คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter10: Actually..
“ตั๋วของฮยองอยู่นี่” ผมทำปากยื่น ในมือมีตั๋วเครื่องบินอยู่ ผมส่งสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังไปให้กวังอา
“แลกที่กันมั้ยกวังอา*-*?” ผมถามพร้อมกับฉีกยิ้มหวานที่สุดไปให้
“ไม่มีปัญหา ที่นั่งฮยองอยู่ไหนล่ะ?” ผมกระโดดกอดกวังอาด้วยความดีใจก่อนจะชี้ไปที่ที่นั่งที่ห่างไปสองแถวด้านหน้า ผมแอบเช็คเลขที่นั่งของจุนอาล่ะ แล้วก็เพิ่งแลกที่นั่งกับกวังไปเมื่อกี้ ดังนั้น เมื่อจุนอามาถึง ผมก็เลยนั่งอยู่ที่ที่นั่งข้างๆเขาแล้ว ร่างสูงยิ้มก่อนจะวางกระเป๋าสะพายไว้ใต้ที่นั่งและหยิบIpodออกมา
“ฮยอง! บังเอิญจังเลยนะฮะ ได้นั่งข้างกันด้วย><!” ผมยิ้มพร้อมๆกับที่รู้สึกว่าใบหน้ามันร้อนผ่าวระหว่างที่เอื้อมมือไปแตะมือเขาเบาๆ ผมอยากกุมมือของเขาไว้แต่น่าเสียดายที่ที่นี่มีคนเยอะเกินไป
“อืม เดี๋ยวฉันจะไปขอบคุณกีกวังทีหลัง” โดนจับได้ซะแล้วแฮะ
ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะยักไหล่ ก็ผมไม่อยากแยกจากจุนอานี่นา ถึงแม้ว่าการเดินทางกลับโซลจะใช้เวลาแค่นิดเดียวก็เถอะ เมื่อวันก่อน เราได้กลับไปที่ชายหาดอีกครั้ง แต่ผมกับจุนอาแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนเลย! ทีมงานเอาเกมมาให้พวกเราเล่นเยอะแยะเต็มไปหมด เราไม่ได้นอนด้วยกันด้วย เพราะสมาชิกวงคนอื่นถล่มเข้ามาในห้องของเราก่อนจะสังสรรค์จนทุกคนเมาหลับไป!
ไม่ใช่ว่าผมไม่สนุกนะแต่..พระเจ้า.. คืนก่อนผมกับจุนอามีอะไรกันนี่นา=///= และครั้งนั้นมันก็จบด้วย ไม่ค้างคา.. และมันก็สุดยอดมากด้วย>//<!! ไม่มีคำไหนสามารถบรรยายได้เลยว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไงและการที่จุนอาเป็นแบบนั้นมันเป็นยังไง.. มันเป็นความสมบูรณ์แบบจริงๆนะ ผมรู้สึกถึงความร้อนที่แก้มทั้งสองที่เพิ่มขึ้นอีกครั้งก่อนที่ผมจะเหลือบมองจุนอา เขากำลังพิมพ์อะไรบางอย่างบนอุปกรณ์ไฟฟ้าสี่เหลื่ยมเล็กๆอยู่
“ได้แรงบันดาลใจใหม่หรอฮะ?” ผมถามพลางเอนหัวไปพิงที่ไหล่ข้างซ้ายของเขา เสื้อกันหนาวและกลิ่นน้ำหอมที่จุนอาใช้ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย จุนอาหันมามองหน้าผมก่อนที่จะกระตุกยิ้มแปลกๆ..
