คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter7: Decision
วันถัดมา เมเนเจอร์ของพวกเราบอกว่าเราต้องอัดบางท่อนของเพลงในอัลบั้มอีกครั้ง ตอนนี้ท่าเต้นลงตัวหมดแล้วล่ะ~ ตอนนี้เหลืออีกแค่นิดเดียวอัลบั้มนี้ก็จะสมบูรณ์แบบ
จุนอาไม่อยู่ที่เตียงแล้วตอนที่ผมตื่นขึ้นเมื่อเช้า เขาบอกแต่เพียงให้เราไปที่สตูดิโอเท่านั้น
ผมค่อยๆแต่งตัวช้าๆด้วยเสื้อผ้าเรียบง่ายแต่อบอุ่นและวิ่งไปที่ลิฟต์พร้อมๆกับสมาชิกคนอื่น รถตู้สีดำรอพวกเราอยู่ที่หน้าหอพักของเรา ดังนั้นเราไม่ต้องยืนรับลมหนาวนานสักเท่าไหร่ ผมคุยกับกวังอาได้ประมาณ 20 นาทีระหว่างนั่งรถ กวังอาคุยกับผมเรื่องเรียลลิตี้โชว์ต่างๆที่เขาได้ไปออกและไอดอลอื่นๆที่เขารู้จัก ผมขำเรื่องหนึ่งที่กวังอาเล่าจนเกือบสะดุดหน้าคว่ำลงจากรถตู้ = = ผมกับกวังอายังคงหัวเราะไม่หยุดจนเมเนเจอร์ฮยองมารับพวกเรา
“มาเร็ว! ไทเกอร์ฮยองกับจุนฮยองกำลังรอพวกนายอยู่นะ!”
“โยซอบอา นายก่อนเลย!” ไทเกอร์ฮยองพูดกับผมพร้อมส่งยิ้มอย่างอบอุ่นและถอดหมวกของเขาออกก่อนจะนั่งลงตรงหน้าอุปกรณ์เครื่องเสียงต่างๆ ไทเกอร์ฮยองเป็นโปรดิวเซอร์ที่เยี่ยมยอดและเพื่อนที่ดีมากของพวกเรา โดยเฉพาะกับจุนอา ไทเกอร์ฮยองและจุนอาอยู่ด้วยกันบ่อยมากๆหลังจากที่พวกเราเดบิวต์
อย่างไรก็ตาม ในวันนี้มีเพียงพาร์ทของผม ดงอุน และจุนอาเท่านั้นที่ต้องมีการปรับเปลี่ยน
ณ จุดๆนั้น ผมมองออกไปนอกสตูดิโอ จุนอาไม่อยู่ตรงนั้น.. ผมเห็นเขาดื่มน้ำอยู่ที่ตู้กดน้ำ แต่ผมว่าเขาคงกำลังหลีกเลี่ยงผมมากกว่า ผมเดินไปอยู่ข้างหลังไมค์และหลับตาลงเพื่อรวบรวมสมาธิ
ผมประหม่าเล็กน้อยเสมอเวลาต้องเริ่มร้อง ทุกคนคาดหวังการแสดงที่เพอร์เฟ็คท์จากผมไม่ว่าผมจะอยู่ในอารมณ์แบบไหนก็ตาม ถึงอย่างนั้น เพราะผมชอบเพลงนี้ดังนั้นผมจึงตั้งใจร้องมันมากๆ.. ประโยคต่างๆในเนื้อเพลงที่อยู่ตรงหน้าผมถูกเปล่งออกมาผ่านเสียงของผมเป็นร้อยๆครั้งแล้ว
“ทาชี ฮันบอนมาน ทอ มัลฮาจีมาน~
จีคึม นอนึน แน ยอเพ อิซตาโก คือร็อดเค มิดโก อิซซอ นาน~”
ผมลืมตาและโฟกัสไปตรงห้องที่อยู่หลังกระจกตรงหน้าผม เขาอยู่ตรงนั้น ดวงตาจับจ้องผมอย่างจริงจัง ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนขึ้นมาเมื่อถึงตอนใกล้ๆจบท่อนของผม ผมกระแอมไอเล็กน้อยเพื่อทำให้เสียงของผมกลับมา
