เหตุเกิดในโรงเรียน(ตอนที่1)

เนื้อเรื่อง

ไม่เคยมีครั้งไหนตั้งแต่ฉันเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ ที่ฉันจะมาถึงโรงเรียนในเวลาเช้ามืดขนาดนี้ ฉันมองดูนาฬิกาเข็มหน้าปัดบอก

เวลา ตี 5 กับอีก 45 นาที เหมือนมีอะไรมาดลใจฉันให้ก้าวผ่านประตูโรงเรียนเข้ามาอย่างรวดเร็ว บรรยากาศในโรงเรียนขณะนี้ดูวังเวง ฉัน

มองออกไปตรงสนามฟุตบอลที่ทุกๆวันจะมีพวกเพื่อนผู้ชายมาเล่นบอลกันในตอนเช้าๆแต่ตอนนี้ฉันไม่เห็นมีเลยสักคน
  
   \"มันคงจะเช้าเกินไป\" ฉันคิด
    
    ครูเคยเตือนนักเรียนเสมอว่า ถ้าใครมาโรงเรียนเช้าๆแบบฉันตอนนี้ อย่าเพิ่งขึ้นห้องเรียนเพราะอาจมีใครอยู่ที่นั่นโรงเรียนเราเคยมี

ประวัตินักเรียนถูกข่มขืนจากคนที่ปีนข้ามรั้วเข้ามามั่วสุมกินเหล้าเมายากันในโรงเรียนตอนกลางคืน พอตอนเช้านักเรียนคนนั้นมาเจอ

เข้าก็เลยโดนพวกนั้นข่มขืนแล้วก็หนีไป เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานมากแล้ว แต่ตอนนี้โรงเรียนมีรั้วรอบชิดสูงแข็งแรงคงไม่มีใครปีนเข้ามาหรอก

    ภารโรงแก่ๆยังคงอยู่ในห้องพัก เขาลุกขึ้นมาเปิดประตูตอนตี 5 ครึ่งเพื่อให้อาจารย์เข้ามาเพราะอาจารย์บางคนบ้านอยู่ไกลจึงต้องมา

โรงเรียนแต่เช้า และตอนนี้ก็คงจะอยู่บนห้องพักครู ซึ่งอยู่คนละตึกกับที่ฉันยืนอยู่ อากาศที่มาปะทะกับตัวนั้นช่างเยือกเย็นเสียนี่กระไร ฉัน

มองดูนาฬิกาอีกครั้ง ตี 5 กับ 48 นาที เวลานี่ก็ช่างเดินช้าจริง ฉันมองออกไปอีกตึกหนึ่งเห็นไฟเปิดอยู่

  \"คงมีอาจารย์มาแล้วล่ะ\" ฉันเริ่มใจชื้น แต่ตึกนี้ยังไม่ได้เปิดไฟฉันรู้ว่าสวิตซ์ไฟอยู่ตรงไหน ฉันจะไปเปิดไฟมันจะได้สว่างขึ้น ขณะที่ฉันกำลัง

เดินไปที่สวิตซ์ไฟเพื่อเปิดไฟ เสียงฝีเท้าของฉันช่างดังกังวาลเสียนี่ ฉันเดินไปและฟังเสียงฝีเท้าของตัวเอง ยิ่งเดินกระแทกเท้ามากเสียงก็ยิ่ง

ดังมาก นี่ถ้ามีอาจารย์อยู่แถวนั้นฉันต้องโดนดุแน่ๆ แต่ตึกนี้มีฉันอยู่คนเดียงฉันรู้เพราะตั้งแต่เดินเข้ามาฉันยังไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงใครสัก

คนแม้แต่ภารโรงเขาคงลุกขึ้นมาเปิดประตูแล้วกลับไปนอนต่อล่ะมั้ง ฉันเดินไปเรื่อยๆจนจะถึงหัวมุมสวิตซ์ไฟอยู่ตรงนั้น ฉันเลี้ยวตรงหัว

มุมอย่างจัง!! เมื่อมีใครมาชนฉันอย่างแรง ฉันร้อง \"โอ๊ย!\" ตัวเกือบกระเด็นฉันรู้สึกมึนนิดหน่อยพอได้สติก็เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความคิด

แรกคือคงเป็นครูคนหนึ่งแต่ตอนที่ฉันชนกับเขาดูเหมือนตัวเขาแข็งราวกับท่อนไม้ ฉันพยายามมองหน้าเขาให้ชัด! เพราะความมืดเพราะ

ฉันยังมึนงงอยู่หรือเพราะฉันตาฝาดก็ไม่รู้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าค่อยๆเงยหน้ามา ใบหน้านั้นขาวซีดขาวยังกับโบ๊ะแป้งมาหมดขวด ผมยาวถึง

เอวใส่ชุดสีดำทั้งชุด แต่ดวงตากลับไม่มีลูกตาดำ! ฉันตกใจมากต้องโดนผีหลอกแน่ๆ! ฉันหลับหูหลับตาร้องกรี๊ดขึ้นสุดเสียง อยากวิ่งหนีไป

จากตรงนั้น แต่รู้สึกเหมือนไม่มีแรง ฉันกลัวมากพอฉันลืมตาขึ้น ผู้หญิงผมยาวนั้นก็ยังอยู่ มันเป็นภาพที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

อยากจะเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด     แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจาก \"กรี๊ดดดด...!!!\"

     แสงไฟสว่างพรึ่บ! มีคนบอกให้ฉันหยุดร้องได้แล้ว เมื่อฉันรู้ว่าการแสดงฉากจบตอนที่นางเอกเจอผีหลอกผ่านไปได้ด้วยดี ฉันก็โล่งอก

ผู้ชมปรบมือ ฉันโค้งขอบคุณ เพื่อน ๆบอกฉันว่าฉันเล่นได้ดีมาก ฉันว่าถ้าให้ฉันเป็นอย่างในละครเวทีที่ฉันเล่น ฉันคงต้องแย่แน่ๆ....