fic-Y -Ricy (short fic )

ข้อมูลเบื้องต้น

อนาคตข้างหน้าผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เพราะผมไม่สามารถกำหนดมันได้

ผมรู้เพียงว่าปัจจุบัน  ผมมีชีวิตอยู่เพื่อรักเขาเพียงคนเดี่ยว

และหัวใจผมอยู่กับเขาเสมอ  แม้ว่าร่างกายนี้มันจะอยู่หากออกไปเป็นพันไมล์

แต่ฉันจะกลับมาหานาย...................เอริค 
 

พรุ่งนี้แล้วที่เขาจะต้องไป 

แต่ไม่ว่าจะไกลเป้นหมื่น เป็นพันไมล์

จะยาวนานสัก 10 ปี 20 ปี  ใจของผมก็ยังเป็นของเขา

และคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป .........แอนดี้

เนื้อเรื่อง

เอริค..........
ผมทิ้งความง่วงที่ยังหลงเหลือจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ และความอ่อนเพลียจากกิจกรรมรักบนเตียงที่ห่างหายมานาน เพราะเราต่างก็งานยุ่งด้วยกันทั้งคู่ เริ่มต้นจากที่ผมตัดสินใจจะทำอัลบั้มเดี่ยวแทนที่จะพักงานหลังจากปิดกล่องละคร ส่วนแอนดี้แม้จะไม่มีกิจกรรมโปรโมทแล้ว เขาก็ยังมีงานละครเวทีให้ฝึกซ้อมได้ทุกวัน ซึ่งนั้นมันทำให้เราไม่ได้เจอกันเลยจนกระทั้งเมื่อวาน

ผมคว้ากางเกงยีนตัวที่ถูกเกวี้ยงทิ้งเมื่อคืนขึ้นมาใส่ ก่อนออกเดินหาคนรักของผมจนมาถึงห้องครัว ผมยืนกอดอกดูแอนดี้ที่กำลังสาระวนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าเพราะไม่อยากเข้าไปกวนให้ต้องเสียงเวลา ก็เขาอุตส่าตื่นเช้าทำอาหารให้ผมทั้งที่เขาเองก็คงเพลียมากเหมือนกัน บางทีอาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำ ก็คนมันไม่ได้เจอกันนาน มันก็เลยหลายรอบไปหน่อย   แล้วที่สำคัญเช้านี้แอนดี้ก็น่ามองมากเสียด้วย  10 ปีที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นเขาเซ็กซี่เท่าวันนี้เลย  จริง ๆ นะ

ผมยืนมองคนรัก ที่สวมเพียงเสือเชิร์ตสีขาวตัวบางของผม  ก้ม ๆ เงย ๆ หยิบนู้น เปิดนี้เอาอุปกรณ์และส่วนประกอบการทำอาหารมื้อเช้าจนผมชักจะอดใจไม่ไหว ก็เสื้อเชิร์ตตัวนั้นมันสั้นจะตาย  พอแอนดี้ก้มทีไอ้ชายเสื้อด้านหลังมันก็ยกขึ้นมาจนเกือบจะเห็นก้น   พอเอื้อมมือหยิบของข้างหน้ามันก็... แต่เพราะผมยืนอยู่ก็เลยไม่อยู่ในวิสัยที่จะมองเห็นได้ถนัด  แต่แค่นี้ก็เรียกเลือดผมแล้วละ 

“ริคฮยอง ตื่นแล้วเหรอฮะ” รู้สึกแอนดี้จะรู้สึกถึงสายตาหื่น ๆ ของผมเข้าซะแล้ว

“อืม ทำไมนายตื่นเร็วนักละ ฉันเดินหานายซะทั่ว” ผมถามหลังจากเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังพร้อมกับฝากคางแหลม ๆ ไว้บนไหล่มน ๆ ของแอนดี้

“เร็วอะไรกันฮะ นี้มัน 10 โมงแล้วเนี้ย”

