คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PRISON 01 : แดนเจ็ด
แนเ็
นัโทษใหม่สอนเินเ้าไปในสถานอำ บรรยาาศรอบัวไม่แ่าาภายนออย่าสิ้นเิ หาิว่าหลัา้อเินเ้ามาในสถานอำ มันแย่แล้ว าร้ามเส้นั้นระหว่าห้อนั้นเ้ามาแนเ็ นับว่าเลวร้ายว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า ห้อัทำารเหล็ทา้าน้าเรียันามทาเิน น้ำนอเอะแะบนพื้นโสโรนระาเท้า าร้าวเินแ่ละ้าวยาลำบาสำหรับทั้สอน
ภายในรัพวนั้นมีนัโทษถูัเอาไว้้าใน วามอนพวนั้น้อรไปยันมาใหม่ สร้าแรันราวับอาาศโยรอบำลับีบอัเ้ารวมัน พวนั้นเาะลูรให้เิเสียัสลับับโห่ร้อไปลอทาเิน บานโถมัวเ้ามาเาะรเหล็เอาไว้่อนะ้อมอรอผ่านออมาวนให้เสียวสันหลั
นพวนี้ทำัวราวับสัว์ โนับัอำ นไม่หลเหลือวามเป็นน
มินโฮ้าวนำไป้าหน้า่อนเ็าย้านหลัสอสาม้าว เส้นทา้าหน้าเารออไปยัส่วนลาอแนเ็แห่นี้ รัเรียรายทา้าน้าำลัะหมล แสสว่า้าารลาบ่บอว่ามีแสอาทิย์รอผ่านเ้ามาไ้ หรือบาทีอาะไม่ใ่แ่รอผ่าน
มินโฮแ้ไวามสสัยนั้นไ้ทันที หลัา้าวเท้าเ้าไปยัส่วนลา เายแนบัแสอาทิย์้า่อนะวาสายามอรอบัว ส่วนนี้เป็นทรลมว้าเือบเท่านาสนามบอลนาให่ไ้ รอบ้าเป็นำแพสูยาวห้าั้น สร้าให้เป็นรันัโทษโนหันหน้าออ้านนอทั้หม ล้อวรปิิั้เอาไว้หลายแห่ในบริเวนี้ มินโฮประหลาในิหน่อยับารสร้าเพาน้านบนาระใส แสอาทิย์ส่อผ่านเ้ามา้านในนเห็นท้อฟ้า้านนอ
เาำลัะสำรวโรสร้าทา้านใน่อ ถ้าไม่ิว่าแรสะิาน้านหลัเรียสิให้ลับมา นัโทษหลายนเินไปมาในส่วนลานี้ นพวนั้นหันมามอยันัโทษใหม่เป็นาเียว ห้าหนในนั้นำลั้าวเท้าออมาหาพวเา สายาแฝไป้วยวามร้ายา้อมอมาราวับไ้เออเล่นิ้นใหม่
“เล่นเลยไหมวะ?”
“ยั รอมันมา่อน”
สอนในนั้นหันบอัน่อนนนับสิบรหน้าะล้อมเาสอนเอาไว้รลา หน่วยานราารสอนทา้านหลัมอสถานาร์อนนี้้วยสีหน้าปิราวับไม่ไ้ผิ้อบัับอะไร มินโฮเห็นท่าไม่ี เาว้า้อมืออเ็ายให้หลบหลั่อนะสายามอนัโทษรอบัว เาิว่าผูุ้มสอนนั้นวระห้ามไม่ให้มีาระทะเลาะวิวาทย์เิึ้นภายในนี้ แ่ลับร้ามอย่าสิ้นเิ นอาะไม่สนใ ทั้สอนยัทำท่าเห็น้วยับารระทำแบบนี้เสียอี
“ยัไ็อย่าเล่นันหนันั ันให้แ่วันแร ถือว่ารับน้อ”
เสียเ้มอฮอบอ่อนะเินนำอีนออลับไปยัทาเิน่อนหน้านี้ มินโฮมอามแผ่นหลัใ้เสื้อสีน้ำาลอ่อนไปอย่าร้อนรน่อนารมอเห็นะถูบบั้วยใบหน้าอนัโทษายนหนึ่ เาสวมเสื้อนัโทษสีส้มเ่นเียวันับอมินโฮ ใบหน้าหล่อี๋เ้าับเส้นผมหน้าม้าสีเ้มไ้เป็นอย่าี ริมฝีปาล่าอเาห้อยว่าปิเล็น้อย มินโฮมอท่าทาร่าอวีนั้นอย่าไม่ิลัว าารแสออ ไม่้อบอ็รู้ว่าะเป็นาให่พอัวในแนนี้
มินโฮิ เา้มลอ่านัวอัษรเาหลีสามัว าป้ายสีาวบนอ
นัโทษอแนเ็ ‘ั ึยูน’
ายนนี้มวิ้วเ้าหาันสบานัโทษใหม่ผิวสีเ้มลับไปอย่าไม่ถูะา เาวัมือเรียให้หลายนล้อมวันเ้ามาันทาหนีอสอน้านใน ไม่มีใรลมือทำอะไรนอาสรามประสาทาาร้อมอ้วยสายา ุนฮเวไม่ไ้้มหน้าหนีสายาพวนั้น ใบหน้าอวีเิรั้นมอสายาน่าลัวพวนั้นลับไป เาไม่ไ้ลัวสายาแบบนี้ สายาวนมีปัหาอย่ามา็่อยัน
แ่สายาอหลายนในนี้ ลับไม่เป็นแบบนั้น
บานมอมาทาเา สายาลวนลาม แสออวาม้อารบาอย่า
ุนฮเวลัวสายาแบบนั้นมาว่าันหลายเท่านั ทั้น่ารัเีย ทั้น่าสะอิสะเอียนไม่อยาให้ใรมอมา เาเป็นผู้าย แถมรูปร่าหน้าา็ไม่ไ้ัวเล็น่ารัวนให้พิศวาสในเินั้น้วย เาไม่เ้าใว่าทำไมัวเอ้อโนมอ้วยสายาวนนลุแบบนี้ ไม่ใ่แ่นัโทษเท่านั้น แ่รวมถึสายาอผูุ้มอย่าฮอ
“ิะทำอะไรวะ?!”
เสียเ้มอมินโฮโวยวายออมาหลัาายทา้าน้าทำท่าะเินเ้ามาหาเ็าย เาใ้แนันอีน สายาม้อมอนัโทษนนั้น้วยวามโรธ ไม่มีใรอบำถามอเา ภายใ้วามเียบันรอบัว เสียเ้มอใรบานลับะโน้อาทา้านนอเ้ามา
“รับน้อไ!!!”
