คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter8: Cheers
หอพักของเรานี่มันโสโครกจริงๆ-*-! กระเป๋าสัมภาระของพวกเราที่ถูกจัดไปได้ประมาณครึ่งนึงและเสื้อผ้าของพวกเราที่กระจัดกระจายปนกันอยู่เต็มพื้น.. ตอนนี้หกโมงเช้าและเราก็สายแล้วด้วย เหมือนทุกครั้ง.. เที่ยวบินของเราจะออกตอน8.45 และเรายังจัดกระเป๋ากันยังไม่เสร็จ..ยังไม่นับที่ต้องแวะไปที่ร้านทำผมและเวลาในการเดินทางไปสนามบิน
หอพักในตอนนี้ไม่มีใครส่งเสียงดัง ตอนนี้สมาชิกบีสท์ทุกคนแทบไม่ได้นอนถึง4ชั่วโมงในคืนก่อนๆและตอนนี้ทุกคนก็กำลังรีบเร่งในการยัดของใส่กระเป๋าเดินทางให้ไวที่สุด
ผมรูดซิปปิดกระเป๋าเดินทางของผมหลังจากที่จัดของที่ผมต้องการทั้งหมดเสร็จแล้ว ผมยัดถุงพลาสติกเล็กๆที่ซ่อนไว้อย่างดีในกระเป๋า ข้างในนั้นมีถุงยางและสารหล่อลื่นขวดเล็กๆ-/- วันก่อนผมได้ปลอมตัวอย่างดีก่อนจะเข้าไปในร้านขายยาและซื้อของทั้งหมด มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตผม จริงๆนะ..=//= แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกภูมิใจที่ผมเตรียมตัวอย่างดีสำหรับเรื่องนี้ ผมจะได้รู้ว่าผมควรจะทำยังไงกับจุนอา!
แต่แล้วความมั่นใจของผมก็เริ่มสลายไปทีละน้อยเมื่อเวลาผ่านไป..จุนอาบอกดูจุนฮยองแล้วว่าจะนอนห้องเดียวกันกับผม แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เอาจริงๆแล้วผมไม่สามารถผ่อนคลายได้เลยระหว่างที่อยู่ใกล้ๆจุนอาในวันนั้น เขาทำตัวเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย..
“ฮยอง!นั่งกับผมนะ!” ดงอุนจับและดึงแขนผมไปที่เคาท์เตอร์เช็คอิน ผมมองไปที่จุนอาที่มองผมกับมักเน่อยู่ก่อนที่ผมจะยักไหล่และเดินตามแรงฉุดของคนเด็กสุดไป จุนอานั่งข้างๆฮยอนซึงฮยองโดยเสียบหูฟังสีแดงราคาแพงและตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง การเดินทางบนเครื่องบินใช้เวลาน้อยกว่าการเดินทางจากรถตู้ถึงโรงแรมซะอีก แฟนๆของพวกเรารอรับเรากันเต็มไปหมด แต่เพราะเราอยู่ในช่วงเร่งรีบ เราจึงทำได้แค่โบกมือก่อนที่รถตู้จะเคลื่อนออกไป
ที่นั่งในรถตู้เหมือนกับที่นั่งในเครื่องบินดังนั้นผมจึงเห็นต้นคอของจุนอาตรงหน้าผมใกล้ๆฮยอนซึงฮยอง ผมข่มตัวเองไม่ให้เอื้อมมือไปแตะต้นคอของเขาช้าๆ.. เส้นผมที่เพิ่งถูกตัดใหม่ๆและต้นคอที่ไม่มีอะไรปกปิดนั้นไม่ได้ช่วยให้ผมข่มตัวเองได้ดีเลย เหมือนร่างสูงอ่านใจผมได้.. เขาหันมาหาผมก่อนจะยิ้มนิดๆที่มุมปากอย่างรู้ทันก่อนจะหันกลับไปคุยกับฮยอนซึงฮยองต่อ ผมทำเสียงฟึดฟัดเล็กน้อยกับการที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น.. รอยยิ้มของเขามีอิทธพลต่อผมมากจริงๆ หน้าผมรู้สึกร้อนขึ้นมากกว่าที่มันควรจะเป็นซะอีก!