“อืม..ความทรงจำใหม่ๆเพิ่งเข้ามาน่ะ นายก็รู้ไม่ใช่หรอ J..” มือหนาของเขาเลื่อนมาแตะเบาๆที่หลังมือผมก่อนจะกุมมันไว้แน่น
ผมมองไปรอบๆด้วยความกังวลก่อนจะเอาเสื้อกันหนาวคลุมมือของเราที่จับกันไว้ ใช่แล้ว แบบนี้ดีกว่าเยอะ ผมหลับตาลงและพยายามข่มตัวเองให้หลับ แต่ตรงกันข้าม ภาพความทรงจำในคืนนั้นของผมกับจุนอาหวนกลับมาเหมือนกับเทปที่เปิดซ้ำๆ ความอบอุ่น ลมหายใจ มือและร่างกายของเขา ผมต้องพยายามคิดเรื่องอื่นเมื่อผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่าผมต้องการจุนอาอีกครั้งมากแค่ไหน
“จุนอา..” คำพูดหลุดออกจากปากของผมโดยไม่รู้ตัว จุนอาเบนสายตามาที่ผมทำให้ผมรู้สึกตัวเองหน้าแดงเหมือนจะระเบิด
“คืนนั้น..มัน..พิเศษมากเลยนะฮะ=///=” ผมไม่สามารถพูดอะไรที่ดูดีหรือเหมาะสมกว่านี้ได้แล้วจริงๆT//T หัวผมมันตื้อไปหมดเพราะความอายที่มีมากเกินไป
มือของเขาที่บีบมือของผมเบาๆก่อนที่จุนอาจะพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม
“อื้ม.. เรามาทำกันอีกรอบนะ โอเคมั้ย?” ริมฝีปากที่เฉียดเข้ามาใกล้จนน่าหวาดเสียวทำให้ผมสั่นไปหมด
“คราวหน้า..จะทำให้มันดีกว่าเดิมด้วยนะ..”
แก้มของผมรู้สึกร้อนจนแทบไหม้ ผมหัวเราะคิกคักเบาๆพร้อมกับพยักหน้า ผม ในฐานะนักร้องที่ไม่ค่อยจะอินโนเซ้นต์แล้ว รู้สึกตัวดีว่าผมกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยครั้งต่อไปของเราแค่ไหน..
“ฮยองแน่ใจนะว่าผมแต่งตัวเหมาะแล้ว?!” ผมถามอีกครั้งพลางปิดประตูแท็กซี่ จุนอายื่นเงินให้คนขับแท็กซี่ก่อนจะหันมาหาผม ตาของผมเองไล่มองสิ่งที่ผมใส่อยู่ เสื้อยืดสีดำ เสื้อกันหนาวสีเทาอ่อนกับเดฟสีดำ ผมดูดีพอรึยังนะ?
“นายเหมาะแล้วซอบอา ฉันบอกนายแล้วน่า- -” โอเค เสียงเขาแลดูเบื่อๆนิดหน่อยล่ะ ผมรู้สึกจี๊ดๆที่หัวใจ ป้ายนีออนสว่างจ้าหน้าผับไม่ได้ทำให้ผมมั่นใจขี้นเลย ข้างในผับนั้น มีเพื่อนๆของจุนอารอเราอยู่ ระหว่างที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงที่คุ้นเคยก็เข้ามาในโสตประสาทของผม เสียงของจางกึนซอกฮยองที่กำลังเรียกจุนอา กึนซอกฮยองอยู่กับผู้หญิงที่แต่งตัวด้วยผ้าน้อยชิ้นระหว่างที่เขาโบกมือมาทางเรา ผมเอามือไว้ในกระเป๋ากางเกงระหว่างที่เดินไปหาพวกเขา
