เรย์ มาร์แชง

เนื้อเรื่อง

บทนำ



สู้โว้ย !!!  ย๊ากกกกกก……….



    ตูมมมมม……  เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อเกิดศึกสงคราม  ในเวลานี้โลกทั้งโลกกำลังเกิดสงครามพร้อมกันทั่วโลก  แต่ทว่าเสียงระเบิดที่ดังกึกก้องนั้นไม่ใช่เสียงระเบิดของทฤษฎีสัมพันธภาพของไอสไตน์  หรือเป็นเสียงของวัตถุที่ชนกัน  แต่ว่าเป็นเสียงของพลังงานที่ไม่อาจประเมินได้  นั้นคือการระเบิดของพลังเวทมนตร์  ที่เป็นเรื่องจินตนาการของพวกมนุษย์ที่ไม่มีพลังวิเศษ



    “ท่านพ่อ! นำลูกของข้าไปเถอะท่าน  ตอนนี้ท่านกำลังบาดเจ็บอยู่  ท่านคงสู้ไม่ไหวหรอก”  ชายหนุ่มผู้ที่มีร่างกายสง่างามสมชายชาตรีกำลังยื่นห่ออะไรบางอย่างให้ชายแก่ที่มีอายุประมาณห้าสิบกว่าปี  และกำลังยืนกำแขนของตัวเองที่มีเลือดไหลลงมาตามแขน



    “แต่ข้ายังสู้ไหวอยู่นะ…เจ้าเอาไปเถอะทางนี้พ่อจัดการเอง  ถึงแม้ว่าข้ากำลังบาดเจ็บอยู่ก็ตาม”  ชายแก่เอามือออกมาจากแขนที่กำอยู่  เผยให้เห็นรอยแผลที่เป็นทางยาวตามขวางของแขนของชายแก่  และเลือดของชายแก่กำลังหยดลงมาตามแขนเสื้อของชายแก่คนนั้นหยดแล้วหยดเล่าจนกระทั้งกลายเป็นคาบเลือดที่อยู่ตามแขนเสื้อของชายแก่



    “ไม่ – ท่านพ่อเอาไปเถอะ  ข้าแข็งแรงกว่าท่านตั้งเยอะ  ข้าสามารถจัดการกับพวกนี้ได้สบาย ๆ  เลยล่ะ  อีกอย่างข้าก็เป็นถึง Master นะท่านพ่อ”  ชายหนุ่มคนนั้นพยายามคะยั้นคะยอให้ชายแก่รับห่อนั้นไป “แต่ว่าเจ้าเป็นพ่อของอีตาหนูนี้นะ”  ชายแก่พูด

                “ใช่ -- และข้าก็เป็นลูกของท่านเช่นเดียวกัน” ชายหนุ่มโต้คืน  ทันใดนั้นเองก็ปรากฏร่างหญิงสาวที่มีเรือนร่างอันบอบบางสง่างามราวกับนางฟ้าบนสวรรค์  เธอสวมชุดสีขาวนวลดุจแพรไหมและมีลมโบกพัดไปที่ชุดของเธอทำให้เธอดูงดงานจนยากที่ละสายตาออกจากเรือนร่างของเธอ  

                “ท่านพ่อ  เอาลูกของเราไปเถอะ  แล้วดูแลเค้าให้ดีด้วยล่ะ  และอย่าลืมบอกเค้าด้วยว่าใครคือพ่อและแม่ของเค้า  และอีกอย่างข้าอยากให้ท่านสอนพลังเวทย์  ทุกบทให้เหมือนที่ท่านสอนข้าตอนเด็ก ๆ ไง  ล่ะท่านพ่อ”  หญิงสาวพูดด้วยความมาดมั่น  และเธอก็ยื่นห่อที่มีสิ่งมีชีวิตตัวน้อย  ๆ  ให้แก่ชายแก่คนนั้น  พร้อมกับพูดว่า  

                “แม่รักเจ้านะ  พ่อเจ้าก็เช่นกัน  เรย์  มาร์แชง”  แล้วชายแก่คนนั้นก็รับห่อนั้นด้วยมือที่หยาบกร้านของเขาเข้าไปไว้ในอ้อมอก  เมื่อชายแก่รับห่อไว้แล้วเธอจึงพูดกับลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังของชายแก่ว่า  

                “พวกเจ้าจงปกป้องดูแลท่านพ่อและลูกของข้าให้ดีที่สุด”  เมื่อหญิงสาวคนนั้นพูดเสร็จชายหนุ่มนั้นก็เดินก้าวท้าวออกไปจากถ้ำที่พวกเค้ากำลังซ่อนตัวอยู่  แล้วก็ปล่อยลำแสงสีแดงออกจากมือที่สวมถุงมือของเขา  และวิ่งออกไปจากถ้ำ

                “แต่ว่า  ดอฟฟิน  เจ้า….”

                “ทานพ่อ  อย่ามัวพูดอยู่อีกเลยท่านจงรีบไปเถอะแล้วอย่าลืมว่าเค้ากำลังตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง  ขอให้ท่านดูแลตัวท่านเองและลูกของข้าให้ดีนะท่านพ่อ”ชายแก่ได้แต่มองหน้าของลูกสาวแสนสวยของเธอที่มีน้ำตาหยดลงมาบนแก้มของเธอ  แล้วชายแก่ก็ก้มลงไปดูที่ห่อผ้านั้นแล้วก็เห็นเด็กทารกที่มีผมสีน้ำตาลทองกับคิ้วที่มีสีเดียวกันกับผม  นอนหลับอยู่ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายแห่งสงครามที่ก่อกำเนิดขึ้นข้างนอกตัวของเขาอย่างไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่นิดเดียว  แล้วชายแก่ก็พูดขึ้นว่า  

               “งั้นเจ้าก็ไม่ต้องกังวลข้าจะดูแลลูกของเจ้าให้ดีเพราะอีตาหนูนี้ก็คือหลานของข้าเองนี้หน่างั้นเราไปกันเถอะ”

               “ขอรับท่าน”  ชายหนุ่มที่ใส่ชุดคลุมยาวสีดำพูดขึ้นแล้วชายหนุ่มอีกคนก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้วก็วาดไปในอากาศ  และทำให้ชายแก่และลูกน้องอีกสามคนหายตัวไปในทันที…..