คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PRISON 05 : จุดเริ่มต้น
PRISON 05
ุเริ่ม้น
บรรยาาศเียบริบภายในห้อันัโทษ ีวอนพ่นลมหายใเอาวันสีเทาออผ่านริมฝีปา วามหันมอามเสียลั้นสะอื้นออีนในห้อ เาไม่รู้เวลาผ่านมานานแ่ไหน หลัาเิเรื่อทั้หมึ้น เาพาุนฮเวลับมาห้ออัวเอ นัโทษใหม่ทิ้ัวลบนพื้น้าเีย ใบหน้าอวีเ็มไป้วยวามหวาลัว สอแนยอาอัวเอเอาไว้พลา้มหน้าลบนหัวเ่า
ีวอนเลือะระบายวามโรธผ่านวันมะเร็ เาเฝ้ารอให้อีฝ่ายสบล รอนท้อฟ้า้านนอทอแสสีส้มลืนเป็นสีเียวัน ปลายนิ้วยาวทิ้มวนประายไฟลบนพื้น บยี้ให้ับ้วยส้นเท้า่อนะเินรไปหานรหน้า วามบวม้ำน่าสสารเยึ้นสบาับเา ปลายมูรั้นแวนให้เอ็นูอย่าบอไม่ถู ุนฮเวสูน้ำมูเ้าราวับเ็น้อย ยหลัมือเ็น้ำาออ่อนะ้มหลบสายาเา
“ถ้านายไม่ห้ามัน ันัารมันไปแล้ว”
ีวอนบอพลาหย่อนัวล้าน้า ฝ่ามือหนาเอื้อมไปแะล้าแ้มลมนั้น ไล้ปลายนิ้วแผ่วเบาลมายัรอยแบนริมฝีปาพอให้อีฝ่ายหันมามอ วามู่เล็มอรมายัเา วูบไหวเล็น้อย้วยวามลัว ีวอนสบานรหน้าลับไป้วยสายาเเ่นเย อ้อมแนแร่ยับเ้าหา รั้นรหน้าเ้ามาในอ้อมแน โอบอเอาไว้แผ่วเบา แ่ลับแฝไป้วยวามหนัแน่น
“อโทษ”
ุนฮเวปล่อยให้น้ำาไหลลมาอีรั้ ไม่ใ่วามผิอีวอนเลยสันิ แ่อ้อมแนนี้ลับทำให้วามเ้มแ็อเาพัทลายล ฝ่ามือหนาับหัวลมให้บลบนไหล่ ีวอนลูบไปามเส้นผมสีน้ำาล เาไ้ยินมาว่าเ็รหน้าเสียน้ำาั้แ่วันแรอน้าวเท้าเ้ามาในแนนี้ านั้นัวเา็เ้ามา่วยเหลือลอ ปป้อนไม่มีใรในแนล้าเ้าใล้
เ็นนี้เป็นอีวอน เพราะั้น็ถือว่าเป็นนอเาเ่นัน
ีวอนยรอยยิ้มบนริมฝีปา ผละอ้อมแนออ้วยสีหน้าเป็นห่วเป็นใยอีรั้ ปลายนิ้วโป้เ็หยน้ำาบนแ้มอีฝ่ายออ เามอเ้าไปในวาสะท้อนเาเาลับมาู่นั้น เ็มไป้วยวามรู้สึมามายนเาเอ็อธิบายออมาไม่ไ้
ไม่ใ่แ่วามไว้ใ สายาอุนฮเวบอว่ารัเา
ไม่อยาเื่อ ว่าีวอนะทำให้เ็นนี้ เื่อไ้
“ันอโทษ”
ุนฮเวเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ลั้นหยน้ำาลอหน่วเอาไว้รอบอบา่อนะพยัหน้ารับำอโทษนั้น เาไม่รู้ัวเอะเป็นยัไบ้าอนนี้ ถ้าหาีวอนมา่วยเอาไว้ไม่ทัน สัมผัสน่ารัเียยัิามผิวาย และริมฝีปา สายาหื่นระหายอึฮุนอนมอรมายัเา ารระทำรุนแรราวับไม่ใ่มนุษย์ วามรู้สึอนนั้นอเา เายัำไ้ราวับมันรีเ้าไปในวามทรำอเา
“ผม... ผมลัว”
ีวอนมอนรหน้า ฟัน้ำเสียสั่นเรือ้วยวามหวาลัวนั้น่อนะยับอ้อมแนเ้าไปโอบรอบเอวผอมเอาไว้อีรั้ ปลายนิ้วยาวไล้้าแ้มลมเล่นนไ้ยินเสียลมหายใิัออีฝ่าย เายรอยยิ้มบาอ่อนโยนนนไปให้ หวัว่าะ่วยใหุ้นฮเวลายัวลลไ้บ้า
“ไม่มีอะไร้อลัว อนนี้นายอยู่ับัน ุนฮเว”
เสียเ้มระิบบอแผ่วเบา ีวอนลายอ้อมแนออเท้าับพื้นทา้าน้า โอบันรหน้าเอาไว้ิผนั ฝ่ามือเรียวสั่นระริยึ้นแะลบนลาไหล่อเา ุนฮเวหลับาล เผลอยับแนล้อรอบลำออนริมฝีปาหยัรลบนหน้าผา สัมผัสแผ่วเบาไล่ลมาบนเปลือาปิสนิท ะัเล็น้อยพลาสบาับเ็าย