“อ๊ะ ! จริงอ่ะ มิน่าละฉันถึงรู้สึกหิวนายจัง” ผมก้มลงกระซิบด้วยเสียงชวนขนลุก เน้นย้ำตรงคำว่า นาย ให้เขารู้ถึงเจตนา สร้างความสยิวให้แอนดี้ด้วยการกัดเม้นเบา ๆ ที่ใบหู

“อ่า~ พอ ๆ เลยฮะ ไม่ต้องมาหื่นเลย  ริคฮยอง หิวนักก็ไปนั่งรอตรงนู้นฮะ ผมจะได้ทำอาหารให้เสร็จ มากอดไว้แบบนี้ผมทำไม่ถนัด”

“แต่เขาอยากอยู่ตรงนี้”

“ไม่ได้ฮะ”

เชอะ ! ผมสบัดหน้าเดินถอยออกมาอย่างงอน ๆ แต่แทนที่แอนดี้จะเข้ามาง้อ กลับยืนหัวเราะผมซะนิ

แอ............................

วันที่ 8 ตุลาคม พรุ่งนี้แล้วที่เขาจะต้องไป 

แต่ไม่ว่าเขาจะจากไปไกลกี่หมื่น กี่พันไมล์

ยาวนานเป็น 10 ปี หรือ 20 ปี  ใจของผมก็ยังเป็นของเขา

และคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป ตราบเท่าที่เรายังมอบหัวใจให้แก่กันและกัน..........แอนดี้

ทำไมเข็มนาฬิกามันถึงชอบแกล้งผมนักนะ เวลาที่ผมอยากให้เดินเร็ว ๆ  มันกับเดินอ้อยอิ่งเชื่องช้ายิ่งกว่าเต่าเสียอีก เวลาผมอยากให้มันเดินช้า ๆ มันก็ดันวิ่งเร็วยิ่งกว่ารถฟอมูร่าวัน

“นายนะช่วยเดินช้า ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง”

เฮ้อ ~  แล้วผมจะหงุดหงิดให้ได้อะไรขึ้นมา ยังไงริคฮยองก็ต้องเขากรมอยู่ดี ผมจึงเลิกสนใจนาฬิกาบนพนังแล้วหันมามองคนรักที่กำลังสบาย เห็นแล้วก็น่าหมั่นไส้ เหลือแค่วันนี้วันเดี่ยวแล้วนะ ฮยองจะนอนไปถึงไหนกัน  แต่ก็เอาเถอะหลังจากเข้ากรมฮยองคงไม่ได้นอนนสบายแบบนี้อีก ฮยองนอนต่อไปแล้วกันนะเดี่ยวผมทำอะไรให้กิน  แต่ก่อนอืนผมขอไปอาบน้ำซะก่อน

.

.

หลังได้อาบน้ำผมค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย แต่คงเพราะอากาศข้างนอกมันร้อนมากแน่ ๆ ผมที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาด ๆ ก็กลับรู้ร้อนขึ้นมาอีก ผมจึงพยายามเลือกเสื่อผ้าที่คิดว่าใส่สบายที่สุดจากบรรดาเสื้อผ้าในตู้ของริคฮยอง แล้วสายตาของผมก็มาสะดุดเข้าไอ้เจ้าเสื้อเชิร์ตตัวบาง ๆ ตัวนี้  เพราะดูแล้วว่าน่าจะใส่สบายผมเลยสวมใส่มันโดยไม่สนใจว่า จะสั้นจะบางแค่ไหน ก็ผมไม่ได้จะใส่แค่มันตัวเสียเมื่อไหร่ ผมหยิบกางยีนตัวเมื่อคืนขึ้นมาใส่แล้วก็เดินไปห้องครัว  แต่ว่า..ตู้เย็นของริคฮยองนี้สิมันไม่มีอะไรเอาเสียเลย คงเพราะ...ว่..า......  แถวนี้พอจะมีร้านขายของสดอยู่บ้างลงไปซื้อหน่อยแล้วกัน

.

1 ชั่วโมงผ่านไป

.