“อีกครั้ง! คราวนี้ขอให้สูงและมีพลังกว่านี้หน่อยนึง” เสียงของไทเกอร์ฮยองผ่านสปีกเกอร์เข้ามา ผมพยักหน้ารับรู้พร้อมเบนสายตาจากร่างสูงข้างๆ เขาเป็นทั้งสิ่งที่ทำลายสมาธิของผมและเป็นกำลังใจของผมเช่นกัน
เมื่อผมเสร็จในส่วนของผมแล้วเดินกลับออกไ/ปหาสมาชิกวงที่เหลือ ผมจับหัวข้อการสนทนาของพวกเขาได้นิดหน่อยและนั่นทำให้ผมสนใจมาก
“ท่อนใหม่หรอฮะ?” ผมเอ่ยปากถามจุนอา กลิ่นบุหรี่โชยออกมาจากร่างกายของเขาเล็กน้อย
“เฮ้ จุนฮยองงี ต่อไปตานายนะ!” ไทเกอร์ฮยองชี้ไปที่ห้องสตูดิโอพร้อมหัวเราะเล็กน้อย จุนอาต้องทำสองอย่าง หนึ่ง ร้องแบ็กกิ้ง และสอง เสริมแร็พของเขานิดหน่อย ผมหยุดตัวเองให้ไม่มองเขาไม่ได้จริงๆ เหมือนกับที่ดวงตาของร่างสูงก็ไม่ละออกจากผมเช่นกัน
และแล้ว ท่อนที่ทุกคนพูดถึงเมื่อสักครู่ก็มาถึง จุนอาหลับตาลงก่อนจะก้าวขึ้นมาชิดไมค์และเริ่มแร็พท่อนที่เขาเสริมลงไป..
ซารังเฮ ซารังเฮ ซารังเฮ ซารังเฮ ซารังเฮ อี เซ กึลจามาน
หัวใจของผมสะดุดเล็กน้อยระหว่างที่ความหวังเอ่อล้นเต็มหัวใจของผม จุนอากำลังพูดคำพวกนั้นจริงๆ?สำหรับผม? เนื้อเพลงนั่นด้วย? เรื่องจริงรึเปล่านะ? เขาไม่มีทางพูดคำพวกนั้นเอามาจริงๆหรอกใช่มั้ย... เขายังไม่แม้แต่บอกว่าเขาชอบผมเลย!
ผมรู้สึกหัวโล่งแปลกๆระหว่างที่ผมเหม่อมองร่างสูงที่เพอร์เฟ็กต์ ขี้หงุดหงิด เซ็กซี่แต่แอบมีมุมน่ารักที่อยู่อีกฟากของกระจก ผมปฏิเสธเขาลงไปได้ยังไงกันนะเมื่อวันก่อน?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นอาทิตย์นึง ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด มีการตกลงกันว่าจะใช้Fictionเป็นเพลงโปรโมทและ ในอีกสองวันถัดมา ผู้กำกับเอมวีก็เริ่มสาธยายเกี่ยวกับพล็อตของเอมวีแล้ว พวกเรานั่งอยู่ที่โต๊ะกลมที่มีกระดาษพร้อมลายเส้นร่างซีนต่างๆของเอมวีเราวางอยู่กระจัดกระจาย จุนอาถูกเลือกให้เป็นตัวละครหลักอีกแล้ว ช่วงหลังๆมานี้เขาเริ่มดังขึ้นแล้วล่ะ และ เพลงนี้เป็นเพลงที่เขามีส่วนร่วมแต่ง ดังนั้นผลเลยเป็นแบบนี้..
หลังจากที่เราประชุมกันเสร็จ อารมณ์ของผมไม่ได้ดีที่หนึ่งเหมือนตอนก่อนประชุมแล้ว ผมจงใจที่จะหลบตาจุนอาก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง ถ้าปีศาจสีเขียวๆน่าเกลียดๆที่เป็นสัญลักษณ์ของความอิจฉามีจริงละก็ ตอนนี้มันคงมาเกาะตรงไหล่ผมแล้วล่ะ..