สิ้นเสียเ้มนั้น ายร่าโปร่็แหวทาเินเ้ามาในวอย่า่ายาย นัโทษนับสิบรหน้าเาหลบทาให้ายนนั้น มินโฮสบาเาอย่าไม่เรลัวเ่นเย ริมฝีปาหยัำลัรอยยิ้มให้นมาใหม่รหน้า สีหน้าวนมีปัหานั้น ไม่ไ้ทำให้อีฝ่ายโรธ แ่ลับทำให้อีฝ่ายหัวเราะในลำอออมา
เาเป็นายหน้าาี วามอเาเล็เ่นเียวันับายนแร แ่ทั้สอลับแ่าันอย่าสิ้นเิ ายนแรแสท่าทีมีอำนา็ริ แ่ไม่ไ้น่าลัว ่าาายนนี้ ภายใ้สีหน้าเรียบเย แววาเ็มื้นไป้วยวามสบ และรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า ลับมีอะไรบาอย่าแฝไป้วยวามน่าลัวในท่าทาเหล่านั้น มินโฮไม่สามารถอ่านวามิอายนนี้ออเลย้วย้ำ ิใอเาโยปิเอาไว้อย่าสมบูร์
หัวหน้านแรอแนเ็ ‘อี ึฮุน’
“รับน้อ ไม่ิว่ามันะมาเินไปหรอ? พวแไม่มีสิทธิ – ”
“ไม่มีใรมีสิทธิในนี้ ยเว้น...ู”
เสียเ้มบอ้วยสีหน้าเรียบเยเ่นอนแร วามสบาับมินโฮสัพั่อนะะโไปมอเ้าอสีหน้าื้อรั้นทา้านหลั ไม่ไ้มีอะไรน่าพิศวาส แ่วามอวีบนใบหน้านั้นลับสะสายาอเาเอาไว้ไ้ ท้ายทายน่าเอานะ ิไ้็ส่ปลายนิ้วยาว้ามหน้า้ามามินโฮไป
นัโทษใหม่เ้าอสีผิวเ้มมอามมือนั้น่อนะว้าับเอาไว้ ทั้สอสบาับราวับมีเพลิไฟเผา้าในวา มินโฮเอาัวเ้าวาระหว่านรหน้าับเ็าย เาไม่ไ้ิว่าัวเอะเอานะนนับสิบพวนี้ไ้ แ่ยัไะเา็้อโน้อมอยู่แล้ว ะไม่เสียหายอะไร ถ้าะลอ่วยเ้าเ็้าหลั ีว่าปล่อยให้โน้อมไป้วยันโยไม่ไ้ทำอะไรเลย
“้อมูนเียว แล้วปล่อยน้อมันไป”
มินโฮบอ่อนสะบัแนอนัโทษรหน้าออามือ เาเิหน้าหัน้าเป็นเิบอให้อีนระแทหมัลมา้าแ้มไ้ แ่อีฝ่ายลับมอมา้วยสายาำันเสียอย่านั้น เสียหัวเราะอพวนัโทษัระมราวับำพูอเาเป็นเรื่อล ึฮุนยมือบอให้เียบ่อนเสียหัวเราะะลับลืนเป็นวามเียบอีรั้
“้อมหรอ? ูว่ามึเ้าใอะไรผิแล้วล่ะ”
เาว่า่อนะ้าวเท้าเินวนไปรอบนสอนรลา วาม้มลมอร่าายอเ็าย ผิวาวเ้าับสัส่วนำลัพอีออีน ุนฮเวเป็นนัวสูหาเทียบับนัโทษรนี้็ไม่ไ้้อยไปว่าใร แ่่วัวลับผอมว่าอย่าเห็นไ้ั
ไม่ไ้อ่อนแอ แ่็ไม่ไ้แ็แรเินว่าะมอว่าน่า...
เาิ่อนรอยยิ้มเ้าเล่ห์ะระบายบนใบหน้าหล่อ ุนฮเวมอสายาน่ายะแยออีน ไม่้อบอ็รู้ว่าิอะไร ิ้วเ้มสวยสอ้าเ้ามามวเป็นปมรวมันรลา สีหน้าไม่พอใอเ็ายไม่ไ้น่าลัวเลยสันิ มันเหมือนับแมวำลัู่ฟ่อเสียมาว่า
นัโทษเ้าอำแหน่หัวหน้านแรอแนเ็ลับมายืนรหน้าเ็าย ุนฮเวเม้มริมฝีปาลั้นลมหายใมอหน้าเาลับไป วามสบานรหน้าราวับไม่เรลัว สีหน้าอวีนั้นวนให้นมอ้อยรอยยิ้มออมา
“ฟันะ รับน้ออันมีสอวิธี...
โน้อม หรือไม่็โนเอ็น”
สิ้นเสียเ้มฝ่ามือหนา็เอื้อมมาับแนสอ้าอเ็ายเอาไว้ ร่าโปร่พยายามัืน่อนหมัหนัะระแทเ้าไปใ้่อท้ออย่าแร ุนฮเวัวอไปามแรอย่าไม่ทันไ้ั้ัว เาุนร้อไม่ออ มินโฮใรีบรเอาัวเ้าวา เายหมัลอยในอาาศะสวนใส่อีฝ่าย่อนแรระาานัโทษสอสามนทา้านหลัะเ้ามาล็อัวเาเอาไว้ มินโฮเถลาไปามแร ประโยอไอ้เวรนนั้น ไม่ว่าะฟัยัไแม่็เลวบับ เาิ่อนะพยายามืนแรสู้ แ่็ทำอะไรไม่ไ้
“ปล่อย! มึะทำเหี้ยอะไรน้อู?!”
“แล้วมึิว่าะทำอะไรล่ะ?”
ึฮุนถาม่อนะเรียอีสอนมาับัวเ็ายเอาไว้ ุนฮเวพยายามฝืนใ้แรอัวเอืนานทา้านหลั พวนั้นับเาลพับพื้นสปรโสโรอเรือนำ ทั้น่ารัเียน่ายะแยราวับนอนลบนอยะ นัโทษทา้านบน้มลุเ่าลรหน้าเา ึฮุนไล่มอไปามไปหน้าอวีิะน่ารันั้น่อนะเอื้อมมือเ้าไปหา มินโฮระาแนานทา้านหลัอย่าแร หลัาปลายนิ้วนั้นแะลบนใบหน้าอเ็าย
“เหี้ยแม่! อย่ามายุ่ับน้อู!!”
“ทำให้มันหุบปาะ ูรำา!”
นัโทษเ้าอวาเล็หันไปออำสั่อย่าอารม์เสีย ึยูนพยัหน้ารับแทบะทันที เาเินรเ้าไปหามินโฮ่อนหมัแระระแทเ้า้าปานล้มลไปอับพื้น
ผัวะ!!!
หมัหนัามลไป้ำอีรั้ เลือสีแลบริมฝีปาหยันไ้รสาวละลุ้ใน่อปาไปไหม มินโฮถ่มเลือลบนพื้น่อนแรระทืบานัโทษหลายน้านบนะระแทลมาบนัว เาหัวอเ้าหาันป้อันัวเอ ใรบานระแทลมาโน้าใบหน้าเาอย่าแร มินโฮร้อออมา้วยเ็บปว
เาไม่สามารถทำอะไรไ้ในสถานาร์แบบนี้ ไม่แม้แ่ะ่วยอีนไ้
ึฮุนบัับับาออีนแยออ่อนะแทรัวเ้าไปรลา เ็ายรหน้ายัุับแรลมาบนหน้าท้อ่อนหน้านี้ เาแทบไม่มีแระัืนอะไร ไม่มีแม้แ่แระส่เสียร้อออมา นัโทษรหน้าบีบแ้มสอ้าอเาเ้าหาัน สายาแทะโลมเ็มไป้วยวาม้อารแสอออย่าปิไม่มิ ึฮุน้มหน้าลมาใล้่อนะระิบ้าใบหูเล็
“รู้ไหม... ันว่านายเหมาะะโนเอ็นนะ”
เสียเ้มเอ่ย่อนะแลบปลายลิ้นออมาเลียออนเ้าไปในใบหูเล็อนรหน้า ไม่มีารอายใรทั้สิ้น เาไม่ำเป็น้อสนสายาอยาไ้อยาลอบ้าอนัโทษนอื่น
เพราะไม่ว่ายัไ หัวหน้า็สมวระ้อไ้เหยื่อ่อนใร
นอเสียาว่า แนเ็ ะมีหัวหน้าสอน
“ไ... สนใมาเป็นเมียันไหมล่ะ?”