ทันทีที่ผมมาถึงห้อง ผมก็เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาอย่างหัวเสีย  “10 โมง” เพราะไอ้ฝนบ้าแท้ ๆ เชียวอยู่ ๆ ก็ตกลงมาไม่เลือกเวลา ผมต้องรออยู่ตั้ง ครึ่งชั่วโมงกว่าฝนจะหยุด แถมตอนขากลับยังมีรถที่ไหนไม่รู้วิ่งมาเหยีบน้ำกระเด็นใส่ผมอีก ดีที่หลบทันเลยเปียกแต่ขากางเกง แล้วนี้ผมจะเอาไงดี  ไปเปลี่ยนก็เสียเวลา จะอยู่ทั้งแบบนี้ก็ไม่ไหว  ผมยืนคิดอยู่ไม่ถึงนาทีก็ตัดสินใจถอดกางเกงเจ้าปัญหาออก ยังไงซะเสื่อมันก็ยาวใช่ได้อยู่ เดี่ยวทำเสร็จแล้วคอยไปหากางเกงตัวใหม่มาใส่  ผมรีบเข้าครัวทันที่โดยไม่รอช้าเพราะกลัวริคฮยองของผมจะตื่นมาซะก่อน

แต่จนแล้วจนรอด ระหว่างที่ผมกำลังเตรียงลงมือทำอาหารอยู่นั้น ริคฮยองก็ตื่นขึ้นมาจนได้ แถมมายืนมองผมอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ริคฮยอง ตื่นแล้วเหรอฮะ” ผมเอ่ยทักเมื่อหันไปเห็น

“อืม ทำไมนายตื่นเร็วนักละ ฉันเดินหานายซะทั่ว” ริคฮยองเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ผมชอบจังเวลาเขากอดผมแบบนี้ จัง มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“เร็วอะไรกันฮะ นี้มัน 10 โมงแล้วเนี้ย”

“อ๊ะ ! จริงอ่ะ มิน่าละฉันถึงรู้สึกหิวนายจัง” ดูเขาพูดซิฮะ ฮยองผมหื่นอีกแล้วเมื่อคืนผมยังไม่หายเจ็บเลยนะ

“อ่า~” ยังจะมากัดหูผมอีกหูคนนะไม่ใช่ทอดมัน  “พอ ๆ เลยฮะ ไม่ต้องมาหื่นเลย  ริคฮยอง หิวนักก็ไปนั่งรอตรงนู้นฮะ ผมจะได้ทำอาหารให้เสร็จ มากอดไว้แบบนี้ผมทำไม่ถนัด”

“แต่เขาอยากอยู่ตรงนี้” ใช้สายตาออดอ้อนแบบนี้อีกแล้ว ผมจะยอมแพ้ไม่ได้

“ไม่ได้ฮะ” ผมทำหน้าขึงขัง เสียงแข็งตอบปฏิเสธ ริคฮยองเลยสะบัดกน้า เดินงอนไปนั่งที่โต๊ะอย่างเด็กโดนขัดใจ นี้แหละฮะเด็ก 3 ขวบที่อายุ 30 คิก คิก ๆ

.

.

.

“แอนดี้ยา~ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ” ผมถามเมื่ออดทนรอสุดที่รักไม่ไหว นอกจากหิวเขาจนใจจะขาด ผมยังชักเริ่มหิวจริง ๆ เข้าให้แล้วนะสิ

“แค่ผมราดซอสลงบนสปาเก็ตตี้ก็เสร็จแล้วฮะ รออีกนิดนึง      อ่า เสร็จแล้วฮะ”  ผมตบมือตอนรับสปาเก็ตตีพร้อมคนเสริร์ฟที่มาถึงโต๊ะ บอกได้ฮะว่ามันต้องอร่อยแน่ ๆ ทั้งคนเสิร์ฟทั้งสปาเก็ตตี้ แบบนี้ต้องกินของคาวให้เกลี้ยงแล้วตามด้วยของหวาน

“ริคฮยองท่านก่อนนะฮะ เดี่ยวผมขอตัวแป็บนึง”