ครั้งล่าสุดที่ผมมาผับกับจุนอาไม่ใช่เหตุการณ์ที่น่าจดจำสักเท่าไหร่.__. เขาเมินผมไปเป็นอาทิตย์เลยล่ะ..ดังนั้น ผมหวังว่าคืนนี้ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ
หลังจากที่ชายร่างสูงใหญ่คนนึงเปิดประตูให้เราผ่านเข้าไปในผับแล้ว ผมกับจุนอาก็ได้ก้าวเข้าไปในผับที่มีเสียงดังและเดินไปยังโซนวีไอพีที่จองไว้ให้พวกเรา เมื่อเราไปถึง ฮงกิฮยองที่ยิ้มและดูเมาๆก็ต้อนรับพวกเราและกอดจุนอากับผม เขามีกลิ่นบุหรี่แรงๆติดตัวและในมือก็มีบุหรี่มวนหนึ่งที่พร้อมจุดเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ ไอ้จุน ไปสูบบุหรี่กับฉันมั้ย!~” ฮงกิฮยองดึงแขนจุนอาก่อนจะลากออกไปจากห้องวีไอพี ผมมองจุนอาด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะค่อยๆสงบลงและพยักหน้าช้าๆ ผมคงต้องหาที่นั่งและรอพวกเขากลับมาเพื่อที่จะสั่งเครื่องดื่มสินะ ผมรู้จักผู้ชายเกือบสิบคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เกือบหมดทุกคน แต่ก็ยังมีผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักอีกสามคนนั่งอยู่ด้วย หนึ่งในนั้นเข้ามาหาผมและบอกว่าเธอเป็นแฟนคลับผมพร้อมกับยิ้มกว้างและส่งสายตาเชิญชวนให้ผม ในตอนนั้น ความคิดผมในตอนนั้นมีแต่ความรู้สึกอยากที่จะต่อยหน้าเธอเท่านั้น- -*
ระหว่างที่จุนอากลับมาที่โต๊ะ ผมก็กำลังพยายามปฏิเสธเบอร์มือถือที่เธอยื่นให้ผมอยู่= =
“รับไว้สิ” เสียงต่ำของร่างสูงทำให้ผมตกใจ
“เธอก็น่ารักดีนะ” ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจุนอากำลังพูดอะไรอยู่ เขาจริงจังรึเปล่านะ?
“ใช่แล้วซอบ นายไม่ควรให้ผู้หญิงรอแบบนี้นะ” ฮงกิพูดแทรกเข้ามาพร้อมกับหัวเราะและยิ้มให้กับผู้หญิงที่กำลังหัวเราะตรงหน้าผม
“โอป้าคิดว่าฉันน่ารักหรอคะ?” เธอถามขึ้นอย่างสนใจก่อนจะตัดสินใจนั่งลงตรงที่ว่างระหว่างผมกับจุนอาพอดี เป็นผู้หญิงที่ร่านจริงๆเลย..! จุนอาปฏิเสธเธอเพื่อความสุขของผมก่อนจะเรียกพนักงานในร้านเพื่อสั่งเครื่องดื่ม
“โยซอบอา?” นี่มันอะไรอีก ทำไมต้องเรียกชื่อที่ดูห่างเหินแบบนี้ด้วย?
“เอ่อ..” ประสบการณ์การดื่มของผมมันไม่เยอะพอที่ผมจะรู้จากชื่อของค็อกเทลต่างๆ..ดังนั้น..
