คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3: Snap
ผมตื่นขึ้นเช้าวันต่อมาเมื่อได้ยินเสียงอะไรจากไกลๆ ผมพยายามลืมตาที่หนักอึ้งของผมและหลังจากนั้นสองสามนาที ก่อนจะจ้องมองภาพที่สวยงามที่อยู่ตรงหน้าผม หน้าของจุนอาอยู่ประมาณ3นิ้วห่างจากหน้าของผม ผมยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะถูจมูกไปตามเสี้ยวหน้าคมและจูบเบาๆที่ผิวขาวของจุนอา
“นายชอบยั่วฉันหรอ?” เสียงแหบปนง่วงนิดๆทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ ผมเงยหน้าขึ้นทำให้สายตาของเราสบกัน ผมรีบปิดปากของผมพลางบ่นอะไรสักอย่างเกี่ยวกับกลิ่นปากในตอนเช้าแก้เขินก่อนจะซุกในอ้อมกอดของเขา หลังจากที่ผมได้ยินเสียงหัวเราะทุ้ม จุนอารั้งผมขึ้น ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงริมฝีปากที่จูบที่มุมปากของผม
จุนอาและผมต่างเด้งตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้ยินเสียงดงอุน ผมหลบสายตาที่จ้องมองอย่างสงสัยของมักเน่ระหว่างที่ผมลุกขึ้นยืนจากเตียง ดงอุนต้องเห็นพวกเรากอดกันอย่างแน่นอน..อาจจะ..เห็นตอนที่เราจูบกันด้วย.. ผมเกิดอาการตื่นตระหนกเล็กน้อย จุนอาบ่นว่าเขาอยากนอนอีกนิดหน่อยแต่ก็ยืนขึ้นเช่นกัน คนที่เด็กที่สุดในวงยังคงยืนอยู่ที่ประตูพร้อมหน้างงๆจ้องตรงมาทางเราอยู่อย่างเดิม
“อะไร?” จุนอาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่แล้ว
“อ่า..เอ่อ..ผมไปก่อนดีกว่า” ดงอุนอาพูดจบแล้วรีบวิ่งหายไปจากห้องอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เขา..เห็น?” หน้าผมขึ้นสีจัดและค่อยๆมองไปที่จุนอา เขายักไหล่ก่อนจะถอดเสื้ออกทำให้ผมอ้าปากค้างด้วยความตกใจ จุนอาต้องทำแบบนี้ต่อหน้าผมเลยเรอะ?!
และดูเหมือนว่าแค่ถอดเสื้อยังไม่พอ เขาถอดกางเกงยีนส์ออกพร้อมกับโยนมันไปที่เตียงอีกด้วย-0-
“แม่ง..นอนแล้วใส่ยีนส์นี่มัน..” จุนอาเริ่มสบถออกมาระหว่างทุบต้นขาหน่อยๆ ขาเขาเป็นลายๆเพราะกางเกงยีนส์เต็มไปหมด ผมมองขาเปลือยเปล่าของร่างสูงสักพักก่อนจะเพิ่งนึกได้แล้วว่าจุนอาเหลือแค่บ็อกเซอร์สีดำตัวเดียวแล้วจึงรีบหันไปทางอื่น
“ฮยองควร..ไปอาบน้ำก่อนจะกินข้าวเช้านะ!” ร่างสูงเดินมาหาผมก่อนจะขยี้หัวผมเล่นเล็กน้อยแล้วจึงเดินออกจากห้องและเข้าห้องน้ำไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ช่วงหลังๆมานี้ร่างกายของผมมันเป็นอะไรเนี่ย? โอเค..ผมรู้ว่าผมชอบจุนอา และผมไม่ได้แสดงละครหรือซีรี่ส์อะไรสักอย่างอยู่ ดังนั้นผมคงไม่ใช้เวลา2ปีก่อนจะรู้ความรู้สึกตัวเองหรอก- -* แต่ปฏิกิริยาของร่างกายผมพวกนี้มันแปลกใหม่ กับผู้หญิงที่ผมเคยแอบชอบยังไม่ถึงขนาดนี้เลย..