“อ...ออไป! อย่ามาเ้าใล้ผม!!”
ุนฮเวะโนออมา้วยน้ำเสียเือไป้วย้อนสะอื้น วามร้อนผ่าวนอบาแไปหม เาไม่ไ้ร้อไห้ออมา เ็ายพยามยามิหาทาเอาัวรอ แ่ไม่ว่าะมอไปทาไหน็ไม่มีทารอาแนมนุษย์พวนี้ไ้ สัมผัสน่ายะแยลอเลียาใบหูลมาามอลำอระหส์ เาพยามยามถอหนี หันหน้าหลบ่อนะยเท้าถีบนรหน้าอออย่าแร
“แม่!! ฤทธิ์เยอะนันะมึ!!!”
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือหนาบลบนใบหน้าออีนนหันไปามแร ุนฮเวน้ำาลอเบ้า้วยวามลัว แ่วาม็ยัแสวามอวีเอาไว้ ริมฝีปาบาถ่มน้ำลายออมาใส่นรหน้า่อนฝ่ามือหนาะบาลมาบนแ้มอี้า ใบหน้าาไปหม ริมฝีปาล่าแนเลือสีสไหลออมา่อนหยน้ำาะร่วเผาะผ่าน้าแ้มลม
“ไ้โปร ป...ปล่อยผม ฮึ...”
สัมผัสน่ารัเียวนอาเียนออีนำลัไล้ไปามลำออเา ฝ่ามือหยาบร้านสอเ้าไปใ้เสื้อ ุนฮเวพยายามิ้นหนีารระทำอนรหน้า่อนแรหมัหนัะระแทลมาบนหน้าท้อเาอีรั้ เาไม่มีแรยับหนีอีแล้ว อนนี้เาทำไ้แ่ร้ออ่อพระเ้าให้รอพ้นาสถานาร์เลวร้ายอนนี้
อให้ใรสันมา่วย ใร็ไ้...
ุนฮเวหลับาลปิสนิท หยน้ำาไหลลมา่อนเสียเ้มแ็ร้าวอใรบานะั้อแนเ็ เสียนั้นะัารระทำอน้านบนัวเา
“พอไ้แล้ว!!!”
น้ำหนัทาบทับบนัวเาหายไป เ็ายไม่รู้ว่าเิอะไรอนนั้น เาลืมามาาวามมืับวามฝันอันแสนโหร้าย ภาพรหน้าเป็นนัโทษายัวสูำลัยำอเสื้ออึฮุนเอาไว้ ทั้สอมอหน้าันอย่าไม่มีใรลัวใร นมาใหม่มีเส้นผมสีเ้มำลับลู่ไปทา้านหลั แนวสันราม้าน้าเ้าับโรหน้ามอเ้าัว วามสีเ้มมีอำนาบาอย่าวนให้้อมอ
หัวหน้าอแนเ็อีน ‘ิมีวอน’ หรือ ‘บ๊อบบี้’
“ทำเหี้ยอะไรอมึ?!”
“าบอหรอวะ? ู็รับน้อไ!”
เสียเ้มสวนลับไป่อนะผลัหน้าอนรหน้าออนีวอน้อยอมปล่อยมือ พวนั้น้อาันราวับะ่าันให้ายเสียรนี้ นัโทษหลายนในอนนี้แบ่ออเป็นสอฝ่ายอย่าัเน พวนั้นเลิสนในัโทษใหม่สอนบนพื้น ุนฮเวสะบัแน่อนะรีบลานไปหามินโฮ เาเย่าแนอีฝ่ายไปมา แ่นรหน้าหมสิไปเสียแล้ว
“มึไม่มีสิทธิทำร้ายนในแนนี้!”
“อย่ามาเสือทำัวพ่อพระ!”
สิ้นเสียเถียัน สอฝ่าย็ปะทะเ้าหาันทันที มือหนาอทัู้่ับยำลบนอเสื้อออีน พวนัโทษทา้านหลั็ทำท่าะมีเรื่อามันไป้วย แ่ยัไม่ไ้ทันะไ้ปล่อยสัหมั เสียอเ็ายทา้านล่า็เรียวามสนใอีวอนไป
“่วย.. ่วยเา้วย”
“แ่นั้นมันไม่ายหรอ!”
“มึหุบปาไปเลย! ไอ้เหี้ยึฮุน!!”
ีวอนะอเสียั เามอเหลือบหาาไปยัเ็ายผิวาวทา้านล่า นัโทษใหม่สอน นแรนอนหมสิเลือท่วมัว ส่วนอีน็หน้า้ำไปหม แ่ภายใ้ใบหน้า้ำเปรอะไป้วยหยน้ำานั้น ีวอนลับมอเห็นโรหน้ามีเสน่ห์อเ็าย เาไม่รู้ว่าัวเอ้ออีนไปนานแ่ไหน
“แทฮยอน พานัโทษใหม่ไปหาหมอ”
ุนฮเวถูประอยืนึ้นาพื้น้วยาร่วยเหลืออผู้ายหน้าหวานสวยราวับผู้หิ ถ้าไ้ยินไม่ผิละ็ื่ออเา ‘แทฮยอน’ ส่วนมินโฮ็มีน่วยยแนสอ้าแบามเามา สอเท้า้าวไปามพื้น แ่สายาลับหันลับไป้อมอยัผู้ายผมำนนั้น พวนั้นำลัเถียัน แ่อนนี้เามาไลเินว่าะไ้ยินบทสนทนาแล้ว
วินาทีนั้น เาไม่รู้ว่าิไปเอไหม แ่ผู้ายนนั้นหันมอามมา วามประสานับสายาื้อรั้นอเ็าย ริมฝีปาหยัรอยยิ้มบนใบหน้า ทั้สอสบาันสัพั่อนทาเลี้ยว้านหน้าะทำให้ใบหน้านั้นหายลับไป ุนฮเวไม่มีแระิอะไร เาอยารู้หลายอย่า อยารู้ว่าเานนั้นเป็นใร แ่วามอยารู้็าหายไป้วยวามอ่อนล้าเินว่าะ้านทาน
นัโทษทา้านเาพาเาเินรไปยัห้อพยาบาล ไม่มีบทสนทนาในอาเสียลมหายใเ้าออ เาทิ้ัวลบนเ้าอี้หน้าห้อนั้น ใบหน้ายัเ็บนระบม ารระทำโหร้ายราวับไม่หลเหลือิใอวามเป็นมนุษย์ สัมผัสน่ารัเียยัิบนลำอเรียว ปลายนิ้วยแะลบนรอยนั้น รัเีย ยะแยเินว่าะอธิบายออมาไ้ เาเ็มันไปมา้วยมืออัวเอ่อนะผ่อนลมหายใทาริมฝีปาอย่ายาลำบา อลั้นไม่ให้น้ำาแห่วามอ่อนแอไหลลมาอีรั้
ถ้าเลือไ้ ารใ้ีวิในนี้ ับวามาย ไม่มีวามลัเลสันิ
ุนฮเวอยาาย มาว่า้อมาเอวามเลวร้ายในแนเ็
ุนฮเวหันมอไปรอบห้ออย่าระแวระวั ลิ่นยาเหมือนับในโรพยาบาลละลุ้ไปทั่วห้อนี้ ไม่้อสสัย มันเป็นห้ออุหมอประำแนเ็ ‘ิม ินอู’ ผู้ายัวเล็น่ารัในเสื้อาวน์สีาวำลัมอรมายัเา หลัาเ้ามาในห้อุหมอินอู็พยายามหาทาวนุยามประสา แ่ผลอบรับลับเป็นวามเียบ ุนฮเวไม่แม้แ่ะอบำถามสัำ ้อนสำลีุบ้วยแอลอฮอล์สำหรับเ็แผลแะลบนริมฝีปาอนัโทษใหม่
“อ๊ะ!”