แววามริบไร้เาสะท้อน อนนี้ลับายแวววาววับเป็นประาย ีวอนไล่สายาลมอริมฝีปาบวมแ ฟัเสียลมหายใิั และเสีย้อนเนื้อบนหน้าอ้าน้ายเ้นแรไม่เป็นัหวะอนรหน้า เาแลบปลายลิ้นเลียบนริมฝีปาราวับบอารระทำ่อไปล่วหน้า
ุนฮเวเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ถอถอยหนีเล็น้อยอนระยะห่าระหว่าสันมูลลนแนบิ ไม่ไ้ลัวเหมือนอย่าอนโนนอื่นสัมผัส ไม่แม้แ่ิรัเีย้วย้ำ เาไม่ไ้ัืนีวอน วามปิลอีรั้อนริมฝีปาหยัประบลมา ยอมรับสัมผัสอ่อนโยนที่นรหน้ามอบให้
ีวอนยับริมฝีปาทาบทับลมาไม่ยอมหยุ บเม้มบนลีบปาล่าบวมแน้อเผยอออผ่อนลมหายใ ฟันมัับลบนริมฝีปา ปลายลิ้นสอผ่านเ้าไปในโพรปา แ่ยัไม่ทันไ้ทำอะไร ฟันเล็็ับลบนลิ้นอเาเสีย่อน ไม่ไ้แรนเ็บ แ่็ทำให้เา้อผละริมฝีปาออ เว้นัหวะให้นรหน้าไ้ั้ัวับารระทำรวเร็วเินั้รับ
“อย่าับลมา”
ระิบิริมฝีปาบวมแ ทาบทับลบนริมฝีปาล่า เน้นย้ำทุสัมผัสทุารระทำอีรั้่อนวามอ่อนโยนะลายเป็นวามร้อนแรในเพียเสี้ยววินาที ีวอนสอลิ้นเ้าไปหยอล้อในโพรปาเล็ ไล่ปลายลิ้นไปามแนวฟันเรียสวย วัลิ้นเล็เอาไว้ บยี้ริมฝีปานไ้ยินเสียราฮือาลำออเ็าย
ลมหายใเ้าออถูเร่ัหวะเร็วึ้น้วยรสูบ ุนฮเวมวิ้วเ้าหาัน วาปิสนิทรับแรทับบนริมฝีปา เาพยายามูบอบนรหน้าลับไป้วยท่าทาุ่ม่ามราวับนไม่เย เผลอไผลไปับสัมผัสวาบหวามนเินห้ามใ โยไม่รู้เลยว่าารอบสนออันแสนเอะะอนเอะ่วยเร้าอารม์อีวอนให้ทะยานึ้นสูว่าเิม
ฝ่ามือหนาเยปลายาอีนให้เยหน้ารับสัมผัส ุนฮเวยำเสื้อนัโทษสีส้ม้านหลัอหัวหน้าแนเอาไว้ เสียราประท้วัรอผ่านลำอ่อนะสะุ้ลืมาึ้น้วยวามใ ริมฝีปาหยัลระับลพรมูบบนออาวเนียน ีวอนหลับาลหลใหลไปับร่าายวนแะ้ออนรหน้า ลิ่นหอมอ่อนอเ้าัวทำให้สิอเาแระเิ เส้นวามอทนาล
“เี๋ยว... ีวอน อย่าทำแบบนี้...”
ุนฮเวส่ายหน้าระรัวพลาถหลัิับอบเีย อ้อมแนแร่ัั่วัวเอาไว้รลาไม่ยอมให้ถอยหนี สันมูไร้สูมายอนรหน้า ริมฝีปาหยับเม้มลบนรอยแ้ำ แทนที่ารระทำอนอื่น้วยรอยรัอนเอ เาไม่ไ้สนใว่าอีฝ่ายะระหนลัวแ่ไหน นไ้ยินเสียสะอื้นัรอออมาอีรั้
“อย่า ฮึ... อย่าทำ”
ีวอนเยหน้าสบาับเ็าย สีหน้าเรียบเย้วยโนัอารม์ปรับลับมาแ่แ้ม้วยรอยยิ้มบาอีรั้ ปลายนิ้วยาวเ็หยน้ำาบน้าแ้มย้วยออ มอริมฝีปาบวมแ้วยวามภูมิใับผลานอัวเอ ุนฮเวไม่ไ้ปิเสธเา ทั้หมเป็นเพราะเหุาร์่อนหน้านี้่าหา เาพยายามบอให้ัวเอใเย็นล เลี้ยล่อมนรหน้าใหม่อีรั้ โยใ้วามไว้ใอเ้าัวเ้ามา่วย
“นาย้อไว้ใัน” ีวอนระิบบอ่อนะริมฝีปาหยัทาบทับ เน้นย้ำให้พอรู้สึ่อนะผละออ เามอสายาหวาลัวอนรหน้า ายแววสะท้อนอ่อนล ุนฮเวหลบสายาเา้วยวามสับสน เม้มริมฝีปาเ้าหาันอย่าใ้วามิ
“แ่...”