ยังไงก็ตาม ผมออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงที่ที่ประจำของผมโดยหลีกเลี่ยงสายตาจับผิดของดงอุนได้ในที่สุด หลังจากเวลาผ่านไปสองสามนาที จุนฮยองที่ดูสดชื่นและสะอาดกว่าเดิมจึงเดินมานั่งกับพวกเราพร้อมกับไอเล็กน้อย เขาป่วยรึเปล่านะ? อ่า..ขอบตาเขายังคล้ำอยู่เลยแฮะ แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องหลักที่ผมสนใจอยู่ในตอนนี้ เพราะที่นั่งตรงหน้าผมคือจุนอาที่ผมเปียกเล็กน้อย ผมไม่สามารถละสายตาได้เลย ผมยัดข้าวและกับข้าวเยอะๆๆๆๆลงคออย่างรีบร้อนเผื่อมันจะทำให้ผมเลิกจ้องเขาอย่างเปิดเผยเกินไป
“ย๊า กินช้าๆก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก!” จุนอาแหย่และใช้ตะเกียบหยุดตะเกียบของผม ผมรีบกลืนทุกอย่างที่อยู่ในปากก่อนจะก้มหน้ามองโต๊ะและพยักหน้า
“ฮยอง..” ตาผมเบิกกว้างเมื่อมักเน่เอ่ยขึ้น เห็นได้ชัดว่าพูดถึงผมกับจุนอา ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับอารมณ์แบบ ฮยอง-ไม่-รู้-อะ-ไร-ทั้ง-สิ้น-นะ อยู่บนใบหน้าของผม
“วันนี้ฮยองเป็นอะไรกันอ่ะ? ทำไมทำตัวแปลกๆ!”
“ทำไมหรอ?เกิดอะไรขึ้น?” ฮยอนซึงฮยองขัดขึ้นด้วยความสงสัย ในไม่ช้า ผมก็กลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งวง ผมอยากจะขุดดินฝังตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดTT ไหนจะสายตาที่จ้องมองมาอย่างรอคอยคำตอบของจุนอาอีก ชิ ใช่สิ จุนอาน่ะไม่ลำบากหรอก ก็เขาไม่เคยจะบอกเรื่องส่วนตัวนี่นา คนอื่นเลยไม่คิดจะเค้นคำตอบจากเขาเลย ผมหัวเราะแก้เก้อและส่ายหัวพร้อมยกมือขึ้นปฏิเสธ
“เปล่านะ!ดงอุนอา นายพูดเรื่องอะไรน่ะ?!” มันฟังดูหลอกลวงมากสำหรับผมเอง จุนอาหัวเราะนิดๆก่อนจะตักข้าวเข้าปากต่อ จุนอาทำให้ผมเป็นแบบนี้! ผมเตะขาจุนอาใต้โต๊ะแล้วแลบลิ้นใส่
“ย๊า! นายทำแบบนี้กับฮยองของนายได้ยังไง!” เขาพูดติดตลกก่อนจะโยนทิชชู่ใส่ผม
“ย๊า ดงอุนอา! ฉันก็เห็นแค่ไอ้สองคนนี้มันทำตัวเหมือนเดิมแหละ!ทำการสนทนาแบบรู้กันอยู่แค่สองคนเหมือนที่ทำประจำน่ะ!” ฮยอนซึงฮยองบ่นแล้วกินข้าวต่อ คนอายุน้อยที่สุดพึมพำอะไรบางอย่างแล้วจึงทำตามฮยอนซึงฮยอง ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกอีกครั้งแล้วจึงกินเนื้อชิ้นใหญ่พร้อมกับยิ้มไปจนอาหารหมดโต๊ะ
หลังจากที่ดื่มชาร้อนของผม ผมลุกขึ้นแล้วไปที่ห้องเพื่อเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ในวันนั้น ห้องนอนของเราเละเทะสุดๆ เราควรจะทำความสะอาด และ นำเสื้อผ้าใส่แล้วที่กระจัดกระจายเต็มพื้นห้องไปซักได้แล้ว เกือบครึ่งนึงของจำนวนเสื้อผ้าที่ผมมียังไม่ได้ซักเลย! ผมเลือกเสื้อสีดำตัวนึงที่เขียนว่า “swagger” อยู่ด้านหน้าขึ้นมา ผมชอบตัวนี้มากเลยล่ะ ระหว่างที่ผมพยายามหาบ๊อกเซอร์ที่สะอาดซักตัวนึงอยู่ ผมหันไปสังเกตเห็นผ้าพันคอของผมถูกทิ้งไว้อยู่บนเตียง ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมาและสูดกลิ่นของจุนอาที่ติดอยู่ ในอนาคตเห็นทีว่าผมจะต้องให้เขายืมเสื้อผ้าของผมมากขึ้นแล้วล่ะ..
