คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2: As if I wanted
ผมตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงปิดของประตู ห้องสตูดิโอในตอนนี้สว่างจ้าเพราะแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ตอนนั้นคงจะประมาณ 11 โมงเช้าได้ล่ะมั้ง ผมเปิดโทรศัพท์เพื่อดูเวลาที่บอกว่าการคาดเดาของผมถูกต้อง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือจุนอาหายไปแล้ว ผมมองไปรอบๆห้อง ดูเหมือนจุนอาคงจะตื่นก่อนผมและออกไปทำงานแล้วล่ะ บนโต๊ะทำงานของเขามีกระดาษที่ถูกฉีกและขยำกองรวมกันกับกระดาษที่มีตัวหนังสือเขียนไว้แล้ว หลังจากที่ผมยืนขึ้นบิดตัวไปมาเล็กน้อยเสร็จ ผมจึงหยิบกระดาษที่สภาพดูดีและมีตัวอักษรปรากฏอยู่มาแผ่นนึง บนกระดาษเขียนไว้ด้วยภาษาเกาหลีเป็นส่วนใหญ่ มันเป็นเนื้อเพลงเกี่ยวกับความรักเหมือนกับเพลงอื่นๆของพวกเราทั้ง6คน..แต่ครั้งนี้มันแตกต่าง...เนื้อเพลงไม่ได้พูดถึงผู้หญิงเพียงอย่างเดียว แต่กล่าวถึงความรัก ฝน และการสารภาพ..
ในวันนี้ก็เช่นกัน แน่นอน,
ผมยังไม่สามารถหลุดพ้นจากความคิดถึงคุณ
บนสุดของแผ่นกระดาษเขียนไว้ว่า ‘ชื่อเพลง: 비가 오는 날엔 (On Rainy Days)’ ด้วยลายมือที่ผมคุ้นเคยดี ท่อนแร็พของเพลงถูกวงด้วยรอยดินสอบางๆ
ผมคงจะเมาแล้ว ผมควรจะหยุดดื่มได้แล้วสินะ
ฝนที่ค่อยๆตกลงมา เหมือนกับผมที่ค่อยๆตกลงไปลึกเรื่อยๆเช่นกันสินะ
แต่มันไม่ได้หมายความว่าผมคิดถึงคุณ ไม่ใช่ มันไม่ใช่อย่างนั้น
เพียงแค่เวลาที่อยู่ด้วยกันของเรามันน้อยเกินไป
เมื่อวันแบบที่คุณชอบมาถึง
มันทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับคุณย้อนกลับมา
และด้วยข้ออ้างที่ว่ามันเป็นแค่ความทรงจำ ผมจึงก้าวถลำลงไปลึกยิ่งกว่าเดิม
ผมไม่แม้แต่จะคิดหลีกหนีมัน
อ่า...เนื้อเพลงมันสุดยอดและเศร้ามากๆจนผมรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวนิดๆก่อนที่ผมจะค่อยๆปาดน้ำใสๆที่คลอเล็กน้อยออกไป ผมจมอยู่กับอารมณ์ที่เนื้อเพลงสื่ออกมาจนกระทั่งเสียงประตูเปิดทำให้ผมกลับมาสู่โลกความจริงอีกครั้ง ผมเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ.. จุนอากลับมาแล้วแฮะ..