รถตู้พาเรามาถึงอารีน่าที่เราต้องซ้อมก่อนขึ้นแสดงจริง เราซ้อมแสดงเพลงทั้ง 8 เพลงที่เราตัดสินใจและเลือก ทุกอย่างต้องพร้อมและเพอร์เฟ็คท์ ตำแหน่งบนเวที แสง ไมค์ โซโล่ของแต่ละคน.. ทุกอย่างถูกเตรียมอย่างเรียบร้อยและในประมาณ 4 ชั่วโมง การซ้อมก็สิ้นสุดลง พวกเราเหนื่อยมากๆทั้งๆที่นี่ยังไม่ได้แสดงจริงๆด้วยซ้ำ! เราได้พักผ่อนอีก2ชั่วโมงก่อนที่จะต้องเตรียมตัวที่หลังเวทีก่อนจะแสดงจริง สมาชิกในวงและทีมงานต่างตัดสินใจว่าจะแวะเที่ยวทะเลสักหน่อย นานแค่ไหนแล้วนะ.. ครั้งสุดท้ายที่ผมได้มาทะเล.. ผมรู้สึกเหมือนพลังงานทั้งหมดของผมกลับมาในจังหวะที่เท้าของผมแตะลงกับพื้นทรายละเอียด
“สไตลิสต์นูน่าฮะ! พวกเราว่ายน้ำได้มั้ยฮะ!?!” เสียงของผมดังไปยังอีกฟากนึงของชายหาดที่แทบไม่มีคน
“ไม่ได้นะ มันจะไม่ดีต่อเสียงของพวกนายในคืนนี้ พรุ่งนี้เป็นวันว่างของพวกนาย เดี๋ยวค่อยว่ายน้ำพรุ่งนี้ก็ได้”
ผมทรุดตัวลงกับหาดทรายขาวด้วยความผิดหวัง แบบนี้จะสนุกได้ยังไงล่ะ? ดูจุนฮยองหัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงนอนรับแสงแดด ณ ตรงนั้นเลย
“แต่..แบบนี้มันน่าเบื่อนี่ฮะ!” สายตาของผมสำรวจหาจุนอา ก่อนจะหยุดที่ใต้ร่มชายหาดสีแดงที่จุนอานั่งอยู่ ก่อนที่เท้าของผมจะค่อยๆเดินไปตามทิศทางนั้นอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงโยกหัวไปตามจังหวะเพลงที่ผมได้ยินลอดออกมาจากหูฟังราคาแพงของเขา รองเท้าของร่างสูงถอดวางไว้อยู่ข้างตัวของเขา เท้าเปล่าของจุนอากำลังเขี่ยทรายเล่นเหมือนเด็ก ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นมุมเด็กๆแบบนี้ของจุนอา
“ฮยอง..” ผมดึงหูฟังข้างนึงของเขาออกและส่งยิ้มกว้างให้เขา
“มาทำอะไรกันเถอะฮะ! ผมเบื่ออ่ะ!” ใช่ ผมจงใจพูดประโยคที่มีความหมายสองแง่สองง่ามนี้เองแหละฮะ
“ฉันเกลียดแสงแดดนะ นายก็รู้” เขาตอบพร้อมกับเก็บไอผอดเข้าไปในกระเป๋าหนังชั้นดีที่เขาหยิบมาด้วยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม ผมกัดริมฝีปากล่างก่อนจะทำปากยื่น
“แล้วไงฮะ?”