“ผมขอโซจูฮะ” ผมพยายามไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของจุนอาที่ส่งมาให้ผม ผมหันไปหาไซม่อนดีฮยองและเริ่มคุยกับฮยองอย่างครื้นเครง
โซจูนี่แรงจริงด้วย จริงๆนะฮะ ผมรู้จักมันพอๆกับคนเกาหลีทั่วไปล่ะฮะ แต่ แม่ง ต้องขอบคุณกะหรี่ที่นุ่งผ้าที่แทบจะนับชิ้นได้ที่นั่งข้างผม แก้วผมเลยไม่เคยเกลี้ยงเลย และสติผมก็เริ่มเลือนรางอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่ดีเลย ถึงแม้พวกเราจะเพลินเพลินสนุกสนานพร้อมกับอารมณ์ดีเพราะการดื่มก็เถอะ อารมณ์พวกเราดีจนกระทั่งมีผู้หญิงแต่งตัวด้วยเศษผ้าสีแดงแปร๊ดวิ่งเข้ามาในโซนวีไอพีก่อนจะเข้าไปหากึนซอกฮยองพร้อมกับกรีดเสียงแสบแก้วหู ดูเหมือนว่าเธอจะมาหาเหตุผลที่กึนซอกฮยองไม่ได้โทรหาเธออีก
“แล้วกะหรี่พวกนี้เป็นใครกันคะ?!” ยัยชุดแดงตะโกนพร้อมกับชี้ผู้หญิงอีกสามคนที่นั่งอยู่กับพวกเรา ผมไม่อยากจะเชื่อเลย มันเหมือนกับพวกหนังที่ทุกคนเดาออกอยู่แล้ว หนังปกติที่มักจะมีเพลย์บอยกับผู้หญิงแรดๆน่ะ แต่แล้วเสียงแหลมที่น่ารำคาญนั่นก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อกึนซอกฮยองลากเธออกไปข้างนอกและคนในโซนวีไอพีต่างเริ่มหัวเราะกันเสียงดัง สติที่มีอยู่น้อยนิดของผมเองก็ดูเหมือนจะทำให้ผมหัวเราะเหมือนคนพวกนั้นเช่นกัน
“แม่เจ้าโว้ยยย ขัดบรรยากาศจริงเว้ย!” ใครบางคนจากในโซนตะโกนออกมา
ฮีชอลฮยองหัวเราะอย่างสมเพชก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย
“น่าสงสารจัง นายทำอะไรเธอน่ะ!?”
“เราแค่นอนด้วยกันคืนสองคืนเท่านั้นแหละ โอเค๊? แล้วหลังจากนั้นเธอก็เริ่มมาวุ่นวายกับฉันและกลายเป็นสตอคเกอร์โรคจิต!” อ่ะนะ..ผมคิด.. มันปกติไม่ใช่หรอที่จะต้องโทรหาคนที่เคยนอนด้วยกันน่ะ? ผมรู้ว่าในโลกนี้มันไม่ได้มีแค่ ความรัก อย่างเดียว แต่..มันจะมีแค่เรื่องเซ็กซ์เรื่องเดียวได้ยังไง?
“กึนซอกฮยองไม่ได้ชอบเธอแล้วหรอ?” ทันทีที่คำพูดหลุดออกมาจากผม ผมรู้สึกแย่ที่พูดแบบนั้นออกไปทันที ผมไม่เห็นใบหน้าของจุนอาเพราะเขากำลังนั่งหันไปอีกทาง อย่างเดียวที่ผมได้ยินคือเสียงหัวเราะของผู้หญิงแรดๆที่นั่งข้างๆ
“ซอบ มันไม่จำเป็นที่จะต้องรักคนๆนั้นเพื่อที่จะมีเซ็กซ์หรอกนะ!” ฮงกิฮยองตอบกลับมาแทนกึนซอกฮยอง ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยก่อนจะหันไปทางจุนอาเงียบๆ เขาคิดแบบนั้นด้วยรึเปล่านะ?..
“นายไม่คิดงั้นหรอไอ้จุน? สาวผมแดงผอมๆของแกเมื่อครั้งก่อนล่ะ?” ไซม่อนดีฮยองพูดขึ้นทำให้หัวใจผมรู้สึกเหมือนโดนขยำยังไงอย่างนั้น พวกเขารู้จักผู้หญิงก่อนๆของจุนอางั้นหรอ? แล้ว..แล้วมันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว? ผ่านมาแล้วเป็นปี?เดือน? อาทิตย์?..
“เธอแค่ผ่านมาเท่านั้นเอง ไม่ได้จริงจังอะไร และใช่ ความจริงแล้ว ฉันก็เชื่อแบบนั้นเหมือนกัน” ผมได้ยินเสียงน้ำแข็งในแก้วเครื่องดื่มของเขากระแทกขอบแก้วเบาๆ และ เหมือนโดนเผาทั้งเป็น ผมรู้สึกเหมือนกับทุกอย่างในร่างกายของผมหยุดทำงาน ทั้งสมองและหัวใจของผมด้วย ความตกใจครั้งนี้ทำให้ร่างกายของผมเย็นเฉียบ เย็นเหมือนคนตาย..
