ้าสู่วามฝัน เสียโทรศัพท์็ัึ้นปลุให้เาลืมาึ้นอีรั้
รื!!!
“บ๊อบบี้ิมรับ”
ว้าโทรศัพท์ึ้นมารับสาย้วยวามใ ร่าโปร่เ้ัวึ้นาเียนอน
หันมอฮาเลนัทร่วหล่นบนเียนอน้วยวามหัวเสีย ปลายนิ้วยาวหยิบระป๋อั้ึ้น
าม้วยเ็บฮาเลนัทสอสามเม็ลระป๋อเหมือนเิม โยนเม็หนึ่เ้าปาไปเี้ยวลายอาาร่ว่อนะะัล
หลัาไ้ยินเสียุ้นหูอบรับาปลายสายลับมา
“ันเอนะ”
ะัฟันบเี้ยวอย่าเอร็อร่อยล วามเบิว้า่อนะละโทรศัพท์ออ
มอหน้าอส่อสว่าแสื่ออนที่เาิถึนนอนไม่หลับทั้ืน
ุนฮเวโทรมาหาเาอนหโมเ้า เร็วเินไปไหมนะ สำหรับนอบนอนื่นสายนไปเรียนสายแบบนั้น
“นายื่นแล้วหรอ?”
“อืม”
ปลายสายอบอ้อมแอ้มรารับในลำอ เียบเสียไปสัพัราวับว่าำลัิอะไรบาอย่า
บ๊อบบี้ไม่รู้ว่าทำไมหัวใอเาลับเ้นเร็วแรเหมือนะระเบิแบบนี้
เาเยุยโทรศัพท์ับุนฮเว็หลายรั้ แ่รั้นี้ฝ่ามืออเาลับื้นไป้วยเหื่อ
เสียลมหายใออีฝ่ายัผ่านโทรศัพท์มาเป็นัหวะ ให้ายเถอะ! บ๊อบบี้รู้สึร้อนน้อพ่นลมหายใออมา
ราวับว่าลมหายใร้อนออีฝ่ายรินรนอยู่้าใบหูเา
“วันนี้ื่นเ้าันะ”
“วามริัน เอ่อ... ันยัไม่ไ้นอนเลย”
ไม่ใ่แ่เานเียวที่่มาไม่ล
แุ่นฮเวเอ็้วย นอนไม่หลับลอทั้ืน
บ๊อบบี้ิ่อนะหัวเราะผ่านลำอเล็น้อย
ริมฝีปาหยัยโ้นาสอ้าปิเ้าหาัน ปลายนิ้วยาวหยิบฮาเลนัทโยนเ้าปาเี้ยว
แอบไ้ยินเสียเี้ยวรุบลอผ่านสายโทรศัพท์มาเ่นัน
บาทีเราสอนอาะำลันอนอยู่บนเีย้วยวามว้าวุ่นใ
ทานอาหารว่า้วยหวัว่าะ่วยลายวามัวลล แ่สุท้ายแล้วลับิถึอีฝ่ายมาึ้นทุที
“ันลอิมาทั้ืนแล้ว”
บ๊อบบี้ำลัหายใไม่ออับประโยอนาปลายสาย
ฝ่ามือหนาหยิบฮาเลนัทเ้าปาอีเม็ พยายามผ่อนลมหายใออ วบุมัหวะหัวใเ้นแร้วยารเี้ยวเม็หวานมันนั้นไปมา
ุนฮเวำลัะบอำอบนั้นับเา วามสัมพันธ์อเราสอนะไม่มีวันลับมาเป็นเหมือนเิมอี่อไป
เาิ่อนะ้มลมอเม็ถั่วสีน้ำาลเม็สุท้ายในระป๋อสแนเลสสีเิน
“ำอบอัน...” บ๊อบบี้ฟัำอบ เาโยนฮาเลนัทเม็สุท้ายเ้าปาไปพร้อมับรอยยิ้ม
อนนี้ปลายเท้าอเา้าวผ่านเส้นนั้นเ้าไปแล้ว
และนี่เป็นวามริ ุนฮเวเป็นอเา :)
( ไม่ไ้แ่ฟิแนวน่ารัอะไรทำนอนี้นานมา orz
ไม่รู้ว่าออมาเป็นยัไ อาะมีำผิบ้า เพราะเราไม่ไ้อ่านทวนเลย
เพลนี้เพราะนะ เ่ามา True - Ryan Crabrera เผื่อมีใรอบ
เนื้อเพล็ออแนวเียวับเรื่อเลย หวัว่าะอบันนะะ
แท็เิม #ฟิไอ่อนอีย์โย )
ความคิดเห็น