“ฉันจะไม่ไปในที่ๆมันสว่าง” เขายิ้มออกมาพร้อมกับเตะทรายใส่ขาผม
“ย๊า! ฮยองอ่ะ!” ผมโวยวายพร้อมกับปัดทรายออกจากขาพร้อมกับหัวเราะ
“พาโบ~ มันก็แค่ทรายเองงง” ร่างสูงยืดตัวขึ้นพร้อมกับสะพายกระเป๋า
“กินไอติมกันนะ”
ตาของผมเป็นประกายวิบวับทันทีที่จุนอาพูดประโยคนั้นออกมาและพยักหน้าอย่างมีความสุข เขารู้ใจผมดีจังเลย ผมฝืนตัวเองไม่ให้จับมือของเขามากุมไว้ในมือของผมระหว่างที่เราเดินไปที่บาร์สีสด เราสองคนอยู่ในที่ๆโจ่งแจ้งเกินไป
ไอศกรีมโคนสีชมพูสดอยู่ในมือผมตอนนี้ จุนอากับผมกำลังเดินลัดเลาะไปตามป่าใกล้ๆชายหาด ผมระมัดระวังกับการกินไอศกรีมของผมเป็นพิเศษเพราะผมรู้นิสัยของจุนอาที่ชอบเช็ดอาหารที่ผมกินเลอะออกให้ ผมไม่มีทางเปิดโอกาสทำให้ผมอายอีกครั้งหรอกนะ-//-! แต่นะ..วิธีการที่จุนอาเลียไอศกรีมสมิ้นท์ของเขาช้าๆแบบนี้มันก็มากพอแล้วที่จะทำให้ผมหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
“โยซอบอา..”
“หืม?” ผมหยุดเลียไอศกรีมและเงยหน้าขึ้นก่อนจะสบตากับดวงตาสีเข้มตรงหน้าผมและ..ริมฝีปากที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ผมถอยหลังก่อนจะมองไปรอบข้างอย่างระแวง
“ฮยอง! ถะ..ถ้ามีบิวตี้อยู่แถวนี้ล่ะฮะ!”
“ทำไม? ฉันแค่อยากชิมไอศกรีมของนายเท่านั้นเอง” เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่ปิดไม่อยู่ ผมส่งเสียงในลำคอเล็กน้อย
“นายคิดอะไรอยู่หรือไง?” อีกแล้วนะ.. ริมฝีปากที่เหยียดขึ้นที่ปลาย..
ผมเดินลิ่วๆไปข้างหน้าโดยไม่หันมามองจุนอาและกินโคนของผมในเวลาสี่วินาที ชิ! ผมยังเคี้ยวอยู่เลยตอนที่เสียงริงโทนของผมดังขึ้น
“ฮะ? สไตลิสต์นูน่า?”
<อีกสิบห้านาทีก็ต้องไปแล้วนะ พวกนายสองคนอยู่ไหนน่ะ?!>
“อ่า ขอโทษฮะ เราจะกลับไปเดี๋ยวนี้ล่ะฮะ!” ผมกลืนความเย็นลงคอพร้อมกับพยักหน้ารับก่อนจะกดตัดสาย ก่อนที่ผมจะเก็บโทรศัพท์ของผมเข้าไปในกระเป๋า ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเห็นว่าตอนนี้เวลามันล่วงเลยมาแค่ไหนแล้ว
“เราต้องกลับไ..” คำพูดของผมขาดหายไปเมื่อผมรู้สึกถึงริมฝีปากเย็นๆคู่หนึ่งแตะลงมาที่ริมฝีปากของผม ลิ้นของเขาค่อยๆสอดเข้ามาสำรวจโพรงปากของผม รสมิ้นท์ มันเป็นสิ่งเดียวที่หัวผมคิดออกในตอนนี้ มือหนาของร่างสูงค่อยไล้ไปตามสีข้างของผมก่อนจะวางลงที่เอวของผมเบาๆ การเคลื่อนไหวของเขาไม่รีบเร่งแม้แต่นิดเดียว เขาโอบกอดผมพร้อมกับจูบผมเบาๆ
เมื่อเราผละออกจากกัน มือของเขาก็จับมือผมไว้ก่อนจะดึงผมให้เดินกลับไปที่ทุกคนรออยู่
“รสชาติดีใช้ได้เลยนะ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงระรื่น
“..ฮยองบ้า”
ฮอลล์คอนเสิร์ตใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงไฟหลากสี บิวตี้เป็นพันๆกำลังส่งเสียงเชียร์พวกเราอยู่รอบด้านพวกเราทั้งหกเมื่อเราปรากฏตัวบนเวที นี่มันสุดยอดจริงๆ!