ุนฮเวสะุ้เล็น้อย นับว่าเป็นรั้แรสำหรับารไ้ยินเสียอนัโทษนนี้ ินอูยรอยยิ้มว้าบนใบหน้า่อนะหยิบวยาแมาป้ายามลไปบนแผล เาสัเนรหน้าาภายนอ สายาแ็ร้าวแ่ใสื่อบริสุทธิ์นั้น ไม่ว่าะมอยัไ็ไม่น่าะเป็นนัโทษ่อีร้ายแร อย่ามา็้ายา
“โน้อหาอะไรมา?” ไม่มีำอบาเ็ายรหน้า แ่็ไม่เป็นไร นัโทษบาน็เป็นแบบนี้ แ่สัพั็ะรู้ว่าไม่มีห้อไหนน่ามาเท่าห้ออุหมอินอูอีแล้ว “ไม่อบ็ไม่เป็นไร ันแ่ะบอว่านัโทษนอื่นในนี้ ไม่มีใรปิหรอ”
ุนฮเวฟั้วยสีหน้าเรียบเย่อนมือเล็อหมอะว้าลบนายเสื้ออเา เาใเล็น้อย แ่็ไม่ไ้ัืนอะไร ินอูเลิายเสื้อึ้นเปิู่อนะพยัหน้าับัวเอ รอย้ำสีแเป็น้ำบนหน้าท้อ ไม่น่าัวลอะไรมา หาเทียบับนหลายนเวลามาห้อพยาบาล ุนฮเวถือว่าโนมาน้อย
“มันะ้อ้ำนลายเป็นสีม่วแน่ ันะให้ยาทาเอาไว้แล้วัน ส่วนแผลบนหน้าอีไม่นาน็หาย”
ินอูบอ่อนะเปิลิ้นัหยิบยาทาออมาส่ให้เ็ายรหน้า เามอร่าายอนัโทษรหน้า ไม่ไ้โน้อมนระอัเลือมาแบบน่อน แสว่า็ะโนเล็ทำเรื่ออย่าว่ามาว่า พวนัโทษเลวทรามพวนี้ะ้อารอะไร นอาระบายอารม์ทาเพศับนัโทษอ่อนแอว่า
“นัโทษใหม่็แบบนี้ ยอมพวมันไปะ่ายว่า”
“...?”
เาเห็นปิิริยาอบสนออเ็ายรหน้า ใบหน้าหล่อมวเ้าหาันแทบะทันที ิ้วเ้มแทบะมารวมันรลาหลัาไ้ยินประโยไร้ศัิ์ศรีัล่าว ินอูเอนหลัพิับพนัเ้าอี้ ถอนหายใออมาอนเห็นสีหน้าแบบนั้น
“ัน็แ่แนะนำ หานายยัมัวัืน่อ้าน็มีแ่ะเ็บัว ยอมพวมันไปสัรั้ ถ้าโีพวมันิใ ันรับรอ มันะุ้มะลาหัวนายไปนว่าะออาเรือนำเลย” ุหมอัวเล็ร่ายยาว่อนะหันไปหยิบเสื้อนัโทษสีส้มมาา้านหลั นัโทษใหม่สอนยัไม่ไ้เปลี่ยนเสื้อผ้า เา้มลอ่านัวอัษรเาหลีบนป้ายสีาว่อนะเยหน้ามอุนฮเว
“ันหวัีับนายนะ ุนฮเว”
เสียเล็บอ่อนะส่เสื้อผ้าไปให้เ็าย เาเห็นแววา่อ้านในวามู่นั้น ุนฮเวไม่ใ่นยอมน อย่าน้อย็ไม่ไ้อ่อนแอเินว่าะปป้อัวเอ หาเ้ามาัว่อัว เา็ิว่าัวเอน่าะรับมือไ้ แ่หาโนรุมแบบวันนี้็ไม่รอ ำแนะนำอุหมอไม่ไ้ฟัเ้าท่าเลยสันิ เารู้ว่าอีฝ่ายหวัี ไม่อยาให้เา้อเ็บัวมา แ่เาไม่เห็น้วยับวิธีารนั้น แ่โนสัมผัสวันนี้็รัเียมาเินทนแล้ว ุนฮเวไม่มีวันยอมให้เนมนุษย์พวนั้นทำับเาามใอบหรอ
ุหมอถอนหายใับารแสวามิออผ่านทาสีหน้าแบบนั้น เาเ้าใแล้วว่าทำเ็นนี้ถึึูพวนัโทษในแนในเิเรื่ออย่าว่า นอาผิวาวัน่าแะ้อ ้อนับรวมท่าทาแ็ร้าว แ่เิวนให้อยาหาทาเอานะนี้้วย
“แ่ถ้านายไม่ิะยอม ัน็บอไ้แ่ว่า ระวััวเอาไว้
นัโทษพวนี้ไม่มีใรเป็นนี อย่าไ้เื่อใใรเป็นอันา”
มินโฮระพริบาสอสามรั้ ภาพแรรหน้าเป็นภาพเพานห้อมืสลัว แสไฟาหลอลมส่อสว่าในห้อั เาระบมไปทั้ัวราวับมี้อนหินทับนยับไม่ไ้ มินโฮผ่อนลมหายใผ่านริมฝีปาาวามเ็บามรอย้ำบนัว เายมือนวมับ่อนะยันแนเอาหลัพิำแพ ใบหน้ามีพลาสเอร์ยาปิแผลเอาไว้หลายแห่
“ฟื้นแล้วหรอ?”