“นายจะไปไหนละ ไม่กินพร้อมกันละ”

“จะไปหากางเกงมาใส่หน่อยนะฮะ แบบมันชักเย็น ๆ” คืนอยู่แบบนี้มันชักจะไม่ปลอดภัยนะซิ

“ไม่ต้องหรอก” ผมรีบคว้าแขนดึงเขาให้มานั่งบนตัก สอดมือกอดหลวมที่เอวสบหน้าลงบนหลังเล็ก ๆ ของแอนดี้ ของหวานเริ่มไหวตัวทันซะแล้ว “อยู่แบบนี้แหละ ไม่ต้องไปใส่หรอกวันนี้เราไม่ได้จะออกไปไหนกันอยู่แล้ว นะนะนาน ๆ ที”

“ไม่เอาฮะเดียวน้อยชายผมเป็นหวัดกันพอดี อีกอย่างเพื่อมีคนมาด้วย”

“นะ นะ นะ” ผมพยามออดอ้อนให้คนรักใจอ่อน แต่เขาก็ยังส่ายหน้ากลม ๆ ปฏิเสธอยู่ดี ผมเลยจำใจต้องงัดไม้ตายมาใช้ทั้งที่ผมไม่อยากจะใช้มันเลย

“ริคฮยองเป็นไรฮะ” อยู่ ๆ ริคฮยองก็คลายมือที่กอดเอวผมออก แล้วดันร่างผมให้พ้นออกไปจากตักเขา พอผมถามก็ตอบกลับมาด้วยเสียงห้วน ๆ  ก้มหน้าก้มตากินสปาเก็ตตี้ตรงหน้าทำเป็นไม่สนใจ

“นายจะยืนมองอะไรละ จะไปใส่กางเกงไม่ใช้หรือไง ก็ไปซิ”

“ริคฮยอง งอนผมหรือไงฮะ”

“งอน! ฉันจะไปงอนนายเรื่องอะไรกัน ตัวก็ตัวของนาย กางเกงก็กางเกงของนายจะใส่หรือจะถอดใครจะไปห้ามได้ พรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปเข้ากรมแล้ว ไม่รู้เมือไหร่จะได้เจอกันอีก นายจะสนใจทำไมกัน พ้นวันนี้ไปนายก็จะเป็นโสดแล้วนิเหมือนละครเวที่ที่นายกำลังจะเล่น Singles” ผมก้มกินสปาเก็ตตี้จนเกลี้ยนจาน แต่ก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ แอนดี้ไม่เดินออกไปใส่กางเกงอย่างที่เขาตั้งใจไว้ แต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ ผม และถ้าหูผมไม่ฝาดผมได้ยินเสียงสะอื่นจากเขา

“แอนดี้”

“ทำไมริคฮยองพูดแบบนั้นละฮะ” แอนดี้คอย ๆ เงยหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมา ทำเอาผมใจหาย ก็ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาให้ความสำคัญกับผมมากแค่ไหน ให้ความสำคัญกับวันนี้มากเพียงใด แต่ผมก็ดันพูดให้เสียใจเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง

ผมบอกให้เข้ารู้ว่าผมเสียใจแค่ไหนที่พูดออกไปแบบนั้นผ่านทางสายตา เขาจึงทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมก็เอามือปิดปากเขาไว้เพราะผมรู้ว่าแอนดี้จะพูดอะไร