แสงจากแท่งไฟของบิวตี้ส่องประกายในความมืดของสเตเดียมและโยกไปตามจังหวะเพลง เสียงของผมไม่สั่นแม้แต่นิดเดียว เสียงของผมเพื่อพวกเขา เพื่อแฟนๆ เพื่อบิวตี้ของพวกเรา.. สายตาของผมจับอยู่ที่คนดูเป็นส่วนใหญ่ของทั้งโชว์ แต่ร่างกายผมยังคงตื่นตัวต่อสัมผัสของจุนอา เขาดูดีและเท่มากๆเลยบนเวที เสียงแร็พของเขาที่ไหลไปตามทำนองเพลงทำให้บิวตี้ของพวกเราร้องตามได้
เราสบตากันเป็นระยะ หัวใจของผมแทบหยุดเต้นทุกครั้งที่เขามองมาทางผมและยิ้มนิดๆที่มุมปาก.. ความประหม่า ความคิดมากและความระแวงของผมหายไปหมดเลย ผมเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่บนเวที ผมรักที่ผมเป็นตัวของผม ผมรักที่ผมเป็นผม ผม คนที่จุนอายิ้มให้
อุณหภูมิที่สูงมากภายใต้แสงไฟบนเวทีทำให้ตัวทุกคนชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อแต่ถึงเราจะเหนื่อยแค่ไหน อ่อนล้าและเพลีย แต่เมื่อการแสดงจบลง รอยยิ้มที่พึงพอใจของพวกเราก็ไม่จางหายไปไหนเลย
มือของผมยังคงชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผ้าผืนเล็กที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อจากหัวและหลังของผมยังคงพาดอยู่ที่คอผม หลังจากที่คอนเสิร์ตจบลงแล้ว เราก็กระโดดขึ้นรถตู้เพื่อเดินทางกลับไปที่โรงแรม
“นี่พวกนาย หลังจากที่อาบน้ำกันเสร็จแล้ว ลงมาที่ฮอลล์สำหรับอาหารเย็นนะ” ตาของผมเป็นประกายเมื่อได้ยินคำว่าอาหาร
“วันนี้กินอะไรฮะ?!” ตาของมนุษย์ผู้หิวโหยหกคู่จ้องไปที่สไตลิสต์นูน่าที่นั่งอยู่ด้านหลังทันที
“เนื้อวัวกับข้าวและซุปเห็ด” สวรรค์ชัดๆ! ผมหันมาฉลองด้วยกันกับดงอุน หลังจากคอนเสิร์ตส่วนใหญ่พวกเราจะได้กินพวกเนื้อล่ะ! มันเป็นรางวัลที่คุ้มค่าจริงๆ><! ท้องของผมเริ่มร้องก่อนที่เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยจะทำให้ความสนใจของผมเปลี่ยนไปที่เจ้าของเสียงหัวเราะนั้น
“นายหิวตลอดเวลาแหละ ทำตัวอย่างกับเด็ก~” ผมแลบลิ้นออกมาใส่ใบหน้ายิ้มกริ่มของจุนอา
“ผมโตแล้วน่า!”
“หรอ โตแล้วงั้นหรอ? ฉันนึกว่านายเกือบโตเฉยๆซะอีก” ร่างสูงหัวเราะพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง ผมโวยวายและโยนหมอนตุ๊กตาหมีสีฟ้าที่อยู่ใกล้ตัวผมมากที่สุดใส่หน้าเขา จุนอาหยุดแล้วมองหน้าผมสักพักก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมขยี้หัวผม เฮอะ! แล้วอย่างจุนอานี่โตแล้วหรือไง?!?-3-
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มสีขาวสะอาดทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง ผมเหนื่อยจนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมจะอยู่กับจุนอาสองคนเมื่อได้ยินเสียงล็อคประตูของเขาเท่านั้น เดี๋ยวนะ..จุนอาล็อคประตูงั้นหรอ?!? ผมเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงก่อนจะมองหาเขา
“โอ้! ฉันนึกว่านายตายแล้วซะอีก” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นจุนอายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ มือของเขาดึงประตูห้องน้ำให้ปิดลง
“ยังไม่ตายน่า ผมแค่พักผ่อนเฉยๆ- -” อีกแล้ว..ผมทำตัวโง่ๆแบบนี้อีกแล้วTT ผมขอให้เขานอนห้องเดียวกับผมแล้วผมก็ทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ..
