CuPid DeCeivE

เนื้อเรื่อง

“ฉันไม่คิดอะไรกับเค้าแล้ว”  ฉันบอกตี้

“เราเลิกกันแล้วอย่างถาวร!”  ฉันพูดอย่างหนักแน่นแต่ในใจไม่ได้หนักแน่นเหมือนคำพูดเลย ใจฉันยังสับสน เสียใจ และรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นของเรา
  
...ฉันกับต้า... เราคบกันมาเกือบปีแล้วอีกแค่เดือนกว่าๆก็ครบปี แต่ฉันก็ต้องตัดความสัมพันธ์กับเขาก่อน เพราะอะไร! เพราะความจริงเขาคง
ต้องบอกเลิกกับฉันก่อนแน่ๆฉันเลยตัดหน้าบอกเลิกก่อน...มันจะได้เจ็บน้อยกว่า
  
แล้วเรื่องอะไรที่ทำให้เราต้องเลิกกันน่ะเหรอ ผู้ชายเจ้าชู้! ผู้หญิงขี้งอน! ผู้ชายขี้หึง! ผู้หญิงเอาแต่ใจ! ผู้ชายไม่มีเวลา! ผู้หญิงเรื่องมาก! ฯลฯ

ไม่ใช่ทั้งนั้น!!!
  
ต้าน่ะแสนดี รักเดียวใจเดียว ตลอดเวลาที่คบกันเราไม่เคยทะเลาะกันเลย ออกจะหวานแหววจนเพื่อนๆอิจฉา จะว่าไปเรารักกันมาก...แต่...

ความจริงฉันอาจจะรักเขาข้างเดียวมาตลอด...ก็ได้
  
  อาทิตย์นึงแล้วจากวันที่ฉันบอกเขาว่า “เราเลิกกันเถอะ” แล้วหันหลังเดินจากมา ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้ เค้าไม่ทักท้วงอะไร

เลย สีหน้าราบเรียบและไม่พูดอะไรซักคำ หรือเขาจะดีใจจนพูดอะไรไม่ออกที่เขาจะได้มีคนใหม่ซะที ฉันไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าเขา

เพราะกลัวเห็นเขายิ้มอย่างดีใจจากการจากไปของฉัน

อีกสองวันก็จวนจะถึงวันเกิดของเขาแล้ว วันที่ 29 สิงหา ฉันไม่เคยลืมเลย ปีที่แล้วฉันกับเขาไปนั่งฉลองวันเกิดที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำเจ้าพระยาพร้อมกับขนมมากมาย บรรยากาศในวันนั้นฉันยังไม่เคยลืม แต่ครั้งนี้เขาคงไปฉลองกับแฟนใหม่ของเขา

“กี้...กี้...ยัยกี้”  ฉันสะดุ้งสุดตัว หลุดจากภวังค์ หันไปตามเสียงเรียกของแอม

“นั่งเหม่อคิดถึงใครยะ เรียกตั้งนาน”  แอมพูด กี้หน้าซึม แอมเลยนึกขึ้นได้เปลี่ยนเสียงพูดทันที

“เอ่อ...คิดถึงเขาอยู่เหรอ”

“เปล่าหนิ ฉันไม่ได้คิดถึงใครทั้งนั้น”  ฉันโกหก เพราะตอนนี้ในใจฉันคิดถึงแต่เขาคนเดียว

“ฉันไม่เชื่อหรอกกี้...เธอน่ะคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา เมื่อไหร่เธอจะเลิกคิดถึงเขานะ เธอบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าเธอบอกเลิกเขาก่อนเธอจะ

เสียใจน้อยกว่า”

“ใช่..แต่ฉันก็ยังคิดถึงเขาอยู่”  ฉันยอมรับจนได้

“เอาเถอะ..เวลามันจะรักษาใจแกเอง กี้” แอมตบไหล่ฉันเบาๆและเดินจากไป ปล่อยให้ฉันนั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆต่อไป

     อาทิตย์นึงแล้วที่ฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียว ฉันก็เริ่มชินแล้วนะ แต่ก็ยังไม่วายนึกถึงคนที่เคยเดินไปด้วยกันอยู่ดี ฉันพยายามสลัด