เสียเล็อใรบานเอ่ยถาม มินโฮหันไปามเสียนั้น่อนะมวิ้วเ้มเ้าหาันมอไปในแสไฟสลัว ผู้ายัวเล็ยืนออพิับผนัในห้อั ใบหน้าน่ารัเหมือนับระรอ เส้นผมหน้าม้าสีเ้มปรหน้าผาเ้าับโรหน้า วาลมู่นั้นมอรมายัเาอย่าไม่ไ้ิอะไรมา แถมาท่าทาแล้ว ยัูเหมือนะอายุน้อยว่าเาเสียอี้วย
“นายเป็นใร?” มินโฮถามลับ่อนะเบิาว้า เาำไ้ว่า่อนหน้านีุ้นฮเวอยู่ับเา “แล้วุนฮเวไปไหน? เิอะไรึ้นับเา?!”
“ันว่านายห่วัวเอ่อนีว่านะ”
นัวเล็ว่าว่าะเินเ้ามาหามินโฮ ใบหน้าน่ารัระบายไป้วยรอยยิ้มวนมอ เาไล่สายามอนัโทษรหน้า่อนะ้มลอ่านป้านื่อบนอออีน ‘ิม ฮันบิน’
“ฮันบินใ่ไหม? ันะถามนายอีรั้ ุนฮเวอยู่ไหน?!”
“เฮ้! ไม่้อพูเสียั็ไ้”
“อบันมา! ไอ้สารเลวพวนั้นทำ – ”
“เ็นนั้นไม่ไ้เป็นอะไร เามาหานาย่อนหน้านี้แล้ว หน้า้ำนิหน่อย ส่วนนอนั้น็ไม่ไ้มีอะไร้อเป็นห่ว ันเป็นนบอให้เาออไปหา้าวลาวันทานเอ” ฮันบินบอ่อนะรอสายามอบนเล็น้อย ไม่รู้ะแหปาเสียัไปทำไม ถ้าเิอะไรึ้นับเ็นนั้นริ สภาพอนัโทษใหม่รหน้าเาอนนี้็ไม่มีปัาอะไระไป่วยไ้ ไม่ั้นไม่โน้อมเละมาแบบนี้
“ส่วนนาย... ทานนมปัอันนี้ไป”
บอเสร็็โยนนมปัในมือไปให้นัโทษใหม่รหน้า มินโฮรับมันไ้พอี่อนะพยัหน้ารับ เาผ่อนลายหลัารู้ว่าเ็นนั้นไม่เป็นอะไร เาเป็นห่วุนฮเวในานะน้อาย มินโฮรู้ัับเ้าเ็หน้าโหนนั้นเป็นนแร แถมอีฝ่าย็ไม่ไ้พิษภัยอะไร ุนฮเวเป็นเ็ีเินว่าะมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ เาัวลว่าอีนะูแลัวเอไม่ไ้
ารมีใรสัน อย่วยเหลือเา มันะีว่า
มินโฮอยาเป็นนนั้น เาอยาอย่วยุนฮเว
เาิ่อนะถอนหายใยาวออมา นัวเล็ยัมอรมายัเา บรรยาาศวนอึอัล้ายับเวลาอยู่ับนไม่สนิท วามรู้สึมินโฮมันเป็นประมานั้น่อนอีฝ่ายะนั่ลบนเียรปลายเท้าอเา ทั้สอสบาัน่อนริมฝีปาบาะลี่รอยยิ้มออมาให้มินโฮ
“นายื่ออะไร?”
“ัน... มินโฮ”
“ส่วนัน ิมฮันบิน นายะรู้แล้ว” ฮันบินแนะนำัว่อนะันเ่าลบนเีย แนเล็โอบเรียวาสอ้าภายใ้าเนัโทษสีส้มเอาไว้ เาเม้มริมฝีปาราวับิว่าะทำยัไให้บรรยาาศอนนี้ีึ้น “อันที่ริ เอ่อ... ันเป็นนหิ้วปีนายไปส่ห้อพยาบาล านั้น็มาส่่อห้อนี้ นายวระลน้ำหนับ้านะ ันิว่าะยอมแพ้ แล้วทิ้นายไว้ลาทาะแล้ว”
“ันไม่ไ้อ้วน มันเป็นล้ามเนื้อ”
“ั้นหรอ?”
“ั้นิ” มินโฮอบรับ้วยท่าทาเป็นันเอมาว่าอนแร เาเป็นนเ้าับน่าย โลส่วนัวอเามี แ่ไม่ไ้ปิั้นัวเอเินว่าะไม่ยอมเปิใให้ใร สัมอสถานอำแบบนี้น่าลัวริ แ่ารไม่ลอรับใรเ้ามา เรา็ะไม่มีวันรู้ัวนแท้ริอนนั้น
“ยัไ็... อบในะ”
“หืม?”
“นาย่วยหิ้วันมาส่ไ”
“นายวรอบใบ๊อบบี้มาว่า เาเป็น...”
ฮันบินพู่อนะเว้นเสียหายไปราวับิอะไรึ้นมาไ้ นัโทษใหม่เ้าอผิวสีแทนมอหน้าเา้วยวามสสัย แ่เาลับเลือะส่ายหน้าไปมาแทนำอบ มินโฮมอใบหน้าน่ารัออีฝ่าย ำถามมามายเ้ามาในหัวอเาอย่ารวเร็ว นรูปร่าหน้าาแบบนี้ไม่น่าะอยู่ในแนเ็ไ้อย่าปลอภัย แ่นรหน้า็ูปิ ไม่ไ้มีอาารลัวหรือหวาระแวอะไร แถมยัร่าเริีอี่าหา
“นายรีบทานเถอะ ะไ้พัผ่อน”
“อืม”
มินโฮอบรับ่อนะส่นมปัในมือเ้าปาไป เาไม่รู้ว่าัวเอแอบลอบมอใบหน้าน่ารันั้นี่รั้ ฮันบินไม่ไ้สัเเห็นมัน นัวเล็มอเาทานอย่าเอร็อร่อย่อนเสียเรียอใรบานะะโนเ้ามา
“ฮันบิน!”
“ว่าไ?”