“ถ้านายอยากจะนอนพักสักหน่อยงั้นเดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อนก็ได้นะ” ร่างสูงเดินมาหาผมและปัดผมที่ปรกที่หน้าผมออกเบาๆ ผิวแก้มของผมรู้สึกร้อนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้านิดๆ
“เราไม่มีเวลาแล้วนะฮะ เราต้องรีบไปกินข้าวนี่นา” ผมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าถ้าผมยืนแบบนี้ มันจะทำให้ผมอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันที
“อืม โอเค” เขาพึมพำตอบกลับมาเบาๆระหว่างที่แขนของเขาเริ่มโอบกอดผมช้าๆ ผมละลายภายใต้จูบแสนหวานที่ขบเม้มเบาๆที่ริมฝีปากล่างของผม
“ความจริงแล้ว เราอาบน้ำด้วยกันก็ได้นะ มันคงจะเร็วขึ้น จริงมั้ย..” ร่างสูงกระซิบเสียงเบาข้างหูของผม
“อ่ะ..อ๊ะ ไม่ดะ..ดีกว่าฮะ! มัน..เอ่อ..มันต้องเป็น..เป็นส่วนตัวไม่ใช่หรอฮะ=//=..” ผมพูดติดอ่าง เราสองคน..ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น ใต้น้ำอุ่นๆงั้นเหรอ.. .///. ผมพูดอะไรที่จับใจความไม่ได้ทำให้เขาหัวเราะออกมาพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้น
“ซอบ..ฉันแค่พูดเล่นเองน่า ไปอาบน้ำได้แล้วนะ~” จุนอาหัวเราะเบาๆก่อนจะปล่อยผมออกจากอ้อมแขนและเดินไปที่กระเป๋าสัมภาระของเขาก่อนจะเริ่มจัดของออกมาวางในห้อง ผมมองแผ่นหลังของจุนอาสักพักก่อนจะสงบสติอารมณ์และรีบเข้าไปอาบน้ำ น้ำอุ่นๆนี่มันสุดยอดจริงๆเลย.. กล้ามเนื้อของผมผ่อนคลายลงและหัวผมก็รู้สึกสบายขึ้น ผมชอบจุนอานะ ชอบมากกว่าที่ผมคิดซะอีก และผมก็พร้อมแล้วด้วยที่จะ..ก้าวไปอีกขั้น ผมต้องการมัน ผมแค่อายที่จะพูดอะไรออกมาแต่ความจริงแล้ว ผมวางใจเขานะ ผมเชื่อใจเขา.. ผมแค่ต้องทำตามสิ่งที่ผมเห็นในเว็บเท่านั้นเอง ผมทบทวนความคิดขั้นตอนที่1 ของผมที่วางแผนมาแล้ว
1.ทำให้จุนอารับรู้ว่าผมพร้อมแล้ว (โอเค การปฏิเสธที่จะอาบน้ำด้วยกันอาจจะผิดแผนไปหน่อย..)
2. ยั่วเขา.. ด้วยวิธีอะไรสักอย่าง.. (ก็การพยายามทำตัวเซ็กซี่มันง่ายที่ไหนล่ะ..)
3. ทำให้เขาต้องการผมแล้วค่อยเริ่มขั้นตอนต่อๆไป (เอ่อ ก็นะ..)
ขั้นตอนต่อๆไปคงได้ใช้เมื่อผมทำข้อสามสำเร็จนะ...
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของผม
“อ้อ ผมจะอาบเสร็จแล้วฮะ! ขอโทษฮะ!” ผมรีบๆออกจากบริเวณที่อาบน้ำก่อนจะใส่เสื้อคลุมสีขาวของทางโรงแรมตัวหนึ่ง ทันทีที่ผมก้าวออกมาจากห้องน้ำ จุนอาที่กำลังยิ้มเดินสวนเข้าไปแล้วปิดประตูห้องน้ำ ตอนนี้มันสายมากแล้วนี่นา!
ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จเรียบร้อยและยังเช็ดผมด้วยผ้าเช็ดตัวของโรงแรมอยู่เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จและเดินมาใกล้ๆผม
“ขอโทษที่ผมอาบน้ำช้านะฮะ..” ผมพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรน่า พวกเขารอได้อยู่แล้ว” จุนอายิ้มพร้อมโบกแขนไปมาและค่อยๆเช็ดผมเปียกของเขาเช่นกัน ตาของผมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเสื้อคลุมของเขาตกลงไปอยู่ที่พื้น แต่ผมพยายามกดหัวใจให้เต้นช้าลงเมื่อสังเกตว่าความจริงแล้วเขาใส่บ๊อกเซอร์ข้างในแล้ว.. Breath in, breath out~
“อ๊าาาา..ผมหิวจังเลย!!” ดงอุนอาพูดเหมือนกับว่าอ่านใจผมออกเมื่อพวกเราเดินไปถึงที่ลิฟท์ ผมพยักหน้าแรงๆพร้อมกับท้องที่ร้อง จุนอากระตุกยิ้มและแตะจมูกของเขาเบาๆเหมือนที่ทำประจำ
“นั่นสิ หิวจะตายอยู่แล้ว”
ผมเห็นด้านข้างของร่างสูงในกระจกที่ติดอยู่ในลิฟต์ที่เขาพิงอยู่ ยีนส์สีเทา เสื้อคาร์ดิแกนสีน้ำเงินกับเสื้อคอวีลึกสีขาว.. อ่า..รอยสักนั่นมัน..
2. ยั่วเขา..ด้วยวิธีอะไรสักอย่าง..
สมองของผมย้ำเตือนตัวเองอีกรอบ จริงด้วยสินะ..ก็ผมไม่มีเวลาที่จะเลือกเสื้อผ้าของผมนี่นา มันก็เลยดูธรรมดาแบบนี้ ผมมองเสื้อกันหนาวสีเขียวและยีนส์สีเข้มที่ผมใส่อยู่ ทำไมผมไม่คิดให้ดีก่อนที่จะหยิบมันมาใส่นะ..TT
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ!” อสูรที่หิวโหยทั้งหกกล่าวขอบคุณสำหรับอาหารที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะเริ่มยัดอาหารเกือบครึ่งโต๊ะลงท้อง กับข้าวมีเยอะซะจนดูเหมือนว่ากินยังไงก็คงไม่หมดง่ายๆและหลังจากการกินมาราธอน 10 นาที ผมเงยหน้าขึ้นมาจากชามข้าวของผมและร่วมวงสนทนา
กีกวังอาหยุดกินแล้วและกำลังคุยกับฮยอนซึงฮยองเกี่ยวกับคอนเสิร์ตที่เพิ่งผ่านมา
“ฮยองได้ยินเสียงอังกอร์ของบิวตี้ตอนเราแสดงฟิคชั่นใช่มั้ยฮะ?!? บิวตี้นี่สุดยอดที่สุดเลย! พวกเขาจำเพลงเราได้แล้วอ่ะ!”
“อื้ม! ฉันอยากแสดงไลฟ์นั้นอีกจัง คืนนี้ดีที่สุดเลย!”