ระหว่างที่อาบน้ำ ผมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและจูบของเรา ให้ตายเถอะ! หัวของผมมีแต่จุนอาเต็มไปหมดเลย! สิ่งเดียวที่ผมคิดถึงได้คือจุนอา! เมื่อผมแง้มประตูห้องน้ำออกไปผมเจอร่างสูงยืนรอผมอยู่ เขาดันผมเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งและจูบผมอย่างรวดเร็ว มันเป็นที่หวานแต่สั้น สั้นเกินไป... ผมพึมพำเบาๆด้วยความเสียดายเมื่อเขาค่อยๆผละออก
จุนอาเอื้อมมือมาขยี้ผมของผมพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ฉันจะไปที่สตูดิโอ แล้วเจอกัน” เขาไม่รอให้ผมตอบ จุนอาเดินออกจากห้องน้ำและหอทันที ผมตัดสินใจที่จะจมกับความรู้สึกที่ริมฝีปากเราสัมผัสกันชั่วครู่เมื่อไม่กี่นาทีผ่านไปสักพัก แต่ทว่าดูจุนฮยองเรียกผมซะก่อน..
“โยซอบอา พวกเราต้องไปที่ห้องซ้อมในอีกประมาณ30นาทีนะ”
“ฮะ?อะไรนะ? เราจะไปตึกหลักของคิวบ์หรอฮะ?”
“อื้อ ทำไม?” ลีดเดอร์ของวงเพิ่งได้รับคำตอบจากผมเมื่อเราเดินไปรอลิฟท์
“เอ่อ..งั้นเดี๋ยวค่อยเจอกันนะฮะ!” พูดจบผมก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ถ้าผมวิ่งเร็วพอก็น่าจะตามจุนอาถึงก่อนเขาจะขึ้นรถไฟใต้ดินนะ เสื้อแจ็กเก็ตหนาที่ผมใส่ถ่วงให้ผมวิ่งช้ากว่าปกติ ผมเห็นร่างสูงที่ผมคิดว่าเป็นจุนอาแน่นอนเมื่อผมเลี้ยวที่มุมตึก ผมต้องหยุดตัวเองไม่ให้ตะโกนเรียกชื่อเขาออกไป
ร่างสูงในวันนี้คลุมฮู้ดและใส่แว่นตาดำเพื่อปิดบังใบหน้าที่สาธารณชนรู้จักกันดี เช่นเดียวกับผมที่ได้หยิบหมวกติดมือมาด้วย ผมตามจุนอาทันเมื่อผมวิ่งไปถึงสถานีรถไฟใต้ดินในที่สุด จุนอาหันมามองผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อผมดึงเสื้อกันหนาวของเขา ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้านั้นของจุนอา เขาคงคิดว่าผมเป็นแฟนคลับล่ะมั้ง
“โยซอบ?”
“เรา-พวกเรา---แฮ่ก—ห้องซ้อม-แต่-ไปกับนาย---” ผมยังหายใจไม่ค่อยทันสักเท่าไหร่คำพูดของผมเลยออกมาพร้อมเสียงหอบ จุนอาหัวเราะก่อนจะยิ้มที่มุมปากนิดๆเหมือนทุกครั้ง เรายืนรอรถไฟสักพัก เมื่อรถไฟมาถึงและประตูเปิดออก ผมและจุนอาถูกดันเข้าไปโดยฝูงชนที่เยอะเป็นพิเศษในช่วงเช้า ผมไม่ชินกับคนเยอะๆแบบนี้ คนที่เต็มรถไฟทั้งดันทั้งเบียดตัวผมจนกระทั่งแขนหนึ่งคว้าผมไปชิดกำแพง โอเค..ตอนนี้ผมอยู่ในสถานการณ์แปลกๆอีกแล้ว..อยู่ระหว่างร่างกายอุ่นของร่งสูงกับกำแพงเย็นๆ ผมจะทำยังไงได้? กำแพงมันหนาวเกินไปนี่นา..ผมเลยเลือกที่จะพิงหัวไว้ที่แผ่นอกของจุนอา
ร่างสูงหัวเราะอีกครั้งพร้อมกับไอติดต่อกันจนผมเงยหน้าไปมองเขา
“ฮยองไม่สบายหรอ?” ผมกำลังกังวล จุนอากำลังฝืนตัวเองอยู่..