“โยซอบ”
ผมพยายามเดินหนีให้เร็วขึ้นแต่เสียงที่คุ้นเคยนั่นกลับโผล่มาจากทางด้านหน้าของผมแทน ผมเงยหน้าขึ้นก่อนที่สายตาของผมจะปะทะกับร่างสูงตรงหน้าพอดี
“ทำไมฮะ?” เสียงของผมตอนนี้เหมือนเด็กถูกขัดใจจริงๆนะ.. แถมเสื้อหนาวสีฟ้าอ่อนที่มีหูแมวตรงฮู้ดที่ผมใส่วันนี้ก็ไม่ได้ทำให้หน้างอนๆของผมดูสมวัยขึ้นเลย
“ก็ไม่ทำไมหรอก แต่นายดูเหมือนจะหงุดหงิดแปลกๆนะ;]?” เออ! หงุดหงิดสิ! แม่งเอ้ยยย! ทำไมแทบทุกเอ็มวีของพวกเราจุนอาถึงต้องมีบทกับผู้หญิงด้วยนะ? ยิ่งเฉพาะเอมวีนี้! มีโอบกัน! มีหัวเราะกันด้วย! L!!
ผมส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมถอนหายใจ
“ไม่ได้หงุดหงิดสักหน่อยนี่ฮะ..”
ช่วงนี้จุนอาไม่ได้หลีกเลี่ยงผมแล้ว เมื่อคืนเรายังนอนกอดกันอยู่เลยด้วยซ้ำ ผมไม่อยากให้ความอิจฉาบ้าๆนี่ทำลายเวลาอันสงบสุขของผมกับจุนอาหรอกนะ ผมต้องการให้มันสงบสุขในช่วงนี้จนกว่าการค้นคว้าเกี่ยวกับความรักแบบชายชายของผมจะสิ้นสุด..
เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะเอื้อมมาจับมือผมแล้วดึงผมไปที่ห้องปริ้นเอกสารเล็กๆห้องหนึ่ง
“หึหึ นายอิจฉา?” ริมฝีปากของเขาเหยียดออกอย่างน่าหมั่นไส้- -* ผมกอดอกก่อนจะทำปากยื่นอย่างงอนๆ
“ผมควรจะอิจฉามั้ยล่ะ?” ร่างสูงประทับริมฝีปากลงมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะถอนจูบออกไปช้าๆ
“ไม่ นายก็รู้ว่าเพลงนี้ฉันแต่งเพื่อใคร” อ่า..หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นล่ะ ผมค่อยๆสวมกอดเขาช้าๆ ที่เขาพูดแบบนี้เป็นการยืนยันว่าท่อนที่เขาเสริมลงไปมันสำหรับผมหรอ? หรือแค่การที่ผมเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเพลงของเขา? ผมเดาไม่ออกเลยจริงๆว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่
“...ไปกันเถอะ”
สไตลิสต์ของพวกเรากำลังแต่งผมและเลือกชุดให้พวกเราอยู่ล่ะ เราเปลี่ยนทรงผมใหม่แล้วตั้งแต่หกโมงเช้า ผมชอบทรงผมนี้นะ ผมสีน้ำตาลเข้มกับหน้าม้าที่ตัดเหนือตาของผมพอดี ผมของกวังอาสั้นที่สุดแล้วแต่มันก็ดูดีมากๆเลยล่ะ! ดูจุนฮยองก็ทำทรงใหม่นะ ถึงจะดูคล้ายๆกับทรงเก่าก็เถอะ~ ผมสีส้มแสบตาสำหรับฮยอนซึงฮยองและน้ำตาลอ่อนสำหรับมักเน่
นิ้วเรียวเย็นๆแตะลงเบาๆที่ต้นคอของผมทำให้ผมสะดุ้ง ภาพสะท้อนในกระจกของจุนอาที่เพิ่งตัดผมเสร็จยิ้มให้ผม ผมดำ ตรง เงาเหมาะกับเขามากจริงๆ.. ผมยิ้มออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือเขาไว้พร้อมใช้นิ้วโป้งไล้ไปมาและพึมพำเบาๆว่าผมชอบทรงผมใหม่ของเขามากแค่ไหน
“ฉันก็ชอบมันเหมือนกันนะ” เขาพึมพำเบาๆตอบกลับมาระหว่างที่มองตัวเองในกระจก ผมหัวเราะแล้วลุกขึ้นยืนเพราะเสียงของเมเนเจอร์ที่เรียกเราให้ไปเจอนางเอกเอมวีของวันนี้
โอเค เธอเป็นคนที่น่ารักมากๆ ทั้งนิสัยและหน้าตา ผมหาข้อตำหนิหรืออะไรที่จะทำให้ผมเกลียดเธอไม่ได้เลยและสุดท้ายผมยังถ่ายรูปกับเธอและอัพลงทวิตเตอร์ของผมอีกด้วย ผมแอบรู้สึกผิดนิดๆด้วยซ้ำที่ตอนแรกแอบไม่พอใจเธอเล็กน้อย เธออุตส่าห์เอาคุกกี้มาให้ถึงกองถ่ายเชียวนะ!