ผมยิ้มออกมา สมาชิกทุกคนรักในการแสดงคอนเสิร์ต มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแสดงความรักของเราที่มีต่อบิวตี้ ทุกคนดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เมเนเจอร์ก็อนุญาตให้พวกเราดื่มเบียร์และแอลกอฮอลล์ที่บาร์นิดหน่อยด้วยล่ะ
มีเพียงพวกเราหกคนฉลองวันที่เหนื่อยแต่น่าจดจำที่บาร์ ผมมองไปที่แก้วที่มีของเหลวสีเหลืองอำพันที่อยู่ตรงหน้าจุนอาก่อนจะเอื้อมมือไปลองจิบเล็กน้อย ผมไม่ได้ชอบเบียร์ขนาดนั้นแต่มันก็รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว
“นายชอบมั้ย?” จุนอาถามผมพลางสังเกตสีหน้าผมไปด้วย
“อื้ม มันก็โอเคนะฮะ มันไม่แรงขนาดนั้น..” ผมจิบอีกนิดนึงพร้อมกับอมยิ้ม มือข้างหนึ่งของจุนอาวางผมที่หลังของผมก่อนจะค่อยๆลูบเบาๆ
“มันชื่อโคโรน่า อ่อนมากๆ” เขาอธิบายก่อนจะสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์
“ขอโทษครับ ผมขอแจ๊คแดเนียลกับเบียร์ได้มั้ยครับ?” เสียงทุ้มของจุนอาทำให้พนักงานสาวที่พยักหน้ายิ้มอย่างขวยเขิน
“แล้วเบียร์ล่ะฮะ!? ฮยองจะดื่มทั้งสองอย่างเลยหรอ?” ผมถามด้วยความตกใจ
“เบียร์มันของนาย นายชอบไม่ใช่หรอ?” เขาสั่งให้ผมงั้นหรอ?
“จุนฮยองมันสั่งเครื่องดื่มเบาๆพวกนั้นเพียงเพราะเมเนเจอร์ฮยองอยู่เฉยๆหรอก!ฮ่าๆๆ” ดูจุนฮยองตะโกนบอกผมก่อนจะสั่งวิสกี้ให้ตัวเอง ผมว่าดูจุนฮยองพูดถูกแหละนะ เมเนเจอร์รู้นิสัยการดื่มของจุนอาดีมากๆ ยิ่งเวลาที่เขาออกไปดื่มกับฮีชอลฮยองและคนอื่นๆอ่ะนะ.. แต่ถึงอย่างนั้น จุนอาก็เพียงแค่ยักไหล่ก่อนจะชนแก้วของเขากับแก้วของผม
“ชนแก้ว”
“ชนแก้วววววววววววววววววววววววว!!” ทุกคนตะโกนก่อนที่เสียงหัวเราะจะตามมา
.................................................................END OF CHAPTER EIGHT....................................................................
ขอโทษที่ลงช้านะคะTT ช่วงนี้หลายคนคงปิดเทอมแล้วใช่มั้ย?*อิจฉา* ของทสลต.อีกตั้งสองอาทิตย์แน่ะ..
ช่วงนี้การบ้านมาแบบจัดเต็มและจัดหนักมากๆๆๆ= = ขอโทษที่อัพช้าหน่อยนะคะ.. อาทิตย์หน้าทสลต.มีสอบประวัติศาสตร์ด้วย..ดังนั้นแชปเก้าอาจจะมาช้านิดหน่อยนะคะ ขอโทษล่วงหน้าค่ะๆๆ
จากที่เห็นมาดูเหมือนทุกคนอยากได้เอ็นซีและอยากให้โยรุก5555555-…- ขอบอกว่าใกล้แล้วค่ะ อีกนิดนึงงง ทนอีกนิดนึงนะรีดเดอร์ โฮ่ๆ5555
แชปนี้เอาแบบน่ารักๆ(?)ไปนะคะ~ ส่วนตัวแล้ว ความจริงแปลไปเขินไปค่ะ55-//- บางฉากพอต้องแปลเป็นไทยแล้วแบบ..*ม้วนนนน(?)*
พรุ่งนี้เอ็มเน็ทแล้ว!!ใครได้ไปก็ฝากกรี๊ด ฝากอังกอร์ ฝากส่อง ฝากกระโดด ฝากโบกแท่งไฟด้วยนะคะTT ฮืออออ ถ่ายรูปมาเยอะๆนะ555
โซนหน้าจอคอม..ใครไม่ได้ไปมาเฝ้าด้วยกันนะ55555 //ชีวิตก็งี้..
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์นะคะ ขอบคุณมากๆๆๆๆค่ะ อ่านแล้วดีใจมากๆนะ>< รักรีดเดอร์~ 55555
ขอบคุณค่ะ!! แล้วเจอกันค่าาา=]
ความคิดเห็น