“บ๊อบบี้เรียหา รีบไป้วย ันไม่อยาให้เาอารม์เสีย”
สิ้นประโยนั้น นัวเล็็พยัหน้ารับ่อนะลาเียไปทันที มินโฮมวิ้วเ้าหาันเล็น้อย เาไ้ยินื่อ ‘บ๊อบบี้’ สอรั้แล้วั้แ่ลืมาึ้นมา เาไม่รู้ว่าอีนเป็นใร แ่าปิิริยาและำพูอนรอบัว เานนั้นะเป็นาให่อแนเ็อย่าแน่นอน
ฮันบินหันมาส่รอยยิ้มว้าให้เา่อนะโบมือไปมาในอาาศ เาส่รอยยิ้มอบลับไปเ่นัน นรหน้าำลัเินออาห้อัไป แ่ปลายเท้าลับะัล นัวเล็หันมามอเาอีรั้่อนะี้นิ้วไปยัเสื้อสีส้มรปลายเีย มินโฮเ้าใวามหมายออีฝ่าย เาพยัหน้ารับ่อนะมอามแผ่นหลับาเินหายไป
ริมฝีปาหยัส่นมปัิ้นสุท้ายเ้าปา่อนะทิ้ัวลนอนบนเียอีรั้ วามเยมอไปรอบห้อ มีเียสอเียในห้อนี้ แสว่า้อมีใรอีนพัห้อเียวันับเา ้านอมีล้อวรปิิั้ระหว่าห้อสอห้ออย่าละัว วามรู้สึอนเห็นวลมสีำ้าในสอส่ายไปมา็เหมือนมีใรสันำลั้อมอมายัพวเา
มินโฮใ้เวลานอนมอออไป้านอ เฝ้ารอว่าะมีผูุ้มผ่านมารวสอบนัโทษแถวนี้บ้าไหม ำอบ็ือไม่มีสัน นพวนั้นับามอสถานอำนี้้วยล้อวรปิมามายแทนารเินรวรา มินโฮอยาออไปสัเ้านอ่อ เาอยาไปในส่วนอโรอาหาร ห้อน้ำ หรือห้ออื่นในแนเ็นี้ แ่วามปวระบมบนรอย้ำ็ทำให้เา้อยอมำนน เาหลับลอย่าอ่อนล้า่อนปล่อยให้สิเลือนหายไปในวามฝันอีรั้
‘อให้นัโทษทุนเินเรียแถวันไปยัโรอาหาร้านนอ’
สิ้นเสียประาศาลำโพ นัโทษในเสื้อสีส้ม็พาันเินเรียแถวไปามทาเิน ุนฮเวเินไปามแรผลัาน้านหลั้วย เาพยายาม้มหน้า้มาไม่สบาับใร ทาเินนี้ออา้านหลัอึ่อนะ่อเ้าับึหลัให่้วยราวเหล็ั้นระหว่าทา เาเห็นราวเหล็นี้นำนัโทษาทุแนเ้ามารวมันในึให่ ล้อวรปิิามทาเินหลายัว ส่อ้ายทีวาทีราวับรวสอบนัโทษในเรือนำทีละ้าว
ุนฮเวับราวเหล็่อนะเ้าไปส่วนอโรอาหาร ส่วนนี้ให่โนเินว่าะัารูแล้วยล้อวรปิ ผูุ้มเินเผ่นพล่านไปมา้านบนั้นสอ พวเา้อมอลมา้าล่าอย่าระมัระวั ุนฮเวเห็นนัโทษาหลายแนเินไปมา หมายเลอแนถูพิมพ์เอาไว้้านหลัและบนอ้าวาอเสื้อนัโทษ ั้แ่เ้ามานอนนี้เาเห็นนัโทษมาาเือบหมทุแนแล้ว ส่วนมาะับันเป็นแ๊ามหัวหน้าแน
เ็ายรีบ้มหน้า้มาเินถือถาสีเินไปเ้าแถวรับอาหาราเ้าหน้าที่ ้าวแะวนะเป็น้าว้มเทลมาบนถา อาหารสอสามอย่าในนั้น็ไม่ไ้หน้าาวนรับประทานเลยสันิ ุนฮเวไม่ไ้แสสีหน้าอะไรออมา เาหิวเินว่าะมาเลือทาน สอเท้ารีบเินหาโ๊ะ่อนะะัหลัาเห็นปลายเท้าอใรบานวาทาเาเอาไว้
“มึมาใหม่หรอ?”
เสียเ้มเรียให้เาเยหน้ามอ นรหน้าเาไม่ใ่นัโทษอแนเ็ ุนฮเวมอหมายเลหบนอ้านวา่อนะหันมอื่อออีฝ่าย ‘หวั แ็สัน’
“ถามทำไมไม่อบวะ?!”
แ็สันถาม้วยสีหน้าไม่สบอารม์ นอแนหอีสอสามนเินมาสมทบทา้านหลั ุนฮเวเยหน้ามออีฝ่ายอย่าไม่ิะมีปัหา แ่้วยสีหน้าอวีินเป็นนิสัยลับทำให้อีฝ่ายิว่าเาไม่พอใ ฝ่ามือหนาอผลัลมาบนไหล่เาอย่าแร ถาอาหารในมือเาลบนพื้น่อนเ็ายะมวิ้วเ้มเ้าหาันรลา เามอหน้านัวเี้ยรหน้าลับไป
“หน้าแม่วนส้นีน! สสัยอยามีเรื่อ!!”
นทา้านหลัแ็สันว่า่อนะเิน้าวออมา้าหน้า ุนฮเวถอนหายใับสถานาร์เหมือนอนเ้าไม่มีผิ เาอยาะหนีหายไปารนี้ ไม่ว่าะมอไปทาไหน็มีแ่นเลวร้ายทั้นั้น เ็ายิ่อนะัสินใหันหลัเินหนีไป แ่นัโทษพวนั้นลับเ้ามาล้อมเาเอาไว้
ุนฮเวิว่าไม่รอ เาไ้ลับไปรัษาับุหมอินอูอีรอบอนบ่ายนี้อย่าแน่นอน แ็สันว้าอเสื้ออเาไปยำเอาไว้ในมือ ำปั้นออีฝ่ายลอยในอาาศ่อนะแหวอาาศลมา ุนฮเวหลับาแน่น เาิว่าหมันั้นะอับน้าแ้มอน
หมับ!!
ุนฮเวไม่มีวามรู้สึเ็บสันิ เามวิ้ว่อนะลืมามอภาพ้วยวามสับสน ผู้ายเ้าอสันรามมว้าับ้อมืออนัโทษาแนหเอาไว้ วามู่นั้นมอมายัเา้วยสีหน้าเรียบเย่อนะหันไปพูับแ็สัน
“นายมีปัหาอะไรับนอัน?”
สิ้นเสียเ้ม ร่าโปร่็ผลัอีนออ่อนะ้าวเท้าเ้ามาั้นรลาระหว่านสอน ุนฮเวำนรหน้าไ้ เส้นผมสีเ้มเสยไปทา้านหลั เามีเสน่ห์บาอย่าใ้สะสายาอผมเอาไว้ ผู้ายนนี้อำนามาพอะทำให้พวนัโทษรหน้าถอยออไป ุนฮเวไ้ยินนพวนั้นสบถออมาอย่าแ้นใ เาไม่รู้ว่าทำไมนัโทษาแนหะ้อลัวนรหน้าเา้วย
นอเสียาว่า เานนี้ ะไม่ใ่นัโทษธรรมา
“ไม่เป็นไรใ่ไหม?” ผู้ายรหน้าถาม่อนะโ้ริมฝีปาส่รอยยิ้มบามาให้เา ุนฮเวไม่ไ้อบอะไรลับไป นอา้มลมอถาอาหารบนพื้น้วยวามเสียาย เสียท้อร้อัออมา้านอ สายาละห้อยนั้นสะท้อนในวามอนัโทษรหน้า เาหัวเราะเสียเบา่อนะเอ่ยบอ “นายทานับัน็ไ้นะ”
พูบ เา็เินนำไปยัโ๊ะอาหารัวให่ทันที รโ๊ะนั้นมีนัโทษหลายนทานอาหาร้วยัน ผู้ายหน้าสวยอนเ้านั่ร่วมอยู่บนโ๊ะนั้น้วย แทฮยอนไ เาไม่รู้ว่าวระเินเ้าไปามำเิวนีไหม อนนี้สายาอนทั้โ๊ะำลั้อมอมายัเา ุนฮเวลัเลนิหน่อย่อนมือหนาอนัโทษายนเิมะว้ามาบน้อแน เามวิ้ว้มลมอ แ่อีฝ่ายลับมีสีหน้าเรียบเยราวับไม่เห็นสายาำหนิอเ็าย
นรหน้าัารลาให้เาเินามมายัโ๊ะ เาับัวเ็ายให้นั่ลรหน้าถาอาหาร่อนะหย่อนัวลามมา้าน้า นบนโ๊ะยยิ้มให้เา ไม่มีใรแสท่าทาอยาเ้ามา่อยหน้า หรือลวนลามเาสันิ
“ทานิ”
“เอ่อ...”