สถานที่ถ่ายเอมวีถูกเซ็ตให้อยู่ในบรรยากาศที่ดูเป็นทางการมากกว่าเอมวีที่ผ่านๆมาของเรา ห้องออกแนวยุโรปหรูๆถูกนำมาใช้ในการถ่ายทำเอมวี ฉากร้องเพลงของเรา และบทของพระเอกนางเอกของเราในเอมวีนี้ ระหว่างที่ถ่ายพาร์ทของจุนอากับนางเอกคนนั้น ผมจ้องจุนอาอยู่ตลอดเวลาจริงๆ ผมสีดำสนิทที่ระต้นคอนิดๆ กระดูกไหปลาร้าที่โผล่พ้นเสื้อสีเทาซีดคอเว้า ขาเรียวภายใต้กางเกงยีนส์สีเข้ม.. มันเป็นตอนที่ผมมองว่าจุนอาของผมดูดีและเซ็กซี่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย..=///=
เวลาล่วงไปประมาณ 5 ชั่วโมง คู่พระนางก็ถ่ายครบทุกซีนแล้ว เธอคนนั้นขอตัวเพราะติดงานที่อื่นต่อเมื่อพวกเราเริ่มจะอัดซีนเต้นของพวกเรา ผมชอบแบ็กกราวด์และบรรยากาศของมันจริงๆ มันทำให้เราดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้วล่ะ รวมทั้งกางเกงหนังที่เราต้องใส่ด้วย~
“อาาาาา...เหนื่อยจังเลยแฮะ” ผมบ่นพอเป็นพิธีหลังผู้กำกับบอกว่าการถ่ายทำจบแล้ว! ตอนนี้สองทุ่มแล้วล่ะฮะ! เท่าที่ผมดูแล้วเหมือนว่าจุนอายังต้องอยู่ต่ออีกหน่อยเพื่อถ่ายทำส่วนของเขาเพิ่ม
“ผมจะรอฮยองตรงนี้นะฮะ!”
“ไม่ กลับไปที่หอนะ นายเหนื่อยแล้วนี่นา”
“ฮยองก็เหนื่อยเหมือนกันแหละน่า!”
“แต่นายไม่มีอะไรต้องทำแล้ว” จุนอาพูดถูก..ถึงผมจะโวยวายต่อไปผมก็คงไม่ได้อยู่รอเขาหรอกTT ร่างสูงเดินไปส่งผมถึงที่ประตูและโบกมือให้ผม ในเวลานี้จุนอาไม่อยู่ที่หอแล้ว ได้เวลาที่ผมจะเริ่มทำการค้นคว้า(?)อย่างจริงจังสักที! หน้าจอของโน้ตบุคผมสว่างขึ้นพร้อมกับเสียงเวลาเปิดคอม ผมมองที่ภาพเดสก์ท็อปของผมสักพัก มันเป็นรูปของพวกเรา บีสท์ทั้ง6คน ในคอนเสิร์ตนึง ผมรักภาพพวกนี้มากๆเลยนะ เราทุกคนกำลังยิ้มอย่างมีความสุขในขณะนั้น มันสุดยอดไปเลย! ผมภูมิใจจริงๆที่ได้อยู่วงนี้..