ความคิดถึงเขาออกไปจากสมอง แต่มันยากเหลือเกิน ฉันเห็นคนเป็นแฟนเดินด้วยกัน คุยกัน จับมือกันไปทีไร น้ำตาฉันคลอเบ้าทุกครั้ง คิดถึง

ภาพสองเราที่ตอนนี้กลายเป็นอดีตและไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

     3 อาทิตย์ผ่านไป

     ให้..เรา..เลิกกันเถอะ เลิกกันเถอะ เลิกกัน เลิกกันเถอะ เลิกกันเถอะ..... เสียงริงโทนเพลงเลิกกันเถอะดังขึ้น ฉันกะว่าจะเปลี่ยนเพลงเร็วๆ

นี้แล้ว เบอร์ที่โชว์ไม่คุ้นเลย ฉันสงสัยพลางกดรับ

“ฮัลโหล”  ฉันกรอกเสียงลงไป

“……..” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“ฮัลโหล ใครอ่ะ”  ฉันชักจะหมดความอดทน

“ฮัลโหล ไม่พูดจะวางนะ”  ฉันรอจนแน่ใจว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาแล้ว ฉันจึงตัดสายไป

“ใครวะ”  ฉันสงสัย หันหน้ากลับไปทำการบ้านต่อ สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกเป็นเบอร์เดิม ฉันคิดในใจว่าคราวนี้ถ้าไม่พูดจะด่ากลับ ฉัน

กดรับ

“ฮัลโหล”  ฉันพูดด้วยเสียงราบเรียบ ปลายสายเงียบไป ฉันเตรียมอ้าปากจะด่าแต่ก็มีเสียงคนตอบกลับมา

“กี้!” เสียงนี้ฉันจำได้ดี แต่นั้นไม่นึกเลยว่าเขาจะโทรมา ฉันตอบกลับไป

“มีอะไร โทรมาทำไม”  ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ‘นี่ฉันจะลืมนายได้แล้วนะโทรมาทำไม’ ในใจฉันคิดว่าเขามีปัญหาอะไรรึเปล่าถึงได้

โทรมา

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”  ฉันเลยเปลี่ยนเสียงพูด

“......”เงียบไม่มีเสียงตอบกลับมา ฉันรออยู่สักพัก

“นี่! จะพูดรึเปล่ามีอะไรก็ว่ามาสิ”  ฉันอดเดาไม่ได้ว่ามีอะไรเขาถึงโทรมา

“กี้…เรากลับมาเป็นอย่างเดิมได้มั๊ย”

“!!!”  ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้ยินเขาพูดแบบนี้ ฉันอึ้ง ‘เหมือนเดิม…อะไรกัน เขาขอให้เรากลับมาคบกันเหมือนเดิม เป็นไปได้ไง ทั้งๆที่…’

“เธอก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เราเลิกกันแล้วนะกลับมาเหมือนเดิมคงไม่ได้หรอก”  ฉันตอบกลับไป ‘อะไรกันกี้ เธอพูดอย่างนั้นออกไปได้ยังไง

น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอที่เขาขอคืนดี’ ใจนึงก็ดีใจตื่นเต้น แต่มันค้านกับอีกใจนึงที่แข็งกระด้าง เย็นชา ไม่สนใจ ไม่แยแส ‘เขาคงไม่มีที่ไปแล้วล่ะ

สิ ถึงกลับมาขอคืนดีกลับฉัน’  ‘เขาคงรู้แล้วล่ะว่าเธอดีที่สุด กลับไปคืนดีกับเขาเถอะนะกี้’  ‘เรื่องอะไร ตอนฉันบอกเลิกกับเขา ทำไมเขาไม่พูด

อะไรเลยล่ะ’  ‘เธอเป็นคนบอกเลิกเขาก่อนหนิ เขายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ’  ‘ไม่มีทางเขาไปอยู่กับแพรก็ดีอยู่แล้วหนิ ไม่ต้องมาสนใจฉัน