มืออุ่นของจุนอาที่วางอยู่บนเข่าผมมันรู้สึกร้อนเหมือนไฟจนผมค่อยๆเขยิบออกห่างเขา จุนอาทำเหมือนไม่มีอะไรงั้นหรอ? สัมผัสผม ลูบไล้แขนผมเหมือนเดิม? มันทำให้ผมขยะแขยงซะจนอยากจะอ้วก ก่อนที่ทุกอย่างมันจะแย่ไปกว่านี้ ผมรู้ตัวอีกทีก็ถึงหอแล้ว
“ซอบอา?” เสียงกระซิบของเขาเรียกผมที่นอนอยู่บนเตียงชั้นสอง ระหว่างที่เขาเข้าห้องน้ำ ผมได้ปีนขึ้นมานอนบนเตียงเดิม เตียงชั้นสองของผมและแกล้งหลับทันทีที่ผมได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด ผมจะไม่นอนกับเขา ผมคงจะร้องไห้แน่ๆถ้าทำแบบนั้น ผมไม่อยากให้เขาเห็นความเจ็บปวดของผม ผมถูกหลอก ถูกหลอกใช้ ..
ระหว่างทางกลับหอ ผมทำตัวให้เหมือนปกติ ผมรู้สึกแปลกๆเหมือนทุกครั้งที่เขาสัมผัสผม แต่ผมซ่อนมันไว้ใต้สีหน้าเรียบเฉยของผม ผมคิดจะพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถามเขาว่าทำไมเขาถึงคิดว่าการมีเซ็กซ์ไม่จำเป็นต้องรักกันก็มีได้ แต่ ในตอนนี้ที่หัวผมอยู่ที่หมอนของผมแล้ว ผมคิดว่าผมรับความจริงที่โหดร้ายแบบนี้แหละ ดีที่สุดแล้ว
ผมไม่อยากให้มันจบ จุนอาสำคัญและจำเป็นสำหรับผม ผมไม่มีวันปล่อยมือจากเขาได้เลย
และผมจะอยู่ข้างๆเขาจนกระทั่งเขาจะต้องการผม ในฐานะคนรัก คู่นอนหรือแม้แต่ ของเล่น
“เฮ้”
ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสคุ้นเคยที่รอบเอวของผม กอดนี้มันช่างอ่อนหวาน อ่อนหวานเกินไปสำหรับหัวใจที่บอบช้ำของผม..
ผมหันหลังไปก่อนจะคล้องแขนไว้รอบคอของร่างสูงก่อนจะประกบริมฝีปากอย่างรุนแรงที่ริมฝีปากของเขา ลิ้นของเขาพยายามไล่ต้อนลิ้นเล็กของผมพร้อมกับลิ้มรสผมและเต็มใจทำให้จูบครั้งนี้ลึกซึ้งกว่าเดิม เราผละออกจากกันเล็กน้อยเพื่อหายใจก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาของกันและกัน จุนอาดูแปลกใจ
“เอ่อ..เป็นการทักทายยามเช้าที่ดีจังเลยนะ” จุนอาพูดขึ้นพร้อมกับรั้งร่างกายผมให้แนบชิดกับร่างกายของเขา ผมแสร้งยิ้มก่อนจะเขย่งเท้าเพื่อที่จะไปขบเม้มเบาๆที่ใบหูของเขา ผมจะให้สิ่งที่เขาต้องการ เซ็กซ์ ไม่มีอีกแล้วความหวานหรือ..ความรัก อย่างน้อย..เขาก็ยังต้องการอะไรบางอย่างจากผมอยู่
ร่างสูงครางแหบระหว่างที่มือของเขาเริ่มไล้ไปที่แผ่นหลังเล็กและนวดมันเบาๆ มันรู้สึกดี แน่นอนอยู่แล้ว ร่างกายของผมอยู่ภายใต้มนต์สะกดของเขาพอๆกับสติและหัวใจของผม ผมมันอ่อนแอ