“ันไม่หิวเท่าไหร่” เาบอ่อนะันถาอาหารมารหน้าุนฮเว “นายทานไ้เลย ันอแ่นมปัิ้นนี้็พอ”
เ็ายพยัหน้ารับหลัาอีนพูบ อาหารรหน้าไม่ไ้น่าทานสันิ เาย้อน้อมถือในมือ่อนะั้าวเหลวแหยะส่เ้าปา ผิวสัมผัสอมันเหมือนอ้วไม่มีผิ แ่ีว่ารเป็นรสาิอาหารปิ ุนฮเวทาน้าว้มืืนั้นอย่ารวเร็ว เาไม่รู้ว่าัวเอทำัวมูมมามนสำลั้าวออมา
“ไม่้อรีบ ไม่มีใรแย่หรอ”
เ้าออาหารบอ่อนะส่แ้วน้ำมาให้ วาม้อมอเ็รหน้า้วยสายาไม่อาาเา เาไล่มอั้แ่โรหน้าเย่อหยิ่ิะน่ารันั้น ลไปามสัส่วนผอมบาำลัพอี ภายใ้แววามนั้นไม่ไ้แสอะไรมาว่าารมอใรสัน แ่ภายในใลับเ็มไป้วยวามิมามาย เาเอาแ่้อนรหน้าทานอาหารรสาิห่วยแราวับอร่อยมามาย แล้วไม่รู้ทำไม ริมฝีปาหยัลับยรอยยิ้มามออมาอย่าไม่รู้ัว
ุนฮเวรับแ้วนั้นมา เาถอนหายใยาวหลัาหายอาารสำลั เ็ายหันไปมอน้าน้า่อนะ้มลมอป้ายื่อบนอ้า้าย ัวอัษรเาหลีสามัว ‘ิม ีวอน’ เาิว่าัวเอวระอบุนรหน้าสัรั้ ผู้ายนนี้่วยเหลือเามาสอรั้แล้ว แม้ะยัไม่น่าไว้ใ แ่็เป็นมารยาททาสัม
“อบุรับ”
ประโยแรอเ็าย แม้ะเอ่ย้วยเสียิะแ็นิหน่อย แ่็เรียรอยิ้มาีวอนไ้ เาพยัหน้ารับ่อนะเอื้อมมือไปหานรหน้า ุนฮเวถัวหนีมวิ้วมอหน้าเาอย่าไม่ไว้ใ แ่อีน็ไม่ไ้ัมือลับ วามมอรไปยัลีบปาสีแสวยเปรอะ้าว้มเล็น้อย
“นายทานเลอะ”
สิ้นเสียเ้ม ปลายนิ้วหยาบ็แะลบนริมฝีปาอุนฮเว เาไม่ไ้ปัมือนรหน้าออ วามสีเ้มู่นั้นสะเาเอาไว้ราวับมีแรึูบาอย่า ผู้ายรหน้าำลัโปรยเสน่ห์ใส่เาอย่าไม่้อสสัย ผู้าย้วยันปิไม่เ็ปาให้ันแบบนี้หรอ ุนฮเวิ่อนะยับใบหน้าถอยหนีปลายนิ้วนั้น
สายาอนบนโ๊ะมอมายันสอนเป็นาเียว เสียผิวปาแวอเ็ายอายุใล้เียับุนฮเวัึ้น เาเป็นพวอีวอนอย่าไม่สสัย สีหน้าเ้าเล่ห์บวับวาลมายแววี้เล่นนั้นทำให้บุลิภายนอูร้ายาไม่ใ่น้อย ื่ออเา ‘อ านอู’
“เ็ปาใหู้บ้าิ ไอ้บ๊อบบี้”
านอูแวไปามประสา่อนะีวอนะูนิ้วลาส่ไปให้ ุนฮเวไม่อบเสียแวนั้นเสียเท่าไหร่ ่าาีวอนอย่าสิ้นเิ ฝ่ายนั้นมีท่าทีอบออบใ เายิ้มระย่อบนใบหน้าพร้อมับส่เสียหัวเราะ่อปา่อำับนัโทษนสนิทอย่าร่าเริ วามแอบเหลือบมามอเ็าย้าน้า้วยเ้าเล่ห์หลายรั้ ุนฮเวรู้สึว่าัวเอำลัประหม่า รอยริ้วสีแปรา้าแ้ม สายาอีวอนมีอิทธิพลับนรอบัวมาเินไป มันเหมือนับว่าในวลมสีเ้มนั้นมีหลุมำนาให่ำลัึูเา
“ผมอิ่มแล้ว อัว่อน”
“เี๋ยวิ”
ีวอนรีบว้า้อมือเรียวนั้นเอาไว้ทันที หลัาอีนทำท่าะหยิบถาาโ๊ะไป เาำลัะพูอะไรบาอย่า แ่ีวอน็้อลืนำพูพวนั้นหายลอไป าอารม์ี็ลับลายเป็นอารม์เสีย
“ทำไมเ็ใหม่มาอยู่ับมึวะ?! ไอ้บ๊อบบี้!!”
ึฮุนสาระแนเ้ามาแทรระหว่าบทสนทนาอนสอน ีวอนมวิ้วเ้มเ้าหาัน สายามมีเสน่ห์อนแรลับลายเป็น้าวร้าวแทบะทันที เายืนึ้นเ็มวามสูพร้อมับนบนโ๊ะทุน ีวอนเป็นหัวหน้าอแนเ็ แ่ไม่ใ่หัวหน้าเพียนเียว แนนี้มีหัวหน้าอีน และไม่มีใรในสถานอำไม่รู้ว่าสอนนี้ไม่ถูัน ะเรียว่าเลียัน็ไ้
ทั้สอนมีอำนาเทียมเท่าัน สมัรพรรพว็มีำนวนใล้เียันเสียนไม่รู้ผลแพ้นะ นาหน่วยานราารอแนนี้เอ็ยัแบ่พวออเป็นสอฝ่ายเสีย้วย้ำ ารเผิหน้าอนสอนราวับมีเปลวไฟเผาผลารลา พรรพวอทั้สอ็เ่นัน แ่ละฝ่ายส่สายา่อสู้ันอย่าไม่มีใรยอมใร ีวอนมอศัรูรหน้า่อนะปลายเท้าถีบเ้าอี้เหล็ยาวนระแทล้มลบนพื้น
โรม!!!
“อย่ามาเสือับเรื่ออู!”
ีวอนบอ่อนะัฟันเ้าหาันนไ้ยินเสีย เา้าวเท้าออมา้าหน้าพร้อมับพรรพวทา้านหลั ึฮุนยรอยยิ้มเย้ย่อนะหัวเราะในลำอออมา วาู่เล็ไม่ไ้สนใีวอนสันิ เามอรไปยัเ็ายเ้าอใบหน้าื้อรั้นนั้น่าหา
“ูะไม่เสือเรื่ออมึเลย ถ้ามึไม่ไ้เอานอูไป!”