“นายชอบมั้ย?” เขาถาม มือก็หยืบกระดาษจากมือผมนำไปวางรวมกับกองกระดาษอีกกองที่เป็นกระดาษที่เขียนเสร็จแล้ว ผมพยักหน้าและมองหน้าจุนอาอย่างกล้าๆกลัวๆ จุนอายังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่รึเปล่านะ..? ผมค่อยๆเดินไปหยิบกระเป๋าของผมที่วางไว้โดยมีสายตาของร่างสูงตามผมในทุกการเคลื่อนไหว ผมพยายามหาผ้าพันคอก่อนจะจำได้ว่าจุนอาใส่อยู่ ตาของผมไล่มองไปที่ผ้าพันคอที่อยู่รอบคอเขา จุนอาเหมือนจะนึกขึ้นได้พอดีและเริ่มถอดมันออก
“ไม่ต้องหรอกฮยอง...” ผมเอื้อมมือออกไปหยุดมือที่กำลังแกะผ้าพันคอออกเอาไว้
“ใส่ไว้เถอะ..ผมชอบเวลาฮยองใส่มัน” ผมพูดก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องและอาคารอย่างรวดเร็ว มันเป็นคืนที่ยาวนานและแปลกมาก ผมทนไม่ไหวแล้วล่ะTT
ระหว่างทางที่ผมวิ่งไปยังทางออก มีใครบางคนคว้าแขนผมไว้แน่นจนผมเกือบหน้าคว่ำ..
“โยซอบ!นายไปอยู่ไหนมาวะเนี่ย?!” โอ๊ะ ดูจุนฮยองนี่นา-0-
ตอนนี้สายตาของลีดเดอร์กำลังจ้องผมเขม็งอย่างรอคอยคำตอบ..
“อ่า..ขอโทษนะฮยอง ผมอยู่ที่นี่กับจุนอาน่ะฮะ”
“ทั้งคืนเลยหรอ?” ดูจุนฮยองโพล่งออกมาอย่างงงๆ
“เอาเถอะ ตอนนี้เราต้องไปเจอพรีพิกซ์ฮยองนะ!เพื่อท่าเต้นของเพลงใหม่ของพวกเรา!มาเถอะโยซอบ” และการสนทนาของผมกับลีดเดอร์ยุนดูจุนก็จบลงด้วยการที่หัวหน้าที่แสนดีลากผมเข้าไปในตึกเพื่อเริ่มต้นวันที่ยาวนานอีกครั้ง=_______=
ผมคิดว่าผมกำลังจะเป็นบ้าแล้วล่ะ..นี่มัน2วันแล้วนะที่จุนอาไม่ได้กลับมาที่หอ!สองวันที่ผ่านมา ผมทำตัวเป็นยังโยซอบที่เฮฮา สนุกสนานและซุ่มซ่ามในหอ แต่ความจริงแล้วผมรอจุนอาอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ ไม่มีแม้แต่ข้อความ ไม่มีสายเข้า ไม่มีอะไรเลยตลอด2วัน ผมไม่เห็นเขาที่บริษัทหลักของCUBEด้วยซ้ำ มันคงเป็นความผิดของผม ผมรู้ดีและผมก็รู้ด้วยว่าผมกลัวช่วงเวลานั้นจะมาถึงแค่ไหน..ช่วงเวลาที่จุนอาจะกลับมา และกลัวว่าอะไรจะเกิดขึ้น... เพื่อเบี่ยงเบนสมองผมจากความคิดนี้ ผมจึงตกลงที่จะไปร้านไอศกรีมใกล้หอกับกวังอา ผมกับกวังอานั่งกินไอศกรีมที่ร้านและในที่สุดผมก็สามารถลืมเรื่องนั้นไปได้ชั่วคราว อ้อ ไอศกรีมมันอร่อยมากกกกกๆๆจนผมเกือบกินอีกถ้วยแล้วล่ะ~
หลังจากนั้นประมาณชั่วโมงนึง เราก็กลับไปที่หอพร้อมกับคุยเรื่องรองเท้าผ้าใบยี่ห้อหนึ่งที่เจอในเน็ตไประหว่างทาง
“โอ้~พวกนายกลับมาแล้ว อย่าเสียงดังกันนะ จุนฮยองมันนอนอยู่น่ะ” ดูจุนฮยองเอ่ยปากเตือน
“แต่ฮยองงง..ผมอยากเล่นเกมอ่ะ!” กวังอาบ่นระหว่างถอดแจ็กเก็ตออกโดยมีดูจุนฮยองหัวเราะอยู่
“งั้นนายก็เล่นแบบเสียบหูฟังเซ่~ ตราบใดที่นายไม่เริ่มกรี๊ดกับดงอุนด้วยนะ- -!”