“ันะไม่ยอมให้ใรหน้าไหน มาแะ้อนายอี” เสียเ้มล่าวระิบราวับเอ่ยำสัา ฝ่ามือหนารั้สะโพลมเ้าหา่วัว สบาับนรหน้า อออ้อนราวับส่ผ่านวามริใทั้หมไปให้ ีวอนมอแววาู่เล็ู่นั้นวูบไหว ุนฮเวำลัใอ่อนับารระทำอเา
“ยอมเป็นอันนะ ุนฮเว”
“าวันนี้ไป นายเป็นอันแล้ว ุนฮเว”
บอ้วยสีหน้าเรียบเย่อนะหยิบอะไรบาอย่าออมานอเสื้อล้ามสีาว สร้อยเหล็สีเินสะท้อนับแสไฟวเล็พร่ามัว สร้อยอบ๊อบบี้ เาระุมันออาออัวเอ สอปลายนิ้วผ่านออาวเ็มไป้วยรั สวมมันให้ับนัโทษใหม่รหน้า
“นายเป็นอัน อ... บ๊อบบี้”
ุนฮเวไม่ไ้อบอะไรลับไป วามปรือลระพริบปริบ หมแรเินว่าะ้มลมอัวอัษรบนสร้อยอเส้นนั้น ีวอนยโ้ริมฝีปา้าเียว แนแร่ยประอนรหน้าึ้นล้มนอนบนเีย่อนะห่มผ้าห่มให้ าม้วยารแทรัวผ่านผ้าห่มเ้าไปสวมอนทา้าน้า
ีวอนอ้าแนอรับอนนทา้าน้ายับเ้ามาอ ปลายนิ้วยาวไล้ไปามเส้นผม้าน้า นอนมออีนนไ้ยินเสียลมหายใเ้าออเป็นัหวะ สีหน้าอวีิะน่ารัเวลาหลับลับูเป็นเ็ไม่ประสีประสา ฝ่ามือเรียวับายเสื้ออเาเอาไว้ รอยรัสีแบนลาไหล่ เาเาไม่ออเลยว่านรหน้า้อเอับอะไรบ้า ะลัวนอยาหนีหายไปา แ่หนีไม่ไ้ ไม่มีใรหนีาแนเ็ไปไ้หรอ
ีวอนิ่อนวามะลับแ็ร้าวึ้นมาอีรั้ ลูแ้วสีรัิาลสะท้อนภาพโรหน้า้าน้าอุนฮเว ไม่ใ่นัวเล็ร่าบาเหมือนอย่านัโทษบานในนี้ ไม่ไ้น่ารั ไม่ไ้น่าปป้อ แ่อนนี้ันพอะเ้าใแล้วว่าทำไมนายอยาปป้อเ็นนี้ อยาเ้าใล้ อยาูแลน้อพยายามอลั้นอารม์อัวเอ
แ่น่าเสียาย นายทำทั้หมไ้
ยเว้น... ารำััน
นายไม่มีทาำัันไ้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าเราแ่าันยัล่ะ ันเลือะมอในทารัน้าม ันมอว่าุนฮเวเป็นเพียนอ่อนแอ็เท่านั้น ีวอนิ่อนะสายาเหยียมอามร่าายาวแ้มไป้วยรอยแนั้นนอาใ้ร่าายเอาไว้่วยปรนเปรอวามสุสมเวลาเนมนุษย์อย่าพวเราอยาปลปล่อย เ็นนี้็ไม่มี่าอะไรอี ไร้่านน่ายะแย
แ่ลับัน นายะมอว่าเ็นนี้
เป็นนี ิใอ่อนโยน ริใับนอื่น
แ่รู้ไหม...
ทั้หมเป็นสิ่ที่บ๊อบบี้ิมเลีย และเาะทำลายมัน
อาารเ็บแปลบร่วเอวแล่นผ่านไปามปลายประสาทสันหลั ใบหน้าน่ารัมวเ้าหาันทันที หลัรับวามรู้สึปวหน่วาอวัยวะ้านล่าอนเอ ฝ่ามือเรียว็ยึ้นยี้า ระพริบเปลือาปิลสอสามรั้่อนะหันมอไปรอบห้อั
แสแส่อสว่าา้านนอลอผ่านระเ้ามา ุนฮเวใ้แนันัวพิับโรเหล็บนหัวเีย้านหลั
เรียวิ้วมวเ้าหาัน้วยวามเ็บ ราบเหนียวเหนอะร้นาเรียว
บวับรอยเปรอะเปื้อนไล่าบนเียไปนพื้นระเบื้ออห้อั รอยรัแ้ำหลายรอยบนผิวาย
สัมผัสวาบหวามเสียวระสันยัิในวามทรำ
ทั้หมเป็นหลัานว่า เรื่อระหว่าเาับีวอน ไม่ใ่วามฝัน
ุนฮเวอบุมฝ่ามือสั่นระริทั้สอ้าเ้าหาันบนหน้าั
ฟันมบัลบนริมฝีปา้ำรอยแผลนไ้รสาว เาำไ้ทั้หม
ั้แ่สัมผัสแรอีวอน
ั้แ่อนริมฝีปาหยัประบแนบเ้ามาแลลมหายใระหว่าัน
เามีสิสัมปัะรบถ้วน แ่อนนี้วามลัวลับเ้ามารอบำวามิอเา
วามวัสายาหันมอรอบัวอีรั้
้อนเนื้อ้า้ายเ้นระรัวราวับะหลุออมา้านอ
ฝ่ามือทั้สอ้าื้นไป้วยเหื่อ
อบาสอ้าร้อนผ่าวึ้นมาอย่าไม่อาวบุมไ้
เาไม่เห็นแม้แ่เาอีวอนเสีย้วย้ำ
วามิมามายไหลเ้ามาในสมอภายในเสี้ยววินาทีนั้น เ่นเียวันับวามัวล
เาไม่รู้ว่าีวอนหายไปไหน ไม่รู้ว่าวระทำอย่าไร่อไป้วย้ำ
เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า แ่็ยัไม่มีท่าทีว่าีวอนะลับมา
เ็ายถอนหายใยาวับัวเอ ้าวเท้าลบนพื้นห้อ ทิ้น้ำหนััวล่อนะัริมฝีปาัวเอ
ลั้นอาารปวรสะโพเอาไว้ ฝ่ามือเรียวว้าหยิบเสื้อยืสีาวึ้นมา
สวมทับ้วยเสื้อนัโทษอนเอ่อนะรูิปึ้นมาปิรอยแ้ำบน้นอ
เาสวมาเอย่าเร่รีบ สอเท้า้าวรไปหยุยืนหน้ารเหล็
วามวูบไหว้วยวามัวล่อนะัสินเินออไป้านอ
บรรยาาศรอบัวเาแ่าไปาวัน่อนอย่าสิ้นเิ
สายาอพวนัโทษอนมอรมา เสียระิบนินทาอนพวนั้น
วามันรอบัวทำให้เาลืมอาารเ็บร่วล่าไปนหม วามเยหน้ามอไปรอบัว
เาำไ้ีสีหน้าแววาอนพวนี้ ไม่่าาวันแรอนเาเินเ้ามาสันิ
ราวับว่าเาย้อนลับไปในวันนั้น
เ็ายเร่ฝีเท้าเินผ่านนพวนั้นไป โรหน้ามสวย้มหลบสายา
ุนฮเวรู้ว่ามีอะไรบาอย่าผิปิ และอนนี้เาอยาหายัวไปรนี้
แ่ละ้าวอเาหนัอึ้ราวับวามัวลมามายมาุรั้เอาไว้ เาพยายามมอหาีวอน
แ่็ไม่เออะไร นอาสายาอพวนัโทษรอบัว
ทาเิน้านหน้าเป็นทาไปยัห้อัอเา แ่่อนะไ้้าวพ้นส่วนลาไป ฝ่ามือหยาบอใรบาน็รเ้าว้า้นแนอเาเอาไว้่อน
“ะรีบไปไหน?”