ุนฮเวมวิ้วให้ับประโยนั้น สอรั้แล้ว เาไ้ยินประโยนี้สอรั้ นับั้แ่้าวเ้ามาในสถานอำนี้ เาไม่เ้าใสันิว่าในสายาอนพวนี้มอเห็นเาเป็นัวอะไร ิะโยนไปโยนมา อ้าว่าเาเป็นอใร็ไ้ั้นหรอ
“ใรนอมึ?!”
ีวอนถามลับ่อนะเบนสายามอามอีนไป ไม่้อบอ็รู้ว่านัโทษใหม่เป็นเป้าอมัน ีวอนมวิ้ว่อนะวารอยยิ้มร้ายบนใบหน้าหลัาิอะไรไ้ สอเท้ายาว้าวรมาหาเ็าย ทั้สอสบาัน ุนฮเวไม่รู้อีนิะทำอะไร วามู่นั้นไม่อาอ่านวามิในใออ รู้ัวอีทีแนแร่เ็มไป้วยมัล้ามเนื้อ็ว้าหมับลมาบนสะโพลมอเาเสียแล้ว
ุนฮเวมวิ้วเ้าหาัน่อนะยมือันแผ่นอว้าอนรหน้า แ่แนแร่ลับรั้ให้เ้าใล้นไ้ยินเสียหัวเราะแผ่วเบาในลำออีวอน สายาอนัโทษหลายนมอนสอนเป็นาเียว เสียโห่ร้อเียร์ปนับเสียโวยวายอพวึฮุน เรียให้ทุนในโรอาหารหันมาสนใ ุนฮเวพยายามืนัวออ่อนวามะส่สายาำหนิไปให้ีวอน แ่ลับไ้รับรอยยิ้มอบมาแทน ีวอนยับริมฝีปาเป็นประโยให้เ็ายอ่านออ
‘ันไม่ทำอะไรหรอ อย่า – ิ้น’
ไม่ให้ิ้น แล้วปล่อยให้โนเอาเปรียบแบบนี้หรอ ไม่มีทา
ุนฮเวิในใ แ่สีหน้าลับแสวามิทั้หมออมาอย่าไม่ปิบั ีวอนหัวเราะับแววา่อ้านื้อ้านนั้น เาเอวผอมอีนให้เ้าแนบิับัว่อนะหันไปมอึฮุน
“ถ้ามึหมายถึเ็ใหม่ล่ะ็...”
สิ้นเสียเ้มเอ่ย่อนะเลิิ้วพร้อมรอยยิ้มเป็นเิเย้ยหยัน ใบหน้าหล่อมยับเ้าไปใล้นัโทษใหม่รหน้า วามวัลับมามอวาแ็ร้าวอเ็ายในอ้อมแน อีฝ่ายพยายามัืน เาไม่ไ้สนใอาาร่อ้านนั้น ีวอนมอลึเ้าไป้าในแววาลม ยับใบหน้าเ้าใล้นสัมผัสวามร้อยาลมหายใผะแผ่ว ุนฮเวหันหน้าหนี่อนฝ่ามือร้อนออีนะท้ายทอยรั้ให้หันลับมา
ีวอน้มลมอริมฝีปาแมีรอยแบนลับปาล่าออีน เาส่เรียวลิ้นออมาเลียไปามรอยแแห้ผานั้น ุนฮเวลั้นหายับารระทำออีน เาิ้นพล่านในอ้อมออีวอน เสียนัโทษในเรือนำไม่ไ้เ้าสู่โสประสาทนรหน้าเลยสันิ
ีวอนแนบริมฝีปาอัวเอลบนลีบปาแ้ำทันที แนแร่พยายามรั้ท้ายทอยเ็ายให้รับสัมผัส ริมฝีปาอนรหน้าืเหมือนับ้าว้มเรือนำ แ่น่าลิ้มลอว่าันหลายเท่านั เาไม่สนว่าุนฮเวะทุบลมาบนอี่รั้ ีวอนยัูบ้ำลบนริมฝีปานุ่มหยุ่นปิสนิทนั้น เาบเม้มนอีฝ่ายยอมเผยอปาออหายใ
ุนฮเวสูริมฝีปาหายใ่อนีวอนะูบแย่อาาศหายใอีรั้ เรียวลิ้นสอแทรเ้าไปในโพรปาเล็ วัับลิ้นเล็ออีน่อนะไล้เลียไปามแนวฟัน้าใน วามมอไปามโรหน้าน่ารัออีฝ่าย ุนฮเวำลัหลอมละลายไปับูบอเา แร่อ้านในอนแรผ่อนลราวับแรโน้มถ่วภายในแววาอีวอนหลอล่อให้ล้อยาม เาปรือาลปิสนิทเรียรอยยิ้มาีวอน่อนหัวหน้านัโทษนแระเหลือบสายาเยาะเย้นมอไปยัหัวหน้าอีน้วยวามสะใ
“อื้อ – ”
เสียเล็ประท้วในลำอ่อนีวอนะผละริมฝีปาหยัออ เรียวลิ้นร้อนเลียไปบนลีบปาบวมเ่อนั้น ุนฮเวมวิ้วปรือามอนรหน้า ระยะห่าอพวเาใล้นไ้ยินเสียลมหายใ สัมผัสเปียื้นบนริมฝีปาเรียสิอเาให้ลับมา่อนะ่อนะผลันรหน้าออห่าเ็มแร แ่็ยัไม่แรมาพอะทำให้แนแร่ละออาเอวผอมอน
ีวอนรั้เอวบานั้นเอาไว้ับัว เายรอยยิ้ม่อนะวาสายามอนัโทษในสถานอำนี้ทีละน แววาเรียบเยแ่ลับแฝไป้วยวามน่าลัวมีอำนานหลายน้อลืน้อนน้ำลายหนืลอ ีวอนหยุสายาอเาลที่ึฮุน
ทั้สอสบา ร้อนแรราวับเปลวเพลิ ท้าทายราวับ้อารเอานะ
แ่รั้นี้ าระเอานะ ำเป็น้อมีหมาสำหรับเม
“ุนฮเวเป็นอู!”
แล้วใระเหมาะสม นอเสียา ...ูุนฮเว
อนแรมาแล้ว หลัาพระเออเราปราัวมาในบทนำ (?)
ไม่รู้ะอบันไหม หวัว่านอ่านอบฟิแนวาร์นิหน่อยแบบนี้
ัวละรออมาเยอะแล้ว้วย เราทำฟินี้ให้เป็นฟิรวมผู้ายหล่อแ่บทุน
เราะมีั้แ่ ไอ่อน วินเนอร์ ็อเ็ และเอสเอมทีเอมมาแม
ทุนสามารถหาผู้รูปามไ้าฟิอเรา (//-//)
เพ้อเ้อแล้ว ไม่มีอะไระบอ นอาอให้เอนอยรีิ้นะะ
เม้นบ้า แท็บ้า็ไ้ #ฟิแนเ็ แล้วเอันอนหน้า่ะ
ความคิดเห็น