ผมฟังบทสนทนาอย่างเงียบๆ เขากลับมาแล้ว ที่หอ ในห้องนอนของพวกเรา หลังจากที่ผมถอดรองเท้าและหมวกออก ผมก็ล้มตัวลงนั่งที่โซฟาก่อนจะหันไปก่อกวนฮยอนซึงฮยองที่นั่งเล่นโน้ตบุคอยู่ก่อนแล้ว
“ย๊า! โยซอบอา! อย่ายุ่งกับฉันน่า!” ฮยองสุดสวยของพวกเราโวยวายก่อนจะลุกจากโซฟาไปนั่งที่โต๊ะแทน ผมจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่คู่อุ่นกวังที่กำลังเล่นเกมกันอย่างเมามัน แต่ก็ถูกน้องสองคนนั้นผลักออกมา= =
“ดูจุนฮยองงง เล่นกับผมหน่อยยย!” น้ำเสียงงอแงของผมถูกงัดขึ้นมาใช้
“ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ นายเห็นรึเปล่า- -” ดูจุนฮยองพูดพลางกลอกตา ผมทำปากยื่นด้วยความงอน แม้แต่ลีดเดอร์ยังเมินผมเลยอ่ะ ผมเงื้อฝ่ามือเตรียมจะฟาดดูจุนฮยองเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่หัวหน้าหันมาหาผมซะก่อน
“อ้อใช่ ก่อนนายจะกลับมาน่ะ จุนฮยองถามหานายด้วยล่ะ”
“ฮะ ทะ..ทำไมหรอฮะ?” ดูจุนฮยองยักไหล่
“ฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า มันแค่ถามฉันว่านายอยู่ไหนก่อนจะเหวี่ยงตัวเองลงเตียงน่ะ”
ผมกัดริมฝีปากล่างแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ผมจะไปนอนแล้วนะ..ฝันดีฮะฮยอง”
ในห้องนอนที่มือสนิทมีเพียงแสงเล็กน้อยจากที่ชาร์จแบตตรงมุมห้อง ผมมองไปที่เตียงของจุนอา ให้ตายเถอะ..จุนอานอนทั้งๆที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย! กางเกงยีนส์สีดำ เสื้อสีขาวและ...ผ้าพันคอของผม มันยังคงพันอยู่ที่คอของร่างสูง ปลายด้านนึงถูกกำอยู่ในมือของจุนอา ผมค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนอย่างเบาที่สุดแล้วค่อยๆปีนขึ้นไปยังเตียงชั้นสองของผม แต่ทว่า ขาเจ้ากรรมของผมดันไปกระแทกกับขั้นบันไดอย่างแรงซะก่อน ผมครางด้วยความเจ็บและเซไปที่ผนังห้อง เจ็บสุดๆเลยTT จนกระทิ่งเสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมลืมความเจ็บได้แทบจะทันที
“โยซอบ?”
ผมหยุดนิ่งก่อนจะค่อยๆหันมามองร่างสูงที่ผมคิดว่านอนหลับสนิท ผมเริ่มขอโทษจุนอา
“ขะ..ขอโทษนะ..ผมไม่ได้ตั้งใจปลุกฮยอ..”
“นาย..” เขาพูดขัดผมก่อนจะเว้นวรรคเล็กน้อย
“นายจะไม่มานอนตรงนี้หรอ?” แค่ประโยคเดียวก็ทำผมใจสั่นไปหมดแล้ว ผมค่อยๆกะเผลกไปที่เตียงช้าๆ
“ฮยองต้องการอย่างนั้น?” ผมกระซิบแผ่วเบา มือของผมกำแน่น ผมควรจะถามจุนอามากกว่าว่า ฮยองต้องการผม..รึเปล่า...
จุนอาไม่ตอบ สักพักผมรู้สึกมีมือหนึ่งฉุดผมลงบนเตียง และภายในพริบตา ผมรู้สึกว่าผมกำลังนอนทับจุนอาอยู่ ผมเห็นและรับรู้ถึงดวงตาและลมหายใจอุ่นของเขาอย่างชัดเจน มือของเขาสัมผัสผม ไล่ช้าๆตั้งแต่ไหล่ไปจนถึงข้อมือของผมก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวผมไปอยู่ข้างๆแทน พระเจ้า กลิ่นจางๆของจุนอานี่มัน..