“โย อ่า ซอบ..!” คำพูดติดๆขัดๆออกมาจากปากเขาไปถึงหมอนสีฟ้าของเขา กล้ามแขนของเขาเกร็งขึ้นเมื่อมือข้างนึงจับหมอนไว้แน่นส่วนอีกข้างยึดหัวไหล่ของผมไว้ ผมกำลังยั่วร่างสูงเล่น ผมรู้ว่าดงอุนอากำลังจะกลับมาเร็วๆนี้และคงขัดเราอีกแน่นอน หนึ่งอาทิตย์ได้ผ่านพ้นไปแล้วและในช่วงบ่ายนี้ จุนอาได้บอกว่าเราจะดูหนังด้วยกันบนเตียง และแทบจะทันทีที่เราอยู่ด้วยกันบนเตียง ผมก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาภายใต้ผ้าห่มบางๆ มันสงบเหลือเกิน เงียบงันเหลือเกิน จุนอาดูเหมือนจะชอบมันนนะ เสี้ยววินาทีนึงผมคิดว่าจะปล่อยให้ตัวเองซึมซาบวินาทีแห่งความสุขนี้แต่ผมรีบดึงสติกลับมาและเลิกเพ้อฝันในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้..
มือของผมเองได้สอดเข้าไปใต้เสื้อของเขาอย่างรวดเร็วจนร่างสูงครางออกมาพร้อมกับมองผมด้วยความงงและแปลกใจ ผิวร้อนของเขาร้อนขึ้นกว่าเดิมเมื่อปากของผมขบเม้มลำคอและกระดูกไหปลาร้าของเขา ลิ้นเล็กของผมกดและเลียไปทั่วทุกที่เท่าที่จะไปถึง และเมื่อผมรู้ตัวอีกที ผมได้เลื่อนลงไปต่ำขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับที่ลมหายใจของเขาที่ผ่อนออกมาถี่ขึ้น
มือของเขาค่อยๆเอื้อมมาแตะที่หัวไหล่มนของผมเมื่อมือของผมเริ่มรูดซิปกางเกงยีนส์ของเขาลง
“ซอบอา..อย่า”
“ทำไมหรอฮะ?” ผมถามแต่มือผมไม่หยุดสิ่งที่ทำอยู่ ผมดึงกางเกงยีนส์และบ็อกเซอร์ของเขาลงพร้อมกันอย่างรวดเร็ว เขาถูกปลุกอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด จุดรวมอารมณ์ของเขากระตุกเล็กน้อยเมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ มันเป็นครั้งแรกของผมที่จะทำอะไรแบบนี้ แต่ผมแค่กำลังจะทำในสิ่งที่ผมคิดว่ามันคงทำให้ผมมีค่ามากขึ้น รสชาติมันแปลกแต่ไม่ได้น่ารังเกียจซะทีเดียว ความจริงแล้ว การที่ของของจุนอาอยู่ในปากผมแบบนี้มันเร้าอารมณ์ซะจนผมคงเสร็จไปแล้วได้ง่ายๆ มันไม่ง่ายที่ผมจะรับมันเข้าไปในปากในครั้งเดียว แต่ เมื่อผมค่อยๆพยายามครอบคลุมมันทีละนิด เสียงทุ้มต่ำในลำคอของจุนอาก็จะดังขึ้น
แต่ถึงยังไง เหมือนที่ผมคาดไว้ เราถูกขัด เสียงประตูหอที่เปิดดังขึ้นอย่างชัดเจนและทำให้ผมต้องหยุดอย่างกะทันหัน ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมกลับไปนอนข้างๆจุนอาพร้อมกับดึงผ้าห่มไปคลุมร่างกายของเขาก่อนมักเน่จะเดินเข้ามาในห้องพอดี
“ฮยอง! ทำอะไรกันอยู่หรอฮะ?”