อัลบั้มใหม่ของพวกเราออกแล้วเรียบร้อย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอัลบั้มนี้จะได้รับผลตอบรับมากแค่ไหน ช่วงสัปดาห์แรกๆของการโปรโมทอัลบั้มพวกเราแทบไม่มีเวลาหายใจเลยล่ะฮะTT แต่ละวันถูกอัดแน่นไปด้วยตารางงานและเมื่อเรากลับถึงหอปุ๊บ ต่างคนต่างก็สลบคาเตียงของตัวเองทันทีจนเช้าวันต่อมา
ผมกับจุนอาแทบไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนเลย แต่นั่นก็ทำให้ผมทำการค้นคว้าเรื่องนั้นต่อไปได้ ผมค่อยๆเรียนรู้เรื่องความรักแบบชายรักชายแบบนี้ไปทีละขั้น.. มีครั้งนึงที่ผมบังเอิญกดไปในเว็บที่เหมือนจะเว็บโป๊ที่มีเนื้อหาแรงเกินกว่าที่ผมจะรับได้.. ผมปิดเว็บนั้นแทบไม่ทันเพราะทั้งช็อคและกลัวว่าคนอื่นจะเห็น กว่าแก้มของผมจะกลับไปเป็นสีปกติก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลยล่ะ-/- .. ผมคงไม่พร้อมที่จะกระโดดข้ามขั้นไปถึงขั้นนั้นจริงๆนะTT แถมมันยังดูเจ็บมากอีกด้วย..
แต่ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนว่าอนิเมยาโอยจะช่วยผมได้ดีกว่า มันมีเนื้อเรื่องและตัวอย่างที่ไม่ได้ลงรายละเอียดเยอะแบบในเว็บนั้น..ว่าคู่รักควรจะทำอะไร.. ผมรู้สึกตัวว่าบางทีใจผมก็ลอยไปและอยู่ๆก็จินตนาการผมกับจุนอาในแบบอนิเมดู ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเราไม่ได้ว่างขนาดนั้นไม่งั้นจิตใจของผมคงเตลิดไปไกลกว่านี้แล้ว.. ความที่ผมรู้เรื่องอะไรมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมรู้สึกแปลกๆและไม่คุยกับจุนอาไปในอีก2ชั่วโมงถัดมา เขาไม่มีทางรู้หรอกว่าผมกำลังทำอะไรอยู่และผมหลีกเลี่ยงที่จะตอบเขาเวลาที่เขาถามว่าผมทำอะไรอยู่
อาทิตย์สุดท้ายก่อนที่เราจะมีทัวร์ในเกาหลี ผมได้เจอแหล่งที่ดีที่สุดแล้ว แฟนฟิคชั่น จากที่ผมอ่าน ผมชอบอ่านของSHINeeกับMBLAQนะ555 ผมชิปจุนมีร์ล่ะฮะ>< เพราะผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าในชีวิตจริงๆความสัมพันธ์ของพวกเขามันลึกซึ้งจริงๆ คึคึ(?)
หลังจากที่ผมค้นพบ(?)ฟิคจุนซอบเท่านั้นแหละ.. มีชิปเปอร์เป็นพันๆคนเลยล่ะฮะ จากที่ผมดูในเว็บมีอยู่1478เรื่องที่ผมหาเจอ ผมใช้เวลาอ่านมันไปเรื่อยๆ~ จนผมคิดว่ามันกลายเป็นยาเสพติดไปแล้ว= = ดูจุนฮยองใกล้เป็นบ้าแล้วเพราะต้องเรียกสมาธิของผมกลับมาทุกๆ10นาที ฟิคส่วนใหญ่ต้องจบด้วยเอ็นซีทุกครั้งเลย แถมภาษาที่ไรเตอร์แต่ละคนใช้ก็บรรยายจนแทบจะนึหภาพตามได้อย่างชัดเจน ผมอ่านเรื่องนึงที่ค่อนข้างจะแรงกว่าเรื่องอื่นเล็กน้อย(?)ระหว่างที่นั่งรอคิวของเราขึ้นแสดง จุนอาถามผมว่าผมทำอะไรของผมอยู่และทำไมผมถึงต้องหยิบไอผอดขึ้นมาทุกครั้งที่มีเวลาว่างเลยด้วย ในคืนนั้นเอง ผมฝันเปียกเป็นครั้งแรกของทั้งชีวิตของผม..