เสียเ้มิะแหบอนัโทษายเ้าอรอยสัยาวบนมัล้ามแนว่า
เย์ปาร์ระาัวอีนเ้าหา แนแร่อี้าวัรอบ
อาศัยัหวะใ้มลไร้มูไปามแนวออ่อนะโนผลัออห่าัวอย่าแร
ุนฮเวผลันรหน้าออ ยมือึ้นเ็อออัวเอ้วยวามรัเีย
สอเท้า้าวถอยหลั้วยวามสับสน
พวเนมนุษย์ลระยะห่าล้อมรอบเ้ามาใล้เหมือนับวันแร
“แ่นี้ทำเป็นยะแย หรือเพราะพวูไม่ใ่หัวหน้าแน
มึเลยไม่ยอมนอน้วย”
สิ้นประโยำถาม ริมฝีปาบวมแ็เม้มสนิทเ้าหาันเป็นเส้นร
อบาร้อนผ่าวึ้นมาเสียอย่านั้น ุนฮเวรู้ีว่าพวนัโทษหมายวามว่ายัไ
เาไม่สามารถเถียประโย่อนหน้านี้ลับไปไ้ เามีเ็ับีวอนริ
แ่นพวนี้รู้ไ้ยัไ นัโทษพวนี้ไปไ้ยินมาาไหนัน
“ผม...”
“มึราว่าอะไรนะ ผมเสียว แบบนี้ใ่ไหม?”
เย์ปาร์ถามอีรั้้วยเสียั้อ
เรียเสียหัวเราะเหยียอนัโทษรอบัวให้ัามออมา
สายาลวนลาม้อมอรไปยัเ็าย ุนฮเวัฟันบนริมฝีปานฮ้อเลือ
ไม่ล้าะปริบาอบโ้สวนลับไป้วย้ำ สอเท้าถถอยหลัามปลายเท้า้าวเ้าหาอนรหน้า
เาหันมอไปรอบัว้วยวามลัว่อนะสะุสายาับโรหน้ามสันอนัโทษทา้านหลั
ุนฮเวสายาลมอลอผ่านระหว่า่อว่ารไปยัายนนั้น
ีวอนนั่อยู่บนโ๊ะเหล็ัวยาว วาเท้าบนเ้าอี้ทา้านหลั้วยท่าทาวาอำนา
เส้นผมสีเ้มลู่ไปทา้านหลั โรหน้ามเปรอะเปื้อนไป้วยรอยยิ้ม
วามริบ้อรไปอบาอย่าในมือ ไม่ไ้หันมามอทาเาเสีย้วย้ำ
ทั้ที่นัโทษทุน่าเพ่วามสนใมายัเา
แ่ีวอนลับทำเหมือนเาเป็นเพียอาาศ
“ลีลามึใ้ไ้เลยนะ” ประโยพวนั้นั้อในสมออเา
สอเท้าเล็้าวรไปยันรหน้า เาอีวอนสะท้อนในวแ้มสีเ้มอเ็าย
ทั้ร่าายาวาบราวับไร้แร หน้าอเาาเหมือนนเป็นเหน็บ ุนฮเวละสายาาโรหน้ามสันนั้น
รไปยัโทรศัพท์มือถือในมืออีวอน
“นาูแ่ลิป ยัเล่นะ พวูเสี้ยน”
ลิป... ั้นหรอ?
ั้ำถามับัวเอ่อนวามรู้สึเ็บแปลบะแล่นรไปหัวใ
เาไม่ไ้โ่นาะเาสถานาร์อนนี้ไม่ออ ฝ่ามือเรียวบีบเ้าหาันแน่น
ุนไม่รู้ะทำยัไ่อไป ภาพรหน้าพร่ามัว้วยหยาน้ำาที่ไหลออมาลอหน่ว
ุนฮเวัปาัวเอนไ้รสเลือ นัโทษรอบัวเาำลัส่เสียหัวเราะอย่าสมเพศ
สะใับสภาพอเาอนนี้
ปลายเท้าอเาะัลรหน้าเ้าอี้เหล็
้มหน้าปิเปลือาลปล่อยให้หยน้ำาไหลออมาผ่านโหนแ้มลไป
ริมฝีปาบวมแเผยอออพ่นลมหายใอย่าทรมาน
หยัรอยยิ้มบา้วยวามสมเพศัวเอออมา เาลอพยายามหลอัวเอว่าทั้หมเป็นเพียวามฝัน
พยายามบอว่าหลัาหลับาล แล้วลืมาึ้นมาใหม่
เาะื่นึ้นมาบนเียนอนโยมีอ้อมแนอีวอนโอบรอบ
แ่ไม่ใ่ ทั้หมไม่ใ่วามฝัน ไม่มีีวอนบนเียนอน
มีเพียวามว่าเปล่า เาไม่เหลืออะไรสัอย่า แม้แ่ศัิ์ศรี
ุนฮเวลั้นหยน้ำาลอหน่วอัวเอ เยหน้าึ้นสบาับนรหน้า
ีวอน้มลมามอเา เสียหัวเราะาหายไป เหลือเพียสีหน้าเรียบเยไร้วามรู้สึ ม่านน้ำาทำให้เามอเห็นอีฝ่ายไม่ั
หัวหน้านัโทษรอสายาอย่าิะรำาใ ปลายนิ้วยาวหยุลิปในมือ สีหน้าน่าสสารเ็บปวราวับะอทนเ็บวามอ่อนแออัวเอเอาไว้ไม่ไหว
“เหอะ!”