“ดูหนังน่ะ เพิ่งเริ่มได้ไม่นานเอง” ผมกระแอมเล็กน้อยก่อนจะเลียริมฝีปากล่างลิ้มรสรสชาติแปลกที่ยังติดอยู่ก่อนที่หน้าผมจะแดงขึ้นมาเล็กน้อย จุนอาจ้องผมตลอดเวลาก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่างระหว่างที่ขยับตัวภายใต้ผ้าห่ม ผมเดาว่าเขาคงกำลังใส่กางเกงยีนส์ของเขา ในระหว่างที่ดูหนัง ผมมีประโยคหนึ่งเกี่ยวกับตัวผมที่ขึ้นมาในหัวผมเรื่อยๆ “นายมันร่าน ยังโยซอบ”
ผมมองภาพสะท้อนในกระจก ผิวขาวซีด ถุงตาคล้ำใต้ตา แก้มที่ซูบลง ผมลองยิ้มดูและมันก็ได้ผล ผมเริ่มเก่งแล้วล่ะ เก่งกับการแสร้งยิ้ม มันกำลังจะผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว ผมเริ่มจะลืมความรู้สึกของผมได้แล้ว เหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้จิตใจทุกๆวัน ผมมองสำรวจภาพตรงหน้าผมอีกครั้ง เสื้อสีเข้มที่ผมยืมดงอุนอามันพอดีกับร่างที่เล็กกว่าของผมอย่างน่าประหลาด น้ำหนักผมลดลง ประมาณ3-4กิโลได้ เห็นได้ชัดจากหน้าและแขนของผม
เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังเบาๆเมื่อผมกำลังจะออกไปพอดี
“นายพร้อมรึยัง?” จุนอามองใบหน้าผมอย่างละเอียดก่อนจะถามคำถามเดิมที่เขามักจะถามผมในช่วงนี้
“นายโอเคมั้ย?”
ไม่ ผมไม่โอเค แต่ผมบอกเขาแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะมันจะทำให้เขาถามคำถามที่ผมไม่อยากตอบ มืออุ่นของเขาลูบที่แก้มผมเบาๆก่อนจะไล้ไปตามรอยที่เกิดจากการอดอาหารของผมในวันที่ผ่านมา จุนอามองผมก่อนจะขยับเข้ามาเพื่อที่จะกอดผม แต่ผมถอยห่างก่อนจะส่งยิ้มไปให้
“ผมพร้อมแล้วฮะ!ไปกันเถอะ!”
……………………………………….END OF CHAPTER TEN…………………………………………………
สายมาก..รู้ค่ะ.. ทสลต.เพิ่งปิดเทอมค่ะ! โฮกกกกกTT ปิดอาทิตย์เดียวอีกกกก ฮือๆๆ
อาทิตย์ที่ผ่านมายุ่งมากค่ะ สอบเต็มไปหมด.. แต่ตอนนี้มาแล้วนะคะ.. แชปสิบ;_____;
เป็นยังไงบ้างคะ? ผิดคาดรึเปล่าคะ?555555 ไหนดูซิ มีใครคิดว่าเรื่องนี้จะหวานไปเรื่อยๆๆๆบ้างคะ ยกมือหน่อยยยย//ใช่เวลาเล่นมั้ย?5555
ที่เป็นตัวดำน่ะ ไม่ต้องคลุมดำก็ได้นะคะ เพราะแทบไม่มีอะไร แต่ทสลต.กลัวโดนแบนT T
ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ.. อีกนิดเดียวก็จะจบแล้ว.. //ถ้าไม่โดนแบนก่อนน่ะนะ..
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ดีๆที่มีให้เสมอมานะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ!^^
เจอกันแชปสิบเอ็ดนะคะ~รักรีดเดอร์ที่สุดดดด><
ความคิดเห็น