“ไม่ต้องห่วงน่า อ้อ นายง่วงรึเปล่า?” เปลี่ยนประเด็นเหมือนเคย แต่ ใช่ ผมง่วงมากกกกกก
แต่ตอนนี้ผมห่วงคนตรงหน้าผมมากกว่า ผมถอดผ้าพันคอที่ผมใส่ออกก่อนจะค่อยๆพันมันรอบคอของจุนอาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ ให้ตาย..ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ริมฝีปากหนายกขึ้นเพียงนิดเดียวที่ปลาย ผมรู้ว่าทำไมเหล่าเจสเตอร์และบิวตี้ถึงได้คลั่งกันเวลาเขายิ้ม
มือข้างนึงของจุนอาเลื่อนมาวางไว้ที่เอวของผม บางทีผมรู้สึกถึงมือนั้นที่ลูบร่างกายผมผ่านเนื้อผ้า ผมพิงหัวไว้ที่แผ่นอกของจุนอาอีกครั้งก่อนจะเข้าไปในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ยิ่งตอนที่ร่างสูงถูจมูกและคางที่หัวของผมน่ะ ผมรู้สึกว่าถ้าผมตายตรงนั้น ผมคงตายอย่างมีความสุขที่สุด ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมออกจากรถไฟแล้วมาถึงสตูดิโอได้ยังไง ผมรู้สึกแต่เพียงมืออุ่นชองเชาที่กุมมือผมไว้ในกระเป๋าเสื้อกันหนาวเท่านั้น
ร่างสูงปล่อยมือผมเมื่อเราเข้าไปในสตูดิโอเรียบร้อย และนั่นทำให้ผมทำหน้างอนๆเพราะความอบอุ่นที่ผมได้รับมันหายไปแล้ว เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่มองมาที่ผมแล้วยิ้มแหย่ๆ
“นายอยากดื่มอะไรอุ่นๆมั้ย?” เขาถามพลางไอเล็กน้อย ผมพยักหน้าและบอกว่า ช็อกโกแล็ตร้อน แล้วจึงนั่งลงที่โซฟาตัวเดิมของคืนวันนั้นพลางนึกไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่คืนนั้นมาถึงปัจจุบัน
อะไรบางอย่างที่อุ่นและมีรสช็อกโกแล็ตแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ อ่า..จูบรสช็อกโกแล็ตสินะ.. ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองใบหน้าของจุนอาที่อยู่ใกล้หน้าผมจนเห็นขนตาของเขา มือของผมโอบคอของร่างสูงแน่นและจูบต่อ ร่างกายของผมต้องการมากกว่านั้น อยากได้แบบไม่รู้จักพอ..
“จุนอา..” ผมพึมพำระหว่างจูบ เขากำลังทำให้จูบครั้งนี้มันลึกซึ้งกว่าเดิมเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เราผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว เร็วพอก่อนที่PDเดินเข้ามาในห้องพอดี
“หืม?อ้าว โยซอบอา! วันนี้นายมีแขกพิเศษเรอะจุนฮยอง!?” PDพูดอย่างติดตลกพร้อมตบไหล่จุนอาและผายมือเชิญเขาไปที่โต๊ะทำงาน ผมไม่อยากกลับไปเลยนั่งเงียบๆจ้องจุนอาทำงาน เขาเท่ห์ ดูตั้งใจแล้วก็จดจ่อกับงานมากๆ เพลงที่เปิดเบาๆในสตูดิโอทำให้ผมรู้สึกสบายและเคลิ้มหลับไปโดยไม่รู้ตัวจนกระทั่งใครบางคนเขย่าผมอย่างแรง
“โยซอบ! เร็วเข้า ได้เวลาซ้อมแล้ว! โธ่เว้ย ตื่นเซ่!” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเจอกับดูจุนฮยองที่หน้าตาตอนนี้ดูโกรธไม่น้อยเลยทีเดียว
“ดูจุนฮยอง?” ผมพึมพำออกมา
“ไปกันเถอะ! ฉันจะพานายไปเอง เอ้า ไปได้แล้วน่า!” ในสภาพแยังไม่ตื่นดี ผมเริ่มปีนขึ้นหลังของลีดเดอร์ก่อนที่มือหนึ่งจะมาขวางไว้
“ฉันจะพาเขาไปเอง” เสียงแหบที่ออกแนวเย็นชาเล็กน้อยเอ่ยขึ้นทำให้ผมที่สลึมสลือตื่นทันที
“ไม่ ฮยอง ฮยองอยู่ตรงนี้ไปเถอะ.. ดูจุนฮยองไปกันเถอะ” ผมไม่อยากให้จุนอาต้องหยุดทำงานกลางคันเพราะความดื้อรั้นของผม ผมโอบรอบคอของลีดเดอร์ไว้แน่นแล้วหันไปโบกมือให้จุนอาพร้อมส่งยิ้ม แต่เขากลับหันหลังและไม่แม้แต่จะมองผมเลย..