ีวอนมอมัน้วยสายาสมเพศเสียเหลือเิน เสียเ้มหัวเราะแผ่วเบา
เาเลียน้ำาพวนี้ เลียสายาอนุนฮเวมอรมายัเา้วยวามเ็บปวสับสน
อ้อนวอนราวับว่า้อารให้เา่วย นานี้แล้วยัไม่รู้ัวอีหรือไว่าโนหลอ
เาไม่ไ้รั ไม่ไ้สนใเลยสันิ หัวใอเามันาย้านนไร้วามรู้สึไปแล้ว
เพราะั้นเลิมอเา้วยสายาแบบนั้นเสียที
สายาราวับว่าสะท้อนภาพอีวอน
ทั้ที่เา บ๊อบบี้ิม ไม่ใ่มัน!
ีวอนิพลารอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปา สอเท้ายาวเหยียบลบนเ้าอี้เหล็
้าวลมายืนรหน้าเ็ายท่ามลาพวนัโทษรุมล้อม ีวอนหมุนวโทรศัพท์ไปมาสอสามรั้่อนะส่ไปให้นรหน้า
ปลายนิ้วยาวเล่นลิปนั้น แสภาพามุมอับาบนโ๊ะในห้อั
เสียราวาบหวามน่าอายัลอออมาาลำโพเป็นระยะ
ภาพนัโทษายสอนำลัร่วมรัันอย่าร้อนแร
ุนฮเวมอัวเอยับไหวัวไปามแรระแทอนทา้านล่า
รีเสียเปล่ื่อออีฝ่ายออมา
ภาพอนาารทั้หมทำให้น้ำาอเาไหลลมาอย่าไม่อาห้ามไ้
มือสอ้าำแน่นนเส้นเลือปูนูน เาละสายาาหน้าอสว่า สบาับหัวหน้านัโทษรหน้า
“ทำไม...”
ุนฮเวยับริมฝีปา
ลั้น้อนสะอื้นเอาไว้อนพยายามเปล่เสียอันสั่นเรืออมา
วามู่เล็้อรเ้าไปในวาไร้แววนั้น ีวอนมอหน้าเาลับมา
ไม่สามารถาเาวามิาสีหน้าเย้ยหยันนั้นไ้
ริมฝีปาหยัยับหัวเราะออมาอีรั้อย่าบัน
“ทำไม อึ... ทำแบบนี้ทำไม”
“็ไม่มีอะไรับ้อน”
ีวอนอบลับไปแทบะทันที
เายับโทรศัพท์มือถือายไปให้พวนัโทษในแนไ้รับมับอีรั้
เรียเสียโห่ร้ออบใับภาพอนาารพวนั้นยให่ เาไหวไหล่เล็น้อย เ็บโทรศัพท์เ้าระเป๋าาเ่อนะหันลับมาสบาับวามเ็มไป้วยวามเ็บปวนั้น
“ูอยาทำลายมึ!”
ุนฮเวัวาหน้าาไปหมับประโยห้วนนเรียไ้ว่าไร้วามรู้สึ่อันอนรหน้า
เาไม่เยไ้ยินอีฝ่ายแทนัวเอหยาบายแบบนี้มา่อน
ไม่เยิว่าะ้อมาเอเหุาร์เลวร้ายพวนี้ ไม่เยิว่าีวอนะหัหลัเา
ไม่ิว่าอีฝ่ายะโยนวามเื่อใอเาทิ้ แล้วเหยียบยี้มันนไม่เหลือิ้นี
“เลิร้อไห้ เลิโ่ เลิทำัวน่ารำาไ้แล้ว” ีวอนระิบ
ปลายนิ้วยาวเอื้อมรไปแะสัมผัส้าแ้มเปรอะเปื้อนหยน้ำา
ุนฮเวเม้มริมฝีปาเ้าหาันแน่น สอสายาประสานมอัน
แ่ลับแ่าาเิมอย่าสิ้นเิ ไม่เหลือวามไว้ใ ไม่เหลืออะไรสัอย่า
นอาวามเ็บปวาารทำทั้หมอนรหน้า ฝ่ามือเรียวแ็เร็บีบเ้าหาันแน่น
“รู้ัวไหม...
ว่ามึูน่าสมเพศแ่ไหน”
สิ้นประโยนั้น ุนฮเว็ปัมือออีนออห่าาัวทันที
สัมผัสน่ารัเียยะแยอีวอนร้าแ้ม ารร่วมรัอันแสนโสโรอเราสอน
ภาพทั้หมำลัายย้อนเ้ามาในสมอ เาอยาะรีเนื้อัวเอทิ้ไปะ เ็บมาว่าารโน่มืน
เพราะรั้นี้เาเป็นฝ่ายยอมปล่อยัวปล่อยใไปให้นรหน้า
ไม่มีนี ในแนเ็หรอ
เาวรฟัำเือนนั้น เาวริให้ี่อนะไว้ใใร เามันโ่เอ!
ุนฮเวบอับัวเอ ปลายเท้า้าวถอยห่าาหัวหน้านัโทษรหน้า
แ่ฝ่ามือหนาลับว้าับ้อมืออเาเอาไว้ บีบแน่นนึ้นรอยแ ไร้วามอ่อนโยนปราีราวับลับลายเป็นนละน
ีวอนระาัวนรหน้าเ้าหา โอบอ้วยวามระหายราวับสัว์
เสียเียร์อนัโทษรอบัว เสื้อนัโทษสีส้มโนระาออเปิให้รอยรัโผล่พ้นออมา่อสายาเนมนุษย์ทุน
“ปล่อย! อย่ามาแะ้อัวผม!!”
“รัเียนัหรือไ?!”