“แอนดี้ฉันรู้ว่านานรักฉันมากแค่ไหน ฉันเองก็รักนายมากเหมือน บางครั้งมันก็มากจนฉันควบคุมตัวเองไม่ได้และทำให้นายต้องเสียใจอยู่บ่อย ๆ   หัวใจฉันอยู่กับนายไม่ว่าจังยังไงฉันก็กลับมาหานาย” ผมจูบซับน้ำตาใสบนแก้มเขาเรื่อยมาจนถึงริมฝีกปากสีชมพู  และกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างแสนรัก ก่อนถอนมันออกมาอย่างเสียดาย ผมอยากจูบเข้าให้นานเท่ากับ 730 วัน ชดเชยกับเวลาที่ผมต้องเข้าไปอยู่ในกรม แต่นานขนาดนั้นแอนดี้คงตายก่อนพอดี  แต่เพียงไม่กี่วิริมฝีปากผมกับเขาก็ประกบกันอีกเมื่อมือเล็กของแอนดี้โน้มคอผมลงไปจูบ ซึ่งผมก็ตอบรับกลับอย่างรวดเร็ว จูบที่แอนดี้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนมันอ่อนหวาน นุ่มนวลแต่ก็แฝงความร้อนแรงเอาไว้ด้วย จนผมต้องเป็นฝ่ายถอดริมฝีปากออกมาก่อน

“จูบเก่งขึ้นนะเรานี้ ไปหัดมาจากไหนกัน” แอนดี้ส่ายตอบอย่างอาย ๆ กับคำชมของผม  ยิ่งนานวันแอนดี้ก็มีอะไรให้แปลกใจอยู่เสมอ ยิ่งนานวันผมก็ยิ่งรักและหลงเข้ามากขึ้น แล้วแบบนี้ผมจะไม่หื่นได้ยังไง

“แอนดี้ ฉันขอนะ” 

“ขออะไรฮะ จะเอาสปาเก็ตตี้อีกจานเหรอฮะ  ได้ฮะเดี่ยวผมตักให้” ดูเขาทำ  รู้ทั้งรู้ว่าผมขออะไร ก็ยังจะแกล้งทำเฉไฉไปเรื่องอื่น นี้นายเป็นคนเริ่มนะ ผมเลยจัดแจงอุ้มแอนดี้ขึ้นบนโต๊ะซะเลย

“อะไรฮะ”

“ของคาวฉันไม่เอาแล้วละ อยากกินของหวานตรงนี้มากกว่า แล้วของหวานละจะพร้อมเสิร์ฟแล้วหรือยัง”

“ยังฮะ ขอของหวานกินของคาวก่อนได้ม่า”

“ไม่มีปัญหา ได้อยู่แล้ว” พูดเสร็จผมก็ยื่นหน้าเขาไปจูบ แต่แอนดี้ก็ถอยหน้าหนีก่อนที่อกผมจะถูกดันเอาไว้

“เดี่ยว ๆ ฮะ ไหนบอกว่าได้ไง” แอนดี้ร้องประท้วงการกระทำของผม

“ก็ฉันนี้ไงของคาว เรามาทำวันนี้ให้เป็นวันที่น่าจดจำกันเถอะ”  

แล้วกิจกรรมแห่งรักของเราก็เริ่มต้นขึ้นบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะไปจบลงบนเตียงนุ่ม ๆ ของเราสองคน จนกระทั้งเข้าถึงเช้าวันใหม่ วันที่ผมและแอนดี้ต้องจากกันจริง ๆ

ผมตื่นขึ้นมาราว ๆ 11 โมง แอนดี้ก็ไม่อยู่ที่ห้องแล้ว  มีเพียงกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่แอนดี้ทิ้งเอาไว้ ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่เขาบอกวันนี้แอนดี้มีซ้อมละคร เขาไปส่งผมเข้ากรมไม่ได้  เช่นเดี่ยวกัยเพื่อนในวงคนอื่น ๆ ที่กำลังมีกิจกรรมโปรโมทของตัวเองอยู่  แต่แค่เมื่อวานมันก็เพียงพอแล้ว ผมได้อยู่บ้านกับคนที่ผมรักทั้งวัน จะมีอะไรที่ดีไปมากกว่านี้

ริคฮยองฮะ 10 ปีที่ผ่านมาไม่ว่าจะวันไหน ๆ

ของเพียงมีฮยองอยู่ด้วย

ก็เป็นวันที่น่าจดจำสำหรับผมเสมอ...............แอนดี้

แอนดี้ทุกวันที่มีนาย

ก็เป็นวันที่น่าจดจำเหมือนกัน………..เอริค