19.00น. ท้องผมร้องมาได้ชั่วโมงนึงแล้วล่ะมั้ง- -*
“โยซอบฮยอง ไปกินข้าวกันเถอะ!” กวังอาพูดขึ้น(อย่างกับว่าอกไก่เปล่าๆเพียงอย่างเดียวนั่นหมายความว่า กิน สำหรับกวังอาน่ะนะ)..อย่างไรก็ตาม ผมถามว่าใครจะไปกินบ้างและได้คำตอบที่ทำให้ผมยิ้มออกมา
“ทุกคนแหละฮยอง!” หมายความว่าผมจะได้เจอจุนอาที่นั่น! แต่โชคช่างไม่เข้าข้างผมซะเลย คำว่า ทุกคน ของกวังอามันไม่ได้รวมจุนอาอยู่ด้วยน่ะสิ.. ผมมองจานที่เต็มไปด้วยอาหารอย่างผิดหวัง ผมเริ่มลงมือกินพอดีกับที่โทรศัพท์ของผมส่งเสียงขึ้น ข้อความจากจุนอานี่นา!
JH: <หิวรึเปล่า?>
ผมกลืนอาหารลงคออย่างยากลำบากก่อนจะพิมพ์กลับไป
YS: <ผมกำลังกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารแล้ว..ขอโทษนะฮะ TT-TT >
JH: <คนเดียว?>
YS: <เปล่าฮะ ดูจุนฮยองกับกวังอาด้วย^^ ลีดเดอร์ซื้อเค้กให้ผมด้วยล่ะ~>
ผมรอข้อความตอบจากเขาแต่โทรศัพท์ของผมไม่มีข้อความเข้าใหม่อีกเลยนับตั้งแต่ที่ผมส่งข้อความล่าสุดไป ผมขมวดคิ้วเล้กน้อยแล้วเพ่งมองไปยังประตูโรงอาการแต่เขาก็ยังไม่มา
“โยซอบอา เค้กเป็นยังไงบ้าง?” ดูจุนฮยองที่ตอนนี้กำลังหยิกแก้มผมอยู่ถามขึ้น ผมยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับยัดเค้กครึ่งชิ้นเข้าปากในคำเดียว=w=
“อร่อยมากกกก ขอบคุณฮะฮยองงงง!” ผมกอดลีดเดอร์พร้อมกับมีความสุขกับเค้กในปาก
“โอ้ ฮยอง! งานในสตูดิโอถึงไหนแล้วล่ะฮะ?” ผมได้ยินเสียงกวังอาพูดขึ้น ผมรีบหันไปเลยเจอจุนอาที่ดูเหมือนจะตั้งใจนั่งให้ไกลจากผมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมรีบๆคลายอ้อมกอดที่กอดดูจุนฮยองออกอย่างรวดเร็ว
“ก็ดี..ใกล้เสร็จแล้วล่ะ” จุนอาตอบด้วยการพูดที่ฟังดูช้ากว่าทุกวัน เขามีกระป๋องโค้กในมือและกำลังเล่นกับมันอยู่
“ฮยองไม่กินอะไรหรอฮะ?” ผมถามจุนอาพลางเช็ดปากด้วยทิชชู่ ดูจุนฮยอง(ที่มาจากไหนไม่รู้)เชยคางของผมขึ้นแล้วปาดเศษช็อกโกแล็ตจากเค้กที่ผมกินพร้อมหัวเราะนิดๆ ผมรู้สึกถึงสายตาจุนอาที่จ้องผมกับลีดเดอร์เขม็ง ผมรู้สึกอายนิดหน่อยก่อนจะปัดมือดูจุนฮยองออก
“ฉันไม่หิว” จุนอาพูดพลางเบนสายตาไปทางอื่น
“กินเค้กชิ้นนึงสิ!” ผมยื่นจานเค้กของผมให้เขา
“ไม่เป็นไร” เขาตอบซ้ำแบบสั้นและห้วนพร้อมจิบโค้กในมือไปด้วย
“แต่ฮยอง อย่างน้อยฮยองก็ควรจะ..”