นิ้วเรียวยาวของร่างสูงขยุ้มผมของผมเล่นสักัพกก่อนจะเลื่อนลงไปหยุดที่เอวของผม ทำให้ผมรู้สึกสะท้านแปลกๆไปทั่วร่าง จุนอาเหนื่อยขนาดนี้เลนหรอ?..
“เหนื่อยรึเปล่า?” ผมถามพร้อมกับรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวอีกแล้ว ผมค่อยๆดึงผ้าพันคอส่วนที่ปิดปากของจุนอาอยู่ออกเบาๆ จุนอาพยักหน้าก่อนจะจับมือผมที่ดึงผ้าพันคอกดไว้ที่จมูกและแก้ม
“ฉันคิดถึงมันจริงๆเลย..” เสียงที่ทุ้มและแหบเล็กน้อยของเขาทำให้ผมใจเต้น ผมไม่ได้ดึงมือกลับ แต่เลือกที่จะค่อยๆสำรวจแต่ละส่วนของใบหน้าจุนอาโดยไล้นิ้วไปตามแต่ละองค์ประกอบอย่างช้าๆ จนมาหยุดที่ริมฝีปากหนาที่แห้งเล็กน้อยแต่สมบูรณ์แบบของเชา
“อะ..อะไร?” เสียงกระซิบของผมสั่นมากซะจนมือผมสั่นตามเล็กน้อย
“นาย ฉันคิดถึงนาย ผิวของนาย กลิ่นของนาย” ผมค้าง..เขากำลังพูดประโยคนั้นจริงๆรึเปล่า? เขาก็คิดถึงกลิ่นของผมเหมือนที่ผมคิดถึงกลิ่นของเขาเหมือนกันหรอ? เขารู้สึกเหมือนผมรึเปล่า? ผมไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เป็นครั้งแรกของชีวิต เสียงของผมมันติดอยู่ในลำคอ ความเงียบเริ่มเข้ามาแทนที่มากขึ้นเรื่อยๆจนจุนอาถอนหายใจและขยับตัวเล็กน้อย
“..ขอโทษ ฉันแค่เหนื่อยน่ะ ถ้านายอยากกลับไปนอนเตียงชั้นสอง..” จุนอาค่อยๆเอามือผมออกจากใบหน้า
“มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ! จะ..จุน..จุนอา..”
ผมหยุดไม่ให้จุนอาหันหลังให้ผมโดนรั้งมือจุนอาไว้และกอดจุนอาไว้แน่น ผมเสียเวลามามากพอแล้ว ผมจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปอีก
เนื่องจากการกระทำของผม ร่างสูงจึงโอบกอดผมแนบชิดร่างกายของเขาแล้วค่อยๆเชยคางของผมขึ้น ร่างกายของผมใกล้หลอมละลายในอ้อมกอดของจุนอา ผมรู้สึกถึงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งของจุนอาเช่นเดียวกับของผม
“ซอบ.....”
จุนอาพึมพำเบาๆแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความต้องการก่อนจะรั้งผมเข้าไปรับจูบแรกของเรา จูบที่เริ่มอย่างร้อนแรงดุจไฟ.. ริมฝีปากของร่างสูงประกบเข้ากับปากบางครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความโหยหาและต้องการดื่มด่ำในรสจูบให้นานที่สุด ปากก็พร่ำเรียกชื่อผมซ้ำๆเรื่อยไป เราทั้งสองต่างรู้ในสิ่งที่ต้องการเต็มหัวใจ ผมเผยอปากยินยามให้ลิ้นอุ่นชื้นของจุนอาเข้ามาสำรวจทั่วทั้งปากอย่างเต็มใจ
หลังจากที่รู้สึกราวกับชั่วโมงผ่านไป จากจูบที่ร้อนแรงและดุเดือดก็กลายเป็นจูบที่หวานเชื่อมขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุด ริมฝีปากของเราต่างประกบเข้าหากันช้าๆอย่างอ่อนหวานที่สุด และในตอนนั้น สติที่หลุดลอยไปไกลของผมกลับมาบางส่วน ผมเพิ่งรู้สึกถึงมือของจุนอาที่หายเข้าไปในเสื้อของผมและกำลังลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของผมอยู่ ฝ่ามืออุ่นค่อยๆถูลงไปตามสันหลังทำให้ผมครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ผมพยายามเรียกสติให้กลับขึ้นมาก่อนจะหยุดมือที่ซุกซนของร่างสูงและพยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ
“จุนอา..อื้ม..มะ..ไม่!” ผมจับมืออุ่นทั้งสองก่อนจะจ้องจุนอาด้วยแววตาสั่นไหว
“ถะ..ถ้าคนอื่นเข้ามา...” ผมละล่ำละลักอย่างกลัวๆ หวังว่าจุนอาจะไม่โกรธหรือผิดหวังนะ.. สายตาของจุนอาอ่อนลงเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาจนหน้าผากเราสัมผัสกัน
“นายพูดถูก..” จุนอายอมแพ้โดยทำการปล่อยมือของตัวเองออกจากมือที่สั่นน้อยๆของผมแล้วเริ่มเล่นกับผมของผมอีกครั้ง
“แต่นายไม่มีสิทธิ์ออกห่างฉันแล้วนะตอนนี้” ผมหัวเราะเล็กน้อยกับความหวงของของร่างสูงก่อนที่จะขยับตัวให้สบายในอ้อมกอดของจุนอามากขึ้น
“อย่างกับว่าผมอยากออกห่างนักแหละ..”
ผมพึมพำเบาๆอย่างเขินอายพร้อมสูดกลิ่นเฉพาะตัวของจุนอาสองสามที เขาหัวเราะนิดๆกับการสูดกลิ่นของผมแล้วจึงโน้มลงมาจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของผมก่อนจะเอนตัวลงนอนเช่นกัน.. ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันเกิดขึ้นจริงๆ ตอนนี้ผมมีความสุขมาก มากซะจนรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิด-//- อีกอย่าง. จุนอาไม่ได้ร้อนแรงอย่าเดียว แต่ทั้งร้อนแรงและหวานสุดๆไปเลยล่ะ..
.....................................................END OF CHAPTER TWO.............................................................
แชปสองมาแล้วค่า~55 เป็นยังไงบ้างคะ? ฉากสุดท้ายนี่ทสลต.(ทรานสเลเตอร์)พยายามมากๆเลยนะคะ โอเครึเปล่าคะ? ควรปรับตรงไหนมั้ยคะ?
อ้อ ขอโทษนะคะที่ลืมบอกไปว่าฟิคนี้มันตั้งแต่ช่วงฟิคชั่นแล้วค่า555แล้วก็เนื้อเพลงOn rainy days ไม่ได้ก็อปจากไหนนะคะ แปลจากภาษาอังกฤษในฟิคต้นฉบับค่ะ คือไรเตอร์คนนั้นเขาไม่ได้ให้เครดิตด้วยก็เลย.. แหะๆ ตามที่เห็น^^;;5555
อยากบอกว่าปลื้มมากอ่ะ เม้นท์มาแบบคาดไม่ถึง;____; ตอนแรกหวังไว้สัก5เม้นท์ก็สุดยอดแล้ววว55//มักน้อยไว้ก่อนๆ มักมากเดี๋ยวผิดหวัง55
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะคะ รักรีดเดอร์ที่สุดเลยยยย กำลังใจในการแปลมาจากคอมเม้นท์นะคะ อ้อ รีดเดอร์ซุ่มทั้งหลาย(?) ทรานส์ฯคนนี้ก็รักพวกคุณนะ!~
โปรดรอแชปสามต่อไปด้วยค่ะ!~
:)
Shalunla
ความคิดเห็น