ผมกำลังล้าง..เอ่อ.. กางเกงชั้นในของผมช้าๆเมื่อมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกห้องน้ำ
“ฮะ..มีอะไรฮะ?” ผมรีบๆโยนบ็อกเซอร์เข้าไปในรวมกับกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของพวกเราก่อนจะล้างหน้าลวกๆและเปิดประตู จุนอายืนจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัวนิดๆ เขาใส่เสื้อสีขาวและบ๊อกเซอร์สีดำข้างใน..
“เมื่อกี้นายทำอะไร?”
ผมหลบตาเขาและพึมพำเบาๆ
“เข้าห้องน้ำไงฮะ..”
ผมมองหน้าเขาไม่ติดจริงๆนะ! ผมมองริมฝีปากนั้นไม่ได้จริงๆ! ในฝันของผมน่ะ..ริมฝีปากของเขามันสัมผัสทั้งร่างกายของผมเลยนะT//T ผมสั่นนิดๆเมื่อเขาคว้าข้อมือของผมก่อนที่ผมจะสบตาเขาจนกระทั่งร่างสูงเกาหัวนิดๆและปล่อยข้อมือผมเป็นอิสระ
“นาย นายโอเคนะ?”
ผมไม่ค่อยเข้าใจคำถามนั้นเท่าไหร่ มันหมายความว่ายังไงกันนะ? จุนอาสังเกตอะไรบางอย่างหรอ? เขาเห็นสิ่งที่อยู่ในโน้ตบุคผม? ไม่จริงล่ะมั้ง.. ผมพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้ดูน่าเชื่อถือที่สุดพร้อมกับปัดผมของร่างสูงตรงหน้าให้เข้าที่
“อื้ม..ผมแค่หิวน่ะ!” ผมรอดตัวไปได้อย่างเฉียดฉิวอีกครั้งและเดินไปที่ห้องครัว ผมอยากกินช็อกโกแล็ตร้อนล่ะ..อ่า..สงสัยว่าถ้าทำเรื่องอย่างว่าจะทำให้คนหิวใช่มั้ยนะ?.. ในฝันนี่คงเหมือนกันล่ะมั้ง’ ‘
“ให้ฉันทำให้นะ”
มืออุ่นของจุนอาจับมือผมที่กำลังจับช้อนอยู่พอดีพร้อมกับกอดผมจากด้านหลังและเริ่มที่จะจับมือผมบังคับไปตามมือของเขา เริ่มจากการวัดผงช็อกโกแล็ต หยิบนมสด และคนของเหลวที่อุ่นช้าๆ..ผมหัวเราะเบาๆทุกครั้งที่มือของผมทำอะไรซุ่มซ่ามและจุนอาเริ่มบ่น เขาทำช็อกโกแล็ตให้ผมเสมอ เพราะผมชอบทำของหกในห้องครัวตลอด..
“ย๊า อย่าทำหกสิ พาโบวววว= =” เขาครางเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจผละออกและเทช็อกโกแล็ตร้อนเองเพื่อป้องกันไม่ให้อาหารเช้าเราถูกทำลาย ผมอยากให้เขากอดผมต่อมากกว่าแฮะ.. ผมกับจุนอานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ห้องนั่งเล่นตอนนี้เงียบมากๆ ร่างสูงเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะวางมือไว้ที่ต้นขาของผมระหว่างที่ดื่มเครื่องดื่มของเขาจากแก้วสีฟ้าของเขา ตอนนี้มันเช้ามากๆเลย และนั่นทำให้ผมสงสัยว่าทำไมเขาถึงตื่นแล้ว
“ทำไมฮยองถึงตื่นเช้าจัง?” จุนอาบ่นอะไรนิดๆก่อนจะตอบกลับมา
“นายทำให้ฉันตื่นน่ะ ฉันได้ยินนายทำเสียงแปลกๆฉันก็เลยตื่นไงล่ะ” ผมเกือบปล่อยแก้วหลุดมือแล้วเมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูดออกมา
“ผะ..ผม..ฝัน..แปลกๆน่ะฮะ..” ผมยักไหล่ก่อนจะเปลี่ยนประเด็น
“ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปลุกฮยอง..” ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะค่อยๆไล้นิ้วไปตามคิ้วของผม ผมรู้สึกว่าตอนนี้จุนอากำลังวางแผนอะไรสักอย่างในหัวอยู่ล่ะ..