เสียเ้มะโน้อถามลับมา ุนฮเวืนแรผลันรหน้าออห่า หยน้ำายัไหลลมาไม่าสาย ลมหายใเือเสียสะอื้นาห้าราวับะาใลไปเสียรนี้ ีวอน้มลสูไร้ออาว่อหน้าทุน หัวเราะ้อราวับนเสียสิ วาไร้แววราวับสัว์ร้ายู่นั้นทำให้เาลัว เ็ายยหมัลอยไปมาในอาาศ ไม่มีแระสู้ับนรหน้า แ่แระทรัวยืนเอาไว้็แทบะหมไปอยู่แล้ว
“ปล่อยัน! ไอ้สารเลว!!”
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือหยาบวัฟาลไป้าแ้มเนียนนั้น ุนฮเวหน้าหันไปามแรบ รสเลือาวละลุ้ในโพรปา้ำับรอยแผล่อนหน้านี้ เาล้มลไปอับพื้นอย่าแร เ็บไปทั้ัวนไม่รู้ะหยัยืนึ้นยัไ ีวอนเป็นนผลัเาอออย่า วามล้อ้วยแววาน่าลัว วินาทีนั้น น้ำาอเาแห้เหือ เหลือเพียวามรู้สึแหลสลายราวับหัวใถูบีบละเอีย
“ไอ้สารเลวนนี้ มัน็ผัวมึไ!”
านอูเบิาว้า้วยวามใเล็น้อย
เาเอื้อมมือมาับไหล่อีวอนเอาไว้ รั้ไม่ให้นรหน้าโถมัวเ้าไปทำอะไรมาไปว่านี้
ีวอนอนนี้าสิ สำหรับนโหเหี้ยมแบบีวอน ผู้ายนนี้้าวึ้นมายัำแหน่อหัวหน้าแนเ็ไ้
ย่อมเลวร้ายไม่่าไปาหัวหน้าอีน แ่มีบาอย่า่าัน ึฮุนทำ เพราะ้อารอบสนอวาม้อารอนเอ
แ่ีวอนไม่ใ่แบบนั้น เาทำ เพราะ้อารทำลายทุอย่า
ุนฮเวอยาหายัวไปารนี้ ปลายนิ้วอเาสั่นระริ
วาแ้ำาารร้อไห้ วามเ็บบนริมฝีปายัไม่ร้ายแรเท่าอาารบอบ้ำทาิใ
เาพยายามเยิบัวถอยหนีานรหน้าอย่าน่าสสาร
เสียโห่เียร์อพวนัโทษเียบล แววาอพวนั้นอนมอรไปยัีวอนเ็มไป้วยวามหวาลัว
ไม่มีใรล้าวา ไม่มีใรล้ามีปัหา้วย
ทุนยอมสยบให้ับหัวหน้าแนเ็นนี้ราวลับลายเป็นเพียหมารับใ้
ีวอนสะบัแนลูน้อนสนิทออ ปลายเท้ายาวเรียมะ้าวรไปหานัโทษใหม่
แ่ลับะัล้วยเสียปรบมืออใรบาน ัหวะบมือบวับเสียหัวเราะราวับภาพรหน้า่าบันเสียเหลือเิน
วามร้าววัไปมอาม้นเสีย สบาับู่ปรับนสำัอย่าึฮุน
“บ๊อบบี้ัวริลับมาแล้วหรอ?”
เสียเ้มถามะโน้อ่อนะรเ้ามาโอบรอบอีวอนเอาไว้
รอยยิ้มวาว้าบนใบหน้า แ่ลับเ็มไป้วยวามเสแสร้ เลียนแทบะ่านาย
ีวอนิ่อนะผลัอีนออห่า มอหน้าันราวับะรเ้าไปแลหมัันเสียอนนี้
“เลิแสสีหน้าแบบนั้น ูเห็นแล้วะอ้ว”
“แหม... ู็แ่ีใ”
“...”
“มึมา็ีแล้ว ูเบื่อไอ้ีวอนนีนั่นะแย่”
“หุบปา!”
ีวอนบอลับเสียเรียบ ฝ่ามือหนารเ้าย้ำอเสื้อนรหน้าเอาไว้
ึฮุนทำเพียลั้วหัวเราะออมาเสียั ไม่ไ้หวาลัว แ่็ไม่ไ้อบโ้ลับไป
เายฝ่ามือสอ้าึ้นนาบ้าลำัวเป็นเิอสบศึรั้นี้ ีวอนัฟันรอเ้าหาันนรามนูนเป็นสัน่อนะผลันรหน้าออห่าอีรั้
“ูนะ”
“มึนะหรอ?” ึฮุนถามพลาพยัหน้าึ้นลราวับ้อารวนประสาท
เายับใบหน้าเ้าใล้อีฝ่าย หัวเราะอย่าเหยียหยัน่อนะระิบแผ่ว้าใบหูให้ไ้ยินันแ่สอน
“ีวอน่าหา”
“...”