หรอก’ ‘นี่เธอคิดไปเองนิ เขากับแพรอาจไม่มีอะไรกันก็ได้’ ‘ทำไมจะไม่มีก็เห็นอยู่ว่าไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ออเซาะกันขนาดนั้นไม่เกรง

ใจฉันเลย’ ‘ก็เธอเองนี่ ที่ไม่สนใจเขาเท่าที่ควร’ ‘เขาต่างหากที่ไม่สนใจฉัน’  ‘เขาน่ะสนใจเธอโทรมาหาเธอทุกวัน’  ‘ก็แค่แป๊บเดียว แล้วหลัง

จากนั้นคงโทรไปคุยกับแพร’  ‘นี่เธอคิดว่าเขาชอบแพรใช่มั๊ย’  ‘ใช่! เขาต้องชอบแพรสิ ไม่งั้นเขาจะจากฉันไปง่ายขนาดนี้เหรอ’  ‘ก็ถามเขาสิ

ถามเขาเลย’  ‘ทำไมต้องถาม ยังไงฉันก็ไม่กลับไปหาเขาหรอก’  ‘แล้วเธอมีใครใหม่แล้วหรือไง’  ‘ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ดีจะตาย’  ‘แต่มีเขา

แล้วเธอมีความสุขมากกว่า’  ‘ไม่หรอก!’  ‘ใช่! กลับไปหาเขาเหอะ’  ‘ไม่!’  ‘กลับ!’  ‘ไม่!’  ‘กลับต้องกลับ’  ‘ไม่ ฉันบอกว่าไม่!!!’

“กี้ ฟังเราอยู่รึเปล่า”  เสียงเขาถามมา หลังจากที่ฉันเงียบไปนาน เพราะกำลังต่อสู้กับใจตัวเอง

“ฮะ! อะไรนะ”

“เราจะกลับมาเหมือนเดิมได้มั๊ย”

“เรื่องของเราน่ะมันจบลงแล้วต้า...... ต้าฟังกี้นะ...ชีวิตคนเราน่ะ มันก็เหมือนกับกระดาษขาวแผ่นนึง เมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตเรา กระดาษ

แผ่นนั้นก็จะมีตัวหนังสือ ลวดลาย ต่างๆเกิดขึ้น และตอนนี้เราสองคนก็เหมือนกับกระดาษที่เขียนมาจนหมดหน้าแล้ว มันมีอยู่สองทางให้เลือก

ระหว่าง ขึ้นหน้าใหม่เพื่อเขียนเรื่องราวต่อ หรือเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ แล้วตอนนี้ชีวิตของเราสองคนมันก็เหมือนกับกระดาษที่ถูกเก็บเอาไว้มัน

ไม่มีทางที่จะเขียนต่อได้หรอก”

“แต่เราเลือกที่จะเขียนต่อนะ ถึงจะเก็บไว้ก็เอามาเขียนต่อได้อยู่ดี”

“งั้นคงต้องเผาทิ้งไปเลย”  ฉันบอก

“ไม่หรอก เพราะเราไม่ยอมให้เธอเผามันแน่”  ต้าพูด

“มั่นใจจังนะ”  ฉันเย้ยกลับ

“แน่ล่ะ คนไม่มีเหตุผลอย่างเธอเราไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก”

“ทำไม ใครไม่มีเหตุผล คนที่ไปน่ะคือเธอต่างหาก ที่ฉันบอกเลิกเธอก่อนเพราะฉันไม่อยากเสียใจถ้าเธอเป็นฝ่ายบอกเลิกฉันก่อนต่างหาก

ล่ะ”  Oop!! ฉันบอกเขาไปแล้ว...ความจริงที่เขาไม่รู้

“อ๋อ! อย่างนี้นี่เอง ยัยคนไม่มีเหตุผลเธอจะไม่ถามเราซักคำเลยใช่มั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไง”

“ไม่ถามก็รู้ ก็เธอไม่พูดอะไรเลยนั้นก็หมายความว่าเธอดีใจ พอใจที่จะได้คบกับแพรซะที”  ฉันหลุดปากพูดออกไป