“..ฮยองเป็นอะไรรึเปล่า?” ผมถามเสียงแผ่ว
“ตอนจบน่ะ นายชอบเอมวีมั้ย?” อะไรนะ?อะไรอีก!? คิดจะแกล้งผมงั้นหรอ? ผมพยักหน้านิดๆ
“อื้ม นางเอกเอมวีสวยมากๆเลยฮะ” หึหึ!~ ผมไม่เล่นตามแผนเขาหรอก ฮ่าๆๆ เขาทำสีหน้ารำคาญนิดๆออกมาก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ผมและแทรกเข้ามาระหว่างขาของผม..
“ใช่ เธอสวย เธอให้เบอร์โทรฉันมาด้วยล่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจพร้อมกับเอ่ยปากจะบอกเขาว่า เขาต้องลบเบอร์เธอนะ! แต่ริมฝีปากอุ่นนั่นหยุดปากของผมไว้ซะก่อน จูบรสช็อกโกแล็ตสินะ.. ไม่เคยลองเลยนะ.. ผมดึงคอเสื้อจุนอาลงมาพร้อมทำให้จูบนี้ลึกซึ้งกว่าเดิมอย่างเผลอไผล.. ผมชอบรสจูบของเขาจริงๆเลย เขาไม่เคยเร่งจังหวะหรือรุนแรงเกินไป เขาค่อยๆดุนดันลิ้นของผมเพื่อที่จะได้สำรวจโพรงปากของผมได้ง่ายขึ้น เสียงครางเบาๆออกจากลำคอของผม นี่เป็นดีพคิสครั้งแรกหลังจากวันนั้นที่เราอยู่บนเตียง
จุนอาค่อยๆผละออกเล็กน้อยทำให้จมูกเราสัมผัสกันเบาๆ เขาเอ่ยคำถามด้วยเสียงเบา
“นายเปลี่ยนใจรึยัง?”
“หืม?เปลี่ยนใจเรื่..” อ้อ จุนอากำลังถามผมว่าผมพร้อมรึยัง? นั่นสินะ ผมพร้อมรึยัง? ผมตัดสินใจจ้องมองลึกไปในดวงตาของเขาก่อนจะพยักหน้าเงียบๆหนึ่งที
“..ผม..มะรืนนี้น่ะ.. เราจะไปเชจูกันใช่มั้ย?” แก้มผมยังร้อนผ่าวอยู่เลย ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมกำลังพูดอะไรแบบนี้ออกไปจริงๆ ดวงตาของเขาจับจ้องที่ผมทำให้ผมรู้ตัวว่าครั้งนี้คงหนีไม่ได้จริงๆแล้ว จนกระทั่งเสียงจากห้องนอนทำให้เราสะดุ้ง นาฬิกาปลุกของฮยอนซึงฮยอง อีกไม่นานฮยองคงมาที่ห้องครัวแล้วล่ะ..
“..แล้ว?” เสียงของจุนอาดูรีบเร่งระหว่างที่ผมกระโดดลงมาจากโต๊ะ
“นอนห้องเดียวกับผมนะ? บอกดูจุนฮยองด้วย”
............................................................END OF CHAPTER SEVEN..............................................................................
มาลงแล้วนะคะTT โยหื่นมากกกกกกกก รีดเดอร์รับไหวมั้ยยยยย ฮือออ ทสลต.ขอโทษค่าาา
คือนะ..สำหรับฟิคไทยมันคงจะแปลก แต่ฟิคอิ้งแบบนี้ถือว่าไม่แปลกเท่าไหร่อ่ะค่ะ ฮะๆT T ถ้ารับไม่ได้ก็ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ..
เข้าใจว่าตอนนี้โยหื่นเกินแล้ววว ประหนึ่งว่าโยเมะแล้ว อะไรงี้.. อ่า จะติอะไรก็ได้นะคะ.. ทสลต.พยายามใช้คำที่มันจะทำให้มันดูไม่แรงเกินไปแล้วนะคะ
อย่าแบนเลยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์จริงๆค่ะT T
ขอบคุณนะคะ แล้วเจอกันคราวหน้าค่ะ^^ //ถ้ามีคราวหน้านะ.. อยากให้ต่อรึเปล่าคะ?..แหะๆ..
ขอบคุณจริงๆค่ะ^^
:) Shalunla
ความคิดเห็น