“ยอมรับเถอะ มึไม่มีวันหลอเ็นนี้ไ้ ถ้าไม่มีีวอน”
สิ้นเสียระิบ ึฮุน็เป็นฝ่ายผละใบหน้าออห่าพร้อมับรอยยิ้มถือไพ่เหนือว่าบนริมฝีปา
วาู่เล็ปาไปมอนัโทษใหม่บนพื้นอเรือนำ เหยื่อสำหรับารพนันอเาับีวอน
หัวหน้าแนเ็ผู้มีำลัทรัพย์มาพอะื้อสิน้าา้านอ พวยาหรืออผิหมาย
อะไร็ามที่เนมนุษย์อย่าพวเรา้อาร
นัโทษใหม่ถูเลือเป็นหัว้อารพนันรั้นี้ เาับีวอนลันเอาไว้ นนะไ้สิน้ารอบนี้ไป
แล้ว็ามที่เห็นันอยู่อนนี้ สร้อยอสีเินห้อยัวอัษรภาษาอัฤษบนออุนฮเว หลัานแสว่าเ็นนั้นเป้นอีวอนแล้ว
ึฮุนิพลามอใบหน้าน่ารัที่เ็มไป้วยหยน้ำานั้น
ร่าายาวมีรอยแโผล่พ้นอบเสื้อ
สภาพอนนี้ะเรียว่าน่าสมเพศอย่าีวอนว่า็ไม่ผิ
แ่็สมวรเป็นแบบนั้นแล้ว แนเ็ไม่สมวรมีรอยยิ้ม
วามเ็บปว ู่วร ับเรือนำแห่นี้แล้ว
“อูลิปหน่อย”
ึฮุนบอ่อนะแบมือรมา้าหน้า รอให้ีวอนล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออมาาระเป๋าาเ
เาวามันลบนมืออศัรูอนเอ วาเล็มอภาพนั้นพลาสูริมฝีปาเ้าหาัน้วยพอใ
ปลายนิ้วยาวหมุนวนโทรศัพท์ไปมาสอสามรั้ เม้มริมฝีปาเ้าหาัน แสสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มราวับใ้ำลัิลามอนาาร่อนะว้าอุปร์สื่อสารลับพื้นเรือนำอย่าแร
เพล้!!!
ีวอนเบิสายามร้าวมอามไปอย่าสบอารม์ นัโทษทั้เรือนำไม่มีใรล้าส่เสียอะไร
นอาหายใฟับทสนทนาอนสอนรลา เ่นเียวันับนัโทษใหม่อย่าุนฮเว
ไม่มีแม้แ่เสียสะอื้น เามอปลายรอเท้าผ้าใบเหยียบยี้เศษเหล็บนพื้น
ระทืบอย่าแรนพัไป่อหน้า่อา ลิปร่วมรัอเาับีวอนถูทำลายทิ้
เาไม่รู้ว่าทำไมนที่เลวไม่่าาีวอนถึไ้ทำแบบนั้น แ่อย่าน้อย็่วยทำให้เาเลียัวเอน้อยล
“มึนะแล้ว อรอบนี้เป็นอพวมึ”
น้ำเสียเรียบเยัับารระทำเอ่ยบอราวับไม่มีอะไรเิึ้น
ายร่าโปร่สอมือล้วระเป่าาเอัวเอเอาไว้่อนะเินออาวไปพร้อมับลูน้ออีสอนทา้านหลั
ทิ้ให้ีวอนเ้นเสียหัวเราะผ่านลำอ มอเศษสาโทรศัพท์บนพื้นเรือำ้วยวามแ้น
เาไม่ไ้นะ้วยัวเอั้นหรอ ะบอว่าเานะเพราะีวอนอย่านั้นินะ
นายเ้าใผิแล้ว ันนะมาลอ ถ้าีวอนไม่มีัน มัน็ไม่มี้าวมาถึรนี้ไ้หรอ
ีวอนิับัวเอ่อนะเะเศษเหล็นั้นระายไปทา้าน้า วามวั้าวลับไปมอเ็ายบนพื้น ุนฮเวมอหน้าเาลับมา แววามู่เล็ว่าเปล่าราวับไร้วามิ เ็บปวน้านา หลัารู้ว่าทั้หมเป็นเพียารพนัน วามรู้สึอเาเป็นเพียอเล่นออีฝ่าย
ทุบทสนทนาระหว่าเรา
ทุารระทำอ่อนโยน ไม่เยมีวามริใสันิ
สำหรับีวอน เา็เป็นแ่หมา ัวหนึ่เท่านั้น
ุนฮเวมอปลายรอเท้าอนรหน้าเินเ้ามาทีละ้าว ร่าายหนัอึ้นไม่สามารถยับถอยหนี
เามอีวอนย่อัวลมาสบา
ภายใ้สีหน้าเรียบเยนั้นเ็มไป้วยวามน่าลัวราวับมีเามื้อนทับ
นรหน้า่าาีวอนอนเาเอรั้แรอย่าสิ้นเิ ราวับพวเาเป็นนละน
ปลายนิ้วยาวแะล้าแ้มเาอีรั้ ยะแยนอยาะสะบัหน้านี้
แ่เา็ยัปล่อยให้อีนแะ้อ ีวอนบีบาอเา้วยมือเียว
เ็บราวับำลับีบยี้หัวใอเา สายาทั้สอประสานันราวับส่ผ่านวามรู้สึ
แ่ไม่เห็นอะไรเลย ุนฮเวไม่เห็นอะไรในแววาู่นั้นสันิ ไม่เห็นแม้แ่วามเป็นมนุษย์อีวอน
“ูไม่เอามันแล้ว ใรอยาะเอาไปทำอะไร ็เอาไป”
บประโยเหยียหยามูถูนั้น ฝ่ามือหนา็สะบัโรหน้ามออามือ
ีวอนยืนึ้นาพื้นอีรั้ ปลายเท้า้าวหันหลัถอยลับไป
เินทิ้ห่าเ็ายออไปทีละ้าวอย่าไม่ิะหันลับมา
พวนัโทษโห่ร้อ้วยวามอบใับประโยอหัวหน้าแน เนมนุษย์เินรเ้ามาหาเ็ายทีละน
แ่ประสาทรับรู้อเาลับไม่สามารถทำานไ้
ุนฮเวไม่ไ้ยินเสียโหวเหวโวยวายพวนั้น ไม่ไ้ยินอะไรสัอย่า นอาประโยทั้หมอีวอน
ทุำพูไหลย้อนเ้ามาราวับะทำลายเาให้ไม่เหลือิ้นี
ฝ่ามือหยาบร้านอนัโทษายว้าัวเาให้ยืนึ้นาพื้นเรือนำ ปลายเท้าเล็เหยียบหยััวึ้นอย่าไร้แร
วาลมยัมอรไปยัแผ่นหลัว้านั้น นัโทษสามนเ้ามาล้อมเาไว้ นรหน้ายับัวเ้าหา
แ่เาไม่ไ้ัืนสันิ ลมหายใร้อนน่ายะแยรินรบน้นอ
แ่ยัไม่ทันไ้สัมผัสริมฝีปาล
ใรบาน็รเ้ามาผลัายนนั้นอออย่าแรเสีย่อน
นัโทษใหม่เ้าอเส้นผมสีบรอน์ทอ มินโฮวัหมัหนัอัเ้าปลายาออีฝ่ายนล้มไปอับพื้น่อนะหันลับมาผลันัโทษทา้านหลัน้อายอีสอนออห่า
ฝ่ามือหนาประอัวุนฮเวเอาไว้่อนะออแรเย่าเบามือ
้มลสบาเหม่อลอยู่นั้น้วยวามัวล
“ุนฮเว!”