“ฉันไม่กินเค้กเหี้ยๆนั่น โอเค?” เขาพูดพลางลุกขึ้นอย่างเร็วด้วยอารมณ์ฉุนขาดทำให้เก้าอี้ล้มไปที่พื้น พวกเราจ้องจุนอาด้วยความตกใจ
“ย๊า จุนฮยอง นายไม่เห็นจะต้องหยาบคายกับโยซอบเลยนะ” ลีดเดอร์พูดขึ้น โอ๊ย พระเจ้า ทำไมดูจุนฮยองไม่หัดเงียบในบางกรณีบ้างนะ!
“หึ นายดูแลโยซอบอย่างดีแล้วสินะ ใข่มั้ยล่ะ งั้นฉันคงไม่จำเป็น จะไปไหนก็ไปเหอะดูจุน”
“โทนเสียงนั้นมันอะไรกันฮะยงจุนฮยอง!!! ฉันเป็นฮยองของนายและลีดเดอร์ของวง จำไว้ซะ!”
“เออ และฉันมันก็แค่ไอ้งั่งคนนึงที่เป็นคนแต่งเพลงของวงที่นายเป็นหัวหน้า เท่านั้นเองใช่มั้ย?”
ความเงียบที่ตามมาสร้างบรรยากาศตึงเครียด คนในโรงอาหารทั้งหมด ไม่มีใครส่งเสียงออกมาสักคน ผมกำลังอึ้งกับคำพูดของจุนอา ลีดเดอร์มองแร็พเปอร์ของวงอย่างหน่ายๆพร้อมส่ายหัว
“ไม่มีใครเห็นว่านายเป็นไอ้งั่งหรอกจุนฮยอง”
จุนอาโยนกระป๋องโค้กที่หมดแล้วลงถังขยะอย่างแรงก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย แต่สายตาที่เขาส่งให้ใครก็ตามที่เดินผ่านเขามันเต็มไปด้วยโทสะ
“จุนฮยองฮยอง รอผมก่อน!” ผมกำลังจะวิ่งตามเขาแต่กวังอาหยุดผมไว้พร้อมส่ายหน้า
“ฮยองเขาเพิ่งหมดความอดทน ปล่อยฮยองไปก่อนเถอะ” กวังอาพูดด้วยสีหน้าเครียดอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมกำลังเครียดอยู่เหมือนกัน จุนอาเป็นอะไรของเขากัน?
แทนที่ผมจะกลับหอเหมือนสมาชิกคนอื่น ผมพูดเกี่ยวกับการไปหาสไตลิสต์ของวงเบาๆก่อนที่จะตรงไปที่สตูดิโอ ผมเคาะประตูแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“โยซอบอา? ตามหาจุนฮยองอยู่หรอ?” เลขาฯคนหนึ่งถามผมทำให้ผมสะดุ้ง
“อ้อ!ครับ..อ่า เขาไม่อยู่ที่นี่หรอครับ?” ผมยิ้มให้สดใสที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
“อื้อ เขาไม่อยู่แล้วล่ะ เพิ่งไปเมื่อกี้เอง ฉันคิดว่าเขาไม่ค่อยสบายล่ะมั้ง สไตลิสต์อีกคนพาเขากลับไปแล้วล่ะ”
ผมตื่นตระหนก จุนอารู้สึกแย่ขนาดทิ้งงานแบบนี้เลยหรอ? ผมรีบวิ่งออกจากอาคารก่อนจะทันรถตู้ที่จะพาพวกเรากลับหอพอดี
“รอผมด้วย!”
...........................................................................END OF CHAPTER THREE..............................................................................
เป็นยังไงบ้างคะ? โจ๊กระเบิดลงแล้วววว แถมตัวต้นเหตุยังไม่รู้ตัวอีก.. อาจจะผิดหวังกันนิดนึง(?)แต่ขอบอกก่อนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ทูจุนซอบค่ะ55วางใจได้
แขปนี้เป็นแชปที่แปลลวกๆที่สุดแล้วค่ะTT ดังนั้นขออภัยล่วงหน้านะคะถ้ามันอ่านไม่ค่อยลื่นเท่าไหร่^^;
ปริ่มเรื่องเม้นท์อีกแล้ว ดีใจมากๆค่ะ ขอบอกอีกครั้งนะคะว่ารักรีดเดอร์มากๆเลยค่ะ~55555
รอตอนต่อไปกันด้วยนะคะ!!~แล้วเจอกันค่า=]
ความคิดเห็น