“แพร…แพรน่ะเหรอ ฮ่ะๆๆๆฮ่าๆๆๆ”  เขาหัวเราะยิ่งทำให้ฉันอยากรู้

“อย่างนี้นี่เอง เห็นฉันสนิทกับแพรก็เลยงอน เลยบอกเลิก ก๊ากๆ”  ต้าหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เธอน่ะ เป็นคนไม่มีเหตุผลจริงๆเลย”

“แล้วอะไรล่ะก็บอกมาสิ เธอกับแพรน่ะ”  ฉันอยากรู้มาก

“นี่เธอฟังฉันดีๆนะ แพรมันชอบไอ้ต้น มันก็เลยให้ฉันแกล้งคบด้วยเพื่ออยากรู้ท่าทีของต้นมันว่ามันจะรู้สึกยังไง เลยแกล้งทำตัวสนิทสนมกันน่ะ”

“อ๋อ โดยที่ไม่บอกฉันซักคำเลยเนี่ยนะ ปล่อยให้ฉัน…”

“เราก็ว่าจะบอกเธอ แต่มันจะไม่สมจริงไงพอทุกคนรู้ว่าเราเลิกกันมันยิ่งสมจริง คิดว่าเรากับแพรเป็นแฟนกันจริงๆ พอไอ้ต้นรู้มันน่ะเศร้าเลย

เพราะไอ้ต้นมันก็ชอบแพร”

“แล้วไง”

“แล้วแพรก็จะได้ไปบอกต้นไง ว่าชอบ เลยลองใจดู แล้วก็ตกลงคบเป็นแฟนกันแล้ว”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เองกามเทพผู้หลอกลวง ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”

“ก็ตอนที่เธอมาบอกฉัน ฉันก็อึ้งนะอยากจะบอกเหมือนกัน แต่คิดดูแล้วถ้าเธอไม่รู้ความจริงจะสะดวกกว่า เรื่องมันก็จะได้สมจริงมากขึ้นด้วย

พอสองคนนั้นเข้าใจกันแล้วเราถึงค่อยมาเคลียร์กับเธอไง”

“สามอาทิตย์เนี่ยนะ ไม่รอบอกปีหน้าเลยล่ะ”

“เราว่าแล้วว่าเธอต้องเป็นแบบนี้ มันก็สนุกดีนะแกล้งคนเนี่ย”

“แล้วไม่คิดถึงความรู้สึกของฉันบ้างเลยนะ”

“เราดูเธออยู่ตลอดแหละ ถึงเธอจะมีใครใหม่เราก็ไม่ยอมหรอก”

“แล้วไง”

“แล้วไง ก็กลับมาเหมือนเดิมดิ ก็ทุกอย่างเคลียร์แล้วเหลือแต่เรา เออ…แล้วแพรก็ฝากฉันมาขอโทษเธอด้วยที่ทำให้เข้าใจผิด”

“ฉันก็เกือบจะทำใจได้แล้วเชียวที่ไม่มีเธอ”

“อย่านะ อย่านะ กระดาษเรายังมีต่ออีกหลายหน้า”

“แล้วเอามารวมเล่มขายเลยนะ”

“ฮ่ะๆๆๆฮ่าๆๆๆ”  ต่างคนต่างหัวเราะ เราสองคนคุยกันนาน นานและนาน ให้สมกับที่ไม่ได้คุยกันตั้ง 3 อาทิตย์ (ค่าโทรกินตายเลย ต้ามีเงินจ่าย

ไหวมั๊ยเนี่ย : จากคนพิมพ์ )

แล้วในที่สุด

“ก็ไหนบอกเลิกถาวรไง” ตี้ถามเมื่อรู้ว่าฉันและต้าคืนดีกันแล้ว

“เอ่อ..ความถาวรก็ถูกทลายลงได้ถ้าเพราะความเข้าใจถูกอ่ะนะ”

“อะไรของมันว่ะ”  

ช่วงเวลานี้ความรู้สึกต่างๆที่ฉันเคยเก็บไว้ตลอด 3 อาทิตย์ ไม่ว่าจะเศร้า เหงา เสียใจ ก็ได้พังทลายลงแล้ว ทุกอย่าง...กลับมาเป็นเหมือนเดิม
                                                         
                                                                                                                                                                THE END