เสียเ้มะโนเรียเ็ายรหน้า แ่รั้นี้ลับเรียฝีเท้าอีวอนให้ะัลไ้ หัวหน้าแนเ็หันหลับไปมอยั้นเสีย
มวิ้วเ้าหาันมอนัโทษมาใหม่อย่ามินโฮ
มินโฮประอัวนัวเล็ว่าเอาไว้ วาลมบวมแู่นั้นไม่ไ้สบสายาับเา
หยน้ำาเอ่อลอรอบอบาร้อนผ่าว
ไหลรินลน่าสสารเสียน้อรั้เ้ามาอไว้ในอ้อมแน มินโฮพยายามเ็น้ำาอนรหน้าออ
ระิบิใบหูเล็อย่าปลอบโยน
“ไม่เป็นไร”
เาระิบำนี้วนไปมาหลาย่อหลายรั้ว่าสายาออีนะหันมามอ
ุนฮเวสบาเา ริมฝีปาเปื้อนรอยเลือึมออมาพยายามยับบออะไรบาอย่า
แ่่อนะไ้บอ ฝ่ามือหนา็ยับลับมือเรียวเอาไว้ ระับเ้าหาัน หนัแน่นนสามารถวาใไ้
นัโทษใหม่เ้าอทรผมสินเฮวัหาาเ็มไป้วยวามโรธไปทาีวอน พวเาสบาัน่อนะมินโฮะหันมอไปยันัโทษรอบัว
เาไม่ไ้มีอำนาหรือลูน้ออะไรทั้นั้น ไม่เยิะใ้วามรุนแรัารับปัหา
แ่ถ้าหาำเป็น เา็พร้อมะปป้อเ็นนี้
“มึไม่เอาแล้ว แ่็ไม่มีสิทธิยให้ใรมั่วั่ว”
มินโฮัฟันเ้าหาัน ะโนเสียั้อแนเ็ แววามแววโรน์อย่าไม่เยเป็นมา่อน
แ่ฝ่ามือหนาลับับประอมือเรียวเอาไว้ ไม่ไ้ออแรไปามวามโรธ
ไม่ไ้ทำให้เ็บแม้เพียสันิ
แนแร่โอบวารอบ่วไหล่อนทา้าน้าเ้าหาัวพลาสบาีวอน
“านี้ไป ถ้าใริะแะ้อุนฮเว มันนนั้น้อ้ามศพูไป่อน!”
สิ้นเสียเ้มมินโฮ็ประอนทา้านเินออแหวผ่านพวนัโทษออไปทันที
ีวอนำมือเ้าหาันแน่น โรธัับประโยท้าทายอไอ้นัโทษใหม่
สอเท้ายาวเรียมะ้าวเินามไป
แ่ฝ่ามือเล็อฮันบินลับว้ามารั้เอาไว้เสีย่อน
“อย่าไป”
ีวอนหันมอนัวเล็ทา้าน้า
ไม่รู้ว่าอีฝ่ายมาอยู่รนี้ั้แ่อนไหน ฮันบินสบาอ้อนวอนราวับว่าไม่้อารให้เาามเ็นนั้นไป
ีวอนถอนหายใยาวออมา วามหันมอามแผ่นหลัอนสอนเินหายออไป้วยวามรู้สึบาอย่า
ล้ายับว่าโรธ แ่็ไม่รู้ว่าทำไมเาะ้อโรธับภาพนั้น ีวอนิพลาัฟันเ้าหาัน
เายอมพยัหน้าอบรับฮันบินลับไป้วยสีหน้าเรียบเย่อนะเินลับไปยัทาห้อัอัวเอ
ประโยอมินโฮ่อนหน้านี้ลอยวนไปมาในหัวราวับะทำให้เาเป็นบ้า
เาไม่มีสิทธิยเ็นนั้นให้ใรั้นหรอ ไอ้นัโทษใหม่นนั้นิว่าัวเอเป็นใรัน
สีหน้าท่าทา ไหนะารแสออพวนั้น
ไม่อยาเื่อเลยว่าะมีนประเภทที่เาเลียโผล่เ้ามาในแนถึสอน
รััน ไว้ใัน ปป้อันั้นหรอ
็อยูแล้วัน ว่าูะ้ามศพมึไปยัไ ไอ้มินโฮ!
Let's Talk 
บอนห้าเสียที ;v;
ใ้เวลาแ่ไปนานมาเลย ไม่รู้ทำไมแ่้า
อนนี้ะันาแว่าทำไมบ๊อบลายเป็นี้
แ่เราะ่อยเลยไปทีละนิเนอะ ไม่้อสับสนมึน
ไม่อยาทำร้ายเน่เลย วามเมนเน่ เรา็อยาะให้น้อมีวามสุ
แ่มัน็ไม่ไ้ เนื้อเรื่อมัน้อไปแบบนี้เนอะ orz
มะวานวีแอพฟินมาเลย ไม่มีอะไรหรอ อยาฟินไปับทุน
ูวีแอพฟินแล้ว็มาอ่านฟิเ้า่อนะ ฮื่อ
หวัว่าะอบ่ะ #ฟิแนเ็
ความคิดเห็น